Το Mind Bokeh είναι από αυτούς τους δίσκους που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ‘διακριτικούς’. Με άλλα λόγια, ένας από τους δίσκους που δεν σε εντυπωσιάζουν εύκολα, δεν σου καρφώνονται στο μυαλό και που στις σημερινές ταχύτητες με τις οποίες ακούμε μουσική είναι πολύ πιθανό να τον ακούσεις μία φορά και να μην τον ξαναπιάσεις. Αν όμως δεν το ξεχάσεις τελείως, τότε θα αρχίσει να επανέρχεται όλο και πιο συχνά στο playlist σου, και στο τέλος θα καταλήξεις να τον ακούς συνέχεια. Η αξία του βρίσκεται μάλλον στην λεπτομέρεια, σε όλα εκείνα το στοιχεία που δεν τα προσέχεις στην αρχή αλλά τα ανακαλύπτεις σιγά σιγά και με υπομονή. Και σε αυτόν τον τομέα, είναι ό,τι καλύτερο βγήκε φέτος.
13. Tyler the Creator - Goblin 14. Black Lips - Arabia Mountain 15. Puscifer - Conditions of my parole 16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis 17. Fleet Foxes - Helplessness Blues 18. James Blake - James Blake 19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\ 20. Talib Kweli - Gutter Rainbows
Οι Bibioείναι το προσωπικό projectτου βρετανού παραγωγού StephenWilkinsonο οποίος υπέγραψε πρόσφατα στη Warprecordsόπου και κυκλοφόρησε το τρίτο του cd (τα προηγούμενα δυο ήταν δια της Mushrecords). Όταν βλέπουμε γραμμένο το όνομα της warpστο label, αυτόματα αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για μια κυκλοφορία που θα περιέχει «παράξενη» μουσική, άλλοτε αλλόκοτη, σε μια συγκεκριμένη περίπτωση βλακώδη μουσική (σε αυτή των Maximopark), πρωτοποριακές συνθέσεις που αμφισβητούν τις καθιερωμένες ηχητικές φόρμες. Όπως οι περισσότεροι υπογεγραμμένοι στη warpέτσι και ο Bibioβάζει φαντασία στη μουσική του και ως γνωστόν η φαντασία τρέφεται με την πρωτοτυπία.
Κάπου διάβασα ότι το ανθρώπινο πνεύμα για να «τραφεί» χρειάζεται έκπληξη, ποικιλία και ρίσκο, ομοίως και η μουσική. Πολλοί από μας γκρινιάζουμε ότι έχει μείνει στάσιμη, για τους πιο κολλημένους η όλη υπόθεση τελείωσε κάπου στις αρχές των 70’sαλλά αλλοίμονο πάντα θα υπάρχουν καλλιτέχνες που θα προκαλούν αυτά τα κατά κάποιο τρόπο «άλματα» στο μουσικό χώρο και θα πληρούν το παραπάνω τρίπτυχο(δες Closerαπό JoyDivision, BlueLines, άντε πάλι, από MassiveAttack κ.α). Δε θέλω να καταλήξω ότι ο Bibioέβγαλε το αριστούργημα της δεκαετίας, καμία σχέση. Έχει φτιάξει αναμφισβήτητα έναν πολύ καλό δίσκο. Απλά βρίσκω υπέροχο το να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν και προωθούν ένα μη συμβατικό τρόπο σκέψης πάνω στην αντίληψη για το σύγχρονο ήχο η για τον ήχο του μέλλοντος ακόμα και όταν το αποτέλεσμα δεν είναι αρκετά ικανοποιητικό, όπως στη περίπτωση του Ambivalence Avenue, αλλά καμιά φορά λέμε ότι μπορεί να μη τα κατάφερε, να μην έπιασε τη πρωτιά, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε. Βέβαια εδώ δεν έχω σκοπό να πλέξω το εγκώμιο της warp, άλλωστε θα είχε πάψει να υπάρχει αν δε την στήριζαν τόσα χρόνια καμπόσοι χιλιάδες ακροατές. Με λίγα λόγια αν δε πουλούσαν, θα το είχαν κλείσει το μαγαζί και θα έκαναν κάτι άλλο πιθανότατα σε πιο εμπορικό στυλ.
Η πρώτη δουλεία του Bibioστη warpμπορεί να μην είναι καμιά συνταρακτική κατάθεση ψυχής και ιδεών αλλά είναι μια άξια κυκλοφορία με καλοδουλεμένες συνθέσεις που συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία κάποιων από του συναδέλφους του από την ίδια εταιρία. Την i.d.mτου AphexTwin, την downtempoτων Nightmareonwax, την ψυχεδελική φολκ των GrizzlyBearκαι τα πειραματικά hiphopbeatsτου FlyingLotus. Το θέμα σ’ αυτό το δίσκο είναι πως αποτελεί τη κλασσική περίπτωση «άλμπουμ για να θαυμάσεις, αλλά όχι για να αγαπήσεις». Δεν είναι ο τύπος των κομματιών που θα «δεθείς» με κάποιο τρόπο μαζί τους. Θα τα απολαύσεις μεν, δε θα τα λατρέψεις δε. Από την άλλη είναι στο χέρι του καλλιτέχνη να καταφέρει να κάνει την υπέρβαση (οι GrizzlyBearδηλαδή είναι πιο μάγκες που τα κατάφεραν;) και στην επόμενη κυκλοφορία του να μας χαρίσει κάτι εξίσου μαγευτικά αλλόκοτο αλλά συνάμα πιο γήινο. Να καταφέρει να στοχεύσει όχι μόνο στο μυαλό αλλά και στη καρδιά. Η λογική του Bibioείναι κοντά σε κάτι τέτοιο, ο καλλιτέχνης θέλει τον χρόνο του και ;έτσι επιφυλασσόμαστε για το μέλλον. Προς το παρόν δεν έχω παρά να επικροτήσω αυτή τη προσπάθεια με ένα….
8.0
Those will burn: Ambivalence avenue, Jealous of lovers, Fire ant
Posts
