Το χαρτί υγείας είναι άχρηστο άμα βραχεί.
Ο αναπτήρας δίχως φλόγα είναι εκνευριστικός, όταν θέλεις να καπνίσεις. Το ίδιο και η σύνδεση στο ίντερνετ άμα αποσυνδέεται κάθε τρεις και λίγο.
Το Blond του Frank Ocean είναι συμπαθητικό, αλλά δεν είναι και γαμάτο. Μάλλον δεν είναι και στο επίπεδο του channel orange. Κάθε φορά που το ακούω ξανά μου φαίνεται καλύτερο όμως και είναι καλό αυτό.
Θα ήταν ωραίο να φτιάξει ένα δίσκο ο Kanye West, αλλά να τραγουδάει ο Frank Ocean.
Ίσως θα ήταν ωραία να σταματήσει να προσπαθεί να γίνει ο καλύτερος ράππερ ο Kanye και να κάνει μόνο παραγωγές. Αλλά και έτσι ωραία είναι. Ίσως και πιο χρήσιμο.
Το The life of Pablo, έχει όμορφες ιδέες, αλλά λίγη δουλειά.
H Zaha Hadid είχε πει σε μια συνέντευξη "It is exactly like writing. This is the composition, and also you have to edit it, over and over again, so that it looks seamless and effortless." Νομίζω κάτι αντίστοιχο είχε πει ο Hemingway, αλλά δεν το βρίσκω κάπου ακριβώς. Αν δεν το έχει πει κανένας άλλος, το λέω εγώ για τον δίσκο του Kanye (ότι λείπει) και για τη μουσική γενικότερα. Καλό; Είναι ωραίο που έχει βγάλει τόσους δίσκους ο Kanye και έχει μάθει τόσο πράγματα που μπορεί και πετάει έτσι εύκολα ένα δίσκο, ενώνοντας ιδέες που έχει ξανακάνει. Είναι καλό που έχει έναν τέτοιο εγωισμό ο Kanye που γίνεται καύσιμο για τη δουλειά του. Και που βάζει όνομα σε ιντερλουδίο "Ι Love Kanye" καλό είναι, γιατί το βλέπουν όλοι ότι δεν κρύβεται. Είναι μαλακία όλο αυτό με τις ιδιοκτησίες και τα Tidal και έτσι, γιατί τώρα δεν ξέρω τι να βάλω στο ποστ να παίζει. Ήταν ωραία που τα έγραψα.
Με αυτό το διόλου ευκαταφρόνητο και συμβολικό στιχάκι, χαιρετίζω την είσοδο του αϊτιανοαμερικανού ράππερ Φιουτσερ, δηλαδίς του Μέλλοντος στο φτωχό αυτό ιστολόγιο. Ο Future έχει πετύχει πολλά στη ζωή του, όπως να βγάλει κάτι mixtapes στα τριάντα του, έχοντας φροντίσει όμως πρώτα να αφήσει από μικρός ένα σωρό κουτσούβελα από εδώ και εκεί, χτίζοντας έτσι από παλαιόθεν το Μελλοντικό κοινό του. His Future audience κατάλαβες. Κάπου στα πέντε μύρια οπαδούς στο fb βλέπω, άρα και ιδιαίτερα καρπερός. Όντας ωραίο παιδί με πολλά δαχτυλίδια, πέτυχε και το μεγαλύτερο του κατόρθωμα. Την Ciara. Άκου τώρα. Πέτυχε μια γκόμενα. Τρόπαιο. Trophy. Αγγλιστί. Έλα όμως που το έβγαλε τραγούδι. Και δεν σου λέω, και εγώ στην θέση του θα πανηγύριζα. Την έχεις δει την Ciara; Τέτοιες χαρές δεν κρύβονται...
Κανονικά αυτό το κείμενο θα έπρεπε να ήταν μια κατακραυγή. Μια έκκληση προς τα ευαίσθητα και πολιτισμένα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας. Μια δήλωση ενάντια στην χρησιμοποίηση της γυναίκας ως αντικειμένου. Μια φεμινιστική οπτική ρε αδερφέ. Αλλάς ας είμαστε ειλικρινείς δεν είμαι εγώ για αυτά. Θέλεις λίγο που θεωρώ δεδομένη την ισότητα των φύλων, μπορεί να έχω και υποσυνείδητα χαραγμένα μέσα μου τα στερεότυπα για την γυναίκα ενάντια στα οποία γράφαμε εκθέσεις στο λύκειο, έχω πολλές φορές παραμερίσει αυτά τα στοιχεία για να ακούσω τη “μουσική”. Δυστυχώς όταν ακούς ένα σωρό ραπ δίσκους το συνηθίζεις και το ξεπερνάς, ελπίζω όχι γιατί σου φαίνεται πλέον φυσιολογικό, αλλά γιατί μαθαίνεις να δίνεις στα πράγματα την αξία που τους αρμόζει. Το θέμα είναι ότι αυτός ο δίσκος είναι τόσο χάλια που δεν άντεξα. Οπότε μου φάνηκε πιο λογικό να κράξω λίγο γενικότερα για αυτά τα θέματα.
Συνοπτικά η “μουσική” του δίσκου είναι ένα πολιτισμικό σοκ, και όχι με την καλή έννοια. Rapper σκληροί που πουλάνε ναρκωτικά και μισογύνηδες, σιγά το νέο θα μου πεις, αλλά το θέμα είναι το context. Αρχικά να πω ότι μπήκα στον κόπο να ασχοληθώ με τον δίσκο γιατί έβρισκα ενδιαφέρουσα τη χροιά και το στυλάκι του σάπιου. Μπορώ να πω πλέον με βεβαιότητα ότι μπροστά στον Future ακόμα και ο 2Chainz μου μοιάζει πλέον άξιος MC. Θέλει ταλέντο για να προξενήσεις μεγαλύτερη αντιπάθεια από τον 2Chainz. Οπότε φαντάζομαι ότι είναι ένα ταλέντο και αυτό. Αλλά ας μην χάνουμε άλλο χρόνο με αυτό. Ξέχασα να πω για τη μουσική. Σκέψου ό,τι πιο κλεμμένο και ηλίθιο μπορεί να φτιάξει ένας παραγωγός. Και ούτε κλέβει καλά, ούτε από τα καλά τα σπίτια. Δηλαδή ρε φίλε, και ο Drake είναι ανούσιος, αλλά έχει ένα επίπεδο η παραγωγή, βλέπεις μια αρτιότητα τεχνικά. Αυτό που υπάρχει εδώ είναι μια πρωτόγνωρη κακοφωνία. Τόσα πολλά στοιχεία που περιμένουν τη σειρά τους, που ειλικρινά δεν ξεχωρίζει τίποτα. Ίσως μόνο το autotune που καταστρέφει και το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο που πιθανόν να έβρισκες σε αυτόν τον δίσκο. Την ιδιαίτερη χροιά του Future που του επέτρεπε να κινείται σε ένα πολύ slow tempo, αλλά όχι με την έννοια της ποιητικής απαγγελίας όπως είχαμε δει στον Sweatshirt, αλλά με ένα RnB/reggae vibe. Γενικότερα έχουμε όλα τα στοιχεία για τα οποία μιλάμε που και που για τον ηλεκτρονικό ήχο που εγκαινίασε ο Kanye και έπειτα ο Kid Cudi, όσο χάλια κατάφερε να τα φτάσει ο Future. Ώρες ώρες έχω την αίσθηση ότι η πλειοψηφία του μουσικού κοινού είναι δεκαπεντάχρονα κοριτσάκια που βγάζουν selfies και γράφουν στιχάκια όπως “tα CpaS KΟkLα M8u” η μία στην άλλη. Και εδώ φτάνουμε σε αυτό που ήθελα να πω εξαρχής. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν υπάρχουν ωραία στοιχεία που θα μπορούσε να δώσει ένας τέτοιος δίσκος, αλλά ότι υπάρχει παντελής έλλειψη αισθητικής ως προς το τελικό αποτέλεσμα. Ή χωρίς κανένα κοινό σημείο με τη δική μου για να είμαι και politically correct. Ούτε για ανούσιος δίσκος που παίζει ευχάριστα στο background δεν μου κάνει. Κρίμας το ταλέντο που πέφτει σε λάθος χέρια. _
3
Those will burn: Ούτε Καν
Bonus και το clip από το τρόπαιο, όπου παρέα με τον Kanye στα χειρότερα
του κραυγάζουν για τις γυναίκες τους, για να κράξουμε άφοβα παρέα.
Είπα ότι δεν θα το κάνω, αλλά δεν άντεξα, ξεκινάω το review με αυτό το απολαυστικό απόσπασμα από τη συνέντευξη του Kanye στους nyt:
"Architecture — you know, this one Corbusier lamp was like, my greatest inspiration. I lived in Paris in this loft space and recorded in my living room, and it just had the worst acoustics possible, but also the songs had to be super simple, because if you turned up some complicated sound and a track with too much bass, it’s not going to work in that space. This is earlier this year. I would go to museums and just like, the Louvre would have a furniture exhibit, and I visited it like, five times, even privately. And I would go see actual Corbusier homes in real life and just talk about, you know, why did they design it? They did like, the biggest glass panes that had ever been done. Like I say, I’m a minimalist in a rapper’s body."
Οι φήμες τελευταία λοιπόν λένε ότι ο Kanye έγινε μινιμαλιστής. Ναι ο ίδιος τύπος που γέμιζε κάθε τραγούδι του με 1000 διαφορετικούς ήχους· αυτός που με το My Beautiful Dark Twisted Fantasy έκανε τον πιο larger than life δίσκο της τελευταίας δεκαετίας. Ό ίδιος άνθρωπος ανακάλυψε ότι less is more και το έκανε και δίσκο. Βέβαια οι φήμες καταρρέουν εύκολα: λέει λίγο παρακάτω στην ίδια συνέντευξη:
"I need to do more. I need to be able to give people more of what they want that currently is behind a glass."
Η εξήγηση έρχεται εξίσου απολαυστικά σε ένα στίχο από το Black Skinhead: "I keep it 300, like the Romans / 300 bitches, where the Trojans?" Πολύ απλά ο Kanye είναι σχεδόν απόλυτα ανιστόρητος. Δεν ξέρει καν, και μάλλον δεν τον ενδιαφέρει, αν οι 300 ήταν Ρωμαίοι, Έλληνες ή Αιγύπτιοι. Πόσο μάλλον λοιπόν τι είναι μινιμαλισμός στη μουσική ή οπουδήποτε αλλού. Πιστεύω ότι κατά πάσα πιθανότητα θεωρεί ότι ο Steve Reich είναι γερμανός και ίσως συγγενής του Χίτλερ. Ευτυχώς. Φαντάζεστε να το γύρναγε πράγματι στον μινιμαλισμό?
Ο μινιμαλισμός είναι λοιπόν για τον Kanye μία λέξη που τη φτιάχνει στο μυαλό του όπως θέλει. Και στην προκειμένη περίπτωση είναι το όχημα που του επιτρέπει να χαλαρώσει λίγο σε σχέση με το Dark Fantasy. Οπότε το Yeezus είναι μεν πολύ πιο απλό από τον προκάτοχό του, αλλά συνεχίζει να βασίζεται σε μία προσθετική, καταφατική διαδικασία. Στρέφεται στα beats του Σικάγο για έμπνευση, τα οποία όμως δεν διστάζει να τα εμπλουτίσει - με μινιμαλιστικό τρόπο πάντα! - με ο,τιδήποτε περνάει από το μυαλό του, από ηλεκτρικές κιθάρες και το απαραίτητο autotune μέχρι progressive rock.
Το αποτέλεσμα? Κατ' αρχήν είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, ο πιο αντι-εμπορικός του δίσκος. Δεν έχει ούτε ένα κομμάτι που θα μπορούσε να έχει κάποια τύχη σαν single. Βέβαια στην πραγματικότητα όλες οι εφημερίδες, τα περιοδικά κτλ γράφουν για αυτόν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Μουσικά ο δίσκος είναι, για τα δικά του standards, σχετικά δυσπρόσιτος. Επίσης περιέχει δύο από τα πιο 'όμορφα' κομμάτια που έχει γράψει. Το ένα είναι το Hold my Liquor: 'Υπόγειο' και ρυθμικό συνεχίζει την κατεύθυνση που είχε πάρει με το 808s and Heartbeats αλλά πολύ καλύτερα και ουσιαστικά από οποιοδήποτε κομμάτι από εκείνο τον δίσκο. Το δεύτερο είναι το Blood on the Leaves: ουσιαστικά μία μονομαχία, ή ένας χορός, ανάμεσα στα ρομποτικά, autotuned φωνητικά του Kanye και τη μοναδική, γήινη όσο και απόκοσμη φωνή της Nina Simone στο Strange Fruit· ανεβαίνουν, καταβαίνουν, μπλέκονται μεταξύ τους. Χωρίς νικητή στο τέλος.
Από εκεί και πέρα τα κομμάτια είναι λιγότερο ή περισσότερο ενδιαφέροντα. Το New Slaves για παράδειγμα ξεκινάει σχεδόν ξεγυμνωμένο, για να καταλήξει με έναν τελείως γεμάτο ήχο στο τέλος. Το I am a God είναι τόσο αγχοτικό μέσα στον house παροξυσμό του που σε κάνει να νοιώθεις ότι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελες θα ήταν να είσαι τέτοιου είδους θεός. Αλλά ακόμα και εκείνα τα κομμάτια που πάνε προς το 'λιγότερο ενδιαφέροντα', όπως για παράδειγμα το I'm in it έχουν στοιχεία που τα διασώζουν.
Το γεγονός είναι ένα: ο Kanye αποδεικνύει για μία ακόμα φορά ότι έχει μπει σε μία τελείως δική του πορεία, η οποία εξερευνεί νέους δρόμους. Μπορεί τα υλικά που χρησιμοποιεί να είναι δανεισμένα από ένα σωρό διαφορετικά μέρη, αλλά το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρα δικό του.
_
8.6
Those will burn: Hold My Liquor, Blood on the Leaves.
Όταν μιλάμε για αναβολή, νομίζω ότι έχω φτάσει το τόπικ, του ε χό ουλ νιου λέβελ. Λίγο το τοπ-20 του Δεκέμβρη, λίγο οι εντατικοί ρυθμοί της διπλωματικής, λίγο η κατάρρευση που ακολούθησε μετά, φτάσαμε στα τέλη του Μαΐου για να γράψω κάτι. Το θέμα είναι ότι έχω κάτι απωθημένα από πέρυσι. Δύο δίσκους για τους οποίους ήθελα να γράψω τόσο καιρό, αλλά για χίλιους δυο λόγους και δικαιολογίες, δεν έκατσα να τελειώσω τόσο καιρό. Το παρών κειμενάκι λοιπόν αποτελεί το ξεπέρασμα της έως τώρα αεργίας και συνάμα, θέλω να πιστεύω, την αρχή μιας μικρής παραγωγικότητας. (μιας και τόσο καιρό έχουν μαζευτεί πολλοί δίσκοι για τους οποίους θέλω να γράψω). Ταυτόχρονα αποτελεί μια άναρχη και ασυνάρτητη συγγραφή, προϊόν ανολοκλήρωτων προσπαθειών στο διάστημα όλων αυτών των μηνών. Κάτι που ελπίζω ότι ίσως έχει να προσφέρει μια ξεχωριστή χροιά στην εκτίμηση-κριτική ενός μουσικού έργου.
Ακόμα ένας λόγος.
Τα ρεβιους που κάνουμε, από την δικιά μου τουλάχιστον οπτική, αποτελούν μάλλον προσωπικές αναγνώσεις των δίσκων και όχι αντικειμενικές και τεχνικά άρτιες κριτικές τέχνης. -τώρα αυτό το αναγνώσεις δεν ξέρω κατά πόσο είναι σωστό, αφού τον δίσκο τον ακούς δεν τον διαβάζεις, αλλά δε γαμιέται, βγάζει μια λυρικότητα-. Έλεγα λοιπόν για το προσωπικό του θέματος. Αυτός είναι ένας λόγος που για μένα το πόσο πρόσφατος είναι ο δίσκος περνάει σε δεύτερη μοίρα. Μιλάς για αυτά που έχεις κάτι να πεις. Τα είδες με ένα τρόπο που σκέφτεσαι ότι ίσως αξίζει να μοιραστείς με κάποιον άλλο. Ίσως και να μην αξίζει. Ίσως και να μην τα δει κανένας άλλος. Εσύ οργάνωσες τη σκέψη σου με κάποιο τρόπο, και προσπάθησες να το κοινωνήσεις και σε κάποιον άλλο. Ήδη κέρδισες πολλά, αλλά η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι όταν βλέπεις κάτι που εσύ δημιούργησες να γίνεται αφορμή για συζήτηση με άλλους, είτε με καλές είτε και με κακές κριτικές. Έτσι αντιλαμβάνομαι προς το παρόν τη δημιουργία (γενικότερα) και για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω αυτό να αλλάξει σύντομα. Τώρα αν από αυτά που δημιουργείς περιμένεις να βγάλεις και το ψωμί σου, ίσως αλλάζει το πράμα. Δεν ξέρω ακόμα. Ίσως μου το απαντήσει ο μελλοντικός εαυτός μου.
G.o.o.d. Music Cruel Summer
(Good Music/Def Jam, 2012)
Ας μιλήσουμε όμως λίγο και για μουσική. Η πρώτη δισκοκριτική αφορά το Cruel Summer.
Ήθελα από την αρχή της κυκλοφοριάς του να γράψω για αυτόν (μπας και γλιτώσω λίγο χρόνο από κανέναν άμοιρο αναγνώστη), αλλά για διάφορους λόγους το ανέβαλλα μέχρι που πέρασε ο καιρός και δεν έβρισκα πλέον νόημα να πω κάτι για αυτόν (τον ούτως ή άλλως μάπα δίσκο). Το μετάνιωσα όμως...
Κάτι οι φήμες που θέλουν το label να βγάζει και νέο δίσκο / Cruel Winter / , κάτι το κράξιμο που δεν έχω ξαναρίξει ποτέ για άλλο δίσκο με έκαναν να ξαναπιάσω τις σημειώσεις μου. ++ και την πρόσφατη αποχώριση του Kid Cudi από το label.
Η δισκογραφική Collectiva του Kanye West μας παρουσίαζει τον δίσκο cruel summer.
Το ενδιαφέρον του δίσκου έγκειται στο συλλογικό του αποτελέσματος. Αν και είναι φανερή η υπογραφή του Kanye, η συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών τόσο στο σύνολο του δίσκου όσο και σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά μας προσφέρει κομμάτια που δεν θα υπήρχαν από την καλλιτεχνική δραστηριότητα του καθενός ξεχωριστά. Παράλληλα μας δίνεται η δυνατότητα να ακούσουμε ένα τόσο ευρύ φάσμα από διαφορετικά στυλ σε τόσο λίγο χρόνο. Κάπου εκεί, τελειώνουν και τα θετικά στοιχεία του δίσκου.
Πάμε τώρα και στα προφανή... Ο Kanye πάνω από όλα είναι επιχειρηματίας... Ο δίσκος λοιπόν επιτελεί πολύ καλά το ρόλο του ως εμπορικό προϊόν. Αφενός λειτουργεί ως προμοτάρισμα των “νέων” καλλιτεχνών που περιλαμβάνονται στην δισκογραφική του (2 Chainz...) και αφετέρου εγγυάται μια ασφαλή εμπορική διαδρομή μέσω των ισχυρών ονομάτων που διαθέτει (Jay-z, Ghostface Killah, Common..). Το ενδιαφέρον στοιχείο που προέκυψε, μετά από τόσες ακροάσεις που έγιναν, κάθε φορά που έπιανα να γράψω για τον δίσκο, είναι ότι εξακολουθεί να μην ακούγεται. Εντάξει μπορεί να έχει και μερικά επιτυχημένα verses, αλλά δεν το σώζουν με τίποτα. Όποτε ακούω αυτό το “Drop it to the floor, make that ass shake” μου ακούγεται πιο φθηνό και από το hot-dog στην Aλεξάνδρας. Γενικά ο δίσκος στο συνολό του, ακούγεται πολύ απλός και πρόχειρος, ίσως γιατί μάλλον είναι...
Κατά πάσα πιθανότητα θα ξεχαστεί γρήγορα, αξίζει μόνο κάποιες ακροάσεις για ιστορικούς λόγους και γιατί έχει πλάκα να ακούς τους μουσικούς -σχεδόν- αυθορμητισμούς αυτών των καλλιτεχνών. Μας δείχνει πόσο εύκολο και δύσκολο είναι συνάμα να κάνει κανείς τέτοιου είδους μουσική....
ps: ό,τι και να βγάλλεις αμα τo πασπαλίσεις με λίγο illuminatti πουλάει στην αμερική....
ps: ακόμα και το artwork, εκδοχή που απέρριψαν για το watch the throne μου μοιάζει...
Ο βαθμός είχε φτάσει και στο 6,5 στις καλές μου, αλλά τελικά θα επιστρέψει στο αυθόρμητο αρχικό 4,5
4.5
Those will burn: Mercy
και για να πλαισιώσει το review
The Babies Our House on the Hill
(Woodsist; 2012)
Ο δεύτερος δίσκος για τον οποίο ήθελα να γράψω τόσο καιρό είναι του συγκροτήματος The Babies – Our House on the hill. Δεν ξέρω ακόμα τον λόγο, αλλά το ρεβιού αυτό γράφτηκε τελευταία στιγμή, παρόλο που έχω αφιερώσει στον δίσκο ασύγκριτα περισσότερο χρόνο σε σχέση με το Cruel Summer. Ίσως και να είναι εν μέρει ενδεικτικό του θορύβου που έγινε γύρω από τον δίσκο. Ούτε κιχ. Αυτός ήταν και ο λόγος που ήθελα να γράψω εξ αρχής για αυτόν. Η αλήθεια είναι ότι αν περιμένει κανείς μουσικές υπερβάσεις και πειραματισμούς, δεν θα τους βρει εδώ. Αυτό που έχει ο δίσκος είναι μια ειλικρίνεια και σεμνότητα ως προς αυτό που παράγουν. Πρόκειται για έναν easy listening δίσκο -indie rock για τις ταμπέλες-, του οποίου την αξία αντιλήφθηκα όταν κατάλαβα ότι είχα μάθει ασυναίσθητα όλους του στίχους του. Η αλήθεια είναι ότι δεν μοιάζουν με ομηρικά έπη, αλλά είναι ενδεικτικό του πόσο πολύ έπαιξε στο winamp μου, το 2012. Δεν είμαι σίγουρος γιατί, αλλά ο δίσκος έγινε πολύ προσωπικός. Λίγο τα απαλά ροκάκια, το χαρούμενο αλλά και νοσταλγικό mood και άλλο τόσο η ταύτιση μου με τους στίχους, με έκαναν να τον αγαπήσω. Τώρα που καλοκαιριάζει και τον ξανακούω, σκέφτομαι πόσο πολύ θα ταίριαζε μια μπυρίτσα και αραλίκι σε μια παραλία και από πίσω να παίζουν οι The Babies. Slow Walkin φάση. Οπότε γράφω καμία καλή κουβέντα, να τους αγαπήσει και κανένας άλλος. Και που ξέρεις, μπορεί να γίνουμε πολλοί και να έρθουν και για κανένα live.
To νέο video για το Monster του Kanye, που σε συνδιασμό με το σχετικό buzz που έχει δημιουργήσει έχει αρκετό ενδιαφέρον. Απ' ό,τι φαίνεται δεν έχουν κόψει σκηνές, απλά έχι μπει ένα σχετικό disclaimer στην αρχή. Αυτή η εκδοχή από το youtube νομίζω ότι δεν είναι η τελική. Για το official version και καλύτερη ανάλυση στο site του Kanye...
Είναι λίγο εξωπραγματικό αυτό που συμβαίνει με το My Beautiful Dark Twisted Fantasy την τελευταία εβδομάδα. Παίρνει τον ένα διθύραμβο μετά τον άλλο, από πηγές πολύ διαφορετικές και ανομοιογενείς: Από το Pitchfork στο Rolling Stone και από το AbsolutePunk στη Village Voice, όλοι παραμιλούν. Οπότε ξύπνησε μέσα μου και εμένα ο μικρός αντιδραστικός. "Δεν μπορεί να αρέσει τόσο σε όλους!". Έτσι κι αλλιώς είχα αρχίσει να προδιατίθεμαι αρνητικά μετά την ψευτο-artistic ταινία που υποτίθεται ότι σκηνοθέτησε ο Kanye (Runaway). Οπότε του αντιστάθηκα, και μπορώ να πω ότι κατάφερα να μην ενθουσιαστώ με τα πρώτα ακούσματα. Αλλά σιγά-σιγά όλες οι άμυνες και οι αντιστάσεις άρχισαν να πέφτουν, και βρέθηκα να ακούω το δίσκο στο repeat, και όταν δεν τον άκουγα οι ρυθμοί και οι μελωδίες τριγύριζαν συνεχώς στο μυαλό μου. Το οριστικό κτύπημα ήρθε όταν αποφάσισα να τον ακούσω σε αντιπαράθεση με το Late Registration. Όχι μόνο άντεξε τη σύγκριση, αλλά μάλλον επικράτησε. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Το Dark Fantasy ανοίγει το δίσκο με μία κάπως too mellow εισαγωγή (κάπως έτσι περίμενα ότι θα είναι όλος ο δίσκος) και πάνω που πας να ξενερώσεις μπαίνει ένα κολασμένο wu-tang beat/sample, με την υπογραφή του RZA, που σε κολλάει στον τοίχο. 'I fantasized about this back in Chicago...' είναι οι πρώτοι στίχοι και απ' ό,τι φαίνεται η φαντασία του Kanye οργίαζε από τότε. Στη συνέχεια το Gorgeous, μαζί με τον Kid Cudi και τον Raekwon αντιστρέφει λίγο το κλίμα αντλώντας περισσότερο από τις τελευταίες δουλείες του, αλλά με πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Και σε πετάει κατευθείαν στο Power, το οποίο στην αρχή δεν με είχε ενθουσιάσει και ιδιαίτερα, αλλά πλέον αποκτάει άλλο χαρακτήρα μέσα στο δίσκο. Ο πολεμικός του ρυθμός υπερισχύει και ακόμα και το sample από τους King Crimson αποκτάει νόημα: ο δίσκος ολόκληρος είναι για τον σχιζοειδή άνθρωπο του σήμερα, με τον ίδιο τον Kanye να αποτελεί το λαμπερό παράδειγμα. Και τη σκυτάλη παίρνει ο Elton John με το πιανάτο ιντερλούδιο που οδηγεί στο All of the Lights: κατά μία έννοια η συνέχεια του Flashing Lights, είναι ίσως το πιο 'εμπορικό' κομμάτι του δίσκου, αλλά είναι τόσο καλό που δεν μπορείς να αντισταθείς. Και μετά έχουμε αυτό που είναι ίσως η κορυφαία στιγμή του δίσκου: ο Bon Iver τραγουδάει 'I shoot the lights out, hide til its bright out, just another lonely night, are you willing to sacrifice your life? και ξεκινάει το monster, ή αλλιώς το ποιο hardcore hip-hop που έχει ηχογραφήσει ο Kanye μέχρι τώρα: επί 6,5 λεπτά, ο Kanye, ο Jay-Z, o Rick Ross και η Nicki Minaj ανταγωνίζονται πάνω στο ίδιο επαναλαμβανόμενο beat . Και (παραδόξως?) ο νικητής είναι γένους θηλυκού. Mε μία απίστευτη ερμηνεία η Minaj ανατρέπει μέσα στο πιο τυπικό hip-hop κομμάτι του δίσκου ένα από τα βασικά στερεότυπα του είδους που το θέλει καθαρά αντρική υπόθεση (όπως λέει και η ίδια, για έναν τυπικό οπαδό του hip hop, το μόνο χειρότερο από έναν θηλυκό mc είναι ένας gay mc...). To So Appalled συνεχίζει σε παρόμοιο ύφος, άλλο ένα hip-hop anthem, χρησιμοποιεί κι αυτό 'παραδοσιακά' μέσα για τα μετατρέψει τελικά και να τα επεκτείνει σε νέες περιοχές. Το Devil in a new Dress που έρχεται μετά είναι σαν να έχει βγει μέσα από το College Dropout, με το vintage soul sample και τον Kanye να κλείνει το μάτι με νόημα στο παρελθόν του. Και έτσι φτάνουμε αισίως στο 9λεπτο Runaway, το οποίο έχει προφανώς κομβικό χαρακτήρα στο δίσκο και με τη σχεδόν επική μορφή που παίρνει συμπυκνώνει κατά μία έννοια το όραμα του δημιουργού του. Στη συνέχεια το Hell of a Life βασίζεται πάνω σε ένα ηλεκτρικό riff με τον Kanye να μας εξιστορεί το πως ερωτεύτηκε μία πορνοστάρ. Και όταν μπαίνει το ρεφρέν σου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις ότι τραγουδάει πάνω στη βασική μελωδία του iron man, και αρκετά περισσότερα δευτερόλεπτα μέχρι να αποδεχτείς ότι τελικά δεν είναι και τόσο κακή ιδέα... Το Blame Game ακολουθεί, χωρίς να είναι άσκημο είναι ίσως το μόνο αδιάφορο κομμάτι. Εξάλλου ακολουθεί το Lost in the World όπου το Woods του Bon Iver από μοναχικό ύμνο μετατρέπεται σε dance δυναμίτη. Και για το τέλος, έτσι όπως η χρονιά άνοιξε μουσικά με τον Gil Scott Heron να σαμπλάρει το Flashing Lights, κλείνει με τον Kanye να ανταποδίδει με το Who will survive in America σαμπλάροντας το comment #1. Όλα αυτά μπορείς να τα δεις σε τρία επίπεδα. Το πρώτο είναι το τοπικό: Το κομμάτια και η λεπτομέρειά τους, είναι τόσο δουλεμένα, που η κάθε νότα, το κάθε beat υπάρχει εκεί που βρίσκετε εξυπηρετώντας κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Όλη αυτή η λεπτομέρεια αποκαλύπτεται σιγά σιγά σε layers. Beats, samples, spoken words, έγχορδα, κιθάρες, ήχοι, οι φωνές των ερμηνευτών, πιάνο, και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει το μυαλό σου πλέκονται μεταξύ τους με τόση μαεστρία που υπερβαίνει κάθε προηγούμενο, σχεδόν δεν μπορεί να το συλλάβει το μυαλό σου πως όλα αυτά χώρεσαν και ενώθηκαν για να δώσουν ένα ενιαίο αποτέλεσμα. Το δεύτερο επίπεδο έχει να κάνει με το πως το δίσκος τοποθετείτε σε σχέση με το που βρίσκεται τώρα το hip hop και την ιστορία του. Έτσι κι αλλιώς ο Kanye δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος mc. Η προσφορά του όμως ήταν ότι μπόρεσε μέχρι τώρα να επεκτείνει με κάθε δουλειά του τα όρια του hip hop, και ταυτόχρονα να τα κατοχυρώσει ως κεκτημένα μέσω της εμπορικής επιτυχίας του. Αυτό ακριβώς κάνει και τώρα, μόνο που η 'επέκταση' μοιάζει να γίνεται μαζικά, προς όλες τις κατευθύνσεις, εμφανίζοντας ορίζοντες και προοπτικές. Και το τρίτο επίπεδο είναι να δεις το δίσκο συνολικά, στα πλαίσια της γενικότερης pop κουλτούρας του σήμερα. Και ακόμα και εκεί, ο δίσκος είναι ορόσημο. Για την ακρίβεια η σύλληψη και η εκτέλεσή του είχε αυτόν ακριβώς το στόχο: να γίνει ορόσημο, σχεδόν με το ζόρι. Ο δίσκος δεν προέκυψε έτσι, προφανώς σχεδιάστηκε. Και από αυτή την άποψη έχει αρκετά κοινά με το Suburbs των Arcade Fire. O Kanye, όπως και οι Καναδοί, προσπάθησαν να φτιάξουν ένα δίσκο που θα είναι 'larger than life'. Δεν κάθισαν στο studio, έγραψαν και ηχογράφησαν αυτό που τους έβγαινε εκείνη την περίοδο, και μετά ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι αυτό μπορούσε να αποκτήσει έναν τέτοιο 'οικουμενικό' χαρακτήρα. Και οι δύο προσπάθησαν συνειδητά να φτιάξουν ένα δίσκο που θα μπορούσε να αποκτήσει συμβολικό χαρακτήρα, στον οποίο ο κόσμος θα αναφέρετε από εκεί και πέρα ως ορόσημο. Η διαφορά είναι ότι ο Kanye διαθέτει τον εγωισμό και τη μεγαλομανία που χρειάζεται για να φέρει σε πέρας κάτι τέτοιο. Έτσι, το ίδιο ακριβώς στοιχείο που με εκνευρίζει στο Suburbs, είναι αυτό που εξυψώνει αυτήν την κυκλοφορία. Προσωπικά, θα συνεχίσω να προτιμώ δίσκους που προκύπτουν μέσα από πιο φυσικές διαδικασίες και δεν εξυπηρετούν τέτοιου είδους 'μεγάλες ιδέες'. Αλλά από την άλλη, αν έχουμε να κάνουμε με κάτι τόσο εντυπωσιακό, μάλλον θα υποκύπτω...
9.5
Those will burn: Dark Fantasy, Monster, So Appalled,
Ενώ όλοι φαίνεται να παραμιλάνε ήδη με τον καινούργιο δίσκο του Kanye (έχω να δω 10αρι σε καινούργια κυκλοφορία στο pitchfork πάαααρα πολύ καιρό) θαυμάστε την αισχρότητα (του itunes) σε όλο της το μεγαλείο! Αριστερά το κανονικό εξώφυλλο, δεξιά έτσι όπως το κατάντησε το itunes... Ό,τι και πω λίγο θα είναι.
Ως γνωστό, ο Mister West μπορεί να είναι ταλαντούχος μουσικός και παραγωγός, αλλά για να φτάσει στην κορυφή χρειάστηκε και πολύ καλό marketing. Ενόψει της κυκλοφορίας του νέου του δίσκου λοιπόν, φαντάζομαι ότι το επιτελείο του δουλεύει ασταμάτητα μέρα νύκτα. Ανάμεσα στους διάφορους τρόπους προώθησης λοιπόν, αυτός που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον μάλλον, ακούει στο όνομα Good Fridays. Κάθε Παρασκευή λοιπόν ο KanYe θα ανεβάζει ένα κομμάτι εδώ, το οποίο είναι ελεύθερο για download. Αυτό θα συνεχιστεί μέχρι τα Χριστούγεννα. Μέχρι τώρα 6 τραγούδια έχουν ανέβει, και δεν είναι καθόλου άσκημα…
1.Power (Remix, feat. Jay-Z & Swizz Beatz) Το πρώτο τραγούδι από τον επερχόμενο δίσκο που ‘αφέθηκε ελεύθερο’, ακολουθεί τα χνάρια του Run this Town, με τον ίδιο τον Jay-Z να συμμετέχει, και νομίζω ότι είναι ό,τι χειρότερο μας έχει δώσει ο KanYe μέχρι τώρα. Πολεμική ατμόσφαιρα και το sample από το 20th century schizoid man ακούγεται πραγματικά lame… Ας ελπίσουμε ότι ο υπόλοιπος δίσκος δεν θα είναι έτσι…
2.Monster (feat. Jay-Z, Rick Ross, Bon Iver & Nicki Minaj) Εδώ τα πράγματα είναι όμως αρκετά καλύτερα! Δυνατός ρυθμός που κτίζεται σιγά σιγά και είναι μάλλον ο ήχος που θα είχε ο Kanye αν δεν είχε αρχίσει να ασχολείται με πιο ηλεκτρονικές προσεγγίσεις. Jay-Z, Rick Ross, Bon Iver (????) και η Nicki Minaj, που θυμίζει MIA εδώ, βοηθούν με τον καλύτερο τρόπο. Προς το τέλος του έρχεται πιο κοντά στις τελευταίες δουλειές του Kanye (με το απαραίτητο autotune…). Ένα ταξίδι από το College Dropout στο 808’s…
3.Runaway Love (Remix, feat. Justin Bieber & Raekwon) Ένα μικρό tribute στους Wu Tang. Ουσιαστικά τα φωνητικά της Bieber πάνω από το Wu-Tang Clan Ain't Nothing ta Fuck Wit. Δεν λέω, δεν είναι κακό, αλλά νομίζω ότι καλά θα έκανε να έδινε λίγο περισσότερη προσοχή στον τίτλο του original πριν το επιχειρήσει…
4.Devil In A New Dress … και λίγο άρωμα από blueprint… αυτά τα soul samples είναι ο λόγος που αγαπήσαμε τον kanye στην αρχή, οπότε γιατί όχι ξανά?
5.Good Friday (feat. Common, Pusha T, Kid Cudi, Big Sean & Charlie Wilson) Νάτος και ο Common… σαν να κάνει συνεχή flashbacks είναι… και ο Kid Cudi για να γίνει και η σύνδεση με το παρόν… Πώς να του αντισταθείς?
6.Lord Lord Lord (feat. Mos Def, Swizz Beatz, Raekwon & Charlie Wilson) ‘This is something special…’ είναι τα πρώτα λόγια που ακούγονται, και πράγματι πώς να μην είναι? Έχουμε Kanye, Mos Def και Raekwon σε ένα κομμάτι. Για 7,5 λεπτά οι τρεις τους μονομαχούν… χωρίς νικητή η αναμέτρηση…
Για να ξεφύγουμε λίγο από το θανατικό που έχει πλακώσει τελευταία, κάτι λίγο πιο ανάλαφρο: Ένα κινεζάκι, ονόματι Peter Chao, δείχνει να διαφωνεί με τις δηλώσεις του KanYe για τον O.J. Simpson, στο πρόσφατο DVD του... αν μη τι άλλο ο KanYe σπέρνει δαιμόνια και στους κινέζους...
Ο φίλτατος KanYe έκανε μεγάλη πατάτα στο βραβεία του MTV τον περασμένο Σεπτέμβριο. Απ’ ό,τι φαίνεται του στοίχισε λιγάκι... Αυτό εδώ το live είναι η πρώτη του κυκλοφορία από το συμβάν, και δυστυχώς η δημοσιότητα είναι πολύ μεγάλη για να αφήσει ανεπιρέαστη τη μουσική. Έτσι στη 9-λεπτη εκτέλεση του Amazing ο KanYe φροντίζει να απολογηθεί για το συμβάν και να μας διαβεβαιώσει ό τι μαθαίνει από τα λάθη του. Αν αυτό σας απογοητεύει, και προτιμάτε τον KanYe αυθάδη παρά politically correct, μην ανησυχείτε, ακολουθεί η 10-λεπτη εκτέλεση του Touch the Sky, όπου μας παραδίδει την απίστευτη ατάκα ‘I am so disappointed that I can not see me performing (except for playback). My greatest pain in life is that I will never be able to see me perform. So you are welcomed to know a pleasure that I will never have.’ Και συνεχίζει προσδίδοντας θεία παρέμβαση στα λόγια του. Επίσης θα βρείτε στο δίσκο μία απολογία για το ότι σνόπαρε τους gay και πολλά πολλά άλλα φιλοσοφίματα... Το ωραίο είναι ότι όλα μοιάζουν αληθινά, δεν δίνει την εντύπωση ότι στο ένα υποκρίνεται ή ότι το άλλο του ξεφεύγει, και αυτό είναι η που κάνει την περίπτωση ενδιαφέρουσα. Bipolarity! Όσο αφορά το μουσικό μέρος, όπως είναι λογικό το playlist βασίζεται (αποκλειστικά) σε κομμάτια από τις τελευταίες του δουλειές, σε εκτελέσεις που αξίζουν τον κόπο. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί ο λόγος που ασχολούμαστε με τον κύριο West είναι η μουσική του ιδιοφυήα. Θα ήταν κρίμα να χαθεί τελείως πίσω από την εικόνα...
7.6
Those will burn: Flashing Lights, Touch the Sky, Stronger.
Έχει ήδη περάσει μισός χρόνος από την κυκλοφορία του τέταρτου δίσκου του KanYe West, αλλά μιας και τον τελευταίο καιρό έχει γίνει το βασικό soundtrack μίας συγκεκριμένης στρατιωτικής μονάδας κάπου στη κεντρική Ελλάδα είπα να τον παρουσιάσω και εδώ... Η αλήθεια είναι ότι ο κύριος West μας είχε αποδείξει μέχρι τώρα ότι είναι ιδιοφυής ως παραγωγός τόσο με τις δουλείες του για άλλους καλλιτέχνες όσο και με τους προσωπικούς του δίσκους (πχ το Late Registration του ’05 είναι σεμιναριακό). Τώρα ως MC μπορεί να μην είναι και ο καλλίτερος αλλά φρόντιζε στους δίσκους του να έχει τους καλλίτερους δίπλα του (Jay-Z, Common, Cam’ron, Lil’ Wayne κτλ). Αφού λοιπόν κατάφερε από παραγωγός να γίνει star, αποφάσισε ότι το (mainstream) hip-hop πλέον δεν του είναι αρκετό και έβαλε πλώρη για να κατακτήσει και την (mainstream) pop! Έτσι το 808s and Heartbreaks περιέχει ελάχιστο MCing, αφού ο West πλέον τραγουδάει κανονικά. Για την ακρίβεια, ο τίτλος του δίσκου νομίζω ότι είναι παραπλανητικός. Θα έπρεπε να λέγεται Autotune and Heartbreaks μιας και ο West χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο software πολύ περισσότερο από τα drum machines του! Τόσο πολύ που καταντάει εκνευριστικό (αν και πρέπει να δηλώσω ότι ο πρώτος που κατάλαβε τις απεριόριστες δυνατότητες του autotune ήταν ο Χρήστος Δάντης ο οποίος και το ανέδειξε πραγματικά. Μήπως θα έπρεπε ο έλληνας αοιδός να κινηθεί νομικά εναντίων του KanYe;). Πάντως ακόμα και έτσι ο West παραμένει κορυφαίος παραγωγός και αποδεικνύει ότι μπορεί να φτιάχνει απίστευτα κολλητικά τραγούδια (με voice correction, έστω!) τα οποία είναι καταδικασμένα να καρφωθούν στις πρώτες θέσεις των charts (το οποίο και κάνουν). Αρκεί να ακούσετε μία φορά το Heartless, το Amazing ή το Love Lockdown για να τα τραγουδάτε όλη μέρα. Εξυπακούεται βέβαια ότι τέτοια κομμάτια καίγονται πολύ γρήγορα· όσο εύκολα τα μαθαίνεις, τόσο εύκολα τα βαριέσαι. Αλλά για αυτό το λίγο που θα ‘κρατήσει’ ο δίσκος έχει πλάκα.
-2010-%5BNoFS%5D-SM-COVER.jpg)
Posts
