Ty Segall - Sleeper

Ty Segall Sleeper (Drag City, 2013)

   Πολυαγαπημένος μας καλλιτέχνης, και ιδιαίτερα παραγωγικός, (και μεις μαζί του) . Ο λόγος για τον Ty Segall. H δισκογραφία του οποίου εκτείνεται όχι μόνο σε μέγεθος, αλλά και σε εύρος ρεπερτορίου. Έτσι κάθε δίσκος έχει πάντα μια έκπληξη ως προς το ύφος και τον ήχο του. Ο συγκεκριμένος είναι κάτι παραπάνω από διαφορετικός από αυτό που θα περίμενε ένας ακροατής των προηγούμενων δίσκων του. Κινείται μάλλον πιο κοντά, σε αυτόν του συνοδοιπόρου του Mical Cronin. Σε λιγότερα φασαριόζικα μονοπάτια. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι σαν το πρώτο στάδιο συγγραφής του Slaughterhouse . Η ανάπτυξη της σύνθεσης και της μελωδίας. (οι στίχοι και η θεματολογία είναι άλλη υπόθεση) Χωρίς να επεκτείνεται στο ντύσιμο αυτών με ένα σωρό ψυχεδελικά και garage στοιχεία, τους λόγους για τους οποίους δηλαδή τον αγαπήσαμε.
  Στο σημείο αυτό, χρειάζεται να δώσουμε λίγες πληροφορίες για το περιβάλλον συγγραφής του δίσκου, που επεξηγεί ουσιαστικά αυτήν την εσωστρέφεια. Αυτές αφορούν την προσωπική ζωή του καλλιτέχνη. Έτσι λοιπόν, απ' ό,τι διαβάζουμε παντού, μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Ty τσακώθηκε με την μητέρα του, σε φάση δεν μιλάνε. Κουτσομπολιό δεν πολύ γουστάρουμε, αλλά νομίζω ότι είναι ένας αρκετά σοβαρός λόγος για να στρέψει έναν καλλιτέχνη, αφενός στην δημιουργία, και αφετέρου σε μια πιο προσωπική έκφραση. Ένα άνοιγμα προς το κοινό του. Αυτό νομίζω γίνεται εδώ. Ο Ty μας αφήνει να δούμε περισσότερα για το αληθινό εγώ του, ξεχνώντας για λίγο τις θορυβώδεις περσόνες που έχει δημιουργήσει. Ξεχάστε λοιπόν pedals και noise. Με βάση μια ακουστική κιθάρα και την ερμηνεία του, μας ξεναγεί στις σκέψεις του. Και δεν είναι κακές' ούτε οι σκέψεις, ούτε οι μελωδίες. Οι δυνατές συνθέσεις εξακολουθούν να υπάρχουν, αρκετά πιο απλές και πρωτόλειες από τα συνηθισμένα. Παρόλα αυτά ο δίσκος δεν είναι σε καμία περίπτωση μονότονος και βαρετός. Χρησιμοποιεί και πάλι τα εργαλεία που έχει στην διάθεσή του με μαεστρία και πλήθος τεχνικών, καταφέρνοντας να μας δώσει αρκετά πληθωρικές συνθέσεις, και έναν συνεκτικό και ουσιαστικό δίσκο για ακόμη μία φορά. Το αποτέλεσμα φέρνει το ύφος του δίσκου πιο κοντά στους Beatles (ειδικά στο crazy) από τoυs Black Sabbath. Κάτι που δεν θεωρώ ότι είναι απαραίτητα κακό... Ίσως αν ήταν ο πρώτος του δίσκος, να τον εκθείαζα. Όταν έχεις δει όμως τι μπορεί να κάνει, και τι δυναμική κρύβεται πίσω από αυτές τις μελωδίες, ξενερώνεις... Δεν μπόρεσα να δώσω στα κομμάτια τον χρόνο που τους χρειάζεται... Στην τελική υπάρχουν ένα σωρό καλλιτέχνες που μπορούν να τραγουδήσουν με ακουστική κιθάρα πολύ καλύτερα. Ας πούμε ο φίλος του ο Mical είναι για αυτό το mood. Από τον Ty περιμένεις το κάτι παραπάνω. Τουλάχιστον σαν το δεύτερο μισό του Man Man που μπαίνει λίγο ηλεκτρική κιθάρα και σβήνει σε μια γλυκιά φασαρία...
   Εντάξει ίσως να φταίει που τον πρωτάκουσα την ίδια μέρα με τους Pop. 1280 και μου φάνηκε πολύ φτωχός... Ο Ty Segall είναι μεγάλος καλλιτέχνης, το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε -ίσως σύντομα, βγάζει και άλλο (!) δίσκο με τους Fuzz-. Αυτός ο δίσκος αποτελεί ακόμα ένα σκαλοπάτι στην σπουδαία πορεία που διαγράφεται μπροστά του. Ίσως όταν θα γεμίζει γήπεδα στο μέλλον, να ξεκουράζει κοινό και μπάντα με καμιά μπαλάντα από αυτόν τον δίσκο...

_ 7

Those will burn: the man man, queen lullabye

Mical Cronin, MCII

Mical Cronin MCII (Merge, 2013)

   Αναγκαστικά ξεκινώντας αυτό το ρεβιού, πρέπει να αναφερθούμε στον Ty Segall, τον κύριο τον οποίο έχουμε αποθεώσει πολλάκις σε αυτό το μπλογκ (εδώ). Σε αντίθεση με την θεωρία ορισμού ως αντίθεσης σε έναν εχθρό και κάτι αλλά τέτοια μαοϊκά, εδώ θα περίμενε κανείς να έχουμε ένα σωρό άλλα κλισέ, όπως στην σκιά του τάδε, δίπλα στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, ο πρώτος είναι τα πάντα αλλά ο δεύτερος τίποτα και άλλα τέτοια όμορφα. Στην περίπτωση του Mikal Cronin δεν ισχύει τίποτα από αυτά.
   Θα ξεκινήσω με μία εμπεριστατωμένη άποψη(#νοτ). Δεν ξέρω τι στο διάολο τους ταΐζουν εκεί στο West Coast αλλά τα παλικάρια ξεχειλίζουν από δημιουργικότητα (παραγωγικότητα και άλλες -ότητες). Είναι ο πρώτος δίσκος του Mikal Cronin (ως σόλο αρτιστ) που άκουσα, και ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα. Περίμενα να ακούσω κάτι παρόμοιο με τα ψυχεδελικά και πανκ ακούσματα που είχα συγκρατήσει από τις συνεργασίες που είχε. Μάλιστα είχαμε την τύχη να τον δούμε και από κοντά ως μέλος του Ty Segall group πέρσι τον χειμώνα σε ένα αξέχαστο live. Τελικά ο προσωπικός του δίσκος είναι κάπως πιο μακριά από αυτά, αλλά κάτι παραπάνω από άξιος αναφοράς.
   Η λέξη προσωπικός είναι νομίζω η λέξη που μου ήρθε πρώτα στο μυαλό όταν σκέφτηκα να γράψω για αυτόν τον δίσκο. Έχει αυτό το νοσταλγικό-μελαγχολικό ύφος που ξυπνά μέσα σου ένα σωρό προσωπικά βιώματα και σε ωθεί να ταυτιστείς μαζί του. Και είναι πολύ εύκολο να γίνει αυτό. Στο δίσκο υπάρχει διάσπαρτη μια νεανική ανασφάλεια, αυτό που αναφέρει σε συνεντεύξεις του για το πως είναι να είσαι 27 χρονών και να βλέπεις γύρω σου άλλους να έχουν σταθερές δουλείες, να κάνουν οικογένειες και εσύ να είσαι πολύ μακριά από όλα αυτά. Ο δίσκος αποτελεί το αντιστάθμισμα του σκληρού ήχου που περιτριγυρίζει τον καλλιτέχνη τόσο καιρό που περιοδεύει με τον Ty. Εντάξει η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποια δυνατά κιθαριστικά σόλο, αλλά εντείνουν το νόημα και πνεύμα του δίσκου χωρίς να τον αλλοιώνουν. Ο Mikal διαθέτει μια πραγματικά εντυπωσιακή φωνή, και δυνατότητα να ερμηνεύει σωστά τα κομμάτια. Και δεν εννοώ να έχει απλώς τον σωστό τόνο, αλλά να μπορεί να μας μεταφέρει τα σωστά συναισθήματα κάθε φορά. Μιλώντας λοιπόν για συναισθήματα, που είναι και το πιο δυνατό σημείο του δίσκου, θα αναφερθώ στο εξώφυλλο για να γίνω λίγο γραφικός. Δεν μπορούσα να αντισταθώ όμως και να μην επισημάνω την αναλογία. Μια εικόνα του ουρανού που ξεκινάει από έναν φωτεινό καθαρό ουρανό και καταλήγει σε ένα μουντό συννεφιασμένο τοπίο. Εκεί νομίζω κυμαίνεται και η διάθεση του δίσκου. Ανάμεσα στην λιακάδα και τη συννεφιά. Δεν μας μιλάει για βροχή ή άλλα πιο ακραία καιρικά φαινόμενα. Αναλογικά λοιπόν αναφέρεται στις μικρές στιγμές μια καθημερινότητας, κάτι που μόνο ενισχύει το προσωπικό ύφος του δίσκου σαν ένα ημερολόγιο που ο καλλιτέχνης μοιράζεται μαζί μας. Συνοψίζοντας λοιπόν, έχουμε μια ποπ μελαγχολία εκφρασμένη από έναν καλλιτέχνη που περιτριγυρίζεται από garage και punk rock. Και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά πολύ καλό. Αυτό που μου θύμισαν τα πρώτα ακούσματα, όσων αφορά τα πιο μελαγχολικά κομμάτια του δίσκου, είναι gothic rock, Bauhaus και Peter Murphy αλλά μια μικρή επίσκεψη στην αρχειοθήκη μου επαλήθευσε τον κανόνα ότι αυτά συνήθως έχουν να κάνουν με προσωπικές αναφορές.
  Μιλώντας λίγο παραπάνω για το συνθετικό κομμάτι του δίσκου, θα λέγαμε ότι βασίζεται στην μελωδία. Τραγούδια στα οποία οι στίχοι γράφτηκαν την ίδια στιγμή με την μουσική, -αυτή η εκφραστικότητα στο Piece of Mind, σκοτώνει... - Βασικοί συντελεστές είναι η κλασσική κιθάρα, το πιάνο και η φωνή του Mikal. Παρόλα αυτά δεν ξεχνάει τι μπορεί να κάνει ένα pedal και τα εφέ με τα οποία καταπιάνεται αυτός και η παρέα του. (change). Επιστρέφοντας στη δημιουργικότητα που ανέφερα αρχικά, ο δίσκος κλείνει με το Piano Mantra, όπου ο Mikal δεν φοβάται να τραγουδήσει μόνο με τη συνοδεία κλασσικών οργάνων, παρουσιάζοντάς μας το εύρος των δυνατοτήτων του, και φέρνοντας την μουσική σύνθεση ξανά σε πρώτο πλάνο. Δεν μπορώ να κλείσω παρά με το ρεφρέν από το Shout it out, που είναι και το πιο συναυλιακό τραγούδι και hitακι του δίσκου.

 "Do I shout it out?/ Do I let it go?/ Do I even know what I'm waiting for?/ No, I want it now/ Do I need it, though? 

9 
 
Those will burn: Shout it Out, See it my Way, Piece of Mind, I'm Done Running From You

και για να πλαισιώσει το review

Οκτώ: Ty Segall - Slaughterhouse

[...]Noise, noise, αποκάτω noise και ακόμα λίγο noise... Ποτέ δεν τρελαινόμουν να ακούω τόσο θόρυβο, για τόση ώρα και στο repeat μέχρι να με πιάσει πονοκέφαλος! Αλλά πραγματικά αυτός ο δίσκος είναι δυναμίτης! Με κάθε έννοια που μπορώ να φανταστώ! Κυριολεκτικά ανατινάσσει το κεφάλι σου, και μετά θέλεις κιάλλο! Και για να γίνω λίγο πιο γλαφυρός, ατίθασες μπασογραμμές, κιθάρες που σπάνε τύμπανα και ντραμς που σπάνε χορδές! Και από πάνω, ή μάλλον κάπου ανάμεσα χωμένα κάτι περίεργα φωνητικά που σπάνε κόκκαλα! Σε μια πρώτη ανάγνωση ξεχώρισα το wave goodbye και το tell me what's inside your heart, μάλλον τα εύκολα να καταλάβει κανείς και τα hitakia του δίσκου. Αλλά πραγματικά μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι, γιατί το καθένα έχει την δικιά του ιδιαίτερη δύναμη, για ξεχωριστούς λόγους – θές ένταση -diddy wah diddy-, μελωδία -I bought my eyes-, ψυχεδέλεια μακράν το δεκάλεπτο -fuzz war-. Το όλο σύνολο τώρα μοίαζει στα αυτιά μου σαν πολύ καλά δομημένο και ολοκληρωμένο άλμπουμ. 

Εννιά: Pan Pan - Ένα καλοκαίρι (μετά από 6 καλοκαίρια)

Δέκα:The Gaslamp Killer - Breakthrough

 Έντεκα:Slug Guts - Playin' Time with the Deadbeat

 Δώδεκα: Animal Collective - Centipede HZ

Δεκατρία: King Dude - Burning Daylight

Δεκατέσσερα: Lambchop - Mr. M

Δεκαπέντε: Frank Ocean - Channel Orange

Δεκαέξι: David Byrne&St. Vincent - Love this Giant

Δεκαεπτά: Tindersticks - The something Rain

Δεκαοκτώ: Babu Gury - Pieces

Δεκαεννιά: Madlib - Medecine Show#13

Είκοσι: Tame Impala - Lonerism

Ty Segall - AN club 10-11-2012

music.stalker:

    Πριν από λίγο καιρό, έγραφα στο review για το Slaughterhouse ότι θα ήθελα να ζήσω αυτήν την ενέργεια που βγάζει ο δίσκος από κοντά. Για κάποιον μυστήριο λόγο, η ευχή μου πραγματοποιήθηκε (μακάρι να ήταν τόσο εύκολο αυτό με τις ευχές, ένα review και γίνανε). Όπως και να έχει, ο Ty βρέθηκε στο ΑΝ με την παρέα του, έτσι και εγώ παρέα με τον bo(m)bbier και τον Γιώργο τον μεταλλά. Πολύ θα ήθελα το report για το live να ξεκινούσε με τα καλύτερα για τους acid baby jesus που άνοιγαν την συναυλία και τους οποίους εκτιμώ επίσης, αλλά κάποια λαθάκια στην οργάνωση, οδήγησαν στο να καθυστερήσει πολύ ο κόσμος να μπει μέσα στο venue. Έτσι πρόλαβα μετά βίας ένα τραγούδι χωρίς να προλάβω να μπω στο κλίμα. Έτσι για αυτούς θα τα πούμε στο επόμενο live που θα τους πετύχω - εύχομαι σύντομα (ευχή1).

    Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα, ό,τι χρειάζεσαι δηλαδή για να εφοδιαστείς με μπύρα, σκάνε μύτη ο Τy με την παρέα του. Η πρώτη εντύπωση όταν τον είδα, μπορώ να πω ότι ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα - το youtube και η εποχή του διαδικτύου μας στερεί τις πολλές εκπλήξεις- ο ξανθός τυπάκος που μοιάζει να γύρισε στην πρόβα με τους φίλους του, μετά από ολοήμερο άραγμα στην παραλία. Αμέσως μετά τις τυπικές χαιρετούρες, πετά τον πρώτο πύραυλο. Thank god for the sinners και τρελαινόμαστε... Ένας ήχος γνώριμος, λες και βγαίνει από τα ακουστικά σου, όταν αράζεις σπίτι. Βρώμικος, σκονισμένος, γεμάτος και κυρίως ζωντανός. Το κοινό δεν άργησε να ανταποκριθεί, αποδεικνύοντας ότι έχει γνώση του τι πάει να ακούσει. Πραγματικά το ΑΝ ήταν γεμάτο, με περισσότερο κόσμο από όσο είχαν προβλέψει (γιαυτό και τα κωλύματα στην είσοδο). Η ενέργεια και η δυναμική της μπάντας, μπορώ να πω ότι ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Νομίζω ότι δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι σε μουσική παράσταση που να ταιριάζει καλύτερα για τέτοιο χώρο. Για περίπου μιάμιση ώρα, έδωσαν ρέστα, κρατώντας σε ένταση το ακροατήριο από την αρχή ως το τέλος, και τα κλασσικά ελληνικά γουι γουώντ μωρ. Μας παρέθεσαν τραγούδια από όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους, (τόσο ως Ty Segall Band όσο και τα σόλο του Ty). Ξεχωριστές στιγμές το Girlfriend, το πρώτο τραγούδι του Ty που είχα ακούσει και με έκανε να ασχοληθώ μαζί του, και το Tell me whats inside your Heart που με "έσπρωξε" ξανά σε κύκλο μετά από πολύ καιρό. Αυτό που αξίζει ίσως πιο πολύ να μάθει κανείς είναι οι επιρροές που μας φανέρωσαν. Η ψυχεδέλεια παίζοντας Black Sabbathκαι το punk παίζοντας Dead Kennedys (με μια επιφύλαξη το δεύτερο γιατί δεν έπιασα το κομμάτι). Ένα ακόμα στοιχείο που πήρα από την βραδιά, ήταν η σχέση του Slaughterhouse με το Twins. Ακούγοντάς τα live νομίζω ότι βρήκα περισσότερα κοινά σημεία από ό,τι ακούγοντας τα albums. -και σημειολογικά μόνο να δει κανείς τα Fuzz War / Love Fuzz, Tell me whats inside your heart / Inside your heart -.

    Εν κατακλείδι, η βραδιά όχι μόνο επιβεβαίωσε την θετική άποψη που είχα σχηματίσει για τον Ty, αλλά με πόρωσε ακόμα περισσότερο. Είδα έναν νέο στην ηλικία μου, να αγαπάει αυτό που κάνει, να παίζει για την καύλα του όσο γουστάρει και να το κάνει καλά. Εύχομαι να συνεχίσει να το κάνει για καιρό ακόμα και να τον δούμε ξανά με καινούργιες δουλειές (ευχή2).

bo(m)bbier:

    Ίσως είναι η όρεξη για αυτή τη μουσική που δεν σου αφήνει περιθώρια παρά να ουρλιάξεις από ευχαρίστηση βλέποντας έναν τύπο να έχει τρομερή ενέργεια από την πρώτη νότα μέχρι το τελευταίο ακόρντο. Δυστυχώς η ουρά ήταν μεγάλη και χάσαμε τους Acid (btw έχουν αλλάξει lineup?) αλλά η συνέχεια μας αποζημίωσε.

    Ο Ty με την μπάντα του έπαιξε όπως ακριβώς έπρεπε να παίξει. Ή παραμόρφωση και τα ψυχεδελικά σόλο στην περίπου μιαμιση ώρα έκαναν τον περισσότερο κόσμο να χοροπηδάει και τα κλασσικά, πλέον κομμάτια, tell me whats inside your heart και thank god for the sinners προσωπικά με ευχαρίστησαν το περισσότερο. Ο ήχος τους σε όλα τα κομμάτια ήταν πολύ κοντά στο slaughterhouse και το όλο πράγμα έμοιαζε, και ήταν, αρτιο. 

    Λίγο έπαιξε, άκουσα κάποιον να λέει στο τέλος..και δεν μπορούσα παρά να διαφωνήσω. Μιάμιση ώρα κατεγισμού ενέργειας είναι υπερβολική κυρίως για την μπάντα και νομίζω ότι έφυγαν ακριβώς την ώρα που έπρεπε για να μην χάσουμε τίποτα και ένοιωσα πως παρά τον επαγγελματισμό τους ήταν ένα υπερβολικά κ@υλωμένο συγκρότημα με την μουσική τους.

    Μετά τους thee oh sees ο Ty και η μπάντα του είναι η καλύτερη συναυλία που πήγα φέτος.

Ty Segall - Twins

Ty Segall Twins (Drag City, 2012)

Με εκνευρίζει αφάνταστα ο Ty Segall. Από το '11 έχει βγάλει 4 φουλ δίσκους και πολλά ψιλά 7'' ή ep's και όλα μα όλα γαμάνε μάνες. Πως μπορεί να παραμένει πιστός σε ποιότητα και να έχει τόση έμπνευση;;..Μάλλoν γιατί απλά είναι πολύ καλός, λέω στον εαυτό μου, σε αυτό που κάνει αλλά και  γιατί φαίνεται ότι έχει μεγαλώσει (πέφτοντας στη μαρμίτα του ροκ εν ρολ) με τίγκα ροκ επιρροές.

Μετά το πανέμορφο Slaughterhouse αλλά και το ψυχεδελικό hair, πριν λίγο καιρό έφτασε στα χέρια μου και το twins. O Ty καταφέρνει να χωρέσει στις χαραμάδες που έχει αφήσει μεταξύ του slaughterhouse και του hair ένα δίσκο που έρχεται και κάθεται γεμίζοντας τα κενά με τον πιό ουσιαστικό τρόπο. Κάνοντας κάτι που δεν μοιάζει ούτε με το ένα, ούτε με το άλλο. Μια φυσική συνέχεια του Goodbye Bread (ίδια εταιρία έτσι κι αλλιώς) θα μπορούσε κάποιος να πει.

Τι έχουμε εδώ; Folk στο grunge και από εκεί στο κλασσικό ροκ και πίσω στο garage κι όλα αυτά δεμένα με πανέμορφα παραμορφωμένα σόλο, πανέξυπνα ριφς και μελωδίες κολλητικές.
Το πρώτο (Thank God For Sinners) και το τελευταίο (There Is No Tomorrow) θα μπορούσαν να ήταν τραγουδισμένα κι από τους beatles κι εδώ να ακούγαμε κάποιο cover. Όμορφα γκάζια όταν και όποτε χρειάζεται, δείχνοντας πως o Ty segall δεν είναι ένας δεκαεξάρης που βιάζεται να δείξει και να παιξει...κάθε κομμάτι τελειώνει όταν πρέπει (ακόμα και τα 2λεπτα), κι αφού σε έχει γυρίσει και ξεβιδώσει στο χορό...(You're The Doctor). Στο inside you heart βρίσκω το πιο ερεθιστικό riff και το τραγούδι γίνεται όλο και καλύτερο όσο περνάει η ώρα, αφήνοντας σου όμως χώρο για να χωνέψεις το The Hill που ακολουθεί και ίσως είναι το πιο βαρύ κομμάτι του δίσκου. Με τα φωνητικά από την κούκλα των thee oh sees να γεμίζουν την εισαγωγή και τις κιθάρες να ακολουθούν φτιάχνεται ένα μείγμα πανέμορφο. Το Ghost είναι αργό, βασανιστικό και το σολο του, που είναι βγαλμένο από τα 60's, σου πέρνει εύκολα το μυαλό...

Σπάνιο ένας τόσο καλός κιθαριστικός δίσκος (με την λογική του κιθαριστικού της δεκαετίας του '60). Το inside my heart με έκανε να ξαναπιάσω κιθάρα για σόλα και ριφς και μου θύμησε καμια 15αρια χρόνια πίσω την όρεξη να δουλέψω ένα όμορφο ριφάκι ακούγοντας τζεφερσον ερπλεην και χέντριξ...

υγ: περιμένοντας να έρθει να τον δούμε κι από κοντά....
_

7.9

Those will burn: Inside your Heart,The Hill, Ghost,Love Fuzz, There is no tomorrow

Ty Segall - Slaughterhouse

Ty Segall Band Slaughterhouse (In the Red, 2012)

     Θα ξεκινήσω λέγοντας εκ των προτέρων, ότι ίσως είμαι ο λιγότερος σχετικός σε αυτό το blog, για να γράψει για έναν δίσκο σαν το slaughterhouse. Από άποψης συγγενικών ακουσμάτων that is. Γιατί λοιπόν γράφω εγώ για αυτόν τον δίσκο; Η απάντηση πάει κανέναν χρόνο πίσω που πρωτοάκουσα τραγούδια του Ty Segall, (σε αυτόν τον δίσκο συστήνονται ως Ty Segall band- δεν μπήκα στον κόπο να βρω τις αλλαγές στην δομή του συγκροτήματος, ή μάλλον μπήκα αλλά δεν έχει κανένα νοήμα τελικά, προτιμώ να μην ξέρω ακριβώς τι παίζει με τις συνθέσεις του γκρουπ, αλλά να επικεντρωθώ στις μουσικές συνθέσεις, αυτές μου τράβηξαν το ενδιαφέρον άλλωστε' καθώς δεν ήξερα τον τυπάκο από τις πρώτες δουλειές του.) Μεγάλη παρένθεση και δεν εξήγησα πολλά... Ακούγοντας και αυτήν την στιγμή τον δίσκο, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι παίζει με αυτόν. Αν είναι διαμαντάκι, αχταρμάς, ή απλώς μετριότητα. Φτάνω έτσι σε αυτό που ήθελα από την αρχή να πω, αυτός ο δίσκος μου μοιάζει αφάνταστα οικείος χωρίς να μπορώ να καταλάβω ακόμα το γιατί!!! Εντάξει ίσως να μου θυμίζει λίγο nirvana, αλλά προσωπικά κατέληξα ότι μου φέρνει στο μυαλό τραγούδια από black rebel motorcycle club πηγμένα στο noise... Ας πούμε όμως λίγα λόγια παραπάνω για αυτόν τον δίσκο... 

    Noise, noise, αποκάτω noise και ακόμα λίγο noise... Ποτέ δεν τρελαινόμουν να ακούω τόσο θόρυβο, για τόση ώρα και στο repeat μέχρι να με πιάσει πονοκέφαλος! Αλλά πραγματικά αυτός ο δίσκος είναι δυναμίτης! Με κάθε έννοια που μπορώ να φανταστώ! Κυριολεκτικά ανατινάσσει το κεφάλι σου, και μετά θέλεις κιάλλο! Και για να γίνω λίγο πιο γλαφυρός, ατίθασες μπασογραμμές, κιθάρες που σπάνε τύμπανα και ντραμς που σπάνε χορδές! Και από πάνω, ή μάλλον κάπου ανάμεσα χωμένα κάτι περίεργα φωνητικά που σπάνε κόκκαλα! Σε μια πρώτη ανάγνωση ξεχώρισα το wave goodbye και το tell me what's inside your heart, μάλλον τα εύκολα να καταλάβει κανείς και τα hitakia του δίσκου. Αλλά πραγματικά μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι, γιατί το καθένα έχει την δικιά του ιδιαίτερη δύναμη, για ξεχωριστούς λόγους – θές ένταση -diddy wah diddy-, μελωδία -I bought my eyes-, ψυχεδέλεια μακράν το δεκάλεπτο -fuzz war-. Το όλο σύνολο τώρα μοίαζει στα αυτιά μου σαν πολύ καλά δομημένο και ολοκληρωμένο άλμπουμ. Πραγματικά παρακαλάω να το ζήσω live κάποια στιγμή αυτό το πράγμα που μου βγάζει αυτός ο δίσκος. Τόση ενέργεια μαζεμένη είχα να ακούσω καιρό... Αυτό όμως που πραγματικά σε κερδίζει -μετά από πολλές ακροάσεις ίσως, αλλά πραγματικά αξίζει την ευκαιρία- είναι οι μελωδίες που αχνοφαίνονται κάτω από τον βαρύ garage ήχο του δίσκου. Ο τυπάκος ξέρει να γράφει τραγούδια, και όχι απλώς ξέφρενο πανκ χτύπημα. Και λέγοντας αυτά φτάνω στην αποτίμηση του δίσκου, κατ' εμέ πάντα. Ο δίσκος είναι από τους καλύτερους που έχω ακούσει εδώ και καιρό, και με έβαλε στην διαδικασία να γράψω επιτέλους ξανά review για κάτι που γουστάρω! Πρωτού γράψω αυτά τα λόγια και την ξεκάθαρη πλέον άποψη για την ποιότητα του δίσκου, σκόπευα να το αφήσω φλου... Στο στυλ ο χρόνος θα δείξει, αν θα επιλέξω να τον ξανακούσω ή θα ξεχαστεί και τέτοια. Τώρα νόμιζω ότι πλέον μιλάω για έναν δίσκο που όταν θέλω να ακούσω garage -που αρχίζω να συμπαθώ ολοένα και περισσότερο-, θα βρίσκεται στις πρώτες μου επιλογές...

 υγ: χωρίς ορθογραφικό έλεγχο, δείξτε επιείκεια

9


Those will burn: Tell me What's Inside Your Heart, Wave Goodbye, I Bought My Eyes