Friday, November 28, 2014

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου

Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου
(Αχός, 2014)

Με τον Θανάση η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει πολλές ώρες μαζί. Ίσως περισσότερες από ό,τι έπρεπε. Αλλά όπως και να 'χει αρκετές για να τον αναφέρω με το μικρό του. Έχασα το ενδιαφέρον μου λοιπόν, μετά από τον δίσκο που έκανε με τον καραγκιόζη. Ο οποίος καραγκιόζης, που στην πραγματικότητα είναι περισσότερο χατζηαβάτης, έχει να βγάλει σοβαρό δίσκο από το 1972, και κατάφερε να παρασύρει και τον Θανάση στην απύθμενη μετριότητά του. Οπότε δεν θα έμπαινα στον κόπο να ακούσω αυτόν εδώ τον δίσκο αν δεν με τραβούσε για κάποιον ανεξήγητο λόγο το εξώφυλλο. Πέρα από το ότι είναι τουλάχιστον το τελευταίο που θα περίμενες έξω από δουλειά του Θανάση, πρώτον νομίζω ότι το έχω ξαναδεί κάπου, ή μάλλον κάτι παρόμοιο, και δεύτερον είναι πολύ όμορφη φωτογραφία. Οπότε το πήρα το cd. Και μετά από (πάρα) πολλές ακροάσεις φτάνουμε εδώ.
Ένα ακόμα παράδοξο που διαπίστωσα αρχικά λοιπόν, είναι ότι ο δίσκος έχει μια χατζιδακική χροιά. Σε δύο επίπεδα. Το πρώτο, το πιο εμφανές, έχει να κάνει με τη μουσική και τις ενορχηστρώσεις. Η εισαγωγή για παράδειγμα ή το πρώτο μισό του supermoon. Αλλά ακόμα περισσότερο το Φίλεμα που γυροφέρνει στα απάτητα μονοπάτια του μεγάλου ερωτικού. Το δεύτερο επίπεδο όμως, έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Σκέφτομαι το εισαγωγικό κείμενο από την μυθολογία:
σαν γνήσιος στρατηγός το ΄65 θέλησα να κάνω στην Ελλάδα μια επανάσταση. Αντί για τανκ, πήρα ένα παιδί - έφηβο μελαχρινό και όμορφο από την παιδική χορωδία των ανακτόρων και του είπα να τραγουδήσει. Μου λέει: «για να τραγουδήσω χρειάζομαι καινούργιους μύθους». - Πολύ σωστά, σκέφθηκα. Και με τον Γκάτσο αρχίσαμε να κατασκευάζουμε μύθους τον έναν μετά τον άλλο [...] Κι ο ένας μύθος έμπαινε πάνω στον άλλο κι έγιναν τόσοι πολλοί και τόσοι δυνατοί που τρόμαξε το παιδί, τρόμαξε ο κόσμος, τρόμαξε και η εταιρία που θα έβγαζε τον δίσκο. Όλοι τρομάξανε εκτός απ' τον Γκάτσο κι εμένα που εξακολουθήσαμε με περισσότερο πάθος την κατασκευή και σύνθεση των μύθων, ξεχνώντας εντελώς την επανάσταση που είχα προγραμματίσει...” 
Αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει ο Θανάσης σε αυτόν τον δίσκο. Χωρίς το μελαχρινό αγόρι (εκτός και αν μετράς τον Μάλαμα), τα ανάκτορα και την χορωδία μεν, αλλά με την δημιουργία μύθων στο μυαλό. Και τους μύθους τους χρειαζόμαστε τώρα, όσο και τότε, όσο τίποτα άλλο. Αλλά το φτιάξεις μύθους και να τους δώσεις ζωή δεν είναι εύκολο.
Πέρασα από πολλά στάδια στην ακρόαση είναι αλήθεια. Το πρώτο είχε να κάνει με ένα από τα βασικά προβλήματα που συναντάς στους δίσκους του Θανάση: τις φωνητικές ερμηνείες. Στην αρχή λοιπόν ένιωθα ότι οι φωνές καταστρέφουν τις μουσικές που υπάρχουν από κάτω, ότι δεν τις αφήνουν να φανούν και να αναπτυχθούν. Και αναπολούσα το τι ωραίος δίσκος ήταν το “η βροχή από κάτω”. Αλλά μετά άρχισα να προσέχω τους στίχους και να συνειδητοποιώ το όλο θέμα τις μυθολογίας. Και ξάφνου η μουσική πέρασε σε δεύτερο πλάνο. Και όσο το άκουγα και καταλάβαινα καλύτερα, η μουσική άρχισε να μου φαίνεται λίγη. Ο χρόνος με βοήθησε τελικά να φτάσω στο τρίτο στάδιο: Αυτό όπου η μουσική και οι στίχοι δεν διαχωρίζονται. Η μυθοπλασία συντελείται και από τα δύο ταυτόχρονα.
Και εκεί που αποτυγχάνει, το κάνει και στα δύο ταυτόχρονα. Στην Ηλιόπετρα για παράδειγμα. Αγνοώντας το ότι για μία ακόμα φορά δεν τον γλυτώσαμε τον Μάλαμα, τίποτα δεν μοιάζει να δουλεύει: οι στίχοι γίνονται σχεδόν γραφικοί, η μουσική είναι αναχρονιστικός Θανάσης και η ερμηνεία... είπαμε, ας το αγνοήσουμε. Το χειρότερο είναι ότι βρίσκεται εκεί στη μέση και σπάει τον δίσκο στα δύο. Αλλά οι αστοχίες σταματάνε εδώ. Από εκεί και πέρα υπάρχουν όμορφες στιγμές, αλλά και κάμποσα σημεία όπου οι μύθοι έχουν αρχίσει να παίρνουν σάρκα και οστά. Όπως Η Αλίκη στη Χώρα των Τραυμάτων που με ηλεκτρική καθοδήγηση, τζαζ πινελιές και ένα απίστευτο ρεφρέν που σε πιάνει εξ' απροόπτου, ξεχωρίζει αμέσως. Ή το A. Select που μας βρίσκει σε post rock ήχους. Και το Μήδεια-Μα που σου καρφώνεται στο μυαλό. Η το Θηρίο όπου οι υπέροχοι στίχοι υπογραμμίζονται ιδανικά από τη μουσική.
Αλλά αυτό που υπερβαίνει όλα τα υπόλοιπα, και κάνει τον μύθο μαγικό, έρχεται λίγο πριν από το τέλος. Το Φίλεμα, λοιπόν, είναι ότι πιο όμορφο έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό, όχι από τον Θανάση, γενικότερα. Είναι από αυτά το κομμάτια που υπερβαίνουν τόσο πολύ τους συμβατικούς τρόπους που έχουμε να ακούμε και να καταλαβαίνουμε τη μουσική, που δεν μπορείς να το περιγράψεις. Η αναφορά στον μεγάλο ερωτικό που έκανα στην αρχή δεν ήταν τυχαία. Θα μπορούσε να ήταν εκεί μέσα. Και ειλικρινά, δεν έχω ξανακούσει κομμάτι για το οποίο θα μπορούσα να πω κάτι αντίστοιχο. Αλλά και αυτό θέλει τον χρόνο του. Τις πρώτες 10 φορές πίστευα ότι ήταν ημιτελές. Στιχουργικά και μουσικά. Ώσπου πρόσεξα την τελευταία πρόταση. Έτσι φτιάχνονται οι μυθολογίες, στα ξαφνικά, ανύποπτα και εκεί που δεν το περιμένεις. Ή έτσι νομίζεις. Γιατί στην πραγματικότητα προκύπτουν γιατί όλα είναι τόσο όμορφα δουλεμένα και τοποθετημένα.
Οπότε ξαναγυρίζω στο Θανάση. Και μόνο το Φίλεμα θα έφτανε. Πόσο μάλλον που υπάρχουν και όλα τα άλλα.

8.5

Those will burn: Το Φίλεμα, Χαρτοκόπτης, Η Αλίκη στη Χώρα των Τραυμάτων, Το Θηρίο.


Sunday, November 23, 2014

The Hobbes FunClub - Up at Lagrange

The Hobbes Funclub
Up at Lagrange
(Shelflife Records, 2014)

-Γεία.
-Γειά.
-Έκει στο bradford μόνο creation records ακούγατε?
-Όχι, 4AD, Sarah...
-Ναι σωστά, αλλά μην ντρέπεσαι για αυτό...
-Μα...
-Καλά. Καλά. Τo souvlaki σου αρέσει?
-Γκρηκ σούβλακος?
-Πες το κι έτσι...
-Το αγαπημένο μου
-Το καταλάβαμε!
-Θα μιλήσουμε για το δίσκο
-Μα τόση ώρα τι κάνουμε?
-E?
-Παίζει συνέχεια, να ξέρεις. 90ίλα ξανά μανά. Ακόμα και που χειμώνιασε μοιάζει ιδανικός.
-Μα και στο μπραντφορντ χειμώνα έχει 24/7
-A ναι...δεν ξερώ, ο ξάδερφος μου σπούδασε εκεί.
-Ωράια.
-Σας χαιρετώ
-Ciao!
-Καλά...ήμουν σίγουρος.
-Ε?
-Τιποτα...μην δίνεις σημασία.


Θα μπορούσε να ήταν ένας αληθινός διάλογος...δεν είναι.


6.9

Those will burn: Into the night, Outside Myself, Up At Lagrange


Sunday, November 16, 2014

NehruvianDOOM - NehruvianDOOM

NehruvianDOOM
NehruvianDoom
(Lex Records, 2014)

Το output του MF Doom είναι τόσο χαοτικά τεράστιο, που το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχω απλά πάρει μέχρι τώρα μία γεύση από αυτά που κάνει. Αλλά και αυτό ήταν αρκετό. Θα ήταν αρκετό και να είχα ακούσει μόνο το Madvilainy και το Take me to your Leader. Όχι αρκετό για να τον καταλάβεις προφανώς, αλλά αρκετό για να καταλάβεις ότι είναι φαινόμενο (φαινόμενο δεν είναι οι αστραπές και οι καταιγίδες κτλ). Από την άλλη ο Bishop Nehru, το άλλο μισό αυτού εδώ του δίσκου, είναι 18 χρονών. Έχουμε μία κατάσταση μέντορα και μαθητευόμενου δηλαδή. Ο πρώτος στην παραγωγή, ο δεύτερος στο μικρόφωνο.
Και ενώ με τον Doom ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις, εδώ τα πράγματα, μέση στην απελπιστικά μικρή διάρκεια του δίσκου, είναι προβλέψιμα. Αλλά αυτό δεν είναι κακό. Αντίθετα δίνει πολύ όμορφα αποτελέσματα. Ίσως τώρα που τα mainstream ονόματα του hip hop έχουν αρχίσει να πειραματίζονται με ό,τι τους έρθει στο κεφάλι, στους πιο ανεξάρτητους rappers αυτό που απομένει είναι να μείνουν πιστοί στις ρίζες τους. Και αυτό ίσως να είναι λίγο απογοητευτικό από κάποιες πλευρές, αλλά από την άλλη δίνει και μία σιγουριά. Αυτή του να ακούς κάτι σχετικά γνωστό, σε μία διαφορετική εκδοχή, φτιαγμένο όμως με φροντίδα. Το μόνο πρόβλημα εδώ, είναι οτι η ιδέα δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί αρκετά. Όπως είπα και πριν, η διάρκεια του δίσκου είναι μικρή, και ένα μεγάλο μέρος της είναι διάλογοι και samples (από ταινίες υποθέτω), οπότε μέχρι να μπεις στο κλίμα, έχει τελειώσει. Ευτυχώς όμως έχει προλάβει πριν τελειώσει να δώσει κομμάτια σαν το Om, το Mean the Most και το Great Things. Αυτό το τελευταίο ειδικά, καταφέρνει να θυμίσει το Antimatter, έτσι όπως καρφώνεται με την μία στο μυαλό, μια σχεδόν ποπ εκδοχή του hip hop.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, not bad, αλλά λίγο.

7.8

Those will burn: Great Things, Om, Mean the Most.


Saturday, November 15, 2014

Πουτανί.




Έχει πέσει δουλειά. Έχει πέσει και μια τρελή ξενέρα με τους φετινούς δίσκους που ακόμα και το πιτσφορκ δεν ξέρει σε τι βλακεία να βάλει πάνω από 8.0...Ε, τι να καθίσεις να γράψεις αλήθεια; Το "κρίμα που ήταν πουτανί" του bowie δεν είναι καθόλου άσχημο. Όπως και η συλλογή που έβγαλε. Σου δίνει την ευκολία να πάρεις μαζί σου τα καλύτερα κομμάτια και να παίζεις...και δεν πολύ πέφτεις έξω. 
Άσχετο:
Ψάχνω να βρω τον καλύτερο τρόπο να παρακολουθώ την ελληνική σκηνή περισσότερο. Βασικά να το διορθώσω, ψάχνω να βρω ένα τρόπο να με (ξανα) εντυπωσιάσει (ξανά) η ελληνική σκηνή. Βαρέθηκα να παρακολουθω κάτι που πήγε να υπάρξει και ξαφνικά, στα μάτια μου σταμάτησε. Ναι, ξέρω. Αν κάποιος έμπαινε στο κόπο να αφήσει ένα ρημαδοκόμεντ από κάτω, θα μου αράδιαζε καμια 6αριά-7αριά φετινούς δίσκους που έσκησαν, γάμησαν κτλπ κτλπ...αλλά μπαα...
Να γράψω σήμερα για μουσική, δεν ήθελα. Το βιντεάκι, που δυστυχώς πρέπει να το δεις από το tube ήθελα να αφήσω...όσο το ακούω περισσότερο από τη μέρα που βγήκε τόσο περισσότερο μου αρέσει...το sue που είναι στη συλλογή από την άλλη, με αφήνει αδιάφορο...
Α, άκουσα και τους floyd. Και θα προτιμούσα να είχα μείνει στο division bells. Να μην είχα μάθει για τον καινούργιο δίσκο, να μην τον είχα κατεβάσει-βάλει να παίξει- να μην είχα τώρα την διάθεση να τον ξεχάσω. Μιλάμε να τον ξεχάσω όμως. 
Σήμερα κατέβασα και τον καινούργιο πουαρό. Τον ήρωα της αγκάθας ντε. Ναι, ναι...σα το περσινό (ή προπέρσινο) καινούργιο σέρλοκ. Δε μονογκραμ μερντερς και ετοιμάζομαι να πορωθώ.
Τελικά τι ήθελα να πω δεν θυμάμαι.  Α ναι...το Hypnotized των dream police θα μπορούσε να είναι καλός δίσκος. Αλλά δεν είναι.
Αυτό.



Sunday, November 2, 2014

Pharmakon - Bestial Burden

Pharmakon
Bestial Burden
(Sacred Bones Records, 2014)

Ώρε μάνα μου μια μαλακία...Βαρέθηκα τις σπουδές πάνω στη μουσική, που ντε και καλά πρέπει να γίνουν δίσκοι. Βαρέθηκα να μην ακούω μελωδίες, να προσπαθώ να μπω μέσα σε μιαν ατμόσφαιρά από μπούρδες, από τεχνάσματα και αντιγραφές.
Ίσως είναι ότι χειρότερο έχω ακούσει φέτος. Κτηνώδες βάρος...ή μάλλον απλό βάρος στη μουσική και στα αυτιά μου. Είναι από τους δίσκους που δεν τους προσπερνάς. Είναι τόσο κακό το αποτέλεσμα (τουλάχιστον στα αυτιά μου, γιατί μια γύρα στο διαδίκτυο δείχνει ότι είμαι τρελά off) που ένοιωθα πως έπρεπε να γράψω κάτι για αυτό.
Βηχές, τριξίματα, παραμορφώσεις, ασυνάρτητα φωνητικά, μαντάρα...και μια διασκευή του bang bang σα bonus track είναι ότι μπορεί κανείς να ακούσει μέσα στο δίσκο.
Bloody hell.

einstürzende neubauten ξαναλέω και γεμίζει το στόμα μου...

Φήμες ότι το εξώφυλλο μοιράζεται στα χασάπικα κρίνονται ως αναληθείς.

_
0.2