πάλι μαζεύτηκαν πολλά....

ο Φεβρουάριος μπήκε πιο φουριόζικα από τον γεννάρη και ειδικότερα τώρα στα χασομέρια οι δισκοί που μπαίνουν στο itunes γίνονται όλο και καλύτεροι και όλο και περισσότεροι...
Επαθα κι αυτό που λένε επιστροφή στην μουσική της pub, δυστυχώς χωρίς την λατρεμένη μυρωδιά μιας βρωμιάρας pub και το pint από μια london's pride...
εντάξει δεν μπορούμε να τα έχουμε κι όλα.

1. Έτσι ο δίσκος των Eels μου άρεσε για χαζολόγημα...ελαφρύς σα βραδινό αεράκι και ανούσιος όσο πρέπει για να μπει σε μια διαδρομή με το αμάξι, πχ.




2.  οι Endless boogies σκοτείνιασαν λίγο τον ουρανό και έκαναν τα βράδια λίγο πιο ενδιαφέροντα. Ένα καλό μπερμπον θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθήσει όλο το δίσκο και να κάνει παρέα στα ατελείωτα σόλο και τα σκονισμένα φωνητικά.

Το general admission το μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι στο δίσκο:

3.  Ακολούθησαν οι Psychic Ills. Κι αυτοί βγαλμένοι από τα πορτοκαλοκίτρινα της άγριας δύσης. Θυμίζουν λίγο BRMC αλλά με περισσότερη ψυχεδέλεια (κάτι από moon duo πχ)

 


4. ο Toddi Wellman πραγματικά δεν ξέρω ποιός είναι. Σκόνταψα όμως πάνω το YEAH!. Δίσκος που βγαίνει πρωτοχρονια μαζί με τον αγιοβασίλη δεν μπορεί παρά να γαμάει...έτσι σαντα?? και ο δίσκος γαμάει πράγματι...εντάξει lofi garage noise pop κτλπ έχουμε φάει με το κουτάλι, τα τελευταία 3-4 χρόνια....αλλά ένας καλός δίσκος είναι πάντα ένας καλός δίσκος κιας είναι ουσιαστικά τζαμαρίσματα κομμένα και ραμμένα για ένα cdr...

Θα κάνω μόνο αναφορά σε αυτούς: Sports Bar...όποιος θέλει ψάχνει...γιατί γρήγορα γρήγορα θέλω να καταλήξω στον ΥΠΕΡΔΙΣΚΑΡΟ που έσκασε χθες διαδικτυακά, μου σακάτεψε το βράδυ και λουπάρει ασύστολα για 2η μέρα...εντάξει...τέλος μαρτίου θα τον ακούσουμε και live...ναι σωστά σωστά μιλαώ για τους the men και φυσικά για το νέο φεγγάρι (new moon)...

to video έχει ξαναπαίξει στο blog...αλλά αξίζει προσοχής...

και άλλη μια τραγουδάρα από τον ίδιο δίσκο:




οι δίσκοι είναι πολλοί και έχω καιρό να καθίσω να γράψω ένα κείμενο προσεκτικά για κάποιον από αυτούς....νομίζω οι the men θα είναι το πρώτο μετά από καιρό....

Φανταστικοί 'Ηχοι - Φανταστικοί Ήχοι + cd-r

	Φανταστικοί Ήχοι Φανταστικοί Ηχοι (Inner Ear, 2012)
	Φανταστικοί Ήχοι cd-r (self-release, 2013?)

Όταν κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες ο ομώνυμος δίσκος των φανταστικών ήχων, πολλοί ήταν αυτοί που τον περίμεναν πως και πως, αλλά νομίζω ότι αρκετοί από αυτούς προβληματίστηκαν, τουλάχιστον, με το αποτέλεσμα. Έχοντας στο μυαλό τους Κυρίαρχους του Σύμπαντος, (ένας δίσκος που είχε συνοδεύσει πολλές σκοπιές κάπου στο βορειοανατολικό αιγαίο…) φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από εμάς περίμεναν κάτι αντίστοιχο. Δηλαδή μία υπέροχη μίξη ηλεκτρονικής μουσικής από τη μία (που χρωστάει πολλά σε σχήματα όπως οι Boards of Canada για παράδειγμα) και samples από ελληνικά κομμάτια των ‘60s και των ‘70s. Αυτός ο συνδυασμός ήταν το βασικό συστατικό της επιτυχίας εκείνου του δίσκου· κατάφερνε να δημιουργήσει έναν τελείως προσωπικό και άμεσα αναγνωρίσιμο ήχο που ήταν ταυτόχρονα φρέσκος αλλά και περίεργα γνώριμος. Ο καινούργιος δίσκος λοιπόν, μοιάζει να στερείτε του δεύτερου συστατικού. Ή, καλύτερα, αυτό το δεύτερο συστατικό είναι πολύ πιο περιορισμένο ή διακριτικό. Επίσης λείπουν τελείως τα φωνητικά samples, τα οποία νομίζω ότι έπαιζαν καθοριστικό ρόλο. Ο χαρακτηριστικός ήχος δεν έχει χαθεί, μπορείς πολύ εύκολα να καταλάβεις ότι πρόκειται για τους φανταστικούς ήχους, αλλά έχει χαθεί η ιδιαιτερότητα. Μετά από πάρα πολλές ακροάσεις νοιώθω ότι ακόμα δεν μου έχει μείνει τίποτα από το δίσκο. Λίγο σαν να ακούς ένα μουσικό χαλί που το ξεχνάς αμέσως μόλις τελειώσει. Ο δίσκος είναι μεν γεματος από στοιχεία που αν τα ακούσεις μεμονωμένα μοιαζουν να έχουν ενδιαφέρον, αλλά σαν σύνολο δεν καταφέρνει να πει κάτι. Οι ιδέες μου μπήκαν αμέσως: ο δίσκος κυκλοφορεί κανονικά από την Inner Ear και πωλείται. Με άλλα λόγια, όλο αυτό το πλήθος από (εύκολα αναγνωρίσημα) samples που χαρακτήριζε την πρώτη του δουλειά, φαντάζομαι, ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει, εκτός και αν υπήρχε η δυνατότητα να πληρώσουν δικαιώματα για κάθε στοιχείο που χρησιμοποιείται (υποθέτω και πάλι). Για αυτή τη λογική συνηγορεί και η αίσθηση που έχω καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου ότι κάτι λείπει· ότι κάτι έχει χαθεί, έχει αφαιρεθεί.
Οι σκέψεις μου λοιπόν αυτές επιβεβαιώθηκαν πρόσφατα όταν έπεσε στα χέρια μου ένα CD-R, που κατά τα φαινόμενα κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι, χωρίς τίτλο (εκτός και αν ο αριθμός που έχει πάνω, είναι τίτλος) και tracklist (για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ιδέα από πότε κυκλοφορεί, μπορεί να είναι και πιο παλιό), με 10 τραγούδια των φανταστικών ήχων. Τι περιέχει? Αυτός ακριβώς που (μου) λείπει από τον δίσκο. Ή, σωστότερα, αυτό που θα ήταν ο δίσκος αν δεν του έλειπε αυτό που νομίζω ότι του λείπει. Και ενώ το πρώτο κομμάτι ξεκινάει με ένα πολύ χαρακτηριστικό sample που μάλλον υπερισχύει, το δεύτερο και το τρίτο που είναι αρκετά μικρής διάρκειας σε οδηγούν στο πραγματικό ζουμί: Κατ’ αρχήν στο απίστευτο, σχεδόν 8λεπτο ‘track 4’, όπου ένας υπνωτικός, σχεδόν αφρικανικός ρυθμός χτίζει μία βάση πάνω στην οποία κινούνται ανατολίτικες μελωδίες, χορωδιακά samples και πολλά πλήκτρα που μοιάζουν να σε ταξιδεύουν από τα έγκατα της γης στο διάστημα. Από το διάστημα ξεκινάει και το ‘track 5’ με τα ‘spaced out’, αλλά kraftwerk πλήκτρα (μπορεί και να είναι kraftwerk, μικρή σημασία έχει) που σε ταξιδεύει για άλλα 3,5 λεπτά. Το ‘track 6’ σε επαναφέρει στη γη με ένα τρομερό ρυθμικό μέρος και τα σαμπλαρισμένα φωνητικά που ακούγονται απόκοσμα και σχεδόν ακατάληπτα. Απογείωση ξανά με το ‘track 7’ σε πιο ambient ρυθμούς, και επαναφορά με το ‘track 8’ που ανοίγει με πολύ οικείους ήχους από κάποιες θάλασσες για να πάρει σιγά σιγά μία πιο ‘upbeat’ κατεύθυνση. Στο ένατο κομμάτι χρησιμοποιεί μία από τις βασικές του εμμονές κλείνοντας το μάτι στους κυρίαρχους του σύμπαντος για να κλείσει τελικά το cd-r με άλλη μία 6-λεπτη space σύνθεση. Πραγματική απόλαυση λοιπόν το cd.
Οπότε το θέμα καταλήγει στο εξής: πως αντιμετωπίζεται η μουσική που φτιάχνεται από άλλη μουσική? Για μένα η απάντηση είναι προφανής: η μουσική που βασίζεται σε samples δεν έχει καμία διαφορά από την μουσική που βασίζεται σε ‘original’ ήχους. Προφανώς μπορεί να είναι καλή η κακή, προφανώς μπορεί να καταλήξει να είναι μία συλλογή από προϋπάρχοντα τραγούδια, αλλά επίσης προφανέστατα μπορεί να δημιουργήσει κάτι τόσο όμορφο όσο αυτό το cd-r. Τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με τη μουσική βιομηχανία, το marketing και τα χρήματα. Δεν με πειράζει καθόλου που το cd-r δεν κυκλοφορεί κανονικά, μου αρκεί να κυκλοφορεί με οποιοδήποτε τρόπο· έχει και μία επιπλέον γοητεία αυτό το ‘χέρι με χέρι’. Όσο για διάφορες ανοησίες όπως αυτές που γράφτηκαν πρόσφατα στην κριτική του Silent Congas του Larry Gus στο Pitchfork (“…when making music from other music, the bar for some sense of authorship is set even higher…”) προσωπικά με αφήνουν αδιάφορο. Μπορούμε να ξανασκεφτούμε όσο θέλουμε το θέμα του authorship (από τα μεγαλύτερα complex του δυτικού πολιτισμού) αλλά μπορούμε και να το αγνοήσουμε τελείως και απλά να ακούσουμε τη μουσική. Για μένα το κριτήριο είναι το εξής: αν κάποιος δίσκος μου προσφέρει το ίδιο πράγμα που θα μου έδιναν τα κομμάτια που σαμπλάρονται, θα προτιμήσω να ακούσω αυτά το κομμάτια. Αν μπορεί να μου δώσει κάτι διαφορετικό τότε μιλάμε για άλλο δίσκο και άλλη μουσική που τα κρίνω για αυτό το διαφορετικό που προσφέρουν. Εξάλλου πόσους δίσκους ‘πραγματικής’ μουσικής έχετε ακούσει τελευταία που δεν αναμασάνε τα παλιά και προσφέρουν κάτι διαφορετικό? Εγώ ελάχιστους για να μην πω κανέναν. Οπότε προτιμώ να τη βρίσκω με αυτό το cd-r ή το silent congas, ή τα medicine shows του madlib με τα οποία έχω (πάλι) κολλήσει τελευταία…
_

6.9
8.6

Those will burn: track 4, track 6

Horrible Houses - Family tapes

και



 

τους πήρε το μάτι μου στο ongakubaka και μου έχουν φτιάξει το κέφι....

New Order - Lost Sirens

New Order Lost Sirens (Rhino, 2013)

Υπό άλλες συνθήκες ένας δίσκος με καινούργια μουσική από τους New Order θα ήταν για μένα το γεγονός της χρονιάς. Καλώς ή κακώς, με το Lost Sirens είχα χάσει το ενδιαφέρον μου από την αρχή. Ούτε αναμονή, ούτε ανυπομονησία ούτε τίποτα. Ένας από τους λόγους, μάλλον ο σημαντικότερος, ήταν όλο το 'δράμα' πίσω από την κυκλοφορία του: Ο Hooky φεύγει από την μπάντα, τσακώνεται με τους υπόλοιπους, λέει ότι οι New Order δεν υπάρχουν πια, οι υπόλοιποι διαφωνούν, αποφασίζουν να συνεχίσουν μόνοι τους, η Gillian επιστρέφει, αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν μία σειρά από τραγούδια που περίσσεψαν από το Waiting for the sirens call, αρχίζουν οι διαμάχες με τον Hooky για τα δικαιώματα των τραγουδιών και διάφορα αντίστοιχα γεγονότα. Αυτό βέβαια, μέχρι τη στιγμή που ο δίσκος πράγματι κυκλοφόρησε. Εκεί δεν άντεξα, λύγισα. Τον κατέβασα αμέσως και τον άκουσα. Έτρεξα να αγοράσω και το βινύλιο, και απογοητεύτηκα όταν έμαθα ότι έπρεπε να περιμένω μία εβδομάδα γιατί είχε τελειώσει η πρώτη παραλαβή. Οπότε, έστω και αργά, ο παλιός εθισμός σε ό,τι έχει σχέση με τη μουσική της τετράδας από το Manchester αποκαταστάθηκε.
Το αποτέλεσμα? Ο δίσκος λοιπόν ξεκινάει με ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του: Το I'll Stay with you είναι ένας μικρός, κιθαριστικός pop δυναμίτης, catchy as hell, θα μπορούσε να βρίσκεται σε έναν από τους δύο προηγούμενους δίσκους τους και μάλιστα να ξεχωρίζει. Η συνέχεια βέβαια, κινείται λίγο πιο χαμηλά: Τα Sugarcane, Recoil και California Grass δεν σε κερδίζουν με την πρώτη. Χρειάζονται δύο – τρεις ακροάσεις για να μπορέσουν να κάτσουν μέσα σου, και από εκεί να σου αποκαλύψουν όλες τους τις λεπτομέρειες. Αλλά αφού γίνει αυτό, όλα λειτουργούν όμορφα, οι μελωδίες, το μπάσο του Hooky, η φωνή και οι αφελείς στίχοι του Bernard, οι κιθάρες, τα πλήκτρα, τα διακριτικά beats. Και τα τρία περιέχουν και από μία μικρή έκπληξη που συνεισφέρει ακόμα περισσότερο: Στο Sugarcane είναι αυτό το disco πέρασμα στη μέση του που μοιάζει να ξέφυγε από κάποιο δίσκο της Donna Summer, στο Recoil είναι το οργανικό δίλεπτο που βρίσκεται στο τέλος του με το μπάσο να συνομιλεί με τα πλήκτρα, στο California Grass είναι τα έγχορδα που συνοδεύουν διακριτικά τις κιθάρες σε σημεία, αλλά και η εξέλιξη του βασικού riff της κιθάρας που προς το τέλος μεταλλάσσεται και αρχίζει και φέρνει στο μυαλό τους Cure. Φτάνουμε αισίως στη μέση του δίσκου και στο Hellbent, το οποίο είναι το ένα από τα δύο κομμάτια που ήδη ξέρουμε, είχε συμπεριληφθεί στο total (και είχαμε ξαναγράψει εδώ), κιθαριστικό, όμορφο και θυμίζει ίσως περισσότερο απ' όλα το Get Ready. Η σκυτάλη στο Shake it up: Λίγο πιο upbeat και χορευτικό, αλλά ίσως και λίγο πιο αδιάφορο, με το ριφάκι του Hooky που ξεκινάει λίγο πριν ολοκληρωθεί το πρώτο λεπτό του τραγουδιού, να είναι σίγουρα το highlight (οκ, δεν θα κρατηθώ, και μοιάζει υπερβολικά με την εισαγωγή από αυτό). I've got a feeling στη συνέχεια, διασκεδαστικός ο τίτλος γιατί παραπέμπει σε αυτό εδώ φυσικά (σε λίγο θα αρχίσουν να επαναλαμβάνουν και τους τίτλους των τραγουδιών που κυκλοφόρησαν ως new order). Οι κιθάρες του Bernard ξενίζουν λίγο – ίσως λίγο πιο commercial από ό,τι περιμένει κανείς από τους new order, μάλλον είναι και το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου, το μόνο ίσως που του λείπουν εκείνες οι αναπάντεχες αλλαγές που εξασφαλίζουν την επιτυχία όλων των άλλων (το 'αναπάντεχες' δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη, είναι αυτό το 'όλο κάτι να θυμίζει, και να μην ξέρουμε τι' που λέει ο Λουκιανός). Και φτάνουμε στο δεύτερο γνωστό. Το I told you so από το Waiting for the siren's call, το οποίο όμως έχει μεταλλαχτεί τόσο ώστε να δικαιολογεί την ύπαρξή του, πιο αργό, κιθαριστικό, ίσως ένα τσακ πάνω από την πρώτη εκτέλεση.
Συνοψίζοντας λοιπόν. Το Lost Sirens, κατ' αρχήν, δεν είναι καινούργιος δίσκος. Είναι τραγούδια που έχουν ηχογραφηθεί από το 2005, και απλά δεν μπήκαν στον δίσκο. Λειτουργεί όμως μία χαρά σαν σύνολο και μπορεί να σταθεί άνετα δίπλα στις αυθεντικές σειρήνες (αν και του λείπει ένα Dracula's Castle ή ένα Waiting for the sirens call). Επίσης, όπως και ο δίσκος του 2005, δεν έχει να προσφέρει τίποτα ουσιαστικά καινούργιο. Είναι όμως μία επίδειξη δεξιοτεχνικής pop τραγουδοποιίας, όπου ή κάθε λεπτομέρεια είναι προσεγμένη, ο κάθε ήχος υπάρχει για να συνεισφέρει στο αποτέλεσμα. Βέβαια, είναι πολύ πιθανό ότι δεν έχει τίποτα που να μπορεί να συγκινήσει ιδιαίτερα τους περισσότερους, αλλά είναι και σχεδόν σίγουρο ότι για αυτούς που σε κάποια φάση της ζωής τους εθίστηκαν στους new order (σαν και εμένα) είναι το καλύτερο δώρο. Αλλά δεν μπορώ παρά να προβληματιστώ και λίγο, δεδομένου του ότι το μπασο αποτελεί μόνιμο highlight στο δίσκο: ο Hooky δεν θέλει να βλέπει τους υπόλοιπους ούτε ζωγραφιστούς πλέον (και αντίστροφα) οπότε οι τρεις θα ηχογραφήσουν με καινούργιο μπασίστα. Θα μπορέσει να προκύψει έτσι ένας δίσκος που να ακούγεται σαν new order και όχι σαν electronic με το new order απλά σαν όνομα?
_

8.3

Those will burn: I'll stay with you

Μεταξύ Nick Cave και My bloody Valentine

Έχουν γραφτεί, γράφονται και θα γραφτούν χιλιάδες λέξεις και για τους 2 δίσκους.
Ίσως αρχικά είναι η προσμονή, κι αν όχι τόσο για το Νικολάκη όσο για τους Μy Bloody Valentine, που κάνει και τους 2 δίσκους μαστ.

Μαστ γιατί, θα ρωτήσει κάποιος δίκαια.
χμμμ...το loveless το άκουσα καμια 10αριά παρά κάτι χρόνια μετά την κυκλοφορία του (το '91, ο 10χρονος γιώργος προτιμούσε σάκη μπουλά και τσικαμπουμ...) και όπως όλοι είχα μείνει άφωνος...κάτι το shoegazing κάτι τα πρώτα ψιγματα του post έσκαγαν στο μυαλό μου οργασμικά... υπάρχει σίγουρα συγκίνηση για τα πράγματα που αγαπας και νοιώθεις να τα έχει ρουφήξει ο χρόνος...τι GY!BE πριν λίγους μήνες, τι mbv τώρα, υπάρχει διαφορά?
κι όμως υπάρχει.

Ο δίσκος 22 χρόνια μετά ακούγεται πανέμορφος, πανέμορφος μα σκονισμένος. Σε κερδίζει με το πρώτο άκουσμα αλλά αναγνωρίζεις πως έρχεται από άλλη εποχή. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να σε εκπλήξουν αλλά κολλάς γυρίζοντας γύρω γύρω από τα κομμάτια σα εθισμένος...κι όταν έρχεται το In Another Way απλά σωπαίνεις και ρουφάς μέσα σου τόνους θορύβου και ιστορίας...

κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το push the sky away. Είναι τέτοια η οικειότητα που έχεις με αυτά που ακούς και με την φωνή του cave που μπορεί να παίζει συνέχεια στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο συνυπάρχοντας με την καθημερινότητα χωρίς καμία ασυμβατότητα. Μου θυμίζει έντονα το περσινό old ideas το οποίο βλέποντας πίσω, είναι ο δίσκος που άκουσα περισσότερο από όλους τους άλλους γιατί απλά υπήρχε σα χαλί όταν διαβαζα, όταν δούλευα...(μπορεί να μην ακούγεται τιμητικό, αλλά για πόσους δίσκους μπορούμε να το πούμε αυτό...;; ). Ο Cave καταφέρνει να ξαναγράψει όμορφες ιστορίες, ίσως λιγότερο σκοτεινές (ίσως τελικά η θάλασσα του brighton του κάνει καλό..) και γλυκές μελωδίες..

τελικά κάτι τέτοιο προβλέπω για το push the sky away. Μάλλον και για το mbv..θα λιώσουν μέσα στην καθημερινότητα.


Δεν έχει σημασία αν είναι αυτό που περίμενα (που δεν είναι) αλλά έχω τρεις μέρες που παίζω μεταξύ των δύο. Μόνο.

Αφήνω στην άκρη την προσμονή, αφήνω και τους διάφορους συναισθηματισμούς και φχαριστιέμαι τη γαμημένη στιγμή που είτε μπαίνει ο βόμβος του she found now και με στριμώχνει στο τοίχο είτε το αυτό το ρημάδι το οργανο στο We No Who U R και ακούγεται tree don't care...



_