Κάποια Είναι Ωραία, Κάποια Όχι

Το χαρτί υγείας είναι άχρηστο άμα βραχεί.
Ο αναπτήρας δίχως φλόγα είναι εκνευριστικός, όταν θέλεις να καπνίσεις. Το ίδιο και η σύνδεση στο ίντερνετ άμα αποσυνδέεται κάθε τρεις και λίγο.
Το Blond του Frank Ocean είναι συμπαθητικό, αλλά δεν είναι και γαμάτο. Μάλλον δεν είναι και στο επίπεδο του channel orange. Κάθε φορά που το ακούω ξανά μου φαίνεται καλύτερο όμως και είναι καλό αυτό.
Θα ήταν ωραίο να φτιάξει ένα δίσκο ο Kanye West, αλλά να τραγουδάει ο Frank Ocean.
Ίσως θα ήταν ωραία να σταματήσει να προσπαθεί να γίνει ο καλύτερος ράππερ ο Kanye και να κάνει μόνο παραγωγές. Αλλά και έτσι ωραία είναι. Ίσως και πιο χρήσιμο.
Το The life of Pablo, έχει όμορφες ιδέες, αλλά λίγη δουλειά.
H Zaha Hadid είχε πει σε μια συνέντευξη "It is exactly like writing. This is the composition, and also you have to edit it, over and over again, so that it looks seamless and effortless." Νομίζω κάτι αντίστοιχο είχε πει ο Hemingway, αλλά δεν το βρίσκω κάπου ακριβώς.
Αν δεν το έχει πει κανένας άλλος, το λέω εγώ για τον δίσκο του Kanye (ότι λείπει) και για τη μουσική γενικότερα. Καλό;
Είναι ωραίο που έχει βγάλει τόσους δίσκους ο Kanye και έχει μάθει τόσο πράγματα που μπορεί και πετάει έτσι εύκολα ένα δίσκο, ενώνοντας ιδέες που έχει ξανακάνει.
Είναι καλό που έχει έναν τέτοιο εγωισμό ο Kanye που γίνεται καύσιμο για τη δουλειά του. Και που βάζει όνομα σε ιντερλουδίο "Ι Love Kanye" καλό είναι, γιατί το βλέπουν όλοι ότι δεν κρύβεται.
Είναι μαλακία όλο αυτό με τις ιδιοκτησίες και τα Tidal και έτσι, γιατί τώρα δεν ξέρω τι να βάλω στο ποστ να παίζει.
Ήταν ωραία που τα έγραψα.

Δεκαπέντε: Frank Ocean - Channel Orange

Πρέπει να πώ ότι υπάρχουν φορές που ο δίσκος ακούγεται υπερβολικά αργός, ειδικά στο πρώτο του μέρος. Πιο συγκεκριμένα, θα έλεγα ότι μου μοιάζει όχι μονότονος, αλλά λίγο προβλέψιμος. Θα περίμενα μερικές δυναμικές στιγμές ακόμα. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος για τα interludes (fertilizer, not just money, white) που βάζει μέσα στον δίσκο + ότι αυτά χωρίζουν και μικρότερες ενότητες μέσα στον δίσκο. Γιαυτό και κάθε φορά που μπαίνει το pyramids νιώθεις μια δυναμική κορύφωση στον δίσκο (...shining like diamonds in a rocky world, όπως λέει και στους στίχους του). Για τώρα λοιπόν ο φρανκ ας αρκεστεί με το 8 μιση από εμένα και περιμένω τις επόμενες δουλειές του για υψηλότερα σκορ... 

Δεκαέξι: David Byrne&St. Vincent - Love this Giant

Δεκαεπτά: Tindersticks - The something Rain

Δεκαοκτώ: Babu Gury - Pieces

Δεκαεννιά: Madlib - Medecine Show#13

Είκοσι: Tame Impala - Lonerism

Frank Ocean - Channel Orange

Frank Ocean Channel Orange (Def Jam, 2012)

   Ακόμα μία αργοπορημένη δισκοκριτική από εμένα, αλλά πρόκειται για ένα δίσκο που δεν γίνεται να μην σχολιάσεις για πολλούς λόγους. Καταρχάς, πρόκειται για τη δουλειά κάποιου συνομήλικου μου και αυτό προσθέτει για εμένα ακόμα ένα ενδιαφέρον στοιχείο στην ανάγνωση του δίσκου.
  Ο δίσκος δανείζεται τον τίτλο από το αγαπημένο χρώμα του Ocean, όπως και το πορτοκαλί dream car του Ocean που υπήρχε στο εξώφυλλο του mixtape που έβγαλλε ένα περίπου χρόνο πριν, απογοητευμένος από την εταιρία του. Η Def Jam Records that is, από την οποία κυκλοφορεί αυτός ο δίσκος. Η ιστορία όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις ξεκινάει πριν την κυκλοφορία του δίσκου και αφορά τον θόρυβο που γίνεται γύρω από αυτόν. Δύο είναι τα σημεία που θα αναφέρω ως τα πιο σημαντικά. Το πρώτο αναφέρθηκε ήδη και αφορά την κόντρα που είχε με την δισκογραφική του και οδήγησε στην κυκλοφορία του nostalgia, ULTRA δωρεάν από τον ίδιο, αναγκάζοντας με αυτόν τον τρόπο την εταιρία του, να επαναπροσδριορίσει την θέση του μέσα στην δισκογραφική. Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με την αποκάλυψη του ίδιου του Ocean για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις που έστρεψε ακόμα περισσότερο τα φώτα πάνω του. Από αυτό το δίπολο straight-bisexual θα πιαστώ και εγώ για να ξετυλίξω το νήμα αυτού του δίσκου. Ο θόρυβος γύρω από το όνομα του Ocean και οι διαφορετικες απόψεις για τον τρόπο που χειρίστηκε την προώθηση του δίσκου ουσιαστικά, κατά ένα τρόπο υπάρχουν και μέσα στον ίδιο τον δίσκο. Για μένα ο δίσκος κινείται ανάμεσα σε δύο πόλους, δύο διαφορετικές καταστάσεις. Ο κάθε πόλος συγκεντρώνει αντίθετα χαρακτηριστικά. Στη μια πλευρά έχουμε ένα συνηθισμένο RnB, από αυτά που κάνουν εμπορικές επιτυχίες και που μετά από λίγο βαριέσαι να ακούς. Η άλλη πλευρά περιλαμβάνει μια απροσδιόριστη σχέση οικείου-παράξενου ήχου που σε τραβά να τον μελετήσεις και να τον οικειοποιηθείς. Αν προσπαθούσα να μιλήσω με tags και genres το δίπολο θα ήταν μάλλον slow RnB- ambient hip hop (wtf?).
  Ας δούμε όμως λίγο τα πράγματα από πιο κόντά. Ο Ocean είναι αναμφίβολα ένας ταλαντούχος μουσικός. Συνδυάζει μια ικανότητα να ερμηνεύει, να τραγουδά πάνω στη μουσική, αλλά και να ραπάρει με μια αξιοπρόσεκτη άρθρωση. Αυτό γίνεται εμφανές όσο εξελίσσεται ο δίσκος. Έτσι λοιπόν ο δίσκος ξεκινά με το “thinkin bout you” που και απο το spelling καταλαβαίνετε ότι εντάσσεται στον πρώτο πόλο που δεν συγκίνησε ιδιαίτερα. Έπειτα ακολουθούν τα “sierra leone” και “sweet life” που αποτελούν ένα ταξίδι προς τον άλλο πόλο, αρχίζει το μπαστάρδεμα και ο δίσκος αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον. Το πέρασμα στην “καλή πλευρά” γίνεται με το “crack rock”. Το επόμενο κομμάτι είναι το “pyramids” και το οποίο αποτελεί για μένα την καρδιά του δίσκου. Ο λόγος για τον οποίο ασχολήθηκα με αυτόν τον δίσκο, η ολοκλήρωση των δυισμών και της αλληγορίας, η καλύτερη ερμηνεία του frank και το καλύτερο riffaki στο δίσκο (ναι έχει και τέτοια). Το τραγούδι αυτό λοιπόν αναφέρεται παράλληλα σε ένα στριπτιτζάδικο και τις αρχαίες πυραμίδες της αιγύπτου – ανάμεσα στη χλιδή και τον ξεπεσμό- το καθημερινό και το μνημειώδες. Από εκεί και κάτω συναντά κανείς ενδιαφέρουσες συνθέσεις και ερμηνείες, άλλοτε up-tempo “lost” και άλλοτε down-tempo “pink matter” που ικανοποιούν ένα ευρύ φάσμα κοινού.
  Για κάποιο περίεργο λόγο τον τελευταίο καιρό ακούω αρκέτα hip hop δίσκους, και πρέπει να πω ότι το ύφος του συγκεκριμένου δίσκου δεν το συναντάς συχνά, αυτό και μόνο αποτελεί για μένα ένα από τα μεγαλύτερα ατού του δίσκου. Το Channel Orange μου κράτησε συντροφιά πολλές ώρες το τελευταίο διάστημα (καιρό είχα να αφιερώσω τόσες ακροάσεις σε έναν δίσκο) γιαυτό μάλλον άργησα και τόσο να γράψω το review. Αυτό μάλλον λειτουργεί σαν προοικονομία για μια θετική βαθμολογία. Παρόλα αυτά πρέπει να πώ ότι υπάρχουν φορές που ο δίσκος ακούγεται υπερβολικά αργός, ειδικά στο πρώτο του μέρος. Πιο συγκεκριμένα, θα έλεγα ότι μου μοιάζει όχι μονότονος, αλλά λίγο προβλέψιμος. Θα περίμενα μερικές δυναμικές στιγμές ακόμα. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος για τα interludes (fertilizer, not just money, white) που βάζει μέσα στον δίσκο + ότι αυτά χωρίζουν και μικρότερες ενότητες μέσα στον δίσκο. Γιαυτό και κάθε φορά που μπαίνει το pyramids νιώθεις μια δυναμική κορύφωση στον δίσκο (...shining like diamonds in a rocky world, όπως λέει και στους στίχους του). Για τώρα λοιπόν ο φρανκ ας αρκεστεί με το 8 μιση από εμένα και περιμένω τις επόμενες δουλειές του για υψηλότερα σκορ...
_

8,5

Those will burn: Pyramids, Lost, Pink Matter

Frank Ocean - Nostalgia, ULTRA

Frank Ocean Nostalgia, ULTRA (Self Release, 2011)

Η ιστορία έχει ως εξής: Ο Frank Ocean φεύγει από τη Νέα Ορλεάνη λόγω του Katrina και εγκαθίσταται στο LA. Εκεί γίνεται μέλος της (πολλά υποσχόμενης) hip hop κολεκτίβας Odd Future Wolf Gang Kill Them All (OFWGKTA) και ταυτόχρονα υπογράφει συμβόλαιο με τη def jam. Η def jam όμως τον έχει λίγο γραμμένο και απλά τον χρησιμοποιεί για να γράφει κομμάτια για άλλους με στόχο το επόμενο hit. Οπότε και ο Frank τα ψιλοπαίρνει και αποφασίζει να κυκλοφορήσει τον πρώτο του δίσκο ως mixtape το οποίο δίνει δωρεάν από το blog του (το κατεβάζετε εδώ). Και ξαφνικά όλος ο κόσμος αρχίζει να μιλάει για αυτόν. Τι περιέχει λοιπόν το Nostalgia ULTRA? Κυρίως soul, r'n'b, pop. Αλλά τίποτα υπερβολικό ή αστραφτερό. Για την ακρίβεια στην αρχή ούτε καν που τα προσέχεις τα τραγούδια. Άλλα αν ακούσεις τον δίσκο 2-3 φορές αρχίζεις και παρατηρείς πολλά όμορφα πράγματα να αναδύονται. Η όμορφη φωνή του Frank. Η διακριτική αλλά άψογη παραγωγή. Οι ουσιαστικές συνθέσεις. Οι απλοί, καθημερινοί στίχοι, χωρίς ιδιαίτερες υπερβολές. Η διασκευή στο strawberry swing των Coldplay που μάλλον υπερβαίνει το αυθεντικό. Την up-tempo μεταμόρφωση στο δεύτερο μισό του There will be tear του Mr Hudson. Τις σουρεαλιστικές γραμμές του Swim Good. Και πολλές όμορφες στιγμές να γεμίζουν τον υπόλοιπο δίσκο. Μοναδική εξαίρεση η 'διασκευή' στο Hotel California (ναι, των αετών) το οποίο μετονομάζεται σε American Wedding όπου ο Frank εξιστορεί (με καινούργιους στίχους προφανώς) έναν αποτυχημένο γάμο χωρίς όμως να αποφύγει να ακουστεί λίγο (έως πολύ) cheesy. Αν όμως το αφήσουμε αυτό εκτός, έχουμε έναν πολύ όμορφο και ουσιαστικό δίσκο.

8.0

Those will burn: There will be tears, Swim Good, Novacane.