The Pains of Being Pure at Heart - Days of Abandon

The Pains of Being Pure at Heart Days of Abandon (Yebo, 2014)

Στο σημείο αυτό, θέλω να αναδείξω μια ιδιάζουσα γλωσσολογική σύγκριση. Μια γευστική αναλογία θα μπορούσε να πει κανείς. Έχουμε λοιπόν, το γλυκανάλατο. Γλυκό και ανάλατο. Και έχουμε και το γλυκόπικρο. Γλυκό και πικρό. Κατά βάση έχουμε ένα πρώτο κοινό επίθετο, το γλυκός, το οποίο συνήθως εκδηλώνει μια θετική διάθεση όταν προφέρεται. Και το δεύτερο συνθετικό, συνήθως εκδηλώνει μια αρνητική διάθεση. Συνδυαστικά όμως έχουν διαφορετικά αποτελέσματα. Ειλικρινά για τον δίσκο μου ήρθε η σύγκριση, γιατί ακόμα δεν έχω αποφασίσει ποιο από τα δύο αυτά ζεύγη εκφράζει καλύτερα το ποιόν του δίσκου. Αξίζει να μας πει κανείς πως πρωτοξεκίνησαν αυτά τα διλήμματα όμως. Δεχόμαστε χημικούς και φιλόλογους για διαφορετικές εκδοχές. Ξανακούγοντας τους δίσκους του συγκροτήματος, κατέληξα ότι με εκφράζει περισσότερο το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Στο οποίο και θα δώσω τον χαρακτηρισμό γλυκόπικρο, με αρέσει δηλαδίς. Το Days of Abandon ενώ κινείται πιο κοντά στο ντεμπούτο άλμπουμ, απ' ότι στο Belong, δεν με έχει πείσει ακόμα. Νομίζω ότι τέτοιου είδους δίσκοι και μουσική γενικότερα, βασίζονται περισσότερο στο συναίσθημα παρά στην μουσική. Τις συνθέσεις εννοώ. Είναι ξεκάθαρο δηλαδή το πως θέλουν να μεταδώσουν συναισθήματα, μια ευασθησία που ξεκινά από τους καλλιτέχνες και έχει στόχο να αγκαλιάσει τους ακροατές, για να μπορέσουν να καταλάβουν και να οικειοποιηθούν τη μουσική. Και εδώ βρίσκεται το υποκειμενικό της ακρόασης. Ούτε το υποκειμενικό δεν αρκεί βασικά για να περιγράψει τα κριτήρια αξιολόγησής της. Διαφορετικές συνθήκες, ώρες και διαθέσεις οδηγούν σε διαφορετικές αποτιμήσεις του δίσκου. Ξέρω, ξέρω κλισέ που ισχύουν παντού ή πουθενά, όπως το βλέπει ο καθένας. Αλλά θέλω να δικαιολογήσω λίγο το γιατί μετά από τόσες ακροάσεις δεν έχω αποφασίσει για το αν μου αρέσει ο δίσκος. Το σίγουρο είναι ότι είναι ένας δίσκος χωρίς φάλτσα και filler. Που βρίσκει το χώρο του στις λίστες αναπαραγωγής και τώρα που καλοκαιριάζει ακούγεται ευχάριστα. Οι φανς του συγκροτήματος που θα αγοράσουν και τον δίσκο θα τον αγαπήσουν σίγουρα. Εγώ θα περιμένω τη στιγμή που θα θέλω κάτι εύκολο και γλυκανάλατο/γλυκόπικρο για τον αγαπήσω και εγώ.

7

Those will burn: Simple and Sure, Eurydice, Kelly, Masokissed

The pains of being pure at heart - Higher than the stars (Ep)

Το φρέσκο και ολοκαίνουριο ep των νέο-υορκέζων TPOBPH, το ομώνυμο και αγαπημένο μου κομματι.
Δεν έχει να κάνει τόσο με τη μουσική τους όσο με τη φιλοσοφία τους που τους οδηγεί στο να γίνουν οι νέοι belle and sebastian!



...και το ρεμιξ απο saint etienne παρακαλω, κάποιοι θα το βρούν καλύτερο απο το αυθεντικό.

The pains of being pure at heart Live Athens Gagarin 15/06/09

Πρώτα απ’ όλα ένα μπράβο στην εταιρία που έφερε μέσα σε δεκαπέντε μέρες δυο συγκροτήματα πάνω στα «φόρτε» τους. Δυο πολυσυζητημένα γκρουπ (the horrors,the pains of being pure at heart) για το 2009 ήρθαν στη χώρα μας μέσα σε 15 μέρες και με μέσο όρο εισιτηρίου 22,5€. Να λέμε και τα καλά, να μη κράζουμε μόνο. Αυτό που μου άρεσε και στις δυο συναυλίες αν και στη πρώτη δε πήγα αλλά έμαθα (bombier) ήταν η προσέλευση του κόσμου μέσα στο κατακαλόκαιρο και ειδικά μια μέρα όπως τη δευτέρα όπου απ’ότι κατάλαβα είναι ψόφια μέρα στην Αθήνα (δεν έχω την «τύχη»). Ο κόσμος λοιπόν ήταν άνω του αναμενόμενου αν και απ’ ότι κατάλαβα «έπαιξαν» καμιά 100ρια προσκλήσεις αν κρίνω από τη σχετική λίστα που άνοιξε σε κάποια φάση μπροστά μου στην είσοδο. Το ζητούμενο της βραδιάς όμως ήταν πως θα μπορούσε ένα δευτεριάτικο live να ταρακουνήσει τους ταλαιπωρημένους, μετά από synch και διαφόρων άλλων εκδηλώσεων του σαβ/κου, αθηναίους (και όχι μονό). Η προσέλευση έδειξε μια καλή διάθεση (σίγουρα 300 άτομα/οι ποζεράδες έμειναν σπίτι, είχε καλό κόσμο Δημήτρη J ) αλλά ήταν στο χέρι των συγκροτημάτων να κάνουν τη διαφορά.

flakes

Οι «δεν χρειάζεται πια να τους χαρακτηρίζουμε υποσχόμενους γιατί είναι το παρόν.» Flakes άνοιξαν τη βραδιά και έδωσαν μια δυναμική παράσταση, με περίσσια ενέργεια, πάθος και αρκετό ιδρώτα. Αυτά τα στοιχεία αλλά και τα radio friendly χιτάκια τους μας έκαναν να χορέψουμε και να περάσουμε καλά. Αν και υπήρξαν θύματα της κακής παράδοσης του να τη πληρώνει το πρώτο γκρουπ με τον ήχο (εκεί προς το τέλος δεν άκουγες μπάσο πχ) τα παιδία τα «έσπασαν». Για τα καινούρια κομμάτια δε κατάφερα να βγάλω πολλά συμπεράσματα αλλά φανήκαν «υποσχόμενα». Τα “swinton”,“k2x” και φυσικά το “wish” έκλεψαν τη παράσταση (αν και πρέπει να ξαναμπεί το trashroot στη λίστα/είμαι φαν, τι να κάνουμε). Η Yodashe από την άλλη ήταν σε «φόρμα» και έκανε μια φανταστική performance. Έχοντας στο ενεργητικό τους ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο άλμπουμ της εγχώριας σκηνής στην αγορά από τον Οκτώβριο, εμφανιστήκαν στη σκηνή του Gagarin για δεύτερη φορά μετά από το support στους puressence και όσο ανεβαίνουν σε «μεγάλες» σκηνές τόσο δείχνουν να «τό’χουν».

common sense

Έπειτα από 40 λεπτά χορού και κινητικότητας ακολούθησε η μπάντα που κατέλαβε τη πρωτιά στη λίστα μου με τις πιο βαρετές μπάντες που έχω δει ποτέ (μέχρι τους common sense την κορυφή κατείχαν οι das pop) και δεν θα ήθελα να σχολιάσω παραπέρα εκτός από το να πω πως ήταν εγκληματική σε βαθμό κακουργήματος η επιλογή τους

the pains of being pure at heart

Πάλι καλά ανέβηκαν σύντομα στη σκηνή οι νεοϋορκέζοι the pains of being pure at heart και ξεκίνησε το πάρτι…είπα πάρτι? Ε ναι, πάρτι ήταν αυτό, και δευτεριάτικα μάλιστα. Οι πρώτες σειρές γέμισαν αυτόματα ασφυκτικά και όλοι ξεχυθήκαμε σε ένα ασταμάτητο χορό 50 λεπτών, όσο και η διάρκεια του σετ τους.

Κλασσική περίπτωση: “beliεve the hype” συγκροτήματος, επικοινωνιακοί με τον κόσμο, έδειξαν να γουστάρουν, ίσως και περισσότερο απ΄ ότι εμείς. Έδειξαν αναμφισβήτητα ενθουσιασμένοι από τις αντιδράσεις του κόσμου. Είναι πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα οι tpobpah αν αναλογιστείς και πιο background στοιχειά γι’ αυτούς από το γεγονός ότι ξεκίνησαν να περιοδεύουν αρχικά ολομόναχοι, με ένα βανάκι την Αμερική και με δικά τους έξοδα,ή η α-λα Belle and Sebastian αισθητική των εξώφυλλων και των clip τους μέχρι και το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιούν ηχολήπτη στις συναυλίες τους. Είναι ξεχωριστοί γι΄ αυτό και περάσαμε μια ξεχωριστή (δευτεριάτικη το τονίζω) νύχτα μαζί τους. Έπαιξαν όλα τα κομμάτια από το ομώνυμο ντεμπούτο τους εκτός από το contender (μα γιατιιιι) και επιπλέον τρία καινούρια ενώ τους αποσπάσαμε όχι ένα, αλλά δυο encore. Όλα τα τραγούδια μας 'κάναν να αναπηδήσουμε και να ξεφωνίσουμε αλλά νομίζω πως αναμφισβήτητα τα «young adult fiction”,“everything with you”, το “teenager inlove” και το “come Saturday) έτυχαν τις καλύτερες των αντιδράσεων. Κατευθηνόμενος προς τη πόρτα, διακρίνω σε πολλούς ένα κρυφό-συγκρατημένο-συνομοτικό χαμόγελο. Κάποια πράγματα δεν γίνεται να παραμείνουν "κρυμμένα μυστικά".

Το χρειαζόμουν πολύ ένα τέτοιο live μετά την “animal collective experience” και το πήρα. Δεν ήταν η συναυλία της ζωής μου αλλά μια βράδια που θα τη θυμάμαι για αρκετό καιρό. Believe the hype λέμε!

The Pains Of Beeing Pure At Heart - S/T

"	The Pains Of Beeing Pure At Heart - SELF/TITLED (SUMBERLAND,2009)

Εναλλακτικος τιτλος αρθρου: the pain of beeing a pure indie band.

Οι Pain of being pure at heart (θα τους αποκαλω TPOBPAH για τους ευνοητους λογους)
δεν είναι μια συνηθισμένη – τυπικη Νέο-υορκεζικη μπαντα. Καμια απολυτως σχεση με τον ηχο της πολης και ουδεμια αναφορα σε όλα αυτά τα συγκροτηματα που συνηθιζουν να ασπαζονται, να τιμουν, κai αλλοτε να βεβηλώνουν οι συντοπιτες “συναδελφοι” τους. Παραδοξως, συνεχιζουν τη παραδοση που ξεκινησαν οι Smiths και οι Go betweens στα 80’s, δανειζονται στοιχεια από τα shoegaze σχηματα των early 90’s και πινουν νερο στο ονομα μιας παλαι ποτε αλλης pure indie band, των Belle and Sebastian.
Ένα ακομη λοιπον group που συνδυάζει στοιχεια από ολες εκεινες τις μπαντες που καποιοι από μας καποτε λατρεψαμε (και συνεχιζουμε να λατρεύουμε) και μας κανει να αναπολουμε τις παλιες εκεινες καλες εποχες. Ποιος ο λογος λοιπον να τους δωσουμε την ευκαιρια τους?
Οι πιτσιρικαδες από το μεγαλο μηλο δεν κανουν κατι το πρωτοτυπο η πρωτογνωρο, αλλα γαμωτο, ειχα πολλα χρονια να ακουσω έναν δισκο αυτου του στυλ ο οποιος όχι απλα να μην είναι μιζερος και ενα φτηνο κοψε-ράψε των επιρροων του, αλλα πραγματικα εξυπνα σμιλευμενος και διασκεδαστικος! Τα τεμπελικα, british wannabe φωνητικα, τα πιασαρικα ριφακια κ οι αναλαφροι στιχοι φλερτάρουν με το αφελες teen rock ενώ την ιδια στιγμη παραδιδουν μαθηματα ευφυούς κιθαριστικης ποπ σε τριλεπτα διαμαντακια (cliché..).

Αν και δεν σε προϊδεάζει για το τι ακριβως θα επακολουθησει, το εναρκτηριο “Contender”ειναι μαλλον το καλυτερο τους. Ένα μελαγχολικο μικρο επος και το πιο ακουστικο και mid tempo κομματι τους.
Δυο tracks αργοτερα, στο “Young adult fiction” παρα την αλα pixies μπασογραμμη, σε στοιχειωνει το φαντασμα των go betweens. Άλλη μια κορυφαια στιγμη, θα ειχε ανετα θεση σε μια υποθετικη λιστα με τα ιδανικοτερα τραγουδια που θα συνοδευαν μια γρηγορη βολτα με το ποδηλατο… αν και στο συνολο του, το ντεμπουτο τους ενδείκνυται για ακροασεις υστερα από κουραστικες καταστασεις όπως επειτα από ένα αγχωτικο εργασιακο 8ωρο, η μετα από μια πιεστικη εργασια για τη σχολη σου. Οι TPOBPAH κατεχουν το χαρισμα να σου αποβαλουν το αγχος και να σε ηρεμουν χωρις να σε βαζουν για υπνο (σαν διαφημιση προιοντος τελεμαρκετινγκ ακουστηκε αυτό το τελευταιο…).
Όπως και να το κανουμε τους διακατεχει αυτή η χαλαρωτικη ζωντανια όπως την αποκαλω, όπως στο “Teenager in love” οπου η συμβολη των κοριτσιστικων φωνητικων προσθετει έναν επιπλεον ξενοιαστο τονο στο feeling του κομματιου, κατι που συμβαινει αλλοστε κάθε φορα που συναντιούνται οι φωνες του Kip και της Peggy.
Εξαιρεση σ’αυτό το κανονα του κουαρτετου αποτελουν τα πιο θορυβώδη “Come Saturday” και “Hey Paul”. Ειδικα στο δευτερο οι φασαριοζικες κιθαρες οργιαζουν (τροπος του λεγειν..) αν και σιγονταρονται από την “νηφαλια” ερμηνεια του μπροστάρη τους.
Τελος, οπως στα δυο παραπανω, ετσι και στο αποχαιρετιστηριο “gentle sons” σου φερνουν στο νου εντονα Jesus and Mary chain και αποτίνουν τον δικο τους φορο τιμης στο
“just like honey” των γλασκωβεζων ημιθεων.

Χωρις να θελω να γινομαι δυσοίωνος, φοβαμαι από την άλλη πως οι TPOBPAH δεν θα
καθιερωθουν στο μουσικο-δισκογραφικο γίγνεσθαι παροτι μας παρεδωσαν αυτό το υπέροχο ντεμπουτο και αυτό γιατι το στυλ που καταπιανονται δεν εχει πολλα περιθωρια εξελιξης και ευελιξίας εκτος εάν βεβαια αλλαξουν υφος (θα τους πηγαινει και το πιο acoustic…). Ο άλλος λογος είναι πως με τετοιο ονομα δεν κανουν καριερα!
Παρολ’αυτά όταν αγαπήσεις ένα γκρουπ, πιστευεις σ’αυτό και ελπιζεις στην υπερβαση, αν όχι απαραιτητα από δισκο σε δισκο, τουλαχιστον στο περασμα του χρονου.
Αναπαντεχα λοιπον γεννάται το ερωτημα: “Είναι αυτό το δημιουργικο τους ζενίθ?“ η μηπως μια πρωτη γευση? Μεχρις όμως να διαπιστωσουμε (η όχι) τα παραπανω, απολαυστε αυτό το εξαίρετο αφελες (με τη καλη εννοια) δισκακι που εχει τη δυναμη να σου κανει τη ζωη πιο ανεμελη και φωτεινη.

Υ.Γ: εμπνευστηκαν αυτό το ονομα από το τιτλο ενός ακυκλοφορητου παιδικου μυθιστορηματος ενός καλου τους φιλου.

8.5

Those will burn: Contender, Young adult fiction, The tenure itch, Hey Paul