Κάποια Είναι Ωραία, Κάποια Όχι

Το χαρτί υγείας είναι άχρηστο άμα βραχεί.
Ο αναπτήρας δίχως φλόγα είναι εκνευριστικός, όταν θέλεις να καπνίσεις. Το ίδιο και η σύνδεση στο ίντερνετ άμα αποσυνδέεται κάθε τρεις και λίγο.
Το Blond του Frank Ocean είναι συμπαθητικό, αλλά δεν είναι και γαμάτο. Μάλλον δεν είναι και στο επίπεδο του channel orange. Κάθε φορά που το ακούω ξανά μου φαίνεται καλύτερο όμως και είναι καλό αυτό.
Θα ήταν ωραίο να φτιάξει ένα δίσκο ο Kanye West, αλλά να τραγουδάει ο Frank Ocean.
Ίσως θα ήταν ωραία να σταματήσει να προσπαθεί να γίνει ο καλύτερος ράππερ ο Kanye και να κάνει μόνο παραγωγές. Αλλά και έτσι ωραία είναι. Ίσως και πιο χρήσιμο.
Το The life of Pablo, έχει όμορφες ιδέες, αλλά λίγη δουλειά.
H Zaha Hadid είχε πει σε μια συνέντευξη "It is exactly like writing. This is the composition, and also you have to edit it, over and over again, so that it looks seamless and effortless." Νομίζω κάτι αντίστοιχο είχε πει ο Hemingway, αλλά δεν το βρίσκω κάπου ακριβώς.
Αν δεν το έχει πει κανένας άλλος, το λέω εγώ για τον δίσκο του Kanye (ότι λείπει) και για τη μουσική γενικότερα. Καλό;
Είναι ωραίο που έχει βγάλει τόσους δίσκους ο Kanye και έχει μάθει τόσο πράγματα που μπορεί και πετάει έτσι εύκολα ένα δίσκο, ενώνοντας ιδέες που έχει ξανακάνει.
Είναι καλό που έχει έναν τέτοιο εγωισμό ο Kanye που γίνεται καύσιμο για τη δουλειά του. Και που βάζει όνομα σε ιντερλουδίο "Ι Love Kanye" καλό είναι, γιατί το βλέπουν όλοι ότι δεν κρύβεται.
Είναι μαλακία όλο αυτό με τις ιδιοκτησίες και τα Tidal και έτσι, γιατί τώρα δεν ξέρω τι να βάλω στο ποστ να παίζει.
Ήταν ωραία που τα έγραψα.

20 tunes of 2014 || part II

Μάλλον έγινε μεγάλο το σεντόνι στο προηγούμενο ποστ και δεν χωράει η εικοσάδα. Here are the rest.

Chet Faker|| Φλώρος ξέρω, αλλά μαρέσει.

18+ || Οριακά δεν έφτασε 20άδα. Αλλά έχει κάτι ιδιαίτερο.

Wye Oak||Μέτριος δίσκος, ωραίο τραγούδι.

Little Dragon || Αγαπημένο Συγκρότημα, μέτριος δίσκος.

Rustie|| Party banger και έτσι. + Danny Brown

Schoolboy Q|| Τον συμπαθάμε και ας μπορούσε καλύτερο ο φετινός του δίσκος.

Vince Staples|| Ταλεντάρα, δισκάρα, μπιτάρα.

Joey Badass|| Αγαπημένος και επερχόμενο αστέρι. Κάπου στον επόμενο μήνα θα βγει και ο δίσκος.

Apollo Brown || Φέτος ήταν η χρονιά του. Άξιος συνεχιστής του Dilla.

Kendrick Lamar || Χορευτικός Κ.? Hell yeah! Περιμένουμε με αγωνία και τον δίσκο.

Kasabian || Για κάποιο λόγο μου άρεσε ο δίσκος σε κάποια φάση.

Spoon || Δεν ξέρω για τον δίσκο, αλλά αυτό το κομμάτι είναι όμορφο.

20 tunes of 2014

Μετά την απίθανη εικοσάδα μας. -Που μόνο ο worker ξέρει πως βγαίνει από τις λίστες που δίνει ο καθένας. Ουδεμία σχέση έχω με τη Beyonce- Και επειδή ωραίες οι εικόνες, αλλά ας ακούσουμε και λίγο μουσική... Έχω να προσθέσω 20 κομμάτια - video clips από δίσκους που δεν έφτασαν στην εικοσάδα ή από επερχόμενους δίσκους που θα μας απασχολήσουν στο 2015.

Αν και λίγο randomly επιλεγμένα, ορίστε και σε playlist για να το αφήσεις να παίζει...

Warpaint || Δεν πρόλαβα να τον ακούσω πολύ, αλλά αυτό το clip τα λέει όλα.

Angus and Julia Stone || Πολύ όμορφος δίσκος για τις πιο χαλαρές στιγμές.

Timber Timbre || Τους γνώρισα κυριολεκτικά τελευταία στιγμή. Να ναι καλά οι φίλοι Indiefunka στον poplie.eu . Πρόλαβα να αγαπήσω όμως αυτό το κομμάτι.

jamie xx || Αποδεικνύει άλλη μια φορά, τι μας άρεσε πίσω από τους "the xx".

Black Bananas || Αυτό το τσίμπησα από τον κύριο ραγγεντυ, σε κάποια φάση μέσα στη χρόνια, και έμεινε αναφορά μέχρι το τέλος.

Eagulls || Δεν μου τους χωρέσανε στην εικοσάδα, οπότε τους βάζω σαν κομμάτι γιατί θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον.

Caribou || Για άλλους στους κορυφαίους της χρονιάς, εμείς αρκούμαστε σε αυτό το κομμάτι.

Banks|| Για όσους το σκέφτονται ακόμα, απλώς δείτε το video. Δεν το επέλεξα τυχαία.

This is the best of 2014

Μας ζόρισε αυτή η χρονιά. Αλλά στο τέλος σώθηκε. Καταφέραμε και βγάλαμε 20άδα. Ορίστε λοιπόν: την παραδίδουμε για μία ακόμα φορά. Καλή χρονιά!

    

Αυτόματη γραφή και έτσι.

Δεν το λες και procrastination αυτό το οποίο περνάω το τελευταίο διάστημα, μάλλον άσκηση στο multitasking. Και έτσι έχουμε ήδη δύο λέξεις για να περιγράψουμε μια κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, που είναι πολύ πιο εύκολο και απλό να είναι στα αγγλικά παρά στα ελληνικά. Ακόμα ένα στοιχείο της γενιάς μας. Όπως και οι ψυχοσωματικές ασθένειες(;), και ένα σωρό άλλα. Όπως και η φυγή στο εξωτερικό. Εγώ προσωπικά είναι σαν να έχω βρει τη λίστα και να τα τσεκάρω όλα. Τώρα κανονικά για μουσική γράφουμε εδώ. Αλλά νομίζω χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα όλοι. Όχι από τη μουσική ακριβώς, αλλά από αυτό το mood του γράφω για κάτι, κυρίως καινούργιο, συνήθως καλό, κατά βάση στοιχειοθετημένο, και με απώτερο στόχο να το διαβάσει και κανένας άλλος. Λίγο το καλοκαίρι, λίγο η δουλειά, λίγο οι δίσκοι που θα έπρεπε να έχουν βγει και δεν έχουν, έχει περάσει και εγώ δεν ξέρω πόσος καιρός χωρίς να γράψω κάτι. Οπότε η φάση είναι είναι προφανώς αυτοαναλυτική. Κάτσε να δούμε λοιπόν που βρισκόμαστε. Σε φάση, προσπαθώ να ξεμπλοκάρω από σκέψεις, να ξεσκουριάσω για να κρατήσω μια επαφή για αργότερα. Ίσως αρκετά αργότερα έτσι όπως βλέπω το πρόγραμμά μου...

Το άλλο που παρατήρησα, που προφανώς και έχει σχέση με όλα όσα ανέφερα, είναι ότι αλλάξανε λίγο και αυτά που διαβάζω. Βαρέθηκα λίγο τη φιλοσοφία και το δοκιμιακό λόγο... Λίγο λογοτεχνία, -απέχω ακόμα αρκετά από το να γίνω fan.- και μια περίεργη στροφή στην ποίηση. Σε φάση διαβάζω λίγο και το σκέφτομαι για ώρα. Βρήκα ένα ενδιαφέρον εκεί, ως αναγνώστης δηλαδή, γιατί νομίζω δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω ο ίδιος. Και μάλλον αυτό με συναρπάζει' πώς κάθεται να γράψει ο άλλος, ένα είδος τόσο δύσκολο που εύκολα παρερμηνεύεται και παρεξηγείται, με απειροελάχιστες πιθανότητες να βρει απήχηση στα πρώτα του βήματα. Εκτός και αν έχει πολύ μικρό κύκλο που τον ενδιαφέρει. Ειδικά στις μέρες μας, που μέσω του διαδικτύου πας παντού. Όταν η κριτική γίνεται τόσο πιο εύκολα από την ίδια τη δημιουργία. Μάλλον για αυτό υπάρχουν τόσα περισσότερα ψευδώνυμα στην ποίηση. Κατασκευάζεις το προσωπείο σου, χτίζοντας την άμυνα που σου προσφέρει η ανωνυμία δηλαδή, και ταυτόχρονα απολαμβάνεις τα οφέλη της δημόσιας έκθεσης και της κριτικής στο έργο σου. Ξεκινάς δηλαδή μια πορεία από το μηδέν, που όμως όσο περνάει ο χρόνος χάνει την απόλυτη ελευθερία του πρώτου έργου. Αφού ανεξάρτητα του πόσο συνδέεται το πρόσωπο με το προσωπείο, υπάρχει η ταύτιση του έργου με το προσωπείο. Και το προσωπείο λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα διάφορα έργα-δημιουργίες του προσώπου-προσωπείου. Γαμώτο, μου αρέσει πολύ η ψυχολογία τελικά. Βέβαια θέλει πολύ διάβασμα και δεν έχουμε (α' πληθυντικός διαταραγμένης προσωπικότητας και έτσι) χρόνο. Γιαυτό και ψάχνουμε μια ψυχολόγο για σοβαρή σχέση. Η μαλακία είναι ότι γνώρισα μία πρόσφατα, αλλά αλλάζουμε και οι δύο χώρα οπότε μόνο μαθήματα δια αλληλογραφίας μπορούμε να κάνουμε.

Τώρα θα μου πεις γιατί να το δημοσιεύσω αυτό το κείμενο, αντί να το κρατήσω απλώς στο σκληρό μου δίσκο. Είναι ένα θέμα αυτό... Αλλά είπαμε ή μάλλον σε κάποιο άλλο κείμενο έχω γράψει για την ολοκλήρωση μιας διαδικασίας παραγωγής με την έκθεση-δημοσιοποίηση. Ας τα φανταστεί ο αναγνώστης, μη τα προσφέρουμε όλα στο πιάτο.

Αυτά. Πάω να φάω. Για να προλάβω να πάω για μπάνιο. Γιατί δουλεύω μετά.

PS: Πολύ λίγοι δίσκοι έχουν κρατήσει για καιρό στις λίστες αναπαραγωγής μου. Ίσως κάποια στιγμή να τους δούμε αναλυτικότερα. Αυτό που θέλω να μοιραστώ εδώ είναι αυτό:  

IVRY – 100s,

εδώ όλο το mixtape: http://www.datpiff.com/Ivry-100s-mixtape.590055.html

και πρώτη γεύση εδώ:

How to Dress Well: Cold Nites / The story so far

Η ιστορία ξεκίνησε κάπου στη μέση του 2009, όταν ο κύριος Tom Krell, aka How to Dress Well, άρχισε να ανεβάζει στο blog του μία σειρά από home-recordings. Το περιεχόμενό τους θολό και μυστηριακό. Δεν πήρε και πολύ χρόνο. Αρχικά από στόμα σε στόμα, μέχρι που ανέλαβαν διάφορα κυρίαρχα ιντερνετικά μουσικά περιοδικά να τον προωθήσουν. Μέσα σε ένα χρόνο δίνει δωρεάν 7 eps από το blog του, και στο τέλος αυτής της πορείας τα ανασυντάσσει και τα κυκλοφορεί ως τον πρώτο του δίσκο Love Remains. Εδώ θα κάνουμε μία προσπάθεια λοιπόν να ακολουθήσουμε τα ίχνη της πορείας αυτής, μέχρι τον τελευταίο δίσκο του.

The Eternal Love 2009

Ο How to Dress Well λοιπόν, μαζί με τον κάποιον κύριο cock dock που τείνουμε να τον ξεχνάμε αλλά απ' ό,τι φαίνεται είχε πολύ σημαντικό input σε αυτή την πρώτη περίοδο, στις 9 Οκτωβρίου 2009 ανεβάζουν στο blog του πρώτου το Eternal Love. Το οποίο ξεκινάει με το Kidnap City, που δίνει ένα πρώτο στίγμα: Ένα ακαθόριστο sample που επαναλαμβάνεται χωρίς διαφοροποίηση και από πάνω η φωνή του Krell θολή και παραμορφωμένη να τραγουδάει σε υψηλή συχνότητα. Το αποτέλεσμα κάτι που μοιάζει αρχικά σαν κακό-ηχογραφημένο pop τραγούδι. Η συνέχεια βέβαια σου αποκαλύπτει ότι αυτό που μοιάζει ως κακή ποιότητα ηχογράφησης είναι μάλλον ηθελημένη κίνηση. Το The Moon Hungs είναι ένα αργόσυρτο drone, ατμοσφαιρικό και μυστηριακό σε ωθεί να μπεις σε μία κατάσταση πιο εσωτερική. Σε κάθε περίπτωση εδώ έχουμε μουσική που την ακούς μόνος σου, κατά προτίμηση βράδυ. Η μετάβαση στο Endless Rain γίνεται πολύ ομαλά, αλλά μόλις εμφανίζονται τα φωνητικά, που είναι πάντα σχεδόν ακατάληπτα, μία σχεδόν ανέμελη ατμόσφαιρα σχηματίζεται, ενώ το sample και ο τρόπος που το χρησιμοποιούν παραπέμπει σε πιο hip hop καταστάσεις. Ένα drone ενός λεπτού ακολουθεί με τη μορφή του Who could have know και σε οδηγεί στο Mistydoug, ένα ηχοτοπίο που σε αφήνει να αναρωτιέσαι για το τι είναι αυτό που μόλις άκουσες. _ - 8.4

Friday Morning Hymnal, 2009

Tο δεύτερο EP ακολουθεί ένα μήνα μετά, έχει διάρκεια μόλις 8,5 λεπτά και ξεκινάει με τα Stephon και Pill Crave. Drones, noise και reverb μαζί με άναρθρους φωνητικούς ήχους που δημιουργούν ασφυκτική ατμόσφαιρα και οδηγούν στο Ready for the World, μία από τις πιο χαρακτηριστικές HTDW στιγμές. Όπως φαίνεται και από αυτό το κομμάτι, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της πρώτης περιόδου είναι η επανάληψη. Το ίδιο μοτίβο ξανά και ξανά, να αχνοχάνεται και να επανέρχεται, να αλλοιώνεται σταδιακά και να παραμορφώνεται, αλλά πάντοτε αναγνωρίσιμο. Και πάνω σε αυτή την μάζα ήχων που σχηματίζεται έρχονται τα σχεδόν εξαϋλωμένα φωνητικά να προσθέσουν ένα ακόμα layer. Η οποία εξαΰλωση παίρνει τα ηνία στο Suicide Dream που ακολουθεί (αν δεν έχει γίνει ακόμα σαφές, ο κύριος Krell έχει μία καταθλιψούλα, έχει ηχογραφήσει τρία suicide dreams μέχρι τώρα.) - 8.7

Will U Sleep, 2009

Το 3ο EP, που φτάνει τα 10 λεπτά σε διάρκεια, είναι και το πιο αφηρημένο έως τώρα. Ακατάληπτοι ήχοι, μικροφωνισμοί και reverb αποτελούν το κυρίως μέρος, με τη φωνή του Krell να βρίσκεται θαμμένη πίσω από όλα αυτά. Εξάλλου και η ίδια υφίσταται τόσες παραμορφώσεις που σε σημεία είναι αδύνατο να την ξεχωρίσεις από τα υπόλοιπα. Η επανάληψη γίνεται ο βασικός οδηγός στην εμπειρία της ακρόασης: μέσα στο 'άγνωστο' του ήχου που προκύπτει, τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία μετατρέπονται σιγά σιγά σε οικεία, και τελικά σου δίνουν κάτι για να πιαστείς και να αρχίσεις να βγάζεις νόημα από το σύνολο. Ίσως τα You Hold the Water και When I want it να ξεχωρίζουν λίγο, αλλά αυτό δεν έχει και πολύ σημασία, μάλλον είναι καλύτερα να δεις τα 6 κομμάτια σαν ένα. - 8.5

Like in the Night How the Heart Becomes the Truth , 2009

Δεκέμβριος του '09 και το τέταρτο EP ανεβαίνει στο blog. Το οποίο ξεκινάει με το απίστευτο Escape Before the Rain που έχει ως σκελετό ένα επαναλαμβανόμενο sample του Debussy και σε συνδυασμό με την επεξεργασία που δέχεται, τα φωνητικά και την επανάληψη καταφέρνει να είναι τόσο υπνωτικό και αιθέριο που μοιάζει να έχει έρθει από κάποιο άλλο παράλληλο κόσμο. Σαν να δημιουργήθηκε σημειακά ένα πέρασμα μεταξύ του δικού μας, βαρετού σύμπαντος και του κάποιου άλλου όπου όλα εκφράζονται με μελωδίες, και αυτό είναι ότι πρόλαβε να περάσει, αλλοιωμένο από την μετάβαση. Μόνο οι ομιλίες εκεί στην αρχή σε κρατούν σε επαφή με την πραγματικότητα. Στην οποία επανέρχεσαι με το When I'm on High, που είναι το πρώτο κομμάτι που παράγουν και έχει μία κάποια συγγένεια με τραγούδι. Σαν κάτι ανάμεσα σε Hercules and Love Affair και Knife σε slow motion με ένα πειραγμένο funk vibe... ούτε καν πλησίασε η περιγραφή, αλλά κάνω ό,τι μπορώ. Το Closer ακούγεται σαν το αέρα που περνάει μέσα από κάποιο τούνελ, ξανά και ξανά, σε κύματα. To I Don't Know What it Takes εμφανίζει επιτέλους και κρουστά, ενώ κάποιους από τους στίχους μπορείς να τους καταλάβεις, κάτι ιδιαίτερα σπάνιο έως τώρα. Και ο αέρας επανέρχεται στο How Could This Have Happened, αυτή τη φορά περισσότερο ελεγχόμενος και κατευθυνόμενος ώστε μετατρέπεται σε κάτι που μπορούσε να είναι ο ρυθμός τους χτύπου μίας καρδιάς. - 9.0

Born Bodies , 2010

2 μήνες αργότερα, Φεβρουάριος '10 πλέον και προκύπτει το Burn Bodies, μαζί με το επόμενο. Περισσότερα drones, noise και reverb. Το My Body φέρνει τα φωνητικά σε πρώτο πλάνο ή τουλάχιστον περισσότερο απ' όσο τα προηγούμενα. Drone'n'b το ονομάζει ο ίδιος στο αντίστοιχο post, και δεν είναι κακό ως περιγραφή, αλλά από την άλλη είναι σίγουρα πολύ λίγο για να χωρέσει όλα αυτά που συνεισφέρουν στο τελικό αποτέλεσμα. Και στο τέλος το Date of Birth, με ένα υπόκωφο beat που τινάζει τα μπάσα στον αέρα και την μελωδία των φωνητικών να μην μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό σου. - 8.6 _ _ _

Five Souls , 2010

To Five Souls ξεκινάει με το These Visions που θα μπορούσες να το πεις ψυχεδελικό και ένα υπέροχο επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Είναι καταπληκτικό πως ό,τι και να χρησιμοποιούν για να δημιουργήσουν τις επαναλαμβανόμενες ραχοκοκαλιές των συνθέσεών τους το αποτέλεσμα έχει παρόμοια χαρακτηριστικά. Είτε σαμπλάρουν Debussy, είτε Backstreet Boys, είτε χρησιμοποιούν δικούς τους ήχους προκύπτει το ίδιο ρυθμικό, υπνωτικό, υπερβατικό αποτέλεσμα. Το Walking This Dumb που ακολουθεί είναι το κομμάτι που με έκανε να ασχοληθώ μαζί τους. Δεν θυμάμαι που το άκουσα αρχικά, αλλά ήμουν πολύ τυχερός γιατί είναι ένα από τα λίγα αυτής της περιόδου που μπορείς να το προσεγγίσεις από την πρώτη ακρόαση. Ρυθμικό, πολύ πιο γρήγορο απ' ό,τι μας έχουν δώσει ως εδώ και σχεδόν χορευτικό. Όλα αυτά βέβαια εννοείτε μαζί με όλη την παραμόρφωση και την διαστρέβλωση που τους χαρακτηρίζει. Συνεχίζει να είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Το Lover's Start βασίζεται στην επανάληψη ενός sample που μοιάζει να είναι κάτι σαν το ακόρντο από μία κιθάρα, κάτι που του δίνει έναν πιο ζεστό χαρακτήρα, ο οποίος όμως χάνεται σιγά σιγά μέσα από την επανάληψή του. Όπως τα space synths του 11 Years On δίνουν αρχικά μία disco αίσθηση, η οποία και αυτή χάνεται και μετατρέπεται σε μία industrial, μηχανική επανάληψη. - 9.5

Can't See My Own Face: The Eternal Love 2 , 2010

Όσο περνάνε οι μήνες, όλο και περισσότερος κόσμος τους ανακαλύπτει, ο Krell δίνει συνεντεύξεις από το Pitchfork μέχρι τη Village Voice, με αποτέλεσμα να έρθει αυτοπεποίθηση, και σιγά σιγά μία ωρίμανση. Αυτό εδώ είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια και μάλλον το καλύτερο ως τώρα. Τα φωνητικά αρχίζουν να έχουν όλο και πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, τα drones και τα ηχοτοπία περιορίζονται σχετικά και παίρνουμε 5 κομμάτια το ένα καλύτερο από άλλο. Το Suicide Dream 2 είναι άλλο ένα αιθέριο, σχεδόν άυλο κομμάτι στο οποίο χάνεσαι ολοκληρωτικά. Είναι η πρώτη τους σύνθεση που ξεπερνάει τα 4 λεπτά, αλλά κάθε δευτερόλεπτο μοιάζει να είναι ζωτική σημασίας. Το Can't see my own face είναι ξανά ρυθμικό και απόμακρο, αλλά ταυτόχρονα τα φωνητικά, που αρχίζουν να κάνουν όλο και πιο ξεκάθαρες τις r'n'b αναφορές τους προσθέτουν μία ζεστασιά που δεν την είχαμε βρει μέχρι τώρα πολλές φορές. Μια επαναλαμβανόμενη κιθάρα γίνεται η βάση για το You Won't Need Me Where I'm Going (πολύ αισιοδοξία έχει πέσει...) και γίνεται ξεκάθαρο πλέον ότι η φωνή αποκτάει σημαντικότερο ρόλο από τα υπόλοιπα στοιχείο. Όπως και να 'χει, υπέροχο και αυτό. Όπως και το Decisions που ακολουθεί βέβαια, το οποίο κατάφερε να μπει σε πολλές λίστες με τα καλύτερα τραγούδια εκείνης της χρονιάς, και όχι άδικα. Ένα αποδομημένο, σχεδόν tribal, κρουστό, τα πλήκτρα στο υπόβαθρο - σχεδόν δεν τα αντιλαμβάνεσαι αρχικά αλλά δεν θα μπορούσαν να λείπουν - και βέβαια και πάλι η φωνή. Το Mr By & By από την άλλη που κλείνει το EP είναι αρχικά λίγο περίεργο σε σχέση με ότι προηγήθηκε: ένα παλιομοδίτικο drum machine και μία καθαρά r'n'b ερμηνεία και φτιάχνουν και το πρώτο τους χορευτικό κομμάτι. - 9.8

Ecstasy with Jojo / Take it on , 2010

Double A-sided 7” που βγαίνει λίγο πριν τον ίδιο τον δίσκο. Το Ecstasy with Jojo μοιάζει σαν tribute στον Michael Jackson, με την απαραίτητη παραμόρφωση και επανάληψη βέβαια. Το Take it on είναι σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση, περισσότερο κοντά στη σκοτεινή πλευρά τους και στη λογική των EPs που προηγήθηκαν. Το προτιμώ λίγο περισσότερο αυτό το δεύτερο είναι αλήθεια. - 8.1 _ _ _ _ _ _

Love Remains , 2010

14 τραγούδια από τα EPs που προηγήθηκαν επιλέγονται και ξαναδουλεύονται για να αποτελέσουν τον πρώτο του επίσημο δίσκο. Οι αλλαγές ελάχιστες, και έχουν να κάνουν κυρίως με την ποιότητα του ήχου. Η επιλογή των κομματιών γέρνει λίγο προς αυτά που δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στα φωνητικά και μοιάζουν να είναι λίγο πιο ολοκληρωμένα και νομίζω ότι είναι ιδανική. Το αποτέλεσμα είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχει κυκλοφορήσει μέχρι τώρα στα '10s. Το ότι είναι συλλογή κομματιών δεν επηρεάζει καθόλου το αποτέλεσμα. Καταφέρνουν να ακούγονται συνεκτικά και σαν ένα σύνολο. Δεν θα ξαναγράψω για το κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Αλλά κάποια πράγματα για αυτό το σύνολο: Αν ψάξετε να διαβάσετε για αυτό τον δίσκο, αλλά και το σύνολο της δουλειάς του γενικότερα, θα βρείτε σαν βασική αναφορά την r'n'b των '90ς. Λογικό. Μεγάλωσε εκείνη τη δεκαετία, και ο τρόπος που τραγουδάει δείχνει ξεκάθαρα αυτές τις αναφορές. Επίσης είναι αρκετά trendy σαν αναφορά και τον βάζει στο ίδιο τσουβάλι με όλους τους άλλους που ηχογραφούν στο σήμερα ανακατεύοντας την r'n'b με την ανεξάρτητη μουσική. Και αυτό είναι βολικό και hype από πολλές απόψεις. Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Υπάρχει άλλη μισή, πολύ πιο σκοτεινή, που αποκρύπτεται επιμελώς. Καθώς μεγάλωσε στα '90ς, και ίσως έχοντας και μία σχιζοειδή συνιστώσα στο χαρακτήρα του, εκείνη την περίοδο εκτός από r'n'b άκουγε και πολύ black metal. Και όχι δεν το βγάζω τελείως από το μυαλό μου. Πέρα από το ότι είναι αρκετά εύκολο για κάποιον που έχει ακούσει τους πειραγμένους νορβηγούς εκείνης της περιόδου να το αντιληφθεί ακούγοντας την μουσική του, σύμφωνα με τα ίδια τα λεγόμενά του παλιότερα έπαιζε σε black metal μπάντα (μέχρι που βαρέθηκε τις κιθάρες). Επίσης μια ματιά σε αυτό το post με τα καλύτερα albums του 2009 δίνει τα αντίστοιχα hints. Και αυτή η δεύτερη πλευρά των επιρροών του έχει εξίσου σημαντική συνεισφορά με την πρώτη. Ναι, η r'n'b χαρακτηρίζει τα φωνητικά σε μεγάλο βαθμό, αλλά το πρωτόλειο black metal καθορίζει τη δομή των κομματιών, την επανάληψη και τον τρόπο με τον οποίο αυτή εκτελείται, καθώς και το ψυχρό έως παγωμένο χαρακτήρα που βγαίνει προς τα έξω. Ακούγοντας το σύνολο των EPs αυτό είναι ακόμα πιο προφανές, αλλά και στον δίσκο δεν κρύβεται. Όσο λοιπόν καθοριστικές για τον ήχο του δίσκου είναι οι επιρροές από τις δουλειές των TLC ή του Bobby Brown, άλλο τόσο, για να μην πω πολύ περισσότερο, είναι καθοριστική η επιρροή του Filosofem των Burzum. Και νομίζω ότι ο λόγος που η μουσική αυτής της πρώτης περιόδου του είναι τόσο πρωτότυπη και μοναδική είναι ακριβώς γιατί ανακατεύει δύο μουσικές κατευθύνσεις που όχι απλά κανένας άλλος δεν το είχε κάνει, αλλά δεν το είχε φανταστεί καν. Στη συνέχεια αυτή η δεύτερη συνιστώσα εκτοπίστηκε για χαθεί ολοκληρωτικά στον τελευταίο δίσκο. Αλλά εδώ είναι ακόμα κυρίαρχη. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και ακούστε αυτόν τον δίσκο. Και φροντίστε αυτό να γίνει με τις κατάλληλες συνθήκες: μόνοι σας και αποφασισμένοι να αφιερωθείτε και να χαθείτε στη μουσική του. - 9.8

Just Once , 2011

Άλλο ένα EP, αυτή τη φορά με επανεκτελέσεις 4 κομματιών με τη συνοδεία εγχόρδων και πιάνου. Το πόσο τους ταιριάζει είναι περιττό να το σχολιάσω μάλλον. Από τη μία χάνεται αυτή η lo fi αισθητική που έχουν οι αυθεντικές εκτελέσεις. Από την άλλη τονίζεται η ατμόσφαιρα και ο υπερβατικός τους χαρακτήρας. Οι επιλογές βέβαια είναι αντίστοιχες. Τα δύο Suicide Dreams τα οποία απογειώνονται. Η ένταση των συναισθημάτων που εκλύονται είναι εκκωφαντική, στα όρια της αντοχής. Ίσως να γίνονται καλύτερα και από τις πρώτες εκτελέσεις. Μετά προστίθεται ένα τρίτο Suicide Dream το οποίο θα εξελιχθεί (λίγο αφηρημένα) αργότερα στο When I was in Trouble του επόμενου δίσκου. Και κλείνει με το Decisions που το προτιμώ στην αρχική του εκδοχή, αλλά είναι παρόλα αυτά εξίσου εντυπωσιακό εδώ. - 8.9

Total Loss , 2012

Το Total Loss ξεκινάει με το When I was in Trouble, το οποίο αντηχεί το Suicide Dream 3 από το προηγούμενο EP. Ταυτόχρονα είναι αρκετά κοντά στον ήχο των προηγούμενων δουλειών. Τουλάχιστον πιο κοντά από τα περισσότερα κομμάτια σε αυτόν το δίσκο. Όπου δεν παίρνει και πολύ για να καταλάβεις ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Εδώ έχουμε λοιπόν 11 τραγούδια. Με γέφυρες, ρεφρέν και ότι άλλο συνεπάγεται. Το μουσικό όχημα επομένως είναι η pop, με τις r'n'b αποχρώσεις που θα περίμενες από τον How To Dress Well. Αλλά το ότι έχει αλλάξει το μουσικό όχημα δεν σημαίνει ότι έχει αλλάξει και ο στόχος. Αν μάλιστα προσθέσουμε και το ότι το θέμα του δίσκου είναι η απώλεια (κάτι για το οποίο δεν σου αφήνει καμία αμφιβολία ο τίτλος) τότε γίνεται προφανές ότι η μελαγχολία κυριαρχεί. Συνεχίζουμε να έχουμε αιθέριες συνθέσεις, ερμηνείες που βασίζονται στην ευαισθησία και στις ανεπαίσθητες αποχρώσεις της και μία παγωμένη ατμόσφαιρα που διαπερνάει τα περισσότερα κομμάτια. Δεν έχουμε βέβαια την lo fi αισθητική του πρώτου δίσκου, ούτε τα layers από reverb, θόρυβο και παραμόρφωση που έκρυβαν και θόλωναν τις μελωδίες στο Love Remains. Οπότε το αποτέλεσμα είναι θεωρητικά πιο προσβάσιμο. Αλλά ακόμα και στις πιο 'groovy' στιγμές του, όπως για παράδειγμα το & It Was U, υπάρχει κάτι κρυμμένο και σκοτεινό (και δεν είναι μόνο οι στίχοι) που δεν σου επιτρέπουν να τα ακούσεις σαν τυπικά pop κομμάτια. Και αυτός εδώ ο δίσκος απαιτεί τελικά προσοχή και προσπάθεια για να μπεις στα πιο εσωτερικά του επίπεδα. Όσο για την ομορφιά που περιέχει, τα λόγια και πάλι είναι περιττά. Ακούστε το Cold Nites για παράδειγμα, ή το οργανικό World I Need You, Won't Be Without You που ακολουθεί τα διδάγματα του Just Once, αλλά πιο ώριμα και ολοκληρωμένα. Ή το Struggle που κινούμενο σε υψηλές συχνότητες θυμίζει έντονα Gang Gang Dance. Ή το How many που έχει ίσως την πιο κολλητική μελωδία που έχει γράψει μέχρι τώρα. Άλλη μία ώρα απόλαυσης. - 9.0

“What is this Heart?” , 2014

Για αυτόν το δίσκο τα είπαμε αναλυτικά εδώ. Πλέον ο How to Dress Well έχει μετατραπεί σε έναν pop τραγουδοποιό, που πατάει πάνω στην r'n'b και σε όλα αυτά που βρίσκονται τριγύρω της. Ο πάγος, ο πειραματισμός και η ακατάσχετη μελαγχολία έχουν χαθεί, τουλάχιστον στην επιφάνεια. Αλλά όσο αυτό που κάνει θα έχει ως αποτέλεσμα όμορφη μουσική, εμείς θα είμαστε μαζί του. - 8.7 _ _ _ _

Λίγο Dream Pop, Λίγο Shoegaze και ο φόβος για τον μπουθ...

Σήμερα 5 του Ιούνη, έφτασε εκείνη η ωρα που, να πω την αλήθεια, δεν περίμενα με τίποτα να έρθει. Έβαλα να ακούσω το καινούργιο των James.
Να προσθέσω πως ανήκω στη προνομιούχα γενιά που όταν μισεί κάποιον θεωρεί υποχρέωση να χέσει στο τάφο του ή κάτι τέτοιο βρωμερό παράλληλα και μακάβριο και που ποτέ δεν θα τα καταφέρει...

ε, ο Μπουθ ήταν στο Βου από τους πρώτους μέσα στη μακρυά λίστα. Και συνεχίζει. Μη νομίζεις.

Ναι, κατέβασα james και το "walk like you" ακούγεται ρε γαμώτο. Ευτυχώς δεν ακούγεται το επόμενο (curse curse) και το πεταξα... Αλλά δεν είμαι εδώ για να γράψω για αυτόν το δίσκο, απλά τρόμαξα. 

(Ουφ το έβγαλα απο μέσα μου κι ηρέμησα).

Αυτό που έχει τρομερό ενδιαφέρον όμως είναι το how to keep from falling off a mountain των slowness. 

Ω ναι. Πάρε το mountain για αρχή. 7 λεπτά. Κόλαση. Βγήκε προχθές. Κι αξίζει.

Προσωπικά θα προτείνω και το Nausea των Craft Spells. Dream pop όμως. Αν είσαι στα σκληρά-μακρυά. 

Αν παντως θες shoegaze φρέσκο, ωραίο και συνάμα EP για να μην βαρεθείς wildhoney η μπάντα και seventeen το EP. 3 κομμάτια να τα πιεις στο ποτήρι..

Subculture(s) #006: Cover me in Darkness

Η ερώτηση της ημέρας: ποια είναι είναι η καλύτερη διασκευή που έχεις ακούσει; Το ξέρω, κλισέ ερώτηση, αλλά μου ταιριάζει σε αυτή τη φάση, έτσι για να νιώσω πάλι λίγο μουσικόφιλος. Αλλά έτσι κι αλλιώς, οι διασκευές δεν είναι αστεία υπόθεση. Μπορεί να είναι και πιο δύσκολο να κάνεις μία ουσιαστική διασκευή από το να γράψεις ένα καινούργιο κομμάτι. Όπου 'ουσιαστική' διάβαζε 'μία διασκευή που προσπαθεί να βρει κάτι κρυμμένο στο αρχικό κομμάτι, να το φέρει στην επιφάνεια και να το κάνει κυρίαρχο'. Διαφορετικά είναι απλά επανεκτέλεση. Για μένα, οι πιο αναπάντεχες διασκευές, αυτές που εκτίνασσαν το μυαλό (blew my mind, χεχε) για κάποιο περίεργο λόγο έρχονταν σχεδόν πάντα από την σκοτεινή πλευρά της μουσικής. Έτσι απλά νομίζω, αυτοί οι μαυροφορεμένοι τύποι, όποτε αποφάσιζαν να ασχοληθούν σοβαρά με τη δουλειά κάποιου άλλου, το έκαναν με τον καλύτερο τρόπο. Οπότε ορίστε οι τέσσερις πιο αντιπροσωπευτικές που μπορώ να σκεφτώ:

The Sisters of Mercy Gimme Shelter (Temple of Love 12") 1983

Και φυσικά, τίποτα δεν θα μπορούσε να σταθεί πάνω από αυτό εδώ. Καταρχήν το αυθεντικό κομμάτι από μόνο του: ίσως και η πιο συγκλονιστική στιγμή των Stones. Σε όλα τα επίπεδα. Από τον ρυθμό και το riff μέχρι τον τρόπο που αναπτύσσεται, από το σπάσιμο στην μέση και την ερμηνεία του Mick μέχρι τους στίχους. Δηλαδή φαντάζομαι ότι οποιοσδήποτε θα μπορούσε να γράψει στίχους όπως “war, children, it's just a shot away / rape, murder, it's just a shot away”. Αλλά “a kiss away”; “Just a kiss away”? Pure genius*. Και κάπου εκεί μπαίνει στην εικόνα ο κ. Eldritch και η παρέα του. Το πρώτο αξιοπερίεργο είναι ότι μιλάμε για το 1983. Η διασκευή κυκλοφορεί ως b-side στο Temple of Love (το original ε; μην μπερδευόμαστε). Με άλλα λόγια πριν καν ο Wayne Hussey αναλάβει τις κιθάρες, και επομένως πριν καν βγάλουν τον πρώτο τους δίσκο. (by the way, όλη η πρώτη πλευρά του First and last and always είναι ουσιαστικά του Hussey, black planet, walk away, marian κτλ). Οπότε δύσκολα θα περίμενες ωριμότητα, η οποία μάλλον είναι απαραίτητη για να πιάσεις ένα τέτοιο κομμάτι, εκτός και αν βασιστείς απλά στο θράσος ελπίζοντας να σου κάτσει. Όπως και να 'χει, έκατσε πάντως, και δεν σηκώνεται με τίποτα. Οι Sisters βρίσκουν αυτή την υποβόσκουσα σκοτεινιά που υπάρχει κρυμμένη στο αυθεντικό και την φέρνουν σε πρώτο πλάνο, ανεβάζουν το μπάσο έτσι ώστε να τονίσουν ακόμα περισσότερο το ρυθμικό μέρος, μειώνουν λίγο, τόσο όσο χρειάζεται, την ταχύτητα και ο Eldrich φτύνει τις λέξεις μία μία έτσι ώστε η ανάγκη για καταφύγιο να γίνεται ακόμα πιο επιτακτική: Δεν έχουμε να κάνουμε πλέον με μία στιγμή αδυναμίας, όπου σε παίρνει λίγο από κάτω και βλέπεις τα πράγματα λίγο απαισιόδοξα. Εδώ πλέον βρίσκεσαι από κάτω, το σκοτάδι είναι πυκνό που δεν αφήνει καθόλου χώρο για τον ήλιο που αχνοφαίνεται που και που στην εκτέλεση των Stones. Και χρειάζεσαι αυτό το καταφύγιο απεγνωσμένα. Προφανώς δεν θα το βρεις εδώ βέβαια. *update: μόλις συνειδητοποίησα τι γράφω και είπα να το μαζέψω λίγο: στο original λοιπόν, οι στίχοι είναι 'war,children, are just a shot away / rape, murder, are just a shot away' το 'just a kiss away' έρχεται μόνο στην τελευταία στροφή, αλλά σαν λύση: "I tell you love, sister, it's just a kiss away". Οπότε το 'war,children, are just a kiss away / rape, murder, are just a kiss away' είναι αντιστροφή που ανήκει στους Sisters. Άρα και το genius μάλλον εκεί πάει. Απ' ό,τι φαίνεται έχω ακούσει την εκτέλεση των Sisters πολύ περισσότερες φορές, ώστε πλεόν αυτή έχει περάσει στο υποσυνείδητό μου...

Type O Negative Paranoid (The Origin of the Feces) 1992

Εκεί που οι Sisters έκαναν τα 4 λεπτά του αυθεντικού Gimme Shelter 6, οι Type O Negative πήραν τα 2 και κάτι λεπτά του Paranoid και τα έκαναν 8. Και καταφέρνουν να συμπυκνώσουν μέσα σε αυτά ένα μεγάλο μέρος της ουσίας των πρωίμων Black Sabbath, και πιο συγκεκριμένα του πρώτου τους δίσκου (στον οποίο φυσικά δεν βρίσκεται το Paranoid). Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι για το Paranoid; Φαντάζομαι το riff του, τις τσιρίδες του Ozzy, το 'πάει να γίνει solo' του Tommy. Για τον Pete όμως, αυτό που είχε μεγαλύτερη σημασία μάλλον ήταν οι στίχοι και η παράνοια που προσπαθούν να περιγράψουν. Από εκεί και πέρα, κατεβάζει τους ρυθμούς στο ελάχιστο, διπλασιάζει το βάρος στις κιθάρες και τραγουδάει με το γνωστό του τρόπο. Πλήκτρα εμφανίζονται σε σημεία δημιουργώντας ατμόσφαιρα, το riff από το Iron Man ξεπετάγεται κάπου (και το οποίο είναι τουλάχιστον αναγνωρίσιμο, διότι, αυτό του Paranoid ψάξε να το βρεις). Και μετά υπάρχουν και αυτές οι παύσεις με τις φωνές και τα γέλια που δημιουργούν μία ψευδο-αισθησιακή κατάσταση σε στυλ Vampiros Lesbos που καταφέρνουν να δέσουν με τη σούπα. Το βασικό βέβαια είναι ότι στους Type O Negative υπάρχει κάτι που λείπει από όλα σχεδόν τα υπόλοιπα συγκροτήματα αντίστοιχης κατεύθυνσης: χιούμορ (ή τουλάχιστον έτσι το καταλαβαίνω εγώ). Πάρε για παράδειγμα το My girlfriends girlfriend: Θεωρητικά έχει παρόμοιο θέμα με το Lesbian Show των 'δικών μας' Nightfall. Και με τα δύο γελάς, μόνο που για το πρώτο αυτός είναι ένας από τους στόχους του, για το δεύτερο προκύπτει κατά λάθος από... την πολύ προσπάθεια. Όπως και να το κάνεις, διαφορετικά είναι να ακούς την ψευδοαισθησιακή φωνή του Pete να ψιθυρίζει “They keep me warm on cold nights / We must be quite a sight, / In our meat triangle / All tangled. / Wow.” και άλλο τους Nightfall να γκαρίζουν “Along with fate of mine / They both have left me, asinine / In love they fell, together shine / No place for me in this world of mine.” Θέλω να πω ότι, πέρα από το ότι ο τύπος που γράφει τους στίχους στους Nightfall πρέπει να την ψάξει για δυσλεξία, o Pete καταφέρνει να κάνει ομοιοκαταληξία το triangle με το tangled ενώ ακούγεται cool. Άσε που πέρασε και καλύτερα απ' ό,τι φαίνεται. Αλλά μάλλον έφυγα λίγο από το θέμα μας: κομματάρα (το paranoid από τους Type ντε!). Και να μην το ξεχάσω, στον ίδιο δίσκο υπάρχει και μία εξίσου τρομερή διασκευή του Hey Joe του Jimi και της εμπειρίας του, που έχει αλλάξει μέχρι και στίχους και έχει γίνει Hey Pete.

Nevermore Silent Hedges/Double Dare (In Memory Ep) 1996

Οι Nevermore (μέταλλα εξ' αμερικής για τους αμύητους) είναι αλήθεια ότι έχουν φτιάξει παράδοση στις άπαικτες διασκευές: Έχουν στο ενεργητικό τους μία σχεδόν death metal εκδοχή του Sound of Silence των Simon and Garfunkel, μία τρομερή εκδοχή του Love Bites των Priest (οκ, σε αυτό ήταν πιο κοντά στα νερά τους), και στην προηγούμενη ενσάρκωσή τους ως Sanctuary μία πειραγμένη εκτέλεση του White Rabbit των Jefferson Airplane. Αλλά εδώ ξεπερνάνε τον εαυτό τους. Καταρχήν η επιλογή των δύο κομματιών. Έψαξα να βρω αν οι ίδιοι οι Bauhaus τα συνέδεαν με κάποιο τρόπο, στα live πχ, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Άρα η ιδέα ήταν μάλλον των Nevermore. Από τη μία λοιπόν το Double Dare, από τον πρώτο δίσκο των Bauhaus, ωμό, ακατέργαστο, σχεδόν σε πονάει η φωνή του Peter Murphy. Το Silent Hedges έρχεται δύο χρόνια αργότερα, στο The Sky's Gone Out, με βασικό υπόβαθρο την ακουστική κιθάρα και έναν ήχο πολύ πιο κατεργασμένο πλέον. Έτσι η πρώτη έκπληξη είναι το πόσο καλά δένουν τα δύο κομμάτια μαζί, λες και ήταν φτιαγμένα για να παίζονται σαν ένα. Και μετά είναι βέβαια η εκτέλεση των Nevermore που είναι υποδειγματική, μαζί με τα φωνητικά, σε σημείο που φτάνεις να σκέφτεσαι αν το 'I dare you to be real' του Warrel Dane ακούγεται πιο ανατριχιαστικό και ενοχλητικό από αυτό του Peter Murphy. Όχι είναι η απάντηση, αλλά άξιζε η προσπάθεια. Παρεμπιπτόντως, όλο το ep αξίζει τον κόπο, έχει μία λίγο πιο gothic προσέγγιση από τις άλλες δουλειές του (εξ ου και η διασκευή φαντάζομαι).

The Shroud Alice (Long Ago and Far Away) 1996

Payback time για τους Sisters of Mercy. Ως δώρο για την διασκευή που έκαναν στο Gimme Shelter παίρνουν αυτή την εκτέλεση του Alice. Τώρα το πως είχε κάτσει να ακούσω αυτόν το δίσκο το 1996 που είχε βγει, ούτε που θυμάμαι. Τους Shroud ούτε που τους ξαναπέτυχα πουθενά (αν και απ' ό,τι είδα, μάλλον υπάρχουν ακόμα). Οι Shroud λοιπόν είναι ένα ακόμα μελαγχολικό gothic συγκρότημα, με μία τύπισσα που δεν έχει και καμία ιδιαίτερη φωνή να τραγουδάει, και που δεν μπορώ να βρω κανέναν λόγο για να ασχοληθεί κανείς μαζί τους, εκτός, από αυτή τη διασκευή. Παίρνουν λοιπόν ένα από τα πιο κλασσικά κομμάτια των Sisters, και αποφασίζουν να το αποδώσουν με ακουστικά όργανα (με το βιολί να κυριαρχεί). Η βιομηχανική, post punk ατμόσφαιρα των Sisters μετατρέπεται σχεδόν σε μεσαιωνική μουσική, που νομίζεις ότι έρχεται από κάποιο παρελθόν. Σχεδόν μάλλον. Γιατί τους προδίδει η φωνή της κοπελιάς, που δεν το έχει και ιδιαίτερα. Αλλά ακριβώς αυτό, το ότι δηλαδή το όλο αιθέριο του πράγματος δεν τους βγαίνει στα φωνητικά, είναι αυτό που κάνει το κομμάτι να ξεχωρίζει, γιατί δημιουργεί, άθελά του, μία σύνδεση με το τώρα (ή τέλος πάντων με το πολύ πιο κοντινό τότε) Δίνει την αίσθηση ότι μία κοπέλα που βγήκε μόλις από μία συναυλία των Sisters προσπαθεί να τραγουδήσει το Alice που μόλις πριν λίγο άκουσε, περπατώντας σε σκοτεινά industrial δρομάκια, αλλά στο κεφάλι της παίζει μία μουσική που έρχεται από αλλού, ως μέσω απόδρασης.

Subculture(s) #005: Dystopias

Όταν το 1516 ο Thomas More έγραφε το Utopia ίσως να μην φανταζόταν ότι έδινε ταυτόχρονα γέννηση και στο αντίθετο αυτού που είχε στο μυαλό του. Παρόλα αυτά η δημιουργία φανταστικών δυστοπικών κόσμων απ' ό,τι φαίνεται ασκεί πολύ μεγαλύτερη γοητεία στη φαντασία μας μιας και οι περιπτώσεις που περιγράφουν τέτοιες καταστάσεις είναι πολύ περισσότερες από αυτές που περιγράφουν πραγματοποιημένες ουτοπίες. Ίσως γιατί πολύ απλά με τις δυστοπίες είναι πολύ πιο εύκολο να ταυτιστούμε απ' ότι με τις ουτοπίες· μάλλον είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητά μας, για την ακρίβεια αποτελούν υπερβολές των κοινωνιών στις οποίες ζούμε.
Η σύγχρονη εποχή λοιπόν έχει να δείξει ένα μεγάλο πλήθος τέτοιων δημιουργημάτων (έχει να δείξει και ένα μεγάλο πλήθος πραγματικών δυστοπιών, αλλά ας το αφήσουμε αυτό προς το παρόν) τα 'αρχέτυπα' όμως είναι 3: Το 1984 του Orwell, το Fahrenheit 451 του Bradbury και το A Brave New World του Huxley. Αυτά τα τρία ορίζουν ένα τρίγωνο μέσα στο οποίο κινούνται ουσιαστικά όλα τα υπόλοιπα. Η μουσική λοιπόν δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη. Οπότε, μιας και έχω πολύ καιρό να γράψω ένα subcultures, είπα να θυμηθώ 4 από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις μουσικών δυστοπικών κόσμων: (σημείωση: αυτό το subcultures ξεκίνησα να το γράφω αρκετό καιρό πριν. για κάποιο λόγο δεν πολύ έβγαινε. οπότε μοιραία γράφτηκε σε πολλά διαφορετικά κομμάτια, αλλάχτηκε και ξαναπροσαρμόστηκε αρκετές φορές. Μέχρι που και για τους δύο από τους 4 δίσκους που περιγράφω - Archandroid και Deltron - κυκλοφόρησε και η συνέχειά τους. αυτό το τελευταίο ήταν και που με πίεσε να το τελειώσω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. οπότε μπορεί να βρείτε μερικές ασυνέχειες ή επαναλλήψεις...)

Queensrÿche Operation: Mindcrime 1988

To operation: mindcrime των Queensryche δεν αναφέρεται απαραίτητα σε κάποιον μελλοντικό κόσμο. Μάλλον τοποθετείται σε ένα ακαθόριστο παρόν, όπου τα πράγματα έχουν ήδη πάρει τον στραβό δρόμο. Η ιστορία έχει κάπως έτσι: Ο Nikki, εξαρτημένος από την ηρωίνη και οργισμένος με την κυβέρνηση και την κοινωνία γενικότερα, γίνεται μέλος μία οργάνωσης που έχει υποτίθεται ως στόχο την επανάσταση. Ηγέτης ο μυστηριώδης Dr. X, ο οποίος εκμεταλλεύεται τον εθισμό του Nikki για να τον μετατρέψει σε δολοφόνο. Στο άκουσμα της λέξης Mindcrime ο Nikki χάνει κάθε βούληση και υπακούει στις εντολές του Dr X, χωρίς καμία αντίσταση. Οι εντολές αυτές έχουν να κάνουν επί το πλείστων με δολοφονίες πολιτικών. Στην πορεία ο Nikki έρχεται σε επαφή, μέσα του σατανικού Father William με την Mary, πρώην πόρνη που έχει γίνει καλόγρια για τις 'ανάγκες' της οργάνωσης, και μοιραία οι δύο τους ερωτεύονται. Και εξίσου μοιραία αποφασίζουν να αφήσουν την οργάνωση. Ο Dr. X βέβαια δεν πρόκειται να το αφήσει έτσι αυτό, εξάλλου είναι αυτός που τους ελέγχει μέσω της μαγικής λέξης. Οπότε διατάζει τον Nikki να σκοτώσει τον παπά και την Mary. O Nikki εκτελεί τον πρώτο, κάνει έρωτα με την Mary πάνω στην αγία τράπεζα και θολωμένος (πες λίγο από την ηρωίνη, λίγο από το sex, λίγο από την επήρεια του Dr X, δεν θέλει και πολύ) φεύγει και περιπλανάτε αδίκως, για να γυρίσει ξανά στην εκκλησία και να βρει την Mary σκοτωμένη. Μην αντέχοντας τη σκέψη ότι μπορεί να είναι αυτός ο ίδιος που την εκτέλεσε (είπαμε, ηρωίνη, sex κτλ) ξαναρχίζει να περιφέρετε μέχρι που τον συλλαμβάνουν για τη διπλή δολοφονία. Αυτό με λίγα λόγια. Οκ, πολλά κλισέ μαζεμένα, το ξέρω. Έχει όμως δύο βασικές αρετές ο δίσκος: Η μία είναι ότι η ιστορία είναι πολύ όμορφα δομημένη και παρουσιασμένη με αποτέλεσμα η ακρόαση να αποκτάει έναν ιδιαίτερα κινηματογραφικό χαρακτήρα - έστω hollywood-ιανό - ενώ παράλληλα γίνεται το όχημα για την κοινωνικο-πολιτική κριτική που το συγκρότημα θέλει να κάνει (20 χρόνια πριν το Occupy Wall Street οι Queensryche χρησιμοποιούν τη φρασεολογία του: "the cops get paid to look away as the one percent rules America...". Η δεύτερη και βασικότερη αρετή όμως είναι η μουσική. Απίστευτα συνεκτική και μεστή, το operation: mindcrime είναι ίσως από τις πιο ώριμες στιγμές που μπορούμε να βρούμε στο φάσμα του hard rock / heavy metal. Μοναδικά κιθαριστικά riffs, (ελεγχόμενες πλέον) φωνητικές ακροβασίες και ένα από τα πιο σταθερά και ουσιαστικά rhythm sections που έχω ακούσει. Ο μύθος θέλει τον Geoff Tate να νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική μετά την ηχογράφηση του δίσκου· τόσο πολύ είχε μπει στο πετσί του ρόλου που ενσαρκώνει. Υπερβολές φαντάζομαι, αλλά η αλήθεια είναι ότι η θεατρικότητά του είναι ένα ακόμα από τα στοιχεία που βοηθούν το δίσκο. Τα κομμάτια είναι το ένα καλύτερο από το άλλο: από το Spreading the Disease και το The Mission στην κορύφωση του 10λεπτου Suite Sister Mary (η σκηνή των δολοφονιών στο ναό) και από εκεί στο μονολιθικό The Needle Lies, στο συγκλονιστικό Breaking the Silence και το minor χιτάκι I Don't Believe in Love μέχρι το ατμοσφαιρικό, κυκλικό κλείσιμο του Eyes of a Stranger είναι όλα παραδείγματα, 'ορθόδοξης' μέν, υποδειγματικής και ολοκληρωμένης δε, τραγουδοποιίας, που καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα όρια του metal. Το 2006 οι Queensryche είχαν μάλλον ξεμείνει από λεφτά και ηχογράφησαν το Operation: Mindcrime II, όπου πέρα από την αδιάφορη μουσική που προσπαθεί επί ματαίω να αναπαράγει την ατμόσφαιρα του πρωτότυπου, ξεκαθαρίζουν και όλα τα θολά σημεία της ιστορίας που την έκαναν γοητευτική (οκ, όλοι το φανταζόμασταν ότι δεν την είχε σκοτώσει ο Nikki τελικά την Mary, αλλά ήταν ανάγκη να μας το αποκαλύψετε με τόσες λεπτομέρειες?). Παρόλα αυτά το πρώτο Operation: Mindcrime παραμένει, 25 χρόνια μετά, ένα από τα πιο όμορφα concept albums, μία από τις πιο ολοκληρωμένες δουλείες που πρόσφερε το metal, και μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις - παραδείγματα που δείχνουν ότι η άμεση, 'user friendly' μουσική μπορεί να ισορροπήσει με τη μουσική ως ιδιαίτερη δημιουργία.

Janelle Monáe The ArchAndroid 2010

Το 'όραμα' της Janelle Monae ως προς τη δουλειά της είναι από όποια πλευρά και αν το σκεφτείς ιδιαίτερα μεγαλεπήβολο. Ακόμα περισσότερο αν σκεφτείς την ηλικία της. Ξεκίνησε το 2007 όταν κυκλοφόρησε το Metropolis: Suite I (the chase) που αποτελεί το πρώτο μέρος του. Το 2010 κυκλοφορεί αυτό εδώ, που περιλαμβάνει το δεύτερο και τρίτο μέρος, και σε μερικές μέρες κυκλοφορεί το Electric Lady με την συνέχεια και κατά πάσα πιθανότητα ολοκλήρωση του concept. Θαρραλέο, αν μη τι άλλο, και για πολλούς θα μπορούσε να είναι καταστροφικό. Η ιδέα, αν και αντλεί επιρροές από ένα μεγάλο αριθμό αναφορών, βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στο Metropolis του Fritz Lang. Αλλά εκεί που μία αναπαραγωγή της ιστορίας του Fritz Lang θα μπορούσε να περάσει μάλλον ως αδιάφορη, η Janelle εισάγει ένα twist στην υπόθεση που καταφέρνει να της δώσει άλλο χαρακτήρα και να την κάνει ξαφνικά ενδιαφέρουσα· ακριβώς επειδή μοιάζει τόσο με το αυθεντικό χωρίς όμως να είναι το ίδιο. Στην ταινία του 1927, έχουμε μία διαχωρισμένη κοινωνία με τους λίγους και πλούσιους να βρίσκονται στους υπερπολυτελείς ουρανοξύστες και τους πολλούς και φτωχούς να βρίσκονται κάτω από τη γη όπου δουλεύουν ασταμάτητα και εξαντλητικά. Το πλούσιο αγόρι ερωτεύεται το φτωχό κορίτσι, το οποίο τυχαίνει να είναι και η 'ψυχή' του κινήματος (του επαναστατικού that is). Ο κακός αρχηγός της πόλης (και 'κατά σύμπτωση' πατέρας του αγοριού) φτιάχνει ένα ανδροειδές στο οποίο δίνει τη μορφή της Μαρίας (το κορίτσι ντε) με σκοπό να κάνει τους εργάτες να σταματήσουν να την ακολουθούν (εντάξει, είναι λίγο πιο σύνθετο από αυτό, αλλά μην το παρακάνουμε εδώ...). Το ανδροειδές δηλαδή είναι κατά μία έννοια ο κακός της υπόθεσης· ένα μηχανικό αντικείμενο χωρίς συναισθήματα που ακολουθώντας εντολές εξαπατεί τους ανθρώπους. Η εκδοχή της Janelle όμως έχει και λίγο ηλεκτρικό πρόβατο μέσα της. Η Μαρία και το ανδροειδές-Μαρία γίνονται ένα πράγμα. Με άλλα λόγια η πρωταγωνίστρια (Cindi Mayweather) είναι ανδροειδές. Μία αλληγορία για το Άλλο όπως υποστηρίζει η ίδια, και - σε μία χολιγουντιανή και πάλι εκδοχή είναι αλήθεια - μάλλον τα καταφέρνει να λειτουργήσει ως τέτοια. Η Μαρία-Cindi λοιπόν στέλνεται πίσω στο χρόνο για να ελευθερώσει τους ανθρώπους (προσοχή, όχι τα ανδροειδή, άλλο ένα twist σε σχέση με τα κλασσικά μοτίβα επιστημονικής φαντασίας) από το καταπιεστικό καθεστώς που τους κυβερνά. Μουσικά, το project είναι ακόμα περισσότερο φιλόδοξο. Έχοντας μία soul/pop βάση συγχωνεύει μουσικές που ξεκινάνε από τη jazz και φτάνουν στην ψυχεδέλεια, από τα κλασσικότροπα ορχηστικά μέρη (μέχρι και σαμπλαρισμένο Debussy θα βρείτε) στο hip hop, από τον Michael Jackson στον Prince και από τα r'n'b στο funk. Το μεγάλο κατόρθωμα λοιπόν είναι ότι τελικά καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα σε όλα αυτά. Και να καταφέρει να μας δώσει πολλές όμορφες στιγμές. Όπως για παράδειγμα το κολλητικό Tightrope όπου μαζί με τον Big Boi φτιάχνουν μία φουτουριστική εκδοχή του Hey Ya με την Janelle να παίρνει τη θέση του Andre. Ή το εξίσου κολλητικό και 2ο single Cold War. Εκεί όμως που διαπρέπει είναι τα σημεία που φεύγει πραγματικά over the top. Όπως το οκτάλεπτο BaBopByeYa που κλείνει το δίσκο και παραπέμπει περισσότερο σε πραγματική σουίτα (ο υπότιτλος του δίσκου είναι Suites II & III). Ή το αμέσως προηγούμενο, Say you'll go, ή το δίλεπτο ιντερλούδιο Sir Greendown. Τέλος, επίσης ενδιαφέρον έχουν και οι πιο περίεργες στιγμές του, όπως το ψυχεδελικό Make the Bus, όπου συμμετέχει (αλλά και γράφει το κομμάτι) ο τελευταίος άνθρωπος που θα περίμενα να βρω εδώ μέσα, ο Kevin Barnes των Of Montreal. Αν και τα πρώτα δείγματα από τον επερχόμενο δίσκο δεν με έχουν ενθουσιάσει, όλος αυτός ο χαμός που γίνεται σε αυτόν εδώ τον δίσκο με κάνουν να ελπίζω ακόμα.

Rush 2112 1976

Εδώ έχουμε το blueprint για πολλά από όσα ακολούθησαν στην κατηγορία. Αν και δεν είναι ολόκληρος ο δίσκος concept, η πρώτη του πλευρά περιλαμβάνει την 20-λεπτη ομώνυμη σουίτα που αποτελεί και μία από τις πιο χαρακτηριστικές συνθέσεις των Καναδών. Μεταφερόμαστε στο 2112 που βρίσκουμε τον κόσμο να κυβερνάτε από του Ιερείς της Σύριγγας (όχι, δεν έχει και ναρκωτικά το plot, είναι εκ του Συρινξ, της νύμφης που οι θεοί μετέτρεψαν σε καλαμιά για να μπορέσει να ξεφύγει από τον ξαναμμένο Πάνα που την κυνηγούσε, ο οποίο στην συνέχεια την έκοψε - την καλαμιά - για να φτιάξει το περίφημο όργανό του - το μουσικό.) Οι ιερείς αυτοί λοιπόν ελέγχουν μέσω των υπολογιστών τους τα πάντα που έχουν να κάνουν με τη ζωή στη γη, ακόμα και το σύνολο της μουσικής. Ο πρωταγωνιστής βρίσκει λοιπόν μία κιθάρα (που προέρχεται από την εποχή πριν τον πόλεμο που κατέστρεψε τη γη το 2062, anyway, you get the picture), την οποία μαθαίνει σιγά σιγά να παίζει. Αποφασίζει λοιπόν ο αφελής να την πάει στους Ιερείς για να τους δείξει ότι οι άνθρωποι μπορούν να φτιάχνουν τη δική τους μουσική. Αυτοί προφανώς τον απορρίπτουν, αφού δεν τους πολύ-αρέσει οι άνθρωποι να κάνουν δικά τους πράγματα. Φεύγοντας έχει ένα όραμα όπου βλέπει τη ζωή πριν τους ιερείς. Αποφασίζει να αυτοκτονήσει για να μπορέσει να ενωθεί με τη ζωή των προγόνων του. Η κατάληξη αφήνεται ασαφής. Οκ, ξέρω είναι λίγο cheesy η υπόθεση, αλλά στα 70'ς είμαστε. Άσε που η μουσική αξίζει τον κόπο. Οι Rush είναι ακόμα στην αρχή τους και δεν έχουν τιθασεύσει ούτε την εκτελεστική τους δεινότητα ούτε την ενέργειά τους, οπότε ακούγονται ακατέργαστοι και επιθετικοί. Hard rock, χωρίς την επεξεργασία και την πιο εξεζητημένη προσέγγιση που ακολούθησαν στην συνέχεια. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν τα ίχνη αυτής της συνέχειας, κυρίως στη σύνθεση που ήδη αναλύσαμε. Αλλά και η δεύτερη πλευρά που δίσκου, άσχετη με το concept, έχει κομματάρες, όπως το Passage to Bangkok και το Twilight Zone. Όπως και να το κάνουμε πάντως, δίσκοι που τόσα χρόνια μετά αντέχουν, μάλλον έχουν και ένα μεγαλύτερο ειδικό βάρος, για τον ένα ή τον άλλο λόγο.

Deltron 3030 Deltron 3030 2000

Yo it's three thousand thirty I want y'all to meet Deltron Zero, and Automator. Και τον Kid Koala στα scratches να προσθέσω εγώ. Οι τρεις τους δημιουργούν τον μαγικό κόσμο του σωτήριου έτους 3030. Κατά ένα περίεργο τρόπο λοιπόν, και το 3030 έχουν αντίστοιχα προβλήματα με το 2112. Μία ολιγαρχία που εξυπηρετεί συμφέροντα πολυεθνικών έχει την εξουσία, η οποία εκτός από τα υπόλοιπα δικαιώματα των ανθρώπων καταπιέζει και τη μουσική έκφραση· το hip hop για την ακρίβεια, γιατί αυτό μας ενδιαφέρει εδώ. Ο Deltron Zero λοιπόν, πρώην στρατιώτης του καθεστώτος, γίνει μάχες, rap battles για την ακρίβεια, ενάντια στην καταπίεση και το καθεστώς. Και σύμφωνα με την ιστορία είναι τόσο καλός που στέφεται πρωταθλητής. Η αλήθεια είναι ότι ο Deltron, κατά κόσμο Del the Funky Homosapien, είναι πραγματικά πολύ καλός. Και αυτός εδώ ο δίσκος είναι η καλύτερη στιγμή του. Καταφέρνει να δημιουργήσει έναν γαλαξιακό σύμπαν μοναδικό. Συνδυάζει, πολλές φορές μέσα στον ίδιο στίχο, τον αφρο-φουτουρισμό του Sun Ra και του P-Funk, επίκαιρη κοινωνικοπολιτική κριτική και ένα σχεδόν παρανοϊκό χιούμορ· και μάλλον είναι αυτός ο συνδιασμός είναι καταφέρνει να ξεπεράσει τα κλισέ αντίστοιχων περιπτώσεων (όπως οι τρεις παραπάνω) και να δημιουργήσει κάτι μοναδικό. Βέβαια ο Del δεν είναι μόνος του. Ο Dan the Automator βρίσκεται σε εξίσου μεγάλη φόρμα, και δίνει αυτός όχι απλά την καλύτερη δουλειά του, αλλά ένα σταθμό για τη μουσική της προηγούμενης δεκαετίας και όχι μόνο (ρωτήστε τον Damon Albarn να σας πει). Από τη μία οι αναφορές του στην κλασσική μουσική και τα αντίστοιχα samples που χρησιμοποιεί δίνουν μία αίσθηση soundtrack. Από την άλλη δεν περιορίζεται εκεί: θα βρείτε από Aphrodite's Child (στο mastermind) μέχρι The Poppy Family (στο madness) Ταυτόχρονα τα σφιχτοδεμένα beats κρατούν το ρυθμό και ενοποιούν. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το τι γίνεται μέσα σε αυτόν τον δίσκο δεν περιγράφεται Από όπου και να τον πιάσεις, έχει να σου δώσει απιστευτότητα. Άντε να ξεχωρίσεις κομμάτια δηλαδή. Δυστυχώς, μάλλον το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στον καινούργιο δίσκο τους. Αλλά τι να κάνουμε, κάποια πράγματα δεν επαναλαμβάνονται. In the year three thousand and thirty everybody wants to be an MC In the year three thousand and thirty everybody want to be a DJ In the year three thousand and thirty everybody want to be a producer In the year three thousand and thirty Everybody want to tell ya the meaning of the music

Μαζεύτηκαν πολλά.

Έχει πέσει πολύ δουλειά τελευταία...και δεν ξέρω ποιούς δίσκους θα καταφέρω να ακούσω καλύτερα ...είναι όμως κάποια κομμάτια που έχουν μπει σε ένα άτυπο/άναρχο setlist...

έτσι άναρχη θα είναι και η γρήγορη σαββατιάκη αναφορά τους...



Από το Darkside των Psychic (συνεργασία του jaar με τον haddington): Paper Trail

Από το Engravings των αγαπημένων Forest Swords: Thor's Stone



Από το MGMT των MGMT: Plenty of girls in the Sea



και πάμε και σε λίγο πιο φυσιολογικά...

Από το σπρωχτό Tally all the things that you broke των Parquet Courts: The More it Works



Από το φρέσκο και περίεργο Secret Songs του γαμηστερού Nobunny: Rotten Sweet tooth



Από το One Breath της Αννούλας της Calvi: Suddenly



Από το Bonnie "Prince" Billy του Bonnie "Prince" Billy: το θανατηφόρο Bad Man

FreakShow #01: Welcome

Το πρώτο mixtape του onewillburn είναι γεγονός: Ακούστε το από το soundCloud ή κατεβάστε το (το link στα δεξιά του player).

πάλι μαζεύτηκαν πολλά....

ο Φεβρουάριος μπήκε πιο φουριόζικα από τον γεννάρη και ειδικότερα τώρα στα χασομέρια οι δισκοί που μπαίνουν στο itunes γίνονται όλο και καλύτεροι και όλο και περισσότεροι...
Επαθα κι αυτό που λένε επιστροφή στην μουσική της pub, δυστυχώς χωρίς την λατρεμένη μυρωδιά μιας βρωμιάρας pub και το pint από μια london's pride...
εντάξει δεν μπορούμε να τα έχουμε κι όλα.

1. Έτσι ο δίσκος των Eels μου άρεσε για χαζολόγημα...ελαφρύς σα βραδινό αεράκι και ανούσιος όσο πρέπει για να μπει σε μια διαδρομή με το αμάξι, πχ.




2.  οι Endless boogies σκοτείνιασαν λίγο τον ουρανό και έκαναν τα βράδια λίγο πιο ενδιαφέροντα. Ένα καλό μπερμπον θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθήσει όλο το δίσκο και να κάνει παρέα στα ατελείωτα σόλο και τα σκονισμένα φωνητικά.

Το general admission το μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι στο δίσκο:

3.  Ακολούθησαν οι Psychic Ills. Κι αυτοί βγαλμένοι από τα πορτοκαλοκίτρινα της άγριας δύσης. Θυμίζουν λίγο BRMC αλλά με περισσότερη ψυχεδέλεια (κάτι από moon duo πχ)

 


4. ο Toddi Wellman πραγματικά δεν ξέρω ποιός είναι. Σκόνταψα όμως πάνω το YEAH!. Δίσκος που βγαίνει πρωτοχρονια μαζί με τον αγιοβασίλη δεν μπορεί παρά να γαμάει...έτσι σαντα?? και ο δίσκος γαμάει πράγματι...εντάξει lofi garage noise pop κτλπ έχουμε φάει με το κουτάλι, τα τελευταία 3-4 χρόνια....αλλά ένας καλός δίσκος είναι πάντα ένας καλός δίσκος κιας είναι ουσιαστικά τζαμαρίσματα κομμένα και ραμμένα για ένα cdr...

Θα κάνω μόνο αναφορά σε αυτούς: Sports Bar...όποιος θέλει ψάχνει...γιατί γρήγορα γρήγορα θέλω να καταλήξω στον ΥΠΕΡΔΙΣΚΑΡΟ που έσκασε χθες διαδικτυακά, μου σακάτεψε το βράδυ και λουπάρει ασύστολα για 2η μέρα...εντάξει...τέλος μαρτίου θα τον ακούσουμε και live...ναι σωστά σωστά μιλαώ για τους the men και φυσικά για το νέο φεγγάρι (new moon)...

to video έχει ξαναπαίξει στο blog...αλλά αξίζει προσοχής...

και άλλη μια τραγουδάρα από τον ίδιο δίσκο:




οι δίσκοι είναι πολλοί και έχω καιρό να καθίσω να γράψω ένα κείμενο προσεκτικά για κάποιον από αυτούς....νομίζω οι the men θα είναι το πρώτο μετά από καιρό....

Horrible Houses - Family tapes

και



 

τους πήρε το μάτι μου στο ongakubaka και μου έχουν φτιάξει το κέφι....

νέο έτος....παλιά μουσική;;

Εντάξει θα πει κάποιος...έχουν περάσει 20 μέρες και εσύ περιμένεις να λιώνεις ήδη τους δίσκους του '13?? υπάρχουν κομμάτια που σε κάνουν να αγωνιάς για τους δίσκους...κομμάτια όπως αυτό: ή αυτό: σίγουρα ο καινούργιος δίσκος των esden and the witch θα είναι ερεθιστικά ωραίος...

 οι mountains πάντα μου άρεσαν...

ο ownens εδώ:...
 

 αλλά και οι περίεργοι και ολίγον από φλώροι foxygen


 εντάξει τελικά...δεν είναι και τόσο άσχημος ο ιανουάριος... τώρα βάζω και κανούργιους eels στην εξίσωση...

 προσθήκη φρέσκια για τα κομμάτια του '13... οι The You And What Army Faction διασκευάζουν την προσευχή του μάγκα (θέε μου μεγαλωδύναμε). Η διασκευή είναι καταπληκτική και η μουσική (ειδικότερα) μετά τον τελευταίο στίχο (να πει το νανι νανι) είναι Ο Ν Ε Ι Ρ Ι Κ Η...

Larry Gus - Achilleas Kuriakidis

πραγματικά δεν ξέρω αν μου αρέσει, εμένα μου θυμίζει κάτι από cafe del mar, όμως έχει μια ευαισθησία άλλου τύπου.

Tinderstisks - Medicine

tindersticks - Medicine (official video) from tindersticks on Vimeo.

Σε αυτό το άλμπουμ αρχίζουν και θυμίζουν λίγο παλιούς κάλους τιντερστικς. Αυτό το κομμάτι με έχει στοιχειώσει και το βίντεο του είναι πολύ όμορφο. Περίμενα καιρό ένα καλό άλμπουμ από τους τιντερστικς και φαίνεται πως αυτό έφτασε με το the something rain...

Ελένη Βιτάλη vs Lana Del Ray

στην εκπομπή δούρειος ήχος του τζιμάκου στις 31-01 θα βρει κάποιος και μια καλύτερη σύγκριση....

για αυτό και ήταν το μόνο τραγούδι που μου είχε τραβήξει την προσοχή...αφού τραγούδαγε ελένη...

λίστες λίστες λίστες

αφού ανεβάσαμε σαν onewillburn τις λίστες ήρθε η ώρα για τις ατομικές μας...(έτσι για να γεμίσουμε λίστες)


Από bombbier:

01. Tom Waits - Bad As Me
02. The Boy - Ηλιοθεραπεία
03. Radiohead - King of the Limbs
04. PJ Harvey - Let England Shake
05. Girls - Father, Son, Holy Ghost
06. Dirty Beaches - Badlands
07. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
08. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
09. Black Lips - Arabia Mountain
10. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
11. James Blake - James Blake
12. Danger Mouse - Rome
13. 2L8 - New Battles Without Honor and Humanity
14. Μανώλης Αγγελάκης - Τι κάνουν οι σκιές την νύχτα;
15. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός
16. Wu Lyf - Go tell fire to the mountain
17. Vivian Girls - Share the Joy
18. Lykke Li - Wounded Rhymes
19. Dum Dum Girls - Only in Dreams
20. Baby Guru - Baby Guru

από worker 11811:

1. The Boy - Ηλιοθεραπεία / Μαύρο Αίμα
2. Gang Gang Dance - Eye Contact
3. Tom Waits - Bad as me
4. PJ Harvey - Let England Shake
5. Dirty Beaches – Badlands
6. Arch & Matheos - Sympathetic Resonance
7. Danger Mouse & Daniele Luppi – Rome
8. Bibio - Mind Bokeh
9. Tyler the Creator - Goblin
10. Puscifer - Conditions of my parole
11. Fleet Foxes - Helplessness Blues
12. Frank Ocean - Nostalgia, ULTRA
13. Glasvegas - EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\
14. The Atlas Moth - An Ache for the Distance
15. Nicolas Jaar - Space is only noise.
16. Atlas Sound - Parallax
17. James Blake - James Blake
18. Magdalena Solis – Hesperia
19. Talib Kweli - Gutter Rainbows
20. Jay-Z & Kanye West - Watch the throne

Από music.stalker:

1. The Boy - Ηλιοθεραπεία / Μαύρο Αίμα
2. Wu Lyf - Go tell fire to the mountain
3. PJ Harvey - Let England Shake
4. Washed out – Within and Without
5. Tom Waits – Bad as me
6. Dirty Beaches - Badlands
7. Danger Mouse – Rome
8. James Blake – James Blake
9. M83 - Hurry Up, We're Dreaming
10. The Black Keys – El Camino
11. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
12. Arctic Monkeys – Suck it and see
13. The Roots – undun
14. Glasvegas - EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\
15. Wilco - The Whole Love
16. Jay-Z & Kanye West - Watch the throne
17. Lykke Li - Wounded Rhymes
18. Radiohead - King of the Limbs
19. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός
20. Tyler the Creator – Goblin