Arctic Monkeys - AM

Arctic Monkeys AM (Domino, 2013)

Κάθε φορά που βγάζουν ένα δίσκο οι Arctic Monkeys, σκέφτομαι το ντεμπούτο τους...την διαφήμιση που έτρωγε αυτός και αλλά και το Favourite Worst Nightmare στους διαδρόμους του tube...κάθε μέρα, πρωί βράδυ..και τους σιχαινόμουν. Σιχαινόμουν 2 πολύ καλούς δίσκους γιατί απλά τους έβλεπα στριμωγμένος στις 8.10 το πρωί στον thameslink...και στις 8 κάθε βράδυ...
τώρα γιατί το λέω αυτό;
Δεν ξέρω ακριβώς. Ίσως γιατί τώρα κατάλαβα πως παρά την τότε ξεφτυλοδιαφήμιση σα γκρουπ ήταν λίγο πιο μαζεμένοι, ο τέρνερ έμοιαζε πράγματι να είναι απο το σέφιλντ και δεν το έπαιζε έλβις...κι όμως παρ' όλα αυτά (πάντα τελικά κάτι θα βρίσκω να γκρινιάζω για αυτό το γκρουπ) οι δίσκοι που έβγαζαν και βγάζουν είναι σούπερ.
Έδω τα ακούμε όλα... black sabbath (ναι ναι είναι ένα μικρό ριφάκι απο το war pigs), QoTSA, beatles, Last Shadow puppets, Pulp κι όλη την αγγλουριά που κουβαλάνε μαζί τους.
Σιγα σιγά ο τέρνερ καταφέρνει να κάνει την φωνή του, μαζί με την προφορά, φυσικά, περισσότερο αναγνωρίσιμη κι απο το ίδιο το συγκρότημα (R U mine πχ).
Είναι καλός δίσκος...αρκετά καλός...αλλά παρ' όλη την προσπάθεια του παραμένει λίγο ατσαλάκωτος...σα το καινούργιο στυλ του τέρνερ...(για αυτό ίσως και κάνουν cover τον drake...Ε Λ Ε Ο Σ) και αυτο δεν τον αφήνει να γίνει mega...
Ο δίσκος θα μπορούσε να χωριστεί στα 2. Μέχρι το I want it all και μετά...Ζωηρός, γκαζιάρης στο πρώτο μέρος, σέξυ (πάντα ήθελα να το χώσω σε ένα review) και πανέμορφος στο δεύτερο (μέχρι το fireside φυσικά).

έχει και μερικές αστοχίες, όπως το βαρετότατο Why'd You Only Call Me When You're High? που παρ' όλο που προσπαθεί να γίνει έξυπνο δεν τα καταφέρνει...ή το Snap Out of It..

όμως καταλήγει όμορφα όμως, με το knee socks (που και καλό κομμάτι και όμορφο θέαμα είναι) αλλά και με το Ι wanna be yours που μου θυμίζει λίγο broken bells βέβαια..

Ευκολόπιοτος δίσκος, που θυμίζει νερομένο καλό ουίσκι...
ναι το πίνει, ναι το ξαναπίνεις, αλλά όταν σου δωθεί η ευκαιρία πας για το 24άρι νέτο-σκέτο...χωρίς 2η σκέψη..
_

8.9

Those will burn: R U Mine, Arabella, No party anthem 1, Mad Sounds

αρκτικές μαϊμούδες...

Arctic Monkeys - Humbug (track by track)

Πάντα ήθελα να κάνω ένα track by track review, με το Humbug άδραξα την ευκαιρία…

My propeller: Σαφώς επηρεασμένο από το περίφημο side project του Alex Turner. Πρόκειται για ένα βαρύ - σκοτεινό κομμάτι, αντιπροσωπευτικό της νέας δύσκολης κατεύθυνσης που ακολουθεί η μπάντα. Άξιο εναρκτήριο.

Crying lightning: Το πρώτο «αντιεμπορικό» πρώτο single τους με το α-λα queens of the stone age ριφακι εκεί προς το τέλος, προσθέτει ένα καινούριο στοιχειό στην εξέλιξη των μαϊμουδιών, τα πολλά λόγια η μάλλον τα ακόμα περισσότερα λόγια στις εξιστορήσεις τους. Αν βάλεις κάτω τους στίχους του lightning βγάζεις δυο σελίδες έκθεση. Σίγουρα είναι το καλύτερο κομμάτι του Humbug. A-class!

Dangerous animals: Αρχίζει με κλασσικό μανκικό ριφακι αλλά εμφανώς επηρεασμένο από τα αντίστοιχα “ασήκωτα” των Sabbath. Μου ξίνισε λίγο στην αρχή η d-a-n-g-e-r-o-u-s προφορά του τίτλου αλλά το συνήθισα. συμπαθητικό, αλλά μέχρι εκεί. Θα μπορούσαν να το κρατήσουν και για b side.

Secret door: Η χρυσή τομή ανάμεσα στους Monkeys και τους Puppets. Φανταστικό ατμοσφαιρικό ρεφρέν. Μετά το understatement λύθηκαν τα χεριά του alex και με τις πιο “μελό” συνθέσεις. Beatl-ικα backing vocals προς το φινάλε του τραγουδιού φέρνουν σε “Because” από Abbey road.

Potion approaching: Η καθαριστική εισαγωγή μοιάζει στο “Very ape” των Nirvana, το υπόλοιπο είναι Queens of the stone age. Βέβαια το κομμάτι όσο «ξετυλίγεται» τόσο πιο ενδιαφέρον γίνεται. Ειδικά από το 2:15 και μετά που οι Monkeys κλείνουν πονηρά το μάτι στην Αμερική και συγκεκριμένα στον desert ήχο με τον Josh Homme στα backing vocals. Αλητεία!

Fire and thud: Ο Alex φαντασιώνεται τον Bobbie Gillespie. Σκοτεινό, αργόσυρτο αλλά με σχετικά αδύναμο πρώτο μέρος, στο σημείο όμως που μπαίνει η Alison mosshart στα πίσω φωνητικά (είχαν ξανά-συνεργαστεί με τους Last shadow puppets στη διασκευή του Paris summer) το κομμάτι απογειώνεται.

Cornerstone: Ότι ήταν το “Meeting place” για το Age of understatement προσπαθεί να γίνει αυτό για το Humbug, το αποτέλεσμα όμως είναι αμφιλεγόμενο. Τους βγήκε κάπως γλυκανάλατο με ψιλό-χαζούς στίχους. Μια σχετικά αδύναμη στιγμή, το ξέρω πως κάποιοι θα διαφωνήσουν αλλά όπως λέει και στο φινάλε του κομματιού “you can call me anything you want” J

Dance little liar: Κλιμακωτό στην αρχή, στοιχειωμένο, σπασμωδικό στην συνέχεια, ωραίοι στίχοι, επικίνδυνα αιχμηρά ριφς. οι νέοι Monkeys που ήλπιζα να ακούσω. Θα το ζηλέψουν οι muse

Pretty visitors: “All the pretty visitors came and wave their arms/and cast the shadow of the snake pit one the wall”? λες να τους τάισε κάνα πεγιότ (ναρκωτική ουσία που βγαίνει από τον κάκτο) ο Josh Homme εκεί στην έρημο Mojave?”. Πολύ πιθανό. Μπορεί να είναι και αυτό πολύ Q.o.t.s.a αλλά η αξία του δε μειώνεται καθόλου από το γεγονός. Φοβερή η ιδέα του εκκλησιαστικού οργάνου, φοβερή και η επίδειξη ικανοτήτων και ιδεών από τη rhythm section.

Jeweler’s hands: Ψαγμένος τίτλος ε? Μήπως είναι αυτό το καλύτερο του δίσκου? Υπέροχη εισαγωγή, επηρεασμένο από το storytelling του Nick Cave (η διασκευή του στις αρχές του χρόνου στο “Red right hand” δεν ήταν τυχαία.) Ακόμα και στο τελευταίο κομμάτι τους συνεχίζουν να πειραματίζονται. Πραγματικά μοναδικό κομμάτι, δεν έχουν ξανακάνει κάτι παρόμοιο ποτέ τους. Ένα έπος

Ορίστε και η διασκευή τους στο Red right hand:

Arctic Monkeys - Humbug

Arctic Monkeys

Humbug

(Domino,2009)

Πραγματικά νιώθω πολύ τυχερός που ζω μια περίπτωση μπάντας σαν αυτής των arctic monkeys. Ειδικά ο 17χρονος που τους πρώτο-άκουσε στο “I bet that you look good on the dancefloor”, φανταστείτε τον να μεγαλώνει και να ωριμάζει μαζί τους, μεταφορικά και κυριολεκτικά αλλά κυρίως μέσα από τη μουσική τους εξέλιξη. Ακόμα και εμάς τους μεγαλύτερους μας έκαναν να νιώσουμε κάπως έτσι.
Η αντίληψη ότι οι Monkeys είναι απλά μια μπάντα που την ακούς κατά τη διάρκεια μια βραδιάς pro evolution soccer 2005 ξεπεράστηκε άμεσα από την πρώτη κιόλας ακρόαση του whatever people say, that’s what I am not. Επισφραγίστηκε με τον ερχομό του “Brianstorm” και του αγαπημένου χειρότερου εφιάλτη ενώ το σοκ των Last shadow puppets ήταν ασφαλώς το κερασάκι στη τούρτα η το δυνατό χαστούκι, ότι προτιμάτε. Το γεγονός είναι ένα: O Alex και η παρέα του δεν αστειεύονται (κλισσεεεε!).
Εν έτη 2009 και μετά από τρεις συνεχόμενους (διαφορετικούς) δίσκους με την υπογραφή του Alex Turner, έχουμε και έναν τέταρτο (επίσης διαφορετικό), το Humbug.
Είναι ένας δίσκος που απαιτεί πολλαπλές και προσεκτικές ακροάσεις για να σε κερδίσει, ο οποίος όσο τον ακούς γίνεται και καλύτερος και είναι μια σπάνια περίπτωση όπου η περιγραφή του επερχόμενου άλμπουμ από την ίδια τη μπάντα ως μια μίξη του ήχου των Arctic Monkeys με αυτόν των Last shadow puppets με κάποια επιπλέον στοιχεία από Black Sabbath (όπου Black Sabbath βαλε Queens of the stone age), επαληθεύεται ως άκρως κατατοπιστική!
Υπάρχουν δυο θεωρίες για τους τρίτους δίσκους των συγκροτημάτων, οι οποίες επιβεβαιώνονται με το Humbug. Η μια λέει ότι συνήθως η τρίτη απόπειρα είναι και η πιο δύσκολη η άλλη ότι είναι η πιο σημαντική και κρίσιμη για την πορεία της μπάντας γιατί πλέον βγάζεις συμπεράσματα για το ποιοι πραγματικά είναι, τι θέλουν να κάνουν και για το αν έχουν έρθει για να μείνουν. Αυτό που μας κάνουν ξεκάθαρο με το Humbug είναι ότι δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους, είναι ανήσυχα πνεύματα, τη ψάχνουν, δεν κάθονται στ’ αυγά τους και σίγουρα ήρθαν για να μείνουν. Τουλάχιστον μέχρι να μας κερδίσουν όλους.
Ξέρετε, έχουν γίνει αρκετές συγκρίσεις με τους πρώιμους Oasis. Αυτός ο ενθουσιασμός των δυο πρώτων δίσκων των Gallaghers υπήρχε και στους αντίστοιχους των Monkeys (ειδικά στη μεγάλη Βρετανία τους αντιμετώπισαν σαν τους νέους Oasis), σίγουρα όμως το Humbug δεν είναι το δικό τους Be here now. Ο τρίτος δίσκος των Oasis ήταν ένα χάλι ,μια προφανής τάση μεγαλομανίας, μας έδωσε να καταλάβουμε ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μάτσο νεόπλουτοι κοκκάκιδες. Δείτε τον τρίτο των Coldplay, σκοπός του Chris Martin, μέσω της αφαίμαξης του ήχου των U2, να κατακτήσει την Αμερική. Δείτε τον τρίτο των Kaiser chiefs, μια απεγνωσμένη, σε βαθμό γελοιότητας, απόπειρα μιας μπάντας να φτιάξει επιτυχίες. Το Off with their heads ήταν η ταφόπλακα των Kaiser chiefs.
Εκεί που θέλω να καταλήξω με τα παραπάνω παραδείγματα είναι πως η ανάγκη της δημιουργίας του Humbug δεν αποσκοπεί σε έξω-μουσικά οφέλη όπως η δημοσιότητα, τα λεφτά κλπ.
Τα πιτσιρίκια από το Sheffield δεν το έχουν (πια) ανάγκη. Κρατούν χαρακτήρα, δεν ψωνίζονται, δεν ξεπουλιούνται. Το μονό κακό που έχουν σα γκρουπ είναι ότι απλά ανέβασαν τον πήχη πολύ ψηλά από πολύ νωρίς.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να θεωρηθεί αποτυχία το γεγονός ότι περιέχει κάνα δυο κομμάτια που θα χαρακτήριζες αδιάφορα, ίσως και να είναι για αυτή τη μπάντα. Δε γίνεται να μην έχεις κάποια στιγμή κάποια στραβοπατήματα, δεν είναι και οι Beatles! Μονό οι Beatles κατάφεραν να είναι καλύτεροι από δίσκο σε δίσκο, κανείς άλλος. Τα μαϊμούδια είναι ακόμα 22-23 χρονών, παραμένουν ταλεντάρες, δε φοβούνται να πειραματιστούν και έχουν συνειδητοποιήσει, τη στιγμή που η πλειοψηφία των αγγλικών γκρουπ δεν το έχει, πως το να επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου (οι χιτάκιδες θα τους γυρίσουν την πλάτη) τους κρατάει πίσω σαν μουσικούς. Ακόμα και αν δεν έβγαλαν το 100% τους με το Humbug, βρίσκονται αναμφίβολα στο σωστό δρόμο για να γίνουν μια πολύ μεγάλη και σημαντική μπάντα.

8.6

Those will burn: my propeller. crying lightning, potion approaching, pretty visitors, jewelers hands

Υγ: Θα τολμούσα να πω πως το Humbug είναι ένας φόρος τιμής στους Queens of the stone age. Να λοιπόν μια καλή ευκαιρία να τους ακούσουν καλύτερα αυτοί που δεν τους έχουν προσέξει (αμαρτία) έως τώρα. Μετανοείτε αμαρτωλοί!

Υγ2: Παραμένουν η καλύτερη βρετανική μπάντα των 00’s, αν και για το 2009 καλύτερο βρετανικό άλμπουμ παραμένει το Primary colors

Arctic Monkeys - Crying Lightning

Κι όμως υπάρχουν συγκροτήματα που ακόμα μπορούν και γράφουν κομματάρες....σκοτείνο, σπαραχτικό, τέλειο

ας ελπίσουμε να μην είναι το μόνο καλό μέσα στο δισκάκι που περιμένουμε....

Arctic Monkeys - Crying Lightning

Σχεδόν έτοιμο το πρώτο single από το καινούργιο πόνημα των arctic monkeys -Humbug- το οποίο και θα ακουστεί στις 6 Ιουλίου παγκόσμια από το σόου του Zane Lowe's Radio 1. Από εκείνο το βράδυ θα μπορεί κάποιος να το κατεβάσει και τον Αύγουστο θα είναι έτοιμο και σε φυσική μορφή...το καλύτερο είναι το εξώφυλλο....[original band's announcement]





btw: γενικά δεν ξέρω τι εχουν πάθει τα συγκροτήματα και παρουσιάζουν όλο και κάποιο γυμνο στα εξώφυλλα...αλλά θα τους προτείνω να το συνεχίσουν....θα είναι η τέλεια δισκοθήκη...