tag:blogger.com,1999:blog-51757207162359613052024-03-05T16:35:25.735+02:00one will burnmusic, music and... more music!worker 11811http://www.blogger.com/profile/11273800419625931713noreply@blogger.comBlogger789125tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-36500091013579524922017-11-06T18:35:00.002+02:002017-11-06T18:35:45.852+02:00Tricky - Ununiform<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 500px;"><tbody>
<tr><td><a height="144" href="https://photos.google.com/photo/AF1QipOr6OyU1gVRwk9djmTYsx6zKLeLp8CBLctGtfBn" width="144"></a> </td><td>Tricky<br />
<span style="font-weight: bold;">ununiform</span><br />
(!K7FALSE IDOLS , 2017)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Σχεδόν 2 χρόνια από το τελευταίο post. </div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εντάξει λίγα δεν τα λες. </div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Επανέρχομαστε με απλό και λιτό άλμπουμ, που καταφέρνει να τρέξει όλο νερό μόλις μπει. Δεν χρειάζεται καν να είναι βράδυ, να παίζει αλκοόλ ή κάπνα. </div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θα έλεγα ότι όποιος έχει ακολουθήσει τον tricky από την αρχή αλλά κυρίως μετά το 2008 και το Knowle West Boy, ξέρει περίπου τι θα ακούσει. Δεν κάνει κάτι μαγικό. Βαριά μπητ, αργόσυρτοι ρυθμοί, άστοχες επιλογές (bang boogie πχ) και αρκετές απίστευα πιασάρικες μελωδίες. </div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ας πάρουμε το Νew Stole πχ. διασκευή του Stole του 2014 της Belmonde (που την ακούμε να το τραγουδά και στην εδώ εκδοχή). Εντάξει, δεν έχει κάνει και πολλά ο tricky εδώ: ίδια μελωδία, νομίζω και ίδιοι στίχοι αλλά η ατμόσφαιρα του κομματιού σε κάνει να κουνηθείς. Πολύ. Πως έλεγαν στο history repeating: Some people don't dance, if they don't know who's singing / Why ask your head, it's your hips that are swinging. Κάπως έτσι. Το Dark Days, singlάκι του δίσκου. Βρώμικη κιθάρα, ηλεκτρονικά μπητ και η μελωδία της τύπισσας (Mina Rose) σε αφήνει κομμάτια για να σου δώσει την δυνατή κλωτσιά το επόμενο κομμάτι:</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
The only Way με τη φωνή του tricky. <span style="background-color: white; color: #222222; display: inline; float: none; font-family: "programme" , sans-serif; font-size: 18px; font-style: normal; font-weight: 100; letter-spacing: normal; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #222222; display: inline; float: none; font-family: "programme" , sans-serif; font-size: 18px; font-style: normal; font-weight: 100; letter-spacing: normal; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">This is the only way, you go away / </span><span style="background-color: white; color: #222222; display: inline; float: none; font-family: "programme" , sans-serif; font-size: 18px; font-style: normal; font-weight: 100; letter-spacing: normal; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">Be my friend, come back again / </span><span style="background-color: white; color: #222222; display: inline; float: none; font-family: "programme" , sans-serif; font-size: 18px; font-style: normal; font-weight: 100; letter-spacing: normal; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">Come back again. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάπου διάβαζα ότι θέλει να είναι το κομμάτι αντίστοιχο του hell is round the corner. Μπορεί. Αλλά το only way έχει μια μελωδία σας αυτές που έχουν τα μουσικά κουτιά και είναι λιγότερο triphop και περισσότερο καυλιάρικο (αν μπορέσετε να μου συγχωρέσετε την λέξη). Χμ, ναι αυτό είναι. </div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κρύο νερο. Armor. Λίγο 80'ς λίγο mainstream pop των '00ς. Σε μένα το μπάσο και η φωνή την έκαναν την δουλειά τους. Πάλι κουνιούνται οι ώμοι...ακολουθούν τα πόδια.<br />
Ακολουθούν το αδιάφορο doll και το γκούτσι φόρεμα του δίσκου (bang boogie). Εντάξει. Έκανα τη μαλακία, λεει...ας σας ρημαξω τώρα. Running wild (πάλι η mina rose του dark days) και when we die...Για το πρώτο δεν έχω να πω κάτι. Είναι κομματάρα. Απίστευτη μελωδία. Για μένα η πιο όμορφη ποπ στιγμή του δίσκου. Η πιο όμορφη στιγμή του δίσκου. Η πιο όμορφη στιγμή.<br />
Και αφού σε έχει φτιάξει έτσι. Χαμογελάς λίγο κι όλας. Μαυρίλα. Μια επαναλαμβανόμενη μελωδία και ένα μελωδικότατο ρεφραίν. Και κάπου σκάνε και τα πλήκτρα για να το κάνουν απόκοσμο.<br />
<br />
Repeat.<br />
<br />
<span style="font-size: 12;"><b>7.0</b></span><br />
<br />
<span style="color: #7f7f7f;"><i>Those will burn</i></span>: New Stole,Only way,Running Wild, When we die.<br />
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/kX3JCrEs_qw" width="560"></iframe></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/rpeqbKs-tpA" width="560"></iframe></div>
</div>
bo(m)bbieRhttp://www.blogger.com/profile/16165766345710120146noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-62358588022403788702016-09-05T14:08:00.000+03:002016-09-05T14:31:24.491+03:00Κάποια Είναι Ωραία, Κάποια Όχι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το χαρτί υγείας είναι άχρηστο άμα βραχεί.<br />
Ο αναπτήρας δίχως φλόγα είναι εκνευριστικός, όταν θέλεις να καπνίσεις. Το ίδιο και η σύνδεση στο ίντερνετ άμα αποσυνδέεται κάθε τρεις και λίγο.<br />
Το Blond του Frank Ocean είναι συμπαθητικό, αλλά δεν είναι και γαμάτο. Μάλλον δεν είναι και στο επίπεδο του channel orange. Κάθε φορά που το ακούω ξανά μου φαίνεται καλύτερο όμως και είναι καλό αυτό.<br />
Θα ήταν ωραίο να φτιάξει ένα δίσκο ο Kanye West, αλλά να τραγουδάει ο Frank Ocean.<br />
Ίσως θα ήταν ωραία να σταματήσει να προσπαθεί να γίνει ο καλύτερος ράππερ ο Kanye και να κάνει μόνο παραγωγές. Αλλά και έτσι ωραία είναι. Ίσως και πιο χρήσιμο.<br />
Το The life of Pablo, έχει όμορφες ιδέες, αλλά λίγη δουλειά.<br />
H Zaha Hadid είχε πει σε μια συνέντευξ<span style="font-family: inherit;">η "<span style="color: #222222; font-size: 17px;">It is exactly like writing. This is the composition, and also you have to edit it, over and over again, so that it looks seamless and effortless." </span><span style="color: #222222;">Νομίζω κάτι αντίστοιχο είχε πει ο Hemingway, αλλά δεν το βρίσκω κάπου ακριβώς.</span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="color: #222222;">Αν δεν το έχει πει κανένας άλλος, το λέω εγώ για τον δίσκο του Kanye (ότι λείπει) και για τη μουσική γενικότερα. Καλό;</span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="color: #222222;">Είναι ωραίο που έχει βγάλει τόσους δίσκους ο Kanye και έχει μάθει τόσο πράγματα που μπορεί και πετάει έτσι εύκολα ένα δίσκο, ενώνοντας ιδέες που έχει ξανακάνει.</span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="color: #222222;">Είναι καλό που έχει έναν τέτοιο εγωισμό ο Kanye που γίνεται καύσιμο για τη δουλειά του. Και που βάζει όνομα σε ιντερλουδίο "Ι Love Kanye" καλό είναι, γιατί το βλέπουν όλοι ότι δεν κρύβεται.</span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="color: #222222;">Είναι μαλακία όλο αυτό με τις ιδιοκτησίες και τα Tidal και έτσι, γιατί τώρα δεν ξέρω τι να βάλω στο ποστ να παίζει.</span></span><br />
<span style="color: #222222; font-family: inherit;">Ήταν ωραία που τα έγραψα.</span><br />
<span style="color: #222222; font-family: inherit;"><br /></span>
<br />
<div>
<br /></div>
</div>
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/LsA84bXrBZw" width="560"></iframe></div>
<br />
<br />
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/H2NVuBpSZOQ" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>music.stalkerhttp://www.blogger.com/profile/13122011686531214349noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-82797759351862643402016-01-17T17:32:00.000+02:002016-01-17T17:32:04.718+02:00άτιτλο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Δεν είναι κάτι παράξενο, αλλά τα 2 καλύτερα αλμπουμ μέχρι ώρας (δλδ ούτε ένα μήνα) για το 2016 έρχονται από πέρσι...<br />
o rolemodel με το claire EP και φυσικά μα φυσικά ο Port St Willow με το Syncope. Και για όσους αγαπουν πολύ το repeat κουμπάκι, το teen idol απο το πρώτο και το ordinary pleasure από το δεύτερο νομίζω θα τους ικανοποιήσει.<br />
Από την άλλη η αστειότητα με τους tindersticks πρέπει να σταματήσει. Καταλαβαίνω πως έχουν "ορέξεις", κατανοώ και την δικιά μας ανάγκη να ακούμε την φωνάρα σε ας πουμε μελωδίες, αλλά δεν...δεν ρε παιδί μου, δεν πειράζει. ΑΛΛΑ ΒΑΡΕΘΗΚΑ. Έρχεται κάποτε κι αυτό. Βέβαια αν θες να γράψεις, να δουλέψεις ή να διαβάσεις κάτι με ένα χαλί απο την αγγλία, μια χαρά, φαντάζομαι, κάνει ο staples.<br />
<br />
Κάτι που δεν κατάφερε να κάνει O (με κεφαλαίο) David Bowie.<br />
<br />
Ο δίσκος δεν ήταν καλός. Τα περισσότερα τραγούδια σου έξυναν τα αυτιά. Μελωδίες ελάχιστες (μια μικρή στο blackstar) ένα μέτριο προς καλό-αλλά αδιάφορο dollar days και ένα μέτριο προς μέτριο lazarus. Δεν σε νοιάζει όμως. Ας πουμε ότι είναι σάββατο ακόμα, δεν έχει έρθει η ειδηση της Δευτέρας για να τα ωραιοποιήσει όλα. Δεν είναι καλό, αλλά επιμένω δεν σε νοιάζει. Σε 20κάτι δίσκους 3-4 μέτριοι κακοί δεν λένε τίποτα. Μετράει σα τελευταίος; Μετράει, γιατί κάποια πράγματα παραμένουν χωρίς να χάνουν την αισθητική και τον επαγγελματισμό τους (αν και είμαι ο τελευταίος που μπορεί να μιλάει για τον bowie).<br />
<br />
τι έχει μείνει...α ναι...ο δίσκος τον mechanimal...εντάξει τίποτα φοβερό, τίποτα το κακό. Εκεί που ήσουν ήμουνα και εκεί που είμαι θα έρθεις σα να λεμε.<br />
<br />
Στα ελληνικά οι sad disco και το καινούργιο κομμάτι των selofan είναι μακράν τα καλύτερα ας πούμε:<br />
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/zdD_SwJRdrE" width="560"></iframe></div>
bo(m)bbieRhttp://www.blogger.com/profile/16165766345710120146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-50033021028183894602016-01-04T14:27:00.000+02:002016-01-04T14:32:11.457+02:002015 - 25 that might be the best.<div style="text-align: justify;">
Πονάει η ψυχή μου να βλέπω το onewillburn έτσι παραμελημένο. Αλλά τι να κάνεις. Με κάποιο τρόπο σταματήσαμε και τρεις σχεδόν ταυτόχρονα να γράφουμε. Αλλά ακόμα ο θάνατος, τουλάχιστον επίσημα δεν έχει έρθει. Και αυτό εδώ το ποστ έχει αυτόν τον χαρακτήρα: να ξορκίσει τον θάνατο. Μπορεί να γράφουμε ένα ποστ ανά 5 μήνες, αλλά χωρίς λίστα για αυτή τη χρονιά δεν θα μείνουμε. Το νοιωθα και λίγο υποχρέωση. Μοιάζει να είμαι ο μόνος που να βρήκε καινούργιες κυκλοφορίες που να έχουν ενδιαφέρον. Οπότε, αυτή η λίστα, σε αντίθεση με τις προηγούμενες χρονιές είναι δικιά μου. Οπότε και πιο βαρετή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πρέπει να ομολογήσω λοιπόν, ότι τη χάρηκα μουσικά τη χρονιά (απλά δεν είχα καμία όρεξη να γράψω για αυτό). Πολύ καλή μουσική. Περισσότερη απ' ότι συνήθως. Επίσης συνειδητοποίηση κάποια πράγματα. Κατ' αρχήν ότι οι κιθάρες έχουν πεθάνει (και δεν καίγομαι ιδιαίτερα να μου αποδείξει κάποιος το αντίθετο). Τους πήρε καιρό είναι αλήθεια. Αλλά πλέον δεν υφίσταται αυτό που κάποτε ονομάζαμε rock. Δηλαδή, υφίσταται, αλλά είναι πλέον συνώνυμο του χασμουρητού. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσει κάτι από αυτό είναι να μεταλλαχτεί μέσα σε όλα τα άλλα είδη. Το οποίο βέβαια ήδη γίνεται, απλά δεν το λέμε rock πλέον. Οπότε πάμε και στην άλλη συνειδητοποίηση: τα όρια έχουν πλέον πέσει οριστικά. Μεταξύ των διαφορετικών κατηγοριών, μεταξύ εμπορικού και πειραματικού. Προσωπικά, χαμογελάω. Τέλος, από τους 25 δίσκους που έχουμε εδώ, μόνο στους 9 θα βρείτε όνομα και τίτλο στο εξώφυλλο. Έτσι, είπα να το πω και αυτό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν έχει αντίστροφη μέτρηση αυτή τη φορά. Από το 1 στο 25.</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsPZkdajeX9svbZ8OLmsqEu76Vr_hxl9IFaxPtYqIcu3cXsY8vseMbVE_CgP3E5cOxpGLqmuviSxkGwgawuceHLS2tunxcYjdFpEv6YMBHaWrHJZ6A9Bs9X1a4SbEVYPnm850IZiY8fWZp/s1600/01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsPZkdajeX9svbZ8OLmsqEu76Vr_hxl9IFaxPtYqIcu3cXsY8vseMbVE_CgP3E5cOxpGLqmuviSxkGwgawuceHLS2tunxcYjdFpEv6YMBHaWrHJZ6A9Bs9X1a4SbEVYPnm850IZiY8fWZp/s1600/01.jpg" /></a></div>
<br />
FKA Twigs - M3LL155X<br />
Αυτό ήταν έκπληξη για μένα. Τα προηγούμενα EP και το LP1 ήταν όλα πολύ καλά, δεν λέω, αλλά υπήρχε κάτι που δεν δούλευε πολύ καλά για μένα. Ίσως παραήταν trip-hop. Εδώ όμως κάθε αμφιβολία και επιφύλαξη διαλύετε. Και τα 5 κομμάτια είναι μαγνήτες. Σε πιάνουν από την αρχή και δεν σε αφήνουν να πάρεις την προσοχή σου από πάνω τους με τίποτα. Το Glass and Patron ίσως ένα τσακ περισσότερο από τα άλλα. Αλλά είναι συγκλονιστικό στο σύνολό του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0mHMPFSnBhlHmcg-XxjgtP0bjcEb5sXKNVUHgADqs2iIT6B-_CgqZYSn7CPzVpkNxcZmAoOONe2Oos1n_VIi-bwyrerL4icbArDLNozjOcEBIsjqzP_XRLPxuIxFdkaQzRfcaXmob3DUK/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0mHMPFSnBhlHmcg-XxjgtP0bjcEb5sXKNVUHgADqs2iIT6B-_CgqZYSn7CPzVpkNxcZmAoOONe2Oos1n_VIi-bwyrerL4icbArDLNozjOcEBIsjqzP_XRLPxuIxFdkaQzRfcaXmob3DUK/s1600/02.jpg" /></a></div>
<br />
Autre ne Veut - Age of Transparency<br />
Κρίμα και άδικο που το Age of Transparency δεν έτυχε της υποδοχής του Anxiety, αλλά και πολύ λογικό. Γιατί αφήνει την ευκολία των γνώριμων εδαφών και ήχων και μπαίνει μέσα σε έναν jazz πειραματισμό. Ο οποίος δεν είναι και τόσο προφανής - θέλω να πω, δεν είναι ένας jazz δίσκος. Προσωπικά μου πήρε πολλές ακροάσεις για να μπορέσω να μπω στο κλίμα, και αυτό ενώ ήμουν διατεθειμένος να προσπαθήσω για αυτό, οπότε φαντάζομαι ότι κάποιος άλλος θα μπορούσε να προσπεράσει πολύ εύκολα. Αλλά κομμάτια σαν το ομώνυμο και το get out είναι μοναδικά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUbRS6BBU165B8Xz0gEx3bVJz0zmOcOkb-mgMgwYrlKLRjCDPN4bmXBlO9ihyphenhyphenW5Vhr8KFSyDhJ2Ixj0NWZSxzMIbHyfT9eXRyLx7dQwuoBCTXdmJBYBReMqBHcylbqu49DKug7aw1F6Ybn/s1600/03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUbRS6BBU165B8Xz0gEx3bVJz0zmOcOkb-mgMgwYrlKLRjCDPN4bmXBlO9ihyphenhyphenW5Vhr8KFSyDhJ2Ixj0NWZSxzMIbHyfT9eXRyLx7dQwuoBCTXdmJBYBReMqBHcylbqu49DKug7aw1F6Ybn/s1600/03.jpg" /></a></div>
<br />
Kelela - Hallucinogen<br />
Το είχα γράψει σε ένα cd μαζί με το FKA Twigs, το οποίο είναι και το cd που άκουσα περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο φέτος. Η Kelela χάνει στην σύγκριση, αλλά πέρα από αυτό τα 6 κομμάτια εδώ είναι θησαυρός. Πιο στοχευμένο από το Cut for Me, δομεί έναν μίνι κόσμο από τον οποίο δεν θέλεις να βγεις. Περιμένω πως και πως την ολοκλήρωσή του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0OtneZmoFD_ld7664nn1aSjyfydIDzeE9xH4msAm6QaL-QEmLxd5J1LiwimYhz4rw-AAM8Gl4PHS6vHBfoeeqYbMcg_i1o9QLbKwOuNFE5JHovH5qyBF7jv-vqxiovEGQqCSqC0qSBZfn/s1600/04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0OtneZmoFD_ld7664nn1aSjyfydIDzeE9xH4msAm6QaL-QEmLxd5J1LiwimYhz4rw-AAM8Gl4PHS6vHBfoeeqYbMcg_i1o9QLbKwOuNFE5JHovH5qyBF7jv-vqxiovEGQqCSqC0qSBZfn/s1600/04.jpg" /></a></div>
<br />
Oneohtrix Point Never - Garden of Delete<br />
Αυτό εδώ θα μπορούσε να είναι όχι απλά στο #1, αλλά ένας από τους καλύτερους δίσκους εδώ και πολύ καιρό. Αυτό τουλάχιστον λένε το Sticky Drama και το Freaky Eyes. Και τα δύο out of this world. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν εκεί στη μέση το Mutant Standard και το Child of Rage που μοιάζουν να είναι εκτός χρόνου και τόπου. Και το κακό δεν είναι μόνο ότι βρίσκονται στη μέση και σπάνε τον δίσκο στα δύο, διαρκούν και 13 λεπτά μαζί. Αλλά είναι αδικία να γράφω για αυτά γιατί όλος ο υπόλοιπος δίσκος είναι ένας σχιζοφρενικός παράδεισος όπου το dupstep, το IDM και το electro συναντούν το Death Metal άλλοτε με μία collage προσέγγιση, άλλοτε με πλήρη ενσωμάτωση του ενός μέσα στο άλλο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpPuXEG81WemcoEEAiKZa_xBaTuX6K68jpmW3plotg2ikZtwcLK3v6QwSCswZ77Zt7cntVMKfa8k5MIQ-ueQDba8MHJABxOufpNHXjeZytblxQK3vhgtd15lcqVOgLO2Ezc_CzSY9dVFRO/s1600/05.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpPuXEG81WemcoEEAiKZa_xBaTuX6K68jpmW3plotg2ikZtwcLK3v6QwSCswZ77Zt7cntVMKfa8k5MIQ-ueQDba8MHJABxOufpNHXjeZytblxQK3vhgtd15lcqVOgLO2Ezc_CzSY9dVFRO/s1600/05.jpg" /></a></div>
<br />
Bilal - Another Life<br />
Παραδοσιακός, αγνός δίσκος, που μοιάζει να έρχεται από άλλες εποχές. Κάπου ανάμεσα στους Led Zeppelin και τον Prince, κάνει περισσότερο από προφανές το ότι σχεδόν ολόκληρο το rock and roll χρωστάει τα πάντα στην μαύρη μουσική. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς ότι σε έναν δίσκο που υποτίθεται μπαίνει κάτω από την ταμπέλα 'neo soul' (sic) ξεπετιούνται από παντού οι Stones και οι Deep Purple. Δύναμη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmIQAvesAu5doPy8QbuROREiQyLTDP23cMu8PiadyvD1NE0nLJi16q0uMOQjLWj8ff3wjPUpkcXkmZMRozaUexvk7Xz9jMdvA0LsB8Welg3O1De8VbcOQW3olOSOII9MUh6yLAhuLByrHy/s1600/06.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmIQAvesAu5doPy8QbuROREiQyLTDP23cMu8PiadyvD1NE0nLJi16q0uMOQjLWj8ff3wjPUpkcXkmZMRozaUexvk7Xz9jMdvA0LsB8Welg3O1De8VbcOQW3olOSOII9MUh6yLAhuLByrHy/s1600/06.jpg" /></a></div>
<br />
Miguel - Wildheart<br />
Αν το #5 δείχνει ότι οι ρίζες του rock and roll βρίσκονται στα blues, τη gospel και την soul, αυτό εδώ δείχνει ότι στη σημερινή κατάσταση τα όρια ανάμεσα σε αυτό που κατανοούμε ως μαύρη μουσική και αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως λευκή, έχουν χαθεί εντελώς. Δεν το δείχνει τόσο καλά όσο το Kaleidoscope Dream, αλλά δεν είναι τόσο μακριά. Έτσι δεν μπορείς να πεις με ευκολία αν ακούς RnB ή μία σύγχρονη rock μπάντα που δεν έχει αγνοήσει τα διδάγματα των Radiohead. Στα συν το DEAL που ξεφεύγει από το παραπάνω μοτίβο και δίνει μία πιο 'παραδοσιακή' funk εκδοχή, που είναι απίστευτη. Στα μείον ότι αρχίζει να εμφανίζει, σε μικρό βαθμό και σε κάποια κομμάτια, το πρόβλημα που έχουν όλα τα rock συγκροτήματα σήμερα: το κάψιμο και η βαρεμάρα που έρχεται μετά από πολλές ακροάσεις.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_CvUaZdh1kOdoWGP4fgovT5a0NUOqXFUvMZREEYht_3HOXL3GiwtHVMqzq66JyTFFypuWCSnG9QkK5HUSGwAg-CjtFj_5Dl9K79XqfoPHtLqBPoYMzByrJ9AP84tRSQixKkN2oup346ZV/s1600/07.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_CvUaZdh1kOdoWGP4fgovT5a0NUOqXFUvMZREEYht_3HOXL3GiwtHVMqzq66JyTFFypuWCSnG9QkK5HUSGwAg-CjtFj_5Dl9K79XqfoPHtLqBPoYMzByrJ9AP84tRSQixKkN2oup346ZV/s1600/07.jpg" /></a></div>
<br />
Jamie XX - In Colours<br />
Και αυτό θα έπρεπε να είναι πιο πάνω, φαινομενικά μοιάζει να είναι ένας τέλειος δίσκος. Προσωπικά τους ΧΧs δεν τους χώνεψα ποτέ βέβαια, και ειδικά τον κύριο Jammie τον είχε πάρει με στραβό μάτι λόγω του τερατουργήματος που κατάφερε να δημιουργήσει από το υπέρτατο We Are New Here. Αλλά με αυτό εδώ όχι μόνο κατάφερε να μου αλλάξει γνώμη, αλλά πήγε και λίγο παραπέρα. Αλλά απ' ό,τι φαίνεται παραμένουν κάποια ψήγματα αμφιβολίας, που εντοπίζονται κυρίως σε κομμάτια όπως το Loud Places και σχεδόν χάνονται σε άλλα όπως το υπέρτατο hit της χρονιάς I Know There's Gonna Be (Good Times) και το Gosh.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHCWyb3tfjD-V3cpir7_udgJ5NHAyhGX1kwnz6eN9POLUFc3lN4g5JdOgGryTk6E-yyq1gEjlBASvk9nqoqImSf8SEwBA4Px3T4_7c0D75g2XaK904YntADIm4s5vMqzTG9j6_gQcgSpLx/s1600/08.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHCWyb3tfjD-V3cpir7_udgJ5NHAyhGX1kwnz6eN9POLUFc3lN4g5JdOgGryTk6E-yyq1gEjlBASvk9nqoqImSf8SEwBA4Px3T4_7c0D75g2XaK904YntADIm4s5vMqzTG9j6_gQcgSpLx/s1600/08.jpg" /></a></div>
<br />
New Order - Music Complete<br />
Είναι ο πρώτος δίσκος των New Order που άκουσα σχεδόν αποστασιοποιημένα. Δεν το κρύβω, με έχουν στιγματίσει μουσικά όσο κανένας άλλος. Επίσης είναι ο πρώτος τους δίσκος που αρχικά δεν μου άρεσε. Για την ακρίβεια μου φάνηκε άθλιος. Με το χρόνο όμως με κέρδισε τελικά. Νομίζω ότι είναι ο χειρότερος δίσκος που έχουν κάνει, αλλά το χειρότερο των New Order είναι άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους άλλους. Ακόμα και τώρα. Α, και το μπάσο του Hooky μου λείπει απεγνωσμένα. Σχεδόν το φαντάζομαι στα σημεία που θα έπαιρνε τα ηνία αν ήταν ακόμα στην μπάντα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZmg1XPek0xs5X47m8GD5nqPk3A3FyEXhyphenhyphentztaMcR65A4ViazKDSSwJiKplXmT4UsF_G8disOb8aM1ryco4NjIaQY2h2JsJnU8p8Tuw5HsFlgoxjHoPxu2kp_0P-rh2mHL8tuWNi0jtrDC/s1600/09.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZmg1XPek0xs5X47m8GD5nqPk3A3FyEXhyphenhyphentztaMcR65A4ViazKDSSwJiKplXmT4UsF_G8disOb8aM1ryco4NjIaQY2h2JsJnU8p8Tuw5HsFlgoxjHoPxu2kp_0P-rh2mHL8tuWNi0jtrDC/s1600/09.jpg" /></a></div>
<br />
Active Child - Mercy<br />
Αυτό ο δίσκος είναι τόσο ήπιος που μπορεί να περάσει πολύ εύκολα απαρατήρητος, όπως και φαντάζομαι ότι μάλλον πέρασε για τους περισσότερους. Αλλά κρύβει πάρα πολύ όμορφες στιγμές, ευαισθησία και ένα craftsmanship στη λεπτομέρειά του που είναι συγκινητικό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZZTwwOuv7s8tbZM68t51mLcLLMwtdnkoJlh22akmxDJkY9fHGakeBNMaFyM89DlqPI0Qm0MhJmTDP8C-u0kM98rDKaLxHFp5hk010CTIJKKZ9w1buFccMgHU8HcJaa3YRU-SHPFt3_4CI/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZZTwwOuv7s8tbZM68t51mLcLLMwtdnkoJlh22akmxDJkY9fHGakeBNMaFyM89DlqPI0Qm0MhJmTDP8C-u0kM98rDKaLxHFp5hk010CTIJKKZ9w1buFccMgHU8HcJaa3YRU-SHPFt3_4CI/s1600/10.jpg" /></a></div>
<br />
Kendrick Lamar -To Pimp a Butterfly<br />
Δισκάρα, δεν λέω, αλλά δεν καταλαβαίνω ακριβώς τον κακό χαμό. Έχει και τις βαρετές στιγμές του και μάλλον είναι αρκετά πιο μεγάλο απ' όσο θα έπρεπε. Αλλά έχει και πάρα πολλά σημεία που είναι άπιαστα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJExlabrzpnOSnY2vhInuhvYlgVpDsFVS2V90B4mYzhOY_M1jBEniJK4QNtTLN_xpSLZN1rSV4E_V0svFJ_LOdVVLOv0mjR-Exn-CHjRQRTShAdq7xxsVWJIBRlbTCL1iddrEqvmaJdrrS/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJExlabrzpnOSnY2vhInuhvYlgVpDsFVS2V90B4mYzhOY_M1jBEniJK4QNtTLN_xpSLZN1rSV4E_V0svFJ_LOdVVLOv0mjR-Exn-CHjRQRTShAdq7xxsVWJIBRlbTCL1iddrEqvmaJdrrS/s1600/11.jpg" /></a></div>
<br />
Grimes - Art Angels<br />
Και αυτήν την είχα παρεξηγήσει, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Ο δεύτερος δίσκος της Grimes δείχνει τι σημαίνει pop σήμερα χωρίς να μετριάζει τον πειραματισμό για χάρη της εμπορικότητας (αλλά και το ανάποδο). Και η εισαγωγή είναι από μόνη της υπέροχη, τόσο για τη μουσική, όσο και για τον τίτλο της.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYEA9-VF_WgnPDoFQLNzXCgpJZWsmQjeFXQy6-bAQ95hbCboGGRcqBpr7SPd6ZhZkBswXW-E3Hhr1hY6CYmpf1M8Mdw7OJRCVbT6EquT_m9mt6uhnYAYCVNi4iloaZxAx9EhIUfLfLiGUU/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYEA9-VF_WgnPDoFQLNzXCgpJZWsmQjeFXQy6-bAQ95hbCboGGRcqBpr7SPd6ZhZkBswXW-E3Hhr1hY6CYmpf1M8Mdw7OJRCVbT6EquT_m9mt6uhnYAYCVNi4iloaZxAx9EhIUfLfLiGUU/s1600/12.jpg" /></a></div>
<br />
A$ap Rocky - at.long.last.a$ap <br />
Αυτός εδώ ο δίσκος είναι στην κατηγορία 'hip hop που μπορεί να αρέσει και στον <span class="post-author vcard"><span class="fn">bo(m)bbieR'</span></span>. Πολύ ιδιαίτερη κατηγορία είναι αλήθεια. Χωρίς να είναι εντυπωσιακός όσο ο Kedrick, καταφέρνει να είναι ουσιαστικός όπου χρειάζεται. Α, και επιτέλους, κάποιος πρέπει να πει στον Danger Mouse ότι τα λεξικά έχουν πλέον τη φωτογραφία του δίπλα στη λέξη 'μανιέρα'. Δεν λέω, όλοι γουστάρουμε, αλλά την 12.435η φορά που θα κάνεις το spaghetti/mariachi thing σου, ο ενθουσιασμός έχει πέσει λίγο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEit4z4jgh9rtpOh1xTr_E1TIsL2i8c9pmBaTXGSTwsFUY4TLDfazqxJev8KLh5lFpUmjF1m4NjxOQjdLMbakTLYuGUiI5IwsOesNDipaK6paXoopoyXwDDY16eaz-bmXOs0_5FYIQfu200W/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEit4z4jgh9rtpOh1xTr_E1TIsL2i8c9pmBaTXGSTwsFUY4TLDfazqxJev8KLh5lFpUmjF1m4NjxOQjdLMbakTLYuGUiI5IwsOesNDipaK6paXoopoyXwDDY16eaz-bmXOs0_5FYIQfu200W/s1600/13.jpg" /></a></div>
<br />
Panda Bear - Panda Bear Meets The Grim Reaper<br />
Panda Bear goes pop και καλά κάνει. Τώρα που πλέον έχει πέσει το hype με τους Animal έχουμε μείνει λίγοι μου φαίνεται, αλλά δεν πειράζει. Και πριν λίγοι ήμασταν. Περισσότερα <a href="http://onewillburnmusic.blogspot.gr/2015/02/panda-bear-panda-bear-meets-grim-reaper.html" target="_blank">εδώ</a>.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_e0Wlt6qlDNubYlVz0FGVla7W6ywgEeZK7jbXPlZr1JEACP8rDcY2FXWqJp3EqBCMeU5ukE_jXZqobKgwjDoPXL8XAvysWhHrlaPcqZZx4cilrbsG_RmyeLQoBWeD5l9Vpo_nzEw88wTc/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_e0Wlt6qlDNubYlVz0FGVla7W6ywgEeZK7jbXPlZr1JEACP8rDcY2FXWqJp3EqBCMeU5ukE_jXZqobKgwjDoPXL8XAvysWhHrlaPcqZZx4cilrbsG_RmyeLQoBWeD5l9Vpo_nzEw88wTc/s1600/14.jpg" /></a></div>
<br />
Erykah Badu - But you caint use my phone<br />
Τώρα είναι αλήθεια ότι ένας δίσκος με θέμα το τηλέφωνο και το πώς αυτό έχει αλλάξει τη ζωή μας, τη στιγμή που τα τηλέφωνά μας μόνο τηλέφωνα δεν είναι πλέον είναι λίγο κουλός. Αλλά ποιος νοιάζεται. Η Erykah επιστρέφει με τυμπανοκρουσίες και πυροτεχνήματα και εμείς περιμένουμε τον κανονικό δίσκο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiv02y1u0WXdx8hukIx5lV6G9_xQgnQ96w1SS1N5oqiQEnTiZZB8aFRzMn1PrJ8zX_xS0355yadMR2VUF5Qa4CWUyRP6zOQyVWCsorV6HTQe18HT5A7OR-ADN_h-zIhZkCVwodGSbjlDp7/s1600/15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiv02y1u0WXdx8hukIx5lV6G9_xQgnQ96w1SS1N5oqiQEnTiZZB8aFRzMn1PrJ8zX_xS0355yadMR2VUF5Qa4CWUyRP6zOQyVWCsorV6HTQe18HT5A7OR-ADN_h-zIhZkCVwodGSbjlDp7/s1600/15.jpg" /></a></div>
<br />
Kneebody & Daedalus – Kneedalus<br />
Ο Flying Lotus και η παρέα του έχουν βαλθεί να επαναφέρουν την πειραματική jazz στο προσκήνιο, με την Brainfeeder να κυκλοφορεί υπέροχη μουσική ασταμάτητα. Ο Daedalus και ο Kneebody βρίσκουν τις ισορροπίες τους και σε αντίθεση με το Epic περιορίζονται σε πιο λογικούς χρόνους έτσι ώστε να μπορείς να μπεις μέσα του πιο εύκολα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCgU6OwiuYjj2YIFuIOGkTnZ3T5td1HHZRV7_4K8s0utOc2GTCh-iqKQV2RnNfhEgasVWPghd8t_AIz3ec5BBDN5u7gyx5GW8c8t9Hvi4xhtmNeXu6NH_Q06RR6Uk96HGB0yzGgx-C7o1M/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCgU6OwiuYjj2YIFuIOGkTnZ3T5td1HHZRV7_4K8s0utOc2GTCh-iqKQV2RnNfhEgasVWPghd8t_AIz3ec5BBDN5u7gyx5GW8c8t9Hvi4xhtmNeXu6NH_Q06RR6Uk96HGB0yzGgx-C7o1M/s1600/16.jpg" /></a></div>
<br />
The Weeknd - Beauty Behind the Madness <br />
Αυτό εδώ το άκουσα στο κουρείο και στο super market. Το οποίο είναι τουλάχιστον αστείο. Από τη σκοτεινιά και την αποστροφή που δεν μπορείς να αποστραφείς με τίποτα των mixtapes στο super market. Οπότε προφανώς οι περισσότερες γωνίες έχουν αμβλυνθεί υπερβολικά - είναι σχεδόν αδύνατο να κοπείς πλέον. Αλλά από την άλλη, τα κομμάτια δεν είναι κακά. Ούτε αυτά που είναι πιο κοντά στον παλιό Weeknd, ούτε τα χιτάκια (τα οποία είναι σε γελοίο βαθμό catchy - ναι έχει πολύ γέλιο ο δίσκος). Ο Michael κοιτάει από ψιλά, είτε με ζήλια είτε με ικανοποίηση. A, και από το Kiss Land είναι πολύ καλύτερο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU6HG9syLpyO2NMLBpCB4AU9gxdj0TbOst0SJ0EjRUxuyOmVQeT5cxYEMknGFTvaSXNy1tA2ORBtjESQCtNvQpzheolSa5ZibOr-ou8ThA-3evEd9bUm27rovz_2tEVjgUWL4X8MOzACVN/s1600/17.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU6HG9syLpyO2NMLBpCB4AU9gxdj0TbOst0SJ0EjRUxuyOmVQeT5cxYEMknGFTvaSXNy1tA2ORBtjESQCtNvQpzheolSa5ZibOr-ou8ThA-3evEd9bUm27rovz_2tEVjgUWL4X8MOzACVN/s1600/17.jpg" /></a></div>
<br />
Kamasi Washington - The Epic<br />
Άλλος ένας δίσκος που υπό διαφορετικές συνθήκες μπορεί να τον είχα λιώσει. Αλλά δεν είμαι σε κατάσταση που να μπορώ να ακούω δυόμιση ώρες πειραματικής jazz. Άσε που παραείναι smooth για τα γούστα μου. Αλλά αν το δω λίγο πιο ψύχραιμα, είναι πραγματικό κατόρθωμα. Κάποια στιγμή θα του δώσω περισσότερο χρόνο νομίζω.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEher38FrG0TfjtVPagWi594Kps569HQF1XNhUODlCMOSqjrGrmEI5k9_z5v0gqxTUCu0AyjYAmTDSxQT149g7ad_hA7wAc-0WCDLhfTlTQ6nIx98WTHpovZJTq7U1tvbU_K5XvZksnPb3oZ/s1600/18.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEher38FrG0TfjtVPagWi594Kps569HQF1XNhUODlCMOSqjrGrmEI5k9_z5v0gqxTUCu0AyjYAmTDSxQT149g7ad_hA7wAc-0WCDLhfTlTQ6nIx98WTHpovZJTq7U1tvbU_K5XvZksnPb3oZ/s1600/18.jpg" /></a></div>
<br />
Chelsea Wolfe - Abyss<br />
Με πλήγωσε ο <span class="post-author vcard"><span class="fn">bo(m)bbieR</span></span> που δεν του άρεσε. Πραγματικά. Εμένα μου φαίνεται ότι η Chelsea αφέθηκε στην μεταλλική πλευρά που είχε πάντα μέσα της. Και ξύνει πληγές.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijg8Smu2O5QfMYrO3l1yokZXtTTvjzf81s66RGu6jhLYbJkwnjrAoyZoxXK07OAS8GNL-MJFdL0PUeAnuEcxdJQTjCvOpivvQn_ZjX0iGJNh4N1Yto5TJ8DEdDyTWxiKQRpnLF2ZY_l_zI/s1600/19.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijg8Smu2O5QfMYrO3l1yokZXtTTvjzf81s66RGu6jhLYbJkwnjrAoyZoxXK07OAS8GNL-MJFdL0PUeAnuEcxdJQTjCvOpivvQn_ZjX0iGJNh4N1Yto5TJ8DEdDyTWxiKQRpnLF2ZY_l_zI/s1600/19.jpg" /></a></div>
<br />
Arca – Mutant<br />
Ο Arca μαζεύει τη μουσική του σε έναν προσωπικό δίσκο για δεύτερη φορά, και νομίζω ότι τα πάει πολύ καλύτερα από τη πρώτη. Συνεχίζει να μοιάζει ότι η μουσική του βρίσκει καλύτερα το νόημά της όταν μπολιάζεται με τη δουλειά άλλων, είτε του Kanye είτε της FKA Twigs, αλλά από την άλλη είναι πολύ καλύτερα έτσι από το να έχεις την ενοχλητική φωνή της Bjork από πάνω.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDALRvVG022ule78Hdx3P7mkeTiJL3UwwF5NxhoEg16Jpc8oEMpFBcj7bGkkrUMGgz75hWSuEdnt_1JhcpggMztezaSXArSxk726bBX0BvnlT6pvQhkQtGkPAFeH3GhJYcQI3Z_USqvfFg/s1600/20.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDALRvVG022ule78Hdx3P7mkeTiJL3UwwF5NxhoEg16Jpc8oEMpFBcj7bGkkrUMGgz75hWSuEdnt_1JhcpggMztezaSXArSxk726bBX0BvnlT6pvQhkQtGkPAFeH3GhJYcQI3Z_USqvfFg/s1600/20.jpg" /></a></div>
<br />
Bjork – Vulnicura<br />
Enter η ενοχλητική φωνή που λέγαμε. Έστω. Η Bjork καταφέρνει για πρώτη φορά να βγάλει έναν δίσκο που είναι σχεδόν καλός. Και που θα ήταν πολύ πολύ καλύτερος αν δεν τραγουδούσε καθόλου, δεν υπάρχει και λόγος έτσι και αλλιώς, εδώ και πόσα χρόνια το ίδιο πράγμα τραγουδάει αλλάζοντας τα λόγια (φαντάζομαι ότι αλλάζει τα λόγια, δεν έχω δώσει και ιδιαίτερη προσοχή). Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι μάλλον ξέρει να διαλέγει τους συνεργάτες της.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyyuEMSLYNFfn8uLQj5CrF4hI_IBBJxw6PyXCdtlDW3mI6O-a_Mc6GD3OF8QlLAqGsm3er6SxyhIf-2tGgjE0PbAiLeLTA7tRw6CmYPDpp4L_7x75eUgPtOnEBdM1E1drS_IKvAfayWAEO/s1600/21.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyyuEMSLYNFfn8uLQj5CrF4hI_IBBJxw6PyXCdtlDW3mI6O-a_Mc6GD3OF8QlLAqGsm3er6SxyhIf-2tGgjE0PbAiLeLTA7tRw6CmYPDpp4L_7x75eUgPtOnEBdM1E1drS_IKvAfayWAEO/s1600/21.jpg" /></a></div>
<br />
Jim O'Rourke - Simple Songs<br />
Αυτός ο δίσκος έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που με κάνουν να λέω ότι το rock έχει πεθάνει. Αλλά από την άλλη τα χρησιμοποιεί τόσο καλά που δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Η απόδειξη του ποιος ήταν πίσω από όλους εκείνους τους δίσκους που θεωρούσαμε αριστουργήματα πριν από 10 χρόνια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHYaq0IsjAhyfOzBn_En-Tx-7j7Vt148vQPTlCsiPxIiYItR92eXXViBHqVzYqqH43dTm9SHuipn412CaN2ma1A7nznY5EuMYPPOjOzpu6qRNs9N5ENpR-JlpoFKewIGOTHAeW83btX_lk/s1600/22.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHYaq0IsjAhyfOzBn_En-Tx-7j7Vt148vQPTlCsiPxIiYItR92eXXViBHqVzYqqH43dTm9SHuipn412CaN2ma1A7nznY5EuMYPPOjOzpu6qRNs9N5ENpR-JlpoFKewIGOTHAeW83btX_lk/s1600/22.jpg" /></a></div>
<br />
Napalm Death - Apex Predator - Easy Meat<br />
Σαπίλα ο δίσκος, πονάνε τα αυτιά σου μετά από φουλ άκουσμα. Και να φανταστείς ότι Napalm Death δεν άκουγα ούτε όταν άκουγα metal. Αλλά εδώ με κάποιο περίεργο τρόπο μπόρεσαν να μου μιλήσουν απ' ό,τι φαίνεται. This is hardcore που θα έλεγα και ο Jarvis (λέμε τώρα...)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfYPxvbF0PRbP9hE-eMJcbblPa9hJyjX4YfWNQhODY64rqxzEc95V1aYTukQG-RlLaWf32TV8tZYfCZhC2pYzgX_d1jebRDffKhuOVpYz2OpcM_ZO4csM2Ub5OiB-U9SQqpoFo1n1g9zIU/s1600/23.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfYPxvbF0PRbP9hE-eMJcbblPa9hJyjX4YfWNQhODY64rqxzEc95V1aYTukQG-RlLaWf32TV8tZYfCZhC2pYzgX_d1jebRDffKhuOVpYz2OpcM_ZO4csM2Ub5OiB-U9SQqpoFo1n1g9zIU/s1600/23.jpg" /></a></div>
<br />
Boots - Aquaria<br />
Αυτός είναι ο τύπος που περιμένεις εδώ και καιρό ότι θα βγάλει το αριστούργημα και συνέχεια τρώει τα μούτρα του. Μάλλον χρειάζεται την Beyonce του. Αλλά από την άλλη έχει χίλια όμορφα πραγματάκια εδώ μέσα, που ποτέ δεν καταφέρνουν να συγκροτηθούν και να εκφραστούν στο σύνολο. Αλλά ακόμα και έτσι είναι ωραίο να τα ακούς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzZB3E2Ux6mxX1CRs7uDwFAV9MEJ2KSSrK7b-rLaMaOCW_6UX6LVTkAaUmXSbjAolg1qR42b97pQznp8AoyGs5ngHoATpWaAUad4l0fldhhlvIZKjz0OtCTZw8OO-WG2VeQXGpRluA_c8h/s1600/24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzZB3E2Ux6mxX1CRs7uDwFAV9MEJ2KSSrK7b-rLaMaOCW_6UX6LVTkAaUmXSbjAolg1qR42b97pQznp8AoyGs5ngHoATpWaAUad4l0fldhhlvIZKjz0OtCTZw8OO-WG2VeQXGpRluA_c8h/s1600/24.jpg" /></a></div>
<br />
Paradise Lost - The Plague Within<br />
Κάθε φορά που οι Paradise Lost βγάζουν καινούργιο δίσκο κάτι πονάει μέσα μου, σκέφτομαι όλες τις χαμένες ευκαιρίες. Αλλά στο τέλος μου αρέσει. Εδώ μάλιστα είναι τόσο παραδοσιακοί που μέχρι και distorted φωνητικά έχουν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVA-vBIHldJmNSHMCfx5KlfMm-sRJyb6QfToiT0MqAtVipEOZMMabRlE5Gbyh1tkmh5_JB3HS6sZXyAcu6Y4v_nXHy1rQ8RGZW9dR8CVoUguzrLWyaKu11G34mtBracBMS4xtX2gt5Jxgv/s1600/25.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVA-vBIHldJmNSHMCfx5KlfMm-sRJyb6QfToiT0MqAtVipEOZMMabRlE5Gbyh1tkmh5_JB3HS6sZXyAcu6Y4v_nXHy1rQ8RGZW9dR8CVoUguzrLWyaKu11G34mtBracBMS4xtX2gt5Jxgv/s1600/25.jpg" /></a></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzHd7sRB_x0EU9P1liVzWKIkTJk34IXYo4Q1Y4-ZEXJZ1M7_HEmkDxpUvLI28wgoAtS-jLeG1ErhsyOYRbb7HooxxGvhFRkCcO6YoI3fAjxT04a9A-FCo4szbfpaTPtBvqY11nKP_-7WlM/s1600/01.jpg" imageanchor="1"></a> <br />
<br />
Prince - Hitnrun Phase One<br />
Καλό δίσκο δεν τον λες, αλλά έχει πλάκα. Και τελικά εγώ και τον διασκέδασα και τον άκουσα πολλές φορές. Αρκεί να μην ρωτάς τον εαυτό σου "γιατί?". Ε, και προφανώς αφού βγάλεις από το μυαλό σου οποιαδήποτε σύγκριση με το παρελθόν που δεν έχει κανένα νόημα.
worker 11811http://www.blogger.com/profile/11273800419625931713noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-84093192084338586392015-09-22T21:53:00.000+03:002015-09-22T21:53:32.064+03:00ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ - ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΑΚΡΥΒΡΕΧΤO POST και άλλα από το μακρινό blogging<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ναι, φυσικά και πήγα.<br />
Αν και όλο το καιρό που είχα δει τη συναυλία είχα πει ότι σε κηδείες δεν παω.<br />
<br />
Και την παρασκευή όλο και με έτρωγε.<br />
<br />
Ρε πουστη λεω, τους έχεις δει 7-8 φορές, τράβα κλείσε όλα τα κεφάλαια που έχεις κολλημένα με τα κρίνα και τέλειωνε.<br />
Και πήγα.<br />
Ναι, φυσικά και πήγα.<br />
<br />
Πέρα από τη αστοχία του αλκίνοου -δεν-εχω-δουλεψει-ποτέ-είμαι-καλλιτέχνης-εγώ ιωαννίδη το live ήταν εξαιρετικό.<br />
<br />
Κοίτα να δεις που επιτέλους βρήκαν ένα χώρο με ήχο, που δούλεψαν τα κομμάτια τους και άκουσαμε όπως έπρεπε να ακούσουμε
ότι έπρεπε να ακούσουμε.
η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση, τα χρόνια μου ναυάγησα, μπλε χειμώνας, μουχλουλούδα, γιορτή. Και μόνο εκεί να είχαμε μείνει εγώ θα ήμουν ευχαριστημένος.<br />
Ναι φυσικά έπαιξαν και το μέρες αργίας.<br />
Ναι και το βάλτε να πιούμε (ζωή;; αλήθεια ρε..) και όταν ηταν που όλα ήρθαν αργά, νομίζω και τα 3 από το singlaκι...<br />
<br />
Τα κρίνα, μου είχε πει κάποιος...μαζί με τους πυξ λαξ, ακούγονται καλύτερα αν βγάλεις τους στίχους...οκ μπορεί αλλά εγώ εκείνη την παρασκευή, πακέταρα ένα κομμάτι ζωής
με στίχους...όλα στη θέση τους.<br />
<br />
ρκετά δακρύβρεχτό? μπα, αλλά αυτό υπάρχει.<br />
<br />
φαντάζομαι μετά από 10 μέρες όποιος ενδιαφέρεται έχει δει-ακούσει και διαβάσει τα πάντα.<br />
<br />
Ο θάνος έχει ακόμα φωνάρα. Ο παντελής παραμένει εκεί και τα πλήκτρα το ίδιο.
Όποιος είδε για πρώτη φορα τα κρίνα, τους είδε στην καλυτερη συναυλία που έχουν κάνει.
τέρμα και τέλειωσε.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Στα δικά μας τώρα.<br />
<br />
Chromatics - Shadow κι ο νέος των κυψέλη (όχι όλος) είναι κάτι για να βάλεις το ρημάδι να παίζει νέα μουσική.<br />
Α, και το marching orders των editors.Ω ναι...<br />
Στα πλην η αγαπημένη chelsea (όχι ρε η ομάδαρα από το δυτικό λονδίνο) αλλά η wolfe όπου δεν κατάλαβα καθόλου τι ήθελε να ρημαδοκάνει και φυσικά ο νέος αλλά βαρετά προβλέψιμος PIL.<br />
<br />
αυτάαααα<br />
<br /></div>
bo(m)bbieRhttp://www.blogger.com/profile/16165766345710120146noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-5826792495476069032015-06-24T16:54:00.000+03:002015-07-02T14:52:14.937+03:00The You And What Army Faction - Glum<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 500px;"><tbody>
<tr><td><a href="https://f1.bcbits.com/img/a1522439476_16.jpg"><img height="144" src="https://f1.bcbits.com/img/a1522439476_16.jpg" width="144" /></a> </td><td>The You And What Army Faction<br />
<span style="font-weight: bold;">Glum</span><br />
(Smash Records, 2015)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Είχα καιρό να ασχοληθώ με τα εγχώρια. Λίγο ο χρόνος που δεν υπάρχει, οι δουλειές που τρέχουν, τα οικονομικά που δεν με αφήνουν να κυνηγάω τις ντόπιες προσπάθειες.<br />
Η αλήθεια είναι πως στη προσπάθεια μου να ακούσω κατι οικείο, ο καινούργιος δίσκος των The You And What Army Faction με τρόμαζε.<br />
Δύσκολες μελωδίες, πολλά layers που πρέπει να αποκωδικοποιείς κάθε φορά, αντε να ακούσεις και τους στίχους....<br />
<br />
Something totally new?<br />
Αν και η πρώτη 3άδα κομματιών είναι πολύ δυνατή, θα πάω κατευθεία στο αγαπημένο Dancing Bruised Women. Η εξαιρετική grunge μελωδία που σέρνεται στα φωνητικά, με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί τόσο η εμμονική μελωδία της κιθάρας φτιάχνει ένα εξαιρετικό μίγμα. Πόσο μάλλον μετά το 3λεπτο που σκάνε τα διάφορα layers, πιο ξεκάθαρα αυτή τη φορά και ποιό απλοποιημένα. Ναι, μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.<br />
<br />
Back from/to the start:<br />
Ο δίσκος ξεκινέι με το dress και νοιώθεις ότι μια συγγενική μελωδία με του Drag what's Left of my body in the mud δένεται καλύτερα και αναπτύσεται σε ένα περιβάλλον πιο καθαρό από εκείνο του silk. Τίποτα δεν μοιάζει στη τύχη και τα καθαρά φωνητικά, μπορείς να τα παρακολουθήσεις από την άνεση του καναπέ σου, δεν είναι πια ένα μουσικό όργανο στο σύνολο του κομματιού αλλά βασικό συστατικό πλέον με πυγμή.<br />
<br />
Στο σύνολο του μιλάμε για ένα καθαρότερο δίσκο από τα προηγούμενα. Με τα πολλά layers να είναι πλέον δομημένα σχεδόν στο πόντο και οι ξεχωριστές μελωδίες να είναι πραγματικά αναγνωρίσημες. Το oblivion skater είναι τέτοιο παράδειγμα.<br />
<br />
Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν καθώς τελείωνε το He Can't Keep You Sane και έμπαιναν οι "stoner" κιθάρες του Υou don't get paid to be safe. Ταχύτατο και βρωμιάρικό. ολίγον underground.<br />
Το we rode this dream remember σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος. Έχεις βάλει την 4η ή 5η βότκα. Τα φωνητικά έγιναν λίγο πιο δύσκολα τώρα αδερφέ...όμως η μελωδία τους, άλλο πράγμα..είναι κομμάτι που δεν ξέρεις από που να κρατηθείς.<br />
<br />
Σηκώνεσαι. Οι τελευταίες νότες του λίγο αδιάφορου Miss Exene Dentprone τελειώνουν, ξεκινά το another broken home, και κάπου εκεί στο 2μισάλεπτο που μπουμπουνάει ήχους το κομμάτι γίνεται τόσο οικείο που νοιώθεις ότι το ακούς χρόνια.<br />
<br />
ο δίσκος κλείνει με το dogman. Από νιρβάνα ξέρεις? βάλε καλύτερο μπάσο, γέμισε με βρώμα τον cobain και δώστου και λίγη δόση (τσ τσ τσ που πήγε το μυαλό σου) από Mark E Smith και της μελωδίες του. Μπορεί και να έχω πέσει χιλιόμετρα εξω, αλλά καταλαβες φαντάζομαι.<br />
<br />
In general (που λένε και στο χωριό μου)<br />
Αν ήμουν στο πιτσφορκ θα έλεγα ότι είναι ο πιο pop δίσκος τους. Δεν είμαι όμως. Οι δυστοπικές εικονογραφήσεις των παλαιότερων δίσκων έχουν πάει στην άκρη. Όχι δεν έχουν φτάσει στο άλλο άκρο να είναι όλα καλογυαλισμένα φυσικά, αλλά σου μοιράζουν τις ιδέες τους πιο εύκολα τώρα. Παλιότερα έπρεπε να κάνεις 2-3 βήματα και να βρεθείς στο κόσμο τους. Τώρα θες ένα και εκεί που είσαι μοιάζει κοινός τόπος.<br />
<br />
Ωραίος δίσκος.<br />
<br />
<span style="font-size: 12;"><b>8.0</b></span><br />
<br />
<span class="Apple-style-span"><span style="color: #7f7f7f;"><i>Those will burn</i></span>: Dancing Bruised Women, Dress, </span>Υou Don't Get Paid to be Safe<span class="Apple-style-span">, Oblivion Skater, </span>We Rode this Dream Remember<br />
<br /></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
bo(m)bbieRhttp://www.blogger.com/profile/16165766345710120146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-72749311098986213722015-06-17T09:51:00.002+03:002015-06-17T09:54:24.807+03:00Blur - The Magic Whip<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 500px;"><tbody>
<tr><td><a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/B5jdFBh8-qQZFJW6V_m8_dMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/51LXhFCet-L._SY300_.jpg" height="144" width="144" /></a> </td><td>Blur<br />
<span style="font-weight: bold;">The Magic Whip</span><br />
(Parlophone, 2015)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Σίγουρα έχει να πει πολλά, το ότι περιμένεις να ακούσεις καλή μουσική ή μάλλον να το διορθώσω, και να επανέλθω μετά, να ακούσεις δύο, τρεις...τέσσερις ρημάδες μελωδίες, από συγκροτήματα που έρχονται από το μακρυνό μέλλον...<br />
Κάπως έτσι ήταν κι οι Blur.<br />
Και ενώ κοροιδεύεις τα γκρουπ που μυρίζονται αίμα και ξανακάνουν την εμφάνιση τους, πιο ρυτιδιασμένα, καραφλά, φαντάζεσαι πως έχουν κάτι να σου δώσουν γιατί μεγάλωσαν στην εποχή των singles, που πάλευαν με άλλουν 10-15 για το ποιός θα γράψει την καλύτερη μελωδία και όχι ποιός θα γράψει καλύτερα στο φακό.<br />
Ω, ναι...πάλι μελαγ-χολίες για τα σύγχρονα.<br />
Ω, όχι.<br />
<br />
Το magic whip λοιπόν.<br />
Έχει 4 Κ Ο Μ Μ Α Τ Ι Α...που μυρίζουν αγγλουριά, που βρωμάνε παμπίλα (έλα ξέρεις ακριβως τη μυρωδιά, μετά την απαγόρευση του τσιγάρου), που στάζουν λαδίλα απο το φις εν τσιπ ψηλά στο πορτομπέλο. Και έχουν μελωδίες. ΜΕΛΩΔΙΕΣ. Μελωδίες, που μπορεί τη πρωτη φορά να περάσουν λίγο ανάλαφρα, αλλά θα κλικάρεις το repeat πιο γρήγορα τη δεύτερη φορά που θα ακουστούν.<br />
Ο κόξον είναι μάγος στο να δίνει μια 90ίλα μελωδικότητας στα κομμάτια και η φωνή του αλμπαρν, σημάδι ότι οι μπλερ είναι εδώ σε ταξιδεύουν για 4 με 4μιση λεπτά κάθε φορά.<br />
<br />
Έχει και αστοχίες (My Terracotta Heart, New World Towers), έχει και επιροές από τα προσωπικά του damon (όδηγησε βραδάκι, τώρα που έχει ζέστα, προς τα προάστια με το Thought I Was A Spaceman και θα με θυμηθείς).<br />
Έχει blur ιες όπως το broadcast, ναι αν φοράς ακόμα το μακρυμάνικο κάτω από το ριγέ σου κοντομάνικο ξέρεις τι λέω, και χαζογελάς έχει και κάπουνα σκάει το there are too many of us, το this is a low, του αλμπουμ και να κλείνεις το στόμα με προσπάθεια... Πανέμορφο. <br />
<br />
Και εκεί που λες ότι ο δίσκος έχει τελειώσει, σκάει ένα εξαιρετικό bside κατα την άποψη μου...αλλά δεν το βάζω καν στα καλύτερα, θα πρέπει κάποιος να το βρει έτσι ξαφνικά...i wanna be with you και μαζί με το ice cream man κλείσαμε για bsides.<br />
<br />
Singles check, bsides check. Ναι, δισκός για να σε κάνει να χαμογελάσεις από τους blur, το 2015, γιατί ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους καλά...δλδ? να γράφουν γαμημένες μελωδίες.<br />
ουφ...<br />
<br /></div>
ΥΓ: και πριν λίγο καιρό είχα πει στο γιώργη ότι μου φαίνεται λίγο αδιάφορο...μιλάμε για πετυχισά...<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: 12;"><b>8.5</b></span><br />
<br />
<span style="color: #7f7f7f;"><i>Those will burn</i></span>: Go out, Ice Cream Man, There are too many of us, Lonesome Street<br />
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/UQQObIQ63T0" width="560"></iframe></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Sp1ks7PTzng" width="560"></iframe></div>
</div>
bo(m)bbieRhttp://www.blogger.com/profile/16165766345710120146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-18390852790671612822015-05-31T22:41:00.000+03:002015-05-31T22:41:09.994+03:00ζάρια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Υπάρχουν 2 πράγματα που πρέπει να έχει ένα καλό μουσικό ντοκυμαντέρ. <div>
Πληροφορία και εικαστική αρτιότητα. έτσι όταν βάζεις κάτι να παίξει, είναι σα να παίζεις ζάρια...θες να σου κάτσουν και τα 2.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
To beautiful noise, δεν έχει τίποτε.. Τσαπατσούλικο, γρήγορο, χωρίς καμία έξτρα πληροφορία σου τρώει άδικα το χρόνο σου. Tο shoegaze καλώς ή κακώς τα τελευταία 2 χρόνια έχει ξαναμπει αρκετά δυναμικά στην μουσική σκηνή. Φαντάζομαι λοιπόν πως κάποιος που ενδιαφέρεται έχει ψάξει λίγα πραγματάκια. Στο εν λόγω ντοκυμαντέρ τα πράγματάκια είναι ελάχιστα, το μοντάζ βαρετό, τα κομμάτια, οι αρχειακές εικόνες-τα live είναι τόσο mainstream που βαριέσαι τη ζωή σου. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μην διανοηθείς να χάσεις το βράδυ σου και ψάξε να βρεις το επόμενο καλό...: Kurt Cobain Montage of Heck λέγεται...και αν και φοβάται να μας δείξει πράγματα για τον θάνατο του cobain (φαντάζομαι βάση της λογικής ότι σχεδόν τα ξέρουμε όλα) μας δείχνει λίγο περισσότερο τον cobain. Εικαστικά είναι αρτιότατο, με διάφορα τρικάκια για να κρατήσουν το ενδιαφέρον. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
1. ρε η love κατάφερε στα 50(;) της να γίνει ωραία (ίσως οι πιο ωραίες πλαστικές που έχω δει)</div>
<div>
2. ρε φου φάητερ...ούτε δυο λογάκια...εντάξει, τα τύμπανα βάραγες, μαλακίες έλεγες στις συνεντεύξεις αλλά...ούτε 2 λογάκια??</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Είναι δύο ωρες και δέκα λεπτά, που περνάνε ταχύτατα. Ίσως καταφέρνεις να δεις λίγο πως λειτουργούσε το μυαλό του, ίσως πάλι λέω βλακείες. Το κυριότερο είναι πως νοιώθεις λίγο περισσότερο τα πράγματα που τα έβλεπες ξυστά από το MTV και τα 120 λεπτά του.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ναι το unplugged τους είναι από τα καλύτερα που έχει βγάλει το MTV. Το ξαναθυμήθηκα εκεί προς το τέλος.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κατα τα άλλα, η αθήνα ξαναγίνεται ωραία το βράδυ. </div>
<div>
Με έπιασε το φανάρι μπροστά από το άττικα και είδα ανθρωπους να στολίζουν τις βιτρίνες. Ήταν πολύ ερωτικο. Χάιδευαν τις κούκλες, έφτιαχναν τα ρούχα, τα μαλλιά...χορογραφία κανονική. Μετά θυμήθηκα πως είναι κυριακή βράδυ...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
see ya</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
bo(m)bbieRhttp://www.blogger.com/profile/16165766345710120146noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-66782518131091476742015-02-27T04:12:00.000+02:002015-02-27T04:17:49.488+02:00ίσα που θυμάμαι πως κάνω ποστ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: left;">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κάποιος Τίτλος</span></h2>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Σήμερα είναι από
αυτές τις μέρες που θέλω να γράψω. Βασικά σήμερα είναι η μέρα. Μετά από πολύ
καιρό.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν έχω να πω πολλά για μουσική,
γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ακούσει και τίποτα. Έχω χάσει λίγο την επαφή.
Για λίγο είμαι σίγουρος. Βασικά έχω τόσα πολλά να πώ που δεν υπάρχει οργάνωση.
Άσε που άργησα να ανοίξω το λάπτοπ και τα έχω πει όλα στο μυαλό μου και
πουθενά. Αλλά θέλω να γράψω κάτι. Να μείνει να το βλέπω. Όπως έκανα παλιά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Να χαίρομαι με τη δημιουργία. Ούτως ή άλλως
αυτό είναι το νοήμα, γιαυτό γράφουμε σε αυτό το μπλογκ. Δεν πειράζει λοιπόν που
δεν είναι μουσική. Κάπου ανάμεσα σε φιλοσοφία της καθημερινής ζωής και
γραφικότητες θα κινηθούμε λοιπόν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ας τα πάρουμε
λίγο από την αρχή όμως γιατί δεν θα βγει τίποτα πάλι. Ο λόγος λοιπόν που γράφω,
ή μάλλον η αφορμή είναι ότι σήμερα είχα μια παρουσίαση,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άυπνος με άγχος και τα γνωστά. Γύρισα σπίτι
και κοιμήθηκα ένα πεντάωρο περιποιημένο και δεν έκανα και τίποτα από τότε. Και
νιώθω καλά γιατί δούλεψα αρκετά το προηγούμενο διάστημα και νιώθω ότι την αξίζω
αυτή τη μικρή τεμπελιά. Γιατί γενικά είμαι τεμπέλης μάλλον, αλλά ενοχικός.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτές οι στιγμές λοιπόν μετά από τα μεγάλη
άγχη είναι πάρα πολύ όμορφες. Γιατί νιώθεις μια ηρεμία στο μυαλό, μια διάυγεια
σκέψης. Το συναίσθημα φτάνει κοντά στο κενό και μπορείς να εξάγεις σκέψεις που
έχεις κλεισμένες μέσα σου. Ακατανόητα λοιπόν θα παραθέσω μερικές.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Υγεία πάνω
απόλα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ξέρω ότι το λέω και δεν το νιώθω
παρά μόνο τέτοιες στιγμές. Που νιώθεις ότι το άγχος φτάνει σε τέτοιο βαθμό που
νιώθεις το κακό που κάνει στον οργανισμό σου. Σε φάση πονάς. Καταλαβαίνεις το
λάθος, αλλά αδυνατείς να εκφραστείς και να δράσεις αποστασιοποιημένος από τις
καταστάσεις. Ίσως γιατί γνωρίζεις την παροδικότητα των πραγμάτων στο
υποσυνείδητό σου και θέλεις απλώς να εκμεταλλευτείς την παραγωγικότητα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της έντασης της στιγμής. Το θέμα είναι ότι
αυτό δεν ελέγχεται ακριβώς και καταλήγεις να περνάς στο στάδιο της άρνησης και
της ματαιότητας. Ξέρω ότι πολλοί εκεί έξω θα καταλάβουν το συναίσθημα που
περιγράφω. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό. Να συνειδητοποιείς ότι είναι ένα
ανθρώπινο ελλάτωμα(;), όχι μόνο δικό σου, αλλά πολλών άλλων ανθρώπων που
μοιράζεσαι πολλά χαρακτηριστικά –πολιτιστικά, βιολογικά και δεν ξέρω εγώ τι
άλλα. Είδα και το βιντεάκι που κυκλόφορεί με τους ισλαμιστές που σπάνε κάτι
αρχαία και τέτοια. Δεν μπήκα σε λεπτομέρεις γιατί δεν είχα όρεξη για τέτοια και
το θέαμα ήταν ήδη επώδυνο. Πραγματικά ανεξαρτήτως από πολιτισμικές διαφορές και
δεν ξέρω εγώ τι άλλο, δεν πάει πιο κάτω. Δεν με νοιάζει η αξία και οι
συμβολισμοί, πίσω από τις πράξεις. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που κάπου
μέσα του δεν θα νιώθει ότι αυτό είναι λάθος. Να έχεις ενα κομμάτι
επεξεργασμένης πέτρας που άντεξε το πέρασμα των αιώνων και εσύ να το κάνεις
κομμάτια. Κάποια στιγμή της ζωής τους πιστεύω ότι θα το καταλάβουν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Στις φιλοσοφίες
τώρα, καταλαβαίνω ακόμη μια φορά πόσο σημαντικό είναι το κομμάτι της εκούσιας
απώλειας του ελέγχου. Δύο πτυχές θα δώσω εδώ. Η πρώτη γραφικότητα είναι το :
όταν αφήνεις κάτι να φύγει και γυρνάει πίσω... η<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συνέχεια δεν ξέρω ακριβώς πως πάει. Σε κάνει
πιο δυνατό, η σχέση σας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι πιο δυνατή
και κάτι τετοια. Που σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον ότι κάπου μέσα σου νιώθεις
καλύτερα. Πάρα πολύ σημαντική αυτή η έννοια του νιώθω καλύτερα, χωρίς να
μπορείς να το προσδιορίσεις παραπάνω. Βασικά νομίζω αυτό είναι και που με
απασχολεί γενικότερα. Αυτή η αίσθηση γενικά είναι που αποζητάμε. Μια
απροσδιόριστη ευτυχία. Το άλλο έχει να κάνει με την έννοια της σχέσης ως μια
αμφίδρομη κατάσταση. Ιδιαίτερα δε όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις και την
έννοια της επικοινωνίας και ένα σωρό άλλα τέτοια. Περνάω πολύ χρόνο με ρομπότ,
γιαυτό και το διευκρινίζω σε αυτό το σημείο, το ανθρώπινο κομμάτι. Γενικότερα η
αποστασιοποίηση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, κυρίως γιατί μπορεί να πετάξει έστω
και για λίγο τις παρωπίδες που φοράς, Αλλά και γιατί μπορεί να βοηθήσει να
καταπολεμίσεις το άγχος. Το πρόβλημα με αυτή την προσέγγιση είναι ότι απο το
πουθενά καταλήγεις να βρίσκεις τα πάντα μάταια. Αναζητείς να βρείς το νόημα
πίσω από όλα και τελικά αυτό απουσιάζει επιδεικτικά. Οπότε οδηγείσαι με μαθηματική
ακρίβεια στις υπαρξιακές αναζητήσεις. Γιατί ζούμε, ποιος ο σκοπός της ζωής και
άλλα τέτοια.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αναγκαστικά δίαλλειμα για
τσιτάτα. Είναι πιο σημαντικό να κάνεις ερωτήσεις από το να ξέρεις τις
απαντήσεις. (αν δεν το έχει πει κανένας άλλος, δικό μου). Ωραία πάσα για να
μιλήσω και τα </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">copyrights
</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">εδώ.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το πιο σημαντικό είναι να απεγκλωβιστούμε από
αυτή την ιστορία με τα πάττερνς. Επειδή ρε φίλε σκέφτηκε κάποιος κάτι, θα
βάλλουμε υποθήκη μια ανθρωπινη κληρονομιά και εξέλιξη; Τι κομπλεξικά πράματα
είναι αυτά. Γενικότερα η έννοια της ιδιοκτησίας. Τι σκατά που έχει απλώσει πάνω
από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Και συνεχίζω ακάθεκτος. Τι είναι σημαντικό; Σε
δίαφορους συνδυασμόυς από τα παραπάνω. Η αίσθηση της ελευθερίας. Τα λίγα
δευτερόλεπτα της ελευθερίας του γίλιαμ γουάλας του σκωτσέζουν βαμμένου με μπλε
μπογία μελ γκίπσον. Ταυτόχρονα, όμως ο μη συμβιβασμός σε έννοιες βαλμένες στο
μυαλό σου από πάνω. Δύσκολη έννοια ο πατριωτισμός εδώ. Για να μην πιάσω και τα
πολιτικά τώρα εδώ με συμβιβασμούς, πολιτικές κολοτούμπες και γραφικά που
βαριέμαι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ελευθερία είναι οι λίγες
στιγμές που ξεπερνάω φόβους και αναστολές και αδείαζω το μυαλό μου σε ένα
κομμάτι χαρτί, έστω και ηλεκτρονικό. Και με κάνει να νιώθω καλύτερα ή πιο σωστά
καλύτερος άνθρωπος, απροσδιόριστα. Πολλά ... εδώ γιατί ανοίγονται πολλά
μονοπάτια από εδώ και χρειάζονται πολλές επεξηγήσεις και θέλω να πω άλλα ακόμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Πίσω στα
σημαντικά. Σημαντικές είναι οι στιγμές που κοιτάς τον άλλο στα μάτια και
βλέπεις τα αληθινά συναισθήματα. Και νιώθεις αυτά, και καταλαβαίνεις ότι είσαι
ζωντανός, και ότι κάπου εκεί σε αυτές τις στιγμές κρύβεται το νόημα. Η
συμπόνοια στο βλέμμα του φίλου σου, η ευχαρίστηση από το γέλιο μιας φιλικής
κουβέντας, η χαρά μιας δημιουργικής στιγμής που μοιράζεσαι με κάποιον. Και εκεί
είναι και το μεγαλείο. Καλές οι στιγμές εσωτερικής αγαλίασης και έτσι. Αλλά οι
στιγμές που μοιράζεσαι με άλλους είναι ακόμη πιο σημαντικές, γιατί δεν έχεις
τον πλήρη έλεγχο και γιατί δεν μπορεί να το περιγράψω ακριβώς. Καλό; Θα βγάλω
και κανόνα με αυτά που δεν προσδιορίζονται. Γενικότερα η κουβέντα πάει προς την
έννοια της πίστης από εδώ και πέρα. Και νομίζω εγώ πιστεύω στους ανθρώπους.
Πολλά έχω να πω ακόμα, αλλά δεν θα χωράνε και πουθενά και είναι κρίμα να μην το
δημοσιεύσω και αυτό. Οπότε συνοψίζοντας,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>να αγαπάτε αληθινά, να κάνετε το καλό και να το ρίχνετε στο γιαλό, να
είμαστε ανιδιοτελείς δηλαδίς και μακάρι να κάνουμε όλοι αυτά που μας εκφράζουν.
<o:p></o:p></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:DocumentProperties>
<o:Revision>0</o:Revision>
<o:TotalTime>0</o:TotalTime>
<o:Pages>1</o:Pages>
<o:Words>976</o:Words>
<o:Characters>5569</o:Characters>
<o:Company>ucl yo</o:Company>
<o:Lines>46</o:Lines>
<o:Paragraphs>13</o:Paragraphs>
<o:CharactersWithSpaces>6532</o:CharactersWithSpaces>
<o:Version>14.0</o:Version>
</o:DocumentProperties>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-GB</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>JA</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
<w:UseFELayout/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="276">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Peace yo</span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">συμπαθάτε με για έλλειψη μορφοποίησης και τέτοια. κάποια άλλη φορά υπόσχομαι.</span></div>
</div>
music.stalkerhttp://www.blogger.com/profile/13122011686531214349noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-43533116035292839532015-02-25T21:49:00.002+02:002015-02-25T21:49:54.064+02:00fuck-eat-and fight....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
Έχω φάει σκάλωμα με 3 κομμάτια. </div>
<div style="text-align: center;">
Ξανά και ξανά. σταμάτημα ξεκίνημα. </div>
<div style="text-align: center;">
Αυτιστικά όμορφο τραμπάλισμα μεταξύ των κομματιών. </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Ένα φλωρικο post punk, </div>
<div style="text-align: center;">
ένα suediκό ποπάκι,</div>
<div style="text-align: center;">
κι ένα πραγματάκι που το έχει περιγράψει καλύτερα ο raggedy εδώ...</div>
<div style="text-align: center;">
βασικά <b><span class="Apple-style-span" style="color: red;"><a href="http://www.slackerblud.com/2015/02/24/world-pleasure/"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">εκεί</span></a> </span></b><br />
<b><span class="Apple-style-span" style="color: red;"><br /></span></b>
<b><span class="Apple-style-span" style="color: red;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span class="Apple-style-span" style="color: red;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b style="color: red;">Late night Radio </b>από τους Ιρλανδούς Moscow Metro...<br />
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/jZm3s5aGVv4" width="560"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
(ευτυχώς το κομμάτι είναι χίλιες φορές καλύτερο απο τον κάγκουρόμαγκα ιρλανδο)</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b style="color: red;">She Makes Me want to Die </b>από τους Fearground Accidents<br />
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/ExJFQjPD4fI" width="560"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span class="Apple-style-span" style="color: red;">World Peace</span></b> από τους Peace</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/fhEM95biNPk" width="560"></iframe>
</div>
<div style="text-align: center;">
(από αυτούς αξίζει πολύ και το I'm a girl...12 λεπτά brit brit brit pop....)</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
δεν ξέρω τι έχει πιάσει το κόσμο με την αναβίωση...είδα πως και οι swervedriver βγάζουν δίσκο...</div>
<div style="text-align: center;">
shoegaze και britpop γίνονται χιτάκια</div>
<div style="text-align: center;">
εγώ νομίζω ότι πάω ακόμα σχολείο</div>
<div style="text-align: center;">
και αμά παίξει κάτι άλλο βαριέμαι.</div>
<div style="text-align: center;">
πρέπει να πάω να πάρω φλαητ..κονκάρδες έχω..</div>
<div style="text-align: center;">
αη στα διάλα...συγκινήθηκα.!!!</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
bo(m)bbieRhttp://www.blogger.com/profile/16165766345710120146noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-17952107405735932042015-02-15T03:46:00.001+02:002015-02-15T03:48:21.207+02:00Panda Bear - Panda Bear Meets The Grim Reaper<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 500px;"><tbody>
<tr><td><a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/B5jdFBh8-qQZFJW6V_m8_dMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img height="144" src="https://lh4.googleusercontent.com/-R9rdIl_gFyI/VN_53LdUovI/AAAAAAAABvQ/XP8UcO0bTX8/s144/PB2015.jpg" width="144" /></a> </td><td>Panda Bear<br />
<span style="font-weight: bold;">Panda Bear Meets The Grim Reaper</span><br />
(Domino, 2015)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Αυτός ο δίσκος του Panda Bear είναι ο πιο απροσδόκητος που έχει κυκλοφορήσει από ολόκληρη την παρέα των Animal Collective, είτε ο καθένας μόνος του είτε όλοι μαζί. Κι αυτό συμβαίνει όχι γιατί εφευρίσκει κάποιον καινούργιο ήχο, δείχνει κάποια καινούργια κατεύθυνση ή κινείται σε αχαρτογράφητα νερά. Ακριβώς το αντίθετο. Όλα τα παραπάνω θα ήταν μάλλον αναμενόμενα. Μπορεί στο ειδικό μέρος να προξενούσαν κάποια έκπληξη, αλλά ως προς την γενικότερη κατεύθυνση και φιλοσοφία, όλα αυτά είναι που περιμένουμε. Αυτό που δεν περιμέναμε, εγώ τουλάχιστον, είναι ευανάγνωστα τραγούδια, απλούς ρυθμούς, και ‘80ς synths. Με άλλα λόγια το απροσδόκητο βρίσκεται στην αναγνωσιμότητα της μουσικής, όχι με όρους Animal Collective / Panda Bear, αλλά με όρους μουσικής ιστορίας.<br />
Ο Panda Bear λοιπόν μεγαλώνει. Και μεγαλώνοντας, λίγο ‘χαλαρώνει’. Όχι πως δεν καταλαβαίνεις με την μία ότι πρόκειται για τον Panda Bear. Κάθε άλλο, αυτό είναι προφανές από τις πρώτες νότες του Sequential Circuits. Αλλά από την άλλη κομμάτι τόσο catchy όπως το Mr Noah που ακολουθεί εγώ τουλάχιστον δεν μπορούσα να το φανταστώ. Ναι, και το My Girls ήταν catchy με μία έννοια, αλλά με μία έννοια που ανήκε απόλυτα στους Animal Collective (άντε και λίγο στους Beach Boys). Το Mr Noah αντίθετα πετυχαίνει το να εντυπώνεται στο μυαλό σου με όρους πιο ευρέως αποδεκτούς. Ή το Selfish Genes για παράδειγμα. Δεν θυμάμαι ξανά τέτοιο άρωμα από ‘80ς. Και αυτό σε μία ξεκάθαρα και απλά ποπ εκδοχή. Ή την υπέροχη μπαλάντα (oh yes, νομίζω ότι μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι) Tropic of Cancer. <br />
Όλος ο δίσκος όμως μοιάζει να διακατέχεται από τέτοια χαρακτηριστικά. Και νομίζω ότι μπορεί να περιγραφεί τελικά και στην ουσία του ως εξής: Δεν είναι απαραίτητα κάτι διαφορετικό. Είναι όλα αυτά στα οποία μας έχουν συνηθίσει, αλλά πολύ λιγότερα. Δεν υπάρχουν χίλια πράγματα σε κάθε κομμάτι. Ούτε τα άπειρα layers και οι επιμέρους λεπτομέρειες που τραβούν συνήθως την προσοχή στις δουλειές τους. Μερικές φορές, φτάνει ένα ή δύο πράγματα για να χτιστεί ένα ολόκληρο κομμάτι. Ε, στο περίπου, πάντα αναλογικά με το παρελθόν μιλώντας. Πάντως νομίζω ότι αυτό εδώ είναι το πιο αφαιρετικό στο οποίο θα μπορούσε να φτάσει ο Panda Bear.<br />
Α, αν μου άρεσε? Πάρα πολύ νομίζω. Ίσως ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου δώσει σε αυτή τη φάση. Φοβάμαι ότι τρέχουν τόσα πολλά πράγματα στο μυαλό μου αυτή την περίοδο που δεν θα μπορούσα να διεισδύσω σε κάτι πιο πυκνό. Και αυτή η χαλαρότητα είναι πολλές φορές ευεργετική.</div>
<br />
<span style="font-size: 12;"><b>8.6</b></span><br />
<br />
<span style="color: #7f7f7f;"><i>Those will burn</i></span>: Mr Noah, Come to your Senses, Tropic of Cancer, Selfish Gene<br />
<br /></div>
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/CmXIIL2tmR8" width="560"></iframe>worker 11811http://www.blogger.com/profile/11273800419625931713noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-12215005380766076922015-02-08T10:55:00.000+02:002015-02-08T10:55:19.329+02:00Motorama - Poverty<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 400px;"><tbody>
<tr><td><a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/36EPsM6k_8LC97C2Mk-FOdMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img src="http://talitres.com/local/cache-vignettes/L640xH634/cover_front_poverty-1-8ee90.jpg" height="144" width="144" /></a> </td><td>Motorama<br />
<span style="font-weight: bold;">Poverty</span><br />
(Talitres Records, 2015)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Τους Motorama τους είχα πρωτοπετύχει το 2012 με το calendar, ρώσοι κι αυτοί σας τους αγαπημένους Human Tetris.<br />
Έλεγα σε κάτι φίλους τις προάλλες ότι είχα πιάσει μια σειρά δίσκων και δεν μου άρεσε τίποτα...Viet Cong, Nite Fields, Soft Moon. Είχα προσθέσει και τους motorama. Ρε γαμώτο στην αρχή μου είχε φανεί σα να είχαν κλέψει τα φωνητικά του Ariel Pink (πόσο κακό έχει κάνει στα αυτιά μου...).<br />
Όμως διάφορες μελωδίες με έκαναν να το ξαναβάλω. Μελωδίες όπως εκείνες του Red Drop ή του Lottery ή ερεθιστική εισαγωγή του Write to me. Είχα καιρό να αφοσιωθώ σε δίσκο τόσο πολύ. Δηλαδή νομίζω ότι τόσο repeat σε τραγούδια τελευταία φορά έκανα με το blue supreme των interpol και το sugar των editors. <br />
Επειδή όμως βλέπω ότι πάλι θα γράφω, θα γράφω χωρίς να βγαίνει κανένα νόημα, ας απλοποιήσω λίγο τις άναρχες σκέψεις μου.<br />
Πρώτον και για να τελειώνουμε στα γρήγορα με αυτο: Ναι, τα παιδιά είναι επηρεασμένα από joy division, από cure, έχουν ακούσει αρκετά sound, wire και chameleons...να τους σκοτώσουμε;<br />
Δευτερον: Τα ρωσάκια έχουν καταλάβει το βασικό ερώτημα: Τι είναι το post punk χωρίς μελωδίες; Μια βαρετή εσωστρεφής μουσική για κλαψομούνιδες (που θα έλεγε και μια ψυχή). Έτσι έβαλαν το παγωμένο (φαντάζομαι) κώλο τους κάτω και έγραψαν μελωδίες. Ούτε πειράματα, ούτε δηθενιές. Ακούς μπασογραμμές που σε κολλάνε, κιθάρες και Krautrock ρυθμούς από πλήκτρα. Disperced energy πχ ή write to me.<br />
Τρίτον που ουσιαστικά πατάει στο δεύτερο: Ρε είναι όσο ποπ χρειάζεται για να μπει σε ένα μαγαζί και να κουνήσεις και εσύ το παγωμένο (φαντάζομαι) κώλο σου. Red drop ας πούμε.<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
<br />
<span style="font-size: 12;"><b>8.0</b></span><br />
<br />
<span style="color: #7f7f7f;"><i>Those will burn</i></span>: Red Drop, Lottery, Disperced Energy, Write to me.<br />
<br /></div>
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="480" src="https://www.youtube.com/embed/07FdNR6ikHI" width="640"></iframe>
</div>
</div>
bo(m)bbieRhttp://www.blogger.com/profile/16165766345710120146noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-60652850447288149212015-01-27T21:46:00.000+02:002015-01-27T21:46:20.271+02:00Bjork - Vulnicura<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 400px;"><tbody>
<tr><td><a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/36EPsM6k_8LC97C2Mk-FOdMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img src="http://assets.rollingstone.com/assets/2015/media/182829/_original/1422035083/1035x1035-MI0003828436.jpg" height="144" width="144" /></a> </td><td>Bjork<br />
<span style="font-weight: bold;">Vulnicura</span><br />
(One Little Indian, 2015)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Δεν μένει τίποτε άλλο να γίνει. Το να κάτσω να ακούσω την αντιπαθέστατη bjork και να βρω ενδιαφέρον στο δίσκο της, είναι το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσα να φανταστώ. Δεν λέω μου αρέσει, αλλά λέω βρίσκω ενδιαφέρον.<br />
Σιγά ρε φίλε θα μου πει κάποιος...ποιός είσαι?<br />
Δικαίως.<br />
<br />
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.<br />
Ένας μελομπλιάχ δίσκος για σχέσεις και το πως κάποιος χωρίζει, τα συναισθήματα που νοιώθει μέχρι σιγά σιγά να το ξεπερνάει.<br />
Γλυκανάλατο ναι. Αλλά παρ' όλη την ηλίθια θεματική, έχει μελωδίες που σε κάνουν να νοιώθεις κάπως...<br />
Θα μπορούσα να πω ότι αυτός ο δίσκος θα ήταν το καλύτερο σάουντρακ για το eternal sunshine? Ναι. Και ίσως θα ήταν και η καλύτερη περιγραφή του.<br />
Κομμάτια που σε κάνουν να νοιώθεις οικεία, ανοίκεια, σκοτεινά, φωτεινά. Άσχημα, όμορφα...ένα συνονθύλευμα από πράγματα.<br />
<br />
Βραδινό άκουσμα, ίσως λίγο περισσότερο χαλί, από ότι του αξίζει, ίσως να φταίει βέβαια ότι δεν κάθομαι να ακούσω τα λόγια. Είναι κι αυτή η σπάστικιά φωνή της που το κάνει όλο ένα πράγμα. Όσο κι ξαναδιαβάζω το κείμενο...δεν βγάζει κανένα νόημα. Όκ...κάπως έτσι κι ο δίσκος. Αλλά με χειρότερη φωνή από τη δικιά μου.<br />
Ω, ναι... </div>
<br />
<span style="font-size: 12;"><b>7.1</b></span><br />
<br />
<span style="color: #7f7f7f;"><i>Those will burn</i></span>: Stonemilker, History of touches, Atom Dance, Quicksand.<br />
<br /></div>
<br /></div>
bo(m)bbieRhttp://www.blogger.com/profile/16165766345710120146noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-17873286815504443172014-12-31T22:00:00.002+02:002014-12-31T22:00:56.386+02:0020 tunes of 2014 || part II<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 300px;"><tbody>
<tr><td></td><td><br /></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Μάλλον έγινε μεγάλο το σεντόνι στο προηγούμενο ποστ και δεν χωράει η εικοσάδα. Here are the rest. <br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Chet Faker|| Φλώρος ξέρω, αλλά μαρέσει. <br />
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/hi4pzKvuEQM" width="620"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
18+ || Οριακά δεν έφτασε 20άδα. Αλλά έχει κάτι ιδιαίτερο.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/uBVqikwUCwg" width="620"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Wye Oak||Μέτριος δίσκος, ωραίο τραγούδι.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/tMOcpGKTh84" width="620"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Little Dragon || Αγαπημένο Συγκρότημα, μέτριος δίσκος.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/EFEyHkW5MCs" width="620"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Rustie|| Party banger και έτσι. + Danny Brown
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/_mO2VcJAkOw" width="620"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Schoolboy Q|| Τον συμπαθάμε και ας μπορούσε καλύτερο ο φετινός του δίσκος.
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/rEMsjeq43_U" width="620"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Vince Staples|| Ταλεντάρα, δισκάρα, μπιτάρα.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/dhjl2j8BZqA" width="620"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Joey Badass|| Αγαπημένος και επερχόμενο αστέρι. Κάπου στον επόμενο μήνα θα βγει και ο δίσκος.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/yRfQGXFRr30" width="620"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Apollo Brown || Φέτος ήταν η χρονιά του. Άξιος συνεχιστής του Dilla.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/2gVAeMCu4Xg" width="620"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Kendrick Lamar || Χορευτικός Κ.? Hell yeah! Περιμένουμε με αγωνία και τον δίσκο.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/8aShfolR6w8" width="620"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Kasabian || Για κάποιο λόγο μου άρεσε ο δίσκος σε κάποια φάση.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/ST6nEvIEY4s" width="620"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Spoon || Δεν ξέρω για τον δίσκο, αλλά αυτό το κομμάτι είναι όμορφο.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/IpT5SBg1Mmk" width="620"></iframe>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
music.stalkerhttp://www.blogger.com/profile/13122011686531214349noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-69293581580752916032014-12-31T21:38:00.000+02:002014-12-31T22:02:55.633+02:0020 tunes of 2014<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 300px;"><tbody>
<tr><td><br /></td><td><br /></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Μετά την απίθανη εικοσάδα μας. -Που μόνο ο worker ξέρει πως βγαίνει από τις λίστες που δίνει ο καθένας. Ουδεμία σχέση έχω με τη Beyonce- Και επειδή ωραίες οι εικόνες, αλλά ας ακούσουμε και λίγο μουσική... Έχω να προσθέσω 20 κομμάτια - video clips από δίσκους που δεν έφτασαν στην εικοσάδα ή από επερχόμενους δίσκους που θα μας απασχολήσουν στο 2015. <br />
<br />
Αν και λίγο randomly επιλεγμένα, ορίστε και σε playlist για να το αφήσεις να παίζει...
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="340" src="//www.youtube.com/embed/videoseries?list=PLAq631aL-u6VjW7KvKT9byFgP85ZR_dly" width="640"></iframe>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Warpaint || Δεν πρόλαβα να τον ακούσω πολύ, αλλά αυτό το clip τα λέει όλα. <br />
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/ie6plcFQ330" width="640"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Angus and Julia Stone || Πολύ όμορφος δίσκος για τις πιο χαλαρές στιγμές.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/nV50lmpVk1E" width="640"></iframe> <br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Timber Timbre || Τους γνώρισα κυριολεκτικά τελευταία στιγμή. Να ναι καλά οι φίλοι Indiefunka στον poplie.eu . Πρόλαβα να αγαπήσω όμως αυτό το κομμάτι.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/En1llevuLQ4" width="640"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
jamie xx || Αποδεικνύει άλλη μια φορά, τι μας άρεσε πίσω από τους "the xx".
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/r7gmVWgEpRc" width="640"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Black Bananas || Αυτό το τσίμπησα από τον κύριο ραγγεντυ, σε κάποια φάση μέσα στη χρόνια, και έμεινε αναφορά μέχρι το τέλος.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/GTuYxZQbqrQ" width="640"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Eagulls || Δεν μου τους χωρέσανε στην εικοσάδα, οπότε τους βάζω σαν κομμάτι γιατί θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/kk7gwWbvdpA" width="640"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Caribou || Για άλλους στους κορυφαίους της χρονιάς, εμείς αρκούμαστε σε αυτό το κομμάτι.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/BI2Et19vDCM" width="640"></iframe>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Banks|| Για όσους το σκέφτονται ακόμα, απλώς δείτε το video. Δεν το επέλεξα τυχαία.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/naMvm2DUKiE" width="640"></iframe>
</div>
</div>
music.stalkerhttp://www.blogger.com/profile/13122011686531214349noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-54386986119314907752014-12-31T04:29:00.000+02:002014-12-31T20:34:11.511+02:00This is the best of 2014<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μας ζόρισε αυτή η χρονιά. Αλλά στο τέλος σώθηκε. Καταφέραμε και βγάλαμε 20άδα. Ορίστε λοιπόν: την παραδίδουμε για μία ακόμα φορά. Καλή χρονιά!<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicaJ0k0quCxVSfk6NhBaoSGP2GBz3pYjdqli47DmtntwbgFHe_9-bopfXl8wd-K8xfKtAzc36oOtTEFykjq9mNXiI-RmpdlFskJB0QB1DSMkR1RRWf7j7TxgHXQlpfRFKWLQ9imd4Zvg-A/s1600/20.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicaJ0k0quCxVSfk6NhBaoSGP2GBz3pYjdqli47DmtntwbgFHe_9-bopfXl8wd-K8xfKtAzc36oOtTEFykjq9mNXiI-RmpdlFskJB0QB1DSMkR1RRWf7j7TxgHXQlpfRFKWLQ9imd4Zvg-A/s1600/20.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHvjzif0C3EFKAeuWPV8apWGlafr_wPlWOgmKGU1Fvb8nPnj4a55BEsHwD1aWr8zKbNE8A6ujM1LRnzVAgsVWCjw-en2E89Pqzm3dSH75wgSpvpt1TloMsLn6rxIgTqQsSKBDh4adSbdeW/s1600/19.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHvjzif0C3EFKAeuWPV8apWGlafr_wPlWOgmKGU1Fvb8nPnj4a55BEsHwD1aWr8zKbNE8A6ujM1LRnzVAgsVWCjw-en2E89Pqzm3dSH75wgSpvpt1TloMsLn6rxIgTqQsSKBDh4adSbdeW/s1600/19.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1x7u-5Ai2RcDFBA7XSqU4pERIKN6q1GMU137Um8dQpTzk6Ex_2RuZgx3H_gRR5DN0IuKWZIsveOEkEHqH0TYOUkCBmLd3Xl_n_VATGkCNUpU0bE8Wzprwij3mffFz-ZCQhvydb5nyS6zf/s1600/18.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1x7u-5Ai2RcDFBA7XSqU4pERIKN6q1GMU137Um8dQpTzk6Ex_2RuZgx3H_gRR5DN0IuKWZIsveOEkEHqH0TYOUkCBmLd3Xl_n_VATGkCNUpU0bE8Wzprwij3mffFz-ZCQhvydb5nyS6zf/s1600/18.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic-W9rY_YwfygLehwsOlokUqE8k5hfC1h2SLwZxsCKT7f5PUmr9DnE7OV4S6oti9CQ8CKVKpX9hEZPkwjJ09lZF6xSwSZ7zUKf-SP0NNjkKgo0T4UMMc9gc5uoEnM9_szzYJUGXQ72Rn2B/s1600/17.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic-W9rY_YwfygLehwsOlokUqE8k5hfC1h2SLwZxsCKT7f5PUmr9DnE7OV4S6oti9CQ8CKVKpX9hEZPkwjJ09lZF6xSwSZ7zUKf-SP0NNjkKgo0T4UMMc9gc5uoEnM9_szzYJUGXQ72Rn2B/s1600/17.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz3e6G0PSuisBf1WrzUYfeHECFc-XYI9mfN_-La2FPTx2rNgcMUtLysjK393u9Cg1AtijwuvTn0aBSmrjXRVDsBFszEFRKoIy2MjLLkBjrZ0x_zib-DRDB6zBrbYckCpQfmsy9-N92sO5z/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz3e6G0PSuisBf1WrzUYfeHECFc-XYI9mfN_-La2FPTx2rNgcMUtLysjK393u9Cg1AtijwuvTn0aBSmrjXRVDsBFszEFRKoIy2MjLLkBjrZ0x_zib-DRDB6zBrbYckCpQfmsy9-N92sO5z/s1600/16.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBmg3VxX5-nhUimk_6HlAfCH9UaXeZ8laZwip3-3VupvCI-12L2MjavE58zdOYi0RLMGOjYZHVPTiVn_03RW_7ifZss_MEJFqPR9Kq1Ipz96_jGApOfmC2GiW__TcU3bZuPRhBAoHkBEf_/s1600/15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBmg3VxX5-nhUimk_6HlAfCH9UaXeZ8laZwip3-3VupvCI-12L2MjavE58zdOYi0RLMGOjYZHVPTiVn_03RW_7ifZss_MEJFqPR9Kq1Ipz96_jGApOfmC2GiW__TcU3bZuPRhBAoHkBEf_/s1600/15.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji_wCs3DjUKMlXxZQToIbZrzVpwM_52CivJYIR71Wjo6oZ1El_g2rO_i90PM_IAb9p48tBZiX0MIGfIzbfWsntB2IaN2pVmhoZGmv3gGPOWT705cHPEeX0yf6whf1WGisEgFS98a-nnI8w/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji_wCs3DjUKMlXxZQToIbZrzVpwM_52CivJYIR71Wjo6oZ1El_g2rO_i90PM_IAb9p48tBZiX0MIGfIzbfWsntB2IaN2pVmhoZGmv3gGPOWT705cHPEeX0yf6whf1WGisEgFS98a-nnI8w/s1600/14.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs1rZw3oge42yiDJS4_s-3pqbyTxGVc8QR7Aip-1IDmL6OHyN04ppoKMA3Q4wrGQ4k4BkSHYslHO39yARHtx7-Js_V1I__lJlDMjTorGoZtiNBQZBsgUvXnvymw60NHm97v7p3wMFqKwsR/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs1rZw3oge42yiDJS4_s-3pqbyTxGVc8QR7Aip-1IDmL6OHyN04ppoKMA3Q4wrGQ4k4BkSHYslHO39yARHtx7-Js_V1I__lJlDMjTorGoZtiNBQZBsgUvXnvymw60NHm97v7p3wMFqKwsR/s1600/13.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVRe4jd-QDL_PfaG8b8W6tkpI2E0iaPAKEmEjYx1ViYZQ5Pn5zBFgBiHZnfn86v_RaOKGwSFpktf9j3O12qjbJiTOFSroXWEwEpO4_889CY159FU5arO9yPXvaKn6YCECczbyibzsbRKA3/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVRe4jd-QDL_PfaG8b8W6tkpI2E0iaPAKEmEjYx1ViYZQ5Pn5zBFgBiHZnfn86v_RaOKGwSFpktf9j3O12qjbJiTOFSroXWEwEpO4_889CY159FU5arO9yPXvaKn6YCECczbyibzsbRKA3/s1600/12.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRZStJ92_ij7zDP2Txe-7phtiT_nqHF9o1SZJY8tWRWABMxc78sZvRA04NdhL6Hb9L29N0jnpPhdZfr2rKcUygQ_KaO4pVegTVNgqmI5IlDuLV1pYTcYwYm1_mBNJVzvIxDLglJoS76snJ/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRZStJ92_ij7zDP2Txe-7phtiT_nqHF9o1SZJY8tWRWABMxc78sZvRA04NdhL6Hb9L29N0jnpPhdZfr2rKcUygQ_KaO4pVegTVNgqmI5IlDuLV1pYTcYwYm1_mBNJVzvIxDLglJoS76snJ/s1600/11.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIFlff-FR0d3H1wgrtkWRbkLORos5YpVLth6NDum4QYh34SbNDZMVe3nFpuQ8YEgHc5taHBptqKWCyNRiLI-buMaLhNge-CnnxlSsYQgpHVX8iztM-gavG3UDeb00hANZnR-WumcHIZcoi/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIFlff-FR0d3H1wgrtkWRbkLORos5YpVLth6NDum4QYh34SbNDZMVe3nFpuQ8YEgHc5taHBptqKWCyNRiLI-buMaLhNge-CnnxlSsYQgpHVX8iztM-gavG3UDeb00hANZnR-WumcHIZcoi/s1600/10.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvRVNpM-9YbhFvzh0NBKyKSue97WYMSOu90XghPRk-2RDQ3B6-8JLFe-FVt9MPviI0IZN02q-feb-xuqnCCKENQ7T70kBA2dLh4IiYI3QTdT5w9AIiojg50lZnAPOd8_AZGcBY1Hm8ieze/s1600/09.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvRVNpM-9YbhFvzh0NBKyKSue97WYMSOu90XghPRk-2RDQ3B6-8JLFe-FVt9MPviI0IZN02q-feb-xuqnCCKENQ7T70kBA2dLh4IiYI3QTdT5w9AIiojg50lZnAPOd8_AZGcBY1Hm8ieze/s1600/09.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTPPHVlu6hm47fFGrSEHfV2n6VdsjDqtbZBw6RcE2VwOdPMHzez7uNtoMuTJREa1uFmVx1C3NM8AOovDWw0pl3JQJRPNSSh0Ai1k7L3bQYGeKxxqgdZjVmshgSyPUHglgRWL_fVP4hVMxw/s1600/08.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTPPHVlu6hm47fFGrSEHfV2n6VdsjDqtbZBw6RcE2VwOdPMHzez7uNtoMuTJREa1uFmVx1C3NM8AOovDWw0pl3JQJRPNSSh0Ai1k7L3bQYGeKxxqgdZjVmshgSyPUHglgRWL_fVP4hVMxw/s1600/08.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHFhAr6HrWCg5wLkO-iL2VyWR3Urzpc1UPKrl-SpXDjFyDmCSUqpkfG0VrNC073qKjagv_6hN4NUG39KUlLUuwTxMzZuLoEoYSYxug5mr06N-_v1fYZYt4ZsM38WhpmtHgMa9D3UQv2G0D/s1600/07.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHFhAr6HrWCg5wLkO-iL2VyWR3Urzpc1UPKrl-SpXDjFyDmCSUqpkfG0VrNC073qKjagv_6hN4NUG39KUlLUuwTxMzZuLoEoYSYxug5mr06N-_v1fYZYt4ZsM38WhpmtHgMa9D3UQv2G0D/s1600/07.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixSvXySu4m5Rg3EO029klzdl1tI7E1L39O3Lb9t9zE2bs5f1CTBIN0dHCxHYdz2gPuIhg0R7zYa5JhD8VZMWC65q0Ilk2wcFQlgCkcXFJKTFMfOCGuAiCQY2Mx3SQXBbwrDJowkjJ9Rwwh/s1600/06.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixSvXySu4m5Rg3EO029klzdl1tI7E1L39O3Lb9t9zE2bs5f1CTBIN0dHCxHYdz2gPuIhg0R7zYa5JhD8VZMWC65q0Ilk2wcFQlgCkcXFJKTFMfOCGuAiCQY2Mx3SQXBbwrDJowkjJ9Rwwh/s1600/06.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP1fxpwP3iDqzRAKon8e7wefg5qLvsAz9Aq3fttlGR64I6Hzov7adwkgkPeahbRml_Zco5NcxHh-I_SctxcVnL10iIQnc5unn3ZiX_2Q3M7mZ8NO43CXv5pHtHMpvG3pKSUJQsi3KChiHL/s1600/05.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP1fxpwP3iDqzRAKon8e7wefg5qLvsAz9Aq3fttlGR64I6Hzov7adwkgkPeahbRml_Zco5NcxHh-I_SctxcVnL10iIQnc5unn3ZiX_2Q3M7mZ8NO43CXv5pHtHMpvG3pKSUJQsi3KChiHL/s1600/05.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguxlS6AkoonK-MdqKYNpODKjQxW9iKgOLHr82ne-Vq7D14WxlZqzJuMsTerwAKzzfRa2sGboMciYdzhZ17VFcXE3VH7UCYvAjpbrSZBnrtgyyi5YZkp8j-6THaTg114ez7uP0s5oB1lgbF/s1600/04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguxlS6AkoonK-MdqKYNpODKjQxW9iKgOLHr82ne-Vq7D14WxlZqzJuMsTerwAKzzfRa2sGboMciYdzhZ17VFcXE3VH7UCYvAjpbrSZBnrtgyyi5YZkp8j-6THaTg114ez7uP0s5oB1lgbF/s1600/04.jpg" /></a></div>
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEib4_M0XUpCvNqbrMKPaydGxXya_rLpnj34P0CKWIXLn-MCkXqzzo8yIEWMaXMMfoBo-Bebei7Vh92T3HBsoNW9z5ltd1JQbuWmfkfQ6vsOWJJRaI5bduEGiLvAur35BpQbtyAgHaQmZbec/s1600/03_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEib4_M0XUpCvNqbrMKPaydGxXya_rLpnj34P0CKWIXLn-MCkXqzzo8yIEWMaXMMfoBo-Bebei7Vh92T3HBsoNW9z5ltd1JQbuWmfkfQ6vsOWJJRaI5bduEGiLvAur35BpQbtyAgHaQmZbec/s1600/03_b.jpg" /></a><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8omjRpCgVQQAreqvR0SdEy72sS4tBPD4WNQ2nEQ5TQV-_8gpcshXqokIgQSGj2U9cvNdc5PjwFjX8nWxJ9VnPtrXJYEOZlOBNhNTsDHp8G7qFUA5s4ruXQzIYOybrpzE_l_2HC7IHgQe8/s1600/02_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8omjRpCgVQQAreqvR0SdEy72sS4tBPD4WNQ2nEQ5TQV-_8gpcshXqokIgQSGj2U9cvNdc5PjwFjX8nWxJ9VnPtrXJYEOZlOBNhNTsDHp8G7qFUA5s4ruXQzIYOybrpzE_l_2HC7IHgQe8/s1600/02_b.jpg" /></a><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgpxLnN0Jjzdj9nyLuwil8dgmFlKHoM7aoWdjjl-7G2KlrWmDgMujfsVJigyjIanZdV5SzZyUKZhMTwO66xOvGHUFL3m0k21t-1xKBS4xmE5sQhDh4BQtllRE_Wx3e01YBUSk1rTBiWotQ/s1600/01_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgpxLnN0Jjzdj9nyLuwil8dgmFlKHoM7aoWdjjl-7G2KlrWmDgMujfsVJigyjIanZdV5SzZyUKZhMTwO66xOvGHUFL3m0k21t-1xKBS4xmE5sQhDh4BQtllRE_Wx3e01YBUSk1rTBiWotQ/s1600/01_b.jpg" /></a><br />
<br /></div>
worker 11811http://www.blogger.com/profile/11273800419625931713noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-56254694411322784622014-12-28T16:26:00.000+02:002014-12-28T16:26:19.081+02:00D'Angelo and the Vanguard - Black Messiah<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 400px;"><tbody>
<tr><td><a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/36EPsM6k_8LC97C2Mk-FOdMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img height="144" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi38edc3y_U8ZjHFNoa0Fucf5ko_Mm_c9BEwJd5SJxYJss3mbKnx7QMzlDMSF9agabYRpAcHCmtrDesl90CoaDQ9iXL5wDq-l4ECpgLU7pDuWvTfWzp0SCJGcbtNawxRkMjTZm4Os4TQDz3/s144/la-la-et-dangelo-black-mesiah-jpg-20141216.jpg" width="144" /></a> </td><td>D'Angelo and the Vanguard<br />
<span style="font-weight: bold;">Black Messiah</span><br />
(RCA, 2014)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Πριν κάμποσο καιρό είχα ανεβάσει <a href="http://onewillburnmusic.blogspot.gr/2014/03/american-dream.html" target="_blank">αυτό το post</a> με αφορμή την κατάσταση των μαύρων στην Αμερική. Τις φωτογραφίες αυτές τις είχα πάρει 5 μήνες πριν και 8 χιλιόμετρα νότια από τη μέρα και το σημείο που δολοφονήθηκε ο Michael Brown. Μία δολοφονία που προκάλεσε μία σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις για τις οποίες είναι να απορείς πως δεν είχαν προκύψει νωρίτερα. Θα ήθελα να ήμουν εκεί και τώρα, κατά τη διάρκεια και μετά τα γεγονότα. Στη χειρότερη μπορεί απλά να έβγαζα καμία καλή φωτογραφία. Αν δεν φοβόμουν να βγω έξω.<br />
Ο D'Angelo ανοίκει στη μία από τις δύο κατηγορίες στις οποίες οι μαύροι είναι ελεύθεροι να διαπρέψουν. Είναι entertainer. Η άλλη του επιλογή θα ήταν να προσπαθήσει γίνει αθλητής. Από εκεί και πέρα θα μπορούσε να βολευτεί <a href="https://www.youtube.com/watch?v=60-Nd7tlO3M" target="_blank">στα subways</a>. Αλλά τα γεγονότα του Ferguson τον αναστάτωσαν λέει. Και μετά την αθώωση του αστυνομικού/δολοφόνου, αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον δίσκο που ετοίμαζε τα τελευταία 14 χρόνια μερικούς μήνες νωρίτερα από το προγραμματισμένο. Για να πει κάτι σε σχέση με αυτά.<br />
<blockquote class="tr_bq">
“<i>‘Black Messiah’ is a hell of a name for an album. It can be easily misunderstood. Many will think it’s about religion. Some will jump to the conclusion that I'm calling myself a Black Messiah. For me the title is about all of us. It's about the world. It's about an idea we can all aspire to. We should all aspire to be a Black Messiah. It’s about people rising up in Ferguson and in Egypt and in Occupy Wall Street and everyplace where a community has had enough and decides to make change happen. It's not about praising one charismatic leader but celebrating thousands of them. Not every song on this album is politically charged (though many are) but calling this album Black Messiah creates a landscape where these songs can live to the fullest. Black Messiah is not one man. It's a feeling that, collectively, we are all that leader.</i>”</blockquote>
Αυτά λέει ο ίδιος στο press release του δίσκου. Οι επιτυχημένοι μαύροι entertainers σαν και αυτόν, είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι χρησιμοποιούνται σαν στάχτη στα μάτια. Να δείξουν σε όλους τους υπόλοιπους ότι αν ήθελαν θα μπορούσαν και εκείνοι. Η ευθύνη είναι καθαρά δικιά τους. Πόσο νόημα μπορούν να έχουν λοιπόν όλα αυτά που γράφει στο παραπάνω κείμενο, και ποια θα μπορούσε να είναι η απάντησή του στο μοτίβο που επιτρέπει στους μαύρους να μπορούν να ξεχωρίσουν μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις για ξεκάρφωμα, όταν ο ίδιος είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις;<br />
Η απάντηση είναι τα 56 λεπτά του Black Messiah. Όπως λέει και ο ίδιος, δεν είναι όλα τα κομμάτια πολιτικά φορτισμένα. Θα μπορούσε να μην είναι και κανένα. Αν και η μουντή οργή που οδηγεί την κιθάρα στα Ain't that Easy και Charade είναι συγκλονιστική. Όπως και το οριακά ελεγχόμενο χάος του 1000 Deaths. Αλλά η απάντηση είναι το ίδιο δυνατή στο στιχουργικά 'ανάλαφρο' και σεξουαλικά φορτισμένο Sugah Daddy. Γιατί η απάντηση είναι η ίδια η μουσική. Οι στίχοι έχουν μικρή σημασία, έτσι κι αλλιώς είναι ακατάληπτοι στα περισσότερα σημεία. Η μουσική που αποτελεί συμπύκνωση όλης της ιστορίας της funk, soul, r'n'b, jazz. Εκεί βρίσκεται η έκφραση όλης της καταπίεσης και της οργής, του έρωτα και της ανεμελιάς. Εκεί βρίσκεται και η νίκη, η οποία όπως συμβαίνει πάντα στην τέχνη, είναι ολοκληρωτική και απελευθερωτική.<br />
Ο δίσκος λοιπόν οργανώνεται γύρω από το rhythm section. Το μπάσο και τα drums είναι απίστευτα σε όλη τη διάρκειά του. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Τα πάντα είναι ρυθμός· ρυθμός πολύπλοκος και λαβυρινθώδης, υπόκωφος και κρυμμένος, ξεκάθαρος και κολλητικός. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αν του αφεθείς και τον ακολουθήσεις, απελευθερωτικός και εξαγνιστικός. Τα πάντα είναι αναλογικά και εκπέμπουν ζεστασιά. Το μέλλον είναι έτσι κι αλλιώς αναλογικό. Και η ζεστασιά γίνεται αποκούμπι.<br />
Το Black Messiah βέβαια, θα στεκόταν το ίδιο εύκολα και χωρίς τα γεγονότα του Ferguson. Δεν τα έχει καμία ανάγκη στην πραγματικότητα. Αντίθετα τα υπερβαίνει. Και τους ρίχνει φως. Όπως υπερβαίνει την εποχή του γενικότερα. Ηχογραφήθηκε τα τελευταία 10 χρόνια, αλλά θα μπορούσε να είχε ηχογραφηθεί τους τελευταίους 5 μήνες. Θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει πριν 20 χρόνια. Θα μπορούσε να κυκλοφορήσει και σε 20 χρόνια από τώρα. Και τελικά όσο πομπώδεις και να είναι ο τίτλος τους, στην ουσία του είναι ταπεινό και διακριτικό.</div>
<br />
<span style="font-size: 12;"><b>9.8</b></span><br />
<br />
<span style="color: #7f7f7f;"><i>Those will burn</i></span>: Ain't that Easy, 1000 Deaths, Charade, Sugah Daddy, Another Life.<br />
<br /></div>
<br />
<iframe width="560" height="315" src="//www.youtube.com/embed/lZoxdPGu_4E" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>worker 11811http://www.blogger.com/profile/11273800419625931713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-81345655528518829392014-12-27T16:57:00.000+02:002014-12-27T16:57:30.340+02:00Run the Jewels - RTJ II<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 300px;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSn1eULepNuJKFdZZG4swVFXkBD-Vr3vyeJdn6_Bpn3PaNywcVJq5gbEohSAw7r5ziLzfTxYlZ8jSoDfR6wUsZ_FpDJd4c6EpXSfAjpoDkQoZGLjXjEbh_xqmx7eXETfsEVjMDE3yEFImF/s144/run-the-jewels-2-artwork.jpg"><img height="144" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSn1eULepNuJKFdZZG4swVFXkBD-Vr3vyeJdn6_Bpn3PaNywcVJq5gbEohSAw7r5ziLzfTxYlZ8jSoDfR6wUsZ_FpDJd4c6EpXSfAjpoDkQoZGLjXjEbh_xqmx7eXETfsEVjMDE3yEFImF/s144/run-the-jewels-2-artwork.jpg" width="144" /></a> </td><td>Run the Jewels<br />
<span style="font-weight: bold;">Run the Jewels II</span><br />
(Mass Appeal, 2014)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Λοιπόν, έδω έχουμε μια κλασσική περίπτωση που ανασκευάζουμε τις απόψεις μας. Οι RTJ δεν είναι ούτε καινούργιοι, ούτε τους εντοπίσαμε πρόσφατα. Οι El-P και Killer Mike παίζουν αρκετά χρόνια στις λίστες αναπαραγωγής μας και απο το 2013 ως RTJ, αλλά για μένα προσωπικά δεν είχαν προχωρήσει ποτέ πέραν αυτών, είτε σε κάποιο κείμενο, είτε έστω σε κάποια λίστα στο τέλος της χρονιάς. Και είχαν πολλά φώτα για να το κάνουν αυτό. Ξεκίνησαν τελείως underground, τελείως αντισυμβατικά, έχοντας αποθεωθεί από τους περισσότερους κριτικούς και γενικότερα σε ένα κλίμα αγάπης από πολύ κόσμο. Αλλά για μένα το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που έπρεπε... Κάτι έλειπε από τη δουλειά τους, που θα με έκανε να την αγαπήσω και εγώ. Και τώρα νομίζω ότι το βρήκαν, ή τουλάχιστον το βρήκα εγώ στη δουλειά τους. Και πηγάζει νομίζω από αυτή την αυτοπεποίθηση που νιώθεις πως έχουν πλέον, μετά από όλη αυτή την πρόσφατη επιτυχία και δημοτικότητά τους. Είναι αυτή η λεπτή γράμμή που προσπαθείς να καταλάβεις αν απλώς κάποιος υπεσπίζεται και προωθεί τη δουλειά του, ή βγαίνει αβίαστα και μαζικά η αγάπη του γιαυτή.
<br />
Στο σημείο αυτό χρειάζεται να πούμε δυο λόγια για το όνομά τους μέσα από μία μικρή αναδρομή.<br />
<i>Run the Jewels. -<b>run them jewels</b> :An expression used when robbing someone to denote the desire that he or she relinquish the jewelry that he or she posses. (από το urban dictionary).</i><br />
<br />
<i>“Throw your hands in the air / And wave ‘em like you just don't care / Keep ‘em there / Run the jewels, run the jewels, run the jewels.”</i> Κάπως έτσι έλεγε ο LL Cool J στο "Cheesy Rap Blues,", πάνω από είκοσι τόσα χρόνια πριν.
<br />
Οι δε wutang – W.U.T.A.N.G. = We Usually Take All Niggas Garments , στο 7th chamber, αναφέρουν: <i>“You're getting stripped from your garments boy, run your jewels “ (RZA)</i>. Νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι που το πάω πλέον. Αυτή η συνήθεια, αυτό το στυλ είναι από τα πολύ βασικά και ωμά στοιχεία του hip hop, που το συνδέουν με το δρόμο και όσα ξεκίνησαν από εκεί. Μπορεί να μοιάζει ετερόκλητο στοιχείο για δύο χοντρομπαλάδες όπως οι RTJ, είναι ενδεικτικό όμως, τόσο των επιρροών όσο και των προθέσεών τους. Αυτή η πάλη και η περηφάνια του δρόμου, που εστιάζει σε αυτό το μόρτικο στοιχείο και όχι πούλημα ναρκωτικών που έπειτα σχετίζονται με το χρήμα, και όχι με τη σκληρότητα του δρόμου. Η παραβατικότητα και η αλητεία βρίσκουν ξανά το νόημα τους μέσα από τους δύο αυτούς τυπάδες.
<br />
Παράλληλα, είναι τόσο χαρακτηριστικός ο ήχος των RTJ που έχει ήδη αφήσει το στίγμα του. Τα λεγόμενα μπλιμπλίκια βρήκαν τον χώρο τους και στο hip-hop. To ωμό ραπάρισμα επίσης είναι ενδεικτικό της αισθητικής. Όλη η κατάσταση φανερώνει έναν δίσκο φτιαγμένο για να παίζει live στα στάδια. Καμία πρόθεση ωραιοποίησης και μασκαρέματος. Όλη η έμφαση δίνεται στο vibe και στο ξεσηκωτικό τέμπο. Τα κύμματα ενέργειας που σε χτυπάνε δεν μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Και απαραίτητο συστατικό είναι η αυτοπεποίθηση που είναι φανερή πλέον στους δύο ράππερς- παραγωγούς. Ξεκίνησαν για να κάνουν το δικό τους, και με αυτό το προσωπικό, τις δύο ξεχωριστές προσωπικότητες ξεχώρισαν από τον συρφετό των ραππερς και αγαπήθηκαν από το κοινό. Στην καλύτερη στιγμή της καρίερας τους απολαμβάνουν τις δόξες τους και φαίνεται να το διασκεδάζουν. Παρόλα αυτά, δεν διστάζουν να πάρουν θέση και να υποστηρίξουν συγκεκριμένες απόψεις απέχοντας από τη λογική των μεγάλων σταρς που θέλει να τα έχουν καλά με όλους. Ακόμα ένα plus για τα μπλιμπλίκια τους. Το μεγαλύτερο plus για μένα ήταν ότι δίνουν την καλύτερη δουλειά τους δωρεάν για κατέβασμα. Και αυτό σε περίοδο που κλείνουν το ένα μετά το άλλο τα πειρατικά site, λέει πολλά. Όχι μόνο γιατί αποτελεί αυτό καθαυτό μια θέση, και μάλιστα πολύ καλά στοιχειωθετημένη ως προς το κέρδος και τη μουσική βιομηχανία, αλλά επειδή φανερώνει και ακόμα μία άποψη σχετικά με τη δημιουργία και τα γύρω από αυτή. Χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις λοιπόν, γίνονται καλύτεροι και στηρίζονται σε αυτή την εξέλιξη και όχι στο εκάστοτε αποτέλεσμα-δημιουργία. Το αποτέλεσμα όλης της προσπάθειας είναι το ένα sold out μετά το άλλο, και μια δημοτικότητα που σκαρφαλώνει σαν τρελή. Μπορεί τώρα να ασχολούνται και όλα τα μεγάλα μέσα με αυτούς, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το κέρδος που έχουν σε απλούς θαυμαστές που τους ακολουθούν πιστά. Και ακόμη περισσότερο το μεγάλο εύρος των θαυμαστών τους. Από θυμωμένους πιτσιρικάδες μέχρι ακόλουθους του πειραματικού hip – hop, και πανκιά. Και γαμώ.
<br />
Ο ίδιος ο ήχος αν θελήσουμε να τον αναλύσουμε θυμίζει κάτι από de la soul πειραματισμούς, πολιτικό στίχο, και διευρυμένο λεξιλόγια όσον αφορά τα samples. Η ταχύτητα και το πλήθος των verses παράλληλα, μας υπενθυμίζει ότι τα ραπς είναι πάντα στο επίκεντρο. Ενώ το επιθετικό ραπάρισμα που διακρίνεται ξεκάθαρα από τα μπιτς, μας επιτρέπει να έχουμε μια εύκολη εικόνα των lyrics (νταξι στα περισσότερα κομμάτια). Κάπου εδώ ίσως να βρίσκεται και η επιτυχία του άλμπουμ. Η δοσομετρική αναλογία είναι ακριβώς αυτή που θα έπρεπε για να μιλάμε για ολοκληρωμένο δίσκο. Η απουσία filler, ανεβάζει τη βαθμολογία του συνόλου κατακόρυφα, ενώ ο συνδυασμός των δύο ράππερ προσφέρει ιδιαίτερα στην άνεση και την πολυφωνία του δίσκου χωρίς να κουράζει. Ίσα-ίσα φανερώνει μια καλή χημεία που υπάρχει αναμφίβολα ανάμεσά τους, και προϊδεάζει για το τι συμβαίνει στα live...</div>
<br />
<span style="font-size: 12;"><b>9</b></span><br />
<br />
<span style="color: #7f7f7f;"><i>Those will burn</i></span>: <i>Oh My Darling, Blockbuster Night Part 1, Close your Eyes, All Due Respect, Angel Duster</i><br />
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="340" src="//www.youtube.com/embed/G-S9mtYowPY" width="640"></iframe>
</div>
<iframe frameborder="no" height="166" scrolling="no" src="https://w.soundcloud.com/player/?url=https%3A//api.soundcloud.com/tracks/171857499&color=ff5500&auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false" width="100%"></iframe>
</div>
music.stalkerhttp://www.blogger.com/profile/13122011686531214349noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-34832229731577404082014-12-22T19:38:00.002+02:002014-12-22T19:49:07.184+02:00Yasiin Gaye - Amerigo Gazaway<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidkH_Cd9r9vkIylU8QSA8tTYLtMhdxiSubbPK6cS6ZwTVWa4Ta6VbucpptzcNXQB-z_p09sLvas6G2CP7drmolu6aoeMVnOlveC7Asu0-O1iUk8RmKNH5ELWjc1aLRfASGD-whIj_USn5_/s1600/Yasiin-Gaye-The-Return_final2-1000x1000-500x500.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidkH_Cd9r9vkIylU8QSA8tTYLtMhdxiSubbPK6cS6ZwTVWa4Ta6VbucpptzcNXQB-z_p09sLvas6G2CP7drmolu6aoeMVnOlveC7Asu0-O1iUk8RmKNH5ELWjc1aLRfASGD-whIj_USn5_/s1600/Yasiin-Gaye-The-Return_final2-1000x1000-500x500.jpg" height="200" width="200" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuo5P3oBc6oXvK_ofBjoixfWCteuVXeQTbB1O7JpeG4-vLIcEmL3xgs__exMQk59pSkjUU8qgosq8000TJNYd0OAYLauk_iDeK3O4vni7SncbgKpKUKsLJ9OshLVFJy7wVwjMwI6YAhsnp/s1600/yas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuo5P3oBc6oXvK_ofBjoixfWCteuVXeQTbB1O7JpeG4-vLIcEmL3xgs__exMQk59pSkjUU8qgosq8000TJNYd0OAYLauk_iDeK3O4vni7SncbgKpKUKsLJ9OshLVFJy7wVwjMwI6YAhsnp/s1600/yas.jpg" height="197" width="200" /> </a></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 300px;"><tbody>
<tr><td><br /></td><td><br /></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Kalispera.<br />
<br />
Η αλήθεια είναι έχω να γράψω πολύ καιρό. Ίσως να έχω ξαναπεράσει τέτοιο διάστημα αποχής, αλλά αυτή τη φορά μου φάνηκε πολύ διαφορετικό. Γιατί κάθε φορά ήμουν στο τσακ να γράψω, για πολύ καιρό... Αλλά δεν τύχαινε να έχω ποτέ και το μυαλό και το χρόνο για να γράψω. Για να μην πω ότι έχω ξεχάσει και πως να γράφω. Συνήθως η φάση επιστροφής, είναι αυτοαναφορική, και άλλα τέτοια, αλλά δεν ξέρω αν βολεύει τώρα. Γιατί όλα αλλάζουν πάνω κάτω και μάλλον δεν έχω κάτι σημαντικό να πω.
Έχουν μαζευτεί πολλά για τα οποία θα ήθελα να γράψω. Ειδικά στο χώρο του hip hop, όσο και να κλαφτήκαμε για τους δίσκους που δεν βγήκαν στο πρώτο μισό του χρόνου, μια χαρά δισκία βγήκαν στο υπόλοιπο. Επιτέλους εκτίμησα τoυς Run the Jewels και εγώ, προστέθηκε ακόμα ένα αστέρι στη νέα γενιά ( Vince Staples) και κάμποσοι ενδιαφέρον instrumental δίσκοι ακόμα.<br />
Άλλη ξενέρα, είχα τόσα μισά ποστ, και λόγω φορμάτ είναι σε ένα σκληρό δίσκο κάτι χώρες μακριά. Οπότε θα μιλήσουμε για κάτι άλλο. Μια και όλοι βγάζουν τους δίσκους της χρονιάς, θα μιλήσουμε για έναν καλλιτέχνη που δεν νομίζω να πολυακούστηκε φέτος. Αλλά συγκεντρώνει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Μόνο και μόνο που ο δίσκος που μάρεσε περισσότερο δεν είναι πλέον διαθέσιμος, έχει το μερτικό του. Τεσπά, επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, ο λόγος για τον Amerigo Gazaway. Και πιο συγκεκριμένα τον Yasiin Gaye. Τι είπα τώρα; Yasiin Bey (Mos Def) και Marvin Gaye, σε έναν φανταστικό δίσκο, ή όπως φαντάστηκε αυτή τη συνεργασία ο κύριος Amerigo Gazaway. Πλην της όμορφης αυτής δουλειάς, μπορείτε να βρείτε και άλλες φανταστικές συνεργασίες, όπως Fela Soul (Fela Kuti – De la Soul). Ο νεαρός παραγωγός συνδυάζει όμορφα τη soul, το funk και το hip hop σε ένα αρμονικά δεμένα σύνολο που φανερώνει την ιδιαίτερη άνεση που έχει στις μίξεις.
Ας εστιάσουμε όμως στη “συνεργασία” Yasiin Gaye. Έχουμε λοιπόν δύο σπουδαία όνομάτα. Yasiin Bey, ή Mos Def όπως τον μάθαμε και Marvin Gaye. Ο πρώτος από τους πλέον αγαπητούς MCs που μας έχει χαρίσει από τους πιο αριστουργηματικούς δίσκους του hip-hop, ή του hip-hop που μπορούν να ακούσουν πιο εύκολα και όσοι δεν είναι ιδιαίτερα fan του είδους. Ο δεύτερος από τους πλέον σαμπλαρισμένους καλλιτέχνες για το hip-hop. Οπότε ένας συνδυασμός τους μοιάζει ιδανικός και καθόλου ξένος. Το αξιοσημείωτο στην ιστορία είναι το πλέξιμο που κάνει ο Amerigo Gazaway. Τον πέτυχα μετά από πολλά sessions με αποκλειστικά instrumental δίσκους, από μεγάλα ονόματα, και πραγματικά στάθηκε επάξια απέναντί τους. Ο ίδιος προτιμά τον όρο conceptual albums αντί για απλώς mashup albums. Το αποτέλεσμα ακούγεται σαν μια καλοκουρδισμένη συνεργασία που τονίζει τα θετικά στοιχεία από τον καθένα. Τα κοφτερά verses του Mos Def, και τη βελούδινη φωνή και γκρουβ του Gaye.. Από τους ήχους που άκουσα αρκετά φέτος.<br />
<br />
τσεκάρετε εδω: http://amerigo.bandcamp.com/<br />
περισσότερα για τη δημιουργία των δίσκων εδώ: http://www.huffingtonpost.com/craig-carpenter/amerigo-gazaway-hip-hop_b_5580394.html
</div>
<br />
<br /></div>
<br /></div>
</div>
<iframe frameborder="no" height="450" scrolling="no" src="https://w.soundcloud.com/player/?url=https%3A//api.soundcloud.com/playlists/24713615&auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false&visual=true" width="100%"></iframe></div>
music.stalkerhttp://www.blogger.com/profile/13122011686531214349noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-18007773614404072152014-12-12T02:34:00.001+02:002014-12-12T02:34:13.524+02:00Flying Lotus - You 're Dead!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 300px;"><tbody>
<tr><td><a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/0oKHMrIrOEHZwkosDTeqttMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img height="144" src="https://lh6.googleusercontent.com/-GW_y0VhDwo0/VIo2nlTBXVI/AAAAAAAABrg/AvNNIe0EWog/s144/You%2527re_Dead%2521.jpg" width="144" /></a> </td><td>Flying Lotus<br />
<span style="font-weight: bold;">You 're Dead!</span><br />
(Warp, 2014)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Αφού άκουσα μερικές φορές τον δίσκο, επιτέλους ησύχασα. Έψαχνα απεγνωσμένα κάποιον να σώσει την χρονιά, και για να είμαι ειλικρινής ο <a href="http://onewillburnmusic.blogspot.gr/search/label/Flying%20Lotus?updated-max=2012-12-20T09:55:00%2B02:00&max-results=20&start=1&by-date=false" target="_blank">FlyLo</a> ήταν η τελευταία μου ελπίδα. Γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να βάλω την <a href="http://onewillburnmusic.blogspot.gr/2014/04/beyonce-beyonce.html" target="_blank">Beyonce</a> στο #1 της χρονιάς. Καταλαβαίνετε. Δεν είναι μόνο θέμα υπόληψης. Έχει να κάνει και με τις εσωτερικές ισορροπίες του blog. Ποιος τους άκουγε τους άλλους. Στις πρώτες 2 ακροάσεις του You're Dead! κλονίστηκα λίγο. Σαν να πέρασε και να μην έμεινε τίποτα. Απλά κάτι για να παίζει στο background. Το οποίο βέβαια συμβαίνει με όλους τους δίσκους του FlyLo στην αρχή, αλλά σκεφτόμουν ότι με βάση τις πιθανότητες πόσους τέλειους δίσκους να βγάλει ο άνθρωπος, κάποια στιγμή θα γίνει το κακό και θα μείνει στο background. Ευτυχώς όχι εδώ.<br />
Για την ακρίβεια, εδώ έχουμε για μία ακόμα φορά ένα δίσκο που ξεπερνάει τους προηγούμενους. Εντάξει, λείπει λίγο το στοιχείο της έκπληξης. Το οποίο υπήρχε πολύ έντονα σε όλους τους προηγούμενους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε κάποιου είδους επανάληψη. Δεν είναι ούτε η μάλλον abstract διάθεση του <a href="http://onewillburnmusic.blogspot.gr/2012/11/flying-lotus-until-quiet-comes.html#comment-form" target="_blank">Until the Quiet</a>, ούτε ο πληθωρισμός του Cosmogramma. Επιστροφή στον κόσμο του LA δεν είναι δυνατή έτσι κι αλλιώς. Ένας τρόπος να το δεις είναι σαν κάτι που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο προηγούμενα, αφού δανείζεται κάποια στοιχεία και από τα δύο. Στην πραγματικότητα όμως νομίζω ότι είναι μία καινούργια κατεύθυνση. Η οποία βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά πλέον στην jazz. Μέσα από το πρίσμα του FlyLo η jazz μετατρέπεται σε μία καινούργια υπόθεση, μόνο δικιά του. Είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις όπου η τεράστια αγάπη και μελέτη του παρελθόντος μέσα από διάθεση δημιουργίας του καινούργιου δίνει τα καλύτερα αποτελέσματα. Αν έπρεπε να βρω κάτι αντίστοιχο, θα σκεφτόμουν τους δίσκους του <a href="http://onewillburnmusic.blogspot.gr/search/label/Madlib" target="_blank">Madlib</a> ως Yesterdays Universe. Αν και εδώ δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση 'αρχαιολογίας', με την καλή έννοια, ή ίσως τυμβωρυχίας, με ακόμα καλύτερη έννοια, που συναντάς στο Madlib. Το φίλτρο του ίδιου του FlyLo είναι πολύ πιο ισχυρό σε σχέση με τις αναφορές του από ότι του Madlib. Όχι ότι ο Madlib κάνει στήρα επανάληψη. Εκεί η μέθοδος απλά είναι διαφορετική: μπορεί οι αναφορές να είναι πιο ΄πιστές', αλλά είναι τόσες πολλές, διαφορετικές μεταξύ τους και αριστοτεχνικά πλεγμένες που το καινούργιο προκύπτει από εκεί. Αντίθετα στον FlyLo το καινούργιο προκύπτει από αυτό ακριβώς το φίλτρο.<br />
Αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Να πω μόνο ότι ο δίσκος δεν μπορεί να ακουστεί αποσπασματικά. Είναι ουσιαστικά μία ενιαία δουλειά, και μόνο στο σύνολό της μπορεί να δείξει την αξία της. Τρανό παράδειγμα το Catch me if you can με τον <a href="http://onewillburnmusic.blogspot.gr/search/label/Kendrick%20Lamar" target="_blank">Kendrick Lamar</a> που αν το ακούσεις μόνο του φαίνεται σχεδόν αδιάφορο, αλλά στο πλαίσιο του δίσκου αποκτά πλήρες νόημα και απογειώνεται. Και ακριβώς λόγο αυτής της 'συνολικότητας' έχω και ένα παράπονο: πολύ όμορφη η συσκευασία της έκδοσης σε βινύλιο, gatefold, με τρομερό artwork κτλ. Αλλά για πιο λόγο ένας δίσκος διάρκειας 33 λεπτών, ο οποίος μάλιστα αποτελεί αδιάσπαστο σύνολο πρέπει να γίνει διπλό βινύλιο, το οποίο και το πληρώνεις περισσότερο και δεν μπορείς να το ακούσεις τόσο εύκολα αφού κάθε 7 λεπτά πρέπει να διακόπτεις την εξέλιξη του δίσκου για να αλλάξεις πλευρά / δίσκο; Το ίδιο θέμα είχε και η έκδοση του Cosmogramma, αλλά τουλάχιστον εκείνο ήταν μεγαλύτερο σε διάρκεια.
Πέρα από αυτό όμως κανένα άλλο ψεγάδι δεν μπορώ να βρω. Ούτε θέλω βέβαια.</div>
<br />
<span style="font-size: 12;"><b>9.8</b></span><br />
<br />
<span style="color: #7f7f7f;"><i>Those will burn</i></span>: και πάλι, όλο.<br />
<br /></div>
<br />worker 11811http://www.blogger.com/profile/11273800419625931713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-81547341891386679742014-12-02T03:05:00.001+02:002014-12-02T13:41:46.457+02:00Luke Haines - New York in the 70's<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 400px;"><tbody>
<tr><td><a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/_A67T9wMHvy4wnHXQiQO6tMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img height="126" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMNwW28Y2-Ckds1GgLGBtezQxBtszbwCl8iGsZTxwr6qZL9h8K3xdEYVCJl9UHTCFAnzcuZgT0E2b1gVIlvKw87bGs3qqYJLsxgmFZINJxP69YYq2eosu8-9DJCCoapXVIDb_44_7wMRGC/s144/Folder.jpg" width="144" /></a> </td><td>Luke Haines<br />
<span style="font-weight: bold;">New York in the 70's</span><br />
(Cherry Red Records, 2014)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Υπήρχε μία περίοδος στη ζωή μου που όταν πήγαινα σε δισκάδικο, έψαχνα πρώτα στο A και στο B και μετά ο,τιδήποτε άλλο. Τώρα που γράφω συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν λέει και πολλά γιατί το A και το Β είναι στην αρχή του αλφάβητου, οπότε τι πιο λογικό να ξεκινήσεις από εκεί. Άρα μόλις χάλασε η εισαγωγή που είχα σκεφτεί για αυτό εδώ το post. Αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι εκείνη την περίοδο της ζωής μου θα ξεκινούσα από το A και το Β ακόμα και αν η θέση τους ήταν διαφορετική μέσα στο αλφάβητο, ή ακόμα και αν δεν ήταν το ένα μετά το άλλο. Μάλλον δεν σώζεται πλέον και πρέπει να βρω άλλη εισαγωγή... Τέλος πάντων, θέλω να καταλήξω στο ότι τότε 4 ονόματα έψαχνα: Barry Adamson (που ήταν στο Α όχι στο Β, το επίθετο μετράει αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό στο winamp) Auteurs, Baader Meinhof και The Black Box Recorder (για αυτό δεν χρειάζεται να πω ότι είναι στο B και όχι στο Τ ε? Μέχρι και το winamp το καταλαβαίνει). Με άλλα λόγια τρία στα τέσσερα <a href="http://onewillburnmusic.blogspot.gr/search/label/Luke%20Haines" target="_blank">Luke Haines</a>. Περιέργως είχα ξεκινήσει από τους Black Box Recorder και μετά έφτασα στα άλλα. Αλλά επειδή ό,τι δεν αλλάζει πεθαίνει, άλλαξα και εγώ, άλλαξε και ο Luke, κάπου χαθήκαμε. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον εγώ άλλαξα κυρίως, γι' αυτό ίσως και ο Luke κυκλοφόρησε αυτό <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Luke_Haines_Is_Dead" target="_blank">εδώ</a>.<br />
Αλλά σε αυτήν την άνυδρη χρονιά που διανύουμε ψάχνω παντού για νερό, και τον ξανασκέφτηκα. Και βρήκα ότι βρίσκεται τρεις δίσκους μακρυά από εκεί που τον είχα αφήσει, οι οποίοι μάλιστα αποτελούν ένα είδος τριλογίας, την ψυχεδελική τριλογία του Luke Haines. Τους άλλους δύο δεν τους άκουσα ακόμα, αλλά αν είναι σαν αυτόν εδώ πρέπει να το κάνω πολύ σύντομα.<br />
Όσοι έχουν ασχοληθεί με τον κύριο Haines, ξέρουν φαντάζομαι το μήκος κύματος στο οποίο κινείται, και από το οποίο δεν έχει απομακρυνθεί ουσιαστικά. Λίγο off the center μουσική, κάποιες φορές ηλεκτρική, κάποιες φορές ηλεκτρονική, που όμως στην ουσία της παραμένει πάντα η pop τραγουδοποιία. Όμορφες μελωδίες δηλαδή, πιασάρικα ρεφρέν, τραγούδια με κατά κανόνα μικρή διάρκεια, και όλα να υπηρετούν το σύνολο, δηλαδή το τραγούδι (το οποίο παντα βρίσκεται σε ψηλά επίπεδα έτσι ώστε ακόμα και στις πιο αδύναμες δουλειές υπήρχαν <a href="https://www.youtube.com/watch?v=mWAeBEZk6vM" target="_blank">δυνατά κομμάτια</a>). Απλά, ενώ όλα αυτά ο Luke Haines τα έκανε πάντα παραπάνω από πολύ καλά, είχε μαζί του και κάτι που ποτέ δεν του έδωσε την mainstream αποδοχή που ίσως ήθελε και σίγουρα του άξιζε (ειδικά την περίοδο των Auteurs και της brit pop θα ήταν αρκετά δύσκολο για τον ίδιο να βλέπει όλους τους άλλους να γίνονται διάσημοι και τον ίδιο να μην τα καταφέρνει, ακόμα και με δίσκους όπως το <a href="https://www.youtube.com/watch?v=qcrWSNUi1MU" target="_blank">New Wave</a>). Θες λίγο οι στίχοι που πότε παίρνουν <a href="https://www.youtube.com/watch?v=l-NGtBA5xdQ" target="_blank">περίεργες τροπές</a>, πότε διαπραγματεύονται λίγο <a href="https://www.youtube.com/watch?v=0A4EAjPUZQM" target="_blank">πιο βαριά πράγματα</a> από αυτά που μάλλον αντέχει ο μέσος ακροατής, πότε βασίζονται σε αναφορές ελαφρά εξεζητημένες που 'σκοτώνουν' τις ποπ προοπτικές του τραγουδιού. Θες λίγο ο χαρακτήρας του που μάλλον έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τους στίχους του. Οπότε παρέμεινε πάντα εκεί: (slighty) off the center (αν και νομίζω ότι οι Black Box Recorder τα πήγαν σχετικά καλά με το <a href="https://www.youtube.com/watch?v=FP-2VLQEv4c" target="_blank">Facts of Life</a>).<br />
Πλέον, όπως δείχνει αυτός εδώ ο δίσκος, δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα. Απλά κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα (όλα τα παραπάνω δηλαδή) και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. <br />
Ο δίσκος είναι 'concept' λοιπόν και ασχολείται όπως γίνεται προφανές και από τον τίτλο με την μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του '70. <a href="https://www.youtube.com/watch?v=g4FzXI-wvKs" target="_blank">New York Dolls</a>, Velvet Underground, <a href="https://www.youtube.com/watch?v=6L89jFTgcaQ" target="_blank">Suicide</a> κτλ. Ουσιαστικά είναι ένας φόρος τιμής. Όλη του η αγάπη για αυτή την περίοδο και αυτή την μουσική διοχετευμένη σε μουσική. Παρόλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι η μουσική που παίζει εδώ έχει ιδιαίτερη σχέση με τις παραπάνω μπάντες (για να το πω καλύτερα, έχει κάποιες αναφορές, οι οποίες όμως μένουν πάντα απλά ως τέτοιες). Οι στίχοι όμως μιλάνε για αυτές. Τους ανθρώπους που σημάδεψαν αυτή την σκηνή και το περιβάλλον του. Και το κάνουν με απίστευτα απολαυστικό τρόπο. Στα 33 λεπτά που κρατάει παρελαύνουν όλοι. Μέχρι και <a href="https://www.youtube.com/watch?v=ZJCXmvm_59M" target="_blank">ο Sun Ra εμφανίζεται</a>. Η εμπειρία μου μέχρι τώρα μου έχει δείξει ότι ο Luke Haines δεν είναι για όλους. Αλλά αν νομίζετε ότι δεν θα σας πείραζε ένα τραγούδι που στο μεγαλύτερο μέρος τους επαναλαμβάνει το όνομα του <a href="https://www.youtube.com/watch?v=xHDD9-ZG0WQ" target="_blank">Lou Reed</a> ή ένα άλλο που το ρεφρέν του επαναλαμβάνει τις λέξεις <a href="https://www.youtube.com/watch?v=Tpnal86M6uU" target="_blank">mythic motherfucking rock 'n' roll</a>, τότε θα πρότεινα να δοκιμάσετε.</div>
<br />
<span style="font-size: 12;"><b>8.3</b></span><br />
<br />
<span style="color: #7f7f7f;"><i>Those will burn</i></span>: Cerne Abbas Man, Lou Reed Lou Reed, UK Punk<br />
<br /></div>
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/FasitDgQfCk" width="560"></iframe>worker 11811http://www.blogger.com/profile/11273800419625931713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-68847102283970125412014-11-28T02:50:00.002+02:002014-11-28T03:01:15.641+02:00Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 400px;"><tbody>
<tr><td><a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/_tU2MoBIiawmJ6S2uVgNdNMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img height="125" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7PH5-v3stO84JeGPjW2VXcVFOYNEo5hrHUF67HOZLIBYnBV6A-0v-LpUhBOldOtSYNGAD-yVcFHfqTM0bNanNvbasn5dDZxE3QG-Mt6fwV8bxNdsKEmSjPz2fBc7bH_0gE4R7inaNs-j-/s144/prosklisi_se_deipno_kyanioy.jpg" width="144" /></a> </td><td>Θανάσης Παπακωνσταντίνου<br />
<span style="font-weight: bold;">Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου</span><br />
(Αχός, 2014)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Με τον <a href="http://onewillburnmusic.blogspot.gr/search/label/%CE%98%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85" target="_blank">Θανάση</a> η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει πολλές ώρες μαζί. Ίσως περισσότερες από ό,τι έπρεπε. Αλλά όπως και να 'χει αρκετές για να τον αναφέρω με το μικρό του. Έχασα το ενδιαφέρον μου λοιπόν, μετά από τον δίσκο που έκανε με τον καραγκιόζη. Ο οποίος καραγκιόζης, που στην πραγματικότητα είναι περισσότερο χατζηαβάτης, έχει να βγάλει σοβαρό δίσκο <a href="https://www.youtube.com/watch?v=AH0v09sqbYg" target="_blank">από το 1972</a>, και κατάφερε να παρασύρει και τον Θανάση στην απύθμενη μετριότητά του. Οπότε δεν θα έμπαινα στον κόπο να ακούσω αυτόν εδώ τον δίσκο αν δεν με τραβούσε για κάποιον ανεξήγητο λόγο το εξώφυλλο. Πέρα από το ότι είναι τουλάχιστον το τελευταίο που θα περίμενες έξω από δουλειά του Θανάση, πρώτον νομίζω ότι το έχω ξαναδεί κάπου, ή μάλλον κάτι παρόμοιο, και δεύτερον είναι <a href="http://www.dimitriskiriakos.com/" target="_blank">πολύ όμορφη φωτογραφία</a>. Οπότε το πήρα το cd. Και μετά από (πάρα) πολλές ακροάσεις φτάνουμε εδώ.<br />
Ένα ακόμα παράδοξο που διαπίστωσα αρχικά λοιπόν, είναι ότι ο δίσκος έχει μια χατζιδακική χροιά. Σε <b>δύο</b> επίπεδα. Το πρώτο, το πιο εμφανές, έχει να κάνει με τη μουσική και τις ενορχηστρώσεις. Η εισαγωγή για παράδειγμα ή το πρώτο μισό του supermoon. Αλλά ακόμα περισσότερο το Φίλεμα που γυροφέρνει στα απάτητα μονοπάτια του μεγάλου ερωτικού. Το δεύτερο επίπεδο όμως, έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Σκέφτομαι το εισαγωγικό κείμενο από την <b>μυθολογία</b>:<br />
<blockquote class="tr_bq">
“<i>σαν γνήσιος στρατηγός το ΄65 θέλησα να κάνω στην Ελλάδα μια επανάσταση. Αντί για τανκ, πήρα ένα παιδί - έφηβο μελαχρινό και όμορφο από την παιδική χορωδία των ανακτόρων και του είπα να τραγουδήσει. Μου λέει: «για να τραγουδήσω χρειάζομαι καινούργιους μύθους». - Πολύ σωστά, σκέφθηκα. Και με τον Γκάτσο αρχίσαμε να κατασκευάζουμε μύθους τον έναν μετά τον άλλο [...] Κι ο ένας μύθος έμπαινε πάνω στον άλλο κι έγιναν τόσοι πολλοί και τόσοι δυνατοί που τρόμαξε το παιδί, τρόμαξε ο κόσμος, τρόμαξε και η εταιρία που θα έβγαζε τον δίσκο. Όλοι τρομάξανε εκτός απ' τον Γκάτσο κι εμένα που εξακολουθήσαμε με περισσότερο πάθος την κατασκευή και σύνθεση των μύθων, ξεχνώντας εντελώς την επανάσταση που είχα προγραμματίσει...</i>” </blockquote>
Αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει ο Θανάσης σε αυτόν τον δίσκο. Χωρίς το μελαχρινό αγόρι (εκτός και αν μετράς τον Μάλαμα), τα ανάκτορα και την χορωδία μεν, αλλά με την δημιουργία μύθων στο μυαλό. Και τους <b>μύθους</b> τους χρειαζόμαστε τώρα, όσο και τότε, όσο τίποτα άλλο. Αλλά το φτιάξεις μύθους και να τους δώσεις ζωή δεν είναι εύκολο.<br />
Πέρασα από πολλά στάδια στην ακρόαση είναι αλήθεια. Το πρώτο είχε να κάνει με ένα από τα βασικά προβλήματα που συναντάς στους δίσκους του Θανάση: τις φωνητικές ερμηνείες. Στην αρχή λοιπόν ένιωθα ότι οι φωνές καταστρέφουν τις μουσικές που υπάρχουν από κάτω, ότι δεν τις αφήνουν να φανούν και να αναπτυχθούν. Και αναπολούσα το τι ωραίος δίσκος ήταν το “η βροχή από κάτω”. Αλλά μετά άρχισα να προσέχω τους στίχους και να συνειδητοποιώ το όλο θέμα τις μυθολογίας. Και ξάφνου η μουσική πέρασε σε δεύτερο πλάνο. Και όσο το άκουγα και καταλάβαινα καλύτερα, η μουσική άρχισε να μου φαίνεται λίγη. Ο χρόνος με βοήθησε τελικά να φτάσω στο τρίτο στάδιο: Αυτό όπου η μουσική και οι στίχοι δεν διαχωρίζονται. Η μυθοπλασία συντελείται και από τα δύο <b>ταυτόχρονα</b>.<br />
Και εκεί που αποτυγχάνει, το κάνει και στα δύο ταυτόχρονα. Στην Ηλιόπετρα για παράδειγμα. Αγνοώντας το ότι για μία ακόμα φορά δεν τον γλυτώσαμε τον Μάλαμα, τίποτα δεν μοιάζει να δουλεύει: οι στίχοι γίνονται σχεδόν γραφικοί, η μουσική είναι αναχρονιστικός Θανάσης και η ερμηνεία... είπαμε, ας το αγνοήσουμε. Το χειρότερο είναι ότι βρίσκεται εκεί στη μέση και σπάει τον δίσκο στα δύο. Αλλά οι αστοχίες σταματάνε εδώ. Από εκεί και πέρα υπάρχουν όμορφες στιγμές, αλλά και κάμποσα σημεία όπου οι μύθοι έχουν αρχίσει να παίρνουν σάρκα και οστά. Όπως <i>Η Αλίκη στη Χώρα των Τραυμάτων</i> που με ηλεκτρική καθοδήγηση, τζαζ πινελιές και ένα απίστευτο ρεφρέν που σε πιάνει εξ' απροόπτου, ξεχωρίζει αμέσως. Ή το <i>A. Select</i> που μας βρίσκει σε post rock ήχους. Και το <i>Μήδεια-Μα</i> που σου καρφώνεται στο μυαλό. Η το <i>Θηρίο</i> όπου οι υπέροχοι στίχοι υπογραμμίζονται ιδανικά από τη μουσική.<br />
Αλλά αυτό που υπερβαίνει όλα τα υπόλοιπα, και κάνει τον μύθο <b>μαγικό</b>, έρχεται λίγο πριν από το τέλος. Το <b><i>Φίλεμα</i></b>, λοιπόν, είναι ότι πιο όμορφο έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό, όχι από τον Θανάση, γενικότερα. Είναι από αυτά το κομμάτια που υπερβαίνουν τόσο πολύ τους συμβατικούς τρόπους που έχουμε να ακούμε και να καταλαβαίνουμε τη μουσική, που δεν μπορείς να το περιγράψεις. Η αναφορά στον μεγάλο ερωτικό που έκανα στην αρχή δεν ήταν τυχαία. Θα μπορούσε να ήταν εκεί μέσα. Και ειλικρινά, δεν έχω ξανακούσει κομμάτι για το οποίο θα μπορούσα να πω κάτι αντίστοιχο. Αλλά και αυτό θέλει τον χρόνο του. Τις πρώτες 10 φορές πίστευα ότι ήταν ημιτελές. Στιχουργικά και μουσικά. Ώσπου πρόσεξα την τελευταία πρόταση. Έτσι φτιάχνονται οι μυθολογίες, στα ξαφνικά, ανύποπτα και εκεί που δεν το περιμένεις. Ή έτσι νομίζεις. Γιατί στην πραγματικότητα προκύπτουν γιατί όλα είναι τόσο όμορφα δουλεμένα και τοποθετημένα.<br />
Οπότε ξαναγυρίζω στο Θανάση. Και μόνο το Φίλεμα θα έφτανε. Πόσο μάλλον που υπάρχουν και όλα τα άλλα.<br />
<br />
<b>8.5</b><br />
<br />
<span style="color: #7f7f7f;"><i>Those will burn</i></span>: Το Φίλεμα, Χαρτοκόπτης, Η Αλίκη στη Χώρα των Τραυμάτων, Το Θηρίο.<br />
<br /></div>
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/JzGAmHA4lwk" width="420"></iframe>
worker 11811http://www.blogger.com/profile/11273800419625931713noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-77238878471031924092014-11-23T13:20:00.004+02:002014-11-23T13:21:21.512+02:00The Hobbes FunClub - Up at Lagrange<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 300px;"><tbody>
<tr><td><a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/xKcbomB-soKFi0dYaff8fNMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img src="http://f1.bcbits.com/img/a2254565559_10.jpg?w=380&h=380&crop=1" height="144" width="144" /></a> </td><td>The Hobbes Funclub<br />
<span style="font-weight: bold;">Up at Lagrange</span><br />
(Shelflife Records, 2014)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
-Γεία.<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">-Γειά.</span><br />
-Έκει στο bradford μόνο creation records ακούγατε?<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">-Όχι, 4AD, Sarah...</span><br />
-Ναι σωστά, αλλά μην ντρέπεσαι για αυτό...<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">-Μα...</span><br />
-Καλά. Καλά. Τo souvlaki σου αρέσει?<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">-Γκρηκ σούβλακος?</span><br />
-Πες το κι έτσι...<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">-Το αγαπημένο μου</span><br />
-Το καταλάβαμε!<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">-Θα μιλήσουμε για το δίσκο</span><br />
-Μα τόση ώρα τι κάνουμε?<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">-E?</span><br />
-Παίζει συνέχεια, να ξέρεις. 90ίλα ξανά μανά. Ακόμα και που χειμώνιασε μοιάζει ιδανικός.<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">-Μα και στο μπραντφορντ χειμώνα έχει 24/7</span><br />
-A ναι...δεν ξερώ, ο ξάδερφος μου σπούδασε εκεί.<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">-Ωράια.</span><br />
-Σας χαιρετώ<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">-Ciao!</span><br />
-Καλά...ήμουν σίγουρος.<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">-Ε?</span><br />
-Τιποτα...μην δίνεις σημασία.<br />
<br />
<br />
Θα μπορούσε να ήταν ένας αληθινός διάλογος...δεν είναι.<br />
<br />
<br />
<b>6.9</b><br />
<br />
<span style="color: #7f7f7f;"><i>Those will burn</i></span>: Into the night, Outside Myself, Up At Lagrange<br />
<br /></div>
<br /></div>
</div>
bo(m)bbieRhttp://www.blogger.com/profile/16165766345710120146noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-59344815421458660092014-11-16T04:02:00.001+02:002014-11-16T04:05:40.496+02:00NehruvianDOOM - NehruvianDOOM<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table border="0" style="width: 300px;"><tbody>
<tr><td><a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/HNuSDZkNFNsSpK1M-ogZbdMTjNZETYmyPJy0liipFm0?feat=embedwebsite"><img height="144" src="https://lh6.googleusercontent.com/-zUkkdrCNFgw/VGgDkOdJUcI/AAAAAAAABqQ/AosPp48opaU/s144/nehruviandoom_cover_image_2.jpg" width="144" /></a> </td><td>NehruvianDOOM<br />
<span style="font-weight: bold;">NehruvianDoom</span><br />
(Lex Records, 2014)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το output του MF Doom είναι τόσο χαοτικά τεράστιο, που το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχω απλά πάρει μέχρι τώρα μία γεύση από αυτά που κάνει. Αλλά και αυτό ήταν αρκετό. Θα ήταν αρκετό και να είχα ακούσει μόνο το Madvilainy και το Take me to your Leader. Όχι αρκετό για να τον καταλάβεις προφανώς, αλλά αρκετό για να καταλάβεις ότι είναι φαινόμενο (φαινόμενο δεν είναι οι αστραπές και οι καταιγίδες κτλ). Από την άλλη ο Bishop Nehru, το άλλο μισό αυτού εδώ του δίσκου, είναι 18 χρονών. Έχουμε μία κατάσταση μέντορα και μαθητευόμενου δηλαδή. Ο πρώτος στην παραγωγή, ο δεύτερος στο μικρόφωνο.<br />
Και ενώ με τον Doom ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις, εδώ τα πράγματα, μέση στην απελπιστικά μικρή διάρκεια του δίσκου, είναι προβλέψιμα. Αλλά αυτό δεν είναι κακό. Αντίθετα δίνει πολύ όμορφα αποτελέσματα. Ίσως τώρα που τα mainstream ονόματα του hip hop έχουν αρχίσει να πειραματίζονται με ό,τι τους έρθει στο κεφάλι, στους πιο ανεξάρτητους rappers αυτό που απομένει είναι να μείνουν πιστοί στις ρίζες τους. Και αυτό ίσως να είναι λίγο απογοητευτικό από κάποιες πλευρές, αλλά από την άλλη δίνει και μία σιγουριά. Αυτή του να ακούς κάτι σχετικά γνωστό, σε μία διαφορετική εκδοχή, φτιαγμένο όμως με φροντίδα. Το μόνο πρόβλημα εδώ, είναι οτι η ιδέα δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί αρκετά. Όπως είπα και πριν, η διάρκεια του δίσκου είναι μικρή, και ένα μεγάλο μέρος της είναι διάλογοι και samples (από ταινίες υποθέτω), οπότε μέχρι να μπεις στο κλίμα, έχει τελειώσει. Ευτυχώς όμως έχει προλάβει πριν τελειώσει να δώσει κομμάτια σαν το Om, το Mean the Most και το Great Things. Αυτό το τελευταίο ειδικά, καταφέρνει να θυμίσει το <a href="https://www.youtube.com/watch?v=paTlPVW991A" target="_blank">Antimatter</a>, έτσι όπως καρφώνεται με την μία στο μυαλό, μια σχεδόν ποπ εκδοχή του hip hop.<br />
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, not bad, αλλά λίγο.<br />
<br />
<b>7.8</b><br />
<br />
<span style="color: #7f7f7f;"><i>Those will burn</i></span>: Great Things, Om, Mean the Most.<br />
<br /></div>
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/5FpZ4vpFHn8" width="560"></iframe>
worker 11811http://www.blogger.com/profile/11273800419625931713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5175720716235961305.post-31341414629735839452014-11-15T18:41:00.001+02:002014-11-15T18:42:26.204+02:00Πουτανί.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/03GN-duIY2A" width="560"></iframe>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχει πέσει δουλειά. Έχει πέσει και μια τρελή ξενέρα με τους φετινούς δίσκους που ακόμα και το πιτσφορκ δεν ξέρει σε τι βλακεία να βάλει πάνω από 8.0...Ε, τι να καθίσεις να γράψεις αλήθεια; Το "κρίμα που ήταν πουτανί" του bowie δεν είναι καθόλου άσχημο. Όπως και η συλλογή που έβγαλε. Σου δίνει την ευκολία να πάρεις μαζί σου τα καλύτερα κομμάτια και να παίζεις...και δεν πολύ πέφτεις έξω. </div>
<div style="text-align: justify;">
Άσχετο:</div>
<div style="text-align: justify;">
Ψάχνω να βρω τον καλύτερο τρόπο να παρακολουθώ την ελληνική σκηνή περισσότερο. Βασικά να το διορθώσω, ψάχνω να βρω ένα τρόπο να με (ξανα) εντυπωσιάσει (ξανά) η ελληνική σκηνή. Βαρέθηκα να παρακολουθω κάτι που πήγε να υπάρξει και ξαφνικά, στα μάτια μου σταμάτησε. Ναι, ξέρω. Αν κάποιος έμπαινε στο κόπο να αφήσει ένα ρημαδοκόμεντ από κάτω, θα μου αράδιαζε καμια 6αριά-7αριά φετινούς δίσκους που έσκησαν, γάμησαν κτλπ κτλπ...αλλά μπαα...</div>
<div style="text-align: justify;">
Να γράψω σήμερα για μουσική, δεν ήθελα. Το βιντεάκι, που δυστυχώς πρέπει να το δεις από το tube ήθελα να αφήσω...όσο το ακούω περισσότερο από τη μέρα που βγήκε τόσο περισσότερο μου αρέσει...το sue που είναι στη συλλογή από την άλλη, με αφήνει αδιάφορο...</div>
<div style="text-align: justify;">
Α, άκουσα και τους floyd. Και θα προτιμούσα να είχα μείνει στο division bells. Να μην είχα μάθει για τον καινούργιο δίσκο, να μην τον είχα κατεβάσει-βάλει να παίξει- να μην είχα τώρα την διάθεση να τον ξεχάσω. Μιλάμε να τον ξεχάσω όμως. </div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα κατέβασα και τον καινούργιο πουαρό. Τον ήρωα της αγκάθας ντε. Ναι, ναι...σα το περσινό (ή προπέρσινο) καινούργιο σέρλοκ. Δε μονογκραμ μερντερς και ετοιμάζομαι να πορωθώ.<br />
Τελικά τι ήθελα να πω δεν θυμάμαι. Α ναι...το Hypnotized των dream police θα μπορούσε να είναι καλός δίσκος. Αλλά δεν είναι.<br />
Αυτό.<br />
<br />
<br />
<br /></div>
</div>
bo(m)bbieRhttp://www.blogger.com/profile/16165766345710120146noreply@blogger.com0