vivian girls - take it as it comes

Amy

Wu Lyf - Go Tell Fire To The Mountain

Wu Lyf Go Tell Fire To The Mountain (L Y F, 2011)

Έκαναν τα πάντα πριν βγάλουν δίσκο για να γίνουν καλτ και μπορώ να φανταστώ από διάφορα που διάβασα για αυτούς ότι τα κατάφεραν.

Το όνομα τους σε ανάπτυγμα είναι το World Unite! Lucifer Youth Foundation και για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου από νωρίς νομίζω πως ο δίσκος γαμάει. Απλά και ξάστερα.

Περιέχει 10 indie κομμάτια (μετά από καιρό νομίζω ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς υπερβολές και παρατυπίες) όπου νοιώθεις ότι ακούς ένα πάντρεμα των arcade fire, του joe cocker (του Woodstock), των vampire weekend, των modest mouse σε μικρές δόσεις όμως ικανές να κρατούν την ισορροπία. Η φωνή του Ellery Roberts δοτική, εκωφαντικά πειραματική φαίνεται να κρατά το ρυθμό απέναντι σε ρυθμικά τύμπανα και κιθάρες που ακούγονται μέσα από μακρινά δωμάτια..
Οι στίχοι τους μου θυμίζουν nick cave (ξέρω ακούγεται υπερβολικό) έχουν όμως μια νεορεαλιστική αμεσότητα (ελπίζω να χρησιμοποιώ σωστό όρο) που περιβάλλεται από κάποιου τύπου "γοτθική" πραγματικότητα (νομίζω ότι μετά από αυτή τη πρόταση σα να ζαλίζομαι).
Ο δίσκος είναι ρομαντικός, καλά δομημένος και αντανακλά τις αναζητήσεις μιας γενιάς που θεωρείται κι αυτή χαμένη. Γνωρίζει όμως πολύ καλά τις δυνατότητες της και πόσο ευαίσθητη είναι. Ο δίσκος αυτός φαντάζει το απόλυτο soundtrack για μια τέτοια γενιά.

αιχμηρές στακάτες κιθάρες, "postrock" αισθητική (πχ such a sad puppy dog), μεθυστικές αλλά καλά κρυμμένες μπασογραμμές, τύμπανα που ξεφεύγουν και μια φωνή που σε ξεσκίζει...σπαρακτική, δυναμική, αναγνωρίσιμη.

το μαντσεστερ αναβιώνει δείχνοντας τα δύο του δάχτυλα στο κόσμο. αναβιώνει δημιουργώντας ένα "hype" που για πρώτη φορά το αξίζει. Η έκπληξη μου είναι η ίδια που ένοιωσα με το Funeral(τόσο POPular μα τόσο προσωπικός).

9.5

Those will burn:cave song, We Bros, Spitting Blood, Heavy Pop

The Horrors - Skying

The Horrors Skying (XL, 2011)

Ελπίζω να κατανοούν και οι ίδιοι πως αυτός ο δίσκος ειναι μπουρδα. Τεραστια μπουρδα. Το πισωγύρισμα τους ίσως δείχνει τελικά και τις πραγματικές δυνατότητες τους.

Κλασική nme μπάντα θα πει κάποιος(όχι εγώ)....μόνο που αυτοί είχαν κάνει κι ένα βήμα παραπάνω, είχαν βγάλει και δεύτερο πολυ καλο (καταπληκτικό κατα την άποψη μου) δίσκο. Ίσως η παρέα με τον Geoff Βarrow τελικά να μην τους έδωσε τις σωστές προοπτικές...προσπαθώντας να βγάλουν ένα δίσκο πιο μεστό απο το Primary Colours κατάφεραν να κάνουν ένα δίσκο πιο βαρετό με τραγούδια φοβερά προβλεψιμα, ρηχά και χωρίς καμία ένταση. Δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα τραγούδι που να μου έμεινε...που να είχα όρεξη να ξανακούσω....ίσως το changing the rain σκέφτομαι, αλλα κι αυτο ειναι τόσο αδύναμο.
Άκουσα το δίσκο πολλές φορές, ψάχνοντας να βρω ένα καλο λόγο για να τον ξανακούσω....κι αυτός ήταν ο μόνος τελικά.

Και δεν μπορώ να πω ότι δεν προσπαθούν, το endless blue πχ θα μπορούσε να ειναι κομματαρα κι ομως βαριέσαι τα ίδια riff και τα αναποτελεσματικα φωνητικά σχεδόν με την πρώτη στροφή...

Στο dive in και στο still life πχ ειναι τόσο εμφανής η προσπάθεια να ξανακανουν ότι τους είπε ο Geoff που ξεχνούν φαίνεται να γράψουν πραγματική μουσική.

Φυσικά ούτε κατα διάνοια να μην περιμένει κανείς sea within sea (δεν μιλώ για jack the ripper- count in fives) ή κάτι που να πλησιάζει τις αρετές του..

Ακόμα και τα πνευστά του wild eyes ακούγονται ξέπνοα και μπουκωμενα..


μόνη μικροέκλαμψη, μαζί με το Changing The Rain είναι το Moving further away με την μουσική να βρίσκει μια μικρή πρόοδο.

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ξεμειναν απο ιδέες ή τα side projects τους τρώνε τόσο πολυ χρόνο ειναι κρίμα ομως ο τρίτος δίσκος τους να μην ειναι απλά κακός αλλα ΒΑΡΕΤΟΣ....

4.0 (με πόνο καρδιάς)

Those will burn: Changing the Rain, Moving Further Away