[...]Ίσως να είμαι λίγο αυστηρός, αν το δεις λίγο πιο αντικειμενικά ο δίσκος δεν είναι κακός, αλλά φταίει το ότι κάθε φορά που βλέπω το όνομα του David Byrne περιμένω κάτι αντίστοιχο του παρελθόντος και κάθε φορά απογοητεύομαι..." Αλλά μετά για κάποιο λόγο δεν το ανέβασα αμέσως και συνέχισα να ακούω το δίσκο. Και σιγά σιγά άρχισα να παρατηρώ τα χάλκινα που με εντυπωσίασαν στο The one who broke your heart και στα υπόλοιπα κομμάτια. Και άρχισα να σκέφτομαι, γαμώτο, τι απίστευτη ιδέα να ηχογραφήσουν όλα το δίσκο με brass band! Ενώ εγώ σαν byrne-junky που είμαι είχα επικεντρώσει όλη μου την προσοχή στις φωνές, από πίσω γινόταν ολόκληρο χάλκινο πανηγύρι που ούτε που το είχα αντιληφτεί. Χάλκινο αλλά περισσότερο funky/afro παρά jazz. Και ξαφνικά αυτές οι ασύνδετες, όπως νόμιζα στην αρχή, στιγμές άρχισαν να συνδέονται και να αποκτούν νόημα. Και στα τρία αρχικά κομμάτια προστέθηκαν το I am an Ape, το I Should Watch TV, το Ice Age. Και ως δια μαγείας ο δίσκος από αδιάφορος μετατράπηκε σε ένα δίσκο ιδανικής τραγουδοποιίας. [...]
Δεκαεπτά: Tindersticks - The something Rain Δεκαοκτώ: Babu Gury - Pieces
David Byrne & St. Vincent Love this Giant
(4AD, 2012)
Αυτό είναι το κείμενο που είχα γράψει αρχικά για το δίσκο αφού τον είχα ακούσει 3-4 φορές:
"Μετά τον John Cale, και δεύτερος 'παππούς' κυκλοφορεί καινούργιο δίσκο. Μόνο που ο David Byrne φροντίζει, όπως στον προηγούμενο δίσκο του να μην είναι μόνος του. Και αν στο Here Lies Love ήταν ο Fatboy Slim και μία ατελείωτη σειρά από γυναικείες φωνές, στο Love this Giant διαλέγει έναν αρκετά πιο νέο συνεργάτη, έτσι μάλλον καταφέρνει να αποφύγει όλες αυτές τις σκέψεις που έκανα για τον Cale και τα γέρικα άλογα. Η St Vincent λοιπόν είναι νέα, όμορφη και υποτίθεται πολύ ταλαντούχα. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζουν οι δουλειές της, αλλά κάτι παραπάνω θα ξέρει ο David. Αλλά πάλι όσες φορές και αν άκουσα τον δίσκο, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο μου φαίνεται ότι είναι τα σημεία που τραγουδάει ο ίδιος. Εντάξει, εγώ έχω ένα κολληματάκι με τον κύριο Byrne, τη φωνή του και τους Talking Heads, αλλά και η St Vincent δεν κάνει και πολλά πράγματα για να με ξεκολλήσει. Όπως και ο δίσκος σαν σύνολο δεν κάνει πάρα πολλά πράγματα είναι αλήθεια. Συνήθως κινείται σε μία αδιάφορη μετριότητα, που δεν ενοχλεί ούτε συγκινεί. Πολλές ωραίες ιδέες εδώ και εκεί που όμως δεν καταφέρνουν να συγκροτήσουν κάτι μεγαλύτερο. Τρία μόνο κομμάτια καταφέρνουν να ξεχωρίσουν λίγο. Το πρώτο και καλύτερο είναι το Who που ανοίγει το δίσκο, δυνατό και πιασάρικο με τις κραυγές της St Vincent να θυμίζω τη Yoshimi που παλεύει με το ροζ ρομπότ (αλλά τι κακό και αυτό να ξεκινάει ένας δίσκος με το καλύτερο τραγούδι του, πως να πας παρακάτω από την δεύτερη ακρόαση και μετά;). Το δεύτερο είναι το Lazarus, λόγω Byrne και της μελωδίας που τραγουδάει βέβαια. Το τρίτο είναι το The one who broke your heart, για τον ίδιο λόγο με το δεύτερο (+ λίγη Yoshimi ακόμα), αλλά και για την καταπληκτική χρήση των χάλκινων (brass that is), που παρεμπιπτόντως είναι το καλύτερο στοιχείο στο δίσκο γενικότερα, μετά την φωνή του David βέβαια. Ίσως να είμαι λίγο αυστηρός, αν το δεις λίγο πιο αντικειμενικά ο δίσκος δεν είναι κακός, αλλά φταίει το ότι κάθε φορά που βλέπω το όνομα του David Byrne περιμένω κάτι αντίστοιχο του παρελθόντος και κάθε φορά απογοητεύομαι..."
Αλλά μετά για κάποιο λόγο δεν το ανέβασα αμέσως και συνέχισα να ακούω το δίσκο. Και σιγά σιγά άρχισα να παρατηρώ τα χάλκινα που με εντυπωσίασαν στο The one who broke your heart και στα υπόλοιπα κομμάτια. Και άρχισα να σκέφτομαι, γαμώτο, τι απίστευτη ιδέα να ηχογραφήσουν όλα το δίσκο με brass band! Ενώ εγώ σαν byrne-junky που είμαι είχα επικεντρώσει όλη μου την προσοχή στις φωνές, από πίσω γινόταν ολόκληρο χάλκινο πανηγύρι που ούτε που το είχα αντιληφτεί. Χάλκινο αλλά περισσότερο funky/afro παρά jazz. Και ξαφνικά αυτές οι ασύνδετες, όπως νόμιζα στην αρχή, στιγμές άρχισαν να συνδέονται και να αποκτούν νόημα. Και στα τρία αρχικά κομμάτια προστέθηκαν το I am an Ape, το I Should Watch TV, το Ice Age. Και ως δια μαγείας ο δίσκος από αδιάφορος μετατράπηκε σε ένα δίσκο ιδανικής τραγουδοποιίας. Και σκέφτομαι τώρα εγώ, πόσους δίσκους άραγε έχω χάσει λόγω επιπόλαιων ακροάσεων. Αλλά από την άλλη και πόσους χάλια δίσκους έχω κάτσει να ακούω με τις ώρες χωρίς να γίνεται τίποτα... Fuck, long live οι παππούδες!
_
8.5
Those will burn: Who, The one who broke your heart, I am an Ape
Είναι κανένας μήνας τώρα που ακούω αυτόν εδώ τον δίσκο. Πολλές φορές είναι η αλήθεια, αλλά μάλλον δεν σκόπευα να γράψω για αυτόν. Μέχρι που διάβασα πριν μερικές μέρες αυτήν εδώ την κριτική στο pitchfork. Και προβληματίστηκα λίγο. Το point της κριτικής είναι ότι από μία συνεργασία David Byrne και Fatboy Slim μπορείς να περιμένει δύο πράγματα: είτε ένα αριστούργημα, είτε έναν δίσκο τολμηρό που προσπαθεί να κάνει κάτι καινούργιο, αλλά δεν τα καταφέρνει. Οπότε η ‘efficient dance-pop and tropical-tinged adult alternative’ μουσική του δίσκου του ήρθε μάλλον του κυρίου που γράφει λίγο από το πουθενά. Και ναι, η παραπάνω περιγραφή είναι αρκετά πετυχημένη. Αλλά μετά σκέφτομαι εγώ, το Little Creatures για παράδειγμα, δεν είναι και αυτός στην ουσία του ένας pop δίσκος? Αλλά ταυτόχρονα, δεν είναι και ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ? (η σωστή απάντηση είναι, ‘ναι είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους κλπ…’). Δεν εννοώ ότι το Here Lies Love μπορεί να συγκριθεί με το Little Creatures. Ούτε στο ελάχιστο. Απλά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν είναι απαραίτητο ένας δίσκος να πειραματίζεται με καινούργια πράγματα για να είναι καλός. Η επανεξέταση και η επαναδιαπραγμάτευση είναι μία οδός επίσης. Το Here Lies Love λοιπόν, ναι είναι pop δίσκος. Θα μπορούσες να τον πεις και easy listening. Αλλά έχει το ενδιαφέρον του. Κατ’ αρχήν οι 22 κυρίες που δανείζουν τις φωνές τους. Έχουμε και λέμε: οι Florence Welch, Allison Moorer, Cyndi Lauper, Tori Amos, Martha Wainwright, Natalie Merchant, Santigold, Charmaine Clamor, Nicole Atkins, Kate Pierson, Alice Russell, Róisín Murphy, Sharon Jones είναι μόνο μερικές από αυτές. Και οι περισσότερες τα πάνε πολύ καλά. Η Róisín Murphy για παράδειγμα είναι για μία ακόμα φορά καταπληκτική στο Don’t you Agree. H Santigold ‘δίνει ρέστα’ στο Please Don’t. Όπως κορυφαία στιγμή από την πλευρά των συμμετοχών είναι και το Eleven Days με την Cyndi Lauper. Βέβαια, πρέπει να ομολογήσω ότι όσο καταπληκτικές και αν είναι οι κυρίες που δανείζουν τις φωνές τους, εγώ κάθε φορά που ακούω τον δίσκο περιμένω τα δύο εκείνα κομμάτια που ο κύριος Byrne κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Να τραγουδάει όπως δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ κανένας άλλος. Για μένα νομίζω ότι οι λίγες στιγμές του Eleven Days που η χροιά του Byrne φέρνει στο μυαλό τις μέρες των Talking Heads θα ήταν αρκετές. Αλλά ο δίσκος ακούγετε όλος (και είναι διπλός…) άνετα, ξανά και ξανά. Α, για να μην το ξεχάσω: το Here Lies Love είναι επίσης concept album. Ακολουθεί τη ζωή της Imelda Marcos, συζύγου του δικτάτορα των Φιλιππίνων Ferdinand Marcos. Όχι ότι έχει απαραίτητα ιδιαίτερη σημασία…
7.5
Those will burn: American Troglodyte, Please Don’t, Don't You Agree?
Posts
