The You And What Army Faction - Glum

The You And What Army Faction Glum (Smash Records, 2015)

Είχα καιρό να ασχοληθώ με τα εγχώρια. Λίγο ο χρόνος που δεν υπάρχει, οι δουλειές που τρέχουν, τα οικονομικά που δεν με αφήνουν να κυνηγάω τις ντόπιες προσπάθειες.
Η αλήθεια είναι πως στη προσπάθεια μου να ακούσω κατι οικείο, ο καινούργιος δίσκος των The You And What Army Faction με τρόμαζε.
Δύσκολες μελωδίες, πολλά layers που πρέπει να αποκωδικοποιείς κάθε φορά, αντε να ακούσεις και τους στίχους....

Something totally new?
Αν και η πρώτη 3άδα κομματιών είναι πολύ δυνατή, θα πάω κατευθεία στο αγαπημένο Dancing Bruised Women. Η εξαιρετική grunge μελωδία που σέρνεται στα φωνητικά, με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί τόσο η εμμονική μελωδία της κιθάρας φτιάχνει ένα εξαιρετικό μίγμα. Πόσο μάλλον μετά το 3λεπτο που σκάνε τα διάφορα layers, πιο ξεκάθαρα αυτή τη φορά και ποιό απλοποιημένα. Ναι, μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.

Back from/to the start:
Ο δίσκος ξεκινέι με το dress και νοιώθεις ότι μια συγγενική μελωδία με του Drag what's Left of my body in the mud δένεται καλύτερα και αναπτύσεται σε ένα περιβάλλον πιο καθαρό από εκείνο του silk. Τίποτα δεν μοιάζει στη τύχη και τα καθαρά φωνητικά, μπορείς να τα παρακολουθήσεις από την άνεση του καναπέ σου, δεν είναι πια ένα μουσικό όργανο στο σύνολο του κομματιού αλλά βασικό συστατικό πλέον με πυγμή.

Στο σύνολο του μιλάμε για ένα καθαρότερο δίσκο από τα προηγούμενα. Με τα πολλά layers να είναι πλέον δομημένα σχεδόν στο πόντο και οι ξεχωριστές μελωδίες να είναι πραγματικά αναγνωρίσημες. Το oblivion skater είναι τέτοιο παράδειγμα.

Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν καθώς τελείωνε το He Can't Keep You Sane και έμπαιναν οι "stoner" κιθάρες του Υou don't get paid to be safe. Ταχύτατο και βρωμιάρικό. ολίγον underground.
Το we rode this dream remember σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος. Έχεις βάλει την 4η ή 5η βότκα. Τα φωνητικά έγιναν λίγο πιο δύσκολα τώρα αδερφέ...όμως η μελωδία τους, άλλο πράγμα..είναι κομμάτι που δεν ξέρεις από που να κρατηθείς.

Σηκώνεσαι. Οι τελευταίες νότες του λίγο αδιάφορου Miss Exene Dentprone τελειώνουν, ξεκινά το another broken home, και κάπου εκεί στο 2μισάλεπτο που μπουμπουνάει ήχους το κομμάτι γίνεται τόσο οικείο που νοιώθεις ότι το ακούς χρόνια.

ο δίσκος κλείνει με το dogman. Από νιρβάνα ξέρεις? βάλε καλύτερο μπάσο, γέμισε με βρώμα τον cobain και δώστου και λίγη δόση (τσ τσ τσ που πήγε το μυαλό σου) από Mark E Smith και της μελωδίες του. Μπορεί και να έχω πέσει χιλιόμετρα εξω, αλλά καταλαβες φαντάζομαι.

In general (που λένε και στο χωριό μου)
Αν ήμουν στο πιτσφορκ θα έλεγα ότι είναι ο πιο pop δίσκος τους. Δεν είμαι όμως. Οι δυστοπικές εικονογραφήσεις των παλαιότερων δίσκων έχουν πάει στην άκρη. Όχι δεν έχουν φτάσει στο άλλο άκρο να είναι όλα καλογυαλισμένα φυσικά, αλλά σου μοιράζουν τις ιδέες τους πιο εύκολα τώρα. Παλιότερα έπρεπε να κάνεις 2-3 βήματα και να βρεθείς στο κόσμο τους. Τώρα θες ένα και εκεί που είσαι μοιάζει κοινός τόπος.

Ωραίος δίσκος.

8.0

Those will burn: Dancing Bruised Women, Dress, Υou Don't Get Paid to be Safe, Oblivion Skater, We Rode this Dream Remember

Blur - The Magic Whip

Blur The Magic Whip (Parlophone, 2015)

Σίγουρα έχει να πει πολλά, το ότι περιμένεις να ακούσεις καλή μουσική ή μάλλον να το διορθώσω, και να επανέλθω μετά, να ακούσεις δύο, τρεις...τέσσερις ρημάδες μελωδίες, από συγκροτήματα που έρχονται από το μακρυνό μέλλον...
Κάπως έτσι ήταν κι οι Blur.
Και ενώ κοροιδεύεις τα γκρουπ που μυρίζονται αίμα και ξανακάνουν την εμφάνιση τους, πιο ρυτιδιασμένα, καραφλά, φαντάζεσαι πως έχουν κάτι να σου δώσουν γιατί μεγάλωσαν στην εποχή των singles, που πάλευαν με άλλουν 10-15 για το ποιός θα γράψει την καλύτερη μελωδία και όχι ποιός θα γράψει καλύτερα στο φακό.
Ω, ναι...πάλι μελαγ-χολίες για τα σύγχρονα.
Ω, όχι.

Το magic whip λοιπόν.
Έχει 4 Κ Ο Μ Μ Α Τ Ι Α...που μυρίζουν αγγλουριά, που βρωμάνε παμπίλα (έλα ξέρεις ακριβως τη μυρωδιά, μετά την απαγόρευση του τσιγάρου), που στάζουν λαδίλα απο το φις εν τσιπ ψηλά στο πορτομπέλο. Και έχουν μελωδίες. ΜΕΛΩΔΙΕΣ.  Μελωδίες, που μπορεί τη πρωτη φορά να περάσουν λίγο ανάλαφρα, αλλά θα κλικάρεις το repeat πιο γρήγορα τη δεύτερη φορά που θα ακουστούν.
Ο κόξον είναι μάγος στο να δίνει μια 90ίλα μελωδικότητας στα κομμάτια και η φωνή του αλμπαρν, σημάδι ότι οι μπλερ είναι εδώ σε ταξιδεύουν για 4 με 4μιση λεπτά κάθε φορά.

 Έχει και αστοχίες (My Terracotta Heart, New World Towers), έχει και επιροές από τα προσωπικά του damon (όδηγησε βραδάκι, τώρα που έχει ζέστα, προς τα προάστια με το Thought I Was A Spaceman και θα με θυμηθείς).
Έχει blur ιες όπως το broadcast, ναι αν φοράς ακόμα το μακρυμάνικο κάτω από το ριγέ σου κοντομάνικο ξέρεις τι λέω, και χαζογελάς έχει και κάπουνα  σκάει το there are too many of us, το this is a low, του αλμπουμ και να κλείνεις το στόμα με προσπάθεια... Πανέμορφο.

Και εκεί που λες ότι ο δίσκος έχει τελειώσει, σκάει ένα εξαιρετικό bside κατα την άποψη μου...αλλά δεν το βάζω καν στα καλύτερα, θα πρέπει κάποιος να το βρει έτσι ξαφνικά...i wanna be with you και μαζί με το ice cream man κλείσαμε για bsides.

Singles check, bsides check. Ναι, δισκός για να σε κάνει να χαμογελάσεις από τους blur, το 2015, γιατί ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους καλά...δλδ? να γράφουν γαμημένες μελωδίες.
ουφ...

ΥΓ: και πριν λίγο καιρό είχα πει στο γιώργη ότι μου φαίνεται λίγο αδιάφορο...μιλάμε για πετυχισά...


8.5

Those will burn: Go out, Ice Cream Man, There are too many of us, Lonesome Street

Panda Bear - Panda Bear Meets The Grim Reaper

Panda Bear Panda Bear Meets The Grim Reaper (Domino, 2015)

Αυτός ο δίσκος του Panda Bear είναι ο πιο απροσδόκητος που έχει κυκλοφορήσει από ολόκληρη την παρέα των Animal Collective, είτε ο καθένας μόνος του είτε όλοι μαζί. Κι αυτό συμβαίνει όχι γιατί εφευρίσκει κάποιον καινούργιο ήχο, δείχνει κάποια καινούργια κατεύθυνση ή κινείται σε αχαρτογράφητα νερά. Ακριβώς το αντίθετο. Όλα τα παραπάνω θα ήταν μάλλον αναμενόμενα. Μπορεί στο ειδικό μέρος να προξενούσαν κάποια έκπληξη, αλλά ως προς την γενικότερη κατεύθυνση και φιλοσοφία, όλα αυτά είναι που περιμένουμε. Αυτό που δεν περιμέναμε, εγώ τουλάχιστον, είναι ευανάγνωστα τραγούδια, απλούς ρυθμούς, και ‘80ς synths. Με άλλα λόγια το απροσδόκητο βρίσκεται στην αναγνωσιμότητα της μουσικής, όχι με όρους Animal Collective / Panda Bear, αλλά με όρους μουσικής ιστορίας.
Ο Panda Bear λοιπόν μεγαλώνει. Και μεγαλώνοντας, λίγο ‘χαλαρώνει’. Όχι πως δεν καταλαβαίνεις με την μία ότι πρόκειται για τον Panda Bear. Κάθε άλλο, αυτό είναι προφανές από τις πρώτες νότες του Sequential Circuits. Αλλά από την άλλη κομμάτι τόσο catchy όπως το Mr Noah που ακολουθεί εγώ τουλάχιστον δεν μπορούσα να το φανταστώ. Ναι, και το My Girls ήταν catchy με μία έννοια, αλλά με μία έννοια που ανήκε απόλυτα στους Animal Collective (άντε και λίγο στους Beach Boys). Το Mr Noah αντίθετα πετυχαίνει το να εντυπώνεται στο μυαλό σου με όρους πιο ευρέως αποδεκτούς. Ή το Selfish Genes για παράδειγμα. Δεν θυμάμαι ξανά τέτοιο άρωμα από ‘80ς. Και αυτό σε μία ξεκάθαρα και απλά ποπ εκδοχή. Ή την υπέροχη μπαλάντα (oh yes, νομίζω ότι μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι) Tropic of Cancer.
Όλος ο δίσκος όμως μοιάζει να διακατέχεται από τέτοια χαρακτηριστικά. Και νομίζω ότι μπορεί να περιγραφεί τελικά και στην ουσία του ως εξής: Δεν είναι απαραίτητα κάτι διαφορετικό. Είναι όλα αυτά στα οποία μας έχουν συνηθίσει, αλλά πολύ λιγότερα. Δεν υπάρχουν χίλια πράγματα σε κάθε κομμάτι. Ούτε τα άπειρα layers και οι επιμέρους λεπτομέρειες που τραβούν συνήθως την προσοχή στις δουλειές τους. Μερικές φορές, φτάνει ένα ή δύο πράγματα για να χτιστεί ένα ολόκληρο κομμάτι. Ε, στο περίπου, πάντα αναλογικά με το παρελθόν μιλώντας. Πάντως νομίζω ότι αυτό εδώ είναι το πιο αφαιρετικό στο οποίο θα μπορούσε να φτάσει ο Panda Bear.
Α, αν μου άρεσε? Πάρα πολύ νομίζω. Ίσως ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου δώσει σε αυτή τη φάση. Φοβάμαι ότι τρέχουν τόσα πολλά πράγματα στο μυαλό μου αυτή την περίοδο που δεν θα μπορούσα να διεισδύσω σε κάτι πιο πυκνό. Και αυτή η χαλαρότητα είναι πολλές φορές ευεργετική.

8.6

Those will burn: Mr Noah, Come to your Senses, Tropic of Cancer, Selfish Gene

Motorama - Poverty

Motorama Poverty (Talitres Records, 2015)

Τους Motorama τους είχα πρωτοπετύχει το 2012 με το calendar, ρώσοι κι αυτοί σας τους αγαπημένους Human Tetris.
Έλεγα σε κάτι φίλους τις προάλλες ότι είχα πιάσει μια σειρά δίσκων και δεν μου άρεσε τίποτα...Viet Cong, Nite Fields, Soft Moon. Είχα προσθέσει και τους motorama. Ρε γαμώτο στην αρχή μου είχε φανεί σα να είχαν κλέψει τα φωνητικά του Ariel Pink (πόσο κακό έχει κάνει στα αυτιά μου...).
Όμως διάφορες μελωδίες με έκαναν να το ξαναβάλω. Μελωδίες όπως εκείνες του Red Drop ή του Lottery ή ερεθιστική εισαγωγή του Write to me. Είχα καιρό να αφοσιωθώ σε δίσκο τόσο πολύ. Δηλαδή νομίζω ότι τόσο repeat σε τραγούδια τελευταία φορά έκανα με το blue supreme των interpol και το sugar των editors.
Επειδή όμως βλέπω ότι πάλι θα γράφω, θα γράφω χωρίς να βγαίνει κανένα νόημα, ας απλοποιήσω λίγο τις άναρχες σκέψεις μου.
Πρώτον και για να τελειώνουμε στα γρήγορα με αυτο: Ναι, τα παιδιά είναι επηρεασμένα από joy division, από cure, έχουν ακούσει αρκετά sound, wire και chameleons...να τους σκοτώσουμε;
Δευτερον: Τα ρωσάκια έχουν καταλάβει το βασικό ερώτημα: Τι είναι το post punk χωρίς μελωδίες; Μια βαρετή εσωστρεφής μουσική για κλαψομούνιδες (που θα έλεγε και μια ψυχή). Έτσι έβαλαν το παγωμένο (φαντάζομαι) κώλο τους κάτω και έγραψαν μελωδίες. Ούτε πειράματα, ούτε δηθενιές. Ακούς μπασογραμμές που σε κολλάνε, κιθάρες και Krautrock ρυθμούς από πλήκτρα. Disperced energy πχ ή write to me.
Τρίτον που ουσιαστικά πατάει στο δεύτερο: Ρε είναι όσο ποπ χρειάζεται για να μπει σε ένα μαγαζί και να κουνήσεις και εσύ το παγωμένο (φαντάζομαι) κώλο σου. Red drop ας πούμε.

8.0

Those will burn: Red Drop, Lottery, Disperced Energy, Write to me.

Bjork - Vulnicura

Bjork Vulnicura (One Little Indian, 2015)

Δεν μένει τίποτε άλλο να γίνει. Το να κάτσω να ακούσω την αντιπαθέστατη bjork και να βρω ενδιαφέρον στο δίσκο της, είναι το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσα να φανταστώ. Δεν λέω μου αρέσει, αλλά λέω βρίσκω ενδιαφέρον.
Σιγά ρε φίλε θα μου πει κάποιος...ποιός είσαι?
Δικαίως.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.
Ένας μελομπλιάχ δίσκος για σχέσεις και το πως κάποιος χωρίζει, τα συναισθήματα που νοιώθει μέχρι σιγά σιγά να το ξεπερνάει.
Γλυκανάλατο ναι. Αλλά παρ' όλη την ηλίθια θεματική, έχει μελωδίες που σε κάνουν να νοιώθεις κάπως...
Θα μπορούσα να πω ότι αυτός ο δίσκος θα ήταν το καλύτερο σάουντρακ για το eternal sunshine? Ναι. Και ίσως θα ήταν και η καλύτερη περιγραφή του.
Κομμάτια που σε κάνουν να νοιώθεις οικεία, ανοίκεια, σκοτεινά, φωτεινά. Άσχημα, όμορφα...ένα συνονθύλευμα από πράγματα.

Βραδινό άκουσμα, ίσως λίγο περισσότερο χαλί, από ότι του αξίζει, ίσως να φταίει βέβαια ότι δεν κάθομαι να ακούσω τα λόγια. Είναι κι αυτή η σπάστικιά φωνή της που το κάνει όλο ένα πράγμα. Όσο κι ξαναδιαβάζω το κείμενο...δεν βγάζει κανένα νόημα. Όκ...κάπως έτσι κι ο δίσκος. Αλλά με χειρότερη φωνή από τη δικιά μου.
Ω, ναι...

7.1

Those will burn: Stonemilker, History of touches, Atom Dance, Quicksand.

D'Angelo and the Vanguard - Black Messiah

D'Angelo and the Vanguard Black Messiah (RCA, 2014)

Πριν κάμποσο καιρό είχα ανεβάσει αυτό το post με αφορμή την κατάσταση των μαύρων στην Αμερική. Τις φωτογραφίες αυτές τις είχα πάρει 5 μήνες πριν και 8 χιλιόμετρα νότια από τη μέρα και το σημείο που δολοφονήθηκε ο Michael Brown. Μία δολοφονία που προκάλεσε μία σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις για τις οποίες είναι να απορείς πως δεν είχαν προκύψει νωρίτερα. Θα ήθελα να ήμουν εκεί και τώρα, κατά τη διάρκεια και μετά τα γεγονότα. Στη χειρότερη μπορεί απλά να έβγαζα καμία καλή φωτογραφία. Αν δεν φοβόμουν να βγω έξω.
Ο D'Angelo ανοίκει στη μία από τις δύο κατηγορίες στις οποίες οι μαύροι είναι ελεύθεροι να διαπρέψουν. Είναι entertainer. Η άλλη του επιλογή θα ήταν να προσπαθήσει γίνει αθλητής. Από εκεί και πέρα θα μπορούσε να βολευτεί στα subways. Αλλά τα γεγονότα του Ferguson τον αναστάτωσαν λέει. Και μετά την αθώωση του αστυνομικού/δολοφόνου, αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον δίσκο που ετοίμαζε τα τελευταία 14 χρόνια μερικούς μήνες νωρίτερα από το προγραμματισμένο. Για να πει κάτι σε σχέση με αυτά.

“‘Black Messiah’ is a hell of a name for an album. It can be easily misunderstood. Many will think it’s about religion. Some will jump to the conclusion that I'm calling myself a Black Messiah. For me the title is about all of us. It's about the world. It's about an idea we can all aspire to. We should all aspire to be a Black Messiah. It’s about people rising up in Ferguson and in Egypt and in Occupy Wall Street and everyplace where a community has had enough and decides to make change happen. It's not about praising one charismatic leader but celebrating thousands of them. Not every song on this album is politically charged (though many are) but calling this album Black Messiah creates a landscape where these songs can live to the fullest. Black Messiah is not one man. It's a feeling that, collectively, we are all that leader.”

Αυτά λέει ο ίδιος στο press release του δίσκου. Οι επιτυχημένοι μαύροι entertainers σαν και αυτόν, είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι χρησιμοποιούνται σαν στάχτη στα μάτια. Να δείξουν σε όλους τους υπόλοιπους ότι αν ήθελαν θα μπορούσαν και εκείνοι. Η ευθύνη είναι καθαρά δικιά τους. Πόσο νόημα μπορούν να έχουν λοιπόν όλα αυτά που γράφει στο παραπάνω κείμενο, και ποια θα μπορούσε να είναι η απάντησή του στο μοτίβο που επιτρέπει στους μαύρους να μπορούν να ξεχωρίσουν μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις για ξεκάρφωμα, όταν ο ίδιος είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις;
Η απάντηση είναι τα 56 λεπτά του Black Messiah. Όπως λέει και ο ίδιος, δεν είναι όλα τα κομμάτια πολιτικά φορτισμένα. Θα μπορούσε να μην είναι και κανένα. Αν και η μουντή οργή που οδηγεί την κιθάρα στα Ain't that Easy και Charade είναι συγκλονιστική. Όπως και το οριακά ελεγχόμενο χάος του 1000 Deaths. Αλλά η απάντηση είναι το ίδιο δυνατή στο στιχουργικά 'ανάλαφρο' και σεξουαλικά φορτισμένο Sugah Daddy. Γιατί η απάντηση είναι η ίδια η μουσική. Οι στίχοι έχουν μικρή σημασία, έτσι κι αλλιώς είναι ακατάληπτοι στα περισσότερα σημεία. Η μουσική που αποτελεί συμπύκνωση όλης της ιστορίας της funk, soul, r'n'b, jazz. Εκεί βρίσκεται η έκφραση όλης της καταπίεσης και της οργής, του έρωτα και της ανεμελιάς. Εκεί βρίσκεται και η νίκη, η οποία όπως συμβαίνει πάντα στην τέχνη, είναι ολοκληρωτική και απελευθερωτική.
Ο δίσκος λοιπόν οργανώνεται γύρω από το rhythm section. Το μπάσο και τα drums είναι απίστευτα σε όλη τη διάρκειά του. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Τα πάντα είναι ρυθμός· ρυθμός πολύπλοκος και λαβυρινθώδης, υπόκωφος και κρυμμένος, ξεκάθαρος και κολλητικός. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αν του αφεθείς και τον ακολουθήσεις, απελευθερωτικός και εξαγνιστικός. Τα πάντα είναι αναλογικά και εκπέμπουν ζεστασιά. Το μέλλον είναι έτσι κι αλλιώς αναλογικό. Και η ζεστασιά γίνεται αποκούμπι.
Το Black Messiah βέβαια, θα στεκόταν το ίδιο εύκολα και χωρίς τα γεγονότα του Ferguson. Δεν τα έχει καμία ανάγκη στην πραγματικότητα. Αντίθετα τα υπερβαίνει. Και τους ρίχνει φως. Όπως υπερβαίνει την εποχή του γενικότερα. Ηχογραφήθηκε τα τελευταία 10 χρόνια, αλλά θα μπορούσε να είχε ηχογραφηθεί τους τελευταίους 5 μήνες. Θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει πριν 20 χρόνια. Θα μπορούσε να κυκλοφορήσει και σε 20 χρόνια από τώρα. Και τελικά όσο πομπώδεις και να είναι ο τίτλος τους, στην ουσία του είναι ταπεινό και διακριτικό.

9.8

Those will burn: Ain't that Easy, 1000 Deaths, Charade, Sugah Daddy, Another Life.

Run the Jewels - RTJ II

Run the Jewels Run the Jewels II (Mass Appeal, 2014)

Λοιπόν, έδω έχουμε μια κλασσική περίπτωση που ανασκευάζουμε τις απόψεις μας. Οι RTJ δεν είναι ούτε καινούργιοι, ούτε τους εντοπίσαμε πρόσφατα. Οι El-P και Killer Mike παίζουν αρκετά χρόνια στις λίστες αναπαραγωγής μας και απο το 2013 ως RTJ, αλλά για μένα προσωπικά δεν είχαν προχωρήσει ποτέ πέραν αυτών, είτε σε κάποιο κείμενο, είτε έστω σε κάποια λίστα στο τέλος της χρονιάς. Και είχαν πολλά φώτα για να το κάνουν αυτό. Ξεκίνησαν τελείως underground, τελείως αντισυμβατικά, έχοντας αποθεωθεί από τους περισσότερους κριτικούς και γενικότερα σε ένα κλίμα αγάπης από πολύ κόσμο. Αλλά για μένα το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που έπρεπε... Κάτι έλειπε από τη δουλειά τους, που θα με έκανε να την αγαπήσω και εγώ. Και τώρα νομίζω ότι το βρήκαν, ή τουλάχιστον το βρήκα εγώ στη δουλειά τους. Και πηγάζει νομίζω από αυτή την αυτοπεποίθηση που νιώθεις πως έχουν πλέον, μετά από όλη αυτή την πρόσφατη επιτυχία και δημοτικότητά τους. Είναι αυτή η λεπτή γράμμή που προσπαθείς να καταλάβεις αν απλώς κάποιος υπεσπίζεται και προωθεί τη δουλειά του, ή βγαίνει αβίαστα και μαζικά η αγάπη του γιαυτή.
Στο σημείο αυτό χρειάζεται να πούμε δυο λόγια για το όνομά τους μέσα από μία μικρή αναδρομή.
Run the Jewels. -run them jewels :An expression used when robbing someone to denote the desire that he or she relinquish the jewelry that he or she posses. (από το urban dictionary).

“Throw your hands in the air / And wave ‘em like you just don't care / Keep ‘em there / Run the jewels, run the jewels, run the jewels.” Κάπως έτσι έλεγε ο LL Cool J στο "Cheesy Rap Blues,", πάνω από είκοσι τόσα χρόνια πριν.
Οι δε wutang – W.U.T.A.N.G. = We Usually Take All Niggas Garments , στο 7th chamber, αναφέρουν: “You're getting stripped from your garments boy, run your jewels “ (RZA). Νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι που το πάω πλέον. Αυτή η συνήθεια, αυτό το στυλ είναι από τα πολύ βασικά και ωμά στοιχεία του hip hop, που το συνδέουν με το δρόμο και όσα ξεκίνησαν από εκεί. Μπορεί να μοιάζει ετερόκλητο στοιχείο για δύο χοντρομπαλάδες όπως οι RTJ, είναι ενδεικτικό όμως, τόσο των επιρροών όσο και των προθέσεών τους. Αυτή η πάλη και η περηφάνια του δρόμου, που εστιάζει σε αυτό το μόρτικο στοιχείο και όχι πούλημα ναρκωτικών που έπειτα σχετίζονται με το χρήμα, και όχι με τη σκληρότητα του δρόμου. Η παραβατικότητα και η αλητεία βρίσκουν ξανά το νόημα τους μέσα από τους δύο αυτούς τυπάδες.
Παράλληλα, είναι τόσο χαρακτηριστικός ο ήχος των RTJ που έχει ήδη αφήσει το στίγμα του. Τα λεγόμενα μπλιμπλίκια βρήκαν τον χώρο τους και στο hip-hop. To ωμό ραπάρισμα επίσης είναι ενδεικτικό της αισθητικής. Όλη η κατάσταση φανερώνει έναν δίσκο φτιαγμένο για να παίζει live στα στάδια. Καμία πρόθεση ωραιοποίησης και μασκαρέματος. Όλη η έμφαση δίνεται στο vibe και στο ξεσηκωτικό τέμπο. Τα κύμματα ενέργειας που σε χτυπάνε δεν μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Και απαραίτητο συστατικό είναι η αυτοπεποίθηση που είναι φανερή πλέον στους δύο ράππερς- παραγωγούς. Ξεκίνησαν για να κάνουν το δικό τους, και με αυτό το προσωπικό, τις δύο ξεχωριστές προσωπικότητες ξεχώρισαν από τον συρφετό των ραππερς και αγαπήθηκαν από το κοινό. Στην καλύτερη στιγμή της καρίερας τους απολαμβάνουν τις δόξες τους και φαίνεται να το διασκεδάζουν. Παρόλα αυτά, δεν διστάζουν να πάρουν θέση και να υποστηρίξουν συγκεκριμένες απόψεις απέχοντας από τη λογική των μεγάλων σταρς που θέλει να τα έχουν καλά με όλους. Ακόμα ένα plus για τα μπλιμπλίκια τους. Το μεγαλύτερο plus για μένα ήταν ότι δίνουν την καλύτερη δουλειά τους δωρεάν για κατέβασμα. Και αυτό σε περίοδο που κλείνουν το ένα μετά το άλλο τα πειρατικά site, λέει πολλά. Όχι μόνο γιατί αποτελεί αυτό καθαυτό μια θέση, και μάλιστα πολύ καλά στοιχειωθετημένη ως προς το κέρδος και τη μουσική βιομηχανία, αλλά επειδή φανερώνει και ακόμα μία άποψη σχετικά με τη δημιουργία και τα γύρω από αυτή. Χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις λοιπόν, γίνονται καλύτεροι και στηρίζονται σε αυτή την εξέλιξη και όχι στο εκάστοτε αποτέλεσμα-δημιουργία. Το αποτέλεσμα όλης της προσπάθειας είναι το ένα sold out μετά το άλλο, και μια δημοτικότητα που σκαρφαλώνει σαν τρελή. Μπορεί τώρα να ασχολούνται και όλα τα μεγάλα μέσα με αυτούς, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το κέρδος που έχουν σε απλούς θαυμαστές που τους ακολουθούν πιστά. Και ακόμη περισσότερο το μεγάλο εύρος των θαυμαστών τους. Από θυμωμένους πιτσιρικάδες μέχρι ακόλουθους του πειραματικού hip – hop, και πανκιά. Και γαμώ.
Ο ίδιος ο ήχος αν θελήσουμε να τον αναλύσουμε θυμίζει κάτι από de la soul πειραματισμούς, πολιτικό στίχο, και διευρυμένο λεξιλόγια όσον αφορά τα samples. Η ταχύτητα και το πλήθος των verses παράλληλα, μας υπενθυμίζει ότι τα ραπς είναι πάντα στο επίκεντρο. Ενώ το επιθετικό ραπάρισμα που διακρίνεται ξεκάθαρα από τα μπιτς, μας επιτρέπει να έχουμε μια εύκολη εικόνα των lyrics (νταξι στα περισσότερα κομμάτια). Κάπου εδώ ίσως να βρίσκεται και η επιτυχία του άλμπουμ. Η δοσομετρική αναλογία είναι ακριβώς αυτή που θα έπρεπε για να μιλάμε για ολοκληρωμένο δίσκο. Η απουσία filler, ανεβάζει τη βαθμολογία του συνόλου κατακόρυφα, ενώ ο συνδυασμός των δύο ράππερ προσφέρει ιδιαίτερα στην άνεση και την πολυφωνία του δίσκου χωρίς να κουράζει. Ίσα-ίσα φανερώνει μια καλή χημεία που υπάρχει αναμφίβολα ανάμεσά τους, και προϊδεάζει για το τι συμβαίνει στα live...

9

Those will burn: Oh My Darling, Blockbuster Night Part 1, Close your Eyes, All Due Respect, Angel Duster

Flying Lotus - You 're Dead!

Flying Lotus You 're Dead! (Warp, 2014)

Αφού άκουσα μερικές φορές τον δίσκο, επιτέλους ησύχασα. Έψαχνα απεγνωσμένα κάποιον να σώσει την χρονιά, και για να είμαι ειλικρινής ο FlyLo ήταν η τελευταία μου ελπίδα. Γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να βάλω την Beyonce στο #1 της χρονιάς. Καταλαβαίνετε. Δεν είναι μόνο θέμα υπόληψης. Έχει να κάνει και με τις εσωτερικές ισορροπίες του blog. Ποιος τους άκουγε τους άλλους. Στις πρώτες 2 ακροάσεις του You're Dead! κλονίστηκα λίγο. Σαν να πέρασε και να μην έμεινε τίποτα. Απλά κάτι για να παίζει στο background. Το οποίο βέβαια συμβαίνει με όλους τους δίσκους του FlyLo στην αρχή, αλλά σκεφτόμουν ότι με βάση τις πιθανότητες πόσους τέλειους δίσκους να βγάλει ο άνθρωπος, κάποια στιγμή θα γίνει το κακό και θα μείνει στο background. Ευτυχώς όχι εδώ.
Για την ακρίβεια, εδώ έχουμε για μία ακόμα φορά ένα δίσκο που ξεπερνάει τους προηγούμενους. Εντάξει, λείπει λίγο το στοιχείο της έκπληξης. Το οποίο υπήρχε πολύ έντονα σε όλους τους προηγούμενους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε κάποιου είδους επανάληψη. Δεν είναι ούτε η μάλλον abstract διάθεση του Until the Quiet, ούτε ο πληθωρισμός του Cosmogramma. Επιστροφή στον κόσμο του LA δεν είναι δυνατή έτσι κι αλλιώς. Ένας τρόπος να το δεις είναι σαν κάτι που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο προηγούμενα, αφού δανείζεται κάποια στοιχεία και από τα δύο. Στην πραγματικότητα όμως νομίζω ότι είναι μία καινούργια κατεύθυνση. Η οποία βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά πλέον στην jazz. Μέσα από το πρίσμα του FlyLo η jazz μετατρέπεται σε μία καινούργια υπόθεση, μόνο δικιά του. Είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις όπου η τεράστια αγάπη και μελέτη του παρελθόντος μέσα από διάθεση δημιουργίας του καινούργιου δίνει τα καλύτερα αποτελέσματα. Αν έπρεπε να βρω κάτι αντίστοιχο, θα σκεφτόμουν τους δίσκους του Madlib ως Yesterdays Universe. Αν και εδώ δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση 'αρχαιολογίας', με την καλή έννοια, ή ίσως τυμβωρυχίας, με ακόμα καλύτερη έννοια, που συναντάς στο Madlib. Το φίλτρο του ίδιου του FlyLo είναι πολύ πιο ισχυρό σε σχέση με τις αναφορές του από ότι του Madlib. Όχι ότι ο Madlib κάνει στήρα επανάληψη. Εκεί η μέθοδος απλά είναι διαφορετική: μπορεί οι αναφορές να είναι πιο ΄πιστές', αλλά είναι τόσες πολλές, διαφορετικές μεταξύ τους και αριστοτεχνικά πλεγμένες που το καινούργιο προκύπτει από εκεί. Αντίθετα στον FlyLo το καινούργιο προκύπτει από αυτό ακριβώς το φίλτρο.
Αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Να πω μόνο ότι ο δίσκος δεν μπορεί να ακουστεί αποσπασματικά. Είναι ουσιαστικά μία ενιαία δουλειά, και μόνο στο σύνολό της μπορεί να δείξει την αξία της. Τρανό παράδειγμα το Catch me if you can με τον Kendrick Lamar που αν το ακούσεις μόνο του φαίνεται σχεδόν αδιάφορο, αλλά στο πλαίσιο του δίσκου αποκτά πλήρες νόημα και απογειώνεται. Και ακριβώς λόγο αυτής της 'συνολικότητας' έχω και ένα παράπονο: πολύ όμορφη η συσκευασία της έκδοσης σε βινύλιο, gatefold, με τρομερό artwork κτλ. Αλλά για πιο λόγο ένας δίσκος διάρκειας 33 λεπτών, ο οποίος μάλιστα αποτελεί αδιάσπαστο σύνολο πρέπει να γίνει διπλό βινύλιο, το οποίο και το πληρώνεις περισσότερο και δεν μπορείς να το ακούσεις τόσο εύκολα αφού κάθε 7 λεπτά πρέπει να διακόπτεις την εξέλιξη του δίσκου για να αλλάξεις πλευρά / δίσκο; Το ίδιο θέμα είχε και η έκδοση του Cosmogramma, αλλά τουλάχιστον εκείνο ήταν μεγαλύτερο σε διάρκεια. Πέρα από αυτό όμως κανένα άλλο ψεγάδι δεν μπορώ να βρω. Ούτε θέλω βέβαια.

9.8

Those will burn: και πάλι, όλο.

Luke Haines - New York in the 70's

Luke Haines New York in the 70's (Cherry Red Records, 2014)

Υπήρχε μία περίοδος στη ζωή μου που όταν πήγαινα σε δισκάδικο, έψαχνα πρώτα στο A και στο B και μετά ο,τιδήποτε άλλο. Τώρα που γράφω συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν λέει και πολλά γιατί το A και το Β είναι στην αρχή του αλφάβητου, οπότε τι πιο λογικό να ξεκινήσεις από εκεί. Άρα μόλις χάλασε η εισαγωγή που είχα σκεφτεί για αυτό εδώ το post. Αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι εκείνη την περίοδο της ζωής μου θα ξεκινούσα από το A και το Β ακόμα και αν η θέση τους ήταν διαφορετική μέσα στο αλφάβητο, ή ακόμα και αν δεν ήταν το ένα μετά το άλλο. Μάλλον δεν σώζεται πλέον και πρέπει να βρω άλλη εισαγωγή... Τέλος πάντων, θέλω να καταλήξω στο ότι τότε 4 ονόματα έψαχνα: Barry Adamson (που ήταν στο Α όχι στο Β, το επίθετο μετράει αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό στο winamp) Auteurs, Baader Meinhof και The Black Box Recorder (για αυτό δεν χρειάζεται να πω ότι είναι στο B και όχι στο Τ ε? Μέχρι και το winamp το καταλαβαίνει). Με άλλα λόγια τρία στα τέσσερα Luke Haines. Περιέργως είχα ξεκινήσει από τους Black Box Recorder και μετά έφτασα στα άλλα. Αλλά επειδή ό,τι δεν αλλάζει πεθαίνει, άλλαξα και εγώ, άλλαξε και ο Luke, κάπου χαθήκαμε. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον εγώ άλλαξα κυρίως, γι' αυτό ίσως και ο Luke κυκλοφόρησε αυτό εδώ.
Αλλά σε αυτήν την άνυδρη χρονιά που διανύουμε ψάχνω παντού για νερό, και τον ξανασκέφτηκα. Και βρήκα ότι βρίσκεται τρεις δίσκους μακρυά από εκεί που τον είχα αφήσει, οι οποίοι μάλιστα αποτελούν ένα είδος τριλογίας, την ψυχεδελική τριλογία του Luke Haines. Τους άλλους δύο δεν τους άκουσα ακόμα, αλλά αν είναι σαν αυτόν εδώ πρέπει να το κάνω πολύ σύντομα.
Όσοι έχουν ασχοληθεί με τον κύριο Haines, ξέρουν φαντάζομαι το μήκος κύματος στο οποίο κινείται, και από το οποίο δεν έχει απομακρυνθεί ουσιαστικά. Λίγο off the center μουσική, κάποιες φορές ηλεκτρική, κάποιες φορές ηλεκτρονική, που όμως στην ουσία της παραμένει πάντα η pop τραγουδοποιία. Όμορφες μελωδίες δηλαδή, πιασάρικα ρεφρέν, τραγούδια με κατά κανόνα μικρή διάρκεια, και όλα να υπηρετούν το σύνολο, δηλαδή το τραγούδι (το οποίο παντα βρίσκεται σε ψηλά επίπεδα έτσι ώστε ακόμα και στις πιο αδύναμες δουλειές υπήρχαν δυνατά κομμάτια). Απλά, ενώ όλα αυτά ο Luke Haines τα έκανε πάντα παραπάνω από πολύ καλά, είχε μαζί του και κάτι που ποτέ δεν του έδωσε την mainstream αποδοχή που ίσως ήθελε και σίγουρα του άξιζε (ειδικά την περίοδο των Auteurs και της brit pop θα ήταν αρκετά δύσκολο για τον ίδιο να βλέπει όλους τους άλλους να γίνονται διάσημοι και τον ίδιο να μην τα καταφέρνει, ακόμα και με δίσκους όπως το New Wave). Θες λίγο οι στίχοι που πότε παίρνουν περίεργες τροπές, πότε διαπραγματεύονται λίγο πιο βαριά πράγματα από αυτά που μάλλον αντέχει ο μέσος ακροατής, πότε βασίζονται σε αναφορές ελαφρά εξεζητημένες που 'σκοτώνουν' τις ποπ προοπτικές του τραγουδιού. Θες λίγο ο χαρακτήρας του που μάλλον έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τους στίχους του. Οπότε παρέμεινε πάντα εκεί: (slighty) off the center (αν και νομίζω ότι οι Black Box Recorder τα πήγαν σχετικά καλά με το Facts of Life).
Πλέον, όπως δείχνει αυτός εδώ ο δίσκος, δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα. Απλά κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα (όλα τα παραπάνω δηλαδή) και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο.
Ο δίσκος είναι 'concept' λοιπόν και ασχολείται όπως γίνεται προφανές και από τον τίτλο με την μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του '70. New York Dolls, Velvet Underground, Suicide κτλ. Ουσιαστικά είναι ένας φόρος τιμής. Όλη του η αγάπη για αυτή την περίοδο και αυτή την μουσική διοχετευμένη σε μουσική. Παρόλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι η μουσική που παίζει εδώ έχει ιδιαίτερη σχέση με τις παραπάνω μπάντες (για να το πω καλύτερα, έχει κάποιες αναφορές, οι οποίες όμως μένουν πάντα απλά ως τέτοιες). Οι στίχοι όμως μιλάνε για αυτές. Τους ανθρώπους που σημάδεψαν αυτή την σκηνή και το περιβάλλον του. Και το κάνουν με απίστευτα απολαυστικό τρόπο. Στα 33 λεπτά που κρατάει παρελαύνουν όλοι. Μέχρι και ο Sun Ra εμφανίζεται. Η εμπειρία μου μέχρι τώρα μου έχει δείξει ότι ο Luke Haines δεν είναι για όλους. Αλλά αν νομίζετε ότι δεν θα σας πείραζε ένα τραγούδι που στο μεγαλύτερο μέρος τους επαναλαμβάνει το όνομα του Lou Reed ή ένα άλλο που το ρεφρέν του επαναλαμβάνει τις λέξεις mythic motherfucking rock 'n' roll, τότε θα πρότεινα να δοκιμάσετε.

8.3

Those will burn: Cerne Abbas Man, Lou Reed Lou Reed, UK Punk

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου

Θανάσης Παπακωνσταντίνου Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου (Αχός, 2014)

Με τον Θανάση η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει πολλές ώρες μαζί. Ίσως περισσότερες από ό,τι έπρεπε. Αλλά όπως και να 'χει αρκετές για να τον αναφέρω με το μικρό του. Έχασα το ενδιαφέρον μου λοιπόν, μετά από τον δίσκο που έκανε με τον καραγκιόζη. Ο οποίος καραγκιόζης, που στην πραγματικότητα είναι περισσότερο χατζηαβάτης, έχει να βγάλει σοβαρό δίσκο από το 1972, και κατάφερε να παρασύρει και τον Θανάση στην απύθμενη μετριότητά του. Οπότε δεν θα έμπαινα στον κόπο να ακούσω αυτόν εδώ τον δίσκο αν δεν με τραβούσε για κάποιον ανεξήγητο λόγο το εξώφυλλο. Πέρα από το ότι είναι τουλάχιστον το τελευταίο που θα περίμενες έξω από δουλειά του Θανάση, πρώτον νομίζω ότι το έχω ξαναδεί κάπου, ή μάλλον κάτι παρόμοιο, και δεύτερον είναι πολύ όμορφη φωτογραφία. Οπότε το πήρα το cd. Και μετά από (πάρα) πολλές ακροάσεις φτάνουμε εδώ.
Ένα ακόμα παράδοξο που διαπίστωσα αρχικά λοιπόν, είναι ότι ο δίσκος έχει μια χατζιδακική χροιά. Σε δύο επίπεδα. Το πρώτο, το πιο εμφανές, έχει να κάνει με τη μουσική και τις ενορχηστρώσεις. Η εισαγωγή για παράδειγμα ή το πρώτο μισό του supermoon. Αλλά ακόμα περισσότερο το Φίλεμα που γυροφέρνει στα απάτητα μονοπάτια του μεγάλου ερωτικού. Το δεύτερο επίπεδο όμως, έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Σκέφτομαι το εισαγωγικό κείμενο από την μυθολογία:

“σαν γνήσιος στρατηγός το ΄65 θέλησα να κάνω στην Ελλάδα μια επανάσταση. Αντί για τανκ, πήρα ένα παιδί - έφηβο μελαχρινό και όμορφο από την παιδική χορωδία των ανακτόρων και του είπα να τραγουδήσει. Μου λέει: «για να τραγουδήσω χρειάζομαι καινούργιους μύθους». - Πολύ σωστά, σκέφθηκα. Και με τον Γκάτσο αρχίσαμε να κατασκευάζουμε μύθους τον έναν μετά τον άλλο [...] Κι ο ένας μύθος έμπαινε πάνω στον άλλο κι έγιναν τόσοι πολλοί και τόσοι δυνατοί που τρόμαξε το παιδί, τρόμαξε ο κόσμος, τρόμαξε και η εταιρία που θα έβγαζε τον δίσκο. Όλοι τρομάξανε εκτός απ' τον Γκάτσο κι εμένα που εξακολουθήσαμε με περισσότερο πάθος την κατασκευή και σύνθεση των μύθων, ξεχνώντας εντελώς την επανάσταση που είχα προγραμματίσει...” 

Αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει ο Θανάσης σε αυτόν τον δίσκο. Χωρίς το μελαχρινό αγόρι (εκτός και αν μετράς τον Μάλαμα), τα ανάκτορα και την χορωδία μεν, αλλά με την δημιουργία μύθων στο μυαλό. Και τους μύθους τους χρειαζόμαστε τώρα, όσο και τότε, όσο τίποτα άλλο. Αλλά το φτιάξεις μύθους και να τους δώσεις ζωή δεν είναι εύκολο.
Πέρασα από πολλά στάδια στην ακρόαση είναι αλήθεια. Το πρώτο είχε να κάνει με ένα από τα βασικά προβλήματα που συναντάς στους δίσκους του Θανάση: τις φωνητικές ερμηνείες. Στην αρχή λοιπόν ένιωθα ότι οι φωνές καταστρέφουν τις μουσικές που υπάρχουν από κάτω, ότι δεν τις αφήνουν να φανούν και να αναπτυχθούν. Και αναπολούσα το τι ωραίος δίσκος ήταν το “η βροχή από κάτω”. Αλλά μετά άρχισα να προσέχω τους στίχους και να συνειδητοποιώ το όλο θέμα τις μυθολογίας. Και ξάφνου η μουσική πέρασε σε δεύτερο πλάνο. Και όσο το άκουγα και καταλάβαινα καλύτερα, η μουσική άρχισε να μου φαίνεται λίγη. Ο χρόνος με βοήθησε τελικά να φτάσω στο τρίτο στάδιο: Αυτό όπου η μουσική και οι στίχοι δεν διαχωρίζονται. Η μυθοπλασία συντελείται και από τα δύο ταυτόχρονα.
Και εκεί που αποτυγχάνει, το κάνει και στα δύο ταυτόχρονα. Στην Ηλιόπετρα για παράδειγμα. Αγνοώντας το ότι για μία ακόμα φορά δεν τον γλυτώσαμε τον Μάλαμα, τίποτα δεν μοιάζει να δουλεύει: οι στίχοι γίνονται σχεδόν γραφικοί, η μουσική είναι αναχρονιστικός Θανάσης και η ερμηνεία... είπαμε, ας το αγνοήσουμε. Το χειρότερο είναι ότι βρίσκεται εκεί στη μέση και σπάει τον δίσκο στα δύο. Αλλά οι αστοχίες σταματάνε εδώ. Από εκεί και πέρα υπάρχουν όμορφες στιγμές, αλλά και κάμποσα σημεία όπου οι μύθοι έχουν αρχίσει να παίρνουν σάρκα και οστά. Όπως Η Αλίκη στη Χώρα των Τραυμάτων που με ηλεκτρική καθοδήγηση, τζαζ πινελιές και ένα απίστευτο ρεφρέν που σε πιάνει εξ' απροόπτου, ξεχωρίζει αμέσως. Ή το A. Select που μας βρίσκει σε post rock ήχους. Και το Μήδεια-Μα που σου καρφώνεται στο μυαλό. Η το Θηρίο όπου οι υπέροχοι στίχοι υπογραμμίζονται ιδανικά από τη μουσική.
Αλλά αυτό που υπερβαίνει όλα τα υπόλοιπα, και κάνει τον μύθο μαγικό, έρχεται λίγο πριν από το τέλος. Το Φίλεμα, λοιπόν, είναι ότι πιο όμορφο έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό, όχι από τον Θανάση, γενικότερα. Είναι από αυτά το κομμάτια που υπερβαίνουν τόσο πολύ τους συμβατικούς τρόπους που έχουμε να ακούμε και να καταλαβαίνουμε τη μουσική, που δεν μπορείς να το περιγράψεις. Η αναφορά στον μεγάλο ερωτικό που έκανα στην αρχή δεν ήταν τυχαία. Θα μπορούσε να ήταν εκεί μέσα. Και ειλικρινά, δεν έχω ξανακούσει κομμάτι για το οποίο θα μπορούσα να πω κάτι αντίστοιχο. Αλλά και αυτό θέλει τον χρόνο του. Τις πρώτες 10 φορές πίστευα ότι ήταν ημιτελές. Στιχουργικά και μουσικά. Ώσπου πρόσεξα την τελευταία πρόταση. Έτσι φτιάχνονται οι μυθολογίες, στα ξαφνικά, ανύποπτα και εκεί που δεν το περιμένεις. Ή έτσι νομίζεις. Γιατί στην πραγματικότητα προκύπτουν γιατί όλα είναι τόσο όμορφα δουλεμένα και τοποθετημένα.
Οπότε ξαναγυρίζω στο Θανάση. Και μόνο το Φίλεμα θα έφτανε. Πόσο μάλλον που υπάρχουν και όλα τα άλλα.

8.5

Those will burn: Το Φίλεμα, Χαρτοκόπτης, Η Αλίκη στη Χώρα των Τραυμάτων, Το Θηρίο.

The Hobbes FunClub - Up at Lagrange

The Hobbes Funclub Up at Lagrange (Shelflife Records, 2014)

-Γεία.
-Γειά.
-Έκει στο bradford μόνο creation records ακούγατε?
-Όχι, 4AD, Sarah...
-Ναι σωστά, αλλά μην ντρέπεσαι για αυτό...
-Μα...
-Καλά. Καλά. Τo souvlaki σου αρέσει?
-Γκρηκ σούβλακος?
-Πες το κι έτσι...
-Το αγαπημένο μου
-Το καταλάβαμε!
-Θα μιλήσουμε για το δίσκο
-Μα τόση ώρα τι κάνουμε?
-E?
-Παίζει συνέχεια, να ξέρεις. 90ίλα ξανά μανά. Ακόμα και που χειμώνιασε μοιάζει ιδανικός.
-Μα και στο μπραντφορντ χειμώνα έχει 24/7
-A ναι...δεν ξερώ, ο ξάδερφος μου σπούδασε εκεί.
-Ωράια.
-Σας χαιρετώ
-Ciao!
-Καλά...ήμουν σίγουρος.
-Ε?
-Τιποτα...μην δίνεις σημασία.


Θα μπορούσε να ήταν ένας αληθινός διάλογος...δεν είναι.


6.9

Those will burn: Into the night, Outside Myself, Up At Lagrange

NehruvianDOOM - NehruvianDOOM

NehruvianDOOM NehruvianDoom (Lex Records, 2014)

Το output του MF Doom είναι τόσο χαοτικά τεράστιο, που το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχω απλά πάρει μέχρι τώρα μία γεύση από αυτά που κάνει. Αλλά και αυτό ήταν αρκετό. Θα ήταν αρκετό και να είχα ακούσει μόνο το Madvilainy και το Take me to your Leader. Όχι αρκετό για να τον καταλάβεις προφανώς, αλλά αρκετό για να καταλάβεις ότι είναι φαινόμενο (φαινόμενο δεν είναι οι αστραπές και οι καταιγίδες κτλ). Από την άλλη ο Bishop Nehru, το άλλο μισό αυτού εδώ του δίσκου, είναι 18 χρονών. Έχουμε μία κατάσταση μέντορα και μαθητευόμενου δηλαδή. Ο πρώτος στην παραγωγή, ο δεύτερος στο μικρόφωνο.
Και ενώ με τον Doom ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις, εδώ τα πράγματα, μέση στην απελπιστικά μικρή διάρκεια του δίσκου, είναι προβλέψιμα. Αλλά αυτό δεν είναι κακό. Αντίθετα δίνει πολύ όμορφα αποτελέσματα. Ίσως τώρα που τα mainstream ονόματα του hip hop έχουν αρχίσει να πειραματίζονται με ό,τι τους έρθει στο κεφάλι, στους πιο ανεξάρτητους rappers αυτό που απομένει είναι να μείνουν πιστοί στις ρίζες τους. Και αυτό ίσως να είναι λίγο απογοητευτικό από κάποιες πλευρές, αλλά από την άλλη δίνει και μία σιγουριά. Αυτή του να ακούς κάτι σχετικά γνωστό, σε μία διαφορετική εκδοχή, φτιαγμένο όμως με φροντίδα. Το μόνο πρόβλημα εδώ, είναι οτι η ιδέα δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί αρκετά. Όπως είπα και πριν, η διάρκεια του δίσκου είναι μικρή, και ένα μεγάλο μέρος της είναι διάλογοι και samples (από ταινίες υποθέτω), οπότε μέχρι να μπεις στο κλίμα, έχει τελειώσει. Ευτυχώς όμως έχει προλάβει πριν τελειώσει να δώσει κομμάτια σαν το Om, το Mean the Most και το Great Things. Αυτό το τελευταίο ειδικά, καταφέρνει να θυμίσει το Antimatter, έτσι όπως καρφώνεται με την μία στο μυαλό, μια σχεδόν ποπ εκδοχή του hip hop.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, not bad, αλλά λίγο.

7.8

Those will burn: Great Things, Om, Mean the Most.

Pharmakon - Bestial Burden

Pharmakon Bestial Burden (Sacred Bones Records, 2014)

Ώρε μάνα μου μια μαλακία...Βαρέθηκα τις σπουδές πάνω στη μουσική, που ντε και καλά πρέπει να γίνουν δίσκοι. Βαρέθηκα να μην ακούω μελωδίες, να προσπαθώ να μπω μέσα σε μιαν ατμόσφαιρά από μπούρδες, από τεχνάσματα και αντιγραφές.
Ίσως είναι ότι χειρότερο έχω ακούσει φέτος. Κτηνώδες βάρος...ή μάλλον απλό βάρος στη μουσική και στα αυτιά μου. Είναι από τους δίσκους που δεν τους προσπερνάς. Είναι τόσο κακό το αποτέλεσμα (τουλάχιστον στα αυτιά μου, γιατί μια γύρα στο διαδίκτυο δείχνει ότι είμαι τρελά off) που ένοιωθα πως έπρεπε να γράψω κάτι για αυτό.
Βηχές, τριξίματα, παραμορφώσεις, ασυνάρτητα φωνητικά, μαντάρα...και μια διασκευή του bang bang σα bonus track είναι ότι μπορεί κανείς να ακούσει μέσα στο δίσκο.
Bloody hell.

einstürzende neubauten ξαναλέω και γεμίζει το στόμα μου...

Φήμες ότι το εξώφυλλο μοιράζεται στα χασάπικα κρίνονται ως αναληθείς.

_

0.2

Aphex Twin - Syro

Aphex Twin Syro (Warp, 2014)

Παντού ακούω και διαβάζω καλά λόγια για αυτόν τον δίσκο, και σκέφτομαι, ότι δύο ενδεχόμενα υπάρχουν:
Ενδεχόμενο πρώτο: Ο κόσμος έχει κουραστεί μία χρονιά ολόκληρη χωρίς έναν σωστό δίσκο και ψάχνει μανιωδώς να τον βρει οπουδήποτε. Σε αυτή την διαδικασία την μετριότητα και το αδιάφορο το κάνει σημαντικό. Οπότε όλοι αυτοί που μιλάνε για το Syro λένε βλακείες.
Ενδεχόμενο δεύτερο: Η χρονιά δεν έχει κανένα πρόβλημα, και μια χαρά βγαίνουν καλοί δίσκοι. Το πρόβλημα το έχω εγώ που για κάποιον λόγο που ίσως χρίζει ψυχανάλυσης δεν με ικανοποιεί τίποτα από ό,τι βγαίνει και προτιμώ να κάθομαι να ακούω παλιούς και αρχαίους δίσκους. Οπότε όλοι αυτοί που μιλάνε για το Syro έχουν δίκιο.
Ακολουθώντας το πρώτο ενδεχόμενο, ο δίσκος είναι χάλια. Με το δεύτερο ενδεχόμενο έχουμε ένα σχεδόν αριστούργημα.
Εγώ όμως, αν και αναγνωρίζω ότι το πρώτο μέρος του δεύτερου ενδεχόμενου μπορεί να περιέχει και κάποια αλήθεια, με το δεύτερο μέρος του δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω με τίποτα. Αυτό που ασκεί γοητεία από αυτόν εδώ το δίσκο είναι το παρελθόν. Το τι ήταν ο Aphex Twin. Και η απουσία τόσα χρόνια. Η επιστροφή ενός αγαπημένου από τα παλιά. Η ανάμνηση του να ακούς κάτι χωρίς προηγούμενο που μπορούσες να καταλάβεις και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις μουσικής ότι θα έφερνε τα πάνω κάτω στη μουσική. Γιατί το τώρα του Aphex Twin μοιάζει να μην έχει προχωρήσει εκατοστό από το τότε. Και συνειδητοποιείς ότι η ηλεκτρονική μουσική, σε μεγάλο βαθμό με την ώθηση που της έδωσε ο Aphex, έχει προχωρήσει, σε αντίθεση με τον ίδιο, τόσο πολύ από τότε που αυτή η εδώ η επίσκεψη στο παρελθόν μοιάζει τόσο λίγη και ξεπερασμένη, όσο και η μοντερνίστικη αισθητική του layout του δίσκου και του εξωφύλλου. Μέσα στην τεχνική αρτιότητά της κάνει τόσο ξεκάθαρο το ότι δεν έχει τίποτα να πει.
 Και όπως και να το κάνουμε, έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που για τα βιντεάκια και τα animations που φτιάχναμε ο Aphex ήταν η ιδανική επιλογή για μουσική υπόκρουση.

_

6.0

Τριπλό Hip Hop Instrumental

Κλασσικά μετά από ένα μεγάλο διάστημα που έχω να γράψω, χρειάζομαι κάτι καλό για να επανέλθω. Και κλασσικά θα μου τα δώσει το hip hop. Έχουμε 2-3 φρέσκους δίσκους λοιπόν που θα συζητηθούν. Πριν πάμε όμως στα εύκολα, θα πάμε μια βόλτα από την άλλη κατηγορία ποστ ξεσκουριάσματος. Μίνι θεματική ανασκόπηση.

 Hip hop instrumentals του 2014.

The Alchemist & Budgie The Good Book [2014] (BAU Music, 2014)

Προσπαθώντας να γράψω ένα αφιερωματάκι για τους καλύτερους παραγωγούς στο hip hop -που δεν τελείωσε ποτέ btw- κατάλαβα με αριθμούς πόσο τεράστιο όνομα έχει ο Alchemist στο χώρο. Ακολουθώντας λίγο τις δουλειές του λοιπόν, άρχισα να παρατηρώ το προσωπικό του ύφος, επιβεβαιώνοντας με σιγουριά πλέον την μόνιμη θέση του ανάμεσα στους καλύτερους παραγωγούς. Χάρηκα πολύ λοιπόν όταν βρήκα αυτόν εδώ τον δίσκο κάπου τον Μάρτιο (;). Ο δίσκος βέβαια ήταν μια έκπληξη, γιατί ήταν πολύ διαφορετικός από αυτό που περίμενα. Πρόκειται ουσιαστικά για μια εξερεύνηση – tribute στην gospel μουσική. Άπειρα samples από preachers και χορωδίες, απαλές μελωδίες και μερικά πολύ καλά verses από καλούς φίλους, όπως ο Prodigy από τους Mobb Deep, ο Action Bronson και ο Domo Genesis δένουν αρμονικά σε έναν μεστό δίσκο, που μπορεί να αφεθεί να παίζει με τις ώρες χωρίς να κουράσει σε κανένα σημείο του. Πανέμορφες ενορχηστρώσεις που εκτός από την ομαλότητα και το flow που εξασφαλίζουν στο δίσκο, μας χαρίζουν και μερικές στιγμής απίστευτης συνθετικής έμπνευσης. Η άλλη πλευρά του διπλού δίσκου, αυτή του Budgie, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε τόσο. Αρκετά πιο raw και αγριεμένη, με δημιουργική διάθεση, όσον αφορά τον τρόπο που χρησιμοποιεί τα επιμέρους στοιχεία, δίνει μια πιο ζωντανή πλευρά της gospel, υστερεί όμως, τόσο σε συνοχή όσο και σε ατμόσφαιρα.

_

8,5 / 6

Those will burn: jugdement day, the g code, the good deacon, with my soul

Apollo Brown Thirty Eight (Mello  Music, 2014)

Η χρονιά μας έχει δώσει ακόμα έναν πανέμορφο instrumental hip hip δίσκο. Πρόκειται για το Thirty Eight από τον Apollo Brown. Ένα μείγμα από gang star, wu tang, enio moricone, j dilla, και motown records. Και μη σας μοιάζει παράξενο το μείγμα. Άμα έχεις μεγαλώσει στο Detroit, και έχεις ασχοληθεί και με τον Ghostface Killah (κάνοντας remixes πάνω στο 12 reasons to die), μια χαρά φυσιολογικό είναι. Οι λούπες είναι το βασικό συστατικό του δίσκου, όμως ο A.B. προσπαθεί να χτίσει κάτι παραπάνω, χρησιμοποιώντας αρκετά συχνά samples κυρίως από motown δίσκους καλύπτοντας την απουσία ενός MC. Αυτό η αλήθεια είναι ότι το καταφέρνει σε αρκετά σημεία, όμως εύκολα διαπιστώνει κανείς την αισθητική και την οπτική του παραγωγού και του beat maker, καθώς τα beats έχουν πάντα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, ενώ η επανάληψη είναι το κυρίαρχο συνθετικό στοιχείο. Συνολικά είναι ένας αρκετά φρέσκος και ελπιδοφόρος δίσκος και δεδομένου ότι ο Apollo βρίσκεται στην Mello Music, έχει να χαράξει τον δικό του εναλλακτικό δρόμο στα μονοπάτια του hip hop.

_

8

Those will burn: Shotguns in Hell, All you know, Lonely and Cold, Weight in Gold

Kill Emil Lights And Shadows (Beatquick, 2014)

Για το τέλος άφησα κάτι από την εγχώρια παραγωγή. Πρόκειται για τον τρίτο solo δίσκο ενός πολυτάλαντου νέου, ονόματι Kill Emil. O δίσκος κινείται σε λίγο διαφορετικά πλαίσια από τους προηγούμενους. Νομίζω ότι βασική επιρροή είναι ο DJ Premier και οι Gang Starr. Ta beats όμως του Kill Emil δεν έχουν στόχο να βοηθήσουν κάποιον MC, αλλά να πουν μια ιστορία από μόνα τους. Ή για να το πω πιο σωστά, δεν έχουν στόχο να πουν κάποια ιστορία, αλλά να εξερευνήσουν ήχους, συνδυασμούς και κατευθύνσεις. Αν στους προηγούμενους δίσκους πρώτο χαρακτηριστικό ήταν ο beatmaker – παραγωγός, εδώ μοιάζει πιο πολύ να κυριαρχεί η λογική του DJ. Και αυτό είναι κάτι που το κάνει καλά, και με ωραίο γούστο. Όμορφες συνθέσεις και ένα ευχάριστο vibe που περνάει μέσα από το δίσκο και φτάνει μέχρι τα αυτιά σου, συντροφεύοντας ευχάριστα τις υπόλοιπες δραστηριότητές σου. Αν λείπει κάτι, αυτό είναι το context μέσα στο οποίο ένας δίσκος θα προχωρούσε παραπέρα. Όπως για παράδειγμα στο Back in the morning, που καταφέρνει να περάσει και συναισθήματα και είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Όπως και το “what the rain takes away” που αν δεν κάνω λάθος, χρησιμοποιεί το ίδιο sample ή το ίδιο το “like the rain” του apanemic. Συνολικότερα, το ιδιαίτερο στοιχείο του δίσκου είναι μια φολκίζουσα απόχρωση ή ρετρό αισθητική που σχετίζεται και με τον συνδυασμό, αναλογικών και ψηφιακών μίξεων, δίνοντας ένα πιο ζεστό και ήπιο αποτέλεσμα. Σίγουρα αξίζει την προσοχή μας και μας δίνει ελπίδες για ακόμη πιο δημιουργικές στιγμές στο μέλλον.

bandcamp

_ 7,5

Those will burn: what the rain takes away, back in the morning, smiling faces

Thom Yorke - Tomorrow's Modern Boxes

Thom Yorke Tomorrow's Modern Boxes (Self-released, 2014)

Σιγά σιγά τον συμπάθησα τον Thom. Θέλω να πω, οι Radiohead αρχικά μου προκαλούσαν αλλεργία, κάπου εκεί στο τέλος των '90s. Με Creep, Street spirit και λοιπές βλακείες. Όχι ότι το Ok Computer με ενθουσίασε, αλλά ήταν λίγο πιο αξιοπρεπές. Αλλά και αυτό, με όλο το hype που κουβαλούσε τότε μου έγινε τελικά αντιπαθητικό. Αλλά μετά το γύρισαν στο ηλεκτρονικό, άρχισαν να ξεπατικώνουν τον Aphex Twin, σοβάρεψαν και λίγο, οπότε άρχισα να μαλακώνω και εγώ. Τους είδα και σε ένα καταπληκτικό live κάπου το 2007, με τον Thom να δίνει ρέστα, οπότε βγήκαν από τη μαύρη λίστα.
Αλλά πάλι, ποτέ δεν μπόρεσαν να με ενθουσιάσουν με κάποια κυκλοφορία τους, ή έστω με κάποια κομμάτια τους (μοναδική εξαίρεση το Idioteque). Το ίδιο και ο κύριος Yorke μόνος του. Όλα μοιάζουν όμορφα και προσεγμένα, οι συμπεριφορά τους είναι υποδειγματική, τα artwork πολύ καλά, το προφίλ χαμηλό και με έμφαση στη μουσική. Όλες οι ιδανικές συνθήκες για να τους αγαπήσεις. Αλλά τελικά τίποτα δεν ξεχωρίζει. Δες για παράδειγμα αυτόν εδώ τον δίσκο. Η λογική λέει ότι πρέπει να είναι καλός. Και πράγματι, όταν ακούς το κάθε στοιχείο του ξεχωριστά έχει ενδιαφέρον. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι απίστευτα, μοναδικά και με ένα τρόπο που μόνο ο Thom ξέρει να να το κάνει, β α ρ ε τ ό. Μέχρι χασμουρητού. Και του έδωσα το χρόνο του. Περίμενα. Τίποτα. Κάθε ακρόαση το ίδιο άχρωμη και αδιάφορη με την προηγούμενη. Καμία αλλαγή. Ούτε καν προς τα κάτω. Δεν ακούγεται χειρότερο όσο το ακούς. Παραμένει παγερά μέτριο και αδιάφορο. Επίσης, ο συγκεκριμένος δίσκος είναι πλέον και απελπιστικά προβλέψιμος. Πως θα περίμενες τον καινούργιο δίσκο του Thom Yorke? Έτσι ακριβώς είναι. Θεωρητικά θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον ένα refinement των ιδεών που ουσιαστικά επαναλαμβάνονται. Ούτε αυτό μπορώ να το δω. Και πραγματικά πιστεύω ότι πλέον έχω απαλλαγεί από την προκατάληψη. Λέτε να φταίει η περιφάνεια?

_

6.0

Those will burn:μία ευθεία γραμμή. σαν καρδιογράφημα νεκρού.

Robert Plant - Lullaby & …The Ceaseless Roar

Robert Plant "Lullaby & … The Ceaseless Roar" (Nonesuch, 2014)

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρέθηκα πρόσφατα να (ξανα)ακούω το Physical Graffiti. Πέρα από το ότι επαλήθευσα ότι είναι πράγματι η καλύτερη δουλειά τους, ανακάλυψα και πολλά πράγματα που για κάποιο λόγο δεν τα είχα παρατηρήσει παλιότερα. Κάποιες πιο ήπιες και υπόγειες ποιότητες που φαντάζομαι ότι είναι λογικό να σου ξεφύγουν όταν ακούς αρχικά Led Zeppelin, ειδικά όταν το κάνεις σε μικρές ηλικίες. Οπότε, σε αυτό το πλαίσιο, το timing για την καινούργια δουλειά του Plant ήταν ιδανικό για εμένα. Θέλω να πω, δεν νομίζω ότι σε διαφορετικές συνθήκες θα τον άκουγα τον δίσκο. Αυτό που συνειδητοποίησα λοιπόν, είναι ότι όσο και αν η μουσική που φτιάχνει τώρα μοιάζει πολύ διαφορετική από τα κλασσικά τους κομμάτια, αυτές οι πιο διακριτικές ποιότητες παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτες. Και σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ίσως εκεί να βρίσκεται η ουσία (στην πραγματικότητα βέβαια η ουσία βρίσκεται πάντα εκεί που την τοποθετείς κάθε φορά). Και εντάξει, προφανώς είναι όλες οι αναφορές, blues κτλ, πάνω στα οποία πάτησαν οι Zeppelin και οι οποίες αναφορές συνεχίζουν να υπάρχουν και σε αυτόν τον δίσκο. Αλλά νομίζω ότι αυτό στο οποίο αναφέρομαι είναι κάτι διαφορετικό αν και δυσκολεύομαι να το εκφράσω. Ίσως να είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζονται αυτές οι αναφορές και μετουσιώνονται σε κάτι καινούργιο, ίσως και όχι. Όπως και έχει πάντως, στην πολύ πιο κατασταλαγμένη, ώριμη, προσέγγιση αυτού εδώ του δίσκου είναι όλα πολύ πιο καθαρά και εύκολα να τα παρατηρήσεις. Και τελικά λειτουργούν. Δηλαδή ο δίσκος είναι καλός. Ακούγεται τέλος πάντων σαν κάτι που έχει νόημα ύπαρξης και έχει κάτι να πει. Και μάλιστα ακούγεται σύγχρονος. Οκ, θα μπορούσες να μαντέψεις στο περίπου την ηλικία αυτών που το φτιάχνουν αν δεν ήξερες, αλλά ο Plant και η παρέα του, όσο και αν αναφέρονται στις ρίζες τους, δεν έχουν κλείσει τα αυτιά τους σε όσα συμβαίνουν γύρω τους μουσικά. Κάποια από αυτά φιλτράρονται και φτάνουν στο τελικό αποτέλεσμα, περισσότερο σαν ηχώ παρά σαν κάτι πιο άμεσο, αλλά είναι εκεί. Μαζί με όλες τις γνωστές εμμονές και αναφορές. Και τη φωνή βέβαια. Πιο ευγενική και μεστή, αλλά δύσκολα να την μπερδεύσεις. Δεν νομίζω ότι πλέον κανείς περιμένει να βρει το Kashmir εδώ μέσα, αλλά το Rainbow για παράδειγμα είναι πολύ όμορφο. Ή το Turn it up, όπου εμφανίζονται λίγο και οι κιθάρες. Και που υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι και σε κάποιο δίσκο των Grinderman. Παράδοξο; Εμένα δεν μου φαίνεται και τόσο. Αλλά και πάλι δυσκολεύομαι να το αναλύσω.

_

7.8

Those will burn: Rainbow, Turn it Up, House of Love

Spoon - They Want My Soul

Spoon They want my soul (Loma Vista, 2014)

Είναι τέτοια η αδυναμία μας να βρούμε κάποια αξιόλογη καινούργια κυκλοφορία για να γράψουμε που έχουμε αρχίσει να ψάχνουμε σε διάφορα περίεργα μέρη. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω το πως φτάνουμε στον καινούργιο δίσκο των Spoon. Πάει καιρός από τότε που άκουγα τα Kill the Moonlight και Ga Ga Ga Ga Ga (είναι 5? οκ). Για να είμαι ειλικρινής ούτε που θυμάμαι τι γίνεται ακριβώς εκεί μέσα, και κάνει πολύ ζέστη για να ψάξω να τα βρω και να τα ξανακούσω. Θυμάμαι όμως ότι έπαιζαν μία μουσική που θεωρητικά έχει πεθάνει. Rock δηλαδή. Όχι punk, όχι post punk, όχι post rock. Rock σκέτο. Άντε και λίγο rock 'n' roll στα κέφια τους, από αυτό των Stones. Μπάσο και ντραμς, κιθάρα με ριφς, βραχνή φωνή. Μελωδίες, γέφυρες, ρεφραίν. Το ότι το rock έχει πεθάνει δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν zombies. Που συνεχίζουν να παίζουν. Το κακό με τους Spoon βέβαια, και με όλους αυτούς της αντίστοιχης γενιάς, είναι ότι είναι πολύ μικροί για να μπορέσουν να μετατραπούν σε κάτι σαν μουσειακό είδος (βλέπε από Rolling Stones και AC/DC μέχρι U2, REM και James (χαχαχα, κυνικό χιούμορ, αλλά οι περισσότεροι Έλληνες – και μόνο αυτοί – δεν μπορούν να πιάσουν το αστείο – ring the beeeeells), και πολύ μεγάλοι για να πιάσουν το πνεύμα της εποχής.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν δεν δημιουργούσαν και τις καλύτερες συνθήκες για να ξεκινήσω την ακρόαση του They Want My Soul. Την ξεκίνησα πάραυτα όμως. Και μπαίνει το Rent I Pay: Ντραμς, 1,2,3, σκάει και το ριφ, πρώτα στα αριστερά, μετά και από δεξιά, μέχρι εδώ θα μπορούσε να είναι και Def Leppard. “I've been loosing sleep, just nodding sleep...”. Όχι ρε, λέω, δεν είναι δυνατόν στο 2014 να τα ακούω αυτά σε καινούργιο δίσκο. Αλλά το πόδι ανεξαρτητοποιείται και αρχίζει να πιάνει τον ρυθμό. Οκ, όχι από την πρώτη ακρόαση, αλλά στην δεύτερη σίγουρα. Άσε που το πρώτο τραγούδι είναι και από τα πιο αδύναμα (αλλά ιδανικό για τέτοια παλιομοδίτικη εισαγωγή). Έχει μετά Rainy Taxi, Do you, Knock Knock Knock (είναι 3? οκ). Ρυθμός και μελωδία, βραχνάδα κτλ. Το τελευταίο μέχρι και σφύριγμα έχει. Αλλά αν μπορέσετε να μην κινηθείτε ρυθμικά μάλλον έχετε γεννηθεί μετά το 1990. Και They Want My Soul, I Just Don't Understand, Let Me Be Mine. Και ριφς από εδώ και από εκεί. Περνάνε από μπροστά σου οι Stones φυσικά, οι REM, οι Minus 5 (ναι ξέρω, λίγο άκυρη αναφορά), μέχρι και τους Soundgarden θα δεις αν προσπαθήσεις (αρκετά). “Will you call me your babe, will you hold in my hand, but the way that you hurt me, I just don't understand...” με το απαραίτητο πιανάκι να κάνει την εμφάνισή του. Και πάλι, αν δεν μπορείτε να φανταστείτε ήδη τον τρόπο με τον οποίο εκφέρονται αυτοί οι στίχοι, έχετε γεννηθεί μετά το 1990 (να το κάνω 86-87?).
Όπως είπα δεν θυμάμαι και ακριβώς τους παλιότερους δίσκους τους, αλλά νομίζω τόσο καλοί δεν ήταν. Οπότε δεν ξέρω αν μπορούν να μπουν στην κατηγορία ζόμπι. Αλλά δεν με νοιάζει και ιδιαίτερα. Προς το παρόν βρήκα κάτι να ακούω.

_

8.0

Those will burn: Knock knock knock, They want my soul, Let me be mine.

τα καλά δεν υπάρχουν ακόμα στο youtube, οπότε ορίστε το σοκ της αρχής:

ο κανόνας των τεσσάρων ή 4 reviews μέσα στο καλοκαίρι...

Δεν με συγκινεί τίποτα καινούργιο το τελευταίο (αρκετό) καιρό. Κι ετσι αναλώνω τις ώρες μου σε μουσικές οικίες, στο να φτιάχνω λίστες για να ακούω στο αμάξι και να ψάχνω να βρω τραγούδια που τα έχασα με το πέρασμα των χρώνων.
Κι έτσι είχε την πλάκα του όταν μέσα στη χρονιά έμαθα πως (τρία συν ένα) ονόματα βαριά σαν ιστορία (χοχο) θα έβγαζαν καινούργια πράγματα...Echo & the Βunnymen, Peter Murphy, Moz και πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου και το καινούργιο των Inspiral Carpets. Εντάξει, δεν είχα μεγάλες προσδοκίες...κυρίως απο τον Moz να πω την αλήθεια, αλλά πεισμωμένος τα έβαλα όλα να παίξουν. Άλλα λίγο περισσότερο, άλλα λίγο λιγότερο.

Echo & the Bunnymen - Meteorites

Να ξεκαθαρίσουμε πως η φωνή του Ian McCulloch παραμένει καθαρή, δυνατή και ικανή να σε τραβήξει. Αλλά μέχρι εκεί νομίζω. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο στο δίσκο, περά από μέτρια του κερατά κομμάτια τα οποία μπορούν να παίξουν σα χαλί όταν δουλεύεις, σε μια ταινία του παπακαλιάτη (Grapes Upon The Vine πχ), σε λίγα χρόνια (καμια 10ρια) στο rock fm....Στο Lovers on the run πας να ακούσεις κάτι που να σου αφήνει μια υποψία μελωδίας αλλά καταλαβαίνεις σιγά σιγά πως είναι η ιδέα σου και γυρίζεις πλευρό. Ναι, ακούγοντας το Burn it down μου θύμισαν coldplay, και άντε αυτός γράφει βλακείες γιατί είχε την γουίνεθ (πόσο να αντέξει ο άνθρωπος) αλλά εδώ δεν υπάρχουν δικαιολογίες...δεν υπάρχει γουινεθ, να δεχθεί τα πυρά και να γίνει η δικαιολογία για όλα τα κακά του κόσμου. Εδώ υπάρχουν 2 μέλη από τους echo και η έλειψη των υπολοίπων φαίνεται. Χωρίς έμπνευση. Προφανώς σύγκριση με τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ δεν γίνεται. Αν θέλουμε, ας μιλήσουμε για μετά το '97....αλλά γιατί...; _ - 4.0 (meteorites, grapes upon the vine)

Peter Murphy - Lion

Μακράν η πιο συμπαθητική φιγούρα από όλους. Το Hang up είναι κομματάρα. Ρυθμικό, δυνατό και με μια απόκοσμη χροιά στη φωνή. Κάπως έτσι ξεκινά ένας δίσκος που μαζεύει πολλά από τα κομμάτια του Murphy. απο δω κι απο κει, φτιάχνοντας, για να προτρέξω λίγο, ένα στοιβαρό αποτέλεσμα. Λίγο πιο ηλεκτρονικός, λίγο πιο...λίγο goth(;), αρκετά ρυθμικός σχεδόν σε όλη του τη διάρκεια, πήρε τον Youth (τον ίδιο παραγωγό που είχαν και οι echo) και αντί να βγάλουν κάτι βαρετό έφτιαξαν μια σειρά από ιστορίες.. Low Tar Star με πολλά γκάζια σε βάζει σε dance mood, ναι ακόμα κι εμένα...Μετά κάπου σκάει ένα μπάσο κόλαση (holy clown) και έρχεται το the rose, μελαγχολία αλά μέρφυ. Η πιο ποπ στιγμή του δίσκου κερδίζει το repeat με το σπαθί της. Δυνατός δίσκος, με καλά κομμάτια που στην τελική στηρίζουν και στηρίζονται από την εξαιρετική ερμηνεία και φωνή του Murphy. - 7.2 (hang up, low tar star, the rose, Eliza)

Morrissey - World Peace is none of your businness

Ναι, ο τίτλος του δίσκου, και το πρώτο ομώνυμο κομμάτι μου θύμισαν τα προφητικά λόγια, του ίδιου ποιητή, πριν 10 χρόνια: "In America, The land of the free, they said, And of opportunity, In a just and a truthful way. But where the president, is never black, female or gay, and until that day, you've got nothing to say to me, to help me believe"...Δεν βλέπω πως πίστεψε ο ίδιος αλλά οκ, δεν μου πέφτει και λόγος. Ο δίσκος δεν έχει να πει και πολλά. Και το χειρότερο είναι πως τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά το σύνολο είναι για πέταμα. Και δεν νομίζω ότι υπερβάλω. Κακές ρίμες, πάραλογες ιδέες που δεν δομούνται σωστά (όπως παλιότερα), κακά ριφς (δλδ στο neal cassidy wtf!!!), σπανιόλικες κιθάρες γιατί φαντάζομαι γίνεται sold out στη χιλή...Κι αν λέγαμε ότι το Years of Refusal ήταν ο χειρότερος δίσκος, τώρα το WPiNoyB συναγωνίζεται άνετα τον τίτλο. Κι όμως μπορείς να βρεις 2 κομμάτια που να αξίζουν?Ναι. Το staircase at the univercity (ειδικά αν δεν είχε την σπανιόλα κιθάρα στο τέλος) και το smiler with knife (ίσως και το Forgive Someone στη deluxe version). Θυμίζουν κάτι από τις μέρες που έβρισκες κανα δυο καλά singles στους δίσκου του. Fact 1: Η φωνή του παραμένει φωνάρα, Fact 2: Βαριέται ακόμα και να γράφει στίχους με αρχίδια, στίχους για να τους τραγουδήσεις, Fact 3: Έχει γίνει χειρότερος απο ότι ήταν. Κρατήστε τα 2+1 κομμάτια και off you go...(Υγ: το art hound μόνο σε εμένα θύμισε pulp?μαλλον, ε?!) - 3.0 (staircase at the univercity, smiler with knife, Forgive Someone*)

Inspiral Carpets - Inspiral Carpets

Έχοντας μέλη από το αρχικό τους σχήμα και με τους 2 προτεργάτες holt και lambert στις επάλξεις, μετά από 20 χρόνια οι inspiral carpets έβγαλαν νέο δίσκο. Θυμίζω τελευταίος δίσκος το '94 με το Saturn 5 μέσα και το I want you με τον Mark E. Smith (στη sinlge version). 12 κομμάτια και και περίπου 49 λεπτά μετά το πρώτο play, έχεις περάσει καλά, αλλά δεν έχει καθίσει η μπίλια πουθενά ή σχεδόν πουθενά... Την πρώτη φορά αναρωτήθηκα αν πράγματι άκουσα τον δίσκο. Καμία έκπληξη και μια συνολική φλαταδούρα σε όλο το δίσκο, με σχεδόν σε κάθε τραγούδι να εσωκλείει μια 60'ς μανία για ριφς είτε κιθάρας (τις λιγότερες φορές) είτε από τα πλήκτρα σαν γέφυρα. Εξαίρεση το Flying like a bird που η αργή του μελωδία ταιριάζει απόλυτα στα ψυχεδελικά πλήκτρα και το  hey now που θα χορευα άνετα. Μέτριος δίσκος. - 5.0 (hey now, you are so good for me, let you down)

_

How to Dress Well - "What is this Heart?"

How to Dress Well "What is this Heart?" (Domino, 2014)

Σε αυτή την περίεργη μουσικά χρονιά για εμένα, αυτός εδώ είναι ο μοναδικός δίσκος που μπορώ να πω ότι τον περίμενα εναγωνίως. Κάθε τόσο κοίταζα μήπως και διέρρευσε τίποτα, άκουσα τα κομμάτια που έδωσε πριν την κυκλοφορία του δίσκου με λαιμαργία, περιμένοντας το σύνολο για να μπορέσω να σχηματίσω γνώμη. Και από τη στιγμή που τον κατέβασα δεν έχω σταματήσει να τον ακούω. Στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο. Αν είναι καλός;
Κατ' αρχήν κάποια πράγματα για το πως βλέπω τη δουλειά του μέχρι τώρα: Το Love Remain του 2009 (και ακόμα περισσότερο όλα τα eps από τα οποία φτιάχτηκε) περιέχει μουσική που είναι κ α ι ν ο υ ρ γ ι α. Δηλαδή, κάτι που προσωπικά δεν το έχω ξανακούσει, κάτι που πήγε τα όρια ένα τσακ πιο πέρα. Οκ, πατάει σε διάφορα πράγματα όπως όλοι: το witch house, τις r'n'b αναφορές του. Αλλά αυτό το παραμορφωμένο, παγωμένο και αιθέριο αποτέλεσμα που προκύπτει, ήταν κάτι ολότελα δικό του. Αν έπρεπε να πω κάποιον άλλο μουσικό που βρισκόταν κοντά σε αυτόν τον ήχο, ο μόνος που θα μπορούσε να σταθεί είναι ο Forest Swords. Αυτό είναι το πιο κοντινό που μπορώ να σκεφτώ. Το Total Loss του 2012 ήταν μία διαφορετική υπόθεση: Ο πειραματισμός και η αποδόμηση που χαρακτήριζαν την πρώτη του δουλειά άρχισαν να δίνουν τη θέση τους σε τραγούδια. Σε πιο ξεκάθαρες δομές τις οποίες μπορείς να αναγνωρίσεις λίγο πιο εύκολα. Η παραμόρφωση περιορίστηκε και μας άφησε να καταλάβουμε ότι έχει πραγματικά καλή φωνή. Το homemade του πρώτου δίσκου έδωσε τη θέση του σε μία πολύ πιο τυπική παραγωγή.
Το “What is this Heart?” λοιπόν, συνεχίζει και ολοκληρώνει αυτή την μετάλλαξη. Ξεκινάει άλλωστε με το 2 years on (shame dream) το φτιάχνεται μόνο από μία ακουστική κιθάρα και την φωνή του. Θα μπορούσε εν δυνάμει να ηχογραφηθεί από οποιονδήποτε άλλο singer/songwriter (sic). Ευτυχώς βέβαια δεν είναι όλος ο δίσκος έτσι. Το Face Again για παράδειγμα έχει έναν σαφή Dubstep 'προσανατολισμό', με το μπάσο να σου χτυπάει το στομάχι και όλα τα υπόλοιπα που πάνε μαζί. Επίσης στο ίδιο κομμάτι οι r'n'b αναφορές παίρνουν το κεντρικό ρόλο. Το αποτέλεσμα θυμίζει (ίσως λίγο περισσότερο απ' όσο θα περίμενες) τις πιο καλές στιγμές του Weeknd (ειδικά η παραμορφωμένη φωνή παραπέμπει αρκετά στο Initiation). To Pour Cyril από την άλλη στήνεται σχεδόν αποκλειστικά πάνω σε έγχορδα αναπαράγοντας ως ένα σημείο τις πιο αιθέριες στιγμές του πρώτου δίσκου. Μόνο που εδώ όλα είναι καθαρά, χωρίς παραμόρφωση και επιμελώς δημιουργημένες ατέλειες με αποτέλεσμα το αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο προσιτό. Το Repeat Pleasure θα μπορούσε να είναι χιτάκι. Σχεδόν χορευτικό, με το φάντασμα του Prince να ξεπροβάλει. Το οποίο φάντασμα παίρνει το έλεγχο στο κολλητικό Very Best Friend.
Τα πράγματα λοιπόν είναι σχετικά απλά: Ο πειραματισμός θυσιάστηκε στο βωμό της προσβασιμότητας. Η επανάληψη και οι υπνωτικοί ρυθμοί έδωσαν τη θέση τους στην δημιουργία ξεκάθαρων και ολοκληρωμένων δομών τραγουδιού. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον μπορείς να μιλήσεις για τη μουσική του με αναφορές: γιατί κινείται σε μονοπάτια που τα έχουμε ξαναπάρει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν.
Αλλά όλα αυτά δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Έτσι κι αλλιώς οι προηγούμενες δουλειές του είναι ακόμα εκεί. Μπορείς να τις επισκεφτείς ξανά και ξανά. Αλλά κυρίως γιατί το αποτέλεσμα είναι όμορφο. Ναι, είναι τραγούδια, ναι σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσαν να τα έχουν ηχογραφήσει και άλλοι, αλλά είναι μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει τώρα τελευταία. Και γιατί όπως και να το κάνεις λίγος πάγος από τα προηγούμενα έχει βρει το δρόμο του και εδώ. Υπάρχουν σημεία που νιώθεις ξανά αυτή την αίσθηση του απόκοσμου που είχες στο Love Remains. Οπότε δεν είναι απλά τραγούδια τελικά. Είναι ποτισμένα με τους πειραματισμούς που τον οδήγησαν εδώ.

_

8.7

Those will burn: Face again, Pour Cyril, Very best friend

 _

υγ: btw, ο τύπος παίζει να είναι δύδιμος αδερφός του ginobili. όχι τίποτα άλλο, αλλά με τόσο ποδόσφαιρο αυτές τις μέρες, καλό είναι να θυμόμαστε και τα σοβαρά αθλήματα ;-)