 | Κ. Βήτα Αντήχηση (EMI, 2013) |
Ίσως η πιο όμορφη μουσική έκπληξη του 2012 για εμένα ήταν η Χρυσαλλίδα του κβ. Απλή και απέριττη, μας έφερνε έναν καινούργιο κβ, απαλλαγμένο από πολλά από τα κλισέ του παρελθόντος του, απελευθερωμένο και (σχετικά) εξωστρεφή· μέχρι και ο τρόπος που τραγουδούσε είχε αλλάξει. Και τώρα, ένα χρόνο μετά, επανέρχεται, και η αίσθηση που αφήνει ο καινούργιος δίσκος είναι σαν μην έχει υπάρξει η χρυσαλλίδα καν. Σαν η αντήχηση να είναι ο 7ος, και όχι ο 8ος, δίσκος του.
Αλλά θα αρχίσω τα παράπονά μου από αλλού: Το cd το αγόρασα. 10 ευρώ. Και αυτό που πήρα ήταν το δισκάκι, τη θήκη φυσικά, και ένα άθλιο δίφυλλο τόσο κακοτυπωμένο που είναι σχεδόν αδύνατο να διαβάσεις τους στίχους που βρίσκονται στο εσωτερικό του. Και όχι, δεν νομίζω ότι είναι επίτηδες· είναι απλά ο ορισμός του κακέκτυπου. Την ίδια περίοδο αγόρασα και τις απλές ασκήσεις των Κόρε Ύδρο. Στην ίδια τιμή, αλλά με ένα πλούσιο και ιδιαίτερα προσεγμένο artwork. Αυτό νομίζω είναι έλλειψη σεβασμού απέναντι στους ανθρώπους που παρόλες τις οικονομικές δυσκολίες διαλέγουν να ενισχύσουν τον όποιο καλλιτέχνη με τον ελάχιστο τρόπο που μπορούν. Ναι, καταλαβαίνω, μπορεί να μην είναι απόφαση του κβ αυτή η οικονομία, αλλά τελικά αυτοί που νοιώθουν μαλάκες στο τέλος είναι αυτοί που αγαπάνε τη μουσική του.
Και πίσω σε αυτή τη μουσική: Ο κβ λοιπόν είναι ξανά εσωστρεφής, περισσότερο κιθαριστικός (μέχρι εδώ οκ) αλλά και με όλα τα (μουσικά κυρίως) αδιέξοδα που ήταν τόσο φανερά στην Ένωση. Σαν ο δίσκος να μην θέλει να κυλήσει. Όχι, κακός δίσκος δεν είναι. Έχει μάλιστα και πολύ όμορφες στιγμές. Όπως για παράδειγμα την Ενδεία που τον βρίσκει σε hip hop μονοπάτια και όπου παρόλο που η εκφορά του (ελληνικά για το flow, χεχε) δεν τον βοηθάει, στο δεύτερο μισό που μπαίνει το sample της συννεφιασμένης κυριακής είναι σκέτη απόλαυση. Αλλά έχει και αποτυχίες, όπως το μπλε καφέ, το οποίο είναι το γνωστό τραγούδι που ο κβ επαναλαμβάνει από δίσκο σε δίσκο με άλλο όνομα και στίχους· μόνο που εδώ είναι η χειρότερη επανάληψή του. Έχει και αμήχανες στιγμές, όπως το Ατελείωτα χρυσάνθεμα που αν και υπέροχο είναι τόσο απελπιστικά ίδιο με το How does it make you feel των Air που στην αρχή πίστευα ότι είναι διασκευή ή τέλος πάντων κάποια παραλλαγή. Αλλά όσο και αν δυσκολεύομαι να διαβάσω το εσώφυλλο κάποιο credit δεν βρήκα. Όλα τα υπόλοιπα τραγούδια είναι – λιγότερο ή περισσότερο – αξιοπρεπή. Που ίσως να μην είναι και κακό αποτέλεσμα.
Κατά πάσα πιθανότητα είναι αλήθεια το ότι είσαι πολύ πιο αυστηρός με αυτούς και αυτά που αγαπάς. Και κατά πάσα πιθανότητα μπορεί όλα τα παραπάνω να είναι πολύ πιο αυστηρά απ’ ό,τι αξίζει στον κβ. Και ξέρω ότι το δίσκο θα τον ακούσω και θα τον ξανακούσω και στο τέλος θα τον αγαπήσω και αυτόν. Όπως ξέρω ότι ευαισθησία και ομορφιά σαν αυτή του 87 για παράδειγμα δύσκολα βρίσκεις αλλού οπότε το να το χαρακτηρίζω 'αξιοπρεπές' είναι περισσότερο κάτι σαν προσπάθεια να πληγώσεις κάποιον αγαπημένο (τον κβ που έχω μέσα μου) χρησιμοποιώντας σκληρά λόγια παρά αυτό που πιστεύεις. Αλλά προς το παρόν έχω μία πικρή γεύση στο στόμα....
_
7.0Αλλά θα αρχίσω τα παράπονά μου από αλλού: Το cd το αγόρασα. 10 ευρώ. Και αυτό που πήρα ήταν το δισκάκι, τη θήκη φυσικά, και ένα άθλιο δίφυλλο τόσο κακοτυπωμένο που είναι σχεδόν αδύνατο να διαβάσεις τους στίχους που βρίσκονται στο εσωτερικό του. Και όχι, δεν νομίζω ότι είναι επίτηδες· είναι απλά ο ορισμός του κακέκτυπου. Την ίδια περίοδο αγόρασα και τις απλές ασκήσεις των Κόρε Ύδρο. Στην ίδια τιμή, αλλά με ένα πλούσιο και ιδιαίτερα προσεγμένο artwork. Αυτό νομίζω είναι έλλειψη σεβασμού απέναντι στους ανθρώπους που παρόλες τις οικονομικές δυσκολίες διαλέγουν να ενισχύσουν τον όποιο καλλιτέχνη με τον ελάχιστο τρόπο που μπορούν. Ναι, καταλαβαίνω, μπορεί να μην είναι απόφαση του κβ αυτή η οικονομία, αλλά τελικά αυτοί που νοιώθουν μαλάκες στο τέλος είναι αυτοί που αγαπάνε τη μουσική του.
Και πίσω σε αυτή τη μουσική: Ο κβ λοιπόν είναι ξανά εσωστρεφής, περισσότερο κιθαριστικός (μέχρι εδώ οκ) αλλά και με όλα τα (μουσικά κυρίως) αδιέξοδα που ήταν τόσο φανερά στην Ένωση. Σαν ο δίσκος να μην θέλει να κυλήσει. Όχι, κακός δίσκος δεν είναι. Έχει μάλιστα και πολύ όμορφες στιγμές. Όπως για παράδειγμα την Ενδεία που τον βρίσκει σε hip hop μονοπάτια και όπου παρόλο που η εκφορά του (ελληνικά για το flow, χεχε) δεν τον βοηθάει, στο δεύτερο μισό που μπαίνει το sample της συννεφιασμένης κυριακής είναι σκέτη απόλαυση. Αλλά έχει και αποτυχίες, όπως το μπλε καφέ, το οποίο είναι το γνωστό τραγούδι που ο κβ επαναλαμβάνει από δίσκο σε δίσκο με άλλο όνομα και στίχους· μόνο που εδώ είναι η χειρότερη επανάληψή του. Έχει και αμήχανες στιγμές, όπως το Ατελείωτα χρυσάνθεμα που αν και υπέροχο είναι τόσο απελπιστικά ίδιο με το How does it make you feel των Air που στην αρχή πίστευα ότι είναι διασκευή ή τέλος πάντων κάποια παραλλαγή. Αλλά όσο και αν δυσκολεύομαι να διαβάσω το εσώφυλλο κάποιο credit δεν βρήκα. Όλα τα υπόλοιπα τραγούδια είναι – λιγότερο ή περισσότερο – αξιοπρεπή. Που ίσως να μην είναι και κακό αποτέλεσμα.
Κατά πάσα πιθανότητα είναι αλήθεια το ότι είσαι πολύ πιο αυστηρός με αυτούς και αυτά που αγαπάς. Και κατά πάσα πιθανότητα μπορεί όλα τα παραπάνω να είναι πολύ πιο αυστηρά απ’ ό,τι αξίζει στον κβ. Και ξέρω ότι το δίσκο θα τον ακούσω και θα τον ξανακούσω και στο τέλος θα τον αγαπήσω και αυτόν. Όπως ξέρω ότι ευαισθησία και ομορφιά σαν αυτή του 87 για παράδειγμα δύσκολα βρίσκεις αλλού οπότε το να το χαρακτηρίζω 'αξιοπρεπές' είναι περισσότερο κάτι σαν προσπάθεια να πληγώσεις κάποιον αγαπημένο (τον κβ που έχω μέσα μου) χρησιμοποιώντας σκληρά λόγια παρά αυτό που πιστεύεις. Αλλά προς το παρόν έχω μία πικρή γεύση στο στόμα....
_
Those will burn: Ενδεία, 87, Πρωινό Τραγούδι.
Posts
