Friday, March 28, 2014

Χωρίς ρεύμα | Περί Ματαιότητας | Freddie Gibbs & Madlib – Pinata


Madlib & Freddie Gibbs
Piñata
(Madlib Invazion, 2014)


    Χάλασε ο φορτιστής του λάπτοπ... Και βρέθηκα να γράφω ένα κειμενάκι σε τετράδιο μετά από πολύ καιρό. “Τελείωνω στυλό και τετράδια, λιώνω μολύβια” όπως λέει και ο Τακι Τσαν. Θες δε θες, όταν γράφεις σε χαρτί, βγαίνει ένα πιο προσωπικό στοιχείο. Επιστροφή για λίγο στην αυτοαναφορικότητα λοιπόν... Όλοι μας ψάχνουμε τρόπους να πολεμήσουμε τη ματαιότητα της ύπαρξης μας. Κατά καιρούς ορίζουμε διάφορες αξίες και ιδανικά στην πορεία μας αυτή. Τι γίνεται όμως όταν αντί για σταθερές έχεις μεταβλητές αξίες; -αναπάντητο 01
  Έχουμε που λες βρει ένα αντίδοτο σε αυτή τη ματαιότητα. Τη δημιουργία. Οπότε δουλεύουμε διάφορα πράγματα εκεί τριγύρω. Υπάρχει και το μεγάλο κομμάτι της αποδοχής ή μη αυτής της δημιουργίας. Πάνω σε αυτό το κομμάτι, κάνω διάφορες αναζητήσεις. Για να κατανοήσω καλύτερα την έννοια της δημιουργίας και δη τον τομέα της αποδοχής, πολεμώντας και εγώ με τον τρόπο μου την ματαιότητα αυτού του κόσμου. Μία οπτική είναι αυτή του μπλόγκ. Κάθεσαι και αναπτύσσεις την σκέψη σου σχετικά με ένα δίσκο συνήθως. Δισκοκριτική και καλά. Και πραγματικά κερδίζεις πράγματα από αυτήν την κριτική. Το πιστεύω, σε βάζει σε σκέψεις αν μη τι άλλο. Άμα κάτσει καλά το κειμενάκι, βάζεις και κανέναν άλλο. Η άλλη πλευρά είναι η πιο προσωπική. Τα ακούσματα που έχεις. Και οι δίσκοι που ψάχνεις. Σε αυτές τις αναζητήσεις που λες, γίνονται ένα σωρό βλασφημίες. Παραθέτω έτσι προκλητικά και προβοκατόρικα. Παντελίδης vs Χατζηδάκις. Κανένας από τους δύο δεν είναι ιδιαίτερα του γούστου μου. Πρόσφατα άκουσα πάλι δουλειές τους. -ντάξι του παντελή ήταν βιντεάκια στο youtube αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι άκουσα ολόκληρο δίσκο-. Είναι - ήταν - όμως δύο πρόσωπα που έχουν αυτή την αποδοχή. Όχι από το ίδιο κοινό προφανώς, αλλά και για τους δύο η δημιουργία τους σήμαινε κάτι για κάποιους άλλους. Γαμώτο είναι ωραίο θέμα, αλλά δύσκολο. Θα το αφήσω για άλλη φορά, αν δεν με διώξουν μέχρι τότε. Κρατήστε όμως τον συλλογισμό. Το ότι ψάχνουμε να βρούμε τα στοιχεία αυτά που οδήγησαν στην αποδοχή της δημιουργίας από τον κόσμο.
   Συνεχίζοντας το κομμάτι της ματαιότητας θα έλεγε κανείς ότι βρίσκουμε και διατυπώνουμε πολλές θεωρίες. Οι οποίες προφανέστατα επαναδιατυπώνονται και αλλάζουν, αλλά πετυχαίνουν κάπως τον στόχο τους, αφού μας επιτρέπουν και πάμε λίγο παρακάτω. Κερδίζουμε μικρές μάχες ενάντια στην ματαιότητα και την επανάπαυση. Η μαλακία είναι, το πόσο γνώση υπάρχει εκεί έξω. Και εμείς πρέπει να κάνουμε τα ίδια λάθη με ένα σωρό άλλους πριν από εμάς για να μάθουμε. Σαν συλλογική νοημοσύνη αυτό είναι λίγο χαζό και κάποια στιγμή πρέπει να το δουλέψουμε, αλλά τι να κάνεις... Κάποια πράγματα μαθαίνονται μέσα από τις εμπειρίες και όχι μέσα από το διάβασμα. Εκεί βρίσκει κανείς και τη δημιουργική και γνωστική εμπειρία του λάθους και της αποτυχίας. Τέσπα...
  Υπάρχει που λες άλλο ένα πράγμα αντίδοτο στην ματαιότητα. Αλλά μη γελάσετε. Η αγάπη. Ντάξι δεν θα κάνω ερωτική εξομολόγηση, για το δίσκο του Madlib και του Freddie Gibbs θα μιλήσω, αλλά την χρειαζόμουν αυτή την εισαγωγή. Το βασικό συστατικό αυτού του δίσκου λοιπόν, είναι η αγάπη. Ή για να το πω πιο σωστά, η καύλα. Θα έλεγα ότι ρίχνω το επίπεδο, αλλά το είχα κρατήσει και ποτέ ψηλά για να το ρίξω τώρα; Πέφτω χαμηλά για να αναδείξω τα σημαντικά που λέει και ο Πανούσης. -ή κάπως έτσι.-
 Η φάση λοιπόν απλή. Παίρνεις την καύλα, την φιλτράρεις μέσα από ένα μπάσταρδο σουρωτήρι και βγαίνει κάτι γαμάτο. Για το πόσο αγαπάμε τα μπάσταρδα το έχουμε πει και αλλού, μη τα ξαναλέμε. Μπάσταρδη αγάπη λοιπόν. Χμμ, πολύ απλό ακούγεται. Ας το κάνουμε λίγο πιο σύνθετο και ας βάλουμε και την έννοια των συμπληρωματικών στοιχείων. Best of both worlds, όπως το λένε οι ξένοι. Xμ κάπως πλησιάζουμε. Δύο τύποι λοιπόν από -πολύ- διαφορετικούς κόσμους ενώνονται από την αγάπη τους για το hip-hop. Freddie Gibbs & Madlib λοιπόν. Ο δεύτερος είναι συχνά στις αναφορές μας εδώ στο μπλόγκ. Συνεργασίες με αγαπημένους καλλιτέχνες, αγαπημένος παραγωγός, γιαυτό δεν θα αναφερθώ περαιτέρω εδώ. Θα το κάνω όμως για τον κύριο Freddie Gibbs, που παρότι βρίσκεται καιρό στο ραντάρ μας, δεν βρήκαμε τον λόγο να τον χωρέσουμε στις ηλεκτρονικές σελίδες αυτού του μπλογκ. Και ας έβγαζε ένα σωρό δίσκους για το γκανγκστα ραπ. -Πολύ καλό το ESGN-.
  Ο Freddie για μένα είναι ο Tupac της εποχής μας, και με αυτόν τον δίσκο με φέρνει ακόμα πιο κοντά σε αυτήν την άποψη. Στυλιστικά / τεχνικά, έχουν πολλά κοινά σημεία, μόνο που ο Freddie είναι λίγο πιο σκληρό καρύδι από τον μακαρίτη. Δεν βάζει καπνό στο τσιγάρο του, -see what I just did?-. Δεν αφήνει το στυλ του δρόμου για πιο φάνκυ ρυθμούς για να το πω αλλιώς. Έτσι ήταν δηλαδή, γιατί σε αυτόν τον δίσκο το κάνει. Δειλά-δειλά τραγουδάει κιόλλας. Αλλά το κάνει καθαρά για την καύλα του. Να εδώ πάλι η καύλα ως συνθετικό στοιχείο. Διαβάστε βασικά τη συνέντευξη του στο Rolling Stones και θα καταλάβετε. Και γιατί τον συμπαθάμε, ειδικά μετά από αυτή εδώ τη δισκάρα.
  Για τα beats του Madlib δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Μάλλον instumentals ταιριάζει καλύτερα δηλαδή, γιατί το beat δεν είναι το βασικό συνθετικό στοιχείο τους. Τεράστια η διαφορά με τις παραγωγές που έχουν στους δίσκους τους τα σύγχρονα ταλέντα. -βλέπε κυρίως ASAP MOB και ODD FUTURE-. Δίνουν το απαραίτητο υπόβαθρό για να ξεδιπλώσει το πλούσιο ταλέντο του ο γκανγκστα ράππερ και μάλιστα κατά τη γνώμη μου τον επηρεάζουν και στον τρόπο που ερμηνεύει τα κομμάτια. Ακόμα και στα ράπς του, είναι λίγο πιο ευάλωτος από τον τον άτρωτο αλήτη των προηγούμενων δίσκων του. Μόνο τους τίτλους να δεις, καταλαβαίνεις εύκολα και την θεματολογία και αυτά που περιγράφω. Deeper και Real είναι η χαραμάδα που αφήνει ο Gibbs για να δούμε τον εσωτερικό του κόσμο και τις σκέψεις του, υπό του ήχους της πολυδιάστατης μουσικής του Madlib. Εκεί υπάρχουν τα Shame και Broken και να δούμε ότι και οι αλήτες του δρόμου έχουν ανασφάλειες και αμφιβολίες. Knicks και Lakers συμβολίζουν το east και west coast αντίστοιχα. High και Thuggin είναι ο gangsta rapper που υπερισχύει. Κλείνοντας αφού μιλήσαμε κυρίως για τον ράππερ, να δώσουμε και τα εύσημα στον κύριο Madlib που είναι και ο βασικός λόγος που κατάφερε ο Gibbs να ξεπεράσει μια μονότονη απόδοση στίχων, και να βρει το απαραίτητο βάθος για να μας χωρέσει όλους μέσα στην ξεχωριστή ατμόσφαιρα που δημιούργησαν. Δύσκολα θα βγει καλύτερος δίσκος στο hip-hop φέτος. Δεν χρειάζεται κιόλας...


9.5

Those will burn: deeper, harold's, shitsville, thuggin', broken, lakers, knicks, shame, pinata




Wednesday, March 26, 2014

Pretty Girls Make Graves


       


Διάβαζα ένα άρθρο στο postwave για κάποιες κυλοφορίες που θα βγουν μέσα στο '14, από ονόματα που πριν καμια 25 χρόνια θα την έπαιζες με μανία αν έβγαζαν μαζί την ίδια χρονιά δίσκο. Cure, Peter Murphy, Marc Almond, ο αγαπημένος Moz, οι Echo&the Bunnymen κα. Υπό κανονικές συνθήκες λοιπόν η χρονιά θα ήταν σούπερ. Καμιά 10αριά δίσκοι...οι 4-5 να αξίζουν και άλλοι 2-3 να ακούγονται, ε...πως να το κάνουμε φτιάξαμε την χρονιά μας.

 Μην τσιμπάς όμως. Μέχρι ώρας για μένα το '14 έχει φέρει ένα φοβερό EP και ένα καλό δίσκο. Τελεία. Και θα μου πει κάποιος, και με το δίκιο του, "γιατί γράφεις τότες αυτό το κειμενάκι;". Αρχικά για να στείλω όποιον ενδιαφέρεται να διαβάσει για τις κυκλοφορίες που περιμένουμε. Και δεύτερον και για να συνδυάσω τον τίτλο, γιατί ακόμα στα αυτιά μου έχω τις savages και όλες τις επηρροές που κουβαλάνε. Γιατί είχα ξεκινήσει να γράφω ένα ωραίο κείμενο για το post punk και το βρήκα τόσο αφελές που το έκανα delete.΄ΓΙατί οι james ξαναέρχονται ελλάδα και βγάζουν και δίσκο...ρε τι στο π@υτσο...δεν έχει έλεος ο theos...

PS: ακούω τον καινούργιο δίσκο των afghan whigs. fuck no no no no no no no...







Thursday, March 13, 2014

Ένα -κειμενάκι- στα γρήγορα.



Έχω τόσο καιρό να γράψω και έχουν μαζευτεί πολλά... που θέλω να γράψω, γιατί από μουσικές... το 2014 μέχρι στιγμής μου μοιάζει η πιο ανούσια χρονιά μουσικά. Ίσως ο χώρος να τα έδωσε όλα πέρυσι που πραγματικά δεν χόρταινες να ακούς. Ίσως να έχω γίνει πολύ αυστηρός με τους φετινούς δίσκους. Αλλά ακούω ακόμα του 2013, και επαναλήψεις σε αγαπημένους παλιότερους. Μπαίνει ένας καινούργιος του 14 και δεν αντέχει ούτε για πλάκα τον ανταγωνισμό. Βασικά το πρόβλημα ξεκινά από τις προσδοκίες... Περίμενες τόσο καιρό, κάτι Broken Bells, κάτι Beck και σκάει η μία μετριότητα μετά την άλλη. Υπερβολές λέω, κάποιοι δεν περνάνε καν την βάση...

 Επίσης δεν έχω ξεμπερδέψει ακόμα με τις δουλειές μου, για να κάνω σοβαρά πράματα. Αυτό δηλαδή είναι από τα παράνομα κείμενα. Τα ωραία. Είναι η φάση που δεν προλαβαίνεις, αλλά λες δεν γαμιέται. Που μπορεί να καθόσουν αραχτός μια ωραία κυριακή που και καλά δεν δουλεύεις, και να μην έβγαινε με τίποτα. Αλλά το βραδάκι που έχεις πήξει από την δουλειά που έπρεπε να έχει βγει αλλά έχεις μείνει πίσω, είναι βάλσαμο στην ψυχή. Βασικά για να μην τα παραλέω, το θέμα είναι ότι βρήκα και κάτι που αξίζει να γράψεις. Δηλαδή εντάξει ο bombier ωραία τα λέει τόσο καιρό. Είδαμε και κάτι δισκάρες. Αλλά πολύ μαυρίλα ρε γαμώτο. Και δε λέω, μουσικάρες όχι αστεία. Αλλά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο κώστας. Ποστ πανκ, και μαύρα. Οπότε ψάχνεις κάτι άλλο... Συνήθως το βρίσκω στο hip-hop. Περίμενα και εκεί τον Schoolboy-Q με αγωνία. Σχεδόν έπεισα τον εαυτό μου ότι έβγαλε δισκάρα. Αλλά μπααα... Εντάξει σε κάποια φάση ελπίζω να γράψω για αυτόν, γιατί περνάει τη βάση και δεν βλέπω να κινούμαστε σε υψηλά επίπεδα φέτος γενικότερα. Τέσπα...

Οπότε η φάση φέτος έχει προσφέρει το χώρο - χρόνο σε ένα σωρό άσχετους-άγνωστους δίσκους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έβρισκαν χώρο στις playlists μου. Και βρήκα μπόλικους συμπαθητικούς δίσκους. Αυτούς που ακούγονται όμορφα, ξέρεις, αλλά δεν θα σου αφήσουν κάτι, δεν θα τους αναζητήσεις ξανά. Από διαμαντάκια δυστυχώς τίποτα. Οπότε για να πέσει και λίγο μουσική, έχουμε και λέμε, έτσι πρόχειρα:

 Quilt – Held in Splendor 

 
T_O_S – A_T_O_S 

 
JJ DOOM – Bookhead  (ε εντάξει έβαλα και κάποιον που ήξερα πιο πριν)




Είχαμε κάτι τέτοια λοιπόν. Και σήμερα, πρώτη μέρα που βλέπω ότι έβγαλε επιτέλους, κάπου τον φλεβάρη λέει, το EP του ο Black Atlass. Ολάκερο το ακούτε στο soundcloud. Από εκεί τον μάθαμε in the first place άλλωστε. Οπότε λέω στα μπαμ, για να το ακούσετε με την ησυχία σας' Είναι καλό γιατί δεν γράφτηκε φέτος. Η κατάρα του 14 παραμένει. Αν το ακούσετε βράδυ είναι αρκετά δύσκολο να μην σας αρέσει. -Καλά ο γυναικείος πληθυσμός, είναι στανταράκι.- Οι υπόλοιποι ας αφήσουν τις ζήλιες. Είναι φτυσμένος στο ταλέντο ο τυπάς. Ελπίζω στο μέλλον να κάνουμε και καμία ανάλυση της προκοπής. Αυτά... Γιατί έχουμε και δουλειές.


Wednesday, March 5, 2014

American Dream



Η αμερική δεν έχει μαύρους πια. Μόνο αφροαμερικανούς. Το μαύρο είναι κακό.
.............................
Flashing lights, flashing lights.
............................. 
Το αμερικανικό όνειρο είναι δικό τους. If I do say so myself.
............................. 
Ο δρόμος είναι δικός τους. If you scared, call that reverend.
............................. 
Οι τύποι στη στάση ράπαραν, χωρίς μπιτς και μουσική. Φοβήθηκα να βγάλω φωτογραφία από πιο κοντά.
............................. 
Δες, ο άφρο ηγέτης προσπαθεί να συνετίσει τον καυκάσιο μαφιόζο.
............................. 
Watermelon. Pop corn. Ποτήρι στο χέρι. Kitchen (sink). D'ussé.
............................. 
Drunk in Love. Drunken Love.





Tuesday, March 4, 2014

Black Lips - Underneath the Rainbow


Black Lips
Underneath the Rainbow
(Vice Records, 2014)

Σκορπίσαμε λίγο, έπεσε δουλειά, βάζω και τα προσωπικά και καταλήξαμε να γράφουμε μια στη χάση μια στη φέξη. Είναι η χρονιά (μαζί με την περσινή-μην επαναλαμβάνομαι) που νοιώθω να ξαναγυρίζω πίσω, ακούγοντας δίσκους που είχα αφήσει για χρόνια, ξανα και ξανα ψάχνοντας να βρω, πέρα από το "τι σκατά πάει στραβά και δεν βγαίνουν κομματάρες", έναν οικείο ήχο/στίχο να αποθέσω λίγο από την γαμημένη καθημερινότητα.
Όχι ότι δεν είναι καλή και ότι είμαι δυστυχισμένος και άλλες τέτοιες μαλακίες. Όχι. Απλά αναζητώ οικειότητα.
Έτσι φέτος λίγοι δίσκοι έχουν πέσει στην αντίληψη μου, και λιγότεροι αξιζαν προσοχής. Οι black lips, πέρα από απωθημένο μου (ναι ρε θα τους δω φέτο στο πλισκεν) έβγαζαν τη μια δισκάρα μετά την άλλη. Προσοχή στο ρήμα. Έβγαζαν. Μέχρι πρόπερσι. Από το 2005 μέχρι το 2011, έμενες με το στόμα ανοιχτό.
Και έρχεται το φετινό και η συνεργασία με τον έναν εκ των black keys για να τους στείλει πίσω.
Υπάρχουν και ωραίες στιγμές. Δεν λέω. Boys in the wood, Waiting, Drive By Buddy.
Ετσι για να σπάει η ανία..Ουτε τη βάση δεν περνάνε.
Συνολικά όμως η βαρεμάρα που διαπερνά το δίσκο μου χτυπάει στα νεύρα. Λείπουν οι έξυπνες συνθέσεις, η ένταση που υπήρχε παλιότερα. Ρε μέχρι και Οffspring μου θύμησαν κάπου (dorner party)...
Το περίεργο για όσους ακούνε garage είναι ότι αυτός ο δίσκος ακούγεται τρομερά οικείος. Είναι όμως τόσο βαρετός, που νοιώθεις ότι είναι στη δισκοθήκη σου χρόνια και ότι έχει να παίξει ακόμα περισσότερα.
Ελπίζοντας σε ένα δυνατό live, βάζω το δίσκο στο mute και ρίχνω κάτι από το μακρινό '79 για να στρώσω.


5.0

Those will burn: Boys in the wood, Waiting, Drive By Buddy