The Roots - ... and Then you Shoot you Cousin

The Roots ... and then you shoot your cousin (Def Jam, 2013)

Οι Roots κάποια στιγμή είχαν πει ότι έβγαζαν το τελευταίο τους album. Νομίζω 2-3 δίσκους πίσω. Προφανώς κάτι άλλαξε από τότε, και συνέχισαν να βγάζουν δίσκους κανονικά. Εμένα όμως εκείνη η γραμμή κάπως μου καρφώθηκε (το «οι Roots βγάζουν τον τελευταίο τους δίσκο») οπότε κάθε φορά που βγάζουν κάτι νέο είναι και μία μικρή έκπληξη για μένα. Ναι, εντάξει, μετά από μερικά δευτερόλεπτα θυμάμαι όλο το σκηνικό, την μη εκπληρωμένη δήλωση κτλ, αλλά παρόλα αυτά είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη αυτή η έκπληξη. Φοβάμαι ότι αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν όλο και λιγότερες εκπλήξεις στο περιεχόμενο των δίσκων τους· μετά το How I Got Over. Τόσο το Undun όσο και οι διάφορες συνεργασίες τους (John Legend, Elvis Costelo κτλ). Σαν όλα να είναι λίγο παραπάνω προβλέψιμα απ’ ό,τι θα περίμενες (παράδοξο ε? Και δεν είναι όπως το περιμενεις και είναι προβλέψιμο). Όλα όμορφα και προσεγμένα, η παραγωγή, τα beats, τα samples, οι στίχοι κτλ, αλλά σαν να λείπει αυτό το κάτι που θα τον κάνει να ξεχωρίσει λίγο. Έτσι ακριβώς και με αυτόν εδώ τον δίσκο:
Ξεκινάει με τη φωνή της Nina, ιδανικός τρόπος από τη μία, από την άλλη παραείναι τυπικό Roots σαν επιλογή. Το Never που ακολουθεί είναι σχεδόν trip hop, τόσο που ακούγεται έως λίγο παλιομοδίτικο. Το επόμενο When the people chear δεν αλλάζει και πολύ την ατμόσφαιρα. Και συνεχίζουν σε λίγο πολύ παρόμοια μονοπάτια. Τα Black Rock και Understand επιστρέφουν σε λίγο πιο κλασσικά hip hop μονοπάτια. Εκεί που τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ενδιαφέροντα είναι στο πρελούδιο Dies Irae και στο The Coming όπου εμβαθύνουν λίγο περίσσότερο στους πειραματισμούς με το πιάνο που είχαν ξεκινήσει στο Undun. Στο The Dark και στο Unraveling επιστρέφουν στο αρχικό μελαγχολικό και κάπως υποτονικό trip hop του 2014 που βρήκαμε και στην αρχή, για να κλείσουν με ένα πιο ‘χαρούμενο’ κομμάτι (Tomorrow), που αρχικά μοιάζει να είναι εκτώς κλίματος, αλλά τελικά ταιριάζει όμορφα με το συνολικό αποτέλεσμα. Μόνο που και αυτό ενώ δεν είναι άσκημο, περνάει χωρίς να αφήσει πολλά πράγματα.
Μένεις λοιπόν με την αίσθηση ότι ο δίσκος περνάει και φεύγει κάθε φορά που τον ακούς, όσες φορές και να τον ακούσεις. Και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να είχαν υλοποιήσει εκείνη την ανακοίνωσή τους, ή ότι τουλάχιστον χρειάζονται επειγόντως μία ανανέωση.

_

7.0

Those will burn: Dies Irae, The Coming

The Roots - How I Got Over

The Roots How I Got Over (Def Jam, 2010)

Ένατος δίσκος για τους The Roots, και όπως όλα δείχνουν και ο τελευταίος τους. Το ίδιο βέβαια έλεγαν και για τον προηγούμενο, αλλά τώρα μάλλον το εννοούν. Όσοι λοιπόν έχουν ασχοληθεί σοβαρά με τη μουσική των Roots – το οποίο σημαίνει να τους έχουν αφιερώσει πολλές ώρες ακροάσεων, όχι, το να ξέρεις απέξω το the seed δεν μετράει – ξέρουν καλά ότι οι δίσκοι των Αμερικανών δεν σου χαρίζονται. Έτσι και εδώ, χρειάζονται πολλές ακροάσεις για να μπορέσεις να εισέλθεις στο δίσκο. Και, από τη μία, δεν υπάρχουν πάρα πολλές εκπλήξεις σε σχέση με τις δύο προηγούμενες δουλείες τους, από την άλλη ο δίσκος δεν ακούγετε σε καμία περίπτωση σαν επανάληψη ή αναμάσημα. Έχει το δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα, που ναι μεν προχωράει πάνω σε γνωστά μονοπάτια, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο καλά δουλεμένος στη λεπτομέρειά του που η διαδρομή σου φαίνεται σαν κάτι καινούργιο. Οι (πολλές) συμμετοχές ίσως είναι ένας στοιχείο που βοηθάει. Έτσι στο εισαγωγικό A Peace of Light τα κορίτσια των Dirty Projector τα καταφέρνουν μία χαρά να δημιουργήσουν μία υποβλητική ατμόσφαιρα, στη συνέχεια οι Truck North, P.O.R.N. & Dice Raw συμπληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο τον Black Thought, για να περάσουμε χωρίς να το καταλάβουμε στο Dear God 2.0 όπου ένα χέρι βοηθείας προσφέρουν οι Monsters of Folk και μετά, χωρίς αναπνοή, στο Radio Daze, ξανά με τους P.O.R.N. & Dice Raw + τον Blu, και Now or Never στη συνέχεια, με τους τόνους να αρχίζουν να ανεβαίνουν σε κάτι που ως εδώ φάνταζε αρκετά υποτονικό. Στο ομώνυμο κομμάτι οι τόνοι γίνονται πιο ζωντανοί, για να επανέλθουν οι ισορροπίες, και μετά το the Day συνεχίζει σε παρόμοιο κλίμα και οδηγεί στο Right On με την Joanna Newsom να αποτελεί ένα από τα highlights του δίσκου. Doin' It Again και Τhe Fire με τον παλιό γνώριμο John Legend να δίνει τις απαραίτητες soul αποχρώσεις. Και για το τέλος, Tunnel Vision, Web 20/20 και το Hustla να θυμίζει ευχάριστα το autotuned μωράκι των Major Laser. Δεν ξέρω γιατί κάθισα και ανέφερα όλα τα κομμάτια με τη σειρά, ίσως γιατί ο δίσκος ακούγετε μόνο στο σύνολό του, με το ένα τραγούδι να χάνετε μέσα στο άλλο. Και αν του δώσετε την απαραίτητη προσοχή θα κολλήσετε με τις catchy μελωδίες, την απίστευτη συνοχή, τους πολύ δυνατούς στίχους και την χαρακτηριστική jazzy ατμόσφαιρα. Μέχρι τώρα η χρονιά δεν μας είχε δώσει έναν hip hop δίσκο που να αξίζει ιδιαίτερα. Αλλά με τους Roots, μάλλον είναι μονόδρομος.

8.8

Those will burn: Walk Alone, Right On, The Fire