2015 - 25 that might be the best.

Πονάει η ψυχή μου να βλέπω το onewillburn έτσι παραμελημένο. Αλλά τι να κάνεις. Με κάποιο τρόπο σταματήσαμε και τρεις σχεδόν ταυτόχρονα να γράφουμε. Αλλά ακόμα ο θάνατος, τουλάχιστον επίσημα δεν έχει έρθει. Και αυτό εδώ το ποστ έχει αυτόν τον χαρακτήρα: να ξορκίσει τον θάνατο. Μπορεί να γράφουμε ένα ποστ ανά 5 μήνες, αλλά χωρίς λίστα για αυτή τη χρονιά δεν θα μείνουμε. Το νοιωθα και λίγο υποχρέωση. Μοιάζει να είμαι ο μόνος που να βρήκε καινούργιες κυκλοφορίες που να έχουν ενδιαφέρον. Οπότε, αυτή η λίστα, σε αντίθεση με τις προηγούμενες χρονιές είναι δικιά μου. Οπότε και πιο βαρετή.

Πρέπει να ομολογήσω λοιπόν, ότι τη χάρηκα μουσικά τη χρονιά (απλά δεν είχα καμία όρεξη να γράψω για αυτό). Πολύ καλή μουσική. Περισσότερη απ' ότι συνήθως. Επίσης συνειδητοποίηση κάποια πράγματα. Κατ' αρχήν ότι οι κιθάρες έχουν πεθάνει (και δεν καίγομαι ιδιαίτερα να μου αποδείξει κάποιος το αντίθετο). Τους πήρε καιρό είναι αλήθεια. Αλλά πλέον δεν υφίσταται αυτό που κάποτε ονομάζαμε rock. Δηλαδή, υφίσταται, αλλά είναι πλέον συνώνυμο του χασμουρητού. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσει κάτι από αυτό είναι να μεταλλαχτεί μέσα σε όλα τα άλλα είδη. Το οποίο βέβαια ήδη γίνεται, απλά δεν το λέμε rock πλέον. Οπότε πάμε και στην άλλη συνειδητοποίηση: τα όρια έχουν πλέον πέσει οριστικά. Μεταξύ των διαφορετικών κατηγοριών, μεταξύ εμπορικού και πειραματικού. Προσωπικά, χαμογελάω. Τέλος, από τους 25 δίσκους που έχουμε εδώ, μόνο στους 9 θα βρείτε όνομα και τίτλο στο εξώφυλλο. Έτσι, είπα να το πω και αυτό.

Δεν έχει αντίστροφη μέτρηση αυτή τη φορά. Από το 1 στο 25.

FKA Twigs - M3LL155X
Αυτό ήταν έκπληξη για μένα. Τα προηγούμενα EP και το LP1 ήταν όλα πολύ καλά, δεν λέω, αλλά υπήρχε κάτι που δεν δούλευε πολύ καλά για μένα. Ίσως παραήταν trip-hop. Εδώ όμως κάθε αμφιβολία και επιφύλαξη διαλύετε. Και τα 5 κομμάτια είναι μαγνήτες. Σε πιάνουν από την αρχή και δεν σε αφήνουν να πάρεις την προσοχή σου από πάνω τους με τίποτα. Το Glass and Patron ίσως ένα τσακ περισσότερο από τα άλλα. Αλλά είναι συγκλονιστικό στο σύνολό του.

Autre ne Veut - Age of Transparency
Κρίμα και άδικο που το Age of Transparency δεν έτυχε της υποδοχής του Anxiety, αλλά και πολύ λογικό. Γιατί αφήνει την ευκολία των γνώριμων εδαφών και ήχων και μπαίνει μέσα σε έναν jazz πειραματισμό. Ο οποίος δεν είναι και τόσο προφανής - θέλω να πω, δεν είναι ένας jazz δίσκος. Προσωπικά μου πήρε πολλές ακροάσεις για να μπορέσω να μπω στο κλίμα, και αυτό ενώ ήμουν διατεθειμένος να προσπαθήσω για αυτό, οπότε φαντάζομαι ότι κάποιος άλλος θα μπορούσε να προσπεράσει πολύ εύκολα. Αλλά κομμάτια σαν το ομώνυμο και το get out είναι μοναδικά.

Kelela - Hallucinogen
Το είχα γράψει σε ένα cd μαζί με το FKA Twigs, το οποίο είναι και το cd που άκουσα περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο φέτος. Η Kelela χάνει στην σύγκριση, αλλά πέρα από αυτό τα 6 κομμάτια εδώ είναι θησαυρός. Πιο στοχευμένο από το Cut for Me, δομεί έναν μίνι κόσμο από τον οποίο δεν θέλεις να βγεις. Περιμένω πως και πως την ολοκλήρωσή του.

Oneohtrix Point Never - Garden of Delete
Αυτό εδώ θα μπορούσε να είναι όχι απλά στο #1, αλλά ένας από τους καλύτερους δίσκους εδώ και πολύ καιρό. Αυτό τουλάχιστον λένε το Sticky Drama και το Freaky Eyes. Και τα δύο out of this world. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν εκεί στη μέση το Mutant Standard και το Child of Rage που μοιάζουν να είναι εκτός χρόνου και τόπου. Και το κακό δεν είναι μόνο ότι βρίσκονται στη μέση και σπάνε τον δίσκο στα δύο, διαρκούν και 13 λεπτά μαζί. Αλλά είναι αδικία να γράφω για αυτά γιατί όλος ο υπόλοιπος δίσκος είναι ένας σχιζοφρενικός παράδεισος όπου το dupstep, το IDM και το electro συναντούν το Death Metal άλλοτε με μία collage προσέγγιση, άλλοτε με πλήρη ενσωμάτωση του ενός μέσα στο άλλο.

Bilal - Another Life
Παραδοσιακός, αγνός δίσκος, που μοιάζει να έρχεται από άλλες εποχές. Κάπου ανάμεσα στους Led Zeppelin και τον Prince, κάνει περισσότερο από προφανές το ότι σχεδόν ολόκληρο το rock and roll χρωστάει τα πάντα στην μαύρη μουσική. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς ότι σε έναν δίσκο που υποτίθεται μπαίνει κάτω από την ταμπέλα 'neo soul' (sic) ξεπετιούνται από παντού οι Stones και οι Deep Purple. Δύναμη.

Miguel - Wildheart
Αν το #5 δείχνει ότι οι ρίζες του rock and roll βρίσκονται στα blues, τη gospel και την soul, αυτό εδώ δείχνει ότι στη σημερινή κατάσταση τα όρια ανάμεσα σε αυτό που κατανοούμε ως μαύρη μουσική και αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως λευκή, έχουν χαθεί εντελώς. Δεν το δείχνει τόσο καλά όσο το Kaleidoscope Dream, αλλά δεν είναι τόσο μακριά. Έτσι δεν μπορείς να πεις με ευκολία αν ακούς RnB ή μία σύγχρονη rock μπάντα που δεν έχει αγνοήσει τα διδάγματα των Radiohead. Στα συν το DEAL που ξεφεύγει από το παραπάνω μοτίβο και δίνει μία πιο 'παραδοσιακή' funk εκδοχή, που είναι απίστευτη. Στα μείον ότι αρχίζει να εμφανίζει, σε μικρό βαθμό και σε κάποια κομμάτια, το πρόβλημα που έχουν όλα τα rock συγκροτήματα σήμερα: το κάψιμο και η βαρεμάρα που έρχεται μετά από πολλές ακροάσεις.

Jamie XX - In Colours
Και αυτό θα έπρεπε να είναι πιο πάνω, φαινομενικά μοιάζει να είναι ένας τέλειος δίσκος. Προσωπικά τους ΧΧs δεν τους χώνεψα ποτέ βέβαια, και ειδικά τον κύριο Jammie τον είχε πάρει με στραβό μάτι λόγω του τερατουργήματος που κατάφερε να δημιουργήσει από το υπέρτατο We Are New Here. Αλλά με αυτό εδώ όχι μόνο κατάφερε να μου αλλάξει γνώμη, αλλά πήγε και λίγο παραπέρα. Αλλά απ' ό,τι φαίνεται παραμένουν κάποια ψήγματα αμφιβολίας, που εντοπίζονται κυρίως σε κομμάτια όπως το Loud Places και σχεδόν χάνονται σε άλλα όπως το υπέρτατο hit της χρονιάς I Know There's Gonna Be (Good Times) και το Gosh.

New Order - Music Complete
Είναι ο πρώτος δίσκος των New Order που άκουσα σχεδόν αποστασιοποιημένα. Δεν το κρύβω, με έχουν στιγματίσει μουσικά όσο κανένας άλλος. Επίσης είναι ο πρώτος τους δίσκος που αρχικά δεν μου άρεσε. Για την ακρίβεια μου φάνηκε άθλιος. Με το χρόνο όμως με κέρδισε τελικά. Νομίζω ότι είναι ο χειρότερος δίσκος που έχουν κάνει, αλλά το χειρότερο των New Order είναι άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους άλλους. Ακόμα και τώρα. Α, και το μπάσο του Hooky μου λείπει απεγνωσμένα. Σχεδόν το φαντάζομαι στα σημεία που θα έπαιρνε τα ηνία αν ήταν ακόμα στην μπάντα.

Active Child - Mercy
Αυτό ο δίσκος είναι τόσο ήπιος που μπορεί να περάσει πολύ εύκολα απαρατήρητος, όπως και φαντάζομαι ότι μάλλον πέρασε για τους περισσότερους. Αλλά κρύβει πάρα πολύ όμορφες στιγμές, ευαισθησία και ένα craftsmanship στη λεπτομέρειά του που είναι συγκινητικό.

Kendrick Lamar -To Pimp a Butterfly
Δισκάρα, δεν λέω, αλλά δεν καταλαβαίνω ακριβώς τον κακό χαμό. Έχει και τις βαρετές στιγμές του και μάλλον είναι αρκετά πιο μεγάλο απ' όσο θα έπρεπε. Αλλά έχει και πάρα πολλά σημεία που είναι άπιαστα.

Grimes - Art Angels
Και αυτήν την είχα παρεξηγήσει, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Ο δεύτερος δίσκος της Grimes δείχνει τι σημαίνει pop σήμερα χωρίς να μετριάζει τον πειραματισμό για χάρη της εμπορικότητας (αλλά και το ανάποδο). Και η εισαγωγή είναι από μόνη της υπέροχη, τόσο για τη μουσική, όσο και για τον τίτλο της.

A$ap Rocky - at.long.last.a$ap
Αυτός εδώ ο δίσκος είναι στην κατηγορία 'hip hop που μπορεί να αρέσει και στον bo(m)bbieR'. Πολύ ιδιαίτερη κατηγορία είναι αλήθεια. Χωρίς να είναι εντυπωσιακός όσο ο Kedrick, καταφέρνει να είναι ουσιαστικός όπου χρειάζεται. Α, και επιτέλους, κάποιος πρέπει να πει στον Danger Mouse ότι τα λεξικά έχουν πλέον τη φωτογραφία του δίπλα στη λέξη 'μανιέρα'. Δεν λέω, όλοι γουστάρουμε, αλλά την 12.435η φορά που θα κάνεις το spaghetti/mariachi thing σου, ο ενθουσιασμός έχει πέσει λίγο.

Panda Bear - Panda Bear Meets The Grim Reaper
Panda Bear goes pop και καλά κάνει. Τώρα που πλέον έχει πέσει το hype με τους Animal έχουμε μείνει λίγοι μου φαίνεται, αλλά δεν πειράζει. Και πριν λίγοι ήμασταν. Περισσότερα εδώ.

Erykah Badu - But you caint use my phone
Τώρα είναι αλήθεια ότι ένας δίσκος με θέμα το τηλέφωνο και το πώς αυτό έχει αλλάξει τη ζωή μας, τη στιγμή που τα τηλέφωνά μας μόνο τηλέφωνα δεν είναι πλέον είναι λίγο κουλός. Αλλά ποιος νοιάζεται. Η Erykah επιστρέφει με τυμπανοκρουσίες και πυροτεχνήματα και εμείς περιμένουμε τον κανονικό δίσκο.

Kneebody & Daedalus – Kneedalus
Ο Flying Lotus και η παρέα του έχουν βαλθεί να επαναφέρουν την πειραματική jazz στο προσκήνιο, με την Brainfeeder να κυκλοφορεί υπέροχη μουσική ασταμάτητα. Ο Daedalus και ο Kneebody βρίσκουν τις ισορροπίες τους και σε αντίθεση με το Epic περιορίζονται σε πιο λογικούς χρόνους έτσι ώστε να μπορείς να μπεις μέσα του πιο εύκολα.

The Weeknd - Beauty Behind the Madness
Αυτό εδώ το άκουσα στο κουρείο και στο super market. Το οποίο είναι τουλάχιστον αστείο. Από τη σκοτεινιά και την αποστροφή που δεν μπορείς να αποστραφείς με τίποτα των mixtapes στο super market. Οπότε προφανώς οι περισσότερες γωνίες έχουν αμβλυνθεί υπερβολικά - είναι σχεδόν αδύνατο να κοπείς πλέον. Αλλά από την άλλη, τα κομμάτια δεν είναι κακά. Ούτε αυτά που είναι πιο κοντά στον παλιό Weeknd, ούτε τα χιτάκια (τα οποία είναι σε γελοίο βαθμό catchy - ναι έχει πολύ γέλιο ο δίσκος). Ο Michael κοιτάει από ψιλά, είτε με ζήλια είτε με ικανοποίηση. A, και από το Kiss Land είναι πολύ καλύτερο.

Kamasi Washington - The Epic
Άλλος ένας δίσκος που υπό διαφορετικές συνθήκες μπορεί να τον είχα λιώσει. Αλλά δεν είμαι σε κατάσταση που να μπορώ να ακούω δυόμιση ώρες πειραματικής jazz. Άσε που παραείναι smooth για τα γούστα μου. Αλλά αν το δω λίγο πιο ψύχραιμα, είναι πραγματικό κατόρθωμα. Κάποια στιγμή θα του δώσω περισσότερο χρόνο νομίζω.

Chelsea Wolfe - Abyss
Με πλήγωσε ο bo(m)bbieR που δεν του άρεσε. Πραγματικά. Εμένα μου φαίνεται ότι η Chelsea αφέθηκε στην μεταλλική πλευρά που είχε πάντα μέσα της. Και ξύνει πληγές.

Arca – Mutant
Ο Arca μαζεύει τη μουσική του σε έναν προσωπικό δίσκο για δεύτερη φορά, και νομίζω ότι τα πάει πολύ καλύτερα από τη πρώτη. Συνεχίζει να μοιάζει ότι η μουσική του βρίσκει καλύτερα το νόημά της όταν μπολιάζεται με τη δουλειά άλλων, είτε του Kanye είτε της FKA Twigs, αλλά από την άλλη είναι πολύ καλύτερα έτσι από το να έχεις την ενοχλητική φωνή της Bjork από πάνω.

Bjork – Vulnicura
Enter η ενοχλητική φωνή που λέγαμε. Έστω. Η Bjork καταφέρνει για πρώτη φορά να βγάλει έναν δίσκο που είναι σχεδόν καλός. Και που θα ήταν πολύ πολύ καλύτερος αν δεν τραγουδούσε καθόλου, δεν υπάρχει και λόγος έτσι και αλλιώς, εδώ και πόσα χρόνια το ίδιο πράγμα τραγουδάει αλλάζοντας τα λόγια (φαντάζομαι ότι αλλάζει τα λόγια, δεν έχω δώσει και ιδιαίτερη προσοχή). Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι μάλλον ξέρει να διαλέγει τους συνεργάτες της.

Jim O'Rourke - Simple Songs
Αυτός ο δίσκος έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που με κάνουν να λέω ότι το rock έχει πεθάνει. Αλλά από την άλλη τα χρησιμοποιεί τόσο καλά που δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Η απόδειξη του ποιος ήταν πίσω από όλους εκείνους τους δίσκους που θεωρούσαμε αριστουργήματα πριν από 10 χρόνια.

Napalm Death - Apex Predator - Easy Meat
Σαπίλα ο δίσκος, πονάνε τα αυτιά σου μετά από φουλ άκουσμα. Και να φανταστείς ότι Napalm Death δεν άκουγα ούτε όταν άκουγα metal. Αλλά εδώ με κάποιο περίεργο τρόπο μπόρεσαν να μου μιλήσουν απ' ό,τι φαίνεται. This is hardcore που θα έλεγα και ο Jarvis (λέμε τώρα...)

Boots - Aquaria
 Αυτός είναι ο τύπος που περιμένεις εδώ και καιρό ότι θα βγάλει το αριστούργημα και συνέχεια τρώει τα μούτρα του. Μάλλον χρειάζεται την Beyonce του. Αλλά από την άλλη έχει χίλια όμορφα πραγματάκια εδώ μέσα, που ποτέ δεν καταφέρνουν να συγκροτηθούν και να εκφραστούν στο σύνολο. Αλλά ακόμα και έτσι είναι ωραίο να τα ακούς.

Paradise Lost - The Plague Within
Κάθε φορά που οι Paradise Lost βγάζουν καινούργιο δίσκο κάτι πονάει μέσα μου, σκέφτομαι όλες τις χαμένες ευκαιρίες. Αλλά στο τέλος μου αρέσει. Εδώ μάλιστα είναι τόσο παραδοσιακοί που μέχρι και distorted φωνητικά έχουν.

Prince - Hitnrun Phase One
Καλό δίσκο δεν τον λες, αλλά έχει πλάκα. Και τελικά εγώ και τον διασκέδασα και τον άκουσα πολλές φορές. Αρκεί να μην ρωτάς τον εαυτό σου "γιατί?". Ε, και προφανώς αφού βγάλεις από το μυαλό σου οποιαδήποτε σύγκριση με το παρελθόν που δεν έχει κανένα νόημα.

The Weeknd - Kiss Land

The Weeknd Kiss Land (XO/Republic, 2013)

Όταν μέσα στη διάρκεια ενός χρόνου βγάζεις τρεις δίσκους όπως τα House of Balloons, Thursdays, και Echoes of Silence, αν μη τι άλλο έχεις ήδη βάλει τον πήχη πολύ ψηλά. Για όλους τους υπόλοιπους, αλλά και για τον εαυτό σου. Οπότε, και με δεδομένο ότι οι τρεις αυτοί δίσκοι κυκλοφόρησαν ελεύθερα ως mixtape, ο πρώτος σου δίσκος για μεγάλη εταιρία δημιουργεί τουλάχιστον προσδοκίες. Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση για τον Weeknd πριν την κυκλοφορία του Kiss Land. Η πορεία του καινούργιου δίσκου λοιπόν, μάλλον δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, αν σκεφτείς το όλο θέμα που προέκυψε με τους Portishead: Ο Weeknd τους ζητάει την άδεια να χρησιμοποιήσει το beat από το Machine Gun στο Belong to the World. Ο Geoff Barrow όμως αρνείται. Οπότε ο Weeknd και η παρέα του απλά ξαναφτιάχνουν το beat και το χρησιμοποιούν all the same. Από την μία φαντάζομαι ότι όλο αυτό το πράγμα κάνει καλό στις πωλήσεις. Από την άλλη το να έχεις τον Geoff Barrow να σε 'βρίζει' δημόσια στο twitter δεν μου φαίνεται και ό,τι καλύτερο. Πόσο μάλλον όταν ο καινούργιος δίσκος του Weeknd μοιάζει να έχει τους Portishead σαν τη βασική του αναφορά πλέον.
Αλλά πολύ πιθανό να μην έγραφα τίποτα για όλα αυτά αν ο δίσκος ήταν καλός. Δυστυχώς όμως δεν είναι. Το professional που ανοίγει το δίσκο μπαίνει λίγο μουδιασμένα. Και συνεχίζει έτσι μέχρι τα 2:30 όπου μπαίνει ένα sample από το Professional Loving της EMIKA το οποίο οδηγεί το κομμάτι από εκεί και πέρα. Δηλαδή, το sample δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος να το περιγράψεις. Μπαίνει το professional loving από εκεί και πέρα. Χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια ιδιοποίησης, επαναπροσδιορισμού, ή οποιαδήποτε από τις λογικές που κάνουν το sampling τόσο ενδιαφέρουσα πρακτική. Το professional loving είναι καταπληκτικό κομμάτι, ναι, και το μόνο που καταφέρνει να κάνει με την σχεδόν αυτούσια ύπαρξη του μέσα στο professional του Weeknd είναι να δείξει πόσο υπερτερεί τελικά. Παρόλα αυτά, αν αγνοήσεις αυτή τη λογική, είναι από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του δίσκου. Που όλο και περιμένεις να κάνει το μπαμ, αλλά αυτό δεν έρχεται ποτέ. Όπως για παράδειγμα το The Town που ακολουθεί: ξεκινάει με ένα πολύ όμορφο hook, το οποίο όμως δεν οδηγεί πουθενά· αφήνει υποσχέσεις που όμως τις ξεχνάει αμέσως. Μετά τα adaptation και love in the sky είναι τόσο μα τόσο αδιάφορα που τα ξεχνάς πριν καν τελειώσουν. Το Belong to the World που ακολουθεί σώζει λίγο την κατάσταση προσωρινά. Αλλά και πάλι σου είναι πλέον δύσκολο να μην σκεφτείς ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της αξίας του το παίρνει από αυτό το beat των Portishead, το οποίο είναι ρε γαμώτο και από τα πιο χαρακτηριστικά τους. Όταν σκέφτομαι το Third, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό ακριβώς το beat. Μου είναι δύσκολο να το δω υπό άλλη οπτική, όσο καλό και να είναι το Belong to the World. Άσε που και ο ίδιος ο Weeknd δεν προσπαθεί να το χρησιμοποιήσει με άλλο τρόπο. Να αναπαράξει την αίσθηση του Machine Gun προσπαθεί. Μετά έρχεται άλλο ένα αδιάφορο τραγούδι με το Live for μαζί με το φιλαράκι του τον Drake. Το Wanderlust που ακολουθεί, τουλάχιστον καταφέρνει να εκπλήξει. Όχι γιατί είναι ιδιαίτερα καλό βέβαια. Απλά είναι μάλλον το πρώτο upbeat κομμάτι που ηχογραφεί ο Weeknd. Σχεδόν χορευτικό. Αλλά και πάλι αδιάφορο. Στη συνέχεια το Kiss Land προσπαθεί πάλι να περισώσει ό,τι μπορεί, αλλά είναι και πάλι λίγο μέσα στο σύνολο. Το pretty είναι σαν να μην υπάρχει καθόλου, και ο δίσκος κλείνει με το Tears in the Rain, που τουλάχιστον καταφέρνει να αφήσει μία ωραία γεύση για το τέλος. Α, να σημειώσω ότι υπάρχει και η έκδοση με 2 bonus tracks, ένα από τα οποία είναι το Odd Look με τον Kavinsky, το οποίο δεν είναι κακό. Τουλάχιστον είναι μία πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή του τι θα μπορούσε να σημαίνει upbeat κομμάτι των Weeknd σε σχέση με το Wanderlust.
Συνοψίζοντας: ξεχάστε την όλη ιστορία με τα samples. Η ουσία είναι ότι ο ήχος του Weeknd έγινε ξαφνικά ουδέτερος και generic. Μπορεί σε μία προσπάθεια να απευθυνθεί σε περισσότερο κόσμο. Ή μπορεί απλά να κάηκε. Τέταρτος δίσκος μέσα σε 2 χρόνια είναι. Αλλά το αποτέλεσμα είναι τελικά αδιάφορο, κάτι που ταυτόχρονα κάνει τα αρνητικά στοιχεία να φαίνονται πολύ έντονα. Όπως για παράδειγμα τους πολύ συχνά ηλίθιους στίχους. Και δεν λέω, η φωνή του παραμένει υπέροχη· και υπάρχουν αρκετά όμορφα στοιχεία και σημεία στο δίσκο. Αλλά μάλλον δεν είναι αρκετά. Όχι μετά από τους δίσκους που έχουν προηγηθεί.

_

6.3

Those will burn: Professional, Kiss Land, Tears in the Rain

The Weeknd - Trilogy

The Weeknd Trilogy (XO, 2012)

Οκ, αυτό εδώ είναι αρκετά παλιό. Τα τρία mixtapes του Weeknd βγήκαν μέσα στο 2011. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν έγραψα ποτέ εδώ τίποτα (μοναδική εξαίρεση το comment σε αυτό εδώ το review) Το Trilogy ουσιαστικά μαζεύει τα τρία mixtapes (house of balloons, Thursday & Echoes of Silence) σε μία κανονική κυκλοφορία προσθέτοντας 3 κομμάτια (+ ένα απαλό remastering κατά το οποίο αφαιρέθηκαν και κάποια samples) και βγήκε κάπου προς το τέλος του '12. Είπα να γράψω τώρα παρ' όλα αυτά, πρώτον γιατί είναι δισκάρα, και δεύτερον γιατί από Σεπτέμβριο θα έχουμε τον καινούργιο δίσκο.
Θεωρητικά, είναι σχετικά εύκολο να περιγράψεις τον ήχο: Πολύ Portishead (και κυρίως το Third), κάτι από Tricky, η μουσική πρόταση του 808's and heartbreaks (παρεμπιπτόντως πρέπει κάποια στιγμή να επανορθώσω για αυτό το άθλιο review που είχα κάνει) και φυσικά πολύ r'n'b όσο αφορά τα φωνητικά. Απλά, όπως συμβαίνει συνήθως με τους καλούς δίσκους, το namedropping μάλλον τους αδικεί. Οι Weeknd έχουν ξεκάθαρα το δικό τους χαρακτήρα.
Ο οποίος χαρακτήρας μάλλον περιγράφεται καλύτερα από αυτή την κυκλοφορία που υπογραμμίζει ότι τα 3 mixtapes αποτελούν μέρος ενός ενιαίου συνόλου. Όχι μικρό project αν σκεφτείς ότι πρόκειται για περίπου 160 λεπτά μουσικής που κυκλοφόρησαν μέσα στην ίδια χρονιά. Ο κόσμος του Weeknd, αν και φαινομενικά μπορεί να δείχνει το αντίθετο, δεν είναι ούτε ιδιαίτερα εύκολος, ούτε ιδιαίτερα προσβάσιμος. Η φωνή του είναι τόσο πυκνή που στις πρώτες ακροάσεις μοιάζει να δημιουργεί ένα τείχος που δεν σε αφήνει να δεις παραπέρα. Όταν το ξεπεράσεις αυτό παρατηρείς αρχικά την υπέροχη μουσική που τη συνοδεύει (ο Illangelo που κάνει την παραγωγή στα περισσότερα κομμάτια αξίζει τουλάχιστον όσα credits και ο ίδιος ο Weeknd). Στην συνέχεια αρχίζεις και προσέχεις τους στίχους που έρχονται σε άμεση αντίθεση με τη μουσική και τη φωνητική ερμηνεία: Σχεδόν νιχιλιστικοί, καταφέρνουν να μεταφέρουν μία εγγενή αίσθηση απόγνωσης, μία έλλειψη νοήματος και το κενό που υπάρχει στη θέση του. Το σεξ και οι διαφόρων ειδών ουσίες (και κυρίως ο συνδυασμός τους) κυριαρχούν παντού και ζωγραφίζουν με τα πιο έντονα χρώματα ένα κόσμο θολό και παρηκμασμένο. Το αποτέλεσμα του συνδυασμού είναι ταυτόχρονα γοητευτικό και απωθητικό, ένα όνειρο που γίνεται εφιάλτης και αντίστροφα.
Ο πήχης τέθηκε από τον ίδιο τον Weeknd πολύ ψηλά. Οπότε επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια. Αλλά ανεξάρτητα από το αν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει με τις επερχόμενες δουλειές του η τριλογία έχει ήδη νομίζω γίνει σημείο αναφοράς για τη μουσική των '10ς.

_

9.0

Those will burn: House of Balloons/Glass Table Girl, Wicked Games, Coming Down, Lonely Star, The Birds pt 1, Initiation, Same old Song, κτλ, κτλ, κτλ