άτιτλο

 Δεν είναι κάτι παράξενο, αλλά τα 2 καλύτερα αλμπουμ μέχρι ώρας (δλδ ούτε ένα μήνα) για το 2016 έρχονται από πέρσι...
o rolemodel με το claire EP και φυσικά μα φυσικά ο Port St Willow με το Syncope. Και για όσους αγαπουν πολύ το repeat κουμπάκι, το teen idol απο το πρώτο και το ordinary pleasure από το δεύτερο νομίζω θα τους ικανοποιήσει.
Από την άλλη η αστειότητα με τους tindersticks πρέπει να σταματήσει. Καταλαβαίνω πως έχουν "ορέξεις", κατανοώ και την δικιά μας ανάγκη να ακούμε την φωνάρα σε ας πουμε μελωδίες, αλλά δεν...δεν ρε παιδί μου, δεν πειράζει. ΑΛΛΑ ΒΑΡΕΘΗΚΑ.  Έρχεται κάποτε κι αυτό. Βέβαια αν θες να γράψεις, να δουλέψεις ή να διαβάσεις κάτι με ένα χαλί απο την αγγλία, μια χαρά, φαντάζομαι, κάνει ο staples.

Κάτι που δεν κατάφερε να κάνει O (με κεφαλαίο) David Bowie.

Ο δίσκος δεν ήταν καλός. Τα περισσότερα τραγούδια σου έξυναν τα αυτιά. Μελωδίες ελάχιστες (μια μικρή στο blackstar) ένα μέτριο προς καλό-αλλά αδιάφορο dollar days και ένα μέτριο προς μέτριο lazarus. Δεν σε νοιάζει όμως. Ας πουμε ότι είναι σάββατο ακόμα, δεν έχει έρθει η ειδηση της Δευτέρας για να τα ωραιοποιήσει όλα. Δεν είναι καλό, αλλά επιμένω δεν σε νοιάζει. Σε 20κάτι δίσκους 3-4 μέτριοι κακοί δεν λένε τίποτα. Μετράει σα τελευταίος; Μετράει, γιατί κάποια πράγματα παραμένουν χωρίς να χάνουν την αισθητική και τον επαγγελματισμό τους (αν και είμαι ο τελευταίος που μπορεί να μιλάει για τον bowie).

τι έχει μείνει...α ναι...ο δίσκος τον mechanimal...εντάξει τίποτα φοβερό, τίποτα το κακό. Εκεί που ήσουν ήμουνα και εκεί που είμαι θα έρθεις σα να λεμε.

Στα ελληνικά οι sad disco και το καινούργιο κομμάτι των selofan είναι μακράν τα καλύτερα ας πούμε:

Πουτανί.

Έχει πέσει δουλειά. Έχει πέσει και μια τρελή ξενέρα με τους φετινούς δίσκους που ακόμα και το πιτσφορκ δεν ξέρει σε τι βλακεία να βάλει πάνω από 8.0...Ε, τι να καθίσεις να γράψεις αλήθεια; Το "κρίμα που ήταν πουτανί" του bowie δεν είναι καθόλου άσχημο. Όπως και η συλλογή που έβγαλε. Σου δίνει την ευκολία να πάρεις μαζί σου τα καλύτερα κομμάτια και να παίζεις...και δεν πολύ πέφτεις έξω. 

Άσχετο:

Ψάχνω να βρω τον καλύτερο τρόπο να παρακολουθώ την ελληνική σκηνή περισσότερο. Βασικά να το διορθώσω, ψάχνω να βρω ένα τρόπο να με (ξανα) εντυπωσιάσει (ξανά) η ελληνική σκηνή. Βαρέθηκα να παρακολουθω κάτι που πήγε να υπάρξει και ξαφνικά, στα μάτια μου σταμάτησε. Ναι, ξέρω. Αν κάποιος έμπαινε στο κόπο να αφήσει ένα ρημαδοκόμεντ από κάτω, θα μου αράδιαζε καμια 6αριά-7αριά φετινούς δίσκους που έσκησαν, γάμησαν κτλπ κτλπ...αλλά μπαα...

Να γράψω σήμερα για μουσική, δεν ήθελα. Το βιντεάκι, που δυστυχώς πρέπει να το δεις από το tube ήθελα να αφήσω...όσο το ακούω περισσότερο από τη μέρα που βγήκε τόσο περισσότερο μου αρέσει...το sue που είναι στη συλλογή από την άλλη, με αφήνει αδιάφορο...

Α, άκουσα και τους floyd. Και θα προτιμούσα να είχα μείνει στο division bells. Να μην είχα μάθει για τον καινούργιο δίσκο, να μην τον είχα κατεβάσει-βάλει να παίξει- να μην είχα τώρα την διάθεση να τον ξεχάσω. Μιλάμε να τον ξεχάσω όμως. 

Σήμερα κατέβασα και τον καινούργιο πουαρό. Τον ήρωα της αγκάθας ντε. Ναι, ναι...σα το περσινό (ή προπέρσινο) καινούργιο σέρλοκ. Δε μονογκραμ μερντερς και ετοιμάζομαι να πορωθώ.
Τελικά τι ήθελα να πω δεν θυμάμαι.  Α ναι...το Hypnotized των dream police θα μπορούσε να είναι καλός δίσκος. Αλλά δεν είναι.
Αυτό.

David Bowie - The Next Day

David Bowie The Next Day (Columbia, 2013)

Το πρόβλημα που είχα πάντα με τον David Bowie ήταν ότι η περσόνα ήταν πάντοτε πολύ περισσότερα από τη μουσική· ή τέλος πάντων η μουσική χανόταν πίσω από τον εκάστοτε ρόλο που επέλεγε να ‘ερμηνεύσει’. Για κάποιους αυτό μπορεί να ήταν μέρος της μουσικής, για μένα πάλι όχι. Στους τελευταίους δίσκους αυτό είχε εξασθενήσει, όπως βέβαια και η ίδια η μουσική. Για αυτό φαντάζομαι δεν είχε και καμία κυκλοφορία τα τελευταία 10 χρόνια. Και μετά από μία δεκαετία, αποφασίζει να βγάλει καινούργιο δίσκο και… ξαφνικά γίνεται χαμός: το τελευταίο διάστημα μοιάζει οι πάντες να ασχολούνται με το Next Day. Απ’ ό,τι ακούω μέχρι και τα τοπικά δελτία ειδήσεων αναφέρθηκαν στο γεγονός· Κάθε περιοδικό και εφημερίδα δε, θεώρησε απαραίτητο να κάνει μία αποθεωτική κριτική (γι’ αυτό είπα να γράψω και εγώ, τι θα μείνουμε στην απέξω?). Οπότε όπως καταλαβαίνετε, κατ’ αρχήν έχουν πέσει τρελά λεφτά στο promotion. Όχι, η καλή μουσική από μόνη της δεν είναι ικανή να προκαλέσει τέτοιο χαμό, άσε που ο δίσκος δεν έχει και πολύ από αυτή. Μία μίξη αναχρονιστικής rock που στις καλύτερες στιγμές της θυμίζει John Cale και Scott Walker, αλλά που γενικά προσπαθεί να μιμηθεί όλα αυτά που έχει υπάρξει ο Bowie στο παρελθόν (με έμφαση στην βερολινέζικη περίοδο). Αυτό που κυριαρχεί είναι πάλι η περσόνα, μόνο που και αυτή μου είναι απωθητική: Ο Bowie αυτή τη φορά ενσαρκώνει τον μεστωμένο rock star που επανέρχεται θριαμβευτικά στο προσκήνιο· μη γελιέστε, και αυτό περσόνα είναι. Και όλα βρίσκονται σε αρμονία με το ρόλο: το εξώφυλλο, που είναι ουσιαστικά το εξώφυλλο του Heroes (ομολογουμένως ο πιο σημαντικός του δίσκος) όπου ο τίτλος έχει διαγραφεί και ένα μεγάλο άσπρο τετράγωνο καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του προσπαθεί να δηλώσει με τον πιο αφελή και υπερβολικά προφανή συμβολισμό ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης αφήνει πίσω του το παρελθόν και ανοίγεται στο μέλλον. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συμβαίνει μέσα στο δίσκο, αλλά είπαμε, μικρή σημασία έχει η μουσική. Ο τίτλος που προσπαθεί να πει ακριβώς το ίδιο για όσους είναι λίγο αργοί και δεν το πιάσανε (άσε που υπάρχουν και τα digital downloads τώρα, κάποιοι μπορεί να μην δουν το εξώφυλλο): Next day. Η επόμενη μέρα, το νέο μεγάλο βήμα. Και φυσικά όλη η φιλολογία που περιβάλει την κυκλοφορία και μιλάει για τη μεγάλη επιστροφή. Μοιάζει λίγο σαν η μουσική βιομηχανία να παίζει το τελευταίο της χαρτί: τα παίζει όλα προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα από αυτά τα ‘συνταρακτικά μουσικά γεγονότα’ που δημιουργούσε και στο παρελθόν και που μπορούσε να τα ελέγξει απόλυτα. Ευτυχώς για μας το χαρτί είναι καμένο. Όσο και να πουλήσει ο δίσκος λόγω promotion τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους. Θα απομείνει ο Bowie, καρικατούρα του παρελθόντος, να μας θυμίζει τι όμορφα που είναι που η μουσική βιομηχανία πεθαίνει.
_

5.0