 | Tyler, The Creator Wolf (Odd Future, 2013) |
Μπήκε ο Σεπτέμβρης και μαζί με αυτόν, σκάει ο ένας δίσκος μετά τον άλλο. Πριν λοιπόν χωθούμε στα καινούργια, -άστα να μαζεύουν ακροάσεις, να δούμε ποια θα ξεχωρίσουν- έχω να συμπληρώσω ένα σωρό δισκοκριτικές, ειδικά στα hip-hop που τα έπιασα λίγο πιο οργανωμένα. Μετά τον Asap Rocky και τον J Cole λοιπόν, έφθασε η ώρα να μιλήσουμε για έναν περίεργο τύπο, ονόματι Tyler the Creator. Πραγματικά, θα μπορούσα να μιλήσω πολύ ώρα για τον τύπο χωρίς να αναφερθώ στην μουσική του. Όχι ότι δεν αξίζει κάτι και αυτή, αλλά η αλήθεια είναι ότι περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ο Tyler λοιπόν είναι ο “ηγέτης” της ODD FUTURE κολεκτίβας. Γνωστός στο ευρύτερο κοινό έγινε μέσω του video για το yonkers, (εδώ) . Το στοιχείο που κρατάμε από τις πρώτες προτάσεις είναι το περίεργος.
weird, so fakin weird. Πάντα σε αντίστοιχες περιπτώσεις, το πρώτο πράγμα που έρχεται στους κακόβουλους ανθρώπους, μησελφ ινκλουντιντ, είναι ότι ο εν λόγω καλλιτέχνης προσποιείται. Προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι περίεργος, παρανοϊκός και κοντά στο να χαρακτηριστεί ιδιοφυΐα. Και για να είμαι ειλικρινής, εγώ και αυτό το εκτιμώ. Την προσπάθεια ρε γαμώτο, έστω και αν δεν είναι ειλικρινής. Αν εγώ δεν μπορέσω να βρω αυτά τα στοιχεία που θα εκθέσουν την προσπάθεια αυτή, μένω ικανοποιημένος. Δεν παίζει τόσο ρόλο αν η δημιουργικότητα προκύπτει από το υποσυνείδητο ενός παρανοϊκού μυαλού, ενός ανθρώπου που σκέφτεται διαφορετικά από το συνηθισμένο για να το κάνω λίγο πιο γενικό, ή ενός ανθρώπου με δυνατή αναλυτική σκέψη που δουλεύει πολύ. Τα εκτιμώ και τα δύο. Και στην τελική ίσως το μέσο μυαλό που βγάζει αξιοσημείωτα αποτελέσματα να έχει να μας προσφέρει περισσότερα ως προς τη σχέση μας με την δημιουργία. Για τον Tyler λοιπόν πιστεύω ότι δουλεύει πολύ και ότι είναι ιδιαίτερα φιλόδοξος. Το αποτέλεσμα της δουλειάς του όμως είναι όντως πρωτότυπο και διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Απλώς είναι ακόμα στη φάση αυτή που η προσωπική αισθητική αναπτύσσεται και θέλει ακόμα δουλειά για να φτάσει στα αυτιά σου χτυπώντας τα κατάλληλα σημεία στον εγκέφαλό σου και αναγκάζοντάς σε να παραδεχθείς αυτό που ονομάζεται μουσική ιδιοφυΐα. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που ασχολούμαστε με τον κύριο Τ. Όχι γιατί αυτό που βγάζει τώρα είναι όμορφο ή οικείο, αλλά γιατί βλέπουμε το potential και θέλουμε να δούμε την εξέλιξη στην δημιουργία του. Στην τελική να απογοητευτούμε που δεν τα καταφέρνει...
Παρακολουθώντας πολλές δουλειές της ομάδας, μπορεί κανείς να διακρίνει μια προσωπική αισθητική που πηγάζει από τον Tyler και επηρεάζει όλα τα μέλη της ομάδας, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Όπως έχουμε ξαναπεί, η αισθητική αυτή ξεπερνά τα όρια της μουσικής δημιουργίας. Η περσόνα λοιπόν που έχει δημιουργήσει ο Τ. έχει και το σκηνοθετικό της πρόσωπο-προσωπείο' Wolf Haley και υπογράφει τις περισσότερες δουλειές που βγαίνουν από την κολεκτίβα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό εδώ: -Hodgy, Domo Genesis And Tyler, The Creator- Rella - . Μετά από αυτό λοιπόν δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τον Adam Yauch των Beastie Boys - . Η ίδια αισθητική που χτυπούσε τα αυτιά σου, βρισκόταν και στα video τους. (παραμορφώσεις στον ήχο και στην εικόνα). Ένιωθες έτσι να βρίσκεσαι στον κόσμο που βρίσκονται και οι ίδιοι, να καταλαβαίνεις καλύτερα τη μουσική τους, αφού το ένα μέσο λειτουργούσε συμπληρωματικά για το άλλο. -Προλάβαμε να απολαύσουμε και το Beastie Boys - Fight For Your Right (Revisited) προτού ο Yauch την κάνει για αλλού.
Αφού λοιπόν είπα όσα όλα ήθελα να πω για τα πέριξ, ας μιλήσουμε και για τον ίδιο τον δίσκο. Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω στο σημείο αυτό, ότι το hip-hop αποτελεί την αφετηρία αλλά όχι και το σύστημα αναφοράς των δίσκων αυτών της νέας γενιάς. Γενικά τους σκέφτομαι ως μουσική δημιουργία και κρίνονται για το κατά πόσον γεμίζουν τα αυτιά μου. Δεν είναι μόνο θέμα του ποιος ραππάρει πιο γρήγορα ή πιο σκληροπυρηνικά. Επίσης μια που τ' ανα φέραμε η βαθμολογία πάει επίσης σαν βαθμός μουσικής ικανοποίησης. Αν και η αλήθεια είναι το χάνω που και που, ανάμεσα στο αν ένας δίσκος είναι όμορφος ή ενδιαφέρον. Επιστρέφοντας στο hip hop, o δίσκος κινείται στα όρια του. Πιο συγκεκριμένα, το κλειδί για την ανάγνωσή του είναι η παραγωγή του, η οποίο είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον ίδιο τον Τ, φανερώνοντας ακόμα μια φορά τον έλεγχο που χρειάζεται να έχει ο ίδιος για την δουλεία του και της OF. -εδώ μοιάζει με τον RZA- Και αφού μιλάμε για παραγωγή ας αναφερθούμε λίγο στους BADBADNOTGOOD. Έχουμε κάνει τόσο ντόρο για την νέα γενιά του hip hop αλλά δεν έχουμε μιλήσει για τον Madlib της νέας γενιάς. Το δημιουργικό αυτό τρίο λοιπόν κάνει κάτι ανάμεσα σε jazz hip-hop αυθορμητισμούς. Η στενή σχέση που έχουν με τα μέλη της OF οδήγησε στον συγκεκριμένο δίσκο σε μια αισθητική που πλησιάζει πιο πολύ την jazz μουσική από τους προηγούμενους δίσκους. Αυτό σημαίνει λιγότερα samples, και περισσότερα όργανα. Τι σημαίνει αυτό ουσιαστικά για την μουσική; Όχι απαραίτητα καλύτερα κομμάτια, αλλά σίγουρα πιο προσωπικό ήχο. Ο δίσκος κινείται γενικά σε αυτό το πλαίσιο, ενώ η κατάσταση στα ραπς παραμένει στο γενικό attitude που μας έχει συνηθίσει ο Τ, δηλαδή φακ γιου φάγκοτ, δεν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος. Κεντρικό θέμα θα λέγαμε ότι είναι η σχέση του Τ με τον πατέρα του, κάτι που κάνει πιο προσωπικό και εσωστρεφή τον δίσκο (ειδικά στο Answer) ενώ το μοτίβο αυτό θα το συναντήσουμε και σε επόμενους δίσκους της OF -βλέπε Doris-. Με τα πολλά, το κείμενο αρχίζει και ξεφεύγει σε έκταση πάλι και δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια.
Έτσι θα πάω κατευθείαν στο single του δίσκου... Domo23, και φίλε εδώ η κατάσταση ξεφεύγει... Όλη αυτή η προσωπικότητα-αισθητική που περιγράψαμε νωρίτερα, μετουσιώνεται σε έναν hip-hop δυναμίτη... Τα φωνητικά παίρνουν όλη την δυναμική που μπορεί να δώσουν οι ανθρώπινες φωνητικές χορδές, και η αντιδιαστολή με τα πολύ καλά beats που παίζουν από πίσω, δημιουργούν μια πολύ ισχυρή σύνθεση που κινείται από μια μίνιμαλ αισθητική μέχρι ένα μωσαϊκό ήχων-θορύβων. Το κομμάτι ολοκληρώνεται με ένα παχύ στρώμα από μπαχαρικά: ηλεκτρονικούς ήχους, back up vocals, συνομιλίες, παιδικές φωνές, κραυγές και μια dub παραγωγή που κάνει το στομάχι σου να ταρακουνιέται. Συνοψίζοντας ο δίσκος είναι ένα βήμα ωριμότητας για τον δημιουργό του κρατώντας σταθερό το γενικότερο attitude που τον καθιέρωσε, αλλά θέλει ακόμα δουλειά για να φθάσει να μας βάλει στον κόσμο του Tyler...
Παρακολουθώντας πολλές δουλειές της ομάδας, μπορεί κανείς να διακρίνει μια προσωπική αισθητική που πηγάζει από τον Tyler και επηρεάζει όλα τα μέλη της ομάδας, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Όπως έχουμε ξαναπεί, η αισθητική αυτή ξεπερνά τα όρια της μουσικής δημιουργίας. Η περσόνα λοιπόν που έχει δημιουργήσει ο Τ. έχει και το σκηνοθετικό της πρόσωπο-προσωπείο' Wolf Haley και υπογράφει τις περισσότερες δουλειές που βγαίνουν από την κολεκτίβα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό εδώ: -Hodgy, Domo Genesis And Tyler, The Creator- Rella - . Μετά από αυτό λοιπόν δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τον Adam Yauch των Beastie Boys - . Η ίδια αισθητική που χτυπούσε τα αυτιά σου, βρισκόταν και στα video τους. (παραμορφώσεις στον ήχο και στην εικόνα). Ένιωθες έτσι να βρίσκεσαι στον κόσμο που βρίσκονται και οι ίδιοι, να καταλαβαίνεις καλύτερα τη μουσική τους, αφού το ένα μέσο λειτουργούσε συμπληρωματικά για το άλλο. -Προλάβαμε να απολαύσουμε και το Beastie Boys - Fight For Your Right (Revisited) προτού ο Yauch την κάνει για αλλού.
Αφού λοιπόν είπα όσα όλα ήθελα να πω για τα πέριξ, ας μιλήσουμε και για τον ίδιο τον δίσκο. Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω στο σημείο αυτό, ότι το hip-hop αποτελεί την αφετηρία αλλά όχι και το σύστημα αναφοράς των δίσκων αυτών της νέας γενιάς. Γενικά τους σκέφτομαι ως μουσική δημιουργία και κρίνονται για το κατά πόσον γεμίζουν τα αυτιά μου. Δεν είναι μόνο θέμα του ποιος ραππάρει πιο γρήγορα ή πιο σκληροπυρηνικά. Επίσης μια που τ' ανα φέραμε η βαθμολογία πάει επίσης σαν βαθμός μουσικής ικανοποίησης. Αν και η αλήθεια είναι το χάνω που και που, ανάμεσα στο αν ένας δίσκος είναι όμορφος ή ενδιαφέρον. Επιστρέφοντας στο hip hop, o δίσκος κινείται στα όρια του. Πιο συγκεκριμένα, το κλειδί για την ανάγνωσή του είναι η παραγωγή του, η οποίο είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον ίδιο τον Τ, φανερώνοντας ακόμα μια φορά τον έλεγχο που χρειάζεται να έχει ο ίδιος για την δουλεία του και της OF. -εδώ μοιάζει με τον RZA- Και αφού μιλάμε για παραγωγή ας αναφερθούμε λίγο στους BADBADNOTGOOD. Έχουμε κάνει τόσο ντόρο για την νέα γενιά του hip hop αλλά δεν έχουμε μιλήσει για τον Madlib της νέας γενιάς. Το δημιουργικό αυτό τρίο λοιπόν κάνει κάτι ανάμεσα σε jazz hip-hop αυθορμητισμούς. Η στενή σχέση που έχουν με τα μέλη της OF οδήγησε στον συγκεκριμένο δίσκο σε μια αισθητική που πλησιάζει πιο πολύ την jazz μουσική από τους προηγούμενους δίσκους. Αυτό σημαίνει λιγότερα samples, και περισσότερα όργανα. Τι σημαίνει αυτό ουσιαστικά για την μουσική; Όχι απαραίτητα καλύτερα κομμάτια, αλλά σίγουρα πιο προσωπικό ήχο. Ο δίσκος κινείται γενικά σε αυτό το πλαίσιο, ενώ η κατάσταση στα ραπς παραμένει στο γενικό attitude που μας έχει συνηθίσει ο Τ, δηλαδή φακ γιου φάγκοτ, δεν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος. Κεντρικό θέμα θα λέγαμε ότι είναι η σχέση του Τ με τον πατέρα του, κάτι που κάνει πιο προσωπικό και εσωστρεφή τον δίσκο (ειδικά στο Answer) ενώ το μοτίβο αυτό θα το συναντήσουμε και σε επόμενους δίσκους της OF -βλέπε Doris-. Με τα πολλά, το κείμενο αρχίζει και ξεφεύγει σε έκταση πάλι και δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια.
Έτσι θα πάω κατευθείαν στο single του δίσκου... Domo23, και φίλε εδώ η κατάσταση ξεφεύγει... Όλη αυτή η προσωπικότητα-αισθητική που περιγράψαμε νωρίτερα, μετουσιώνεται σε έναν hip-hop δυναμίτη... Τα φωνητικά παίρνουν όλη την δυναμική που μπορεί να δώσουν οι ανθρώπινες φωνητικές χορδές, και η αντιδιαστολή με τα πολύ καλά beats που παίζουν από πίσω, δημιουργούν μια πολύ ισχυρή σύνθεση που κινείται από μια μίνιμαλ αισθητική μέχρι ένα μωσαϊκό ήχων-θορύβων. Το κομμάτι ολοκληρώνεται με ένα παχύ στρώμα από μπαχαρικά: ηλεκτρονικούς ήχους, back up vocals, συνομιλίες, παιδικές φωνές, κραυγές και μια dub παραγωγή που κάνει το στομάχι σου να ταρακουνιέται. Συνοψίζοντας ο δίσκος είναι ένα βήμα ωριμότητας για τον δημιουργό του κρατώντας σταθερό το γενικότερο attitude που τον καθιέρωσε, αλλά θέλει ακόμα δουλειά για να φθάσει να μας βάλει στον κόσμο του Tyler...
_ 7,8
Those will burn: Domo23, Anwer, IFYH, Jamba, Awkward
Posts
