Monday, August 25, 2014

Αυτόματη γραφή και έτσι.






Δεν το λες και procrastination αυτό το οποίο περνάω το τελευταίο διάστημα, μάλλον άσκηση στο multitasking. Και έτσι έχουμε ήδη δύο λέξεις για να περιγράψουμε μια κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, που είναι πολύ πιο εύκολο και απλό να είναι στα αγγλικά παρά στα ελληνικά. Ακόμα ένα στοιχείο της γενιάς μας. Όπως και οι ψυχοσωματικές ασθένειες(;), και ένα σωρό άλλα. Όπως και η φυγή στο εξωτερικό. Εγώ προσωπικά είναι σαν να έχω βρει τη λίστα και να τα τσεκάρω όλα. Τώρα κανονικά για μουσική γράφουμε εδώ. Αλλά νομίζω χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα όλοι. Όχι από τη μουσική ακριβώς, αλλά από αυτό το mood του γράφω για κάτι, κυρίως καινούργιο, συνήθως καλό, κατά βάση στοιχειοθετημένο, και με απώτερο στόχο να το διαβάσει και κανένας άλλος. Λίγο το καλοκαίρι, λίγο η δουλειά, λίγο οι δίσκοι που θα έπρεπε να έχουν βγει και δεν έχουν, έχει περάσει και εγώ δεν ξέρω πόσος καιρός χωρίς να γράψω κάτι. Οπότε η φάση είναι είναι προφανώς αυτοαναλυτική. Κάτσε να δούμε λοιπόν που βρισκόμαστε. Σε φάση, προσπαθώ να ξεμπλοκάρω από σκέψεις, να ξεσκουριάσω για να κρατήσω μια επαφή για αργότερα. Ίσως αρκετά αργότερα έτσι όπως βλέπω το πρόγραμμά μου...
Το άλλο που παρατήρησα, που προφανώς και έχει σχέση με όλα όσα ανέφερα, είναι ότι αλλάξανε λίγο και αυτά που διαβάζω. Βαρέθηκα λίγο τη φιλοσοφία και το δοκιμιακό λόγο... Λίγο λογοτεχνία, -απέχω ακόμα αρκετά από το να γίνω fan.- και μια περίεργη στροφή στην ποίηση. Σε φάση διαβάζω λίγο και το σκέφτομαι για ώρα. Βρήκα ένα ενδιαφέρον εκεί, ως αναγνώστης δηλαδή, γιατί νομίζω δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω ο ίδιος. Και μάλλον αυτό με συναρπάζει' πώς κάθεται να γράψει ο άλλος, ένα είδος τόσο δύσκολο που εύκολα παρερμηνεύεται και παρεξηγείται, με απειροελάχιστες πιθανότητες να βρει απήχηση στα πρώτα του βήματα. Εκτός και αν έχει πολύ μικρό κύκλο που τον ενδιαφέρει. Ειδικά στις μέρες μας, που μέσω του διαδικτύου πας παντού. Όταν η κριτική γίνεται τόσο πιο εύκολα από την ίδια τη δημιουργία. Μάλλον για αυτό υπάρχουν τόσα περισσότερα ψευδώνυμα στην ποίηση. Κατασκευάζεις το προσωπείο σου, χτίζοντας την άμυνα που σου προσφέρει η ανωνυμία δηλαδή, και ταυτόχρονα απολαμβάνεις τα οφέλη της δημόσιας έκθεσης και της κριτικής στο έργο σου. Ξεκινάς δηλαδή μια πορεία από το μηδέν, που όμως όσο περνάει ο χρόνος χάνει την απόλυτη ελευθερία του πρώτου έργου. Αφού ανεξάρτητα του πόσο συνδέεται το πρόσωπο με το προσωπείο, υπάρχει η ταύτιση του έργου με το προσωπείο. Και το προσωπείο λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα διάφορα έργα-δημιουργίες του προσώπου-προσωπείου. Γαμώτο, μου αρέσει πολύ η ψυχολογία τελικά. Βέβαια θέλει πολύ διάβασμα και δεν έχουμε (α' πληθυντικός διαταραγμένης προσωπικότητας και έτσι) χρόνο. Γιαυτό και ψάχνουμε μια ψυχολόγο για σοβαρή σχέση. Η μαλακία είναι ότι γνώρισα μία πρόσφατα, αλλά αλλάζουμε και οι δύο χώρα οπότε μόνο μαθήματα δια αλληλογραφίας μπορούμε να κάνουμε.
Τώρα θα μου πεις γιατί να το δημοσιεύσω αυτό το κείμενο, αντί να το κρατήσω απλώς στο σκληρό μου δίσκο. Είναι ένα θέμα αυτό... Αλλά είπαμε ή μάλλον σε κάποιο άλλο κείμενο έχω γράψει για την ολοκλήρωση μιας διαδικασίας παραγωγής με την έκθεση-δημοσιοποίηση. Ας τα φανταστεί ο αναγνώστης, μη τα προσφέρουμε όλα στο πιάτο.
Αυτά. Πάω να φάω. Για να προλάβω να πάω για μπάνιο. Γιατί δουλεύω μετά.

PS: Πολύ λίγοι δίσκοι έχουν κρατήσει για καιρό στις λίστες αναπαραγωγής μου. Ίσως κάποια στιγμή να τους δούμε αναλυτικότερα. Αυτό που θέλω να μοιραστώ εδώ είναι αυτό:  
IVRY – 100s,











και πρώτη γεύση εδώ:


Tuesday, August 5, 2014

Spoon - They Want My Soul

Spoon
They want my soul
(Loma Vista, 2014)

Είναι τέτοια η αδυναμία μας να βρούμε κάποια αξιόλογη καινούργια κυκλοφορία για να γράψουμε που έχουμε αρχίσει να ψάχνουμε σε διάφορα περίεργα μέρη. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω το πως φτάνουμε στον καινούργιο δίσκο των Spoon. Πάει καιρός από τότε που άκουγα τα Kill the Moonlight και Ga Ga Ga Ga Ga (είναι 5? οκ). Για να είμαι ειλικρινής ούτε που θυμάμαι τι γίνεται ακριβώς εκεί μέσα, και κάνει πολύ ζέστη για να ψάξω να τα βρω και να τα ξανακούσω. Θυμάμαι όμως ότι έπαιζαν μία μουσική που θεωρητικά έχει πεθάνει. Rock δηλαδή. Όχι punk, όχι post punk, όχι post rock. Rock σκέτο. Άντε και λίγο rock 'n' roll στα κέφια τους, από αυτό των Stones. Μπάσο και ντραμς, κιθάρα με ριφς, βραχνή φωνή. Μελωδίες, γέφυρες, ρεφραίν. Το ότι το rock έχει πεθάνει δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν zombies. Που συνεχίζουν να παίζουν. Το κακό με τους Spoon βέβαια, και με όλους αυτούς της αντίστοιχης γενιάς, είναι ότι είναι πολύ μικροί για να μπορέσουν να μετατραπούν σε κάτι σαν μουσειακό είδος (βλέπε από Rolling Stones και AC/DC μέχρι U2, REM και James (χαχαχα, κυνικό χιούμορ, αλλά οι περισσότεροι Έλληνες – και μόνο αυτοί – δεν μπορούν να πιάσουν το αστείο – ring the beeeeells), και πολύ μεγάλοι για να πιάσουν το πνεύμα της εποχής.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν δεν δημιουργούσαν και τις καλύτερες συνθήκες για να ξεκινήσω την ακρόαση του They Want My Soul. Την ξεκίνησα πάραυτα όμως. Και μπαίνει το Rent I Pay: Ντραμς, 1,2,3, σκάει και το ριφ, πρώτα στα αριστερά, μετά και από δεξιά, μέχρι εδώ θα μπορούσε να είναι και Def Leppard. “I've been loosing sleep, just nodding sleep...”. Όχι ρε, λέω, δεν είναι δυνατόν στο 2014 να τα ακούω αυτά σε καινούργιο δίσκο. Αλλά το πόδι ανεξαρτητοποιείται και αρχίζει να πιάνει τον ρυθμό. Οκ, όχι από την πρώτη ακρόαση, αλλά στην δεύτερη σίγουρα. Άσε που το πρώτο τραγούδι είναι και από τα πιο αδύναμα (αλλά ιδανικό για τέτοια παλιομοδίτικη εισαγωγή). Έχει μετά Rainy Taxi, Do you, Knock Knock Knock (είναι 3? οκ). Ρυθμός και μελωδία, βραχνάδα κτλ. Το τελευταίο μέχρι και σφύριγμα έχει. Αλλά αν μπορέσετε να μην κινηθείτε ρυθμικά μάλλον έχετε γεννηθεί μετά το 1990. Και They Want My Soul, I Just Don't Understand, Let Me Be Mine. Και ριφς από εδώ και από εκεί. Περνάνε από μπροστά σου οι Stones φυσικά, οι REM, οι Minus 5 (ναι ξέρω, λίγο άκυρη αναφορά), μέχρι και τους Soundgarden θα δεις αν προσπαθήσεις (αρκετά). “Will you call me your babe, will you hold in my hand, but the way that you hurt me, I just don't understand...” με το απαραίτητο πιανάκι να κάνει την εμφάνισή του. Και πάλι, αν δεν μπορείτε να φανταστείτε ήδη τον τρόπο με τον οποίο εκφέρονται αυτοί οι στίχοι, έχετε γεννηθεί μετά το 1990 (να το κάνω 86-87?).
Όπως είπα δεν θυμάμαι και ακριβώς τους παλιότερους δίσκους τους, αλλά νομίζω τόσο καλοί δεν ήταν. Οπότε δεν ξέρω αν μπορούν να μπουν στην κατηγορία ζόμπι. Αλλά δεν με νοιάζει και ιδιαίτερα. Προς το παρόν βρήκα κάτι να ακούω.

_
8.0

Those will burn: Knock knock knock, They want my soul, Let me be mine.

τα καλά δεν υπάρχουν ακόμα στο youtube, οπότε ορίστε το σοκ της αρχής: