 | Emika DVA (Ninja Tune, 2013) |
Το DVA ξεκινάει, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακά: χρησιμοποιώντας τη φωνή της σοπράνο Michaela Šrůmová υπογραμμίζει τις 'κλασσικές' αναφορές που υπήρχαν στο ομώνυμο ντεμπούτο της. Η συνέχεια, ξεκινώντας με το πολύ όμορφο Young Minds δείχνει αρκετά ξεκάθαρα την νέα κατεύθυνση που έχει πάρει. Αν το EMIKA του 2011 ήταν μία άσκηση ισορροπίας ανάμεσα στο dupstep του Bristol και την Βερολινέζικη techno μέσω μίας pop προσέγγισης, στο DVA είναι αυτό το τελευταίο στοιχείο που παίρνει τα ηνία. Όχι ότι το μουσικό της υπόβαθρο έχει αλλάξει· συνεχίζουμε να έχουμε χαμηλές συχνότητες, ψυχρά ηλεκτρονικά beats και υπνωτικούς ρυθμούς. Απλά η φωνή έρχεται πολύ πιο ξεκάθαρα στο προσκήνιο και όλα τα στοιχεία μοιάζουν να υποτάσσονται στο ότι κάθε μία σύνθεση πρέπει να μπορεί να στέκετε αυτόνομα υπακούοντας στην κλασσική δομή του τραγουδιού. Το αποτέλεσμα μάλλον τη δικαιώνει. Τα περισσότερα κομμάτια είναι πολύ όμορφα, καταφέρνουν να δημιουργήσουν μία αιθέρια ατμόσφαιρα και παρόλη την ψυχρότητα και τους ηλεκτρονικούς ήχους να μεταδώσουν μία αίσθηση ψυχικής ανάτασης· με τις κλασσικές αναφορές που ανέφερα στην αρχή να συνεισφέρουν σίγουρα σε αυτήν την κατεύθυνση. Το μόνο στοιχείο που ίσως λείπει είναι μία διαφοροποίηση ανάμεσα στα κομμάτια, καθώς όλα μοιάζουν να κινούνται σε παρόμοιες περιοχές. Αλλά εμένα τουλάχιστον αυτό δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα, ειδικά όταν υπάρχουν υπέροχα κομμάτια όπως τα She Beats, Sing to Me, Mouth to Mouth, αλλά και η σχεδόν εξαϋλωμένη διασκευή στο Wicked Game του Chris Isaak. Δεν είμαι σίγουρος για το αν το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή για έναν τέτοιο δίσκο, αλλά δεν πειράζει· είναι αρκετά καλός για να αντέξει μέχρι τον ερχόμενο χειμώνα.
_
8.4_
Those will burn: Sing to Me, She Beats, Primary Colours
Posts
