Τριπλό Post Rock (part 3.)

Sigur Rós Kveikur (XL, 2013)

   Πήγε κάπως αργά σήμερα, για να γράψω το ποστ, το τρίτο μέρος από το τριπλό ποστ ροκ που ξεκίνησα δύο μέρες πριν. Δεν είχα και πολλά σημειωμένα, οπότε είπα να το αφήσω για αύριο. Αλλά, έβαλα να ακούσω πάλι τον δίσκο... 'ε δεν άντεξα, έπρεπε να το γράψω... Τι δισκάρα είναι αυτή γαμώ; Έτσι απλά και αντικειμενικά. Ότι θα έγραφα review για τους Sigur Ros δεν θα το περίμενα με τίποτα λίγους μήνες πριν. Για μένα οι Sigur Ros ήταν μια θολή ανάμνηση. Ένα ακαταλαβίστικο συνονθύλευμα που μου έφερνε στο μυαλό κάτι σε φάση Fever Ray και the Knife, σε μικρότερη μάλιστα καλλιτεχνική αξία. Αδαής και βέβηλος μέχρι το κόκκαλο το ομολογώ. Αλλά δεν έτυχε να ασχοληθώ ποτέ στα σοβαρά μαζί τους. Και εκεί που όλα κυλούσαν όμορφα, και άκουγα τα ραπς μου, σκοντάφτω πάνω σε αυτόν τον δίσκο. Καθαρά επειδή τον πέτυχα κάτω από το tag post rock, και μου φάνηκε περίεργο, σύμφωνα με την βλακώδη εικόνα που είχα στο μυαλό μου για αυτούς. Και τότε έσκισα τα πτυχία μου... Ρε φίλε αναγνώστη, τι ΜΟΥΣΙΚΑΡΑ γράφουν οι τύποι; Περιττό να πω ότι έχω αρχίσει την δουλειά πάνω στην δισκογραφία τους. Περιττό να πω ότι το άκουσα μαζί με άλλους δύο πολύ καλούς δίσκους (part 1 και part 2) και στεκόταν πολύ πιο πάνω σε κάθε ακρόαση. Θα προσπαθήσω όμως να περιγράψω τον καινούργιο τους δίσκο με μια πρωτόλεια ανάγνωση της μουσικής τους. Κάτι που συνήθως σημαίνει γενικότητες, αφορισμούς και μονοδιάστατη ανάγνωση, αλλά μια στο τόσο είναι όμορφο να γίνεται και αυτό. Είναι κάπως (αυτό) ψυχαναλυτικό για τον γράφοντα.

   Ξεκινώντας λοιπόν με τους αφορισμούς, θα πω ότι ανέκαθεν πίστευα ότι οι καλύτερες δουλειές είναι οι μπάσταρδες. Όχι αυτές που δεν έχουνε πατέρα, αλλά αυτές που χωρούν μέσα τους ένα σωρό επιρροές και δεν φοβούνται να περάσουν τα στεγανά μέσα στα οποία έχουν καθιερωθεί οι δημιουργοί τους. -οι δημιουργοί των στεγανών, όχι των δημιουργιών- Βγάζει νόημα αυτό; Klein. Θα το ζορίσω κι άλλο λοιπόν. Οι προσμίξεις είναι καλύτερες από την καθαρότητα και οι ασωτίες από τα μανιφέστα. Στην προκειμένη περίπτωση, για να τα κάνω ακόμα χειρότερα, το μπαστάρδεμα αναφέρεται μάλλον περισσότερο στον ακροατή και λιγότερο στους δημιουργούς, αφού όπως είπα ούτε τη δισκογραφία των Sigur Ros ξέρω καλά, ούτε και το τι παίζει με τα στεγανά στο είδος.

   Νομίζω ότι μετά από αυτά, εγκατέλειψε και ο τελευταίος λογικός αναγνώστης, έτσι μπορώ να μοιραστώ άφοβα με σας τους εναπομείναντες και την ερμηνεία μου για τον δίσκο. Εκεί στην Ισλανδία παίρνουν πολλά, πολλαααά ναρκωτικά. Παραισθησιογόνα κατεξοχήν. Κάνει κρύο. Έχουν μια παράδοση στην μυθοπλασία και τους θρύλους, καθώς και πολύ καλή σχέση με την άρπα. Σε κάποια φάση έβαλαν και ίντερνετ και άκουσαν και μουσικές από αλλού. Έ, κάπου εκεί χάθηκε το τόπι. Ώπα ξέχασα να πω ότι μιλούν και ισλανδικά. Αυτά άμα τα βάλεις σε ένα melting pot, σε μια χύτρα του δρουίδη για να μείνω στο πνεύμα, έχεις τους Sigur Ros. Ξέρω το γάμησα τελείως, αλλά τι να γράψεις μωρέ για αυτόν τον δίσκο. Είπα ότι είναι γαμάτος ποστ ροκ και μπάσταρδος. Λέω επίσης ότι είναι ονειρικός, ατμοσφαιρικός, εσωστρεφής, συναρπαστικός, με γαμάτες κιθάρες, με γαμάτα ισλανδικά φωνητικά, με γαμάτα πιάνα, με γαμάτα ντραμς, δυνατός, μελαγχολικός, ρυθμικός, πιο συναυλιακός απ' ό,τι θα περίμενε κανείς and the list goes on... Μη λέω άλλα, ακούστε τον και εσείς και πείτε καμιά γνώμη... Το μόνο που θα προσθέσω ακόμα, είναι η υπέρβαση του post rock για εμένα. Συζητούσα προχθές και ήμουν της άποψης ότι ενώ το post rock είναι υπέροχη μουσική, ήχος και συναισθήματα, δεν μπορώ να ακούσω πολύ. Μετά από κάποια φάση το βαριέμαι. Ή θα το αλλάξεις ή θα αρχίσεις τα αντικαταθλιπτικά. Λεφτά για αντικαταθλιπτικά δεν έχουμε, οπότε εγώ το αλλάζω. Αυτός ο δίσκος όμως, μου βγάζει μια όμορφη διάθεση, μια εσωτερική γαλήνη και σίγουρα δεν τον βαριέμαι. Φλωριές τελείως, αλλά τι να κάνεις τέχνη είναι αυτή...

   Δεν είπα όσα ήθελα, οπότε ίσως επιστρέψω σε κάποια φάση... Προς το παρόν το κλείσιμο για το τριπλό. Ένα συνολικό σχόλιο για τους δίσκους. Είναι φανερή μια κοινή προσέγγιση της δομής του δίσκου. Ειδικά στους DH και τους Palms. Μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, αυτοτελείς θα έλεγε κανείς, αλλά ταυτόχρονα δεμένες σαν σύνολο. -ύφος, τεχνοτροπία, κτλ- Ο δίσκος των Sigur Ros από την άλλη, φαίνεται να ξεφεύγει από αυτό το μοτίβο, προσεγγίζοντας μια πιο αυστηρή δομή. -3,5– 7 ,5 λεπτά- κάτι που λειτουργεί νομίζω ευεργετικά για τον δίσκο, προσφέροντας περισσότερες αποχρώσεις και εικόνες. Είναι επίσης προφανές ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ με την θεματολογία και του στίχους των δίσκων. Όσοι πιστοί θα το αναζητήσουν μόνοι τους, εγώ δεν θυμάμαι ούτε λέξη. Άλλωστε δεν είναι κομμάτια που περιμένεις να τα τραγουδήσεις ή έστω να τα σιγοψιθυρίσεις παρέα με τον ερμηνευτή σε κανένα live που θα πας για να τους δεις. Καλά για τους Sigur Ros, το παίρνω πίσω γιατί κοντεύω να μάθω ισλανδικά...

_

9

Those will burn: Kveikur, Brennisteinn, Isjaki

Τριπλό Post Rock (part 2.)

Deafheaven Sunbather (Deathwish, 2013)

   Έχω ένα θέμα με τα φωνητικά στους δίσκους. Μετά το Slaughterhouse του Ty Segall όμως, νιώθω κάπως πιο διαλλακτικός απέναντι στα πρώτα ακούσματα, μέχρι να φτάσω στις συνθέσεις του δίσκου. Αυτό με κράτησε και εδώ, στον δίσκο των Deafheaven. Η αλήθεια είναι ότι τέτοιου είδους φωνητικά τα απεύφευγα ανέκαθεν, ακόμα και όταν άκουγα Sentenced και Nevermore. Στην περίπτωση των DH όμως, εύκολα φτάνει κανείς στις συνθέσεις, οι οποίες είναι ομολογουμένως πολύ δυνατές. Μάλιστα από ό,τι είδα αργότερα, θεωρείται ένας από τους καλύτερους φετινούς δίσκους και όχι μόνο στο είδος του. Η αλήθεια είναι ότι τον δίσκο (εξώφυλλο) τον είχα συναντήσει σε δίαφορα site, αλλά δεν έδωσα προσοχή λόγω του ροζ εξώφυλλου.-και γραφιστικά, αυτά τα σβησμένα γράμματα είναι πολύ του συρμού τελευταία- Βέβαια λόγω αυτού, το εντόπισα και άκουσα στη συνέχεια... part 1.Όπως και να έχει, οι τύποι παίζουν κάτι ανάμεσα σε post rock και post metal. Post rock μελωδίες με “black” φωνητικά. Αυτό το μίγμα μας δίνει τον ιδιαίτερο δίσκο των Deafheaven. Το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον.

   Ας μιλήσουμε όμως λίγο και για την ουσία του δίσκου... Εκεί στα μισά του please remember, κάθε φορά τσεκάρω το laptop, μην τυχόν κλείσει από θερμοκρασία. Σκέτος θόρυβος, ακριβώς σαν το ανεμιστηράκι του υπολογιστή. Στα καπάκια, ο θόρυβος σβήνει και δίνει τη θέση του σε κάτι ακουστικές κιθάρες που σταδιακά εξελίσσονται σε ένα διονυσιακό όργιο. Είναι νομίζω αυτές οι αντιθέσεις που κάνουν αυτόν τον δίσκο τόσο σημαντικό. Έχει αυτές τις εκπλήξεις και τις ανατροπές που συχνά βρίσκω να μου λείπουν από το post rock, και σε αναγκάζει να του δώσεις την πρέπουσα προσοχή. Δεν είναι μουσική που παίζει σε δεύτερο πλάνο, εδώ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο... Κάθε σύνθεση δεν είναι απλώς μια εξελισσόμενη αφήγηση, ή μια κλιμακούμενη σύνθεση. Έχει μέσα της πολλά διάσπαρτα και διαφορετικά στοιχεία που ενώνονται κάτω από τα εφέ των pedals. Το γεγονός αυτό, επιτρέπει ακόμα και σε δεκαπεντάλεπτες συνθέσεις όπως το Vertigo, να μην πλήτουν τον ακροατή. Βέβαια υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος... Τόσο μεγάλα κομμάτια (σε διάρκεια), και με τέτοιες διακυμάνσεις, φανερώνουν μια χαλαρή δομή δίσκου. Όταν το συγκρότημα χρειάζεται τόσο πολύ χρόνο για να πει κάτι, ίσως δεν έχει βρει τον ήχο του. -Αυτό πηγαίνει σε αυτό το συγκρότημα, μόλις ο δεύτερός τους δίσκος΄ αφού για τις εικοσάλεπτες συνθέσεις των GYBE δεν παραπονέθηκα ποτέ-. Υπάρχει στον δίσκο πάντως η προσπάθεια να οργανωθεί κάπως αυτό, εναλλάσσοντας τα μικρά με τα μεγάλα κομμάτια. Μετά από κάποιες ακροάσεις, όταν φτάνεις στο Dream House οι κραυγές του George Clarke σου μοιάζουν τόσο φυσιολογικές και γνώριμες που νομίζεις ότι θα μπορούσες να του άνοιγες κουβέντα... Τι να πω, ίσως τελικά αυτά τα φωνητικά να είναι η (μία) απάντηση σε αυτό το είδος μουσικής....Δεν μπορώ να μιλήσω για δισκάρα, αφού δεν έχει φτάσει ακόμα στον απαραίτητο αριθμό ακροάσεων -ίσως να περιμένω ένα φουριόζικο σπρώξιμο από τον bo(m)bbieR για να το αποθεώσω σαν δισκάρα-. Προς το παρόν μένει στους πολύ καλούς και δουλεμένους δίσκους, και σίγουρα αξίζει τον χρόνο σας.

_

8.5

Those will burn: Please Remember, The pecan tree, Dream House

Τριπλό Post Rock (part.1)

Palms Palms (Ipecac, 2013)

     Τριπλό “post rock” review έχει το μενού σήμερα. Ας εξηγήσω όμως λίγο πως προέκυψε αυτό, για να δικαιολογηθώ και για τυχόν ασέβεια στην ομαδοποίηση. Το έχω πει και αλλού, περνάω φάση ραπ. Που σημαίνει ότι έχω ακούσει πάρα πολλούς φετινούς δίσκους -τους οποίους σε κάποια φάση πρέπει να βάλλω σε μια τάξη-, αλλά και ό,τι πιο παλιό ψάχνω ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, λες και βάλθηκα να μάθω όλη την ιστορία του hip-hop. Τώρα θα πει κανείς, χειρότερη εισαγωγή για ποστ ροκ δεν μπορείς να κάνεις, αλλά σόρρυ έτσι έχουν τα πράγματα. Η γενικότερη φάση που διανύω περιλαμβάνει πολύ ελεύθερο χρόνο, που σημαίνει πολύ μουσική. Αλλά το πολύ το hip-hop το βαριέται και ο Jay Z, οπότε σε ένα από αυτά τα διαλείμματα που κάνω για να στρώσει ο οργανισμός από τα πολλά μπιτ και ρίμες, πήγα στο γνωστό μουσικό παράδεισο και έψαξα κάτω από την ταμπέλα του ποστ ροκ. Από εκεί τσίμπησα 3 δίσκους για διαφορετικούς λόγους. Ένας δίσκος ήταν από ένα γνωστό όνομα που δεν είχα δώσει σημασία στο παρελθόν. Ένα άλλο εξώφυλλο μου φάνηκε γνώριμο από πολλά site δισκοκριτικής, αλλά ποτέ δεν του είχα δώσει σημασία λόγω χρώματος. Και ο τρίτος είχε απλά ωραία φωτογραφία για εξώφυλλο. Και κάπως έτσι έφτασα εδώ... Λόγω έκτασης, αλλά και για να δημιουργήσουμε μια post rock κλιμάκωση, θα σπάσω το ποστ σε 3 μέρη. Ένα για κάθε δίσκο.

    Θα ξεκινήσω από τον τρίτο. Palms. Ντεμπούτο άλμπουμ. Δεν θα πω πολλά για πράγματα που δεν ήξερα, μόνο ότι πρόκειται για τον Chino Moreno των Deftones μαζί με 3 μέλη από τους Isis. Ο δίσκος αποδείχτηκε ο πιο κοντινός από τους τρεις σε αυτό που περίμενα να ακούσω. Ακόμα και τώρα όμως, που γράφω για αυτόν δεν έχει κατασταλάξει η άποψή μου για αυτόν. Οι σημειώσεις μου είναι κάπως μπερδεμένες. Ας μπω λοιπόν κατευθείαν στην ασέβεια. Η πρώτη εντύπωση που μου έδωσε, αφορά την ερμηνεία του Moreno. Έχω σημειώσει λοιπόν εδώ “μείγμα από Glasvegas και Tool.” Ιεροσυλίες το ξέρω. Ας εξηγηθώ. Αφορά το εύρος της ερμηνείας. Συγκεκριμένα από μια σαχαροκαλαμωτή Glasvegas ερμηνεία που μας μεταφέρει μια νωχελικότητα και μια εσωστρέφεια, φθάνει σε μια πιο δυναμική ερμηνεία μαχόμενος με την μουσική υπόκρουση. Στα θετικά I guess. - Τα καλύτερα σημεία του δίσκου είναι εκεί όπου δεν διακρίνεις τις λέξεις που προφέρει ο τραγουδιστής και η ερμηνεία γίνεται ένα με την μουσική.- Εντάξει στο shortwave radio, θα την πω την αμαρτία μου, υπάρχουν στιγμές που φαίνεται κάπως παράφωνος. Ναι οκ είναι το ύφος που θέλει να δώσει, αλλά του φεύγουν κάτι νότες. Ο δίσκος είναι γενικά προσεγμένος, και εναλλάσσονται μικρές και μεγάλες συνθέσεις (σε διάρκεια). Εκεί που νομίζω ότι μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα αυτά που έχουμε να μας πουν, είναι στο Mission Sunset, που αποτελεί και την πιο ολοκληρωμένη σύνθεση. Στα δέκα λεπτά που διαρκεί, αφήνουν την μουσική τους να αναπτυχθεί όπως πρέπει. Υπάρχει η κλασσική κλιμάκωση, που όμως δεν γίνεται βιαστικά, καθώς αφήνουν το χρόνο που πρέπει σε κάθε τονικότητα και συναίσθημα. Καλό και ουσιαστικό ποστ ροκ εδώ.

_

7.0

Those will burn: Patagonia, Mission Sunset, Antartic Handshake