Για κανονικό review κοίτα αλλού

Γιάγκος Δράκος Η μουσική κυριαρχία (Τρολ Δίσκοι, 2013)

   Και κάπως έτσι λοιπόν ξεκινάει ένας μικρός εμφύλιος στο onewillburn. Ο λόγος νομίζω είναι προφανής, αλλά για παν ενδεχόμενο κοιτάχτε και λίγο παρακάτω... ή εδώ. Ο ακατανόμαστος, με τον καινούργιο του δίσκο, μοστράρει απλός και ωραίος. Στα λημέρια μας... Ούτε ιερό, ούτε όσιο... Γενικότερα νομίζω, ο κόσμος προτιμάει απλές, σοβαρές και τεχνικές κριτικές. Τα κείμενα να έχουν ένα επίπεδο ας πούμε. Γιαυτό και εγώ θα προσπαθήσω να μιλήσω με επιχειρήματα και όχι με προκατειλημμένες απόψεις. Αλλά για τον drak... έ ι ξ μιλάμε, δεν παίρνω και όρκο... Τώρα θα μου πει κάποιος, γιατί, για τον Kanye τα ίδια δεν έχετε; Μοίαζει η φάση, αλλά... 1ον με τον Kanye εγώ είμαι στο άλλο στρατόπεδο. Και 2ον ο Kanye είχε βγάλει και κάτι δίσκους αναγνωρισμένους, με τους οποίους μας έβαλε στο σκεπτικό του, και από τότε τον ακολουθούμε και παραβλέπουμε τυχόν ανορθόδοξες επιλογές. Το μόνο κακό με το αυτό το κείμενο είναι ότι θα μας το πετάει ο bombbier για αντι-κάνια επιχείρηματα. Δύσκολη λοιπόν η θέση μου...
    Ξεκινώντας λοιπόν, να πω ότι για μένα ισχύει η φράση του δασκάλου (Πανούσης) ότι για να κατακρίνεις κάτι πρέπει πρώτα να το μάθεις. -νταξ στο περίπου, έχουν περάσει τα χρόνια. Οπότε τον δίσκο τον είχα ακούσει, όταν βγήκε μερικές φορές, για να βεβαιωθώ ότι όντως δεν με αγγίζει. Και μισώ τον worker γιατί για να γράψω αυτό το κείμενο αναγκαστικά τον ξανάκουσα. (Και μάλιστα αναγκάστηκα να τον κατεβάσω, γιατί το youtube έχει γεμίσει με ένα σωρό άκυρες εκδοχές με τον φλούφλη να ηχεί πιο χάλια και από αυτό που είναι μέχρι σχεδόν να εξαφανίζουν την ενοχλητική ιδιαιτερότητα της χροιάς του.)  Απλά και αντικειμενικά, δεν γίνεται να ακούς την εισαγωγή του Come Thru και να μην θέλεις να τον κλωτσήσεις στα δόντια. Και άμα έχεις ενδοιασμούς, πας στο επόμενο κομμάτι και ακούς και τον 2 αλυσίδες, όποτε το παρεάκι με τους πλέον αντιπαθητικούς τύπους μεγαλώνει. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει για τον εαυτό του. Έτσι και ο δράκος να λέει ότι είναι ράππερ. Αλλά δεν είναι ρε φίλε. Και σου λέω εγώ, άντε ας πούμε ότι είναι ράππερ. Που πας και μου το παίζεις γκάνγκστα και niggah with attitude... Οι αντίστοιχοι τύποι στην εφηβεία τους εμπορεύονταν καλούδια και παίζανε κρυφτό με τα στρουμφάκια. Ο άλλος έκανε τον φλώρο σε μια τηλεοπτική σειρά για παιδάκια. Και είναι και από τον Καναδά. Δηλαδή ντάξι, θα μπορούσα να σταματήσω εδώ... Τέσπα, ας δούμε τι μπορεί να κάνει σαν ράππερ ο νουμπάς, εεε ο φλώρος, εεε τέλος πάντων κατάλαβες.
    Η άποψη μου για το ταλέντο είναι ένας συνδυασμός σκληρής δουλειάς και αγάπης για αυτό που κάνεις. Ή τέλος πάντων έτσι λέω στον ατάλαντο εαυτό μου για να νιώθει καλύτερα. Γιαυτό ίσως θα έπρεπε να τον συμπαθώ τον drake. Γιατί το παλικάρι το παλεύει. Δουλεύει σκληρά. Αλλά δυστυχώς, αυτό ποτέ δεν είναι εχέγγυο επιτυχίας. Έτσι και εδώ, εμένα μου μοιάζει σαν ένας πολύ καλός μέτριος ράππερ. Τίποτε ξεχωριστό, μηδενική πρωτοτυπία. Και όταν αυτό βγαίνει μετά από πολύ προσπάθεια, λες γιατί; Καταλαβαίνω ότι το hip-hop είναι το mainstream μουσικό είδος αυτήν την στιγμή στην αμερική, οπότε άμα θες να πιάσεις την καλή ασχολείσαι με αυτό. Αλλά η φάση έχει ξεφύγει τελείως από την κουλτούρα του hip-hop. Οπότε τα πράγματα τα κρίνεις αλλιώς, γιατί ούτως ή άλλως η ζωή συνεχίζεται και στηρίζουμε το μπάσταρδο και την μεταβολή. Ακόμα και τις αλλαγές προς τη λάθος κατεύθυνση τις εξετάζουμε προσεχτικά. Έτσι τη φάση τη βλέπουμε γενικά σαν μουσική. Ο δίσκος για μένα αντέχει την οποιαδήποτε σύγκριση στο κομμάτι εκείνο που ο drake νιώθει στο στοιχείο του. Όπως στο motion ή στο hold on we are coming home. Αλλά εκεί δεν ραππάρει. Δηλαδή, όταν ο ρόλος του είναι πιο κοντά στον ερμηνευτή καψουροτράγουδων και πιο κοντά στο RnB γενικότερα. Το ωμό ραππάρισμα δεν το νιώθει... Αλλά είναι τόσο καλός ώστε να δουλέψει και να περάσει τη βάση και εκεί. Στο the language ας πούμε. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν πιστεύω ότι έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω από τον ανταγωνισμό του. Αν συνυπολογίσουμε και τα όσα είπε ο worker στους δύο τελευταίους δίσκους για τα δάνεια πρωτοτυπίας και αισθητικής, η αξία του πέφτει ακόμα πιο κάτω. Όπως στο κομμάτι με τον Sampha, που είναι από τα καλύτερα του δίσκου.
   Οι μουσικές από πίσω είναι decent για τους λόγους που αναφέρει ο worker. Σε σημεία μάλιστα θυμίζοντας ιδιαίτερα την αισθητική του Kanye που είχε στο 808s. Εκεί θα συμφωνήσω με τον worker. Για τον πειραματισμό εκ του ασφαλούς. Η μαζική απήχηση όμως, επιβάλλει την υπέρθεση ενός ενοποιητικού beat. Οι δε στίχοι, κινούνται σε χαμηλά επίπεδα, στα ίδια της θεματολογίας δηλαδή. Το όλο σύνολο τώρα, είναι φτιαγμένο για να κάνει πωλήσεις. Δεν θα χάσω άλλο χρόνο, γιατί ξεφεύγουμε σε μέγεθος πάλι, αλλά το μόνο που θα πω είναι η χρυσή εμπορική συνταγή. Τo mood από μελαγχολικό σε χαζοχαρούμενο. 2-3 κομμάτια για να μας πούνε ράππερς, 2-3 κομμάτια για να παίζουν στα clubakia και στο MTV και μια προβολή στα μέσα λες και είναι η ενσάρκωση του νούμερο ένα στόχου των συνωμοσιολόγων. Και έτοιμος ο Φώντας. Και μη γελιέστε, ο δίσκος είναι πρώτη ύλη. Θα φάει (έχει ήδη φάει βασικά) τόσο μιξάρισμα για να παίξει παντού και σε όλα τα γούστα.
   Τέλος, καταλαβαίνω το γιατί γράφτηκε το κείμενο, ειδικά μετά το κείμενο για την Kelela. Αλλά όχι και 8,2 ρε μπρο.

ΥΓ: Τώρα εγώ να βάλω ταγκ Drake να μεγαλώσει κι άλλο η ξεφτίλα;
ΥΓ2: Δείτε το βίντεο για το hold on we are going home- Ή Scarface θα το παίζεις ή Χατζηγιάννης. Δεν κολλάνε και τα δύο.
ΥΓ3: Για το σχόλιο για τον Jay z στο Pound Cake, μην τρελαθούμε. Μπορεί ο Hova να μην είναι στην καλύτερη του φόρμα, αλλά εύκολα καταλαβαίνεις τη διαφορά του πως στέκεται ένας ράππερ πάνω στο beat, και πως ο Drake.

αυτά, peace yo.

Drake - Nothing Was The Same

Drake Nothing Was The Same (OVO Sound, 2013)

Κάπου πρόσφατα ξαναέγραψα για το πόσο ριζικά έχει αλλάξει το internet την μουσική και τον τρόπο που την ακούμε. Επανέρχομαι λοιπόν και εδώ: είναι εκπληκτικό το πόσο λίγος χρόνος χρειάζεται για να περάσει ένας καινούργιος, πειραματικός ήχος από 'underground', off the center συγκροτήματα σε mainstream μουσικούς. Πρακτικά μηδαμινός. Δείτε τις δουλειές του Kanye. Αλλά και τον καινούργιο δίσκο του Drake (που έτσι κι αλλιώς είναι ο καλύτερος μαθητής του Κ.) Παλιότερα, και δεν εννοώ πολύ παλιότερα, 5 – 6 χρόνια πίσω, αυτό ήταν μία διαδικασία που έπαιρνε χρόνο – χρόνια. Και αυτός ο χρόνος είχε και τα θετικά του. Έδινε στα μικρά συγκροτήματα που πειραματίζονταν τη δυνατότητα να αναπτύξουν τον ήχο τους, να τον ορίσουν καλύτερα και τελικά να δώσουν σε ό,τι ήταν αυτό το καινούργιο που παρήγαγαν μία πιο ολοκληρωμένη μορφή, και κατά συνέπεια μεγαλύτερη διάρκεια.
Σήμερα ο άφραγκος και συνήθως έφηβος 'πειραματιστής' που καταφέρνει να δημιουργήσει κάτι καινούργιο και ενδιαφέρον έχει δύο πιθανότητες μπροστά του: Με δεδομένο ότι η οπτική του θα βρίσκεται μέσα σε ένα μήνα σε κάποιο δίσκο του όποιου Kanye ή Drake, είτε θα χαθεί, είτε θα γίνει προσκεκλημένος / συνεργάτης στους δίσκους τους. Και στις 2 περιπτώσεις δυστυχώς μάλλον θα σταματήσει να εξελίσσει αυτό που ξεκίνησε.
Αλλά την ίδια στιγμή μου φαίνεται αφελές να πιστεύουμε ότι για αυτό ευθύνεται μόνο η μεγάλη ταχύτητα με την οποία διαδίδεται η μουσική. Έχει να κάνει και με μία ακόμα αλλαγή: ότι οι mainstream μουσικοί μπορούν να έχουν έναν πιο πειραματικό ήχο στους δίσκους τους. Φανταστείτε για παράδειγμα εκεί στις αρχές το '90 η Madonna, η Kylie Mynogue ή ο Michael Jackson να χρησιμοποιούσαν στους δίσκους τους στοιχεία από τις δουλειές του Aphex Twin. Το Dangerous για παράδειγμα με μουσική υπόκρουση Analogue Bubblebath. Δεν υπήρχε περίπτωση. Γιατί το αποτέλεσμα απλά δεν θα πουλούσε με τίποτα.
Τι άλλο έχει αλλάξει; Το ότι τότε αυτό που πουλούσε ήταν ο δίσκος, τώρα το βασικό εμπόρευμα δεν είναι αυτό. Οπότε το ολοκληρωμένο cd μπορεί να έχει μέσα του και όσο πειραματισμό επιθυμεί ο καλλιτέχνης. Αρκεί να υπάρχουν τα κατάλληλα videos στο YouTube (πρώην video-clips), τα κατάλληλα shows στα live, και η φυσικά το κατάλληλο κουτσομπολιό στον τύπο. Παράδειγμα από το Nothing Was The Same: όταν είχα δει το video από το Started from the bottom, σχημάτισα τη χειρότερη εντύπωση για το κομμάτι. Το πέρασα στα γρήγορα σαν ένα ακόμα προϊόν προς γρήγορη κατανάλωση. Όταν το ακούς στα πλαίσια του δίσκου όμως, χωρίς την ηλίθια φάτσα του Drake να περιφέρεται στα super market, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το ψυχρό πιανάτο μοτίβο και τα ελλειπτικά beats δεν είναι ακριβώς αυτό που θα χαρακτήριζες εύκολη ή εύπεπτη μουσική. Το μόνο κομμάτι αυτού του δίσκου που έχει πραγματικά χαρακτηριστικά για hit με την παραδοσιακή έννοια είναι το Hold on, we 're going home, αλλά και αυτό ακόμα φέρνει στο μυαλό τη δουλειά του Weeknd – που μέχρι πριν ένα χρόνο κυκλοφορούσε δωρεάν mixtapes στο internet. Ο υπόλοιπος δίσκος βυθίζεται σε σκοτεινά ηλεκτρονικά ηχοτοπία με παντελή έλλειψη catchy μελωδιών και φυσικά σχεδόν κανένας λόγος για ρεφραίν και λοιπά τυπολογικά στοιχεία.
Φυσικά, δεν είναι όλοι που το κάνουν αυτό. Θέλω να πω, ότι πρέπει τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε στον Drake και την ομάδα του ότι μπαίνουν στην διαδικασία να ψάξουν να βρουν αυτούς τους καινούργιους ήχους και να τους ενσωματώσουν στη μουσική τους. Γιατί το σύστημα προώθησης του εμπορικού σκέλους θα λειτουργούσε έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα από το μουσικό περιεχόμενο. Οπότε από μία άλλη οπτική, όλα τα παραπάνω μπορούμε να τα δούμε θετικά. Δίνουν τη δυνατότητα σε μουσικούς που θέλουν – και μπορούν – να πειραματιστούν, να το κάνουν. Αλλά ρε γαμώτο, δεν παύει να μου φαίνεται λίγο άδικο: ο πειραματισμός συνεπάγεται ρίσκο, και εδώ το ρίσκο είναι περιορισμένο στο ελάχιστο.
Πολύ πιθανό όλα αυτά να τα σκέφτομαι και να τα γράφω γιατί προσπαθώ να δικαιολογήσω στον εαυτό μου το πως είναι δυνατόν ο καινούργιος δίσκος του Drake να είναι καλός. Μιλάμε για τον τύπο που στα (πολύ) νιάτα του έπαιζε στο Degrassi. Αλλά είτε μου αρέσει είτε όχι, το Nothing Was The Same είναι όχι απλά ένας αξιοπρεπής, αλλά ένας πολύ καλός δίσκος. Σκοτεινός, με τα κομμάτια να έρπονται βασανιστικά, τα beats να ακούγονται σαν να έχουν βγει από ταινία τρόμου (fuck, το 305 To My City θα μπορούσε να είναι στον πρώτο δίσκο του Tyler) ακόμα και οι στίχοι να είναι εσωστρεφείς και σε σημεία ενδιαφέροντες. Αλλά κυρίως το σύνολο να έχει νόημα και να αρθρώνει μία ολοκληρωμένη, δουλεμένη σε κάθε της λεπτομέρεια καλλιτεχνική πρόταση. Μέχρι και κομμάτι που λέγετε Wu Tang Forever περιέχει ο δίσκος, στο οποίο όχι μόνο δεν γίνεται ρεζίλη, αλλά αντίθετα τα πάει περίφημα χωρίς να έχει καμία απολύτως σχέση με το ύφος των Wu. Θα μπορούσε να πει κανείς 'σκάσε και άκου τη μουσική. Αν είναι καλή, τα υπόλοιπα δεν έχουν καμία σημασία'. Και πολύ πιθανό να έχει δίκιο, αλλά δεν είμαι έτοιμος να το δεχτώ ακόμα. Οπότε νομίζω ότι θα συνεχίσω τη συζήτηση στο επόμενο review. Εντωμεταξύ θα μένω συνεχώς με το στόμα ανοικτό κάθε φορά που θα συνειδητοποιώ ότι ο δίσκος περιέχει κομμάτια όπως το The Motion (ο Sampha διάλεξε την επιλογή της συνεργασίας αντί της εξαφάνισης, και μάλλον καλά έκανε), το Pound Cake/Paris Morton Music 2 με τον Jay Z να είναι σχεδόν περιττός ή το From Time. Αλλά ακόμα περισσότερο με το ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να είναι άσκημο.

_

8.3

Those will burn: Wu Tang Forever, From Time, Too Much, The Motion, Connect