12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες - bandcamp

Κινδυνεύοντας να μας κατηγορήσουν ότι τα παίρνουμε από την Inner Ear. Αλλά δεν φταίω εγώ που μαζεύουν ότι καλό κυκλοφορεί. Ακούμε τον δίσκο "12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες" by Τα Παιδιά Της Παλαιότητας.   Το νέο του σχήμα του  Π.Ε. Δημητριάδη των Κόρε.Ύδρο. 

Και ένα πρώτο σχόλιο: Όμορφο, αλλά δεν το λες και έκπληξη. Κάτι  σε demo Κόρε. Ύδρο μου κάνει.

Νυκτερινή Διερώτηση.

Είναι κάμποσοι δίσκοι για τους οποίους ετοιμαζόμουν να γράψω τον τελευταίο καιρό. Και όλα πήγαιναν σχετικά καλά μέχρι που ο bo(m)bbieR με ανάγκασε να ξανακούσω με προσοχή τον καινούργιο δίσκο των κορε. ύδρο. Κάπου εκεί το πράγμα χάλασε.
_

Στον κεραυνοβόλο έρωτα δεν πιστεύω. Ή καλύτερα, πιστεύω ότι είναι κάτι ιδιαίτερα επιφανειακό· η προβολή του εγώ μας στο άλλο, η αναγνώριση δικών μας στοιχείων σε αυτό. Οπότε μπορείς εν δυνάμει να ερωτευτείς κεραυνοβόλα οποιονδήποτε, αν αυτό είναι που επιζητάς. Λίγο-πολύ αυτό που ο άγνωστος σε μας είχε πει στον Bryan MacLean "You know that I could be in love with almost everyone".
_

Τους κόρε. ύδρο. τους συμπαθούσα. Η φτηνή ποπ για την ελίτ μου άρεσε πολύ. Το άλλη μία νύχτα σύγχυσης και γέλιου πίστευα ότι είχε τα συστατικά μοναδικού κομματιού. Το χιούμορ τους το έβρισκα έξυπνο. Η πικρή γεύση μετά το πρώτο 1,5 λεπτό ένοιωθα να απογειώνεται στα ουράνια. Ο στίχος "γιατί το χέρι μου απόψε ως τα νύχια μου πονάει" μου έστελνε πάντα ανατριχίλες. Σε γενικές γραμμές αυτά. Όχι πολλά μάλλον. Σίγουρα όχι κεραυνοβόλα.
_

Αλλά απ' ό,τι φαίνεται ήταν αρκετά για να μπουν μέσα μου και να αρχίσουν να δουλεύουν. Και κάπως έτσι βρίσκομαι τώρα, εδώ και 20 μέρες να ακούω χωρίς διακοπή τις Απλές Ασκήσεις στον Υπαρξισμό στο αυτοκίνητο, την φτηνή ποπ στο mp3 player και το 78 στο σπίτι. Και να μην μπορώ να πιστέψω το πόσο όμορφοι είναι. Δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι είναι αποτέλεσμα πολύ δουλειάς, κόπου και αγάπης. Ούτε το ότι έχουν χίλιες αναφορές σε αγαπημένα πράγματα. Ούτε απλά γιατί κλείνουν το μάτι στην φτηνή ελληνική ποπ του τέλους των '80s αρχές '90s (mr bo(m)bbieR, μία ένσταση μονο, ο χωριστός βίος δεν είναι το κομμάτι που δεν έγραψε ποτέ ο Μικρούτσικος, είναι αυτό που δεν μπόρεσε να γράψει ο Καρβέλας). Ούτε καν επειδή ανήκουμε στην ίδια γενιά και έχουμε παρόμοιες αναφορές. Οι κόρε. ύδρο. είναι τελικά μία ωδή στη διαφορετικότητα. Η απόλυτη κατάφαση σε αυτήν. Σαν να μην τους νοιάζει τίποτα, γράφουν αυτό που τους βγαίνει κάθε φορά. Αυτό είναι που ενώνει όλα τα υπόλοιπα.
_

Και έτσι έφτασα να τους λατρεύω. Τα καλά φυσικά, αλλά και τα άσκημά τους, γιατί πλέον, μετά από τόσα χρόνια τα γνωρίζω και αυτά. Ίσως να τα είχα δει και πρώτα αυτά. Με ψιλο-εκνευρίζει όταν προσπαθούν να γίνουν 'indie' ντε και καλά, όπως στην παλαιότητα για παράδειγμα, αλλά πάλι ξέρω ότι είναι χαρακτηριστικό κόρε. ύδρο. και αυτό, και τελικά καταλήγει να μου αρέσει για αυτόν ακριβώς το λόγο. Όταν είδα στο youtube το κλείσιμο της συναυλίας τους στο gagarin, βούρκωσα. Αυτά. Κάπως έτσι μάλλον δουλεύει η αγάπη. Αργά και ουσιαστικά.

Κόρε Ύδρο - Gagarin205 - 19.05.13

Κι ενώ ήταν στην πόλη και οι girls names, οι death grips αλλά και οι fucked up αποφάσισα να κατέβω προς το gagarin για να δω τους Κόρε Ύδρο....Μεγάλη απόφαση και πάρα πολύ σωστή.

Πριν 3 χρόνια, πάλι στο gagarin, είχα παρακολουθήσει για πρώτη φορά τα παληκάρια και είχα μαγευτεί. 

Έτσι μετά το πολύ όμορφο φετινό δίσκο σκεφτόμουν αν είναι δυνατό, να κάνουν μια συναυλία καλύτερη από την προηγούμενη.

Και έκαναν. 

Και εύκολα.

Η συναυλία ξεκίνησε λίγο παγωμένα  και έτσι τα δύο πρώτα τραγούδια (αν θυμάμαι καλά οι "τέκτονες", και "τα βράδια της κρίσης") ακούγονταν λίγο απόμακρα..όμως ξαφνικά στο "ποτέ δεν ήμουν μόνος τελικά" το πράγμα έστρωσε...και δεν ξαναχάλασε...μέχρι το τέλος...

Δεν θυμάμαι την σειρά των τραγουδιών αλλά θυμάμαι πολύ καλά τη Πρωινή Διερώτηση και το 1.000.000 χειμώνες όπου έσκαγαν και οι τελευταίοι που μιλούσαν για να ακούσουν...όπως και στο άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου όπου έγινε πραγματικά ο κακός χαμός.

Θυμάμαι καλά τη δεύτερη φορά που έπαιξαν τα βράδια της κρίσης και ήταν

Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Α...θυμάμαι τους "εραστές του τίποτα" και το "καμιά χριστινά"...θυμάμαι τον "Σατανά της γειτονιάς" και την "παλαιότητα" , θυμάμαι να λείπει το "χωρίς επίκληση"...

θυμάμαι πολλά χωρίς να κρατάω σημειώσεις, χωρίς να προσπαθώ να σκεφτώ το πως και γιατί...

θυμάμαι τα stage diving (ακόμα κι από ανθρώπους που δεν το περιμένεις)...θυμάμαι τον "χωριστό βίο"

θυμάμαι να σκέφτομαι στο τέλος πως ο νέος δίσκος δοκιμάστηκε και στο live και πέτυχε...ενσωματώθηκε και είναι πια κομμάτι τους...σαν από παλιά...

οι κόρε ύδρο κάνουν απλά συναυλίες γιατί γουστάρουν. Γουστάρουν να παίζουν τα τραγούδια τους και γουστάρουν να έχουν την επαφή με το κοίνο (το είδαμε και στο τέλος με το πανέμορφο μουσικό αχταρμά του "μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου")...μια φορά στα τρία χρόνια θα μου πεις...αλλά ναι, μια φορά στα τρία χρόνια και τους περιμένεις πως και πως....

το χτεσινό βράδυ θα μου μεινει αξέχαστο (μέχρι το επόμενο ελπίζω) γιατί ένοιωσα γεμάτος. Γιατί κάθε φορά που τους ακούω θέλω να τρέξω σπίτι και να ξαναβάλω έναν έναν τους δίσκους από την αρχή.

(worker 11811) και από εμένα που ζηλεύω και θα ήθελα να ήμουν εκεί:

Κόρε Ύδρο - Απλές Ασκήσεις στον Υπαρξισμό

Κόρε Ύδρο Απλές Ασκήσεις στον Υπαρξισμό (Inner Ear, 2013)

Είναι λεπτή η γραμμή που πατούν οι ΚΥ. Αυτό γίνεται γιατί προσπαθούν να χωρέσουν μέσα στην ποίηση τους την καθημερινότητα, με ένα τρόπο που το έκανε πετυχημένα ο σαββόπουλος το '70 και το '80.
Στην πρώτη ακρόαση με πείραξε αρκετά η αναφορά σε κρίση, σε κλισέ ατάκες όπως λεφτά υπάρχουν ή μαζί τα φάγαμε...Με ζόριζε η συνυπαρξη τους με εξαιρετικές ερμηνείες και στίχους. ο δρόμος μου για σένα πχ είναι γραμμένο με αφορμή την υπόθεση του Τσάκα και του πρίγκιπα...ή μήπως όχι???

Ανάλογα λοιπόν με το κλικ (που θα γίνει τελικά) και τον χρόνο που θα πάρει να ακουστεί, ο δίσκος γίνεται κάθε λεπτό και καλύτερος.

Είναι γαμώτο ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ και στοιχειώνει σιγά σιγά, τα βράδια, τα κακοξυπνημένα πρωινά.
Γίνεται μια εμμονική συνήθεια όπως ακριβώς και οι παλιότεροι δίσκοι... γιατί είναι πανέμορφος.

Η εξαιρετική μουσική του "όταν έρχονται οι τέκτονες" δίνει την θέση τους στα "βράδια της κρίσης". Εκεί μέσα βρίσκουμε και όλα τα υλικά που θα ακολουθήσουν. Από τον Σαββόπουλο στον Αγγελάκα κι από κει στη κλασσική θεματολογία των Κόρε Ύδρο με εξαιρετικα στιχάκια και μια πανέμορφη μελωδία.

Άλλοτε κρυμμένος, κι άλλοτε ξεδιάντρωπα μπρουταλιστικός ο πολιτικός λόγος τους ξετυλίγεται σαν το ημερολόγιο ενός τρελού, μέσα σε έρωτες, κρίσεις, ομφαλοσκοπήσεις, χαρές και λύπες.

Ο χωριστός βίος έρχεται μετά το "ποτέ δεν ήμουν μόνος τελικά" και μας προσφέρει μια απίστευτη, σχεδόν μαγευτική μουσική (θα μπορούσε να την είχε γράψει στα 80ς ο μικρούτσικός, αν είχε τα αρχίδια) και στίχους κολλητικούς μέχρι το τέλος.
Φυσικά και δεν φοβούνται να ακολουθήσουν την μανιέρα τους φτιάχνοντας μια μπαλάντα που στιχουργικά αναμετράται με την καθημερινότητα σε ένα amyywinehouse-ικό παραλλήρημα...(ο δρόμος μου για σένα) αλλά και ένα ασυνήθιστο για αυτούς μελωδικό παιχνίδι (χάδια).

ο δίσκος κάνει ένα διάλλειμα με το "μια ανοιχτή πληγή" γιατί μοιάζει ασύνδετο και λίγο παράταιρο σε σχέση με το τι ακολούθησε αλλά και το τι ακολουθεί...: πένθος για το τέλος του καλοκαιριού και ο σατανάς της γειτονιάς....

Τα 3 τελευταία κομμάτια (συμφιλίωση, παλαιότητα και τραγούδι με ανάστροφο μήνυμα) κλείνουν ιδανικά τον δίσκο, παρουσιάζοντας κομμάτια από το γενικότερο παζλ των ΚΥ. Αναφορές, εικόνες και  κρυφές μελωδίες ξαναπαρουσιάζονται. Σκέφτομαι πως ο δίσκος δεν σε αφήνει λεπτο, να πάρεις ανάσα....(εκτός από το ανοιχτή πληγή είπαμε..)...

Δεν ξέρω κατά πόσο είμαι αντικειμενικός όταν πρόκειται για τους ΚΥ αλλά ο δίσκος κάθε φορά γίνεται και καλύτερος. Κάθε φορά κερδίζεις και ένα καινούργιο στίχο, μια εικόνα που είχες χάσει στην προηγούμενη ακρόαση...

θα γράψω κάτι που έγραψα και πριν...:

Είναι γαμώτο ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ και στοιχειώνει σιγά σιγά, τα βράδια, τα κακοξυπνημένα πρωινά.

Γίνεται μια εμμονική συνήθεια όπως ακριβώς και οι παλιότεροι δίσκοι... γιατί είναι πανέμορφος.

είναι άνοιξη..

_

9.8

Those will burn: Τα βράδια της κρίσης, χωριστός βίος, Τραγούδι με ανάστροφο μήνυμα, ο σατανάς της γειτονιάς σου

Κόρε Ύδρο/Electric Litany - Gagarin 205 - 14.05.2010

Οι electric Litany δεν μου αρέσουν, ο δίσκος τους μου φάνηκε βαρετός και τρομερά προβλέψιμος(την πρώτη φορά κοιμήθηκα!!!). Στο live να πω την αλήθεια βαρέθηκα περισσότερο από ότι στο δίσκο-μου φάνηκε και κακός ο ήχος αλλά μπορεί να ήταν περισσότερο προσωπική παρατήρηση παρά αντικειμενική και το μόνο κομμάτι που άξιζε ήταν αυτό που αρχίζει με τη σονάτα...Οφείλω να ομολογήσω όμως πως αρκετός κόσμος είχε έρθει για αυτούς και φάνηκε να γουστάρει...

Αφού τελειώσαν, ανέβηκαν στη σκηνή οι κόρε ύδρο, δεν τους είχα δει ποτέ και είχα ακούσει για τα live τους τα καλύτερα. Οι δύο τελευταίοι δίσκοι ήταν τρομερή αποκάλυψη για μένα (ειδικότερα το "φθηνή ποπ").ετοίμαζαν τα όργανα έχοντας για backround το hidden track (αχ τζένη) από τα "παιδιά του '78" Το πρώτο κόμματι δεν το θυμάμαι, αλλά ο κόσμος άρχισε να ζεσταίνεται ήδη από το 2ο το "Π+Μ = Κ-Μ" ακολούθησε το "Τελευταίο (μας) καλοκαίρι" με τον Παντελή να ανοίγει -σαν άλλος Σάκης - το πουκάμισο (αφού είχε βγάλει την καπαρτίνα του πριν από λίγα λεπτά), "πικρή γεύση" και "εδώ μιλάνε για λατρεία" συμπλήρωσε μια συνεχόμενη τετράδα από τον τελευταίο δίσκο τους ο οποίος έτυχε μεγάλης αποδοχής από το κόσμο.

Από εκεί και πέρα έχασα και σειρά τραγουδιών και το πάτωμα κάτω από τα πόδια μου...Μέσα σε λίγα τραγούδια κατάφεραν να με ρουφήξουν σε μια δίνη -την ίδια που είχα νοιώσει όταν άκουσα τον φθηνή ποπ...ο παντελής ξυπόλητος και χωρίς πουκάμισο κάνοντας το πρώτο του stage diving κατάφερε να με κάνει να δω την πιο σουρεαλιστική σκηνή σε συναυλία...Στο "χωρίς επίκληση" είδα το "γκαγκαρο-αφεντικό" να χορεύει ζεϊμπέκικο, να σηκώνει ποτήρι μπύρας με το στόμα από το πάτωμα και να το χαίρεται όσο τίποτα.. Δεν μπορείς παρά να χαμογελάς από χαρά.

Ακούστηκε νομίζω όλος ο τελευταίος δίσκος - δεν θυμάμαι να άκουσα το "Μόνο Έγκλημα" και έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάω σχεδόν όλα τα τραγούδια με ένα χαζοχαμόγελο ευτυχισμένου ανθρώπου. Το συγκρότημα αρκετά δεμένο με αποτελούμενο από 9-10 άτομα φάνηκαν να το γουστάρουν και να παίζουν δίνοντας πολύ ενέργεια. Για τον Παντελή δεν έχω να πω πολλά. Είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ παίζει με τα (στα) όρια του cult. Σημείο κλειδί η διασκευή του "χαμένο νησί" (έτσι νομίζω το λένε) του Αντρέα Μικρούτσικου και η ένωση του με το "άλλη μια νύχτα σύγχυσης και πάθους"...ΤΕΛΕΙΟ.

Συνολικά μετά από 3 stage divings, ancore σπάσιμο μιας κιθάρας, 2 ωρών και πολλών τραγουδιών φύγαμε. Προσπαθούσα να σκεφτώ ποιό ελληνικό συγκρότημα μπορεί να κάνει τέτοιου είδους συναυλίας. Οι επισκέπτες με τον Αγγελάκα και τέρμα.

Οι στίχοι των Κόρε Ύδρο είναι εν αντίθεσή πχ με των Νοβα ή του The boy είναι έντονα "όχι αστικοί" έχοντας έντονη την μυρωδιά από ρομαντισμό και σουρεαλισμό (κυριολεκτικά). Αυτό τους δίνει την δυνατότητα να αναμοχλεύουν μνήμες από την παιδική ηλικία και να στις σερβίρουν ζεστές ζεστές, ειδικότερα σε κάτι νύχτες σαν τις χτεσινές....

Best of decade (οι μπάντες επιλέγουν)

Ζητήσαμε σε κάποια απο τα αγαπημένα μας ελληνικά γκρουπ να επιλέξουν τα άλμπουμ που τους στιγμάτισαν απο τα "noughties" (προτιμότερο απο "zeroes"). Οι περισσότεροι δέχτηκαν πρόθυμα, κάποιοι δεν μπήκαν στο κόπο να απαντήσουν καν και κάποιοι το βρήκαν μάταιο κι ανώφελο (δεν τρελαινόμαστε όλοι με τις λίστες, απόλυτα δεκτό).
Α μη τι άλλο έχει αρκετό ενδιαφέρον γιατι με μια πιο διερευνητική ματιά διακρίνουμε κάποιες επιρροές τους, λύνονται απορίες για ενίοτε ηχητικούς προσανατολισμούς, προλογίζονται εμμέσως πιθανές μελλοντικές αναφορές και σε άλλες περιπτώσεις δημιουργούνται απορίες τύπου "μα πως μπορει, δεν έχει καμία σχέση!". Μαζί με τα παραπάνω προσθέστε και το ενδεχόμενο του να μη σημαίνει τίποτα η εκάστοτε επιλογή, κάποιες φορές ίσως έχεις την ανάγκη να ακούς πράγματα διαφορετικά απο αυτά που δημιουργείς.
Τέλος, κάπως έτσι κλείνει για το One will burn ο κύκλος των λιστών για φέτος, άντε και του χρόνου!

Κόρε Ύδρο:










K.Y Αμύγδαλος:
20. Bjork – Vespertine (2001)
19. Broken Social Scene – You Forgot It In People (2002)
18. Antony & The Johnson – I Am A Bird Now (2005)
17. Portishead – Third (2008)
16. LCD Soundsystem – LCD Soundsystem (2005)
15. Brian Wilson – Smile (2004)
14. Radiohead – Kid A (2000)
13. The Knife – Silent Shout (2006)
12. Air France – No Way Down (2008)
11. Destroyer – Your Blues (2004)
10. The xx – The xx (2009)
9. Burial – Untrue (2007)
8. Jens Lekman – You’re So Silent, Jens (2005)
7. The Avalanches – Since I Left You (2001)
6. Sigur Rós - Ágætis Byrjun (2000)
5. Interpol – Turn On The Bright Lights (2002)
4. M83 – Before The Dawn Heals us (2005)
3. Junior Boys – Last Exit (2004)
2. Arcade Fire – Funeral (2004)
1. Daft Punk – Discovery (2001)

Π.Ε. Δημητριάδης:
20. MADVILLAIN - Madvillainy
19. ISLANDS - Return to the Sea
18. NICK CAVE & THE BAD SEEDS - Dig!!! Lazarus Dig!!!
17. FLEET FOXES - Fleet Foxes
16. WOLF PARADE - Apologies to the Queen Mary
15. INTERPOL - Antics
14. RADIOHEAD - Hail to the Thief
13. THE STROKES - Is This It
12. THE NATIONAL - Boxer
11. FENNESZ - Endless Summer
10. SUNSET RUBDOWN - Shut Up I Am Dreaming
09. WILCO - Yankee Hotel Foxtrot
08. THE FIERY FURNACES - Blueberry Boat
07. …AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD - Source Tags & Codes
06. BROKEN SOCIAL SCENE - You Forgot It in People
05. THE WRENS - The Meadowlands
04. SUFJAN STEVENS - Illinois
03. THE ARCADE FIRE - Funeral
02. THE MICROPHONES - The Glow, Pt, 2
01. INTERPOL - Turn on the Bright Lights

Abbie Gale:








5. Yann Tiersen:Goodbye Lenin Ost
4. U2:all that you can leave behind
3. Arctic monkeys: favourite worst nightmare
2. Blonde redhead:misery is a butterfly
1. Radiohead:Hail to the thief, In rainbows

Film:












Interpol - Turn on the bright lights
Arcade Fire - Funeral
Sigur ors - ágætis byrjun
Portishead - Third
PJ Harvey - Sories from the City, stories from the Sea
Blonde Redhead - 23
Blur - Think Tank
Antony & The Jonsons - I am a bird now
Radiohead - Kid A

*Smashing Pumpkins - Adore (αυτό το άλμπουμ είχε κάποιο πρόβλημα με το χρόνο.
Πρέπει να είχε κυκλοφορήσει σίγουρα στα 00's όταν το ακούγαμε το '98)

Flakes:










Stam:
Muse - Origin Of Symmetry (2001)
Radiohead - Amnesiac (2001)
The Strokes - Is This It (2001)
Interpol - Turn On The Bright Lights (2002)
Radiohead - Hail To The Thief (2003)
The White Stripes - Elephant (2003)
Franz Ferdinand - Franz Ferdinand (2004)
Bloc Party - Silent Alarm (2005)
Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not (2006)
Foals - Antidotes (2008)

Yodashe:
1.Radiohead//Kid A (2000)
2.The Strokes//Is This It (2001)
3.Interpol//Turn on the Bright Lights (2002)
4.Yeah Yeah Yeah's//Fever To Tell (2003)
5.Bjork//Medúlla (2004)
6.Bloc Party//Silent Alarm (2005)
7.Γ. Αγγελάκας / Ν. Βελιώτης Ανάσες των Λύκων(2005)
8. Sigur Ros – Takk (2005)
9.TVOTR//Return to Cookie Mountain (2006)
10. Arctic Monkeys – Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not (2006)
11.Thom Yorke//The Eraser (2006)
12.Mogwai//Mr Beast (2006)
13.Klaxons – Myths Of The Near Future
14.Bon Iver//For Emma, Forever Ago (2007 i 2008)
15.Foals//Antidotes (2008)
16. Flo //Lungs (2009)
17. RP//Flood(2001)
18. TVOTR//Desperate Youth, Blood Thirsty Babes (2004)
19. Γ. Αγγελάκας και οι Επισκέπτες Από εδώ και πάνω(2005)
20. Radiohead// In Rainbows (2007)

Jarvis:
10.Kid A -Radiohead (2000)
9.Silent Alarm-Bloc Party(2005)
8.Turn on The Bright Lights-Interpol (2001)
7.For Emma,Forever Go-Bon Iver (2007)
6.Is this it?-Strokes (2001)
5.Favourite Worst Nightmare-Arctic Monkeys (2007)
4.Sigur Rós: Ágætis Byrjun (2000)
3.Embryonic-The Flaming Lips (2009)
2.Funeral-Arcade Fire (2004)
1.Hot Fuss-The Killers (2004)

Raining Pleasure:









Radiohead : Kid A / Amnesiac / Hail to the thief / In rainbows
Thom Yorke : The Eraser
Arcade Fire : Funeral
Beth Gibbons & Rustin Man : Out of Season
Susumu Yokota : Symbol
The Sleepy Jackson : Lovers
Tv On The Radio : Return to Cookie Mountain
Scissor Sisters : Scissor Sisters
The last shadow puppets : The Age of the Understatement
Arctic Monkeys : Whatever People Say I Am, That's What I'm Not / Favorite worst nightmare
Johnny Cash : American IV:The Man Comes Around
Blonde Redhead : Misery Is a Butterfly
Anchor and Braille : Felt
The Chap : Mega Breakfast
Sonic Youth : The Eternal
Micachu : Jewellery
U2 : How To Dismantle an Atomic Bomb
Grizly Bear : Veckatimest
Morrissey : You Are The Quarry
Bright Eyes : Lifted or The Story Is in the Soil, Keep Your Ear to the Ground
Black Rebel Motorcycle Club : B.R.M.C.
Encardia : Agapi mou fidella / Το παραμύθι της ταραντούλας
Burial : Untrue
Antony & the Johnsons : I am a bird now
Grinderman : Grinderman
Sufjan Stevens : Illinoise
George Michael : Patience
Portishead : Three
The Cinematic Orchestra : Ma fleur
Coco Rosie : Noah's ark
Just Jack : Overtones
Pet Shop Boys : Release
Peter Gabriel : Up
Vampire weekend : Vampire weekend
The Dirty Projectors : Rise Above / Bitte Orca

Alberto Iglesias : La mala educacion OST
Massive Attack : Danny the dog OST
Yann Tiersen : Goodbye Lennin OST

Digital riot:







10.The Knife - Silent Shout: an audiovisual expirience
9.White Stripes - White Blood Cells
8.Primal Scream - XTRMNTR
7.Radiohead - Amnesiac
6.Arcade Fire - Funeral
5.Daft Punk - Alive
4.Pj Harvey - Stories from the city, stories from the sea
3.Radiohead - Kid A
2.Soulwax - Nite Versions
1.Justice - Cross

The Boy:










10.200km in the wrong lane by t.a.T.U (2002)
9.the funeral by arcade fire (2005)
8.souljacker by eels (2001
7.solo piano by gonzales (2004)
6.just ask the lonely by omar s(2005)
5.third by portishead (2008)
4.kid a by radiohead (2000)
3.american 4:the man comes around by johnny cash (2002)
2.lateralus by tool (2001)
1.the mess we made by matt elliott (2003)

GardenBox:










dNtel - Life is full of possibilities
Wolf Eyes & Prurient - Warriors
Pan Sonic - Kesto
Low - The Great destroyer
God Speed you black emperor - Lift yr. skinny fists like antennas to heaven
Ellen allien & Aparat - Orchesta bubbles
Jesu - Jesu
Isis - Panopitcon
Mouse on mars - Idiology
System of a down - Toxicity
The strokes - Is this it
Radiohead - Kid A
Primal Scream - Xtrmntr
A perfect circle - 13th step
Tool - lateralus
Bad religion - Process of belief / New Maps Of Hell / The Empire strikes first
Imogene heap speak for your self
Cinematic Orchestra My Fleur
AFX - Analord
Underworld - A thousand Days Off
Queens of the stone age - Songs for the deaf
Porcupine tree - in absentia
Blackfield - Blackfield II
Four Tet - Rounds
Dexter Jones Circus Orchestra - s/t
Daft Punk - Discovery
Eminem - The Marshall Mathers
Ryuichi Sakamoto - Chasm
Burial - Untrue
Medeski,Martin & Wood - End of the world party
Lamb - What sound
Amon Tobin - Splinter Cell Chaos Theory soundtrack
Bruno Sanfilippo - Intro

End of the '00s: The Greeks

2000 – 2009. Δέκα χρόνια είναι πολλά. Κι όμως πέρασαν και (το ξέρω είναι κοινότυπο) ούτε το καταλάβαμε. Πάντως το διασκεδάσαμε – στις περισσότερες περιπτώσεις τουλάχιστον. Και συνήθως το διασκεδάζαμε παρέα με πολύ μουσική. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε μία σειρά από posts που θα έχουν ως θέμα τη δεκαετία που μας πέρασε. Ναι, σωστά το καταλάβατε, για λίστες μιλάμε. Το ξέρω, και αυτό κοινότυπο είναι, αλλά έχουν πλάκα, και σε βοηθούν να θυμάσαι (και να νοσταλγείς αν θέλεις). Εξάλλου τέτοιες λίστες δεν θα τις βρείτε αλλού. Ξεκινάμε λοιπόν με μία λίστα με τους 20 πιο σημαντικούς ελληνικούς δίσκους τις τελευταίας δεκαετίας. Η σειρά είναι ενδεικτική και απλά αντιπροσωπεύει τις δικές μας σκέψεις. Enjoy.

	Σωκράτης Μάλαμας Ένα(2000)
	Το έντεχνο το σιχαίνομαι τόσο σα λέξη όσο και σα νοοτροπία αλλά δεν μπορεί κανείς να κλείσει τα αυτιά στον δίσκο αυτό….Τόσο οι στίχοι όσο και η μουσική έδωσαν μαζί με τον Θανάση το τελευταίο φιλί στο πεθαμένο πια έντεχνο….

	Mikro Tronik*plasma(2003)
	Pop electro χαρά από τους Σαλονικιούς. Γιατί χαράξαν τη γραμμή που ακολούθησαν πάρα πολλοί και ενώ αντέγραψαν τόσο πολλούς ήταν αρκετά ειλικρινείς με όλους και όλα.

	The Earthbound The Brotherhood of the Dogs(2004)
	Λίγα λόγια πολύ μουσική – σερφ κιθάρες, ντεζερτ ροκ και ροκ εντ ρολ. Καλύτερο απ’ όλα όσα έχουν βγάλει νομίζω.

	Ρόδες Στη γιορτή της Φαντασίας(2005)
	Ο πρώτος δίσκος που πήρε όλα τα καλά της ανεξάρτητης σκηνής, της DIY, και έκανε ένα δίσκο πέρα από κάθε μιζέρια…ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ.. δεν ανακάλυψε τον τροχό αλλά τα χαρούμενα παιδιά που κρύβουμε μέσα μας.

	Μονικα Avatar(2008)
	Γιατί ακόμα και να σε κάνουν με το ζόρι μεηνστρημ μπορείς να αποδεικνύεις την ποιότητα που διαθέτεις με το τσουβάλι και να γράφεις μουσικάρα….έπαιξε από ψαγμένους εναλλακτικούς dj μέχρι και club…

	Fantastikoi Hxoi Κυρίαρχοι του σύμπαντος(2008)
	Samples από παντού, σαν να περνάει η μουσική ζωή σου σε ταινία. Δίσκος χρυσάφι, free και ανεκτίμητος. Beats and pieces….

	Socos and the Live Project Band Kafka(2007)
	Γιατί είναι ο πιο περίεργος ήχος που έρχεται από τα παλιά….ακόμα σολάρουν οι ηλεκτρικές κιθάρες??? κι όμως ναι. Γιατί σου μαθαίνουν πώς να κάνεις ένα δύσκολο δίσκο προσβάσιμο…

	Παύλος Παυλίδης and the B-Movies Live Στο Θέατρο Απόλλων, Σύρος, 22 & 23.3.08(2008)
	Γιατί πήρε τους δίσκους του, κι έκανε ένα γλυκό και ρομαντικό δίσκο χωρίς να μειώσει την ποιότητα και χωρίς να χρησιμοποιήσει νιαουρίσματα και βλακείες. Γιατί οι διασκευές του ξεπερνούν και τα αυθεντικά. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερο ελληνικό live ηχογραφημένο μες την 10ετία!

	GardenBox The Last resort(2005)
	Γιατί όταν ψάχνεις ένα urban soundtrack το βρίσκεις εδώ. Γιατί το Last resort φέρνει την μουσική στην πόλη και το ανάποδο. Γιατί το ποστ ροκ τους μπλέκεται με την ελεκτρονική μουσική και γίνεται μαγευτικό…

	Γ. Αγγελάκας / Ν. Βελιώτης Ανάσες των Λύκων(2005)
	Για την ανατριχίλα που νοιώθεις όταν τρίζουν όλα μέσα σου. Γιατί οι λέξεις σε βαρένουν, γιατί φοβάσαι να τον ακούσεις. Γιατί μπορεί να είναι λίγο χειρότερος από το «υπέροχο τίποτα» αλλά η μουσική του είναι απίστευτη.

	Xaxakes Casanova(2000)
	Ελληνικό Glam Rock γιατί έτσι πρέπει…και γιατί η dream pop δεν μελαγχολεί αλλά χαροποιεί…και γιατί μετά νοιώθεις και γαμώ τους casanoves….

	Μ. Δέλτα / Τάνια Τσανακλίδου Το χρώμα της μέρας(2001)
	Γιατί θυμίζει παλιά μεγαλεία του Μ. Δέλτα με την παρέα του και αίσθηση πειραματισμού με την γυναικεία φωνή. Γιατί έχει απ’όλα. Από trip hop μέχρι «έντεχνους πειραματισμούς».

	Film Angel-B(2006)
	Γιατί είναι μια από τις πιο ολοκληρωμένες ελληνικές κυκλοφορίες. Γιατί είχαν μια απίστευτη φωνάρα να τραγουδά και γιατί είναι τόσο σκοτεινοί και όμορφοι όσο και συναισθηματικοί.

	The Boy Please make me dance(2009)
	Γιατί και στο χείλος της δεκαετίας όταν σου μπήγουν το μαχαίρι το αναγνωρίζεις…

	Closer Suddenly Comes…(2000)
	Γιατί απλά γίνεται δίσκαρος λεπτό με το λεπτό. Ειδικά όταν σε βαράει το παραμορφωμένο βιολί. Φωνές, κιθάρες, σιγά σιγά κάποιοι μαθαίνουν μια lo-fi αισθητική.

	Γ. Αγγελάκας και οι Επισκέπτες Από εδώ και πάνω(2005)
	Όταν παύει να το παίζει τραγικός ποιητής, μπορεί να γίνει τόσο δωρικός στους στίχους του και τόσο διαχρονικός στους ήχους του.

	Raining Pleasure Flood(2001)
	Έκαναν σε όλους γνωστό πως γίνεται ξενόγλωσση ποπ να την ακούει όλος ο κόσμος. Γιατί μερικοί τους μπέρδευαν με ξενους. Γιατί είχαν attitude (με την πολύ καλή έννοια) και γιατί ήταν είναι και θα είναι οι έλληνες radiohead, εδώ στον καλύτερο δίσκο τους!

	Κ.Βητα Άγρια Χλόη(2004)
	Γιατί ήταν καλύτερο και από το «για σένα με αγάπη» και το «Θήτα» και το «movement» και το «transformation» που ήταν όλοι απίστευτοι δίσκοι. Γιατί τον ακούς μέχρι να λειώσει.

	Κόρε Ύδρο Φτηνή ποπ για την ελίτ(2005)
	Ίσως είναι ο δίσκος που συναισθηματικά σου ανοίγει μια τρύπα και χωρίς να το καταλάβεις σου πετάει μέσα ότι ζητήσεις. Ιδιόμορφος όσο και ενοχλητικός. Απίστευτος όσο και μαγικός.

	Θανάσης Παπακωνσταντίνου Βραχνός Προφήτης(2000)
	Επίτέλους βρέθηκε κάποιος που, επειδή δεν ντρέπεται για την παράδοση του, την χρησιμοποιεί χωρίς κανένα κόμπλεξ και γίνεται ο πρώτος έλληνας που ρίχνει μια κλωτσιά στον καθοπρεπισμό του έντεχνου και φτιάχνει tomwaitsικά τραγούδια φτιαγμένα με ελληνικής παραγωγής υλικά…ναι, φυτρώνουν σε κάθε κήπο!. Ίσως ο μοναδικός δίσκος που στο είδος του δημιούργησε το μεγαλύτερο ρήγμα.

Κόρε Ύδρο - Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του '78

Κόρε Ύδρο Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του '78 (Capitol music/EMI,2009)

Tο "Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του '78" είναι η άνοιξη, είναι η βόλτα την "εβδομάδα των παθών" κάτω από ανθισμένες μυγδαλιές, είναι ότι πεθύμησες από τα παιδικά σου χρόνια, το χέρι που κράτουσες στο δημοτικό.
Θεματικά συνεχίζουν από εκεί που τελειώσαν το 2006-2007 με την φτηνή ποπ. Τραγούδια για χαλασμένες σχέσεις, οικογένεια, φιλίες, για αυτούς που μας πληγώσαν, αυτούς που μας κάναν να γελάσουμε, με σκληρούς κι άλλωτε χιουμοριστικούς στίχους με μελωδίες που παραπέμπουν κάπου στα '70 μπολιασμένες από -όπως αναφέρει πολύ σωστά ο M. Hulot στο blog του - πολύ Σπανό και Χατζηνάσιο, δημιουργούν ένα "πράγμα" τόσο όμορφο που γυροφέρνει τις μελωδίες στο μυαλό και μια σε κάνουν να γελάς, να κλαίς, να αγγίζεις μνήμες από τις τελευταίες μέρες σχολικών χρόνων σε ένα φανταστικό χωριό. Τα αγκάθια στα μαλλιά συνεχίζουν να βαρένουν διάφορα κεφάλια. Ίσως είναι μουσική απο έγχρωμη ελληνική ταινία του '70 που ποτέ δεν θα μάθεις ποιά είναι, παραμορφώσεις, ανατροπές σε ξυπνούν στην άνοιξη του 2009...
- παίζει ένα κρυμμένο κομμάτι,
- άστο...φτάσαμε πάλι πίσω
- μα δεν κοιμαμαι πια...
- είναι άνοιξη του '60, του '70, του '09 στην Ιταλία, στην Αθήνα, πάνω σ'ενα καράβι.

9.1

Those will burn: hidden track, Το μόνο έγκλημα, Πρωινή διερώτηση (για στίχους κυρίως), 1.000.000 Χειμώνες (ενηλικίωση)

Στο www.koreydro.gr από το '79 έως το 2007 μια όμορφη ιστορία....