This is the best of 2014

Μας ζόρισε αυτή η χρονιά. Αλλά στο τέλος σώθηκε. Καταφέραμε και βγάλαμε 20άδα. Ορίστε λοιπόν: την παραδίδουμε για μία ακόμα φορά. Καλή χρονιά!

    

Flying Lotus - You 're Dead!

Flying Lotus You 're Dead! (Warp, 2014)

Αφού άκουσα μερικές φορές τον δίσκο, επιτέλους ησύχασα. Έψαχνα απεγνωσμένα κάποιον να σώσει την χρονιά, και για να είμαι ειλικρινής ο FlyLo ήταν η τελευταία μου ελπίδα. Γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να βάλω την Beyonce στο #1 της χρονιάς. Καταλαβαίνετε. Δεν είναι μόνο θέμα υπόληψης. Έχει να κάνει και με τις εσωτερικές ισορροπίες του blog. Ποιος τους άκουγε τους άλλους. Στις πρώτες 2 ακροάσεις του You're Dead! κλονίστηκα λίγο. Σαν να πέρασε και να μην έμεινε τίποτα. Απλά κάτι για να παίζει στο background. Το οποίο βέβαια συμβαίνει με όλους τους δίσκους του FlyLo στην αρχή, αλλά σκεφτόμουν ότι με βάση τις πιθανότητες πόσους τέλειους δίσκους να βγάλει ο άνθρωπος, κάποια στιγμή θα γίνει το κακό και θα μείνει στο background. Ευτυχώς όχι εδώ.
Για την ακρίβεια, εδώ έχουμε για μία ακόμα φορά ένα δίσκο που ξεπερνάει τους προηγούμενους. Εντάξει, λείπει λίγο το στοιχείο της έκπληξης. Το οποίο υπήρχε πολύ έντονα σε όλους τους προηγούμενους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε κάποιου είδους επανάληψη. Δεν είναι ούτε η μάλλον abstract διάθεση του Until the Quiet, ούτε ο πληθωρισμός του Cosmogramma. Επιστροφή στον κόσμο του LA δεν είναι δυνατή έτσι κι αλλιώς. Ένας τρόπος να το δεις είναι σαν κάτι που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο προηγούμενα, αφού δανείζεται κάποια στοιχεία και από τα δύο. Στην πραγματικότητα όμως νομίζω ότι είναι μία καινούργια κατεύθυνση. Η οποία βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά πλέον στην jazz. Μέσα από το πρίσμα του FlyLo η jazz μετατρέπεται σε μία καινούργια υπόθεση, μόνο δικιά του. Είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις όπου η τεράστια αγάπη και μελέτη του παρελθόντος μέσα από διάθεση δημιουργίας του καινούργιου δίνει τα καλύτερα αποτελέσματα. Αν έπρεπε να βρω κάτι αντίστοιχο, θα σκεφτόμουν τους δίσκους του Madlib ως Yesterdays Universe. Αν και εδώ δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση 'αρχαιολογίας', με την καλή έννοια, ή ίσως τυμβωρυχίας, με ακόμα καλύτερη έννοια, που συναντάς στο Madlib. Το φίλτρο του ίδιου του FlyLo είναι πολύ πιο ισχυρό σε σχέση με τις αναφορές του από ότι του Madlib. Όχι ότι ο Madlib κάνει στήρα επανάληψη. Εκεί η μέθοδος απλά είναι διαφορετική: μπορεί οι αναφορές να είναι πιο ΄πιστές', αλλά είναι τόσες πολλές, διαφορετικές μεταξύ τους και αριστοτεχνικά πλεγμένες που το καινούργιο προκύπτει από εκεί. Αντίθετα στον FlyLo το καινούργιο προκύπτει από αυτό ακριβώς το φίλτρο.
Αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Να πω μόνο ότι ο δίσκος δεν μπορεί να ακουστεί αποσπασματικά. Είναι ουσιαστικά μία ενιαία δουλειά, και μόνο στο σύνολό της μπορεί να δείξει την αξία της. Τρανό παράδειγμα το Catch me if you can με τον Kendrick Lamar που αν το ακούσεις μόνο του φαίνεται σχεδόν αδιάφορο, αλλά στο πλαίσιο του δίσκου αποκτά πλήρες νόημα και απογειώνεται. Και ακριβώς λόγο αυτής της 'συνολικότητας' έχω και ένα παράπονο: πολύ όμορφη η συσκευασία της έκδοσης σε βινύλιο, gatefold, με τρομερό artwork κτλ. Αλλά για πιο λόγο ένας δίσκος διάρκειας 33 λεπτών, ο οποίος μάλιστα αποτελεί αδιάσπαστο σύνολο πρέπει να γίνει διπλό βινύλιο, το οποίο και το πληρώνεις περισσότερο και δεν μπορείς να το ακούσεις τόσο εύκολα αφού κάθε 7 λεπτά πρέπει να διακόπτεις την εξέλιξη του δίσκου για να αλλάξεις πλευρά / δίσκο; Το ίδιο θέμα είχε και η έκδοση του Cosmogramma, αλλά τουλάχιστον εκείνο ήταν μεγαλύτερο σε διάρκεια. Πέρα από αυτό όμως κανένα άλλο ψεγάδι δεν μπορώ να βρω. Ούτε θέλω βέβαια.

9.8

Those will burn: και πάλι, όλο.

Ένα: Flying Lotus - Until the Quiet Comes

[...]Και το σύνολο, γιατί το Until the Quiet Comes είναι μία σύνθεση χωρισμένη απλά σε 18 μέρη, είναι πέρα από κάθε προσδοκία. Τα περισσότερα κείμενα που διαβάζω για το δίσκο αναρωτιούνται αρχικά για το πώς θα μπορούσε ο FlyLo να κάνει έναν δίσκο μετά από το Cosmogramma, κάτι που θα μπορούσε να σταθεί δίπλα του δηλαδή, και στη συνέχεια λένε ότι η μινιμαλιστική προσέγγιση του καινούργιου δίσκου ήταν η σωστότερη απόφαση. Sorry, αλλά αυτό που συμβαίνει στο Until the Quiet Comes εγώ δεν μπορώ να το αντιληφτώ σε καμία περίπτωση ως minimal. Αν θα έψαχνα παραδείγματα μουσικής που καταλαβαίνω πραγματικά ως minimal θα έλεγα τον Steven Reich, ή το Dauði Baldrs των Burzum. Αντίθετα ο δίσκος του FlyLo είναι πληθωρικός· συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Απλά, όλα αυτά που γίνονται είναι τόσο άψογα δομημένα που πιστεύεις ότι είναι όλα απαραίτητα, ότι αν βγάλεις και το ελάχιστο beat ο δίσκος ξαφνικά θα χάσει την ισορροπία του. Εξίσου πληθωρικό ήταν και το Cosmogramma, μόνο που εκεί η πληθωρικότητα οδηγούσε σε μία οργιαστική κατάσταση, εδώ οδηγεί στην ησυχία και το όνειρο. Οπότε η λέξη κλειδί είναι αυτή που τόσο ξεκάθαρα μας λέει ο τίτλος: Quiet. Ή μάλλον αυτό που υπάρχει μέχρι να έρθει η απόλυτη ‘ησυχία’ ή ο ύπνος στα βαθύτερά στάδιά του: το όνειρο. Μία εσωτερική, ονειρική αναζήτηση φτιάχνει ο Flying Lotus, και προσωπικά δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο.

Δύο: GodSpeed You! Black Emperor - Allelujah! Don't Bend! Ascend!

 Τρία: Kendrick Lamar - Good Kid, m.A.A.d city!

Τέσσερα: Quantic&Alice Russell (with the combo barbaro) - Look around the Corner

Πέντε: Ταφ Λάθος - Μόνο με χρώμα

Έξι: Thee Oh Sees - Putrifiers II

Επτά: Κ. Βήτα - Χρυσαλλίδα

Οκτώ: Ty Segall - Slaughterhouse

Εννιά: Pan Pan - Ένα καλοκαίρι (μετά από 6 καλοκαίρια)

Δέκα:The Gaslamp Killer - Breakthrough

 Έντεκα:Slug Guts - Playin' Time with the Deadbeat

 Δώδεκα: Animal Collective - Centipede HZ

Δεκατρία: King Dude - Burning Daylight

Δεκατέσσερα: Lambchop - Mr. M

Δεκαπέντε: Frank Ocean - Channel Orange

Δεκαέξι: David Byrne&St. Vincent - Love this Giant

Δεκαεπτά: Tindersticks - The something Rain

Δεκαοκτώ: Babu Gury - Pieces

Δεκαεννιά: Madlib - Medecine Show#13

Είκοσι: Tame Impala - Lonerism