Thom Yorke - Tomorrow's Modern Boxes

Thom Yorke Tomorrow's Modern Boxes (Self-released, 2014)

Σιγά σιγά τον συμπάθησα τον Thom. Θέλω να πω, οι Radiohead αρχικά μου προκαλούσαν αλλεργία, κάπου εκεί στο τέλος των '90s. Με Creep, Street spirit και λοιπές βλακείες. Όχι ότι το Ok Computer με ενθουσίασε, αλλά ήταν λίγο πιο αξιοπρεπές. Αλλά και αυτό, με όλο το hype που κουβαλούσε τότε μου έγινε τελικά αντιπαθητικό. Αλλά μετά το γύρισαν στο ηλεκτρονικό, άρχισαν να ξεπατικώνουν τον Aphex Twin, σοβάρεψαν και λίγο, οπότε άρχισα να μαλακώνω και εγώ. Τους είδα και σε ένα καταπληκτικό live κάπου το 2007, με τον Thom να δίνει ρέστα, οπότε βγήκαν από τη μαύρη λίστα.
Αλλά πάλι, ποτέ δεν μπόρεσαν να με ενθουσιάσουν με κάποια κυκλοφορία τους, ή έστω με κάποια κομμάτια τους (μοναδική εξαίρεση το Idioteque). Το ίδιο και ο κύριος Yorke μόνος του. Όλα μοιάζουν όμορφα και προσεγμένα, οι συμπεριφορά τους είναι υποδειγματική, τα artwork πολύ καλά, το προφίλ χαμηλό και με έμφαση στη μουσική. Όλες οι ιδανικές συνθήκες για να τους αγαπήσεις. Αλλά τελικά τίποτα δεν ξεχωρίζει. Δες για παράδειγμα αυτόν εδώ τον δίσκο. Η λογική λέει ότι πρέπει να είναι καλός. Και πράγματι, όταν ακούς το κάθε στοιχείο του ξεχωριστά έχει ενδιαφέρον. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι απίστευτα, μοναδικά και με ένα τρόπο που μόνο ο Thom ξέρει να να το κάνει, β α ρ ε τ ό. Μέχρι χασμουρητού. Και του έδωσα το χρόνο του. Περίμενα. Τίποτα. Κάθε ακρόαση το ίδιο άχρωμη και αδιάφορη με την προηγούμενη. Καμία αλλαγή. Ούτε καν προς τα κάτω. Δεν ακούγεται χειρότερο όσο το ακούς. Παραμένει παγερά μέτριο και αδιάφορο. Επίσης, ο συγκεκριμένος δίσκος είναι πλέον και απελπιστικά προβλέψιμος. Πως θα περίμενες τον καινούργιο δίσκο του Thom Yorke? Έτσι ακριβώς είναι. Θεωρητικά θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον ένα refinement των ιδεών που ουσιαστικά επαναλαμβάνονται. Ούτε αυτό μπορώ να το δω. Και πραγματικά πιστεύω ότι πλέον έχω απαλλαγεί από την προκατάληψη. Λέτε να φταίει η περιφάνεια?

_

6.0

Those will burn:μία ευθεία γραμμή. σαν καρδιογράφημα νεκρού.

...And The World Laughs With You VS Idioteque

Θυμάστε μία σκηνή από το Amadeus (το έργο για τη ζωή του Mozart) όπου ο Mozart πηγαίνει για ακρόαση με τον αυτοκράτορα? Ο αυτοκράτορας κάθετε στο πιάνο και παίζει μία σύνθεση που έχει γράψει ο Salieri (ο αντίζηλος του Mozart και παρών στη συνάντηση) με σκοπό να εντυπωσιάσει τον Mozart. Ο Mozart λοιπόν ακούει μία φορά το κομμάτι, κάθετε στο πιάνο και αφού το ξαναπαίζει εξ΄ακοής, αρχίζει να το διανθίζει μεταμορφώνοντάς το σε κάτι σαφώς πιο ‘εκλεπτυσμένο’ και δουλεμένο. Αυτή η σκηνή ήταν το πρώτο πράγμα μου ήρθε στο μυαλό όταν άκουσα το ...And the World Laughs with You από το cosmogramma, στο οποίο συμμετέχει ο Thom York. Φαντάζομαι τον Θωμά στο studio να ‘παίζει’ το idioteque ενώ περιμένει τον FlyLo, με σκοπό να δήξει στο αγαπημένο παιδί της Warp ότι κάτι ξέρει και αυτός από IDM. O FlyLo έρχεται, ακούει, και κάθεται αυτός στο… laptop και αρχίζει να παίζει το Idioteque το οποίο βέβαια σταδιακά το μεταμορφώνει στο ...And the World Laughs with You, με την τελείως περιττή φωνή του Thom κάπου εκεί στο τέλος. Αυτοκράτορα μάλλον δεν έχει αυτή η παραλλαγή. Και στην πραγματικότητα ο Thom και ο FlyLo είναι ‘φιλαράκια’, δεν είναι αντίζηλοι. Απλά η σύγκριση είναι αναπόφευκτη, και κάνει το κατά τ’ άλλα αγαπημένο idioteque να φαίνεται τόσο λίγο. Προφανώς βέβαια, τα δύο κομμάτια έχουν τελείως διαφορετικό σκοπό και στόχο. Το ένα ήταν η μαζικοποίηση και εκλαΐκευση μίας μουσικής κατεύθυνσης που έβγαινε σιγά σιγά από το underground. Το άλλο είναι ένα ταξίδι σε καινούργια μέρη, που όμως παίζει με το παρελθόν. Και η χρήση φωνητικών σε δύο συνθέσεις είναι το μόνο πράγμα που θα μπορούσε ίσως να λείπει από το Cosmogramma.

Thom Yorke - All for the best

"All for the Best" από το Ciao My Shining Star - The Songs of Mark Mulcahy

Thom Yorke - Feeling pulled apart by horses / The hollow earth