.jpg)
Ο παρθενικός τους δίσκος, ανέδειξε κάποια καλά έως πολύ καλά singles όπως το αργόσυρτο, επηρεασμένο από τη shoegaze τάση της εποχής, “she's so high” (με το καταπληκτικό στίχο “she's so high/i want to crawl over her) ως πρώτο δείγμα. Ακολούθησε το “there's no other way” (το πρώτο τους top 10 και πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι τους μέχρι τα “αγόρια κ κορίτσια”). Επιτυχία και στη χωρά μας, παίχτηκε στα rock και όχι μόνο μπαράκια. Το “bang” στη συνέχεια πέρασε μάλλον απαρατήρητο, ενώ το “sing”, το οποίο το μάθαμε 5 χρόνια μετά από το soundtrack του Trainspoting, εξυμνείται μέχρι και σήμερα ως ένα από τα αριστουργήματα τους. Κατά τ' άλλα ο δίσκος κινείται στα όρια του μετρίου με του απλά συμπαθητικού με εξαίρεση το “χαρουμενοδευτεριάτικο” “high cool” και το fuzzy φινάλε του “wear me down”. Σε αντίθεση με το baggy feeling των studio εκτελέσεων, τα κομμάτια του Leisure παρουσιάζουν ενδιαφέρον στις ζωντανές τους αποδόσεις, όπου τα παίζουν δυο και τρεις φόρες γρηγορότερα σε πιο ξέφρενες πανκ εκδοχές.
5.8
Thosewillburn: she's so high, sing, there's no other way
Προηγείται το προφητικό “popscene” ένα χρόνο περίπου πριν, και εδω είναι όπου οι Blur ξεκινούν να δείχνουν τα πρώτα δείγματα γραφής. Και τι δείγματα! Προλογίζουν το άλμπουμ με το “For tomorrow” έναν φόρο τιμής για τη πόλη του Λονδίνου, βρετανικό μέχρι το κόκαλο...όπως και το σύνολο του Rubbish, βουτηγμένο στην ανάμνηση των Kinks και των Small faces έτσι και στα επόμενα σινγκλάκια "star shapped", και "chemical world" η στο πανέξυπνο "coping" στρεφουν τις αναφορες τους στη δεκαετια του 60 και αδιαφορουν για τις τασεις της εποχης. Καθε αλλο παρα rubbish, μεταμορφωνονται μεσα σε 2 χρονια οπως η προνύμφη σε πεταλουδα. Τη παράσταση κλέβουν το μελαγχολικό “Blue jeans” ('i dont really want to change the things/i want to stay this way forever') και η 'σαν τη μύγα μεσ' το γάλα' κιθαριστική ονειρική ποπ του 'oily water'. O Damon έχει βελτιωθεί απίστευτα στο στιχουργικό κομμάτι και αντίστοιχα ο graham coxon ξεκινά να κτίζει το μύθο του ως ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες της γενιάς του. Καταπληκτική δουλειά του Stephen Street The Smiths) στην παραγωγή τον οποίο προτίμησαν αντί του προτεινόμενου Butch Vig (Nirvana, Garbage) το καιρό όπου η grunge σκηνή βρισκόταν στο απόγειο της. Η μπάντα γυρνά τη πλάτη της στην αμερικανοποήηση που θέλησαν να της επιβάλουν και φτιάχνουν τον πρώτο brit pop δίσκο (με τη 90s έννοια του όρου). Σε μια εποχή όπου έχουμε αμερικανική εισβολή στα αγγλικά charts δε καταφέρνουν να μπουν στο top 10 και ο μετέπειτα κλασσικός δίσκος τους θεωρείται αποτυχία αν και κανείς δε μυρίζεται το τι πρόκειται να επακολουθήσει ένα χρόνο μόλις μακριά.
8.7
Thosewillburn: for tomorrow, blue jeans, chemical world, oily water
Ο Κερτ είναι νεκρός και παίρνει το κίνημα που ήταν υπεύθυνος στο τάφο του. Τα ΜΜΕ προωθούν και πάλι τα βρετανικά σχήματα, οι Oasis ότι κυκλοφόρησαν το “supersonic”. Ένας αέρας αλλαγής φυσά στην Μεγάλη Βρετανία και οι τετράδα από το Εσσεξ πρωτοστατεί στο Brit pop revival. To “girls and boys” γίνεται το πρώτο τους νούμερο ένα, ένας χαμός γύρω από το όνομα τους και πολλά κιλά hype (το οποίο δείχνουν να απολαμβάνουν). To Parklife δέχεται διθυραμβικές κριτικές (και όχι άδικα) όχι μόνο λόγο των τραγουδιών του και της συνθετικής του ιδιοφυΐας αλλά και γιατί αντικατοπτρίζει με τους στίχους του τον βρετανικό τρόπο ζωής (με πολλές δόσεις καυστικότητας) και φυσικά πουλά σα τρελό. Ο Graham είναι πλέον ο αξιοζήλευτος κιθαρίστας της γενιάς του (κάτι μεταξύ Johnny Marr και John Squire), ο Alex μετατρέπεται σε sex symbol και ο Damon o υιός που όλες οι αγγλίδες μαμάδες θα ήθελαν να είχαν αποκτήσει. Ξεκινούν παγκόσμια περιοδεία, κατακτούν το κόσμο αλλά όχι την Αμερική την οποία συνεχίζουν να σνομπάρουν και να γραφούν ειρωνικά τραγούδια γι' αυτην (στο Rubbish είχαμε το “miss america”, εδώ σειρά έχει το “magic america”). Στο Parklife εκτός από τα χαβαλεδιάρικα “parklife” και “girls and boys” τη παράσταση κλέβουν οι πιο γλυκές στιγμές του δίσκου, το ντουέτο με την Laetitia Sadier των Stereolab στο”to the end”, και το “this is a low”. Ο κύριος Street φαίνεται πως κατοχυρώνει τη θέση του μόνιμου παραγωγού και οι Blur των βασιλειάδων της αγγλικής ποπ. Ενας δίσκος ορόσημο όπου μεγάλωσαν μ' αυτόν και έλιωσαν τοπάκια όπως οι Kaiser chiefs (διακαές τους όνειρο να γίνουν οι νέοι Blur). Θα τον συναντήσετε σε πολλές λίστες με τα καλύτερα βρετανικά άλμπουμ όλων των εποχών.
9.0
Thosewillburn: girls and boys, end of a century, parklife, to the end, trouble in the message center, this is a low
.png)
Εδώ τα πράγματα αρχίζουν και ξεφεύγουν. Ο Damon έχει καβαλήσει για τα καλά το καλάμι και ο Graham είναι διαρκώς μεθυσμένος (το Q magazine τον είχε φωτογραφήσει να κοιμάται ξαπλωμένος σε ένα πεζοδρόμιο). Η αλαζονεία που τους προκαλεί η ακατάπαυστη χρήση κοκαΐνης, η προτροπή του μάνατζερ τους αλλά και του nme θα τους οδηγήσει στη γνωστή χιλιοειπωμένη ιστορία της μάχης του “country house” με το “roll with it” (blur vs oasis) όπου οι ίδιοι εσκεμμένα επέλεξαν να κυκλοφορήσουν την ίδια μέρα. Ως γνωστόν κέρδισαν τη μάχη αλλά όχι τον πόλεμο μιας και το Morning glory των Gallaghers ήταν κλάσης ανώτερο. Στα του δίσκου τώρα. Αυτό το άλμπουμ είναι μάλλον το πιο μέτριο της τριλογίας που κλείνει. Περιλαμβάνει βέβαια το κορυφαίο universal αλλά από εκεί και πέρα το αποτέλεσμα είναι άνισο. Η θεματολογία παραμένει βρετανικά καυστική, το σπίτι στην εξοχή, τα στερεότυπα, η ιστορία ενός άντρα χωρίς γοητεία, τα τυχερά παιχνίδια. Καλα όλα αυτά αλλά η έμπνευση συνθετικά μοιάζει να τους εγκαταλείπει. Παρ’ όλα αυτά θα καταφέρουν ξανά θέσεις στα charts αυτή τη φορά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.Με το Great Escape έγινε και η πρώτη μου γνωριμία με τους Blur. Ήμουν ακόμα Ξυλόκαστρο, κάπου στα τέλη του 1996 όταν το τότε Ποπ και Ροκ τους είχε στο εξώφυλλο του και λίγο πριν από την εκπομπή της Ετ1, «υπέρηχος»!
7.2
Thosewillburn: Country house, The universal, He thought of cars, Entertain me
Πολλοί υποστήριξαν πως το φορείο στο εξώφυλλο που μετά δυσκολίας η θολή (blur) εικόνα σε κάνει να διακρίνεις, κουβαλά το νεκρό πτώμα της brit pop. Εν έτη 1997 το πάρτι έχει τελειώσει και βρισκόμαστε στη φάση του hangover. Πριν το Ok computer και το Urban hymns, οι blur δίνουν το πρώτο δυνατό χτύπημα στην βρετανική ποπ με αυτό το δίσκο. Η παρέα του Graham με τον Stephen Malkmus των Pavement και το κόλλημα του με τον αμερικανικό ήχο των Pixies α μη τι άλλο τον επηρεάζει με αποτέλεσμα τον ήχο του πέμπτου τους δίσκου. Ήχος lo-fi (“I’m just a killer for your love”, “country sad ballad man”), σκληρές πανκ κιθάρες (“song
10
Thosewillburn: όλος ο δίσκος!
O Damon συνέρχεται και μπαίνει στο παιχνίδι δυναμικά. Ο Graham επεκτείνεται και στη σχεδίαση του εξώφυλλου και οι Blur σοκάρουν καθώς πειραματίζονται με τον ηλεκτρονικό ήχο για πρώτη φορά όπως και με τα γκόσπελ. Ο ήχος τους πλέον είναι μια μίξη ατμόσφαιρας, συναισθημάτων, ήχων και στίχων. Στίχων οι οποίοι είναι αρκετά προσωπικοί, επηρεασμένοι από τον χωρισμό του Damon με την Justine Frichman των Elastica (ακούστε το “no distance left to run” και θα καταλάβετε) και το αποτέλεσμα του 13 είναι ότι πιο σκοτεινό και ατμοσφαιρικό έχουν φτιάξει ποτέ. Δε λείπουν βέβαια και οι πιο φωτεινές στιγμές όπως το “coffee and tv” η το “trim trabb”. Το γεγονός ότι στο δίσκο περιλαμβάνονται δυο από τα χειρότερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ (“bugman”, “swamp song”) δεν καταφέρνουν να επισκιάσουν το υπέροχα δεμένο κατά τ' άλλα σύνολο. Στην παραγωγή του δίσκου μετά από πολλά χρόνια δε βρίσκεται ο Street αλλά ο William Orbit (ότι είχε συνεργαστεί στο Ray of light της Madge) και για μια ακόμη φορά ο Coxon έχει το πάνω χέρι. Οι ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών είναι ακόμα πιο συγκλονιστικές μιας και τα μαγικά του Graham επί σκηνής τους προσδίδουν έναν επιπλέον δυναμισμό. Εκείνη τη χρονιά είχα την χαρά να τους δω για πρώτη φορά από κοντά στο rockwave festival σε ένα καταπληκτικό line up με τους πολλά υποσχόμενους τότε Placebo, τους Deus και τους Mercury rev (rockwave περασμένα μεγαλεία…).
8.8
Thosewillburn: tender, coffee and tv, caramel, trimm trabb, no distance left to run
Κάπου στα μέσα του 2002 οι blur ξεκινούν τις ηχογραφήσεις του νέου τους δίσκου και ενώ έχουν ήδη γράψει παρέα μόλις ένα κομμάτι (battery in your leg) ξαφνικά ο Graham ανακοινώνει πως δε θα συνεχίσει άλλο με το συγκρότημα. Κάποιοι υποστήριξαν λανθασμένα ότι τα έσπασαν λόγο της αρχικής επιλογής του Fatboy Slim ως παραγωγού αλλά η αλήθεια ήταν, όπως επεξηγήθηκε αργότερα από τον αποχωρήσαντα, πως η εξάρτηση του από το αλκοόλ έκανε την έτσι κι αλλιώς προβληματική συμβίωση με τα άλλα μέλη της μπάντας και κυρίως με τον μπροστάρη Damon. Έτσι, οι εναπομείναντες τρεις ταξιδεύουν στο Μαρόκο και ηχογραφούν το πρώτο τους πόνημα δίχως τον βασικό τους κιθαρίστα. Πολλοί περίμεναν ένα «στραβοπάτημα» αλλά αντιθέτως το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον πολύ καλό. Με πρώτο single το σπαρακτικό “out of time” οι Blur συνεχίζουν ως τρίο και κυκλοφορούν ένα αρκετά αξιοσημείωτο δίσκο που μπορεί να μην είναι «κλασσικός Blur» (ακούς πολύ λίγη κιθάρα εδώ μέσα, η απουσία του γυαλάκια είναι αισθητή) αλλά είναι μια πρόκληση που τη κερδίζουν ειδικά με τραγούδια όπως το “on the way to the club” και “caravan” με τα ethnic ψήγματα, η το κλάσης ανώτερο από το “song
8.2
Thosewillburn: ambulance, out of time, on the way to the club, we got a file on you
Ο Albarn τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αρκετά δραστήριος μουσικά και τη «ψάχνει» σε είδη όπως η hip hop η την αφρικανική μουσική (δυναμώστε την ένταση μετά το πέρας του out of time και θα ακούσετε υπέροχους μαροκινούς αυτοσχεδιασμούς), η ανησυχία του αυτή τον οδήγησε χρόνια αργότερα στη δημιουργία των good the bad and the queen αλλά και της κινέζικης όπερας του Monkey. Για την ακρίβεια, στα 00’s ο Damon εξελίχτηκε από το χαζοχαρούμενο της brit pop σε πολυτάλαντο, πολύπλευρο και ώριμο δημιουργό. Ο Graham από την άλλη συνέχισε τη σόλο καριέρα που είχε ήδη ξεκινήσει όπου αν και δε κατάφερε φοβέρες θέσεις σε charts, κατάφερε να κερδίσει κριτικούς (αλλά και κρητικούς) και ένα πιστό fan base και να μας κάνει να τρίβουμε τα μάτια μας με δίσκους σαν το happiness in magazines.
Αυτό που είχε αρχίσει να «βρωμάει» από πέρυσι, επιβεβαιώθηκε πριν λίγους μήνες. Η επιστροφή δηλαδή του Coxon στο αρχικό σχήμα. Φανταστείτε ότι για 7 χρόνια δε μιλούσε με τον Albarn. Με αποτέλεσμα να τους παρακολουθώ στα φετινά πρώτα live του reunion (από το YouTube δυστυχώς) και να τους βλέπω τους δυο τους να χαμογελούν και να το διασκεδάζουν πραγματικά, σαν το παλιό καλό καιρό.
Στο ενδεχόμενο να βγάλουν καινούριο δίσκο είναι ακόμα διστακτικοί αλλά πιστεύω ότι κάτι παίζει να ξαναγίνει. Στο ενδεχόμενο να τους δούμε ζωντανά, πολύ χλωμό, μονό οι συμπατριώτες τους θα είναι οι τυχεροί. Όμως εμείς οι αθεράπευτα ερωτευμένοι με τη μουσική των Blur έχουμε το δικαίωμα να ενθουσιαζόμαστε μετά από μια τέτοια αφορμή όπως η επανένωση, να προσδοκούμε και φυσικά να θυμόμαστε.
Posts
Πολύ ωραίο αφιέρωμα! Ξύπνησε θύμησες... Να 'σαι καλά
ReplyDelete