Larry Gus - Years not Living

Larry Gus Years Not Living (DFA, 2013)

Ο Larry Gus καιρό τώρα κτίζει τον ήχο του. Δουλεύοντας πάνω στις εμμονές του με επιμονή και συνέπεια. Οπότε είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι θα γίνεται όλο και καλύτερος σε αυτό που κάνει. Κάτι που έρχεται να επιβεβαιώσει και το Years not Living, ο δεύτερος δίσκος του για την DFA. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα η καλύτερη δουλειά του ως τώρα. Σίγουρα δεν είναι τόσο ιδιαίτερος και προσωπικός όπως το stitches. Ούτε τόσο madlib-ικός (αρετή είναι αυτό) όπως το 24 beats. Ίσως και να υπολείπεται σε ενθουσιασμό του Silent Congas. Και πλέον είναι και λίγο προβλέψιμος. Ταυτόχρονα όμως είναι και ό,τι πιο άρτιο έχει κάνει· άρτιο όσο αφορά την τεχνική, την εκτέλεση και το συνολικό αποτέλεσμα. Όλο αυτό μου φαίνεται πολύ λογικό: βελτιώνεται συνεχώς από τεχνικής άποψης, νοιώθει πιο σίγουρος για αυτό που κάνει, οπότε έχει νόημα να ξαναπεί κάποια από τα πράγματα που έχει ήδη παρουσιάσει. Είναι και λίγο καταναγκαστικό να προσπαθείς να αλλάζεις συνεχώς.
Εξάλλου, το κομμάτι της προβλεψιμότητας λειτουργεί και ως ένα σημείο θετικά: δεν χρειάζεται να προσαρμοστείς σε κάτι καινούργιο, οπότε μπορείς να περάσεις κατευθείαν στην απόλαυση που έχουν να σου προσφέρουν τα δέκα κομμάτια. Τα οποία συνεχίζουν να αντλούν τους ήχους τους από ένα μεγάλο φάσμα πηγών· η ποικιλία αυτή είναι και ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας. Οι επιρροές και αναφορές του επίσης συνεχίζουν να είναι περισσότερο ή λιγότερο εμφανείς. Το The Eternal and the Ephemeral για παράδειγμα μοιάζει να έχει ξεπεταχτεί μέσα από το Since I Left You. Οι Animal Collective υποβόσκουν κάτω από πολλά σημεία του δίσκου (πχ το In Violet Ink). Ο Madlib φυσικά είναι παντού. Η σκονισμένη rock εισαγωγή και το αντίστοιχο κλείσιμο του Pericles φέρνει στο μυαλό Gaslamp Killer και Gonjasufi. Αλλά όλα αυτά είναι φιλτραρισμένα μέσα από την οπτική του Λάρυγγα, οπότε σχεδόν πάντα λειτουργούν θετικά. Στα συν του δίσκου σίγουρα και η τεράστια βελτίωση στα φωνητικά, τα οποία πέρα από την αυτοπεποίθηση που έχουν πλέον σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους λειτουργούν και πολύ καλύτερα μέσα στα κομμάτια (δες για παράδειγμα το merely today).
Έχουμε λοιπόν ένα 36λεπτο ταξίδι από την pop στη disco, από ανατολίτικες μελωδίες σε αφρικανικούς ρυθμούς, και πολύ free jazz να ξεπροβάλει από κάθε χαραμάδα δημιουργώντας τελικά μία πολύ όμορφη ψυχεδελική εμπειρία. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε και μία πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή της διαδικασίας που ακολούθησε για τη δημιουργία του δίσκου. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσει να πείσει αυτούς που δεν τους άρεσαν οι προηγούμενες δουλειές του (γκουχ, γκουχ) αλλά για τους υπόλοιπους είναι εγγύηση.

_

8.8

Those will burn: The Night Patrols (A Man Asleep), The Sun Plagues, Merely Today.

Larry Gus - Achilleas Kuriakidis

πραγματικά δεν ξέρω αν μου αρέσει, εμένα μου θυμίζει κάτι από cafe del mar, όμως έχει μια ευαισθησία άλλου τύπου.

Καινούργιο LP από τον Larry Gus στην DFA

Η καινούργια δουλειά του Larry Gus, Silent Congas, διανέμεται δωρεάν από την DFA. Την ακούτε από το soundcloud, ή την κατεβάζετε πατώντας στο 'free'.

YACHT - I Walked Alone (Larry Gus Remix)

Από το νέο ep των YACHT, ένα remix του I Walked Alone, by the hands of Larry Gus

YACHT - I Walked Alone (Larry Gus Remix) by DFA Records

Larry Gus & FH @ gaia

Σήμερα, στις 21:00. Be there!!!

Larry Gus - Stitches

Larry Gus Stitches (Cast-A-Blast, 2009)

Διάβαζα πριν κάμποσο καιρό ένα ποστ του Λάρυγγα στο μπλογκ του, όπου έλεγε ότι αυτός και το ταλέντο δεν πρόκειται να βρεθούν ποτέ στο ίδιο δωμάτιο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω κανένα πρόβλημα να συμφωνήσω μαζί του. Πολύ πιθανά να μην έχει ταλέντο. Το θέμα όμως είναι, τι να το κάνει το ταλέντο? Πραγματικά πιστεύω ότι έννοιες όπως ταλέντο, έμπνευση κτλ χρησιμοποιούνται απλά ως άλλοθι για να δικαιολογήσουν την έλλειψη συστηματικής προσπάθειας, επιμονής και ‘δοσίματος’ στην δημιουργική διαδικασία. Το αντίθετο δηλαδή με αυτό που συμβαίνει στο stitches. Τα 36 κομμάτια / ιντερλούδια που το συγκροτούν φαίνεται ότι έχουν δουλευτεί, ξαναδουλευτεί, και μετά ξαναδουλευτεί μέχρι να φτάσουν στη μορφή που μας τα παραδίδει. Σίγουρα αν ψάξεις για επιρροές θα βρεις πολλές: από το hip hip, τον J Dilla και τα ντόνατς του, μέχρι τους animal collective (σε σημεία μέχρι και τους when του The Lobster Boys μου θύμισε – το ξέρω, τώρα προβάλω τα δικά μου κολλήματα…). Αλλά οι επιρροές μπορεί να φαίνονται, οι ήχοι όμως που βγαίνουν είναι δικοί του. Για να επανέλθω στα προηγούμενα, τα ταλέντα αντιγράφουν, οι υπομονετικοί δημιουργοί αφομοιώνουν και επαναδιαπραγματεύονται. Μέσα από τα δεκάδες samples και τους ήχους βγαίνει απλά (για εμάς που το ακούμε, φαντάζομαι όχι τόσο απλά για εκείνον που το φτιάχνει) όμορφη μουσική. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω. Και ρε γαμώτο, είναι πολύ ωραίο να βλέπεις ότι άνθρωποι που βρίσκονται κάπου κοντά σου καταφέρνουν να δημιουργήσουν κάτι τόσο όμορφο μέσα στη μιζέρια που επικρατεί. Σου δίνει μια κάποια ώθηση να συνεχίσεις…

9.0