 | Luke Haines New York in the 70's (Cherry Red Records, 2014) |
Υπήρχε μία περίοδος στη ζωή μου που όταν πήγαινα σε δισκάδικο, έψαχνα πρώτα στο A και στο B και μετά ο,τιδήποτε άλλο. Τώρα που γράφω συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν λέει και πολλά γιατί το A και το Β είναι στην αρχή του αλφάβητου, οπότε τι πιο λογικό να ξεκινήσεις από εκεί. Άρα μόλις χάλασε η εισαγωγή που είχα σκεφτεί για αυτό εδώ το post. Αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι εκείνη την περίοδο της ζωής μου θα ξεκινούσα από το A και το Β ακόμα και αν η θέση τους ήταν διαφορετική μέσα στο αλφάβητο, ή ακόμα και αν δεν ήταν το ένα μετά το άλλο. Μάλλον δεν σώζεται πλέον και πρέπει να βρω άλλη εισαγωγή... Τέλος πάντων, θέλω να καταλήξω στο ότι τότε 4 ονόματα έψαχνα: Barry Adamson (που ήταν στο Α όχι στο Β, το επίθετο μετράει αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό στο winamp) Auteurs, Baader Meinhof και The Black Box Recorder (για αυτό δεν χρειάζεται να πω ότι είναι στο B και όχι στο Τ ε? Μέχρι και το winamp το καταλαβαίνει). Με άλλα λόγια τρία στα τέσσερα Luke Haines. Περιέργως είχα ξεκινήσει από τους Black Box Recorder και μετά έφτασα στα άλλα. Αλλά επειδή ό,τι δεν αλλάζει πεθαίνει, άλλαξα και εγώ, άλλαξε και ο Luke, κάπου χαθήκαμε. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον εγώ άλλαξα κυρίως, γι' αυτό ίσως και ο Luke κυκλοφόρησε αυτό εδώ.
Αλλά σε αυτήν την άνυδρη χρονιά που διανύουμε ψάχνω παντού για νερό, και τον ξανασκέφτηκα. Και βρήκα ότι βρίσκεται τρεις δίσκους μακρυά από εκεί που τον είχα αφήσει, οι οποίοι μάλιστα αποτελούν ένα είδος τριλογίας, την ψυχεδελική τριλογία του Luke Haines. Τους άλλους δύο δεν τους άκουσα ακόμα, αλλά αν είναι σαν αυτόν εδώ πρέπει να το κάνω πολύ σύντομα.
Όσοι έχουν ασχοληθεί με τον κύριο Haines, ξέρουν φαντάζομαι το μήκος κύματος στο οποίο κινείται, και από το οποίο δεν έχει απομακρυνθεί ουσιαστικά. Λίγο off the center μουσική, κάποιες φορές ηλεκτρική, κάποιες φορές ηλεκτρονική, που όμως στην ουσία της παραμένει πάντα η pop τραγουδοποιία. Όμορφες μελωδίες δηλαδή, πιασάρικα ρεφρέν, τραγούδια με κατά κανόνα μικρή διάρκεια, και όλα να υπηρετούν το σύνολο, δηλαδή το τραγούδι (το οποίο παντα βρίσκεται σε ψηλά επίπεδα έτσι ώστε ακόμα και στις πιο αδύναμες δουλειές υπήρχαν δυνατά κομμάτια). Απλά, ενώ όλα αυτά ο Luke Haines τα έκανε πάντα παραπάνω από πολύ καλά, είχε μαζί του και κάτι που ποτέ δεν του έδωσε την mainstream αποδοχή που ίσως ήθελε και σίγουρα του άξιζε (ειδικά την περίοδο των Auteurs και της brit pop θα ήταν αρκετά δύσκολο για τον ίδιο να βλέπει όλους τους άλλους να γίνονται διάσημοι και τον ίδιο να μην τα καταφέρνει, ακόμα και με δίσκους όπως το New Wave). Θες λίγο οι στίχοι που πότε παίρνουν περίεργες τροπές, πότε διαπραγματεύονται λίγο πιο βαριά πράγματα από αυτά που μάλλον αντέχει ο μέσος ακροατής, πότε βασίζονται σε αναφορές ελαφρά εξεζητημένες που 'σκοτώνουν' τις ποπ προοπτικές του τραγουδιού. Θες λίγο ο χαρακτήρας του που μάλλον έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τους στίχους του. Οπότε παρέμεινε πάντα εκεί: (slighty) off the center (αν και νομίζω ότι οι Black Box Recorder τα πήγαν σχετικά καλά με το Facts of Life).
Πλέον, όπως δείχνει αυτός εδώ ο δίσκος, δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα. Απλά κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα (όλα τα παραπάνω δηλαδή) και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο.
Ο δίσκος είναι 'concept' λοιπόν και ασχολείται όπως γίνεται προφανές και από τον τίτλο με την μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του '70. New York Dolls, Velvet Underground, Suicide κτλ. Ουσιαστικά είναι ένας φόρος τιμής. Όλη του η αγάπη για αυτή την περίοδο και αυτή την μουσική διοχετευμένη σε μουσική. Παρόλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι η μουσική που παίζει εδώ έχει ιδιαίτερη σχέση με τις παραπάνω μπάντες (για να το πω καλύτερα, έχει κάποιες αναφορές, οι οποίες όμως μένουν πάντα απλά ως τέτοιες). Οι στίχοι όμως μιλάνε για αυτές. Τους ανθρώπους που σημάδεψαν αυτή την σκηνή και το περιβάλλον του. Και το κάνουν με απίστευτα απολαυστικό τρόπο. Στα 33 λεπτά που κρατάει παρελαύνουν όλοι. Μέχρι και ο Sun Ra εμφανίζεται. Η εμπειρία μου μέχρι τώρα μου έχει δείξει ότι ο Luke Haines δεν είναι για όλους. Αλλά αν νομίζετε ότι δεν θα σας πείραζε ένα τραγούδι που στο μεγαλύτερο μέρος τους επαναλαμβάνει το όνομα του Lou Reed ή ένα άλλο που το ρεφρέν του επαναλαμβάνει τις λέξεις mythic motherfucking rock 'n' roll, τότε θα πρότεινα να δοκιμάσετε.
Αλλά σε αυτήν την άνυδρη χρονιά που διανύουμε ψάχνω παντού για νερό, και τον ξανασκέφτηκα. Και βρήκα ότι βρίσκεται τρεις δίσκους μακρυά από εκεί που τον είχα αφήσει, οι οποίοι μάλιστα αποτελούν ένα είδος τριλογίας, την ψυχεδελική τριλογία του Luke Haines. Τους άλλους δύο δεν τους άκουσα ακόμα, αλλά αν είναι σαν αυτόν εδώ πρέπει να το κάνω πολύ σύντομα.
Όσοι έχουν ασχοληθεί με τον κύριο Haines, ξέρουν φαντάζομαι το μήκος κύματος στο οποίο κινείται, και από το οποίο δεν έχει απομακρυνθεί ουσιαστικά. Λίγο off the center μουσική, κάποιες φορές ηλεκτρική, κάποιες φορές ηλεκτρονική, που όμως στην ουσία της παραμένει πάντα η pop τραγουδοποιία. Όμορφες μελωδίες δηλαδή, πιασάρικα ρεφρέν, τραγούδια με κατά κανόνα μικρή διάρκεια, και όλα να υπηρετούν το σύνολο, δηλαδή το τραγούδι (το οποίο παντα βρίσκεται σε ψηλά επίπεδα έτσι ώστε ακόμα και στις πιο αδύναμες δουλειές υπήρχαν δυνατά κομμάτια). Απλά, ενώ όλα αυτά ο Luke Haines τα έκανε πάντα παραπάνω από πολύ καλά, είχε μαζί του και κάτι που ποτέ δεν του έδωσε την mainstream αποδοχή που ίσως ήθελε και σίγουρα του άξιζε (ειδικά την περίοδο των Auteurs και της brit pop θα ήταν αρκετά δύσκολο για τον ίδιο να βλέπει όλους τους άλλους να γίνονται διάσημοι και τον ίδιο να μην τα καταφέρνει, ακόμα και με δίσκους όπως το New Wave). Θες λίγο οι στίχοι που πότε παίρνουν περίεργες τροπές, πότε διαπραγματεύονται λίγο πιο βαριά πράγματα από αυτά που μάλλον αντέχει ο μέσος ακροατής, πότε βασίζονται σε αναφορές ελαφρά εξεζητημένες που 'σκοτώνουν' τις ποπ προοπτικές του τραγουδιού. Θες λίγο ο χαρακτήρας του που μάλλον έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τους στίχους του. Οπότε παρέμεινε πάντα εκεί: (slighty) off the center (αν και νομίζω ότι οι Black Box Recorder τα πήγαν σχετικά καλά με το Facts of Life).
Πλέον, όπως δείχνει αυτός εδώ ο δίσκος, δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα. Απλά κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα (όλα τα παραπάνω δηλαδή) και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο.
Ο δίσκος είναι 'concept' λοιπόν και ασχολείται όπως γίνεται προφανές και από τον τίτλο με την μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του '70. New York Dolls, Velvet Underground, Suicide κτλ. Ουσιαστικά είναι ένας φόρος τιμής. Όλη του η αγάπη για αυτή την περίοδο και αυτή την μουσική διοχετευμένη σε μουσική. Παρόλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι η μουσική που παίζει εδώ έχει ιδιαίτερη σχέση με τις παραπάνω μπάντες (για να το πω καλύτερα, έχει κάποιες αναφορές, οι οποίες όμως μένουν πάντα απλά ως τέτοιες). Οι στίχοι όμως μιλάνε για αυτές. Τους ανθρώπους που σημάδεψαν αυτή την σκηνή και το περιβάλλον του. Και το κάνουν με απίστευτα απολαυστικό τρόπο. Στα 33 λεπτά που κρατάει παρελαύνουν όλοι. Μέχρι και ο Sun Ra εμφανίζεται. Η εμπειρία μου μέχρι τώρα μου έχει δείξει ότι ο Luke Haines δεν είναι για όλους. Αλλά αν νομίζετε ότι δεν θα σας πείραζε ένα τραγούδι που στο μεγαλύτερο μέρος τους επαναλαμβάνει το όνομα του Lou Reed ή ένα άλλο που το ρεφρέν του επαναλαμβάνει τις λέξεις mythic motherfucking rock 'n' roll, τότε θα πρότεινα να δοκιμάσετε.
8.3
Those will burn: Cerne Abbas Man, Lou Reed Lou Reed, UK Punk
Posts
