07. Girls - Father, Son, Holy Ghost

αυτό που είχα γράψει τότες είναι ακριβώς η αίσθηση που μου έχει αφήσει ο δίσκος:
[...]είναι πράγματι ένας παλιομοδίτικος δίσκος, όχι επιτηδευμένα αλλά γιατί αυτό γνωρίζει να κάνει καλύτερα ο owens..Αξίζει προσοχής..είναι σαν να γυρνά κάποιος το νοτινγκ χιλ αλλά στη νέα υορκη με τon Hugh Laurie σαν William Thacker...xmm αυτό.

08. Danger Mouse&Daniel Luppi - Rome
09. Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
10. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
11. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
12. Bibio - Mind Bokeh
13. Tyler the Creator - Goblin
14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

Girls - Father, Son, Holy Ghost

Girls Father, Son, Holy Ghost (True Panther Sounds, 2011)

Όταν αρχίσει να στριφογυρίζει ο δίσκος είναι σχεδόν σίγουρο πως ο καθένας μας νοιώθει μια οικειότητα...τον έχεις ξανακούσει κάπου το δίσκο...ο worker πρόλαβε να "δηλητηριάσει" αυτή την χαρά μου, παρουσιάζοντας ένα από τα αγαπημένα τραγούδια του δίσκου να είναι παρόμοιο με κάποιο...oh!darlin από κάποιους beatles...φακ μη, και ποίοι είναι αυτοί είπα..και ξαναέβαλα το δίσκο από την αρχή..Σαν η αγία τριάδα για τους girls να είναι οι στίβες των δίσκων (φαδερ), τα αποκόμματα από τις συναυλίες (σαν) και όλες οι γκόμενες που πήγαν μια "βόλτα" (χολι γκοστ)...

Κι αυτός ο δίσκος περιστρέφεται γύρω από τον owens. Όχι όμως με την εγωκεντρικότητα που φανταζόμαστε αλλά με την βιωματική γραφή ώς μέσο επικοινωνίας. Φαντάζομαι πως το "αισθάνομαι όπως όλοι" μεταμορφώνεται σε τραγουδώ ότι αισθάνομαι γιατί είναι η μέση αλήθεια.
Έτσι κι η φωνή του. Ακολουθεί όλη αυτή τη λογική, χωρίς διακριτά όρια άλλοτε γίνεται σκληρή, άλλοτε ερωτική, αλλοτε παιδική...προσδίδοντας πόνο ή χαρά, ζωή ή θάνατο σε κάθε τραγούδι.

Αν και έχουν περάσει δύο καταπληκτικά τραγούδια (honey bunny, alex) το πρώτο repeat πατιέται στο DIE, ναι αρχίζει με ένα blacksabbath riff, ναι συνεχίζει με το δικό του highway star, ΑΛΛΑ υπάρχει για να γίνει έξοχο στο μετέπειτα ιντερλούδιο μέχρι το τέλος...ψυχεδέλεια, φλάουτα κάνουν αυτό το τραγούδι παλιακό με την όσο πιο καλή έννοια γίνεται..Στο "Saying I Love You" μεταμορφώνεται σε hugh grant με την στολή του elvis costelo και παίζει σε όποια ρομαντική κομεντι μπορείτε να φανταστείτε...ακολουθεί το ΜΥ MA όπου υπερισχύει η κιθάρα και οι δυνατοί στίχοι..Το Vomit, το πρώτο single είναι υπέροχο. Δεύτερο repeat, γιατί με την φωνή του καταφέρνει να δημιουργήσει μια δίνη..Η μουσική, οι στίχοι σε τραβάνε βαθιά..Τραγούδι για μπερμπον (όπως είχε πει ένας φίλος παλιά για το soldier of fortune) με το organ και τα φωνητικά στο τέλος να απογειώνουν την αίσθηση ότι οι pink floyd είναι κάπου κοντά...και μόνο η κλασική κιθάρα στο Just A Song είναι ικανή να δώσει την ένταση που χρειάζεται για να τραγουδίσει κάποιος Love, love, love, love,It's just a song και να θυμίζει τόσο έντονα την beth gibbons..Ξαφνικά μαζεύεται όλος ο κόσμος σαν σε μια μάλλινη μπάλα...χώνεται σε μια γωνιά για να έρθει η πιο ήσυχη μελωδία του δίσκου. Ησυχία και λύτρωση μέχρι το σόλο, Forgiveness...Love, Like A River ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ..από την κοφτή αλα elvis costello κιθάρα, τα γυναικεία φωνητικά, από την λιτή φυσαρμόνικά, το παλιομοδίτικο σόλο..τρίτο repeat...


είναι πράγματι ένας παλιομοδίτικος δίσκος, όχι επιτηδευμένα αλλά γιατί αυτό γνωρίζει να κάνει καλύτερα ο owens..Αξίζει προσοχής..είναι σαν να γυρνά κάποιος το νοτινγκ χιλ αλλά στη νέα υορκη με τon Hugh Laurie σαν William Thacker...xmm αυτό.

9.4

Those will burn: DIE, Vomit, Love, Like a River,Forgiveness

The Best of 2010

Συσκεφτήκαμε, τα βάλαμε κάτω και αποφασίσαμε: ορίστε τα καλύτερα της χρονιάς. Καλά Χριστούγεννα!!

Girls - Broken Dreams Club

Girls Broken Dreams Club ( Fantasy Trashcan (Turnstile), 2010)

A friend of mine once told me that all great art is inspiration and then just a lot of hard work. He’s a famous artist and used to say this to people who would ask him for the secret to his success. As a band we’ve come to learn that this is true. We’ve been welcomed with open arms by so many of you over the last year or so that in turn we’ve spent all our time fulfilling invitations to play live everywhere around the world. Each time we thought we should give it a rest we would get another offer we just couldn’t refuse – who wouldn’t want to go to Japan and play with The Smashing Pumpkins, or Julian Casablancas in the south of France?.

It’s true that when you give love you will receive love and it was only because of the love that we’ve received from our fans that we have been able to drastically improve the quality of our work. This record is a letter of intent, it’s a snapshot of the horizon. We took the money we’ve made on tour and worked with the kind of equipment and musicians that would have been too expensive for us in the past. All of us have something to say and give and this is what happens when we show a little interest and support in others. We couldn’t have made this record without you. So this is our gift to you, our way of saying thank you for giving us the chance to work at the level we’ve always wanted to and a taste of things to come. We really couldn’t have done this record without each one of you. This isn’t Girls all grown up, but it’s certainly the next step up from Album. This is Broken Dreams Club – a record from our hearts to yours. This is your new record as much as ours. Thank you for this opportunity and as always, thank you for listening. – Christopher Owens.

Αυτά γράφει σε ένα γράμμα ο christopher για να παρουσιάσει το Broken Dream Club και κάλλιστα η δεύτερη παράγραφος μπορεί να είναι ένα τέλειο review. Αν και διαφωνώ λίγο στο κατά πόσο οι Girls δεν ωρίμασαν. Έκαναν το επόμενο βήμα ουσιαστικά εξωτερικεύοντας και αναμνήσεις που δεν γνώριζαν ότι υπήρχαν όταν έγραφαν το άλμπουμ. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κομμάτια εφηβικής τρέλας, ούτε καν ελπιδοφόρα...Εδώ έχουμε να κάνουμε με 6 ολοκληρωμένες συνθέσεις που σε κάνουν να αναγνωρίζεις την αξία τους αμέσως.
Λιγότερη ροκεντρολιά αλλά περισσότερο μυαλό και καρδια. Κι έτσι χωράνε μέσα τα πνευστά (που τουλάχιστον για μένα ανεβάζουν ένα επίπεδο πάνω τα τραγούδια), κιθάρες που πατάνε στην ψυχεδέλεια και τον μορικόνε, slide guitars, ακόρντα από όργανο και γενικά μια ElvisCostell-ική ερμηνεία της ζωής και της μουσικής τελικά.
Το πρώτο κομμάτι (Thee Oh So Protective One) ανήκει στους αμερικάνικους σχολικούς χορούς που βλέπουμε στις ταινίες, ειδικά τα '50ς...καντιλακ, ποτό και τα κορίτσια μέσα από ένα τραγούδι/βράδυ γίνονται κοπέλες...όσο για το τελευταίο κομμάτι(Carolina)? δεν είναι τίποτε άλλο παρά απομεινάρια του πρώτου δίσκου που βρίσκουν την θέση τους εδώ μέσα από ένα τζαμάρισμα και ένα εκπληκτικό τραγούδι..υπέροχος τρόπος για να κλείσει ένα γμηστερά αλλιώτικο Girls album αλλά και τόσο γμηστερά καθαρό στην υλοποίηση της ιδέας...για μένα ίσως ο δίσκος της χρονιάς.

9.7

Those will burn: Thee Oh So Protective One, Alright, The Broken Club, Carolina, Heartbreaker, Substance (με την σειρά που μου αρέσουν)

Girls - The album

Girls The album (True Panther, 2009)

Με έχουν πάρει από κάτω δίσκοι τύπου τσεσνατ ή μπλακ χαρτ προσεσιον που μαζί με τους σοουλσεηβερς ολοκληρώσαν τον κύκλο του φθινοπώρου που δεν θέλει να έρθει παρά μόνο από μερικά βράδια. Γράφω για τους girls γιατί κυρίως είναι μια μεταβατική κατάσταση από τον πάτο στην επιφάνεια. Το pitchfork τους έβαλε 9.1 και έγραψε μια απο της πιο σύντομες αλλά του δε πόηντ εισαγωγές που έχω διαβάσει...

"Girls frontman Christopher Owens grew up in the Children of God cult. His older brother died as a baby because the cult didn't believe in medical attention. His dad left. He and his mother lived around the world, and the cult sometimes forced his mother to prostitute herself. As a teenager, Owens fled and lived as a Texas gutter-punk for a while. Then a local millionaire took Owens under his wing, and Owens moved to San Francisco. There, he and Chet "JR" White formed Girls, and recorded Album, their debut album, under the influence of just about every kind of pill they could find."

Πραγματικά ο δίσκος περιέχει τα πάντα, μια συλλογή από εικόνες και ήχους που ξεκινά μια γράμμη και ενώνει την ποπ, το shoegaze φτάνει άλλοτε και στο 12μέτρο r'n' roll ξανακαταλήγοντας προφανώς σε ακούσματα από το Σαν φραντσίσκο ή το τέξας....Θεωρητικά είναι ένα εγχείρημα που ετοιμάζεται να αποτύχει, ένα μιξ τέηπ από ενοχές (Hellhole Ratrace), ξενοιαστα καλοκαίρια (Big Bad Mean Mother Fucker) και εικόνες, πολλές εικόνες από τα πάντα. Φυσικά κι από έρωτες έχουμε...αλλά τόσο καλοκαιρινούς που είναι σαν να τους βλέπεις μέσα από μια εικόνα polaroid τελειώς old skool. Το Lust for life αλλά και το Laura (καλύτερο κι από τον Jarvis να ξαναγράφει για τους Pulp) ξεκινούν το δίσκο θέτοντας τα όρια της χαράς και της λύπης...Μια μουτζούρα από κόκκινο και μαύρο που άλλοτε υπερισχύει το μαύρο...:το Ghost Mouth κι αυτό με λίγο παλπίζοντα φωνητικά αλλά μελωδικό του κερατά ανοίγει μια σειρά από αναμνήσεις που έρχονται να ολοκληρωθούν με το God Damned, το Hellhole Ratrace και το Headache μια ντίσκο καραβιού με τα φώτα χαμηλωμένα λίγο πριν πιάσεις λιμάνι. Το Big Bad Mean Mother Fucker παραμένει η εστία αυτής της κόκκινης μουτζούρας ενδιάμεσα και μετά ακολουθεί το summertime με lo-fi φωνητικά και στακάτα τύμπανα. Σούπερ. Στα εναπομείναντα κομμάτια οι girls αρχίζουν να οσμίζονται μια έρημο, να παρουσιάζονται άλλοτε συγκαταβατικοί: Lauren Marie κι άλλοτε σκοτεινοί: Morning Light. Με το curls αλλά και το Darling βρίσκουν τα μονοπάτια τους σκονισμένα με καθαρότερες κιθάρες με την αμερικάνα φορτωμένη στα μπαγκάζια τους και κλείνοντας μας αφήνουν ένα note: το Solitude και φεύγουν, όπως ήρθαν, ξαφνικά γεφυρώνοντας το χάσμα από τον κόσμο του βικ τσεσνατ στον "κανονικό" κόσμο...

Το σινγλακι Life in San Francisco που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες είναι ένα απίστευτο κομμάτι και απορώ πως δεν χώρεσε στο άλμπουμ...

8.5

Those will burn: Lust For Life, Laura, Big Bad Mean Mother Fucker κα