This is the best of 2014

Μας ζόρισε αυτή η χρονιά. Αλλά στο τέλος σώθηκε. Καταφέραμε και βγάλαμε 20άδα. Ορίστε λοιπόν: την παραδίδουμε για μία ακόμα φορά. Καλή χρονιά!

    

Χωρίς ρεύμα | Περί Ματαιότητας | Freddie Gibbs & Madlib – Pinata

	Madlib & Freddie Gibbs Piñata (Madlib Invazion, 2014)

    Χάλασε ο φορτιστής του λάπτοπ... Και βρέθηκα να γράφω ένα κειμενάκι σε τετράδιο μετά από πολύ καιρό. “Τελείωνω στυλό και τετράδια, λιώνω μολύβια” όπως λέει και ο Τακι Τσαν. Θες δε θες, όταν γράφεις σε χαρτί, βγαίνει ένα πιο προσωπικό στοιχείο. Επιστροφή για λίγο στην αυτοαναφορικότητα λοιπόν... Όλοι μας ψάχνουμε τρόπους να πολεμήσουμε τη ματαιότητα της ύπαρξης μας. Κατά καιρούς ορίζουμε διάφορες αξίες και ιδανικά στην πορεία μας αυτή. Τι γίνεται όμως όταν αντί για σταθερές έχεις μεταβλητές αξίες; -αναπάντητο 01
  Έχουμε που λες βρει ένα αντίδοτο σε αυτή τη ματαιότητα. Τη δημιουργία. Οπότε δουλεύουμε διάφορα πράγματα εκεί τριγύρω. Υπάρχει και το μεγάλο κομμάτι της αποδοχής ή μη αυτής της δημιουργίας. Πάνω σε αυτό το κομμάτι, κάνω διάφορες αναζητήσεις. Για να κατανοήσω καλύτερα την έννοια της δημιουργίας και δη τον τομέα της αποδοχής, πολεμώντας και εγώ με τον τρόπο μου την ματαιότητα αυτού του κόσμου. Μία οπτική είναι αυτή του μπλόγκ. Κάθεσαι και αναπτύσσεις την σκέψη σου σχετικά με ένα δίσκο συνήθως. Δισκοκριτική και καλά. Και πραγματικά κερδίζεις πράγματα από αυτήν την κριτική. Το πιστεύω, σε βάζει σε σκέψεις αν μη τι άλλο. Άμα κάτσει καλά το κειμενάκι, βάζεις και κανέναν άλλο. Η άλλη πλευρά είναι η πιο προσωπική. Τα ακούσματα που έχεις. Και οι δίσκοι που ψάχνεις. Σε αυτές τις αναζητήσεις που λες, γίνονται ένα σωρό βλασφημίες. Παραθέτω έτσι προκλητικά και προβοκατόρικα. Παντελίδης vs Χατζηδάκις. Κανένας από τους δύο δεν είναι ιδιαίτερα του γούστου μου. Πρόσφατα άκουσα πάλι δουλειές τους. -ντάξι του παντελή ήταν βιντεάκια στο youtube αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι άκουσα ολόκληρο δίσκο-. Είναι - ήταν - όμως δύο πρόσωπα που έχουν αυτή την αποδοχή. Όχι από το ίδιο κοινό προφανώς, αλλά και για τους δύο η δημιουργία τους σήμαινε κάτι για κάποιους άλλους. Γαμώτο είναι ωραίο θέμα, αλλά δύσκολο. Θα το αφήσω για άλλη φορά, αν δεν με διώξουν μέχρι τότε. Κρατήστε όμως τον συλλογισμό. Το ότι ψάχνουμε να βρούμε τα στοιχεία αυτά που οδήγησαν στην αποδοχή της δημιουργίας από τον κόσμο.
   Συνεχίζοντας το κομμάτι της ματαιότητας θα έλεγε κανείς ότι βρίσκουμε και διατυπώνουμε πολλές θεωρίες. Οι οποίες προφανέστατα επαναδιατυπώνονται και αλλάζουν, αλλά πετυχαίνουν κάπως τον στόχο τους, αφού μας επιτρέπουν και πάμε λίγο παρακάτω. Κερδίζουμε μικρές μάχες ενάντια στην ματαιότητα και την επανάπαυση. Η μαλακία είναι, το πόσο γνώση υπάρχει εκεί έξω. Και εμείς πρέπει να κάνουμε τα ίδια λάθη με ένα σωρό άλλους πριν από εμάς για να μάθουμε. Σαν συλλογική νοημοσύνη αυτό είναι λίγο χαζό και κάποια στιγμή πρέπει να το δουλέψουμε, αλλά τι να κάνεις... Κάποια πράγματα μαθαίνονται μέσα από τις εμπειρίες και όχι μέσα από το διάβασμα. Εκεί βρίσκει κανείς και τη δημιουργική και γνωστική εμπειρία του λάθους και της αποτυχίας. Τέσπα...
  Υπάρχει που λες άλλο ένα πράγμα αντίδοτο στην ματαιότητα. Αλλά μη γελάσετε. Η αγάπη. Ντάξι δεν θα κάνω ερωτική εξομολόγηση, για το δίσκο του Madlib και του Freddie Gibbs θα μιλήσω, αλλά την χρειαζόμουν αυτή την εισαγωγή. Το βασικό συστατικό αυτού του δίσκου λοιπόν, είναι η αγάπη. Ή για να το πω πιο σωστά, η καύλα. Θα έλεγα ότι ρίχνω το επίπεδο, αλλά το είχα κρατήσει και ποτέ ψηλά για να το ρίξω τώρα; Πέφτω χαμηλά για να αναδείξω τα σημαντικά που λέει και ο Πανούσης. -ή κάπως έτσι.-
 Η φάση λοιπόν απλή. Παίρνεις την καύλα, την φιλτράρεις μέσα από ένα μπάσταρδο σουρωτήρι και βγαίνει κάτι γαμάτο. Για το πόσο αγαπάμε τα μπάσταρδα το έχουμε πει και αλλού, μη τα ξαναλέμε. Μπάσταρδη αγάπη λοιπόν. Χμμ, πολύ απλό ακούγεται. Ας το κάνουμε λίγο πιο σύνθετο και ας βάλουμε και την έννοια των συμπληρωματικών στοιχείων. Best of both worlds, όπως το λένε οι ξένοι. Xμ κάπως πλησιάζουμε. Δύο τύποι λοιπόν από -πολύ- διαφορετικούς κόσμους ενώνονται από την αγάπη τους για το hip-hop. Freddie Gibbs & Madlib λοιπόν. Ο δεύτερος είναι συχνά στις αναφορές μας εδώ στο μπλόγκ. Συνεργασίες με αγαπημένους καλλιτέχνες, αγαπημένος παραγωγός, γιαυτό δεν θα αναφερθώ περαιτέρω εδώ. Θα το κάνω όμως για τον κύριο Freddie Gibbs, που παρότι βρίσκεται καιρό στο ραντάρ μας, δεν βρήκαμε τον λόγο να τον χωρέσουμε στις ηλεκτρονικές σελίδες αυτού του μπλογκ. Και ας έβγαζε ένα σωρό δίσκους για το γκανγκστα ραπ. -Πολύ καλό το ESGN-.
  Ο Freddie για μένα είναι ο Tupac της εποχής μας, και με αυτόν τον δίσκο με φέρνει ακόμα πιο κοντά σε αυτήν την άποψη. Στυλιστικά / τεχνικά, έχουν πολλά κοινά σημεία, μόνο που ο Freddie είναι λίγο πιο σκληρό καρύδι από τον μακαρίτη. Δεν βάζει καπνό στο τσιγάρο του, -see what I just did?-. Δεν αφήνει το στυλ του δρόμου για πιο φάνκυ ρυθμούς για να το πω αλλιώς. Έτσι ήταν δηλαδή, γιατί σε αυτόν τον δίσκο το κάνει. Δειλά-δειλά τραγουδάει κιόλλας. Αλλά το κάνει καθαρά για την καύλα του. Να εδώ πάλι η καύλα ως συνθετικό στοιχείο. Διαβάστε βασικά τη συνέντευξη του στο Rolling Stones και θα καταλάβετε. Και γιατί τον συμπαθάμε, ειδικά μετά από αυτή εδώ τη δισκάρα.
  Για τα beats του Madlib δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Μάλλον instumentals ταιριάζει καλύτερα δηλαδή, γιατί το beat δεν είναι το βασικό συνθετικό στοιχείο τους. Τεράστια η διαφορά με τις παραγωγές που έχουν στους δίσκους τους τα σύγχρονα ταλέντα. -βλέπε κυρίως ASAP MOB και ODD FUTURE-. Δίνουν το απαραίτητο υπόβαθρό για να ξεδιπλώσει το πλούσιο ταλέντο του ο γκανγκστα ράππερ και μάλιστα κατά τη γνώμη μου τον επηρεάζουν και στον τρόπο που ερμηνεύει τα κομμάτια. Ακόμα και στα ράπς του, είναι λίγο πιο ευάλωτος από τον τον άτρωτο αλήτη των προηγούμενων δίσκων του. Μόνο τους τίτλους να δεις, καταλαβαίνεις εύκολα και την θεματολογία και αυτά που περιγράφω. Deeper και Real είναι η χαραμάδα που αφήνει ο Gibbs για να δούμε τον εσωτερικό του κόσμο και τις σκέψεις του, υπό του ήχους της πολυδιάστατης μουσικής του Madlib. Εκεί υπάρχουν τα Shame και Broken και να δούμε ότι και οι αλήτες του δρόμου έχουν ανασφάλειες και αμφιβολίες. Knicks και Lakers συμβολίζουν το east και west coast αντίστοιχα. High και Thuggin είναι ο gangsta rapper που υπερισχύει. Κλείνοντας αφού μιλήσαμε κυρίως για τον ράππερ, να δώσουμε και τα εύσημα στον κύριο Madlib που είναι και ο βασικός λόγος που κατάφερε ο Gibbs να ξεπεράσει μια μονότονη απόδοση στίχων, και να βρει το απαραίτητο βάθος για να μας χωρέσει όλους μέσα στην ξεχωριστή ατμόσφαιρα που δημιούργησαν. Δύσκολα θα βγει καλύτερος δίσκος στο hip-hop φέτος. Δεν χρειάζεται κιόλας...

9.5

Those will burn: deeper, harold's, shitsville, thuggin', broken, lakers, knicks, shame, pinata

Quasimoto - Yessir Whatever

Quasimoto Yessir Whatever (Stones Throw, 2013)

Το Yessir Whatever δεν είναι ακριβώς καινούργιος δίσκος. Είναι συλλογή κομματιών που ηχογράφησε ο Madlib από το 2000 που κυκλοφόρησε το κλασσικό πλέον The Unseen μέχρι σήμερα. Κάποια από αυτά έχουν ήδη κυκλοφορήσει με κάποια μορφή (singles κτλ) κάποια βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας. Αλλά μάλλον δεν έχει και μεγάλη σημασία που δεν είναι καινούργια. Ο Madlib αποτελεί εγγύηση τόσο όταν ασχολείται με το hip hop όσο και όταν βουτάει στη jazz με τους Yesterdays New Quintet (ίσως λίγο περισσότερο με το δεύτερο). Εξάλλου οι φήμες λένε ότι μέσα στη χρονιά θα κυκλοφορήσει ο δίσκος του Mos Def σε συνεργασία με τον Madlib, οπότε σύντομα θα έχουμε και καινούργιο υλικό. Αν μάλιστα καταφέρει να συνεννοηθεί και με τον Doom ώστε να βγει επιτέλους και το 2ο Madvillain τότε δεν μένει τίποτα άλλο να ζητήσουμε.
Εξάλλου το Yessir Whatever ακούγεται φρέσκο και απολαυστικό. Μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη σχέση με αυτά που συμβαίνουν στο hip hop αυτή την περίοδο, αλλά έτσι και αλλιώς ο Madlib ποτέ δεν ακολουθούσε μόδες και τάσεις. Έχει καταφέρει να θέσει τον εαυτό του εκτός όλου αυτού του συστήματος. Το μόνο που λείπει ίσως σε σχέση με τους άλλους δύο δίσκους που κυκλοφόρησε ως Quasimoto είναι η συνοχή των κομματιών που θα τα έκανε να ακούγονται σαν ενιαία δουλειά. Αλλά πέρα από αυτό με κομμάτια όπως τα Astronaut, Planned Attack, Am I Confused και LAX JFK μόνο ικανοποίηση μπορεί να προσφέρει. Επιπλέον, δεν μπορείς να παραβλέψεις και την αναφορά στο Ignatz και τον Krazy Kat στο χαρακτήρα που αναπαριστά τον Quasimoto στα εξώφυλλα (που εδώ 'ξεφλουδίζεται'!). Και πέρα από τη μουσική, είναι και όλες αυτές οι αναφορές που κάνουν τη δουλειά του Madlib ξεχωριστή.

_

8.3

Those will burn: Am I Confused, LAX JFK

Δεκαεννιά: Madlib - Medecine Show#13

To Medecine Show#13 λοιπόν δεν ακολουθεί τον κανόνα των ζυγών/περιττών δίσκων (που ακολουθούσε όλη τη σειρά) όντας ουσιαστικά είναι συνέχεια του  Medecine Show#12, περισσότερα remix με όσους δεν χώρεσαν στο προηγούμενο. Ισχύει και εδώ ό,τι ισχύει μάλλον και για όλα τα προηγούμενα: ο Madlib προφανώς δεν μπορεί να σταματήσει να παράγει. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ενώ φτιάχνει τον ένα δίσκο, ήδη σκέφτεται τον επόμενο. Οπότε που να κάτσει να τελειοποιήσει αυτό που έχει, πρέπει να συνεχίσει με τις καινούργιες ιδέες που ήδη έχουν γεννηθεί. Με άλλα λόγια, το υλικό είναι αρκετά rough, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και editing.Δεν είναι όλα καινούργια αυτά που υπάρχουν εδώ βέβαια. Πέρα από τα acapella που προφανώς δεν είναι καινούργια, και πολλά από τα beats τα έχουμε ξανακούσει κάπου (πχ έχει κάμποσα από τα beat konducta). Αλλά και αυτό, μέρος του παιχνιδιού είναι. Νοιώθεις ότι ακούς την μουσική να αναπτύσεται, υπάρχοντας μέσα στο χρόνο περισσότερο από ότι ένα καινούργιο κομμάρι/beat. 

είκοσι: Tame Impala - Lonerism

Madlib - Medicine Show #13: Black Tape

Madlib Medicine Show #13: Black Tape (Stones Throw, 2012)

Όταν κάπου στα τέλη του 2010 ο Madlib ανακοίνωνε ότι σκοπεύει να κυκλοφορεί ένα καινούργιο cd κάθε μήνα για τον επόμενο χρόνο, φαντάζομαι ότι θα μπορούσε να ακουστεί σαν υπερβολή. Υπερφιλόδοξο το σχέδιο είναι αλήθεια. Έλα όμως που το 2012 τον βρίσκει όχι μόνο να έχει κυκλοφορήσει και τα 12 medicine show όπως είχε υποσχεθεί, αλλά να μας δίνει και ένα 13ο, το κερασάκι στην τούρτα ας πούμε, ή ένα extra δωράκι. Ή ιδέα με τα medicine shows είχε ως εξής: κάθε ζυγός αριθμός ένα mixtape, κάθε περιττός αριθμός ένα νέος δίσκος. Σε αυτή την πορεία μπορεί ο καθένας να βρει ό,τι θέλει: απίστευτη βραζιλιάνικη jazz/phych στο Flight to Brazil (#2), ένα tour στην μαύρη μουσική των 60ς και των 70ς στο Black Soul (#10), ένα tribute στους μεγάλους της jazz στο Advanced Jazz (#8), την συνέχεια της Beat Konducta σειράς στο Beat Konducta in Africa (#3), νέο υλικό των Yesterdays Universe στο High Jazz (#7), reggae/dub για όλους στο 420 Chalice All-Stars (#4), μία αναδρομή στο παρελθόν του στο History of the Loop Digga (#5), ένα εκρηκτικό μείγμα hard rock/progressive/funk στο The Brain Wreck Show (#6) τρεις δυνατούς hip-hop δίσκους στα Channel 85 Presents Nittyville (#9), Before the Verdict (#1) και Low Budget High Fi Music (#11) και ένα remix άλμπουμ πoυ περιλαμβάνει τους πάντες στο Raw Medicine (#12). To #13 λοιπόν, σαν extra που είναι, δεν ακολουθεί τον κανόνα των ζυγών/περιττών δίσκων: ουσιαστικά είναι συνέχεια του #12· περισσότερα remix με όσους δεν χώρεσαν στο προηγούμενο. Ισχύει και εδώ ό,τι ισχύει μάλλον και για όλα τα προηγούμενα: ο Madlib προφανώς δεν μπορεί να σταματήσει να παράγει. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ενώ φτιάχνει τον ένα δίσκο, ήδη σκέφτεται τον επόμενο. Οπότε που να κάτσει να τελειοποιήσει αυτό που έχει, πρέπει να συνεχίσει με τις καινούργιες ιδέες που ήδη έχουν γεννηθεί. Με άλλα λόγια, το υλικό είναι αρκετά rough, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και editing. Ό,τι προκύπτει μπαίνει σε ένα cd και συνεχίζουμε στο επόμενο. Από την άλλη, αν το αποδεχτείς αυτό, ότι δηλαδή δεν πρόκειται να σου αρέσουν όλα και ότι τα cd είναι γεμάτα 'ατέλειες', βρίσκεις πλήθος όμορφες στιγμές, ίσως και να αρχίσεις να τα αγαπάς για αυτές ακριβώς τις ατέλειές τους. Προσωπικά, αν εξαιρέσουμε το #4 που δεν μπόρεσα να το ακούσω πάνω από μία φορά, έχω περάσει ατελείωτες ώρες με τα υπόλοιπα. Τα #2 και #3 δε, τα έχω πραγματικά εξαντλήσει. Και το ίδιο κάνω τώρα με το #13. Δεν είναι όλα καινούργια αυτά που υπάρχουν εδώ βέβαια. Πέρα από τα acapella που προφανώς δεν είναι καινούργια, και πολλά από τα beats τα έχουμε ξανακούσει κάπου (πχ έχει κάμποσα από τα beat konducta). Αλλά και αυτό, μέρος του παιχνιδιού είναι. Το νόημα με τα Medicine Shows δεν είναι προφανώς να βρούμε τον τέλειο δίσκο. Περισσότερο μία συλλογή από ενδιαφέρουσες ιδέες όπου ο καθένας μπορεί να βρει ό,τι τον ενδιαφέρει. Αλλά, με εμένα τουλάχιστον, τα medicine shows επανέρχονται στο playlist μου πολύ πιο συχνά από δίσκους που ήθελαν να είναι το 'τέλειο' cd. Άντε, τώρα που τελείωσε με αυτά, να δούμε και το καινούργιο madvillain επιτέλους.

8.1

Those will burn: 2, 13, 21, 25, 28, 30.