Big Boi - Vicious Lies and Dangerous Rumors

Big Boi Vicious Lies and Dangerous Rumors (Purple Ribbon, 2012)

Το πρώτο που σκέφτηκα όταν είδα τον καινούργιο δίσκο του Big Boi, ήταν ότι ευτυχώς αυτή τη φορά το εξώφυλλο είναι αξιοπρεπές. Για κάποιο λόγο ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι το περιεχόμενο θα ήταν αντίστοιχο του φοβερού και τρομερού Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty. Οπότε την άκουσα λίγο την πρώτη φορά που έβαλα τον δίσκο να παίξει. Διότι ο Big Boi αποφάσισε να αλλάξει λίγο την πορεία του. Άφησε πίσω την ασφάλεια και τη σιγουριά του catchy, funky και groovy as hell southern hip hop και μέσα από μία ατελείωτη λίστα συνεργασιών προσπαθεί να κάνει το crossover προς... πολλές και διάφορες κατευθύνσεις. Η αλήθεια είναι ότι οι δύο - τρεις πρώτες ακροάσεις ήταν κάπως αποπροσανατολιστικές. Γίνονται τόσα πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα εδώ μέσα που στην αρχή είναι εύκολο να χάσεις λίγο την 'εστίαση'. Αλλά, ευτυχώς, αυτό δεν κρατάει πολύ. Ένα ένα τα κομμάτια αρχίζουν να παίρνουν μορφή, να αποκαλύπτονται και να καρφώνονται μέσα σου – και μετά δεν γλυτώνεις με τίποτα, μένεις να τα τραγουδάς όλη μέρα. Γιατί τα περισσότερα κομμάτια του Vicious Lies and Dangerous Rumors τραγουδιούνται. Έχουν κανονικά refrain, που αναλαμβάνει κάθε φορά ο ενίοτε καλεσμένος. Οπότε το αποτέλεσμα είναι και μοιραία λίγο πιο pop απ' ό,τι θα φανταζόταν κανένας. Όπως για παράδειγμα το Mama told me με την Kelly Rowland που είναι και το πιο εμπορικό/mainstream κομμάτι, αλλά που παρόλα αυτά είναι και αυτό πολύ καλό.
Αρχικά λοιπόν μοιάζει ότι η εκάστοτε συμμετοχή είναι αυτή που καθορίζει το ύφος σε κάθε τραγούδι. Οι πιο πετυχημένες από αυτές είναι μάλλον και οι πιο διαφορετικές μεταξύ τους. Από τη μία τα δύο κομμάτια με τους Phantogram (objectum sexuality, CPU) που εξερευνούν πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια είναι σίγουρα από τα highlights. Με ένα παράξενο τρόπο η ψυχρή μουσική υπόκρουση και η αντίστοιχα ψυχρή φωνή της Sarah Barthel μοιάζουν να βρίσκουν ένα κοινό τόπο με την ζέστη του νότου. Από την άλλη πλευρά του Shoes for Running με τον B.o.B. και τους Wavves είναι εξίσου πετυχημένο με τελείως διαφορετικό τρόπο. Ο B.o.B. περνάει σχεδόν απαρατήρητος, αλλά οι Wavves καταφέρνουν να δώσουν μία indie rock αίσθηση που αρχικά μπορεί να ξενίζει, αλλά τελικά σε κερδίζει και αυτή (+ ένα ακόμα κολλητικό refrain).
Όμως όσο περισσότερο ακούς το δίσκο αρχίζεις να συνειδητοποιείς όλο και περισσότερο το εξής: μέσα από όλες αυτές τις συμμετοχές και τις διαφορετικές κατευθύνσεις αυτό που τελικά ξεχωρίζει κάθε φορά είναι τελικά ο ίδιος ο Big Boi: πάντα ουσιώδης, χωρίς τίποτα περιττό, έξυπνες ρίμες και απόδοση που τελικά δεν μπορεί να συναγωνιστεί κανένας από τους συμμετέχοντες. Οπότε το κατόρθωμά του είναι διπλό: από τη μία στέκεται στο γνωστό υψηλό επίπεδο που χαρακτηρίζει όλες τις δουλειές του, από την άλλη καταφέρνει να οργανώσεις και να ενορχηστρώσεις όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους και διαφορετικές μουσικές σε ένα τελικά ενιαίο αποτέλεσμα που παραδόξως καταφέρνει να δουλέψει σαν ένα σύνολο.
_

8.9

Those will burn: Objectum Sexuality (featuring Phantogram), CPU (featuring Phantogram), Shoes for Running (featuring B.o.B and Wavves)

The Best of 2010

Συσκεφτήκαμε, τα βάλαμε κάτω και αποφασίσαμε: ορίστε τα καλύτερα της χρονιάς. Καλά Χριστούγεννα!!

Big Boi - Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty

Big Boi Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty (Def Jam, 2010)

Είναι εδώ και τουλάχιστον δύο μήνες που ακούω το Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty, κατά ένα μέσo όρο 2 με 3 φορές την μέρα. Αυτό, όταν είμαι στο γραφείο. Επιπλέον, είναι ο μόνος δίσκος που έχω αυτή τη στιγμή στο i-pod οπότε όλες μου οι εξωτερικές μετακινήσεις συνοδεύονται από αυτόν (με τη διαφορά ότι αυτό το καταραμένο το shuffle αλλάζει τη σειρά των κομματιών... γκρρρρ). Για διάφορους λόγους δεν καθόμουν να γράψω. Ένας από αυτούς ήταν ότι μου άρεσε τόσο πολύ που μου φάνηκε λίγο αφύσικο. Οπότε, του έδωσα λίγο χρόνο να το χωνέψω. Αλλά μετά από τόσες ώρες ακουσμάτων, μπορεί ένα μέρος του ενθουσιασμού να έφυγε, αλλά η απόλαυση είναι κάθε φορά η ίδια. Με πολύ απλά λόγια, ο Big Boi έκανε ένα δίσκο που είναι τουλάχιστον ισάξιος των καλύτερων στιγμών των Outkast. Και αυτό χωρίς τον Andre 3000. Ο Andre είναι μάλλον το μόνο που λείπει, γιατί κατά τ' άλλα μέσα στο δίσκο συμβαίνουν τα ΠΑΝΤΑ. Πληθωρικός στα όρια μεταξύ υπερβολής και τελειότητας, αλλά με έναν απίστευτα επιδέξιο τρόπο κοιτάει πάντα προς την πλευρά της τελειότητας με ένα ειρωνικό χαμόγελο για όλους όσους ψάχνουν το σημείο όπου θα γύρει προς την άλλη - μάταια. Από που να ξεκινήσω? Το Turns me on με την απίστευτη 'απλοϊκή' μελωδία στο background να σου καρφώνεται κατευθείαν στον υποσυνείδητο? Το Follow Us με τον κλασσικό Southern ρυθμό και το τραγουδιστό refrain που το μετατρέπει σε ένα σχεδόν ποπ δυναμίτη? Το Tangerine, που φτιαγμένο για να παίζει σε κάποιο σκοτεινό strip club του νότου καταφέρνει σχεδόν να σου μεταφέρει την ατμόσφαιρα σαν να βρίσκεσαι εκεί? Το You Ain't no DJ που κινείται σε σχεδόν ηλεκτρονικά μονοπάτια (οπ! τελικά ούτε ο Andre λείπει εντελώς, κάνει την παραγωγή εδώ...)? Το α-π-ι-σ-τ-ε-υ-τ-ο Fo Yo Sorrow με τον George Clinton αυτοπροσώπως να βάζει την υπογραφή του? Το Train pt 2 που καταφέρνει να ταξιδεύει συνεχώς σε όλες τις χαμηλές συχνότητες και να μπαίνει κάτω από το δέρμα σου? Και σαν να μην έφταναν τα 14 τραγούδια που έχουν προηγηθεί μέχρι λίγο πριν το τέλος, ο δίσκος κλείνει με αυτό το διαολεμένο Back up Plan που είναι το πιο catchy κομμάτι που έχω ακούσει εδώ και πάρα, πάρα πολύ καιρό. Για να είμαι πιο συγκεκριμένος, νομίζω ότι είναι το πιο catchy κομμάτι που έχει βγει από την εποχή του Hey Ya!. Είναι αυτά τα βαθειά μπάσα και ρυθμικά beats του που του χαρίζουν ένα μεγάλο μέρος της γοητείας του και που ταυτόχρονα το κάνουν να θυμίζει περισσότερο από όλα τα άλλα τους Outkast. Σαν μας λέει ο mister Patton ότι, αν είστε τόσο δύσκολοι και δεν σαν άρεσαν όσα ακούσατε μέχρι τώρα, ορίστε, έχω και back up plan: ένα κλασσικό Οutkast τραγούδι. Σε αυτό πώς να αντισταθείτε?

9.5

Those will burn: Back Up Plan, The Train Pt 2, Fo Yo Sorrows, Turns Me On

Mixtapes #005: Big Boi Mixtape for dummies

Σήμερα, 6 Ιουλιόυ κυκλοφορεί επίσημα ο νέος δίσκος του Big Boi (ανεπίσημα, έχει διαρεύσει εδώ και κάποιες μέρες...). Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία δουλειά των OutKast, και το Sir Lucious είναι ουσιαστικά η πρώτη κυκλοφορία που μας έρχεται από έναν από τους δύο τρομερούς νότιους. Ο Big Boi λοιπόν μάλλον ανησύχησε ότι θα έχουμε ξεχάσει το παρελθόν, και φροντίζει να μας το θυμίσει με αυτό το mixtape - με τον καλύτερο τρόπο είναι αλήθεια. Έτσι όλη η πορεία του υφίστατε ένα σχετικό ρετουσάρισμα από τους DJ X-Rated και DJ Esco: από το κλασσικό Dirty South και το ATLiens μέχρι το B.O.B. και το Ghetto Music, αλλά και πολλά λιγότερο γνωστά κομμάτια ενδιάμεσα. Η καλύτερη προετοιμασία για το Sir... (για το οποίο θα τα πούμε σύντομα...) Μπορείτε να κατεβάσετε το mixtape από εδώ.