Tricky - Ununiform

Tricky ununiform (!K7FALSE IDOLS , 2017)

Σχεδόν 2 χρόνια από το τελευταίο post. 

Εντάξει λίγα δεν τα λες. 

Επανέρχομαστε με απλό και λιτό άλμπουμ, που καταφέρνει να τρέξει όλο νερό μόλις μπει. Δεν χρειάζεται καν να είναι βράδυ, να παίζει αλκοόλ ή κάπνα. 

Θα έλεγα ότι όποιος έχει ακολουθήσει τον tricky από την αρχή αλλά κυρίως μετά το 2008 και το Knowle West Boy, ξέρει περίπου τι θα ακούσει. Δεν κάνει κάτι μαγικό. Βαριά μπητ, αργόσυρτοι ρυθμοί, άστοχες επιλογές (bang boogie πχ) και αρκετές απίστευα πιασάρικες μελωδίες. 

Ας πάρουμε το Νew Stole πχ. διασκευή του Stole του 2014 της Belmonde (που την ακούμε να το τραγουδά και στην εδώ εκδοχή). Εντάξει, δεν έχει κάνει και πολλά ο tricky εδώ: ίδια μελωδία, νομίζω και ίδιοι στίχοι αλλά η ατμόσφαιρα του κομματιού σε κάνει να κουνηθείς. Πολύ. Πως έλεγαν στο history repeating: Some people don't dance, if they don't know who's singing / Why ask your head, it's your hips that are swinging. Κάπως έτσι. Το Dark Days, singlάκι του δίσκου. Βρώμικη κιθάρα, ηλεκτρονικά μπητ και η μελωδία της τύπισσας (Mina Rose) σε αφήνει κομμάτια για να σου δώσει την δυνατή κλωτσιά το επόμενο κομμάτι:

The only Way με τη φωνή του tricky. 

This is the only way, you go away / Be my friend, come back again / Come back again. 

Κάπου διάβαζα ότι θέλει να είναι το κομμάτι αντίστοιχο του hell is round the corner. Μπορεί. Αλλά το only way έχει μια μελωδία σας αυτές που έχουν τα μουσικά κουτιά και είναι λιγότερο triphop και περισσότερο καυλιάρικο (αν μπορέσετε να μου συγχωρέσετε την λέξη). Χμ, ναι αυτό είναι. 

Κρύο νερο. Armor. Λίγο 80'ς λίγο mainstream pop των '00ς. Σε μένα το μπάσο και η φωνή την έκαναν την δουλειά τους. Πάλι κουνιούνται οι ώμοι...ακολουθούν τα πόδια.
Ακολουθούν το αδιάφορο doll και το γκούτσι φόρεμα του δίσκου (bang boogie). Εντάξει. Έκανα τη μαλακία, λεει...ας σας ρημαξω τώρα. Running wild (πάλι η mina rose του dark days) και when we die...Για το πρώτο δεν έχω να πω κάτι. Είναι κομματάρα. Απίστευτη μελωδία. Για μένα η πιο όμορφη ποπ στιγμή του δίσκου. Η πιο όμορφη στιγμή του δίσκου. Η πιο όμορφη στιγμή.
Και αφού σε έχει φτιάξει έτσι. Χαμογελάς λίγο κι όλας. Μαυρίλα. Μια επαναλαμβανόμενη μελωδία και ένα μελωδικότατο ρεφραίν. Και κάπου σκάνε και τα πλήκτρα για να το κάνουν απόκοσμο.

Repeat.

7.0

Those will burn: New Stole,Only way,Running Wild, When we die.

Κάποια Είναι Ωραία, Κάποια Όχι

Το χαρτί υγείας είναι άχρηστο άμα βραχεί.
Ο αναπτήρας δίχως φλόγα είναι εκνευριστικός, όταν θέλεις να καπνίσεις. Το ίδιο και η σύνδεση στο ίντερνετ άμα αποσυνδέεται κάθε τρεις και λίγο.
Το Blond του Frank Ocean είναι συμπαθητικό, αλλά δεν είναι και γαμάτο. Μάλλον δεν είναι και στο επίπεδο του channel orange. Κάθε φορά που το ακούω ξανά μου φαίνεται καλύτερο όμως και είναι καλό αυτό.
Θα ήταν ωραίο να φτιάξει ένα δίσκο ο Kanye West, αλλά να τραγουδάει ο Frank Ocean.
Ίσως θα ήταν ωραία να σταματήσει να προσπαθεί να γίνει ο καλύτερος ράππερ ο Kanye και να κάνει μόνο παραγωγές. Αλλά και έτσι ωραία είναι. Ίσως και πιο χρήσιμο.
Το The life of Pablo, έχει όμορφες ιδέες, αλλά λίγη δουλειά.
H Zaha Hadid είχε πει σε μια συνέντευξη "It is exactly like writing. This is the composition, and also you have to edit it, over and over again, so that it looks seamless and effortless." Νομίζω κάτι αντίστοιχο είχε πει ο Hemingway, αλλά δεν το βρίσκω κάπου ακριβώς.
Αν δεν το έχει πει κανένας άλλος, το λέω εγώ για τον δίσκο του Kanye (ότι λείπει) και για τη μουσική γενικότερα. Καλό;
Είναι ωραίο που έχει βγάλει τόσους δίσκους ο Kanye και έχει μάθει τόσο πράγματα που μπορεί και πετάει έτσι εύκολα ένα δίσκο, ενώνοντας ιδέες που έχει ξανακάνει.
Είναι καλό που έχει έναν τέτοιο εγωισμό ο Kanye που γίνεται καύσιμο για τη δουλειά του. Και που βάζει όνομα σε ιντερλουδίο "Ι Love Kanye" καλό είναι, γιατί το βλέπουν όλοι ότι δεν κρύβεται.
Είναι μαλακία όλο αυτό με τις ιδιοκτησίες και τα Tidal και έτσι, γιατί τώρα δεν ξέρω τι να βάλω στο ποστ να παίζει.
Ήταν ωραία που τα έγραψα.

άτιτλο

 Δεν είναι κάτι παράξενο, αλλά τα 2 καλύτερα αλμπουμ μέχρι ώρας (δλδ ούτε ένα μήνα) για το 2016 έρχονται από πέρσι...
o rolemodel με το claire EP και φυσικά μα φυσικά ο Port St Willow με το Syncope. Και για όσους αγαπουν πολύ το repeat κουμπάκι, το teen idol απο το πρώτο και το ordinary pleasure από το δεύτερο νομίζω θα τους ικανοποιήσει.
Από την άλλη η αστειότητα με τους tindersticks πρέπει να σταματήσει. Καταλαβαίνω πως έχουν "ορέξεις", κατανοώ και την δικιά μας ανάγκη να ακούμε την φωνάρα σε ας πουμε μελωδίες, αλλά δεν...δεν ρε παιδί μου, δεν πειράζει. ΑΛΛΑ ΒΑΡΕΘΗΚΑ.  Έρχεται κάποτε κι αυτό. Βέβαια αν θες να γράψεις, να δουλέψεις ή να διαβάσεις κάτι με ένα χαλί απο την αγγλία, μια χαρά, φαντάζομαι, κάνει ο staples.

Κάτι που δεν κατάφερε να κάνει O (με κεφαλαίο) David Bowie.

Ο δίσκος δεν ήταν καλός. Τα περισσότερα τραγούδια σου έξυναν τα αυτιά. Μελωδίες ελάχιστες (μια μικρή στο blackstar) ένα μέτριο προς καλό-αλλά αδιάφορο dollar days και ένα μέτριο προς μέτριο lazarus. Δεν σε νοιάζει όμως. Ας πουμε ότι είναι σάββατο ακόμα, δεν έχει έρθει η ειδηση της Δευτέρας για να τα ωραιοποιήσει όλα. Δεν είναι καλό, αλλά επιμένω δεν σε νοιάζει. Σε 20κάτι δίσκους 3-4 μέτριοι κακοί δεν λένε τίποτα. Μετράει σα τελευταίος; Μετράει, γιατί κάποια πράγματα παραμένουν χωρίς να χάνουν την αισθητική και τον επαγγελματισμό τους (αν και είμαι ο τελευταίος που μπορεί να μιλάει για τον bowie).

τι έχει μείνει...α ναι...ο δίσκος τον mechanimal...εντάξει τίποτα φοβερό, τίποτα το κακό. Εκεί που ήσουν ήμουνα και εκεί που είμαι θα έρθεις σα να λεμε.

Στα ελληνικά οι sad disco και το καινούργιο κομμάτι των selofan είναι μακράν τα καλύτερα ας πούμε:

2015 - 25 that might be the best.

Πονάει η ψυχή μου να βλέπω το onewillburn έτσι παραμελημένο. Αλλά τι να κάνεις. Με κάποιο τρόπο σταματήσαμε και τρεις σχεδόν ταυτόχρονα να γράφουμε. Αλλά ακόμα ο θάνατος, τουλάχιστον επίσημα δεν έχει έρθει. Και αυτό εδώ το ποστ έχει αυτόν τον χαρακτήρα: να ξορκίσει τον θάνατο. Μπορεί να γράφουμε ένα ποστ ανά 5 μήνες, αλλά χωρίς λίστα για αυτή τη χρονιά δεν θα μείνουμε. Το νοιωθα και λίγο υποχρέωση. Μοιάζει να είμαι ο μόνος που να βρήκε καινούργιες κυκλοφορίες που να έχουν ενδιαφέρον. Οπότε, αυτή η λίστα, σε αντίθεση με τις προηγούμενες χρονιές είναι δικιά μου. Οπότε και πιο βαρετή.

Πρέπει να ομολογήσω λοιπόν, ότι τη χάρηκα μουσικά τη χρονιά (απλά δεν είχα καμία όρεξη να γράψω για αυτό). Πολύ καλή μουσική. Περισσότερη απ' ότι συνήθως. Επίσης συνειδητοποίηση κάποια πράγματα. Κατ' αρχήν ότι οι κιθάρες έχουν πεθάνει (και δεν καίγομαι ιδιαίτερα να μου αποδείξει κάποιος το αντίθετο). Τους πήρε καιρό είναι αλήθεια. Αλλά πλέον δεν υφίσταται αυτό που κάποτε ονομάζαμε rock. Δηλαδή, υφίσταται, αλλά είναι πλέον συνώνυμο του χασμουρητού. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσει κάτι από αυτό είναι να μεταλλαχτεί μέσα σε όλα τα άλλα είδη. Το οποίο βέβαια ήδη γίνεται, απλά δεν το λέμε rock πλέον. Οπότε πάμε και στην άλλη συνειδητοποίηση: τα όρια έχουν πλέον πέσει οριστικά. Μεταξύ των διαφορετικών κατηγοριών, μεταξύ εμπορικού και πειραματικού. Προσωπικά, χαμογελάω. Τέλος, από τους 25 δίσκους που έχουμε εδώ, μόνο στους 9 θα βρείτε όνομα και τίτλο στο εξώφυλλο. Έτσι, είπα να το πω και αυτό.

Δεν έχει αντίστροφη μέτρηση αυτή τη φορά. Από το 1 στο 25.

FKA Twigs - M3LL155X
Αυτό ήταν έκπληξη για μένα. Τα προηγούμενα EP και το LP1 ήταν όλα πολύ καλά, δεν λέω, αλλά υπήρχε κάτι που δεν δούλευε πολύ καλά για μένα. Ίσως παραήταν trip-hop. Εδώ όμως κάθε αμφιβολία και επιφύλαξη διαλύετε. Και τα 5 κομμάτια είναι μαγνήτες. Σε πιάνουν από την αρχή και δεν σε αφήνουν να πάρεις την προσοχή σου από πάνω τους με τίποτα. Το Glass and Patron ίσως ένα τσακ περισσότερο από τα άλλα. Αλλά είναι συγκλονιστικό στο σύνολό του.

Autre ne Veut - Age of Transparency
Κρίμα και άδικο που το Age of Transparency δεν έτυχε της υποδοχής του Anxiety, αλλά και πολύ λογικό. Γιατί αφήνει την ευκολία των γνώριμων εδαφών και ήχων και μπαίνει μέσα σε έναν jazz πειραματισμό. Ο οποίος δεν είναι και τόσο προφανής - θέλω να πω, δεν είναι ένας jazz δίσκος. Προσωπικά μου πήρε πολλές ακροάσεις για να μπορέσω να μπω στο κλίμα, και αυτό ενώ ήμουν διατεθειμένος να προσπαθήσω για αυτό, οπότε φαντάζομαι ότι κάποιος άλλος θα μπορούσε να προσπεράσει πολύ εύκολα. Αλλά κομμάτια σαν το ομώνυμο και το get out είναι μοναδικά.

Kelela - Hallucinogen
Το είχα γράψει σε ένα cd μαζί με το FKA Twigs, το οποίο είναι και το cd που άκουσα περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο φέτος. Η Kelela χάνει στην σύγκριση, αλλά πέρα από αυτό τα 6 κομμάτια εδώ είναι θησαυρός. Πιο στοχευμένο από το Cut for Me, δομεί έναν μίνι κόσμο από τον οποίο δεν θέλεις να βγεις. Περιμένω πως και πως την ολοκλήρωσή του.

Oneohtrix Point Never - Garden of Delete
Αυτό εδώ θα μπορούσε να είναι όχι απλά στο #1, αλλά ένας από τους καλύτερους δίσκους εδώ και πολύ καιρό. Αυτό τουλάχιστον λένε το Sticky Drama και το Freaky Eyes. Και τα δύο out of this world. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν εκεί στη μέση το Mutant Standard και το Child of Rage που μοιάζουν να είναι εκτός χρόνου και τόπου. Και το κακό δεν είναι μόνο ότι βρίσκονται στη μέση και σπάνε τον δίσκο στα δύο, διαρκούν και 13 λεπτά μαζί. Αλλά είναι αδικία να γράφω για αυτά γιατί όλος ο υπόλοιπος δίσκος είναι ένας σχιζοφρενικός παράδεισος όπου το dupstep, το IDM και το electro συναντούν το Death Metal άλλοτε με μία collage προσέγγιση, άλλοτε με πλήρη ενσωμάτωση του ενός μέσα στο άλλο.

Bilal - Another Life
Παραδοσιακός, αγνός δίσκος, που μοιάζει να έρχεται από άλλες εποχές. Κάπου ανάμεσα στους Led Zeppelin και τον Prince, κάνει περισσότερο από προφανές το ότι σχεδόν ολόκληρο το rock and roll χρωστάει τα πάντα στην μαύρη μουσική. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς ότι σε έναν δίσκο που υποτίθεται μπαίνει κάτω από την ταμπέλα 'neo soul' (sic) ξεπετιούνται από παντού οι Stones και οι Deep Purple. Δύναμη.

Miguel - Wildheart
Αν το #5 δείχνει ότι οι ρίζες του rock and roll βρίσκονται στα blues, τη gospel και την soul, αυτό εδώ δείχνει ότι στη σημερινή κατάσταση τα όρια ανάμεσα σε αυτό που κατανοούμε ως μαύρη μουσική και αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως λευκή, έχουν χαθεί εντελώς. Δεν το δείχνει τόσο καλά όσο το Kaleidoscope Dream, αλλά δεν είναι τόσο μακριά. Έτσι δεν μπορείς να πεις με ευκολία αν ακούς RnB ή μία σύγχρονη rock μπάντα που δεν έχει αγνοήσει τα διδάγματα των Radiohead. Στα συν το DEAL που ξεφεύγει από το παραπάνω μοτίβο και δίνει μία πιο 'παραδοσιακή' funk εκδοχή, που είναι απίστευτη. Στα μείον ότι αρχίζει να εμφανίζει, σε μικρό βαθμό και σε κάποια κομμάτια, το πρόβλημα που έχουν όλα τα rock συγκροτήματα σήμερα: το κάψιμο και η βαρεμάρα που έρχεται μετά από πολλές ακροάσεις.

Jamie XX - In Colours
Και αυτό θα έπρεπε να είναι πιο πάνω, φαινομενικά μοιάζει να είναι ένας τέλειος δίσκος. Προσωπικά τους ΧΧs δεν τους χώνεψα ποτέ βέβαια, και ειδικά τον κύριο Jammie τον είχε πάρει με στραβό μάτι λόγω του τερατουργήματος που κατάφερε να δημιουργήσει από το υπέρτατο We Are New Here. Αλλά με αυτό εδώ όχι μόνο κατάφερε να μου αλλάξει γνώμη, αλλά πήγε και λίγο παραπέρα. Αλλά απ' ό,τι φαίνεται παραμένουν κάποια ψήγματα αμφιβολίας, που εντοπίζονται κυρίως σε κομμάτια όπως το Loud Places και σχεδόν χάνονται σε άλλα όπως το υπέρτατο hit της χρονιάς I Know There's Gonna Be (Good Times) και το Gosh.

New Order - Music Complete
Είναι ο πρώτος δίσκος των New Order που άκουσα σχεδόν αποστασιοποιημένα. Δεν το κρύβω, με έχουν στιγματίσει μουσικά όσο κανένας άλλος. Επίσης είναι ο πρώτος τους δίσκος που αρχικά δεν μου άρεσε. Για την ακρίβεια μου φάνηκε άθλιος. Με το χρόνο όμως με κέρδισε τελικά. Νομίζω ότι είναι ο χειρότερος δίσκος που έχουν κάνει, αλλά το χειρότερο των New Order είναι άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους άλλους. Ακόμα και τώρα. Α, και το μπάσο του Hooky μου λείπει απεγνωσμένα. Σχεδόν το φαντάζομαι στα σημεία που θα έπαιρνε τα ηνία αν ήταν ακόμα στην μπάντα.

Active Child - Mercy
Αυτό ο δίσκος είναι τόσο ήπιος που μπορεί να περάσει πολύ εύκολα απαρατήρητος, όπως και φαντάζομαι ότι μάλλον πέρασε για τους περισσότερους. Αλλά κρύβει πάρα πολύ όμορφες στιγμές, ευαισθησία και ένα craftsmanship στη λεπτομέρειά του που είναι συγκινητικό.

Kendrick Lamar -To Pimp a Butterfly
Δισκάρα, δεν λέω, αλλά δεν καταλαβαίνω ακριβώς τον κακό χαμό. Έχει και τις βαρετές στιγμές του και μάλλον είναι αρκετά πιο μεγάλο απ' όσο θα έπρεπε. Αλλά έχει και πάρα πολλά σημεία που είναι άπιαστα.

Grimes - Art Angels
Και αυτήν την είχα παρεξηγήσει, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Ο δεύτερος δίσκος της Grimes δείχνει τι σημαίνει pop σήμερα χωρίς να μετριάζει τον πειραματισμό για χάρη της εμπορικότητας (αλλά και το ανάποδο). Και η εισαγωγή είναι από μόνη της υπέροχη, τόσο για τη μουσική, όσο και για τον τίτλο της.

A$ap Rocky - at.long.last.a$ap
Αυτός εδώ ο δίσκος είναι στην κατηγορία 'hip hop που μπορεί να αρέσει και στον bo(m)bbieR'. Πολύ ιδιαίτερη κατηγορία είναι αλήθεια. Χωρίς να είναι εντυπωσιακός όσο ο Kedrick, καταφέρνει να είναι ουσιαστικός όπου χρειάζεται. Α, και επιτέλους, κάποιος πρέπει να πει στον Danger Mouse ότι τα λεξικά έχουν πλέον τη φωτογραφία του δίπλα στη λέξη 'μανιέρα'. Δεν λέω, όλοι γουστάρουμε, αλλά την 12.435η φορά που θα κάνεις το spaghetti/mariachi thing σου, ο ενθουσιασμός έχει πέσει λίγο.

Panda Bear - Panda Bear Meets The Grim Reaper
Panda Bear goes pop και καλά κάνει. Τώρα που πλέον έχει πέσει το hype με τους Animal έχουμε μείνει λίγοι μου φαίνεται, αλλά δεν πειράζει. Και πριν λίγοι ήμασταν. Περισσότερα εδώ.

Erykah Badu - But you caint use my phone
Τώρα είναι αλήθεια ότι ένας δίσκος με θέμα το τηλέφωνο και το πώς αυτό έχει αλλάξει τη ζωή μας, τη στιγμή που τα τηλέφωνά μας μόνο τηλέφωνα δεν είναι πλέον είναι λίγο κουλός. Αλλά ποιος νοιάζεται. Η Erykah επιστρέφει με τυμπανοκρουσίες και πυροτεχνήματα και εμείς περιμένουμε τον κανονικό δίσκο.

Kneebody & Daedalus – Kneedalus
Ο Flying Lotus και η παρέα του έχουν βαλθεί να επαναφέρουν την πειραματική jazz στο προσκήνιο, με την Brainfeeder να κυκλοφορεί υπέροχη μουσική ασταμάτητα. Ο Daedalus και ο Kneebody βρίσκουν τις ισορροπίες τους και σε αντίθεση με το Epic περιορίζονται σε πιο λογικούς χρόνους έτσι ώστε να μπορείς να μπεις μέσα του πιο εύκολα.

The Weeknd - Beauty Behind the Madness
Αυτό εδώ το άκουσα στο κουρείο και στο super market. Το οποίο είναι τουλάχιστον αστείο. Από τη σκοτεινιά και την αποστροφή που δεν μπορείς να αποστραφείς με τίποτα των mixtapes στο super market. Οπότε προφανώς οι περισσότερες γωνίες έχουν αμβλυνθεί υπερβολικά - είναι σχεδόν αδύνατο να κοπείς πλέον. Αλλά από την άλλη, τα κομμάτια δεν είναι κακά. Ούτε αυτά που είναι πιο κοντά στον παλιό Weeknd, ούτε τα χιτάκια (τα οποία είναι σε γελοίο βαθμό catchy - ναι έχει πολύ γέλιο ο δίσκος). Ο Michael κοιτάει από ψιλά, είτε με ζήλια είτε με ικανοποίηση. A, και από το Kiss Land είναι πολύ καλύτερο.

Kamasi Washington - The Epic
Άλλος ένας δίσκος που υπό διαφορετικές συνθήκες μπορεί να τον είχα λιώσει. Αλλά δεν είμαι σε κατάσταση που να μπορώ να ακούω δυόμιση ώρες πειραματικής jazz. Άσε που παραείναι smooth για τα γούστα μου. Αλλά αν το δω λίγο πιο ψύχραιμα, είναι πραγματικό κατόρθωμα. Κάποια στιγμή θα του δώσω περισσότερο χρόνο νομίζω.

Chelsea Wolfe - Abyss
Με πλήγωσε ο bo(m)bbieR που δεν του άρεσε. Πραγματικά. Εμένα μου φαίνεται ότι η Chelsea αφέθηκε στην μεταλλική πλευρά που είχε πάντα μέσα της. Και ξύνει πληγές.

Arca – Mutant
Ο Arca μαζεύει τη μουσική του σε έναν προσωπικό δίσκο για δεύτερη φορά, και νομίζω ότι τα πάει πολύ καλύτερα από τη πρώτη. Συνεχίζει να μοιάζει ότι η μουσική του βρίσκει καλύτερα το νόημά της όταν μπολιάζεται με τη δουλειά άλλων, είτε του Kanye είτε της FKA Twigs, αλλά από την άλλη είναι πολύ καλύτερα έτσι από το να έχεις την ενοχλητική φωνή της Bjork από πάνω.

Bjork – Vulnicura
Enter η ενοχλητική φωνή που λέγαμε. Έστω. Η Bjork καταφέρνει για πρώτη φορά να βγάλει έναν δίσκο που είναι σχεδόν καλός. Και που θα ήταν πολύ πολύ καλύτερος αν δεν τραγουδούσε καθόλου, δεν υπάρχει και λόγος έτσι και αλλιώς, εδώ και πόσα χρόνια το ίδιο πράγμα τραγουδάει αλλάζοντας τα λόγια (φαντάζομαι ότι αλλάζει τα λόγια, δεν έχω δώσει και ιδιαίτερη προσοχή). Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι μάλλον ξέρει να διαλέγει τους συνεργάτες της.

Jim O'Rourke - Simple Songs
Αυτός ο δίσκος έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που με κάνουν να λέω ότι το rock έχει πεθάνει. Αλλά από την άλλη τα χρησιμοποιεί τόσο καλά που δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Η απόδειξη του ποιος ήταν πίσω από όλους εκείνους τους δίσκους που θεωρούσαμε αριστουργήματα πριν από 10 χρόνια.

Napalm Death - Apex Predator - Easy Meat
Σαπίλα ο δίσκος, πονάνε τα αυτιά σου μετά από φουλ άκουσμα. Και να φανταστείς ότι Napalm Death δεν άκουγα ούτε όταν άκουγα metal. Αλλά εδώ με κάποιο περίεργο τρόπο μπόρεσαν να μου μιλήσουν απ' ό,τι φαίνεται. This is hardcore που θα έλεγα και ο Jarvis (λέμε τώρα...)

Boots - Aquaria
 Αυτός είναι ο τύπος που περιμένεις εδώ και καιρό ότι θα βγάλει το αριστούργημα και συνέχεια τρώει τα μούτρα του. Μάλλον χρειάζεται την Beyonce του. Αλλά από την άλλη έχει χίλια όμορφα πραγματάκια εδώ μέσα, που ποτέ δεν καταφέρνουν να συγκροτηθούν και να εκφραστούν στο σύνολο. Αλλά ακόμα και έτσι είναι ωραίο να τα ακούς.

Paradise Lost - The Plague Within
Κάθε φορά που οι Paradise Lost βγάζουν καινούργιο δίσκο κάτι πονάει μέσα μου, σκέφτομαι όλες τις χαμένες ευκαιρίες. Αλλά στο τέλος μου αρέσει. Εδώ μάλιστα είναι τόσο παραδοσιακοί που μέχρι και distorted φωνητικά έχουν.

Prince - Hitnrun Phase One
Καλό δίσκο δεν τον λες, αλλά έχει πλάκα. Και τελικά εγώ και τον διασκέδασα και τον άκουσα πολλές φορές. Αρκεί να μην ρωτάς τον εαυτό σου "γιατί?". Ε, και προφανώς αφού βγάλεις από το μυαλό σου οποιαδήποτε σύγκριση με το παρελθόν που δεν έχει κανένα νόημα.

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ - ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΑΚΡΥΒΡΕΧΤO POST και άλλα από το μακρινό blogging

Ναι, φυσικά και πήγα.
Αν και όλο το καιρό που είχα δει τη συναυλία είχα πει ότι σε κηδείες δεν παω.

Και την παρασκευή όλο και με έτρωγε.

Ρε πουστη λεω, τους έχεις δει 7-8 φορές, τράβα κλείσε όλα τα κεφάλαια που έχεις κολλημένα με τα κρίνα και τέλειωνε.
Και πήγα.
Ναι, φυσικά και πήγα.

Πέρα από τη αστοχία του αλκίνοου -δεν-εχω-δουλεψει-ποτέ-είμαι-καλλιτέχνης-εγώ ιωαννίδη το live ήταν εξαιρετικό.

Κοίτα να δεις που επιτέλους βρήκαν ένα χώρο με ήχο, που δούλεψαν τα κομμάτια τους και άκουσαμε όπως έπρεπε να ακούσουμε ότι έπρεπε να ακούσουμε. η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση, τα χρόνια μου ναυάγησα, μπλε χειμώνας, μουχλουλούδα, γιορτή. Και μόνο εκεί να είχαμε μείνει εγώ θα ήμουν ευχαριστημένος.
Ναι φυσικά έπαιξαν και το μέρες αργίας.
Ναι και το βάλτε να πιούμε (ζωή;; αλήθεια ρε..) και όταν ηταν που όλα ήρθαν αργά, νομίζω και τα 3 από το singlaκι...

Τα κρίνα, μου είχε πει κάποιος...μαζί με τους πυξ λαξ, ακούγονται καλύτερα αν βγάλεις τους στίχους...οκ μπορεί αλλά εγώ εκείνη την παρασκευή, πακέταρα ένα κομμάτι ζωής με στίχους...όλα στη θέση τους.

ρκετά δακρύβρεχτό? μπα, αλλά αυτό υπάρχει.

 φαντάζομαι μετά από 10 μέρες όποιος ενδιαφέρεται έχει δει-ακούσει και διαβάσει τα πάντα.

Ο θάνος έχει ακόμα φωνάρα. Ο παντελής παραμένει εκεί και τα πλήκτρα το ίδιο. Όποιος είδε για πρώτη φορα τα κρίνα, τους είδε στην καλυτερη συναυλία που έχουν κάνει. τέρμα και τέλειωσε.









Στα δικά μας τώρα.

Chromatics - Shadow κι ο νέος των κυψέλη (όχι όλος) είναι κάτι για να βάλεις το ρημάδι να παίζει νέα μουσική.
Α, και το marching orders των editors.Ω ναι...
Στα πλην η αγαπημένη chelsea (όχι ρε η ομάδαρα από το δυτικό λονδίνο) αλλά η wolfe όπου δεν κατάλαβα καθόλου τι ήθελε να ρημαδοκάνει και φυσικά ο νέος αλλά βαρετά προβλέψιμος PIL.

αυτάαααα

The You And What Army Faction - Glum

The You And What Army Faction Glum (Smash Records, 2015)

Είχα καιρό να ασχοληθώ με τα εγχώρια. Λίγο ο χρόνος που δεν υπάρχει, οι δουλειές που τρέχουν, τα οικονομικά που δεν με αφήνουν να κυνηγάω τις ντόπιες προσπάθειες.
Η αλήθεια είναι πως στη προσπάθεια μου να ακούσω κατι οικείο, ο καινούργιος δίσκος των The You And What Army Faction με τρόμαζε.
Δύσκολες μελωδίες, πολλά layers που πρέπει να αποκωδικοποιείς κάθε φορά, αντε να ακούσεις και τους στίχους....

Something totally new?
Αν και η πρώτη 3άδα κομματιών είναι πολύ δυνατή, θα πάω κατευθεία στο αγαπημένο Dancing Bruised Women. Η εξαιρετική grunge μελωδία που σέρνεται στα φωνητικά, με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί τόσο η εμμονική μελωδία της κιθάρας φτιάχνει ένα εξαιρετικό μίγμα. Πόσο μάλλον μετά το 3λεπτο που σκάνε τα διάφορα layers, πιο ξεκάθαρα αυτή τη φορά και ποιό απλοποιημένα. Ναι, μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.

Back from/to the start:
Ο δίσκος ξεκινέι με το dress και νοιώθεις ότι μια συγγενική μελωδία με του Drag what's Left of my body in the mud δένεται καλύτερα και αναπτύσεται σε ένα περιβάλλον πιο καθαρό από εκείνο του silk. Τίποτα δεν μοιάζει στη τύχη και τα καθαρά φωνητικά, μπορείς να τα παρακολουθήσεις από την άνεση του καναπέ σου, δεν είναι πια ένα μουσικό όργανο στο σύνολο του κομματιού αλλά βασικό συστατικό πλέον με πυγμή.

Στο σύνολο του μιλάμε για ένα καθαρότερο δίσκο από τα προηγούμενα. Με τα πολλά layers να είναι πλέον δομημένα σχεδόν στο πόντο και οι ξεχωριστές μελωδίες να είναι πραγματικά αναγνωρίσημες. Το oblivion skater είναι τέτοιο παράδειγμα.

Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν καθώς τελείωνε το He Can't Keep You Sane και έμπαιναν οι "stoner" κιθάρες του Υou don't get paid to be safe. Ταχύτατο και βρωμιάρικό. ολίγον underground.
Το we rode this dream remember σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος. Έχεις βάλει την 4η ή 5η βότκα. Τα φωνητικά έγιναν λίγο πιο δύσκολα τώρα αδερφέ...όμως η μελωδία τους, άλλο πράγμα..είναι κομμάτι που δεν ξέρεις από που να κρατηθείς.

Σηκώνεσαι. Οι τελευταίες νότες του λίγο αδιάφορου Miss Exene Dentprone τελειώνουν, ξεκινά το another broken home, και κάπου εκεί στο 2μισάλεπτο που μπουμπουνάει ήχους το κομμάτι γίνεται τόσο οικείο που νοιώθεις ότι το ακούς χρόνια.

ο δίσκος κλείνει με το dogman. Από νιρβάνα ξέρεις? βάλε καλύτερο μπάσο, γέμισε με βρώμα τον cobain και δώστου και λίγη δόση (τσ τσ τσ που πήγε το μυαλό σου) από Mark E Smith και της μελωδίες του. Μπορεί και να έχω πέσει χιλιόμετρα εξω, αλλά καταλαβες φαντάζομαι.

In general (που λένε και στο χωριό μου)
Αν ήμουν στο πιτσφορκ θα έλεγα ότι είναι ο πιο pop δίσκος τους. Δεν είμαι όμως. Οι δυστοπικές εικονογραφήσεις των παλαιότερων δίσκων έχουν πάει στην άκρη. Όχι δεν έχουν φτάσει στο άλλο άκρο να είναι όλα καλογυαλισμένα φυσικά, αλλά σου μοιράζουν τις ιδέες τους πιο εύκολα τώρα. Παλιότερα έπρεπε να κάνεις 2-3 βήματα και να βρεθείς στο κόσμο τους. Τώρα θες ένα και εκεί που είσαι μοιάζει κοινός τόπος.

Ωραίος δίσκος.

8.0

Those will burn: Dancing Bruised Women, Dress, Υou Don't Get Paid to be Safe, Oblivion Skater, We Rode this Dream Remember

Blur - The Magic Whip

Blur The Magic Whip (Parlophone, 2015)

Σίγουρα έχει να πει πολλά, το ότι περιμένεις να ακούσεις καλή μουσική ή μάλλον να το διορθώσω, και να επανέλθω μετά, να ακούσεις δύο, τρεις...τέσσερις ρημάδες μελωδίες, από συγκροτήματα που έρχονται από το μακρυνό μέλλον...
Κάπως έτσι ήταν κι οι Blur.
Και ενώ κοροιδεύεις τα γκρουπ που μυρίζονται αίμα και ξανακάνουν την εμφάνιση τους, πιο ρυτιδιασμένα, καραφλά, φαντάζεσαι πως έχουν κάτι να σου δώσουν γιατί μεγάλωσαν στην εποχή των singles, που πάλευαν με άλλουν 10-15 για το ποιός θα γράψει την καλύτερη μελωδία και όχι ποιός θα γράψει καλύτερα στο φακό.
Ω, ναι...πάλι μελαγ-χολίες για τα σύγχρονα.
Ω, όχι.

Το magic whip λοιπόν.
Έχει 4 Κ Ο Μ Μ Α Τ Ι Α...που μυρίζουν αγγλουριά, που βρωμάνε παμπίλα (έλα ξέρεις ακριβως τη μυρωδιά, μετά την απαγόρευση του τσιγάρου), που στάζουν λαδίλα απο το φις εν τσιπ ψηλά στο πορτομπέλο. Και έχουν μελωδίες. ΜΕΛΩΔΙΕΣ.  Μελωδίες, που μπορεί τη πρωτη φορά να περάσουν λίγο ανάλαφρα, αλλά θα κλικάρεις το repeat πιο γρήγορα τη δεύτερη φορά που θα ακουστούν.
Ο κόξον είναι μάγος στο να δίνει μια 90ίλα μελωδικότητας στα κομμάτια και η φωνή του αλμπαρν, σημάδι ότι οι μπλερ είναι εδώ σε ταξιδεύουν για 4 με 4μιση λεπτά κάθε φορά.

 Έχει και αστοχίες (My Terracotta Heart, New World Towers), έχει και επιροές από τα προσωπικά του damon (όδηγησε βραδάκι, τώρα που έχει ζέστα, προς τα προάστια με το Thought I Was A Spaceman και θα με θυμηθείς).
Έχει blur ιες όπως το broadcast, ναι αν φοράς ακόμα το μακρυμάνικο κάτω από το ριγέ σου κοντομάνικο ξέρεις τι λέω, και χαζογελάς έχει και κάπουνα  σκάει το there are too many of us, το this is a low, του αλμπουμ και να κλείνεις το στόμα με προσπάθεια... Πανέμορφο.

Και εκεί που λες ότι ο δίσκος έχει τελειώσει, σκάει ένα εξαιρετικό bside κατα την άποψη μου...αλλά δεν το βάζω καν στα καλύτερα, θα πρέπει κάποιος να το βρει έτσι ξαφνικά...i wanna be with you και μαζί με το ice cream man κλείσαμε για bsides.

Singles check, bsides check. Ναι, δισκός για να σε κάνει να χαμογελάσεις από τους blur, το 2015, γιατί ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους καλά...δλδ? να γράφουν γαμημένες μελωδίες.
ουφ...

ΥΓ: και πριν λίγο καιρό είχα πει στο γιώργη ότι μου φαίνεται λίγο αδιάφορο...μιλάμε για πετυχισά...


8.5

Those will burn: Go out, Ice Cream Man, There are too many of us, Lonesome Street

ζάρια

Υπάρχουν 2 πράγματα που πρέπει να έχει ένα καλό μουσικό ντοκυμαντέρ. 

Πληροφορία και εικαστική αρτιότητα. έτσι όταν βάζεις κάτι να παίξει, είναι σα να παίζεις ζάρια...θες να σου κάτσουν και τα 2.

To beautiful noise, δεν έχει τίποτε.. Τσαπατσούλικο, γρήγορο, χωρίς καμία έξτρα πληροφορία σου τρώει άδικα το χρόνο σου. Tο shoegaze καλώς ή κακώς τα τελευταία 2 χρόνια έχει ξαναμπει αρκετά δυναμικά στην μουσική σκηνή. Φαντάζομαι λοιπόν πως κάποιος που ενδιαφέρεται έχει ψάξει λίγα πραγματάκια. Στο εν λόγω ντοκυμαντέρ τα πράγματάκια είναι ελάχιστα, το μοντάζ βαρετό, τα κομμάτια, οι αρχειακές εικόνες-τα live είναι τόσο mainstream που βαριέσαι τη ζωή σου. 

Μην διανοηθείς να χάσεις το βράδυ σου και ψάξε να βρεις το επόμενο καλό...: Kurt Cobain Montage of Heck λέγεται...και αν και φοβάται να μας δείξει πράγματα για τον θάνατο του cobain (φαντάζομαι βάση της λογικής ότι σχεδόν τα ξέρουμε όλα) μας δείχνει λίγο περισσότερο τον cobain. Εικαστικά είναι αρτιότατο, με διάφορα τρικάκια για να κρατήσουν το ενδιαφέρον. 

1. ρε η love κατάφερε στα 50(;) της να γίνει ωραία (ίσως οι πιο ωραίες πλαστικές που έχω δει)

2. ρε φου φάητερ...ούτε δυο λογάκια...εντάξει, τα τύμπανα βάραγες, μαλακίες έλεγες στις συνεντεύξεις αλλά...ούτε 2 λογάκια??

Είναι δύο ωρες και δέκα λεπτά, που περνάνε ταχύτατα. Ίσως καταφέρνεις να δεις λίγο πως λειτουργούσε το μυαλό του, ίσως πάλι λέω βλακείες. Το κυριότερο είναι πως νοιώθεις λίγο περισσότερο τα πράγματα που τα έβλεπες ξυστά από το MTV και τα 120 λεπτά του.

Ναι το unplugged τους είναι από τα καλύτερα που έχει βγάλει το MTV. Το ξαναθυμήθηκα εκεί προς το τέλος.

Κατα τα άλλα, η αθήνα ξαναγίνεται ωραία το βράδυ. 

Με έπιασε το φανάρι μπροστά από το άττικα και είδα ανθρωπους να στολίζουν τις βιτρίνες. Ήταν πολύ ερωτικο. Χάιδευαν τις κούκλες, έφτιαχναν τα ρούχα, τα μαλλιά...χορογραφία κανονική. Μετά θυμήθηκα πως είναι κυριακή βράδυ...

see ya

ίσα που θυμάμαι πως κάνω ποστ.

Κάποιος Τίτλος

Σήμερα είναι από αυτές τις μέρες που θέλω να γράψω. Βασικά σήμερα είναι η μέρα. Μετά από πολύ καιρό.  Δεν έχω να πω πολλά για μουσική, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ακούσει και τίποτα. Έχω χάσει λίγο την επαφή. Για λίγο είμαι σίγουρος. Βασικά έχω τόσα πολλά να πώ που δεν υπάρχει οργάνωση. Άσε που άργησα να ανοίξω το λάπτοπ και τα έχω πει όλα στο μυαλό μου και πουθενά. Αλλά θέλω να γράψω κάτι. Να μείνει να το βλέπω. Όπως έκανα παλιά.  Να χαίρομαι με τη δημιουργία. Ούτως ή άλλως αυτό είναι το νοήμα, γιαυτό γράφουμε σε αυτό το μπλογκ. Δεν πειράζει λοιπόν που δεν είναι μουσική. Κάπου ανάμεσα σε φιλοσοφία της καθημερινής ζωής και γραφικότητες θα κινηθούμε λοιπόν.

Ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή όμως γιατί δεν θα βγει τίποτα πάλι. Ο λόγος λοιπόν που γράφω, ή μάλλον η αφορμή είναι ότι σήμερα είχα μια παρουσίαση,  άυπνος με άγχος και τα γνωστά. Γύρισα σπίτι και κοιμήθηκα ένα πεντάωρο περιποιημένο και δεν έκανα και τίποτα από τότε. Και νιώθω καλά γιατί δούλεψα αρκετά το προηγούμενο διάστημα και νιώθω ότι την αξίζω αυτή τη μικρή τεμπελιά. Γιατί γενικά είμαι τεμπέλης μάλλον, αλλά ενοχικός.  Αυτές οι στιγμές λοιπόν μετά από τα μεγάλη άγχη είναι πάρα πολύ όμορφες. Γιατί νιώθεις μια ηρεμία στο μυαλό, μια διάυγεια σκέψης. Το συναίσθημα φτάνει κοντά στο κενό και μπορείς να εξάγεις σκέψεις που έχεις κλεισμένες μέσα σου. Ακατανόητα λοιπόν θα παραθέσω μερικές.

Υγεία πάνω απόλα.  Ξέρω ότι το λέω και δεν το νιώθω παρά μόνο τέτοιες στιγμές. Που νιώθεις ότι το άγχος φτάνει σε τέτοιο βαθμό που νιώθεις το κακό που κάνει στον οργανισμό σου. Σε φάση πονάς. Καταλαβαίνεις το λάθος, αλλά αδυνατείς να εκφραστείς και να δράσεις αποστασιοποιημένος από τις καταστάσεις. Ίσως γιατί γνωρίζεις την παροδικότητα των πραγμάτων στο υποσυνείδητό σου και θέλεις απλώς να εκμεταλλευτείς την παραγωγικότητα  της έντασης της στιγμής. Το θέμα είναι ότι αυτό δεν ελέγχεται ακριβώς και καταλήγεις να περνάς στο στάδιο της άρνησης και της ματαιότητας. Ξέρω ότι πολλοί εκεί έξω θα καταλάβουν το συναίσθημα που περιγράφω. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό. Να συνειδητοποιείς ότι είναι ένα ανθρώπινο ελλάτωμα(;), όχι μόνο δικό σου, αλλά πολλών άλλων ανθρώπων που μοιράζεσαι πολλά χαρακτηριστικά –πολιτιστικά, βιολογικά και δεν ξέρω εγώ τι άλλα. Είδα και το βιντεάκι που κυκλόφορεί με τους ισλαμιστές που σπάνε κάτι αρχαία και τέτοια. Δεν μπήκα σε λεπτομέρεις γιατί δεν είχα όρεξη για τέτοια και το θέαμα ήταν ήδη επώδυνο. Πραγματικά ανεξαρτήτως από πολιτισμικές διαφορές και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, δεν πάει πιο κάτω. Δεν με νοιάζει η αξία και οι συμβολισμοί, πίσω από τις πράξεις. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που κάπου μέσα του δεν θα νιώθει ότι αυτό είναι λάθος. Να έχεις ενα κομμάτι επεξεργασμένης πέτρας που άντεξε το πέρασμα των αιώνων και εσύ να το κάνεις κομμάτια. Κάποια στιγμή της ζωής τους πιστεύω ότι θα το καταλάβουν.

Στις φιλοσοφίες τώρα, καταλαβαίνω ακόμη μια φορά πόσο σημαντικό είναι το κομμάτι της εκούσιας απώλειας του ελέγχου. Δύο πτυχές θα δώσω εδώ. Η πρώτη γραφικότητα είναι το : όταν αφήνεις κάτι να φύγει και γυρνάει πίσω... η  συνέχεια δεν ξέρω ακριβώς πως πάει. Σε κάνει πιο δυνατό, η σχέση σας  είναι πιο δυνατή και κάτι τετοια. Που σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον ότι κάπου μέσα σου νιώθεις καλύτερα. Πάρα πολύ σημαντική αυτή η έννοια του νιώθω καλύτερα, χωρίς να μπορείς να το προσδιορίσεις παραπάνω. Βασικά νομίζω αυτό είναι και που με απασχολεί γενικότερα. Αυτή η αίσθηση γενικά είναι που αποζητάμε. Μια απροσδιόριστη ευτυχία. Το άλλο έχει να κάνει με την έννοια της σχέσης ως μια αμφίδρομη κατάσταση. Ιδιαίτερα δε όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις και την έννοια της επικοινωνίας και ένα σωρό άλλα τέτοια. Περνάω πολύ χρόνο με ρομπότ, γιαυτό και το διευκρινίζω σε αυτό το σημείο, το ανθρώπινο κομμάτι. Γενικότερα η αποστασιοποίηση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, κυρίως γιατί μπορεί να πετάξει έστω και για λίγο τις παρωπίδες που φοράς, Αλλά και γιατί μπορεί να βοηθήσει να καταπολεμίσεις το άγχος. Το πρόβλημα με αυτή την προσέγγιση είναι ότι απο το πουθενά καταλήγεις να βρίσκεις τα πάντα μάταια. Αναζητείς να βρείς το νόημα πίσω από όλα και τελικά αυτό απουσιάζει επιδεικτικά. Οπότε οδηγείσαι με μαθηματική ακρίβεια στις υπαρξιακές αναζητήσεις. Γιατί ζούμε, ποιος ο σκοπός της ζωής και άλλα τέτοια.  Αναγκαστικά δίαλλειμα για τσιτάτα. Είναι πιο σημαντικό να κάνεις ερωτήσεις από το να ξέρεις τις απαντήσεις. (αν δεν το έχει πει κανένας άλλος, δικό μου). Ωραία πάσα για να μιλήσω και τα copyrights εδώ.  Το πιο σημαντικό είναι να απεγκλωβιστούμε από αυτή την ιστορία με τα πάττερνς. Επειδή ρε φίλε σκέφτηκε κάποιος κάτι, θα βάλλουμε υποθήκη μια ανθρωπινη κληρονομιά και εξέλιξη; Τι κομπλεξικά πράματα είναι αυτά. Γενικότερα η έννοια της ιδιοκτησίας. Τι σκατά που έχει απλώσει πάνω από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Και συνεχίζω ακάθεκτος. Τι είναι σημαντικό; Σε δίαφορους συνδυασμόυς από τα παραπάνω. Η αίσθηση της ελευθερίας. Τα λίγα δευτερόλεπτα της ελευθερίας του γίλιαμ γουάλας του σκωτσέζουν βαμμένου με μπλε μπογία μελ γκίπσον. Ταυτόχρονα, όμως ο μη συμβιβασμός σε έννοιες βαλμένες στο μυαλό σου από πάνω. Δύσκολη έννοια ο πατριωτισμός εδώ. Για να μην πιάσω και τα πολιτικά τώρα εδώ με συμβιβασμούς, πολιτικές κολοτούμπες και γραφικά που βαριέμαι.  Ελευθερία είναι οι λίγες στιγμές που ξεπερνάω φόβους και αναστολές και αδείαζω το μυαλό μου σε ένα κομμάτι χαρτί, έστω και ηλεκτρονικό. Και με κάνει να νιώθω καλύτερα ή πιο σωστά καλύτερος άνθρωπος, απροσδιόριστα. Πολλά ... εδώ γιατί ανοίγονται πολλά μονοπάτια από εδώ και χρειάζονται πολλές επεξηγήσεις και θέλω να πω άλλα ακόμα.

Πίσω στα σημαντικά. Σημαντικές είναι οι στιγμές που κοιτάς τον άλλο στα μάτια και βλέπεις τα αληθινά συναισθήματα. Και νιώθεις αυτά, και καταλαβαίνεις ότι είσαι ζωντανός, και ότι κάπου εκεί σε αυτές τις στιγμές κρύβεται το νόημα. Η συμπόνοια στο βλέμμα του φίλου σου, η ευχαρίστηση από το γέλιο μιας φιλικής κουβέντας, η χαρά μιας δημιουργικής στιγμής που μοιράζεσαι με κάποιον. Και εκεί είναι και το μεγαλείο. Καλές οι στιγμές εσωτερικής αγαλίασης και έτσι. Αλλά οι στιγμές που μοιράζεσαι με άλλους είναι ακόμη πιο σημαντικές, γιατί δεν έχεις τον πλήρη έλεγχο και γιατί δεν μπορεί να το περιγράψω ακριβώς. Καλό; Θα βγάλω και κανόνα με αυτά που δεν προσδιορίζονται. Γενικότερα η κουβέντα πάει προς την έννοια της πίστης από εδώ και πέρα. Και νομίζω εγώ πιστεύω στους ανθρώπους. Πολλά έχω να πω ακόμα, αλλά δεν θα χωράνε και πουθενά και είναι κρίμα να μην το δημοσιεύσω και αυτό. Οπότε συνοψίζοντας,  να αγαπάτε αληθινά, να κάνετε το καλό και να το ρίχνετε στο γιαλό, να είμαστε ανιδιοτελείς δηλαδίς και μακάρι να κάνουμε όλοι αυτά που μας εκφράζουν.

Peace yo

συμπαθάτε με για έλλειψη μορφοποίησης και τέτοια. κάποια άλλη φορά υπόσχομαι.

fuck-eat-and fight....

Έχω φάει σκάλωμα με 3 κομμάτια. 

Ξανά και ξανά. σταμάτημα ξεκίνημα. 

Αυτιστικά όμορφο τραμπάλισμα μεταξύ των κομματιών. 

Ένα φλωρικο post punk, 

ένα suediκό ποπάκι,

κι ένα πραγματάκι που το έχει περιγράψει καλύτερα ο raggedy εδώ...

βασικά εκεί 

Late night Radio από τους Ιρλανδούς Moscow Metro...

(ευτυχώς το κομμάτι είναι χίλιες φορές καλύτερο απο τον κάγκουρόμαγκα ιρλανδο)

She Makes Me want to Die από τους Fearground Accidents

World Peace από τους Peace

(από αυτούς αξίζει πολύ και το I'm a girl...12 λεπτά brit brit brit pop....)

δεν ξέρω τι έχει πιάσει το κόσμο με την αναβίωση...είδα πως και οι swervedriver βγάζουν δίσκο...

shoegaze και britpop γίνονται χιτάκια

εγώ νομίζω ότι πάω ακόμα σχολείο

και αμά παίξει κάτι άλλο βαριέμαι.

πρέπει να πάω να πάρω φλαητ..κονκάρδες έχω..

αη στα διάλα...συγκινήθηκα.!!!