 | Girls Names New Life (Slumberland, 2013) |
Πραγματικά δεν είναι πολλά πράγματα που μπορείς να γράψεις για αυτόν τον δίσκο. Οι αναφορές είναι όλες πάνω στο τραπέζι. Οι στίχοι ξεκάθαροι, η μουσική εξαιρετική.
Κι έτσι μου είναι δύσκολο να γράψω.
Τον πρώτο δίσκο τον girls names δεν τον πολυθυμάμαι. Έπαιξε κάποιες φορές, και ξεχάστηκε αμέσως.
Τι κάνει αυτόν τον δίσκο καλύτερο?
Η ενορχηστρώσεις του και η φωνή, η οποία σταμάτησε να είναι βιαστική..Παίρνει το χρόνο της μέσα στα κομμάτια και δίνει βάθος ορίζοντας την σημασία των λέξεων. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτόν το δίσκο και η μεγάλη του νίκη είναι ότι ξεκόλλησε από το μεγάλο σουσουρο του πρώτου δίσκου χωρίς να τσαλακωθεί...
Ας ξεχάσουμε το portrait που ανοίγει τον δίσκο. Από εκεί και πέρα ότι ακούμε είναι χρυσός. Στο Pittura Infamante (ίσως το κορυφαίο τους κομμάτι ever..) μεταφέρεσαι από το 70 στο 80 και από το λονδίνο στο νορθαμπτον και στο μαντσεστερ με κάθε αλλαγή νότας.
Οι κιθάρες και το μπάσο μαζί με τα πλήκτρα και την εξαιρετική παραγωγή δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που δεν χάνεται στιγμή τόσο στο drawing lines όσο και στο ρυθμικό Ηypnotic Regression.
Ο δίσκος παίρνει ανάσα στο occultation, πανέμορφο κομμάτι που μου θύμησε λίγο τους horrors του Primary Colours, για να δώσει τον χρόνο σε εμάς να κατανοήσουμε καλύτερα την σημασία του second skin αρχικά και του the olympia στη συνέχεια.
Ο δίσκος τελειώνει με το new life. 7 μαγικά λεπτά που σε κάνουν να ξεχνας τα καλά αλλά μέτρια notion και projektion.
8,9Κι έτσι μου είναι δύσκολο να γράψω.
Τον πρώτο δίσκο τον girls names δεν τον πολυθυμάμαι. Έπαιξε κάποιες φορές, και ξεχάστηκε αμέσως.
Τι κάνει αυτόν τον δίσκο καλύτερο?
Η ενορχηστρώσεις του και η φωνή, η οποία σταμάτησε να είναι βιαστική..Παίρνει το χρόνο της μέσα στα κομμάτια και δίνει βάθος ορίζοντας την σημασία των λέξεων. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτόν το δίσκο και η μεγάλη του νίκη είναι ότι ξεκόλλησε από το μεγάλο σουσουρο του πρώτου δίσκου χωρίς να τσαλακωθεί...
Ας ξεχάσουμε το portrait που ανοίγει τον δίσκο. Από εκεί και πέρα ότι ακούμε είναι χρυσός. Στο Pittura Infamante (ίσως το κορυφαίο τους κομμάτι ever..) μεταφέρεσαι από το 70 στο 80 και από το λονδίνο στο νορθαμπτον και στο μαντσεστερ με κάθε αλλαγή νότας.
Οι κιθάρες και το μπάσο μαζί με τα πλήκτρα και την εξαιρετική παραγωγή δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που δεν χάνεται στιγμή τόσο στο drawing lines όσο και στο ρυθμικό Ηypnotic Regression.
Ο δίσκος παίρνει ανάσα στο occultation, πανέμορφο κομμάτι που μου θύμησε λίγο τους horrors του Primary Colours, για να δώσει τον χρόνο σε εμάς να κατανοήσουμε καλύτερα την σημασία του second skin αρχικά και του the olympia στη συνέχεια.
Ο δίσκος τελειώνει με το new life. 7 μαγικά λεπτά που σε κάνουν να ξεχνας τα καλά αλλά μέτρια notion και projektion.
Those will burn: Pittura Infamante, Second Skin, Hypnotic Regression, New Life
Posts
