The Horrors - Luminous

The Horrors Luminous (XL, 2014)

Διάβαζα τις προάλλες κάπου ένα άρθρο για τα καλύτερα έξι κομμάτια των smiths, και μετά για τον καλύτερο δίσκο τους...έλεγε λοιπόν το how soon is now, το panic, το last night, το shoplifters και το please please please. Ναί μάλιστα. Οκ, προσπαθώ να γράψω για τους horrors και γράφω πάλι για την εμονή μου. Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Το να θέλει κάποιος να δείξει ότι ξέρει και καλά ένα γκρουπ παραπάνω από όλους εμάς τους υπόλοιπους είναι εύκολο...βάζει 5-6 κομματάρες μεν (αλλά όχι και τα καλύτερα εβερ) πετάει και για καλύτερο δίσκο το strangeways και μας αφήνει να βρουμε εμείς που έχουμε κάνει το λάθος και ακόμα θεωρούμε το there is a light το καλύτερο ποπ κομμάτι εβερ...

Κάπως έτσι λοιπόν θα μπορούσα να γράψω για τους horrors...Μπαντάρα μιλάμε και ο τέταρτος δισκος καλύτερος από όλους τους άλλους.
Brit pop στα μεγαλεία της, με ήχους από dream pop μέχρι shoegaze και 90'ς ηλεκτρονικές πινελιές. Θα μπορούσα κάλλιστα να βρω 3-4 κομμάτια που να δείχνουν την ανωτερότητα μου στη σκηνή...αυτό μοιάζει με αυτό, εκείνο με πιο βαρετούς suede, το τρίτο με cure κτλπ κτλπ, να μην έβαζα το I see you σα καλύτερο κομμάτι...αφού ξέρω καλύτερα λεμε, μη το ψάχνεις.
Δεν το κάνω.
Οι horrors απογοητεύουν, απλά και ξάστερα...horror σπέρνουν μόνο και μόνο γιατί τρέμεις για το επόμενο εγχείρημα τους...Πάνε οι καλές εποχές που τιγκα μεν hipster-ια αλλά έβαζες τους 2 πρώτους δίσκους και άκουγες.

4

Those will burn: I see you, first day of spring, So know you know

The Horrors - Skying

The Horrors Skying (XL, 2011)

Ελπίζω να κατανοούν και οι ίδιοι πως αυτός ο δίσκος ειναι μπουρδα. Τεραστια μπουρδα. Το πισωγύρισμα τους ίσως δείχνει τελικά και τις πραγματικές δυνατότητες τους.

Κλασική nme μπάντα θα πει κάποιος(όχι εγώ)....μόνο που αυτοί είχαν κάνει κι ένα βήμα παραπάνω, είχαν βγάλει και δεύτερο πολυ καλο (καταπληκτικό κατα την άποψη μου) δίσκο. Ίσως η παρέα με τον Geoff Βarrow τελικά να μην τους έδωσε τις σωστές προοπτικές...προσπαθώντας να βγάλουν ένα δίσκο πιο μεστό απο το Primary Colours κατάφεραν να κάνουν ένα δίσκο πιο βαρετό με τραγούδια φοβερά προβλεψιμα, ρηχά και χωρίς καμία ένταση. Δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα τραγούδι που να μου έμεινε...που να είχα όρεξη να ξανακούσω....ίσως το changing the rain σκέφτομαι, αλλα κι αυτο ειναι τόσο αδύναμο.
Άκουσα το δίσκο πολλές φορές, ψάχνοντας να βρω ένα καλο λόγο για να τον ξανακούσω....κι αυτός ήταν ο μόνος τελικά.

Και δεν μπορώ να πω ότι δεν προσπαθούν, το endless blue πχ θα μπορούσε να ειναι κομματαρα κι ομως βαριέσαι τα ίδια riff και τα αναποτελεσματικα φωνητικά σχεδόν με την πρώτη στροφή...

Στο dive in και στο still life πχ ειναι τόσο εμφανής η προσπάθεια να ξανακανουν ότι τους είπε ο Geoff που ξεχνούν φαίνεται να γράψουν πραγματική μουσική.

Φυσικά ούτε κατα διάνοια να μην περιμένει κανείς sea within sea (δεν μιλώ για jack the ripper- count in fives) ή κάτι που να πλησιάζει τις αρετές του..

Ακόμα και τα πνευστά του wild eyes ακούγονται ξέπνοα και μπουκωμενα..


μόνη μικροέκλαμψη, μαζί με το Changing The Rain είναι το Moving further away με την μουσική να βρίσκει μια μικρή πρόοδο.

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ξεμειναν απο ιδέες ή τα side projects τους τρώνε τόσο πολυ χρόνο ειναι κρίμα ομως ο τρίτος δίσκος τους να μην ειναι απλά κακός αλλα ΒΑΡΕΤΟΣ....

4.0 (με πόνο καρδιάς)

Those will burn: Changing the Rain, Moving Further Away

νέο Horrors, Still Life

The Horrors - Whole New Way

γίνονται όλο και καλύτεροι ή είναι η ιδέα μου???To τραγουδι είχε μπει και σε παλιότερο post, εδώ είναι το official video clip,χτεσινό αν δεν κάνω λάθος...και σε 7'' από την rough trade.

Horrors - Whole New Way

Bonus track από την γιαπωνέζικη έκδοση του άλμπουμ....ποιός μπορεί να καταλάβει γιατί δεν ήταν στην κανονική????

The Horrors...Κάποιες εικόνες + ένα video

The Horrors - Gagarin205 - Live 10-06-09

Με μεγάλη χαρά κατηφόρησα για το gagarin, η αλήθεια είναι πως περίμενα καιρό να δω τους horrors live. Και να με ένα ποτήρι μπύρα και τον κόσμο σιγα σιγά να γίνεται όλο και περισσότερος έφτασα αρκετά κοντά. Πρώτη βγήκαν οι Exposed by observers*, ένα τρίο με μπόλικη ενέργεια, μπόλικο (καλό) θόρυβο και ηλεκτρό κομμάτια αρκετά μπρουτάλ και τόσο εθιστικά. Μετά από μικρή διακοπή η δεύτερη open act βγήκε στην σκηνή. Phoenix Catscratch** το όνομα τους, ένα κουαρτέτο που εμένα τουλάχιστον με εντυπωσίασε. Ξαφνικά γυρίσαμε στα '80 με την siouxsie, τους bauhaus και τους Xmal Deutschland να κόβουν βόλτες στην σκηνή προετοιμάζοντας το έδαφος με τα καλύτερα υλικά για τους horrors. Ενθουσιάστηκα λίγο και με την ψευδάισθηση ότι κάπως έτσι πρέπει να ήταν κάποια live στην αθήνα στα '80...(μπορεί και όχι). Έτσι και χωρίς στιγμή βαρεμάρας παρά τα δύο supports, και με τον κόσμο πλέον να έχει γεμίσει ικανοποιητικά τον κάτω τουλάχιστον χώρο(δεν έχω την δυνατότητα να γνωρίζω τι γινόταν πάνω)βγαίνουν στη σκηνή οι πέντε horrors. Το πρώτο μέρος της συναυλίας περιείχε κομμάτια από τον δεύτερο, και πιο πρόσφατο δίσκο (who can say, three decades, mirrors image,new ice age κα και αφού παίζουν για 40 λεπτά κλείνουν το πρώτο μέρος με το sea within a sea). Και οι πέντε σε πολλά κέφια με τον Joshua Third (κιθαρίστας) και τον Faris Badwan (τραγουδιστής) να τα σπάνε. Στο δεύτερο μέρος έπαιξαν και κομμάτια από το πρώτο δίσκο με το count in fives να ξετρελαίνει τον κόσμο τριγύρω μου, που το ζητούσε αρκετά επίμονα. Μια ώρα περίπου μετά την πρώτη τους εμφάνιση μας χαιρέτισαν για τελευταία φορά...Η απόδοση ήταν αρκετά πιστή, και προσωπικά θεωρώ πως γ@μησ@ν...φοβερή ενέργεια, ένα κοινό που ήξερε στίχους, ζητούσε κομμάτια, χόρευε και ένα τραγουδιστή με αρκετό νευρό, τσαμπουκαλεμένο με τα τραγούδια τους και καθόλου μα καθόλου δήθεν...

long live the skinny boys!

* http://www.mediafire.com/?m0mjtun2img για το φρη ep των exposed by observers(τσεκαρετε και το myspace τους http://www.myspace.com/exposedbyobservers)

**http://www.myspace.com/phoenixcatscratch για τους phoenix

The Horrors Primary Colours (XL Recordings,2009)

Το εισαγωγικό “mirror's image” ξεκινάει ακριβώς όπως το “a new career in a new town” του Bowie. Έτσι και οι Horrors θα λέγαμε ότι ξεκινούν a new career in a new era. Αφήνουν πίσω το zombie garage του εξαιρετικού τους ντεμπούτου strange house, κλείνουν στο σεντούκι τις δρακουλιάρικες ενδυμασίες και επιστρέφουν με πιο “νέο κυματιστές” διαθέσεις. προσθήκη αιθέριων πλήκτρων, θορυβώδη τείχη ήχου, kraut rock ασκήσεις (αφού μπορούν οι Fujiyia,γιατί όχι αυτοί;) , λιγότερη οργή, μπόλικο α-λα Loveless reverb, αλλά πάντα πιστοί στον gothic rock ήχο.

Στο Primary colours οι Horrors προσθέτουν στο μαύρο χρώμα του προκατόχου του αποχρώσεις του γκρι. Η “love me or hate me” ευέξαπτη κακοφωνία του Faris Badwan καταλαγιάζει, οι οργισμένες ερμηνείες του “sheena is a parasite” και του “count in fives” αποτελούν παρελθόν και δίνουν τη θέση τους στη μελαγχολία του “who can say”, στις αχτίδες αισιοδοξίας που ξεπροβάλλουν στο “three decades” και στο νοσταλγικό “do you remember”,στην απόγνωση του “new ice age” που πλησιάζει περισσότερο το feeling του strange house και με το “sea within a sea” να κλείνει το άλμπουμ με τον ηλεκτρονικό τρόπο που το άνοιξε το “mirror's image”. Τα δαιμόνια εξαγνίζονται από το αγγελικό άγγιγμα του Geoff Barrow, των Portishead, στη κονσόλα, ενώ στη παραγωγή συμπράττει για πρώτη φορά στη καριέρα του ο θρυλικός σκηνοθέτης Chris Cunningham.

Όσο εύκολα κι αν μπορέσει κάποιος να εντοπίσει τις επιρροές από τις dark wave μπάντες των 80's, τους Joy division και φυσικά τους My bloody valentine, τόσο δύσκολα θα χαρακτηρίσει το αποτέλεσμα του primary colours προϊόν αντιγραφής. Πρώτον γιατί είναι ένας μεταβατικός δίσκος για τη μπάντα. Η μεταμόρφωση των Horrors δεν έχει συντελεστεί εξ ολοκλήρου. Δεύτερον και σημαντικότερον γιατί περιεχέι τραγούδια με καταραμένη γοητεία ικανά να σε φορτίσουν συναισθηματικά και κάποιες φορές να σε καθηλώσουν. Η δεύτερη δισκογραφική απόπειρα των μαυροφορεμένων πιτσιρικάδων σε συνεπαίρνει. Μια απλή αντιγραφή δεν θα καταφέρει να σε συνεπάρει, καταλαβαίνεις ότι κάτι δε πάει καλά.

Από την άλλη η καχύποπτη πλευρά μου, μου λέει πως τα κίνητρα της δημιουργίας του άλμπουμ αυτού, δεν είναι και τόσο αγνά. Τι εννοώ: Τρία χρονιά πριν, οι Horrors, παρέδωσαν σαφώς ένα πολύ καλό ντεμπούτο, φτιάχνοντας παράλληλα ένα καρικατουρίστικο ίματζ για τους ιδίους. Όταν κατάλαβαν ότι δε πιάνει αυτό το στυλάκι (χαμηλές θέσεις στα charts, ελάχιστα εξωφυλλα κλπ) αποφασίζουν να το αλλάξουν και επωφελούμενοι από την επιστροφή των bloody valentine και από τη νέα shoegaze τάση, υπό τις οδηγίες του παραγωγού τους, κατευθύνονται προς τα εκεί. Στο τέλος όμως οφείλεις και πάλι να τους παραδεχτείς, γιατί αν και περιδιαβαίνουν άγνωστα σε εκείνους ηχητικά χωράφια, το κάνουν καλά και δείχνουν να το κατέχουν το άθλημα και έπειτα ...είναι αυτές οι διαολεμένες συνθέσεις που σε πείθουν.

8.2

Those will burn:three decades, who can say, primary colours, sea within a sea

The Horrors - Sea within a sea

Sea within a sea....Κομμάτι μέσα από το Primary Colours που το περιμένουμε το Μάιο. Οι Horrors έγραψαν ένα κομμάτι που παίρνει με ευκολία τα σκίπτρα από αποιαδήποτε μπάντα βροντοφωνάζει τις joy divisioniκες καταβολές της, με ένα τραγούδι που θα παιχτεί πολύ (τουλάχιστον απο το mp3 μου) μέσα στο 2009. Long live the skinny horror boys....