Πρώτο κείμενο για το 2014. Καλή χρονιά λοιπόν. Λογικά μέχρι τέλος του μήνα δικαιούσαι να το λες. Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνει το εξής παράδοξο. Ουσιαστικά διαθέτω τον χρόνο που χρειάζεται για να γράψω τα κείμενα που θέλω. Αλλά δεν βγαίνουν τα κείμενα. Είναι λίγο αυτό το μετέωρο βήμα της νέας χρονιάς, που θολώνει λίγο τα νερά, καθώς θέλω να γράψω για παλιά πράγματα, και λίγο το ότι πέρασε η διάθεση για πιο προσωπικά κείμενα που είχα το καλοκαίρι. Βασικά η φάση είναι θέλω να ακούω και να μοιράζομαι μουσική, όχι κείμενα. Οπότε προσπαθώ να φτιάξω κάτι mixtapes, συλλογές, σούπα μούπες. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, καθότι και αρχάριος έχουν κολλήσει τα πράγματα. Στόρυ οφ μα λαιφ αυτό, οπότε είπα να το ξορκίσω ξεκινώντας ένα κείμενο χωρίς
συγκεκριμένο πλαίσιο που ελπίζω να καταλήξει σε κάτι στο τέλος. Οπότε έχουμε ένα σωρό σκόρπια πράγματα που ψάχνουν
να βρουν διέξοδο. Το πιο βασικό είναι
ένα σωρό δίσκοι της προηγούμενης χρονιάς
που δεν βρήκα την ευκαιρία να αναφερθώ
μέχρι πρότινος. Η αλήθεια είναι ότι οι
περισσότεροι από αυτούς αξίζουν από
ένα σοβαρό ρεβιού της προκοπής. Αλλά ας
είμαστε ρεαλιστές. Δεν έγινε πέρυσι,
χλωμό να γίνει φέτος, ειδικά όταν αρχίσουν
να σκάνε και οι φετινοί δίσκοι. Σκληρός
και αμείλικτος ο χρόνος.
Χωρίς πολλά
πολλά λοιπόν, οι underachievers
(#notreally):
 | King Krule 6 Feet Beneath the Moon (XL, True Panther 2013) |
H πλέον
χαρακτηριστική περίπτωση δίσκου που
έφτασε σχεδόν στο review.
Πανέμορφος δίσκος, νεαρός τζίντζερ
με καρδιά τζαζίστα από τη νέα ορλεάνη
και ολίγον τι μελαγχολία.
Bonus
#1 κάτι ασυναρτησίες
από παλιά.
“Υπάρχει μια
μίξη των οργάνων στο ορχηστρικό κομμάτι
του δίσκου που κρύβει πίσω της μια
ενδιαφέρουσα οπτική. Ας σκεφτούμε jazz,
αλλά μέσα από ένα ιδιαίτερο πρίσμα.
Ελευθερία στην έκφραση του κάθε οργάνου,
αλλά σε αυστηρά καθορισμένα πλαίσια.
Καταρχάς ξεκινάμε με την παραγωγή. Η
ερμηνεία είναι σαφώς διαχωρισμένη από
τη μουσική...
...Σαν να ακούς
jazz / soul που να τραγουδάει
από πάνω ένας πιτσιρικάς ginger.
Περίεργα πράγματα,
ωραία πράγματα.”
Bonus #2
το video με την
εισαγωγή του Alfred που
δένει γάντι.
 | Disclosure Settle (PMR 2013) |
Εντάξει
δεν τον βάλαμε καν στην εικοσάδα, ενώ
θα μπορούσε να είναι το νούμερο 1. Όταν
τον πρωτοείχα ακούσει, πίστευα ότι
υπάρχει κάτι δυνατό, αλλά συγκεντρώνεται
σε λίγα κομμάτια. Καλάμια... όλος ο δίσκος
είναι διαμάντι. Τα παιδιά ταλέντα από
τα λίγα και ήρθαν για να μείνουν. Ήδη
βλέπεις τον αριθμό και το κύρος των
ανθρώπων που έχουν ασχοληθεί με αυτόν
και καταλαβαίνεις ότι θα αφήσει ιστορία.
 | Forest Swords Engravings (Tri Angle 2013) |
Τι να πεις εδώ, η μουσική μιλάει μόνη της. Έπεσε λίγο με τις πολλές ακροάσεις και τις συγκρίσεις με τους άλλους, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με αυθεντικότητα.
Τα παιδιά του Danger Mouse:
Λίγο πριν το
καινούργιο Broken Bells, παίρνουμε
μια γερή τζούρα από τον αφάνα που
αποδεικνύει ότι έχει το μαγικό ραβδάκι
της παραγωγής.
 | Portugal. The Man Evil Friends (Atlantic 2013) |
Ο λιγότερο ροκ δίσκος τους. Ο καλύτερος ίσως; Άνοιξαν τους ορίζοντές τους, ίσως και τις εισπράξεις τους, πάντως σίγουρα φόρεσαν τα ρούχα που τους έραψε ο επικίνδυνος ποντικός.
 | Ghostface Killah and Adrian Younge Twelve Reasons to Die (Wax Poetics 2013) |
Η παλιά καραβάνα -Ghostface- βάζει τα γυαλιά σε πολλούς από τους νέους αστέρες, δείχνοντας μας πως γίνεται η δουλειά. Ουσιαστικός αλλά και χωρίς να πατάει στην πεπατημένη, δοκιμάζοντας νέα στυλ και καταφέρνει να πετύχει. O Adrian Young βοηθάει στην δημιουργία ενός ολοκληρωμένου δίσκου συνεκτικού και ουσιαστικού. Μας άνοιξε λίγο περισσότερο την όρεξη για τον δίσκο των Wu που όλο βγαίνει και ποτέ δεν βγαίνει. H σπαγγέτι γουέστερν αισθητική πάντως μας θυμίζει το Rome των Danger Mouse και Daniele Luppi.
Οι δίσκοι που ντρέπεσαι να πεις στους φίλους σου ότι σου αρέσουν.
Πολύ
μεγάλο θέμα αυτό. Και δύσκολο να το
θίξεις χωρίς να γίνεις ρόμπα. Θα δώσω
μόνο το τελευταίο έγκλημα.
 | Blood Orange Cupid Deluxe (Domino 2013) |
Εντάξει
η αλήθεια είναι υπήρξαν και οι επίσημες
παρασπονδίες μέσα στην χρονιά, κάτι
Autre Ne Veut, κάτι Κόρρε Ύδρο
κάτι περίεργα. Αλλά αυτό εδώ είναι
καινούργιο. Είναι της κατηγορίας που
έφαγε τόσο προβολή που το απέρριψα
προτού το ακούσω. Αλλά έτυχε εκείνη η
ρημάδα η στιγμή που έπαιξε το Time
will tell την ώρα που έπρεπε. Και του
έδωσα μια ευκαιρία, και την άρπαξε από
τα μαλλιά. Groovy φάση ρε συ,
και δεν είμαι καν φαν του Prince.
Η επόμενη μεγάλη κατηγορία είναι οι απογοητεύσεις και οι μετριότητες (που ταυτίζονται με τις απογοητεύσεις γιατί είχες απαιτήσεις από τον δίσκο). Θα μεγαλώσει πολύ όμως το πράμα και δεν αξίζει για τωρα.... Till next time yo.
Posts
