Showing posts with label King Dude. Show all posts
Showing posts with label King Dude. Show all posts

Thursday, June 19, 2014

King Dude, Skull & Dawn, The Love&Suicide Death Club - Death Disco - 17.06.14

Τρίτη βράδυ κατεβαίνοντας στο Death Disco δεν είχα ιδέα για το τι θα παρακολουθήσω. Για την ακρίβεια στο μυαλό μου είχα κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είδα τελικά. Περίμενα κλασικά μια  Death Disco γεμάτη κόσμο, τίγκα hipsteria να περιμένουν να δουν ένα τυπά που λίγοι θα ήξεραν τα κομμάτια και απλά θα γέμιζαν το χώρο, για να τσεκάρουν ακόμα ένα κουτάκι στις μακρυές λίστες...
Ω πόσο λάθος έκανα.

Κάπου στις 10 ξεκίνησε το πρώτο support οι the love suicide death club και κατά τις 11 ανέβηκαν οι skull&dawn οι οποίοι με άφησαν με το στόμα ανοιχτο. Δυνατή μπάντα, επικοινωνιακοί, με κομμάτια που μας ξύπνησαν και ενώ δεν έχω πολύ σχέση με αυτού του τύπου τη μουσική γούσταρα κάθε νότα. Εξαιρετικοί.Ειδικά το πρώτο κομμάτι που έπαιξαν (nasville girl νομίζω το είπαν-θα είναι στο καινούργιο τους δίσκο) ήταν δυναμίτης. 

12 παρά λίγο πήρε την κιθάρα του ο King Dude ή αλλιώς ο TJ Cowgill άναψε τα 3 κεριά διπλά στο μικρόφωνο και για μια ώρα και κάτι μπήκαμε λίγο στο μυαλό του τύπου που έβγαλε το burning daylight ή έγραψε το lucider's the light of the world στο δίσκο που τον ονόμασε love..





Έπαιξε όλα τα κομμάτια που έπρεπε να παίξει όπως spider in her hair, jesus in the courtyard, devil eyes, Lord i am coming home, barbara anna και το lucider's the light of the world όπου ένα μαγαζί τραγουδουσε μαζι του "Tell me what's that light? Lucifer's the light. " 

Και κάπου έφτασε η ώρα να φωνάξει στη σκηνή τους skull & dawn για να παίξουν το Fear is all you know. Δυναμίτης  και μια tomwaitsική παρουσίαση του τραγουδιού.



Ο κόσμος αν και δεν γέμισε ασφυκτικά το DD ήταν όπως έπρεπε να είναι για να ακούσει αυτού του είδους τα τραγούδια. Εξαιρετική βραδιά που τελείωσε στη μια από ένα τυπά που έχει να πει ιστορίες και να τραγουδήσει πράγματα για ένα κόσμο δικό του.


Saturday, May 31, 2014

17.06.14 King Dude

Ερχεται αθήνα λοιπόν ο κύριος Dude για να παρουσιάσει προφανώς το Fear αλλά και για να ακούσουμε και λίγο μαυρίλα από το Burning Daylight..
Death Disco στα μέσα ιουνίου (17)...
hipsters της αθήνας ατσαλωθείτε....μπριγιαντίνη στο μαλλί, αμανικά για να δούμε ταττου και θα τα πουμε μέσα....



Friday, May 2, 2014

King Dude - Fear

King Dude
Fear
(NJRM, 2014)

Έχω σκεφτεί πολλές φορές, πόσο περίεργος πρέπει να φαίνομαι, όταν κάθομαι στη μπάρα και πίνω μόνος μου, χωρίς να έχω τσιγάρο στο χέρι..Τουλάχιστον, έτσι μου φαίνονται εμενα, αυτοί που κάθονται κάπου για πολύ ώρα, χωρίς να καπνίζουν.
Έτσι ο ήχος του αναπτήρα στο "open the door" με κάνει να ηρεμώ: Ψιτ, φιλέ, κρατάω τσιγάρο. Δεν είμαι περίεργος οκ;
Fear o καινούργιος δίσκος του king dude και το fear is all you know γκαζώνει φτιάχνοντας ένα κομμάτι με μια cave-ική ιστορία αγάπης. Φωνητικά από το διάολο και κιθάρες βρώμικες.
Το Maria ρίχνει τους τόνους γρήγορα, μπαλάντα αλά lanegan. Σκοτεινή αλά burning daylight όμως. Και τα βιολιά ανατριχιαστικά όμορφα.
Καταλαβαίνεις ότι πλέον είσαι στο κόσμο που σου φτιάχνει ο king dude όταν βρίσκεσαι να ζητάς αλκοολ για να σταματήσεις να κουνάς ρυθμικά το πόδι σου στο devil eyes. Κοφτά ακόρντα και τα τύμπανα να κρατάνε ένα υπερβολικά κολλητικό ρυθμό.
Σε σχέση με το προηγούμενο δίσκο, εδώ οι συνθέσεις είναι δουλεμένες στη λεπτομέρεια και η παραγωγή είναι σαφέστατα ανώτερη δίνοντας έτσι σε εμάς ένα ακόμα κομμάτι για να διαχειριστούμε.
Έχει και pop στιγμές ο δίσκος. Ναι. Λίγο ξεσκόνισμα. Λίγο πάγο στο ποτό και να που ακούς το cloven hooves ή το Demon Caller Number 9. Ειδικά το δεύτερο έχει τα πιο όμορφα γκάζια που έχω ακούσει τελευταία και κουβαλάει τόσα μουσικά κλισέ πάνω του που το κάνει ακόμα καλύτερο.
Σκέφτομαι πως πέρα από τους περίεργους στίχους, ο king dude έγινε μουσικά λιγάκι πιο φωτεινός. Pop που έγραψα και παραπάνω αλλά πάντα μέσα στα όρια του country, blues, gospell, rock κτλπ κτλπ. Αξίζει περισσότερης προσοχής το Bottomless Pit, που θα μπορούσε να το ζηλεύει άνετα ο Waits του Real Gone.
Το burning daylight ήταν ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους πρόπερσι. Ο King Dude καταφέρνει εδώ να γίνει πιο mainstream, χωρίς να χάνει τα περισσότερα από τα στοιχεία που έκαναν τον προηγούμενο δίσκο εξαιρετικό. Σκοτεινιά και σκονή υπάρχει και εδώ. Μόνο που κυριαρχούν και τα neon φώτα ενώς elvis χριστού στο τοίχο.
Όμορφος δίσκος.

8.5

Those will burn: Maria, Fear is All you know, Demon Caller Number 9



Monday, April 22, 2013

Chelsea Wolfe & King Dude

καλοκαιριάζει....η νύχτες γίνονται πιο όμορφες..
πράγματι...
κάτι πρέπει να βρεθεί να τις κάνει πιο σκοτεινές...
τα μεσόγεια ήδη ησύχασαν.....
2 τραγούδια "θάνατος" λεμε....

















Saturday, December 8, 2012

Δεκατρία: King Dude - Burning Daylight




Αν και η ιστορία δεν έχει σχέση με την βιβλιάρα του jack London, η έξαψη του να ακούς τον δίσκο είναι παρόμοια με εκείνη όταν διαβάζεις το βιβλίο. Λένε πως τους (folk) ήρωες της παράδοσης δεν τους εξυψώνει και τους μεγαλώνει καμία αλλή χώρα τόσο καλά όσο η αμερική. Και δεν έχουν άδικο.
Εδώ ο king dude περιγράφει ένα κόσμο όπου ο θεός με τον διάβολο βρίσκονται ξανά αντίπαλοι (κάνει το spanish train του chris de burgh να φαίνεται παιδική ιστορία), και ο άνθρωπος απλός παρατηρητής της μάχης βλέπει μόνο κομμάτια της μέσα από όνειρα, μεθύσια και τα μάτια των νεκρών. Και ενώ στο βιβλίο ο άνθρωπος αλλάζει για χάρη της αγάπης, στα πιο μαύρα κομμάτια του burning daylight η αγάπη είναι η αιτία για περισσότερη βία για περισσότερη μαυρίλα. Αλκοολ, φόβος, σκόνη και κάπου στη δύση, εκεί γύρω στο '30, σε μια τρυπημένη πινακίδα που τραμπαλίζεται από τον καυτό βραδινό αέρα, θα διαβάζαμε: Far off beyond those wonder hills, there's a place few men dare go.









Δεκατέσσερα: Lambchop - Mr. M
Δεκαπέντε: Frank Ocean - Channel Orange
Δεκαέξι: David Byrne&St. Vincent - Love this Giant
Δεκαεπτά: Tindersticks - The something Rain
Δεκαοκτώ: Babu Gury - Pieces
Δεκαεννιά: Madlib - Medecine Show#13
Είκοσι: Tame Impala - Lonerism