Εντάξει κι αν στους guru άντεξα, εδώ το πλήγμα είναι τεράστιο.....στη....12η θέση βρίσκονται οι animal collective......φαντάζομαι είναι η τιμωρία μου....και δεν μπορώ να πω, ο worker τα είχε πει καλά, τα είχε πει ωραία (μέχρι και το jam έβαλε για να με δελεάσει)...ο music.stalker συμφώνησε, οπότε τι να πω...κέρδισε η δημοκρατία... (φάτσα κίτρινη χαμογελαστη)...
τι είχε πει τότες;
να ένα κομμάτι:
[...]Συνεχείς ακροάσεις αποκαλύπτουν σιγά σιγά τις δομές των κομματιών και τις κρυμμένες μελωδίες, διαχωρίζουν τα διάφορα ρυθμικά layers και τονίζουν τους τρόπους με τους οποίους αυτά συνδέονται και τελικά φέρνουν στην επιφάνεια ένα τεράστιο πλήθος από υπέροχες λεπτομέρειες που αποτελούν και τον ουσιαστικό πλούτο του δίσκου. Αν πρέπει να συσχετιστεί με έναν μόνο δίσκο από το παρελθόν τους, αυτός είναι το Strawberry Jam· χωρίς να είναι ίδιο έχει κάτι από την παράνοιά του. Όσοι λοιπόν απολάμβαναν τους Animal και πριν αυτοί γίνουν trendy, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από το Centipede.
Δεκατρία: King Dude - Burning Daylight
Δεκατέσσερα: Lambchop - Mr. M
Δεκαπέντε: Frank Ocean - Channel Orange
Δεκαέξι: David Byrne&St. Vincent - Love this Giant
Ο θόρυβος γύρω από το Merriweather κόπασε, ο Panda Bear με το Tomboy δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα ακόμα αριστούργημα, και οι Animal Collective επιστρέφουν με τον καινούργιο δίσκο τους χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες, διθυράμβους από το Pitchfork και παραληρήματα στα διάφορα blogs. Άλλα συγκροτήματα ίσως να μην άντεχαν αυτό το 'ανεβοκατέβασμα'. Αλλά για τους Animal αυτός είναι ο 9ος δίσκος (χωρίς να υπολογίζουμε τα διάφορα eps), το Merriweather ήταν ο 8ος. Έχουν μάθει και σε πιο μοναχικές διαδικασίες. Οπότε στο Centipede Hz κατά μία έννοια ξανακλείνονται στον εαυτό τους. Η pop αμεσότητα (λέμε τώρα) του Merriweather χάνεται και δίνει τη θέση της σε πιο εσωτερικές συνθέσεις, ίσως και πιο αυτοαναφορικές, που αναπόφευκτα είναι και πιο 'δύσκολες'. Όχι βέβαια ότι η pop ευαισθησία έχει χαθεί· έτσι και αλλιώς στην καρδιά των κομματιών τους βρίσκονταν πάντα απλές pop μελωδίες. Έτσι το Today's Supernatural είναι τόσο catchy όσο μπορούν να γίνουν οι Animal. To Rosie Oh χτίζεται γύρω από μία καλά κριμένη υπερ-εύθραυστη μελωδία. Το Applesauce γαντζώνεται μέσα σου και μεγαλώνει με κάθε ακρόαση. To Father Time είναι από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχουν γράψει. Το Mercury Man έχει εκεί στο βάθος, κάτω από τους τρελούς ρυθμούς μέχρι και μία 'γηπεδική ιαχή'.
Απλά όλα τα παραπάνω είναι κλεισμένα μέσα σε άπειρα και υπερβολικά πυκνά layers μουσικής πληροφορίας που δίνουν την εντύπωση κάποιες φορές ότι είναι αδιαπέραστα. Και αν αυτό γινόταν σε όλους τους δίσκους των Animal, εδώ γίνεται πολύ περισσότερο. Αλλά αδιαπέραστα δεν είναι. Ποτέ δεν ήταν. Συνεχείς ακροάσεις αποκαλύπτουν σιγά σιγά τις δομές των κομματιών και τις κρυμμένες μελωδίες, διαχωρίζουν τα διάφορα ρυθμικά layers και τονίζουν τους τρόπους με τους οποίους αυτά συνδέονται και τελικά φέρνουν στην επιφάνεια ένα τεράστιο πλήθος από υπέροχες λεπτομέρειες που αποτελούν και τον ουσιαστικό πλούτο του δίσκου. Αν πρέπει να συσχετιστεί με έναν μόνο δίσκο από το παρελθόν τους, αυτός είναι το Strawberry Jam· χωρίς να είναι ίδιο έχει κάτι από την παράνοιά του. Όσοι λοιπόν απολάμβαναν τους Animal και πριν αυτοί γίνουν trendy, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από το Centipede.
_
8.9
Those will burn: Father Time, Today's Supernatural, Applesauce
Το Breakfast at Sulimays είναι μία απίστευτη σειρά από βιντεάκια όπου τρεις απίστευτοι ηλικιωμένοι αμερικανοί ακούνε και σχολιάζουν τραγούδια από σύγχρονες κυκλοφορίες. Όλα τα επεισόδια έχουν πολύ γέλιο, αλλά το συγκεκριμένο είναι από τα καλύτερα. Μονό και μόνο οι φάτσες τους όταν ακούνε το My Girls των Animal Collective έχουν τρελό γέλιο! Φαντάζομαι τον κύριο bo(m)bbieR σε καμιά 60-αρια χρόνια να λέει για τους αντίστοιχους Animal Collective: "I doubt that this group is not gonna get very far from Baltimore, Maryland."!
Ειμαι ιδιοτροπος η κανω λαθος που δεν βρισκω τιποτα στους DirtyProjectors περα από κανα δυο καλα κομματια? Πραγματικα τους εδωσα αρκετες ευκαιριες αλλα το μοναδικο αποτελεσμα ηταν να τους διαγραψω από το pcμου. Δεν ξερω, μην ειμαι υπερβολικος? Τα ατομα παντως εχουν φαει αρκετο promotionαπό τα αμερικανικα εντυπα και μια καλη δοση hypeκυριως από το pitchfork, αλλα εξακολουθω να μη καταλαβαινω για πιο λογο ο ολος ντορος.
Αντε, δειτε το βιντεακι από το stillnessinmoveπου είναι καπως συμπαθητικο.
Εδώ θα βρείτε ένα πολύ ενδιαφέρον mix από τον Deakin των Animal Collective για το Allez-Allez. 35 λεπτά ψυχεδέλειας (κατά βάση) όπου ο κύριος Deakin μας αποκαλύπτει μερικές από τις επιρροές του. Αν θέλετε, μπορείτε να το κατεβάσετε κατευθείαν εδώ (right click - save as).
Το Merriweather Post Pavilion είναι κατά πάσα πιθανότητα ο πιο πολυαναμενόμενος δίσκος της χρονιάς, στα πλαίσια της indie κοινότητας τουλάχιστον. Τα blogs έχουν πάρει φωτιά και οι πάντες στο internet μιλούν εδώ και κάμποσο καιρό για αυτή την κυκλοφορία, ενώ οι περισσότεροι του είχαν ήδη δώσει τη θέση του καλύτερου δίσκου της χρονιάς πολύ πριν αυτός κυκλοφορήσει (και η χρονιά ξεκινήσει!). Πρέπει να ομολογήσω ότι το όλο κλίμα ευφορίας με είχε προδιαθέσει αρνητικά (σε συνδυασμό με την εμφάνιση τους στη Θεσσαλονίκη που δεν με ενθουσίασε). Ευτυχώς όμως το γνωστό απόφθεγμα που μιλάει για κεράσια και μικρά καλάθια δεν έχει ισχύ εδώ. Για την ακρίβεια, με τον καινούργιο δίσκο των Animal Collective θα χρειαστείτε τεράστιο καλάθι το οποίο μάλιστα θα το γεμίσετε όσες φορές επιθυμείτε! Γιατί ο δίσκος είναι απίστευτα καλός, σε βαθμό που δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις. Νομίζω ότι δεν έχει νόημα να γράψω για τις απίστευτες μελωδίες που θα βρείτε εδώ και για τις οποίες ο Brian Wilson θα σκότωνε για να τις είχε γράψει, ούτε για τον τρόπο που αυτές επικαλύπτονται μέσα στα samples που δημιουργούν το ρυθμικό κομμάτι, ούτε για καμία άλλη από τις αμέτρητες επιμέρους αρετές του δίσκου. Γιατί πολύ απλά οι Animal Collective με αυτό το δίσκο επαναπροσδιορίζουν το τι εστί pop. Για την ακρίβεια την επανεφευρίσκουν με τον ίδιο τρόπο που έκαναν στο παρελθόν το Pet Sounds, το Revolver ή το Psychocandy. Και βέβαια οι αμερικανοί δεν έφτασαν εδώ τυχαία. Αντιθέτως έφτασαν εδώ μέσα από συνεχή προσπάθεια και δουλειά, που ξεκινάει από το Spirit They're Gone, Spirit They've Vanished του 2000 και την ακατέργαστη noise μέχρι το ισάξιο του παρόντος και εξίσου αριστουργηματικό Strawberry Jam του 2007. Και αυτή η εξελικτική πορεία είναι εμφανής στο Merriweather Post Pavilion: στην ωριμότητα του, την αυτοπεποίθηση των συνθέσεων, την ‘ευκολία’ με την οποία προκύπτουν οι μελωδίες, στην έλλειψη έστω και μίας μέτριας στιγμής. Ίσως να είναι πολύ νωρίς αλλά νομίζω ότι οι Animal Collective μας χάρισαν μόλις έναν από τους δίσκους ορόσημα αυτής της δεκαετίας. Ορόσημο όχι με τον τρόπο που σημάδεψαν τη δεκαετία τους δίσκοι όπως το Nevermind ή το O.K. Computer, οι οποίοι, ούτως ή άλλως, ήταν πιο εύκολα προσεγγίσιμοι και απευθύνονταν σε ένα ευρύτερο κοινό. Μπορεί το Merriweather Post Pavilion να είναι πιο προσιτό από τις προηγούμενες δουλείες τους, συνεχίζει παρόλα αυτά να είναι σχετικά ‘δύσκολο’ για τον μέσω ακροατή. Είναι όμως ο δίσκος πάνω στον οποίο θα στηριχτούν τα επόμενα Nevermind και O.K. Computer. Αλλά μέχρι τότε μπορεί οι Animal Collective να έχουν φύγει ακόμα περισσότερα έτη φωτός μπροστά από τους υπόλοιπους.
9.7
Those will burn: In the Flowers, My Girls, Also Frightened, Summertime Clothes, Daily Routine, Bluish, Guys Eyes, Taste, Lion in a Coma, No More Runnin, Brother Sport, με άλλα λόγια… όλα.
Posts
