How to Dress Well: Cold Nites / The story so far

Η ιστορία ξεκίνησε κάπου στη μέση του 2009, όταν ο κύριος Tom Krell, aka How to Dress Well, άρχισε να ανεβάζει στο blog του μία σειρά από home-recordings. Το περιεχόμενό τους θολό και μυστηριακό. Δεν πήρε και πολύ χρόνο. Αρχικά από στόμα σε στόμα, μέχρι που ανέλαβαν διάφορα κυρίαρχα ιντερνετικά μουσικά περιοδικά να τον προωθήσουν. Μέσα σε ένα χρόνο δίνει δωρεάν 7 eps από το blog του, και στο τέλος αυτής της πορείας τα ανασυντάσσει και τα κυκλοφορεί ως τον πρώτο του δίσκο Love Remains. Εδώ θα κάνουμε μία προσπάθεια λοιπόν να ακολουθήσουμε τα ίχνη της πορείας αυτής, μέχρι τον τελευταίο δίσκο του.

The Eternal Love 2009

Ο How to Dress Well λοιπόν, μαζί με τον κάποιον κύριο cock dock που τείνουμε να τον ξεχνάμε αλλά απ' ό,τι φαίνεται είχε πολύ σημαντικό input σε αυτή την πρώτη περίοδο, στις 9 Οκτωβρίου 2009 ανεβάζουν στο blog του πρώτου το Eternal Love. Το οποίο ξεκινάει με το Kidnap City, που δίνει ένα πρώτο στίγμα: Ένα ακαθόριστο sample που επαναλαμβάνεται χωρίς διαφοροποίηση και από πάνω η φωνή του Krell θολή και παραμορφωμένη να τραγουδάει σε υψηλή συχνότητα. Το αποτέλεσμα κάτι που μοιάζει αρχικά σαν κακό-ηχογραφημένο pop τραγούδι. Η συνέχεια βέβαια σου αποκαλύπτει ότι αυτό που μοιάζει ως κακή ποιότητα ηχογράφησης είναι μάλλον ηθελημένη κίνηση. Το The Moon Hungs είναι ένα αργόσυρτο drone, ατμοσφαιρικό και μυστηριακό σε ωθεί να μπεις σε μία κατάσταση πιο εσωτερική. Σε κάθε περίπτωση εδώ έχουμε μουσική που την ακούς μόνος σου, κατά προτίμηση βράδυ. Η μετάβαση στο Endless Rain γίνεται πολύ ομαλά, αλλά μόλις εμφανίζονται τα φωνητικά, που είναι πάντα σχεδόν ακατάληπτα, μία σχεδόν ανέμελη ατμόσφαιρα σχηματίζεται, ενώ το sample και ο τρόπος που το χρησιμοποιούν παραπέμπει σε πιο hip hop καταστάσεις. Ένα drone ενός λεπτού ακολουθεί με τη μορφή του Who could have know και σε οδηγεί στο Mistydoug, ένα ηχοτοπίο που σε αφήνει να αναρωτιέσαι για το τι είναι αυτό που μόλις άκουσες. _ - 8.4

Friday Morning Hymnal, 2009

Tο δεύτερο EP ακολουθεί ένα μήνα μετά, έχει διάρκεια μόλις 8,5 λεπτά και ξεκινάει με τα Stephon και Pill Crave. Drones, noise και reverb μαζί με άναρθρους φωνητικούς ήχους που δημιουργούν ασφυκτική ατμόσφαιρα και οδηγούν στο Ready for the World, μία από τις πιο χαρακτηριστικές HTDW στιγμές. Όπως φαίνεται και από αυτό το κομμάτι, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της πρώτης περιόδου είναι η επανάληψη. Το ίδιο μοτίβο ξανά και ξανά, να αχνοχάνεται και να επανέρχεται, να αλλοιώνεται σταδιακά και να παραμορφώνεται, αλλά πάντοτε αναγνωρίσιμο. Και πάνω σε αυτή την μάζα ήχων που σχηματίζεται έρχονται τα σχεδόν εξαϋλωμένα φωνητικά να προσθέσουν ένα ακόμα layer. Η οποία εξαΰλωση παίρνει τα ηνία στο Suicide Dream που ακολουθεί (αν δεν έχει γίνει ακόμα σαφές, ο κύριος Krell έχει μία καταθλιψούλα, έχει ηχογραφήσει τρία suicide dreams μέχρι τώρα.) - 8.7

Will U Sleep, 2009

Το 3ο EP, που φτάνει τα 10 λεπτά σε διάρκεια, είναι και το πιο αφηρημένο έως τώρα. Ακατάληπτοι ήχοι, μικροφωνισμοί και reverb αποτελούν το κυρίως μέρος, με τη φωνή του Krell να βρίσκεται θαμμένη πίσω από όλα αυτά. Εξάλλου και η ίδια υφίσταται τόσες παραμορφώσεις που σε σημεία είναι αδύνατο να την ξεχωρίσεις από τα υπόλοιπα. Η επανάληψη γίνεται ο βασικός οδηγός στην εμπειρία της ακρόασης: μέσα στο 'άγνωστο' του ήχου που προκύπτει, τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία μετατρέπονται σιγά σιγά σε οικεία, και τελικά σου δίνουν κάτι για να πιαστείς και να αρχίσεις να βγάζεις νόημα από το σύνολο. Ίσως τα You Hold the Water και When I want it να ξεχωρίζουν λίγο, αλλά αυτό δεν έχει και πολύ σημασία, μάλλον είναι καλύτερα να δεις τα 6 κομμάτια σαν ένα. - 8.5

Like in the Night How the Heart Becomes the Truth , 2009

Δεκέμβριος του '09 και το τέταρτο EP ανεβαίνει στο blog. Το οποίο ξεκινάει με το απίστευτο Escape Before the Rain που έχει ως σκελετό ένα επαναλαμβανόμενο sample του Debussy και σε συνδυασμό με την επεξεργασία που δέχεται, τα φωνητικά και την επανάληψη καταφέρνει να είναι τόσο υπνωτικό και αιθέριο που μοιάζει να έχει έρθει από κάποιο άλλο παράλληλο κόσμο. Σαν να δημιουργήθηκε σημειακά ένα πέρασμα μεταξύ του δικού μας, βαρετού σύμπαντος και του κάποιου άλλου όπου όλα εκφράζονται με μελωδίες, και αυτό είναι ότι πρόλαβε να περάσει, αλλοιωμένο από την μετάβαση. Μόνο οι ομιλίες εκεί στην αρχή σε κρατούν σε επαφή με την πραγματικότητα. Στην οποία επανέρχεσαι με το When I'm on High, που είναι το πρώτο κομμάτι που παράγουν και έχει μία κάποια συγγένεια με τραγούδι. Σαν κάτι ανάμεσα σε Hercules and Love Affair και Knife σε slow motion με ένα πειραγμένο funk vibe... ούτε καν πλησίασε η περιγραφή, αλλά κάνω ό,τι μπορώ. Το Closer ακούγεται σαν το αέρα που περνάει μέσα από κάποιο τούνελ, ξανά και ξανά, σε κύματα. To I Don't Know What it Takes εμφανίζει επιτέλους και κρουστά, ενώ κάποιους από τους στίχους μπορείς να τους καταλάβεις, κάτι ιδιαίτερα σπάνιο έως τώρα. Και ο αέρας επανέρχεται στο How Could This Have Happened, αυτή τη φορά περισσότερο ελεγχόμενος και κατευθυνόμενος ώστε μετατρέπεται σε κάτι που μπορούσε να είναι ο ρυθμός τους χτύπου μίας καρδιάς. - 9.0

Born Bodies , 2010

2 μήνες αργότερα, Φεβρουάριος '10 πλέον και προκύπτει το Burn Bodies, μαζί με το επόμενο. Περισσότερα drones, noise και reverb. Το My Body φέρνει τα φωνητικά σε πρώτο πλάνο ή τουλάχιστον περισσότερο απ' όσο τα προηγούμενα. Drone'n'b το ονομάζει ο ίδιος στο αντίστοιχο post, και δεν είναι κακό ως περιγραφή, αλλά από την άλλη είναι σίγουρα πολύ λίγο για να χωρέσει όλα αυτά που συνεισφέρουν στο τελικό αποτέλεσμα. Και στο τέλος το Date of Birth, με ένα υπόκωφο beat που τινάζει τα μπάσα στον αέρα και την μελωδία των φωνητικών να μην μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό σου. - 8.6 _ _ _

Five Souls , 2010

To Five Souls ξεκινάει με το These Visions που θα μπορούσες να το πεις ψυχεδελικό και ένα υπέροχο επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Είναι καταπληκτικό πως ό,τι και να χρησιμοποιούν για να δημιουργήσουν τις επαναλαμβανόμενες ραχοκοκαλιές των συνθέσεών τους το αποτέλεσμα έχει παρόμοια χαρακτηριστικά. Είτε σαμπλάρουν Debussy, είτε Backstreet Boys, είτε χρησιμοποιούν δικούς τους ήχους προκύπτει το ίδιο ρυθμικό, υπνωτικό, υπερβατικό αποτέλεσμα. Το Walking This Dumb που ακολουθεί είναι το κομμάτι που με έκανε να ασχοληθώ μαζί τους. Δεν θυμάμαι που το άκουσα αρχικά, αλλά ήμουν πολύ τυχερός γιατί είναι ένα από τα λίγα αυτής της περιόδου που μπορείς να το προσεγγίσεις από την πρώτη ακρόαση. Ρυθμικό, πολύ πιο γρήγορο απ' ό,τι μας έχουν δώσει ως εδώ και σχεδόν χορευτικό. Όλα αυτά βέβαια εννοείτε μαζί με όλη την παραμόρφωση και την διαστρέβλωση που τους χαρακτηρίζει. Συνεχίζει να είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Το Lover's Start βασίζεται στην επανάληψη ενός sample που μοιάζει να είναι κάτι σαν το ακόρντο από μία κιθάρα, κάτι που του δίνει έναν πιο ζεστό χαρακτήρα, ο οποίος όμως χάνεται σιγά σιγά μέσα από την επανάληψή του. Όπως τα space synths του 11 Years On δίνουν αρχικά μία disco αίσθηση, η οποία και αυτή χάνεται και μετατρέπεται σε μία industrial, μηχανική επανάληψη. - 9.5

Can't See My Own Face: The Eternal Love 2 , 2010

Όσο περνάνε οι μήνες, όλο και περισσότερος κόσμος τους ανακαλύπτει, ο Krell δίνει συνεντεύξεις από το Pitchfork μέχρι τη Village Voice, με αποτέλεσμα να έρθει αυτοπεποίθηση, και σιγά σιγά μία ωρίμανση. Αυτό εδώ είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια και μάλλον το καλύτερο ως τώρα. Τα φωνητικά αρχίζουν να έχουν όλο και πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, τα drones και τα ηχοτοπία περιορίζονται σχετικά και παίρνουμε 5 κομμάτια το ένα καλύτερο από άλλο. Το Suicide Dream 2 είναι άλλο ένα αιθέριο, σχεδόν άυλο κομμάτι στο οποίο χάνεσαι ολοκληρωτικά. Είναι η πρώτη τους σύνθεση που ξεπερνάει τα 4 λεπτά, αλλά κάθε δευτερόλεπτο μοιάζει να είναι ζωτική σημασίας. Το Can't see my own face είναι ξανά ρυθμικό και απόμακρο, αλλά ταυτόχρονα τα φωνητικά, που αρχίζουν να κάνουν όλο και πιο ξεκάθαρες τις r'n'b αναφορές τους προσθέτουν μία ζεστασιά που δεν την είχαμε βρει μέχρι τώρα πολλές φορές. Μια επαναλαμβανόμενη κιθάρα γίνεται η βάση για το You Won't Need Me Where I'm Going (πολύ αισιοδοξία έχει πέσει...) και γίνεται ξεκάθαρο πλέον ότι η φωνή αποκτάει σημαντικότερο ρόλο από τα υπόλοιπα στοιχείο. Όπως και να 'χει, υπέροχο και αυτό. Όπως και το Decisions που ακολουθεί βέβαια, το οποίο κατάφερε να μπει σε πολλές λίστες με τα καλύτερα τραγούδια εκείνης της χρονιάς, και όχι άδικα. Ένα αποδομημένο, σχεδόν tribal, κρουστό, τα πλήκτρα στο υπόβαθρο - σχεδόν δεν τα αντιλαμβάνεσαι αρχικά αλλά δεν θα μπορούσαν να λείπουν - και βέβαια και πάλι η φωνή. Το Mr By & By από την άλλη που κλείνει το EP είναι αρχικά λίγο περίεργο σε σχέση με ότι προηγήθηκε: ένα παλιομοδίτικο drum machine και μία καθαρά r'n'b ερμηνεία και φτιάχνουν και το πρώτο τους χορευτικό κομμάτι. - 9.8

Ecstasy with Jojo / Take it on , 2010

Double A-sided 7” που βγαίνει λίγο πριν τον ίδιο τον δίσκο. Το Ecstasy with Jojo μοιάζει σαν tribute στον Michael Jackson, με την απαραίτητη παραμόρφωση και επανάληψη βέβαια. Το Take it on είναι σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση, περισσότερο κοντά στη σκοτεινή πλευρά τους και στη λογική των EPs που προηγήθηκαν. Το προτιμώ λίγο περισσότερο αυτό το δεύτερο είναι αλήθεια. - 8.1 _ _ _ _ _ _

Love Remains , 2010

14 τραγούδια από τα EPs που προηγήθηκαν επιλέγονται και ξαναδουλεύονται για να αποτελέσουν τον πρώτο του επίσημο δίσκο. Οι αλλαγές ελάχιστες, και έχουν να κάνουν κυρίως με την ποιότητα του ήχου. Η επιλογή των κομματιών γέρνει λίγο προς αυτά που δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στα φωνητικά και μοιάζουν να είναι λίγο πιο ολοκληρωμένα και νομίζω ότι είναι ιδανική. Το αποτέλεσμα είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχει κυκλοφορήσει μέχρι τώρα στα '10s. Το ότι είναι συλλογή κομματιών δεν επηρεάζει καθόλου το αποτέλεσμα. Καταφέρνουν να ακούγονται συνεκτικά και σαν ένα σύνολο. Δεν θα ξαναγράψω για το κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Αλλά κάποια πράγματα για αυτό το σύνολο: Αν ψάξετε να διαβάσετε για αυτό τον δίσκο, αλλά και το σύνολο της δουλειάς του γενικότερα, θα βρείτε σαν βασική αναφορά την r'n'b των '90ς. Λογικό. Μεγάλωσε εκείνη τη δεκαετία, και ο τρόπος που τραγουδάει δείχνει ξεκάθαρα αυτές τις αναφορές. Επίσης είναι αρκετά trendy σαν αναφορά και τον βάζει στο ίδιο τσουβάλι με όλους τους άλλους που ηχογραφούν στο σήμερα ανακατεύοντας την r'n'b με την ανεξάρτητη μουσική. Και αυτό είναι βολικό και hype από πολλές απόψεις. Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Υπάρχει άλλη μισή, πολύ πιο σκοτεινή, που αποκρύπτεται επιμελώς. Καθώς μεγάλωσε στα '90ς, και ίσως έχοντας και μία σχιζοειδή συνιστώσα στο χαρακτήρα του, εκείνη την περίοδο εκτός από r'n'b άκουγε και πολύ black metal. Και όχι δεν το βγάζω τελείως από το μυαλό μου. Πέρα από το ότι είναι αρκετά εύκολο για κάποιον που έχει ακούσει τους πειραγμένους νορβηγούς εκείνης της περιόδου να το αντιληφθεί ακούγοντας την μουσική του, σύμφωνα με τα ίδια τα λεγόμενά του παλιότερα έπαιζε σε black metal μπάντα (μέχρι που βαρέθηκε τις κιθάρες). Επίσης μια ματιά σε αυτό το post με τα καλύτερα albums του 2009 δίνει τα αντίστοιχα hints. Και αυτή η δεύτερη πλευρά των επιρροών του έχει εξίσου σημαντική συνεισφορά με την πρώτη. Ναι, η r'n'b χαρακτηρίζει τα φωνητικά σε μεγάλο βαθμό, αλλά το πρωτόλειο black metal καθορίζει τη δομή των κομματιών, την επανάληψη και τον τρόπο με τον οποίο αυτή εκτελείται, καθώς και το ψυχρό έως παγωμένο χαρακτήρα που βγαίνει προς τα έξω. Ακούγοντας το σύνολο των EPs αυτό είναι ακόμα πιο προφανές, αλλά και στον δίσκο δεν κρύβεται. Όσο λοιπόν καθοριστικές για τον ήχο του δίσκου είναι οι επιρροές από τις δουλειές των TLC ή του Bobby Brown, άλλο τόσο, για να μην πω πολύ περισσότερο, είναι καθοριστική η επιρροή του Filosofem των Burzum. Και νομίζω ότι ο λόγος που η μουσική αυτής της πρώτης περιόδου του είναι τόσο πρωτότυπη και μοναδική είναι ακριβώς γιατί ανακατεύει δύο μουσικές κατευθύνσεις που όχι απλά κανένας άλλος δεν το είχε κάνει, αλλά δεν το είχε φανταστεί καν. Στη συνέχεια αυτή η δεύτερη συνιστώσα εκτοπίστηκε για χαθεί ολοκληρωτικά στον τελευταίο δίσκο. Αλλά εδώ είναι ακόμα κυρίαρχη. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και ακούστε αυτόν τον δίσκο. Και φροντίστε αυτό να γίνει με τις κατάλληλες συνθήκες: μόνοι σας και αποφασισμένοι να αφιερωθείτε και να χαθείτε στη μουσική του. - 9.8

Just Once , 2011

Άλλο ένα EP, αυτή τη φορά με επανεκτελέσεις 4 κομματιών με τη συνοδεία εγχόρδων και πιάνου. Το πόσο τους ταιριάζει είναι περιττό να το σχολιάσω μάλλον. Από τη μία χάνεται αυτή η lo fi αισθητική που έχουν οι αυθεντικές εκτελέσεις. Από την άλλη τονίζεται η ατμόσφαιρα και ο υπερβατικός τους χαρακτήρας. Οι επιλογές βέβαια είναι αντίστοιχες. Τα δύο Suicide Dreams τα οποία απογειώνονται. Η ένταση των συναισθημάτων που εκλύονται είναι εκκωφαντική, στα όρια της αντοχής. Ίσως να γίνονται καλύτερα και από τις πρώτες εκτελέσεις. Μετά προστίθεται ένα τρίτο Suicide Dream το οποίο θα εξελιχθεί (λίγο αφηρημένα) αργότερα στο When I was in Trouble του επόμενου δίσκου. Και κλείνει με το Decisions που το προτιμώ στην αρχική του εκδοχή, αλλά είναι παρόλα αυτά εξίσου εντυπωσιακό εδώ. - 8.9

Total Loss , 2012

Το Total Loss ξεκινάει με το When I was in Trouble, το οποίο αντηχεί το Suicide Dream 3 από το προηγούμενο EP. Ταυτόχρονα είναι αρκετά κοντά στον ήχο των προηγούμενων δουλειών. Τουλάχιστον πιο κοντά από τα περισσότερα κομμάτια σε αυτόν το δίσκο. Όπου δεν παίρνει και πολύ για να καταλάβεις ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Εδώ έχουμε λοιπόν 11 τραγούδια. Με γέφυρες, ρεφρέν και ότι άλλο συνεπάγεται. Το μουσικό όχημα επομένως είναι η pop, με τις r'n'b αποχρώσεις που θα περίμενες από τον How To Dress Well. Αλλά το ότι έχει αλλάξει το μουσικό όχημα δεν σημαίνει ότι έχει αλλάξει και ο στόχος. Αν μάλιστα προσθέσουμε και το ότι το θέμα του δίσκου είναι η απώλεια (κάτι για το οποίο δεν σου αφήνει καμία αμφιβολία ο τίτλος) τότε γίνεται προφανές ότι η μελαγχολία κυριαρχεί. Συνεχίζουμε να έχουμε αιθέριες συνθέσεις, ερμηνείες που βασίζονται στην ευαισθησία και στις ανεπαίσθητες αποχρώσεις της και μία παγωμένη ατμόσφαιρα που διαπερνάει τα περισσότερα κομμάτια. Δεν έχουμε βέβαια την lo fi αισθητική του πρώτου δίσκου, ούτε τα layers από reverb, θόρυβο και παραμόρφωση που έκρυβαν και θόλωναν τις μελωδίες στο Love Remains. Οπότε το αποτέλεσμα είναι θεωρητικά πιο προσβάσιμο. Αλλά ακόμα και στις πιο 'groovy' στιγμές του, όπως για παράδειγμα το & It Was U, υπάρχει κάτι κρυμμένο και σκοτεινό (και δεν είναι μόνο οι στίχοι) που δεν σου επιτρέπουν να τα ακούσεις σαν τυπικά pop κομμάτια. Και αυτός εδώ ο δίσκος απαιτεί τελικά προσοχή και προσπάθεια για να μπεις στα πιο εσωτερικά του επίπεδα. Όσο για την ομορφιά που περιέχει, τα λόγια και πάλι είναι περιττά. Ακούστε το Cold Nites για παράδειγμα, ή το οργανικό World I Need You, Won't Be Without You που ακολουθεί τα διδάγματα του Just Once, αλλά πιο ώριμα και ολοκληρωμένα. Ή το Struggle που κινούμενο σε υψηλές συχνότητες θυμίζει έντονα Gang Gang Dance. Ή το How many που έχει ίσως την πιο κολλητική μελωδία που έχει γράψει μέχρι τώρα. Άλλη μία ώρα απόλαυσης. - 9.0

“What is this Heart?” , 2014

Για αυτόν το δίσκο τα είπαμε αναλυτικά εδώ. Πλέον ο How to Dress Well έχει μετατραπεί σε έναν pop τραγουδοποιό, που πατάει πάνω στην r'n'b και σε όλα αυτά που βρίσκονται τριγύρω της. Ο πάγος, ο πειραματισμός και η ακατάσχετη μελαγχολία έχουν χαθεί, τουλάχιστον στην επιφάνεια. Αλλά όσο αυτό που κάνει θα έχει ως αποτέλεσμα όμορφη μουσική, εμείς θα είμαστε μαζί του. - 8.7 _ _ _ _