Μετά την απίθανη εικοσάδα μας. -Που μόνο ο worker ξέρει πως βγαίνει από τις λίστες που δίνει ο καθένας. Ουδεμία σχέση έχω με τη Beyonce- Και επειδή ωραίες οι εικόνες, αλλά ας ακούσουμε και λίγο μουσική... Έχω να προσθέσω 20 κομμάτια - video clips από δίσκους που δεν έφτασαν στην εικοσάδα ή από επερχόμενους δίσκους που θα μας απασχολήσουν στο 2015.
Αν και λίγο randomly επιλεγμένα, ορίστε και σε playlist για να το αφήσεις να παίζει...
Warpaint || Δεν πρόλαβα να τον ακούσω πολύ, αλλά αυτό το clip τα λέει όλα.
Angus and Julia Stone || Πολύ όμορφος δίσκος για τις πιο χαλαρές στιγμές.
Timber Timbre || Τους γνώρισα κυριολεκτικά τελευταία στιγμή. Να ναι καλά οι φίλοι Indiefunka στον poplie.eu . Πρόλαβα να αγαπήσω όμως αυτό το κομμάτι.
jamie xx || Αποδεικνύει άλλη μια φορά, τι μας άρεσε πίσω από τους "the xx".
Black Bananas || Αυτό το τσίμπησα από τον κύριο ραγγεντυ, σε κάποια φάση μέσα στη χρόνια, και έμεινε αναφορά μέχρι το τέλος.
Eagulls || Δεν μου τους χωρέσανε στην εικοσάδα, οπότε τους βάζω σαν κομμάτι γιατί θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον.
Caribou || Για άλλους στους κορυφαίους της χρονιάς, εμείς αρκούμαστε σε αυτό το κομμάτι.
Banks|| Για όσους το σκέφτονται ακόμα, απλώς δείτε το video. Δεν το επέλεξα τυχαία.
Μεγάλωσα μέσα στα 90΄sκαι πιστεύω ότι όποιος δε πολυ-μάσησε τη grungeτσιχλόφουσκα τότε σίγουρα θα έδωσε τη καρδιά και το χρόνο του στην από εδώ μεριά του ωκεανού, εκεί που είχε πραγματικά πλάκα, εκεί που ξεκίνησε με το χαζό-baggy (με τη καλή έννοια) των StoneRoses, των Charlatansκαι των ΗappyMondays, συνέχισε με την ουτοπική αλλά άκρως διασκεδαστική britpop, παράλληλα είχαμε και τον ανατρεπτικό ήχο της triphopτου Bristol, και έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο μέσω των Radioheadκαι των Verve. Τι ήταν αυτό που χαρακτήριζε αυτό το συνάμα έξυπνο, εξωστρεφές αλλά και εγκεφαλικό σύνολο συγκροτημάτων εκείνης της εποχής? Η συνέπεια.
Εκεί βέβαια προς το τέλος της περασμένης δεκαετίας άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάτι δε πάει καλά όταν ξεκίνησαν να μεσουρανούν γκρουπακια επηρεασμένα από το okcomputerόπως οι travisκαι φυσικά οι coldplay. Όπως και η εμφάνιση του Ιησού Χριστού στη Γη, έτσι και ο τρίτος δίσκος των Radioheadπρο-ιδέασε, άθελα του, λανθασμένα και βαρετά επακόλουθα. Το τελειωτικό χτύπημα στην βρετανική σκηνή το έριξε ο G.WBush, οι Strokesκαι οι WhiteStripes.Από κει και περά το στόρι είναι λίγο πολύ γνωστό. Οι βρετανοί ομόλογοι μας βρίσκονται σε κατάσταση παραζάλης και αμηχανιας, φανταστείτε ότι μέσα στα 00’sμια από τις κορυφαίες liveμπάντες της χώρας θεωρούνται οι…Foofighters. Οι μονοί που κατάφεραν να επαναφέρουν στο χάρτη την εγχώρια ροκ είναι μάλλον οι ArcticMonkeysκαι λίγο πιο πριν οι Franzμε τους BlocPartyέχοντας όμως τα σκαμπανεβάσματα τους. Οι Kasabianεμφανίστηκαν το 2004 και ψιλο-έκαναν αίσθηση αλλά κανείς δε τους πήρε ποτέ πραγματικά σοβαρά και μάλλον δε πρόκειται ποτέ.
Το θέμα εδώ δεν είναι μόνο οι Kasabian, αλλά και όλο αυτό που αντιπροσωπεύουν, την νεότερη δηλαδή αγγλική άποψη πάνω στη μουσική του παρόντος. Τι συμβαίνει στην Αγγλία τα τελευταία χρόνια πέρα από “havefun” προτάσεις? Οι κάτοικοι της Μεγάλης Νήσου καταφέρνουν με συνέπεια να μας ενθουσιάζουν με τις ντεμπούτο-προτάσεις τους (βλέπε πρώτους δίσκους των Libertines, ΒlocParty, KaiserChiefsκλπ) και στη συνέχεια μας αντι-σερβίρουν χλιαρές συνέχειες, αμήχανες προσπάθειες επανάκαμψης βουτηγμένες στην αλαζονεία και στο επίκαιρο σταριλίκι. Ποιος δίσκος θα μας καρφωθεί στο μυαλό και θα κοιμόμαστε παρέα για τα επόμενα δέκα χρόνια όπως συνέβη με το urbanhymnsη το thebends η το dummy?
Η αγγλική σκηνή των 00’ς είναι σαν μια γυάλα με χρυσόψαρα αλλά δίχως αρκετό νερό. Στα 90’ς υπήρχε ζωηράδα (oasis), χιούμορ (pulp), ρομαντισμός (suede), αντί του δήθεν σταρχιδισμού (PeteDoherty), επιφανειακής τρέλας (Kaiserchiefs) και του ατόλμου λυρισμού (keane). Υπήρχε μια έντιμη παλαβομάρα.
Η αγαπημένη νέα μπάντα του LiamGallagher δεν θα καταφέρει για μια ακόμη φορά να αλλάξει κάτι στο σκηνικό. Κυκλοφορούσε ανέκαθεν δίσκους από τους οποίους ξεχώριζες δυο, το πολύ τρία κομμάτια (κατά βάση singles) και τα υπόλοιπα περνούσαν στο ντούκου και μάλλον δικαιολογημένα. Στο καινούριο τους έχουμε την ευτυχία να ακούσουμε κάμποσα παραπάνω καλά τραγουδάκια αλλά μέχρι εκεί. Αυτό που με χαλάει με τους Kasabianείναι ότι είναι ολοφάνερο πως προσπαθούν απεγνωσμένα να κάνουν επιτυχία. Από τη μια έχουν πολλές καλές ιδέες, από την άλλη έχουν μια απίστευτη ικανότητα να τις γαμάνε.
Εάν θελήσετε να κατεβάσετε το w.r.p.l.a, διαγράψτε αμέσως τα τρία πρώτα tracks. Κάπου μετά το τρίτο trackτα πράγματα κάπως πάνε να φτιάξουν. Η καλύτερη στιγμή τους είναι αναμφισβήτητα το fastfuse. Το takeaimεπίσης είναι μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη. Ξεκινά μεα λα morriconewesternspaghetti (πφφφ!) έγχορδα και συνεχίζειμε ένα ενδιαφέρον ακουστικό ριφάκι που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές τωνHappyMondaysμε τον SergePizzorno (ο αρχηγός) να αναλαμβάνει για πρώτη φορά τα φωνητικά στο τρίτο τους lp. Στο thickasthieves βάζω στοίχημα πως είχαν στο μυαλό τους το θεματάκι του Ζορμπά από τη φοβερή σκηνή του Snatch(αν δε κάνω λάθος). Τέλος πιστεύω πως οι περισσότεροι θα γουστάρουν το γκρουβάτο vladtheimpalerκαι ειδικά αυτοί που αγάπησαν την βρετανική σκηνή της περασμένης δεκαετίας, αυτοί θα ξετρελαθούν.
Έπειτα από καμπόσες ακροάσεις του w.r.p.l.aκαταλήγω πως για μια ακόμη φορά δεν καταφέρνουν να με κερδίσουν. Όπως η γη δε μπορεί να ξεφύγει από το φεγγάρι έτσι και οι Kasabianδεν μπορούν να ξεφύγουν από την μετριότητα
Η μουσική τους στο νέο τους δίσκο μοιάζει φαινομενικά έξυπνη και καλοδουλεμένη αλλά κατά βάθος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα απλό κατάλοιπο περασμένων μεγαλείων. Είναι ένας ακόμη δίσκος (τους) με κάποιες πολύ καλές στιγμές αλλά και με άλλες τόσες καταστροφικά άσχημες. Καταστροφικές ως προς τις καλές. Κρίμα γιατί αυτή τη φορά ήταν τοοοοοοόσο κοντά στο να το κάνουν καλά. Τα πάρε δώσε με τους oasisδε τους κάνουν καλό. Και πρέπει να σταματήσουν να συμπεριφέρονται σαν σταρ (μέγα πρόβλημα των αγγλικών γκρουπ) γιατί δεν είναι σταρ, και αυτή η συμπεριφορά έχει αντίκτυπο στη μουσική τους.
6.0
Those will burn: fast fuse, take aim, vlad the impaler
Posts
