Tuesday, June 30, 2009

Αλερτ Αλερτ: Μη μουσικό ποστ [Banksy]

Το είχα δει περίπου ένα μήνα, αλλά δεν καθόμουν να το ποστάρω από βλακεία κυρίως....όσο ήμουν στο χωριό του λονδίνου έψαχνα να βρω κομμάτια του...-ακομα έχω από το chalk farm την φωτογραφία με την καθαρίστρια (μετά από λίγο καιρό κάποιοι βανδάλισαν την καθαρίστρια του βάνδαλου...)- και τώρα κάνει αυτό που έπρεπε να είχε κάνει καιρό (μάλλον το έκανε κάπως παράνομα)...βανδάλισε ένα μουσείο...το μουσείο του Bristol....







[από εδώ]
They seek him here, they seek him there, but if Banksy was anywhere near Bristol City Museum and Art Gallery yesterday he was keeping a typically low profile.

The world’s most elusive artist has taken over the largest museum in his home town and filled it with more than 100 of his iconoclastic creations. But was the perfectionist Banksy on site as the finishing touches were put to the exhibition yesterday?

Outside, a blond man in his thirties wearing new trainers watched visitors going in and out. Was he the artist taking a break? Perhaps the only suspect for an artist who likes to portray himself as a rat was a terrified mouse trapped beneath a paper cup in the Egypt gallery.

From his beginnings as a graffiti artist on Bristol’s streets, Banksy has become one of Britain’s most soughtafter artists. An anthology of his recent work is the world’s bestselling art book.

Ms Brindley said: “We gave the staff a couple of days off and said we were filming. We were taking a huge risk because no one has spoken to Banksy, it’s all been done through his agents.”

Visitors to the free exhibition, which runs until August, will be greeted by a burnt-out ice-cream van. A dummy riot policeman wearing a balaclava and a badge which reads Metropolitan Peace is making his getaway from the carnage on a fairground horse.

Exhibits have been infiltrated into the galleries alongside the museum’s own works. A stone Buddha sits on a plinth with a broken arm and a neck brace, Old Masters have been adapted to include flying saucers or characters bursting out of the frame. In one typically Banksian pun, Dorothy and Toto from The Wizard of Oz are painted on a sheet of rusting iron with a speech bubble saying: “I don’t think we’re on canvas any more.” There is an original Damian Hirst spot painting defaced by a rat with a paint roller. A stencilled picture shows an African orphan with a bucket saying: “Peaches Geldof — please give generously.”

Banksy claims that he has to maintain his anonymity for “legal” reasons. In the press release accompanying the exhibition, he said: “Maybe one day graffiti art will hang in lots of museums and be viewed in the same way as other modern art, although personally I hope it never sinks that low.”


[ααα και εδώ]

sorry που δεν είναι μουσικό ποστ...

Arctic Monkeys - Crying Lightning

Σχεδόν έτοιμο το πρώτο single από το καινούργιο πόνημα των arctic monkeys -Humbug- το οποίο και θα ακουστεί στις 6 Ιουλίου παγκόσμια από το σόου του Zane Lowe's Radio 1. Από εκείνο το βράδυ θα μπορεί κάποιος να το κατεβάσει και τον Αύγουστο θα είναι έτοιμο και σε φυσική μορφή...το καλύτερο είναι το εξώφυλλο....[original band's announcement]





btw: γενικά δεν ξέρω τι εχουν πάθει τα συγκροτήματα και παρουσιάζουν όλο και κάποιο γυμνο στα εξώφυλλα...αλλά θα τους προτείνω να το συνεχίσουν....θα είναι η τέλεια δισκοθήκη...

Placebo – Battle for the Sun

Placebo

Battle for the Sun

( PIAS, 2009)


Γενικά δεν βρίσκω και πολύ νόημα να γράφω εδώ για δίσκους που δεν μου αρέσουν, ή που δεν με ενδιαφέρουν με κάποιο τρόπο. Έτσι και αλλιώς η ιδέα της ‘κριτικής’, και πόσο μάλλον της βαθμολογίας είναι λίγο χαζή. Και αν το κάνουμε στο onewillburn (το να βάζουμε ‘βαθμούς’) είναι κυρίως για το χαβαλέ που έχει η συζήτηση γύρω από τους δίσκους – ο βαθμός σου δίνει κάτι να πιαστείς και να ξεκινήσεις (να πλακώνεσαι). Κατά τ’ άλλα δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα να κατατάσσεις σε μία αυθαίρετη κλίμα μία – υποτίθεται - καλλιτεχνική δημιουργία (κρατάμε το υποτίθεται). Υπό κανονικές συνθήκες λοιπόν δεν θα είχα κανένα λόγο να γράψω για τους Placebo. Τελικά όμως ανακάλυψα ότι έχω δύο.
Πριν τέσσερα χρόνια που ζούσα στη Θεσσαλονίκη δύο πράγματα άκουγες πολύ στα rock ραδιόφωνα της πόλης: Placebo και James. Τώρα που ξαναγύρισα διαπίστωσα με φρίκη ότι δύο πράγματα ακούς και πάλι: Placebo και James! (δεν ξέρω τι γίνεται στη Αθήνα… ελπίζω να υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία). Αφήνοντας τους James στην άκρη (γιατί αλλιώς δε θα τελειώσουμε ποτέ) αυτός ήταν ο ένας λόγος για αυτό το κείμενο. Ο άλλος (που είναι αρκετά παραπλήσιος) ήταν μία συζήτηση που είχα πρόσφατα με ένα φίλο. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε πως το ελληνικό κοινό τρώει κάτι κολλήματα με μερικά συγκροτήματα και δεν λέει να ξεκολλήσει με τίποτα. Το Battle for the Sun λοιπόν είναι η αφορμή.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Το νέο πόνημα των Placebo λοιπόν παρουσιάζεται και από τους ίδιους και από τα μέσα σαν ένα νέο βήμα. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται δε στο ότι έχουν νέο ντράμερ και τον παραγωγό των Tool στην κονσόλα. Να πω εδώ βέβαια ότι ο παραγωγός των Tool, όταν ηχογραφεί με τους Tool έχει κάτι που δεν έχει στη δουλεία του με τους Placebo. Τους Tool! Γιατί όσο καλός και να είναι ο παραγωγός, χωρίς υλικό τι να κάνει και αυτός; Όχι ότι οι προηγούμενοι δίσκοι τους είχαν κάτι ιδιαίτερο να προσφέρουν, αλλά νομίζω ότι αυτή τη φορά ξεπέρασαν ακόμα και τους εαυτούς τους. Ο δίσκος περιέχει 13 τραγούδια αδιάφορου, χιλιοπαιγμένου και κακοπαιγμένου, 100% mainstream-που-θέλει-να-πλασάρει-τον-εαυτό-του-ως-alternative rock που έχει ως target group του ηλικίες από 14 έως –το πολύ- 19 και προσπαθεί να φάει κάτι από την emo πίτα των My Chemical Romance. Target group. Ακριβώς έτσι. Γιατί νομίζω εκεί βρίσκεται η απάντηση στα αρχικά ερωτήματα. To Battle for the Sun είναι ένα προϊόν προς κατανάλωση και μόνο ως τέτοιο μπορούμε να το καταλάβουμε. Θα μου πείτε, όλοι οι δίσκοι είναι προϊόντα από τη στιγμή που πωλούνται. Σωστό. Απλά κάποιοι λένε ‘ας φτιάξουμε μουσική’ και μετά φτάνουν στο προϊόν, ενώ κάποιοι λένε ‘ας φτιάξουμε κάτι να πουλήσουμε’ και μετά φτάνουν στη μουσική. Οι Placebo λοιπόν είναι από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της δεύτερης κατηγορίας. Η μουσική δεν έχει καμία σημασία, ή μάλλον η μουσική φτιάχνεται έτσι ώστε να ταιριάζει με τη στρατηγική του marketing. Η εταιρία θα τους σπρώξει, το MTV θα τους παίξει, οι σταθμοί θα ακολουθήσουν και ο κόσμος θα καταναλώσει. Βέβαια δεν είναι μόνο οι Placebo έτσι. Αυτό που είναι ιδιαίτερα εκνευριστικό με τους Placebo όμως είναι ότι το marketing είναι τόσο καλό που καταφέρνει να τους παρουσιάσει σαν να ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Αυτούς που έτσι και αλλιώς αντιμετωπίζουν τη μουσική σαν καταναλωτικό προϊόν τους έχουμε, φτιάχνουμε λοιπόν και τους Placebo – τους κάθε Placebo – για να πιάσουμε και τους υπόλοιπους. Εμένα αυτό μου φαίνεται χειρότερο λοιπόν. Γιατί στην τελική και ένα προϊόν μπορεί να έχει κάποια ποιότητα. Η Madonna ή η Kylie για παράδειγμα προσφέρουν προϊόντα, που είναι ειλικρινή νομίζω προς τον καταναλωτή και μάλιστα είναι προσεγμένα και καλοφτιαγμένα. Οι Placebo όμως κοροϊδεύουν.
Αυτά τα λίγα. Α, και για τα κολλήματα του ελληνικού κοινού που λέγαμε, τελικά δεν ξέρω. Νόμιζα ότι κάπου θα έφτανα και ως προς αυτό με αυτές τις σκέψεις αλλά απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι και τόσο εύκολο. Από τη μία σκέφτομαι τον Nick Cave και τους Tindersticks και ησυχάζω. Από την άλλη μου έρχονται στο μυαλό οι Placebo και οι Puressence (οι οποίοι ζούνε αποκλειστικά από την Ελλάδα) και αρχίζω να ανησυχώ.

2.0

Sunday, June 28, 2009

[Άγγελος Κυρίου]

Η φωτογραφία είναι από το σάιτ του...από εδώ





Πρόσφατα ανακάλυψα τον κ. Άγγελο κυρίου με τον οποίο έχω φάει κόλλημα με ένα περίεργο τρόπο....Αρχικά για να πω την αλήθεια με ξένισε ο τρόπος που άκουγα τα "άλμπουμς" του. Ήταν σαν την πρώτη φορά που πήγα να διαβάσω το "Κάτω από το Ηφαίστειο" με συμβατικό τρόπο...δεν πήγαινε παρακάτω από την δεύτερη-τρίτη σελίδα...ένοιωθα πως ήταν λάθος...
Έπρεπε να βρω ένα τρόπο που θα ταίριαζε σε εμένα και στο βιβλίο για να πάει παρακάτω...Έτσι και με τον Άγγελο, παρότι οι οδηγίες που δίνει είναι ενδεικτικές του τι κάνει (καλύτερα να κατεβάσετε ένα "άλμπουμ" και να δείτε τι εννοώ) κάτι δεν με άφηνε να ευχαριστηθώ τους ήχους και τις αποδομημένες μελωδίες του. Ήχο - γραφεί σπίτι του, περιέχοντας μελωδίες, "σαμπλς', ομιλίες με φιλικά και συγγενικά πρόσωπα και παρουσιάζει ένα αποτέλεσμα ικανό να μετατρέψει (θα τολμήσω να το πω, δημήτρη μην βαρέσεις....) το αστικό οίκο-τοπίο σε μελωδίες...
Είναι η "μουσική" της πόλης στην πόλη. Έτσι βρήκα το καλύτερο τρόπο για να ακούσω τον άγγελο....στην πόλη, μέσα στην πόλη,στην διαδρομή πανεπιστήμιο-εξάρχεια-μοναστηράκι-στο λεωφορείο, στο μετρό... στο θόρυβο, στην ζέστη, στο καυσαέριο.... όλα τα κομμάτια σάφλ ή όχι...ο εξωτερικός θόρυβος δυναμώνει και ενοποιεί κάθε ηχογράφηση δημιουργώντας ένα σφιχτό και συνάμα ανέμελο σύνολο.


rockwave 2009? you must be joking part 2

s(h)ame shit, different year

Η ιστορία επαναλαμβάνεται λοιπόν, το παιχνίδι των ακυρώσεων της τελευταίας στιγμής συνεχίζεται και για μία ακόμη χρονιά μια μπόρα καθιστά αδύνατη τη διεξαγωγή ενός πολυαναμενόμενου live. Να θυμήσω σε μερικούς πως το ίδιο ακριβώς πράγμα είχε συμβεί στο αντίστοιχο φεστιβάλ εννέα χρόνια πρίν, τη μέρα των Charlatans με Nick Cave κλπ.

Από την άλλη, τα ορθόδοξα αδέρφια μας, μα ποιοί άλλοι, οι Σέρβοι, θα δώσουν μια εννενηντάρα ευρώ και σε ένα τετραήμερο θα παρακολουθήσουν οτι δεν θα παρακολουθούσαμε στην Ελλαδάρα μας σε ένα ολόκληρο καλοκαίρι.



Saturday, June 27, 2009

Easy star all stars - easy stars lonely hearts club band



Easy star all stars

Easy stars lonely hearts dub band

(Easy star records,2009)


Μπορεί να μη «μπανίζω» πολλά από reggae αλλά πιστεύω πως είναι πασιφανές πως οι easy star all stars για ακόμη μια φορά έκαναν το θαυματάκι τους. Τρία χρόνια μετά το radiodreadreggae-dub απόδοση του ok computer) και έξι μετά το dub side of the moon (η αντίστοιχη του ιστορικού άλμπουμ των Floyd) η πραγματικά all star ομάδα αυτών των ταλαντούχων μουσικών επιχειρεί το νέο της εγχείρημα στο sgt peppers lonely hearts club band των Beatles με επιτυχία. Το “crew” των easy stars αλλάζει από δίσκο σε δίσκο. Έτσι σε αυτόν συναντάμε τις all star συμμετοχές των max Romeo (στο κορυφαίο dub παραλήρημα του fixing a hole), τους steel pulse, τον “singer-songwriterMichael Rose (στο πολύ a day in life), τον τραγουδιστή αλλά και παραγωγό sugar Minot, τον ranking roger των beat και άλλους. Η κινητήρια δύναμη της μπάντας, ιδρυτικό μέλος, παραγωγός και υπεύθυνος για το αποτέλεσμα των δίσκων τους είναι ο Michael Goldwasser και επειδή χρειάζεσαι πολλά κιλά αρ@@δια και κότσια για να «αγγίξεις» ένα κλασσικό αριστούργημα όπως το sgt peppers ο παραπάνω κύριος αποδεικνύει πως έχει και από τα δυο (η μήπως και από τα τρία;) για ακόμα μια φορά.

ΥΓ: Ποτέ δε κατάλαβα γιατί όλος ο κόσμος συνδυάζει την reggae μουσική με ήλιο, θάλασσα, παραλία, φραπεδιά κλπ. Άπαξ και χειμωνιάσει λιγάκι ξαφνικά σταματάμε να ακούμε reggae.


Friday, June 26, 2009

Thursday, June 25, 2009

Blur tribute

Με αφορμή την επανένωση των Blur αυτό το καλοκαίρι και την επιστροφή φυσικά του graham coxon στο αρχικό σχήμα, θα ήθελα να κάνω μια αναδρομή στις κυκλοφορίες μιας από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες!


Leisure - 1991

Ο παρθενικός τους δίσκος, ανέδειξε κάποια καλά έως πολύ καλά singles όπως το αργόσυρτο, επηρεασμένο από τη shoegaze τάση της εποχής, “she's so high” (με το καταπληκτικό στίχο “she's so high/i want to crawl over her) ως πρώτο δείγμα. Ακολούθησε το “there's no other way” (το πρώτο τους top 10 και πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι τους μέχρι τα “αγόρια κ κορίτσια”). Επιτυχία και στη χωρά μας, παίχτηκε στα rock και όχι μόνο μπαράκια. Το “bang” στη συνέχεια πέρασε μάλλον απαρατήρητο, ενώ το “sing”, το οποίο το μάθαμε 5 χρόνια μετά από το soundtrack του Trainspoting, εξυμνείται μέχρι και σήμερα ως ένα από τα αριστουργήματα τους. Κατά τ' άλλα ο δίσκος κινείται στα όρια του μετρίου με του απλά συμπαθητικού με εξαίρεση το “χαρουμενοδευτεριάτικο” “high cool” και το fuzzy φινάλε του “wear me down”. Σε αντίθεση με το baggy feeling των studio εκτελέσεων, τα κομμάτια του Leisure παρουσιάζουν ενδιαφέρον στις ζωντανές τους αποδόσεις, όπου τα παίζουν δυο και τρεις φόρες γρηγορότερα σε πιο ξέφρενες πανκ εκδοχές.

5.8

Thosewillburn: she's so high, sing, there's no other way



Modern life is rubbish - 1993

Προηγείται το προφητικό “popscene” ένα χρόνο περίπου πριν, και εδω είναι όπου οι Blur ξεκινούν να δείχνουν τα πρώτα δείγματα γραφής. Και τι δείγματα! Προλογίζουν το άλμπουμ με το “For tomorrow” έναν φόρο τιμής για τη πόλη του Λονδίνου, βρετανικό μέχρι το κόκαλο...όπως και το σύνολο του Rubbish, βουτηγμένο στην ανάμνηση των Kinks και των Small faces έτσι και στα επόμενα σινγκλάκια "star shapped", και "chemical world" η στο πανέξυπνο "coping" στρεφουν τις αναφορες τους στη δεκαετια του 60 και αδιαφορουν για τις τασεις της εποχης. Καθε αλλο παρα rubbish, μεταμορφωνονται μεσα σε 2 χρονια οπως η προνύμφη σε πεταλουδα. Τη παράσταση κλέβουν το μελαγχολικό “Blue jeans” ('i dont really want to change the things/i want to stay this way forever') και η 'σαν τη μύγα μεσ' το γάλα' κιθαριστική ονειρική ποπ του 'oily water'. O Damon έχει βελτιωθεί απίστευτα στο στιχουργικό κομμάτι και αντίστοιχα ο graham coxon ξεκινά να κτίζει το μύθο του ως ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες της γενιάς του. Καταπληκτική δουλειά του Stephen Street The Smiths) στην παραγωγή τον οποίο προτίμησαν αντί του προτεινόμενου Butch Vig (Nirvana, Garbage) το καιρό όπου η grunge σκηνή βρισκόταν στο απόγειο της. Η μπάντα γυρνά τη πλάτη της στην αμερικανοποήηση που θέλησαν να της επιβάλουν και φτιάχνουν τον πρώτο brit pop δίσκο (με τη 90s έννοια του όρου). Σε μια εποχή όπου έχουμε αμερικανική εισβολή στα αγγλικά charts δε καταφέρνουν να μπουν στο top 10 και ο μετέπειτα κλασσικός δίσκος τους θεωρείται αποτυχία αν και κανείς δε μυρίζεται το τι πρόκειται να επακολουθήσει ένα χρόνο μόλις μακριά.

8.7

Thosewillburn: for tomorrow, blue jeans, chemical world, oily water



Parklife - 1994

Ο Κερτ είναι νεκρός και παίρνει το κίνημα που ήταν υπεύθυνος στο τάφο του. Τα ΜΜΕ προωθούν και πάλι τα βρετανικά σχήματα, οι Oasis ότι κυκλοφόρησαν το “supersonic”. Ένας αέρας αλλαγής φυσά στην Μεγάλη Βρετανία και οι τετράδα από το Εσσεξ πρωτοστατεί στο Brit pop revival. To “girls and boys” γίνεται το πρώτο τους νούμερο ένα, ένας χαμός γύρω από το όνομα τους και πολλά κιλά hype (το οποίο δείχνουν να απολαμβάνουν). To Parklife δέχεται διθυραμβικές κριτικές (και όχι άδικα) όχι μόνο λόγο των τραγουδιών του και της συνθετικής του ιδιοφυΐας αλλά και γιατί αντικατοπτρίζει με τους στίχους του τον βρετανικό τρόπο ζωής (με πολλές δόσεις καυστικότητας) και φυσικά πουλά σα τρελό. Ο Graham είναι πλέον ο αξιοζήλευτος κιθαρίστας της γενιάς του (κάτι μεταξύ Johnny Marr και John Squire), ο Alex μετατρέπεται σε sex symbol και ο Damon o υιός που όλες οι αγγλίδες μαμάδες θα ήθελαν να είχαν αποκτήσει. Ξεκινούν παγκόσμια περιοδεία, κατακτούν το κόσμο αλλά όχι την Αμερική την οποία συνεχίζουν να σνομπάρουν και να γραφούν ειρωνικά τραγούδια γι' αυτην (στο Rubbish είχαμε το “miss america”, εδώ σειρά έχει το “magic america”). Στο Parklife εκτός από τα χαβαλεδιάρικα “parklife” και “girls and boys” τη παράσταση κλέβουν οι πιο γλυκές στιγμές του δίσκου, το ντουέτο με την Laetitia Sadier των Stereolab στο”to the end”, και το “this is a low”. Ο κύριος Street φαίνεται πως κατοχυρώνει τη θέση του μόνιμου παραγωγού και οι Blur των βασιλειάδων της αγγλικής ποπ. Ενας δίσκος ορόσημο όπου μεγάλωσαν μ' αυτόν και έλιωσαν τοπάκια όπως οι Kaiser chiefs (διακαές τους όνειρο να γίνουν οι νέοι Blur). Θα τον συναντήσετε σε πολλές λίστες με τα καλύτερα βρετανικά άλμπουμ όλων των εποχών.

9.0

Thosewillburn: girls and boys, end of a century, parklife, to the end, trouble in the message center, this is a low



The great escape - 1995

Εδώ τα πράγματα αρχίζουν και ξεφεύγουν. Ο Damon έχει καβαλήσει για τα καλά το καλάμι και ο Graham είναι διαρκώς μεθυσμένος (το Q magazine τον είχε φωτογραφήσει να κοιμάται ξαπλωμένος σε ένα πεζοδρόμιο). Η αλαζονεία που τους προκαλεί η ακατάπαυστη χρήση κοκαΐνης, η προτροπή του μάνατζερ τους αλλά και του nme θα τους οδηγήσει στη γνωστή χιλιοειπωμένη ιστορία της μάχης του “country house” με το “roll with it” (blur vs oasis) όπου οι ίδιοι εσκεμμένα επέλεξαν να κυκλοφορήσουν την ίδια μέρα. Ως γνωστόν κέρδισαν τη μάχη αλλά όχι τον πόλεμο μιας και το Morning glory των Gallaghers ήταν κλάσης ανώτερο. Στα του δίσκου τώρα. Αυτό το άλμπουμ είναι μάλλον το πιο μέτριο της τριλογίας που κλείνει. Περιλαμβάνει βέβαια το κορυφαίο universal αλλά από εκεί και πέρα το αποτέλεσμα είναι άνισο. Η θεματολογία παραμένει βρετανικά καυστική, το σπίτι στην εξοχή, τα στερεότυπα, η ιστορία ενός άντρα χωρίς γοητεία, τα τυχερά παιχνίδια. Καλα όλα αυτά αλλά η έμπνευση συνθετικά μοιάζει να τους εγκαταλείπει. Παρ’ όλα αυτά θα καταφέρουν ξανά θέσεις στα charts αυτή τη φορά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.Με το Great Escape έγινε και η πρώτη μου γνωριμία με τους Blur. Ήμουν ακόμα Ξυλόκαστρο, κάπου στα τέλη του 1996 όταν το τότε Ποπ και Ροκ τους είχε στο εξώφυλλο του και λίγο πριν από την εκπομπή της Ετ1, «υπέρηχος»!

7.2

Thosewillburn: Country house, The universal, He thought of cars, Entertain me



Blur - 1997

Πολλοί υποστήριξαν πως το φορείο στο εξώφυλλο που μετά δυσκολίας η θολή (blur) εικόνα σε κάνει να διακρίνεις, κουβαλά το νεκρό πτώμα της brit pop. Εν έτη 1997 το πάρτι έχει τελειώσει και βρισκόμαστε στη φάση του hangover. Πριν το Ok computer και το Urban hymns, οι blur δίνουν το πρώτο δυνατό χτύπημα στην βρετανική ποπ με αυτό το δίσκο. Η παρέα του Graham με τον Stephen Malkmus των Pavement και το κόλλημα του με τον αμερικανικό ήχο των Pixies α μη τι άλλο τον επηρεάζει με αποτέλεσμα τον ήχο του πέμπτου τους δίσκου. Ήχος lo-fi (“Im just a killer for your love”, “country sad ballad man”), σκληρές πανκ κιθάρες (“song 2”, “chinese bombs”), bowie-ικές φολκ ασκήσεις (“look inside America”, “strange news from another star”), για πρώτη φορά ομολογουμένως αριστουργηματικές στοιχειωμένες trip hop προτάσεις (“death of a party”, “theme from retro”, “Essex dogs”) και φυσικά αυτό που ξέρουν να κάνουν πολύ καλά, δηλαδή ποπ διαμάντια (“beetlebum”, “movin on”). Μιας και ο Damon είναι ακόμα “dazed and confused” ο Graham Coxon αναλαμβάνει τα ηνία σε αυτό το άλμπουμ και όχι μόνο έχει τον πρώτο λόγο στις συνθέσεις αλλά έχει και την πρώτη μαγική σόλο στιγμή εδώ μέσα, το εκθαμβωτικό “youre so great” (ένα χρόνο μετά θα κυκλοφορήσει τη πρώτη σόλο του δουλεία). Τι άλλο αλλάζει με αυτή τη δουλειά τους? Οι σχέσεις τους με την αντίπερα όχθη. Το δεύτερο track του δίσκου θα παραμείνει μέχρι και σήμερα η μεγαλύτερη επιτυχία τους στις Η.Π.Α αλλά και παγκοσμίως (άδικα βεβαία γιατί πρόκειται για ένα από τα πιο χαζά τους κομμάτια). Προτού κάνουν την τρελή επιτυχία με το song 2 έχουν ήδη γράψει το look inside America (“look inside America/shes alright”) αποκαθιστώντας την παρεξηγημένη τους σχέση με τους ομόγλωσσους τους. Αυτός εδώ είναι ο αγαπημένος μου δίσκος blur και 12 χρόνια μετά τον ακούω ακόμα με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως την πρώτη φορά.

10

Thosewillburn: όλος ο δίσκος!



13 - 1999

O Damon συνέρχεται και μπαίνει στο παιχνίδι δυναμικά. Ο Graham επεκτείνεται και στη σχεδίαση του εξώφυλλου και οι Blur σοκάρουν καθώς πειραματίζονται με τον ηλεκτρονικό ήχο για πρώτη φορά όπως και με τα γκόσπελ. Ο ήχος τους πλέον είναι μια μίξη ατμόσφαιρας, συναισθημάτων, ήχων και στίχων. Στίχων οι οποίοι είναι αρκετά προσωπικοί, επηρεασμένοι από τον χωρισμό του Damon με την Justine Frichman των Elastica (ακούστε το “no distance left to run” και θα καταλάβετε) και το αποτέλεσμα του 13 είναι ότι πιο σκοτεινό και ατμοσφαιρικό έχουν φτιάξει ποτέ. Δε λείπουν βέβαια και οι πιο φωτεινές στιγμές όπως το “coffee and tv” η το “trim trabb”. Το γεγονός ότι στο δίσκο περιλαμβάνονται δυο από τα χειρότερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ (“bugman”, “swamp song”) δεν καταφέρνουν να επισκιάσουν το υπέροχα δεμένο κατά τ' άλλα σύνολο. Στην παραγωγή του δίσκου μετά από πολλά χρόνια δε βρίσκεται ο Street αλλά ο William Orbit (ότι είχε συνεργαστεί στο Ray of light της Madge) και για μια ακόμη φορά ο Coxon έχει το πάνω χέρι. Οι ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών είναι ακόμα πιο συγκλονιστικές μιας και τα μαγικά του Graham επί σκηνής τους προσδίδουν έναν επιπλέον δυναμισμό. Εκείνη τη χρονιά είχα την χαρά να τους δω για πρώτη φορά από κοντά στο rockwave festival σε ένα καταπληκτικό line up με τους πολλά υποσχόμενους τότε Placebo, τους Deus και τους Mercury rev (rockwave περασμένα μεγαλεία…).

8.8

Thosewillburn: tender, coffee and tv, caramel, trimm trabb, no distance left to run


Think tank - 2003

Κάπου στα μέσα του 2002 οι blur ξεκινούν τις ηχογραφήσεις του νέου τους δίσκου και ενώ έχουν ήδη γράψει παρέα μόλις ένα κομμάτι (battery in your leg) ξαφνικά ο Graham ανακοινώνει πως δε θα συνεχίσει άλλο με το συγκρότημα. Κάποιοι υποστήριξαν λανθασμένα ότι τα έσπασαν λόγο της αρχικής επιλογής του Fatboy Slim ως παραγωγού αλλά η αλήθεια ήταν, όπως επεξηγήθηκε αργότερα από τον αποχωρήσαντα, πως η εξάρτηση του από το αλκοόλ έκανε την έτσι κι αλλιώς προβληματική συμβίωση με τα άλλα μέλη της μπάντας και κυρίως με τον μπροστάρη Damon. Έτσι, οι εναπομείναντες τρεις ταξιδεύουν στο Μαρόκο και ηχογραφούν το πρώτο τους πόνημα δίχως τον βασικό τους κιθαρίστα. Πολλοί περίμεναν ένα «στραβοπάτημα» αλλά αντιθέτως το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον πολύ καλό. Με πρώτο single το σπαρακτικό “out of time” οι Blur συνεχίζουν ως τρίο και κυκλοφορούν ένα αρκετά αξιοσημείωτο δίσκο που μπορεί να μην είναι «κλασσικός Blur» (ακούς πολύ λίγη κιθάρα εδώ μέσα, η απουσία του γυαλάκια είναι αισθητή) αλλά είναι μια πρόκληση που τη κερδίζουν ειδικά με τραγούδια όπως το “on the way to the club” και “caravan” με τα ethnic ψήγματα, η το κλάσης ανώτερο από το “song 2”, “we got a file on you”. Ουσιαστικά σ’ αυτό το άλμπουμ αν εξαιρέσεις το «αχρείαστο» crazy beat, δεν υπάρχει μέτριο τραγούδι. Θα τολμούσα να πω πως το think tank είναι η χρυσή τομή των Blur και των Gorillaz (όπου τρία χρόνια πριν είχαν βγάλει τον πρώτο τους).

8.2

Thosewillburn: ambulance, out of time, on the way to the club, we got a file on you


Ο Albarn τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αρκετά δραστήριος μουσικά και τη «ψάχνει» σε είδη όπως η hip hop η την αφρικανική μουσική (δυναμώστε την ένταση μετά το πέρας του out of time και θα ακούσετε υπέροχους μαροκινούς αυτοσχεδιασμούς), η ανησυχία του αυτή τον οδήγησε χρόνια αργότερα στη δημιουργία των good the bad and the queen αλλά και της κινέζικης όπερας του Monkey. Για την ακρίβεια, στα 00’s ο Damon εξελίχτηκε από το χαζοχαρούμενο της brit pop σε πολυτάλαντο, πολύπλευρο και ώριμο δημιουργό. Ο Graham από την άλλη συνέχισε τη σόλο καριέρα που είχε ήδη ξεκινήσει όπου αν και δε κατάφερε φοβέρες θέσεις σε charts, κατάφερε να κερδίσει κριτικούς (αλλά και κρητικούς) και ένα πιστό fan base και να μας κάνει να τρίβουμε τα μάτια μας με δίσκους σαν το happiness in magazines.

Αυτό που είχε αρχίσει να «βρωμάει» από πέρυσι, επιβεβαιώθηκε πριν λίγους μήνες. Η επιστροφή δηλαδή του Coxon στο αρχικό σχήμα. Φανταστείτε ότι για 7 χρόνια δε μιλούσε με τον Albarn. Με αποτέλεσμα να τους παρακολουθώ στα φετινά πρώτα live του reunion (από το YouTube δυστυχώς) και να τους βλέπω τους δυο τους να χαμογελούν και να το διασκεδάζουν πραγματικά, σαν το παλιό καλό καιρό.

Στο ενδεχόμενο να βγάλουν καινούριο δίσκο είναι ακόμα διστακτικοί αλλά πιστεύω ότι κάτι παίζει να ξαναγίνει. Στο ενδεχόμενο να τους δούμε ζωντανά, πολύ χλωμό, μονό οι συμπατριώτες τους θα είναι οι τυχεροί. Όμως εμείς οι αθεράπευτα ερωτευμένοι με τη μουσική των Blur έχουμε το δικαίωμα να ενθουσιαζόμαστε μετά από μια τέτοια αφορμή όπως η επανένωση, να προσδοκούμε και φυσικά να θυμόμαστε.


Wednesday, June 24, 2009

When - Homage Series Vol.1: Sun Ra

When

Homage Series Vol.1: Sun Ra

(Jester, 2009)


Κάτι λιγότερο από ένας χρόνος έχει περάσει από την κυκλοφορία του τελευταίου album των When. Απ’ ό,τι φαίνεται λοιπόν, ο Lars Pederesen διανύει μία αρκετά παραγωγική περίοδο μιας και ήδη κυκλοφόρησε την νέα του δουλειά. Μουσικά βέβαια, ο νέος του δίσκος βρίσκεται πολύ μακριά από το You Are Silent. Όπως φαίνεται και από τον τίτλο, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα tribute στον διαγαλαξιακό τζαζίστα/φιλόσοφο/μυστικιστή/ό,τι-άλλο-θέλετε Sun Ra. Η μουσική κληρονομιά του Sun Ra είναι ως γνωστό τεράστια. Έχοντας συνεισφέρει άπειρες ώρες μουσικού πειραματισμού που εκτείνεται σε ένα τεράστιο φάσμα διαφορετικών ήχων, νομίζω ότι δίκαια μπορεί να θεωρηθεί μία από τις μεγαλύτερες μουσικές προσωπικότητες του περασμένου αιώνα. Γνωστό αυτό θα μου πείτε. Ο νορβηγός που κολλάει? Λογική η απορία, μιας και η νορβηγία είναι περισσότερο γνωστή για τα φιόρδ της και προσφάτως για τους… βιολιστές της, παρά για την afro jazz της. Από την άλλη όμως ο κ. Pederesen μόνο συμβατικός δημιουργός δεν είναι. Και έχει αποδείξει επανειλημμένα πως με ο,τιδήποτε που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε ασχολείται καταφέρνει να το μετουσιώσει και να το παρουσιάσει με μία τελείως καινούργια μορφή. Η ψυχεδέλεια των δουλειών που έκανε στα ‘00s για παράδειγμα, κάτι θυμίζει από αυτό που γνωρίζουμε ως ψυχεδέλεια, αλλά όχι ακριβώς. Ή το Gynt που κυκλοφόρησε το 97: βασισμένο στο Peer Gynt του Edward Grieg, ναι μεν ξεκινάει από τις αυθεντικές συνθέσεις, αλλά ακούγοντας για παράδειγμα την εκδοχή των When στο In the Hall of the Mountain King εύκολα καταλαβαίνεις ότι το πρωτότυπο είναι απλά το μέσω που ο Pederesen χρησιμοποιεί για να φτάσει σε κάτι άλλο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με αυτόν το δίσκο. Ξεκινάει από τις συνθέσεις του Sun Ra, αλλά μέσω αυτών τελικά εκθέτει τις δικές του ιδέες. Ταυτόχρονα όμως κάποια από τα χαρακτηριστικά του πρωτότυπου συνεχίζουν να υπάρχουν. Και δεν μιλάω μόνο για τις μελωδίες ή τα samples, που προφανώς παραπέμπουν άμεσα στον Sun Ra, αλλά για τη γενικότερη προσέγγιση. Σαν να παίρνει τη λογική του πρωτότυπου καλλιτέχνη, και αφού την μελετήσει και την κατανοήσει, την κάνει τελικά δικιά του αφήνοντας πάντα κάποια ίχνη να φαίνονται. Α, και για να καταλάβετε καλύτερα την υπέροχα σχιζοειδή μουσική προσωπικότητα του Lars Pederesen, το vol. 2 στο Homage Series θα είναι για το Pompel Og Pilt, μία νορβηγική παιδική σειρά.

8.5


Tuesday, June 23, 2009

U T F U

Fuck You (Tube)