Tricky - Ununiform

Tricky ununiform (!K7FALSE IDOLS , 2017)

Σχεδόν 2 χρόνια από το τελευταίο post. 

Εντάξει λίγα δεν τα λες. 

Επανέρχομαστε με απλό και λιτό άλμπουμ, που καταφέρνει να τρέξει όλο νερό μόλις μπει. Δεν χρειάζεται καν να είναι βράδυ, να παίζει αλκοόλ ή κάπνα. 

Θα έλεγα ότι όποιος έχει ακολουθήσει τον tricky από την αρχή αλλά κυρίως μετά το 2008 και το Knowle West Boy, ξέρει περίπου τι θα ακούσει. Δεν κάνει κάτι μαγικό. Βαριά μπητ, αργόσυρτοι ρυθμοί, άστοχες επιλογές (bang boogie πχ) και αρκετές απίστευα πιασάρικες μελωδίες. 

Ας πάρουμε το Νew Stole πχ. διασκευή του Stole του 2014 της Belmonde (που την ακούμε να το τραγουδά και στην εδώ εκδοχή). Εντάξει, δεν έχει κάνει και πολλά ο tricky εδώ: ίδια μελωδία, νομίζω και ίδιοι στίχοι αλλά η ατμόσφαιρα του κομματιού σε κάνει να κουνηθείς. Πολύ. Πως έλεγαν στο history repeating: Some people don't dance, if they don't know who's singing / Why ask your head, it's your hips that are swinging. Κάπως έτσι. Το Dark Days, singlάκι του δίσκου. Βρώμικη κιθάρα, ηλεκτρονικά μπητ και η μελωδία της τύπισσας (Mina Rose) σε αφήνει κομμάτια για να σου δώσει την δυνατή κλωτσιά το επόμενο κομμάτι:

The only Way με τη φωνή του tricky. 

This is the only way, you go away / Be my friend, come back again / Come back again. 

Κάπου διάβαζα ότι θέλει να είναι το κομμάτι αντίστοιχο του hell is round the corner. Μπορεί. Αλλά το only way έχει μια μελωδία σας αυτές που έχουν τα μουσικά κουτιά και είναι λιγότερο triphop και περισσότερο καυλιάρικο (αν μπορέσετε να μου συγχωρέσετε την λέξη). Χμ, ναι αυτό είναι. 

Κρύο νερο. Armor. Λίγο 80'ς λίγο mainstream pop των '00ς. Σε μένα το μπάσο και η φωνή την έκαναν την δουλειά τους. Πάλι κουνιούνται οι ώμοι...ακολουθούν τα πόδια.
Ακολουθούν το αδιάφορο doll και το γκούτσι φόρεμα του δίσκου (bang boogie). Εντάξει. Έκανα τη μαλακία, λεει...ας σας ρημαξω τώρα. Running wild (πάλι η mina rose του dark days) και when we die...Για το πρώτο δεν έχω να πω κάτι. Είναι κομματάρα. Απίστευτη μελωδία. Για μένα η πιο όμορφη ποπ στιγμή του δίσκου. Η πιο όμορφη στιγμή του δίσκου. Η πιο όμορφη στιγμή.
Και αφού σε έχει φτιάξει έτσι. Χαμογελάς λίγο κι όλας. Μαυρίλα. Μια επαναλαμβανόμενη μελωδία και ένα μελωδικότατο ρεφραίν. Και κάπου σκάνε και τα πλήκτρα για να το κάνουν απόκοσμο.

Repeat.

7.0

Those will burn: New Stole,Only way,Running Wild, When we die.

16 μέρες απο το τελευταίο post...

Έχει πλάκα τελικά πως τα πράγματα αλλάζουν όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος. Δηλάδη τι σημαίνει αλλάζει; και ποιός μεγαλώνει; Και στην τελική εδώ η patti η smith έκανε ένα πέρασμα από τη τελευταία σεζόν του killing, εγώ τι γκρινιάζω; Μέχρι ώρας δεν έχω πέσει τόσο χαμηλα. Εντάξει...δεν έχω γράψει και το Dancing Barefoot από την άλλη...

O...pro Bono χθες βγήκε με τη μπάντα του και έπαιξε live στην apple. Έδωσε και ένα free δίσκο, τον τελευταίο των U2, δωρεάν. 

Ξέρω, ξέρω...who the fuck cares...οκ...μπορεί.

αλλά...

Τον κατέβασα.

Και τον άκουσα. 

και δεν ακούγεται....

εκτός από ένα κομμάτι το οποίο μπορεί να συγκριθεί με τα καλύτερα των U2 (θα τολμήσω να πω ας πουμε ένα καινούργιο I will follow...). 

To Raised by the wolves λοιπόν. 

Ένα refrain που θα ζήλευε η siouxsie και ένα ρυθμικό κουπλέ αλά springsteen φάση με μια μαγευτική γέφυρα. Τώρα το ότι λέω καλά λόγια για τον γυαλάκια είναι κάτι που θα το βρω με τον εαυτό μου αργότερα.

Στα σοβαρότερα τώρα...

Το 5. Στο repeat από τους Interpol. Μέχρι να μην μπορεί να ξεκολλήσει η μελωδία. My blue supreme και για μένα τα 2 καλύτερα κομμάτια του '14.

Και το ancient ways είναι κομμάτι που αξίζει δεν λέω, αλλά όταν υπάρχει το 5 όλα τα άλλα σβήνουν. 

btw καλός δίσκος. 

για τον καινούργιο του tricky τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχουν βράδια που μπορεί να σου κάνει απίστευτη παρέα. Αλλά θέλει να είσαι ήδη στο mood. Αν είσαι, σε ρουφάει, αν όχι πφφφφ θυμίζει το περσινό και προπέρσινο βαρετό δίσκο. 

slowness kai lowtide ακολουθούν, αλλά το shoegaze θέλει κόπο και λιγότερο τρόπο. Μέχρι ώρας το πρώτο κομμάτι από slowness είναι εθιστικό: Mountain.

Tricky - False Idols

Tricky False Idols (!K7, 2013)

Ξαφνικά, ξαναπάω σχολείο.
Ρωτάω που μπορώ να βρω μια κασέτα γραμμένη των portishead...γαμώ μου λένε, πάρε και αυτό...maxinquaye, tricky...κι αυτός από το bristol...

2013...

κι ακόμα με συγκινεί σχεδόν κάθε βόμβος, κάθε κούφιο μπιτ, κάθε στίχος του τύπου.

Τι είναι το false idols? Είναι δίσκαρος.
Γιατί?
Γιατί για μένα περιέχει ότιδήποτε αγάπησα και μίσησα στην παρέα του μπριστολ. Στην πιο γυμνή τους μορφή. Στην πιο απλή.

And nothing's changed
Feel the same
Is just sure the pace,
Still have the same.
(nothing's change)

Δεν ξέρω πως είναι να φτιάχνεις ένα δίσκο, ο οποίος αμέσως να μην χωρά σε κανένα χρόνο. Αλλά το false Idols θα μπορούσε να είναι για τον tricky to εισιτήριο για να το κάνει.
Τραβηγμένο να πει κανείς πως είναι timeless ο δίσκος? Μπορεί.

Αλλά μοιάζει τόσο σύγχρονος και ταυτόχρονα τόσο σκονισμένος, σα να βρέθηκε τυχαία στην αποθήκη της cool θείας σου απο τα μακρυνά '90ς.

Ξεκινάει πανέμορφα με μια διασκευή. Στίχοι δυνατοί που σε βάζουν στο νόημα. Και συνεχίζει στο πανέμορφο Nothing Matters...Με ένα refrain που προσωπικά μου θύμησε massive attack και μετά έρχεται το κολασμένο valentine..υπνωτικός ρυθμός και μια φωνή από τα '50...(πραγματικά απο τα '50s)...To parenthesis παίρνει ένα τραγούδι των antlers και το κάνει όνειρο. Στο If I Only Knew η φωνή της Fifi Rong και το στακάτα μπιτ με ξαναπήγαν χρόνια πολλά πίσω. .
Tribal Drums και Does it, δείχνουν πως η επιστροφή στις ρίζες του, ήταν το καλύτερο πράγμα για εκείνον. Ρημαγμένο μπάσο, και ψιθυροι μέχρι τα ουράνια..

Ελεγα πως το knowle west boy ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να φτιάξει πια...
το false idols όμως, είναι η νέα του αρχή.
Είναι τα άλλα, είναι κι αυτό..

και ξαναγυρνάω στο σχολείο...και είμαι 30...και δεν χωράω στη θέση μου. Και είμαι ο ίδιος. Tο ίδιο κι ο tricky..κι ας είναι πιο απλός. Κι ας μην γράφει δύσκολα...

_

9.4

Those will burn: Nothing Matters, Valentine, Does it, Parenthesis