Animal Collective – Merriweather Post Pavilion

Animal Collective Merriweather Post Pavilion ( Domino,2009)

Το Merriweather Post Pavilion είναι κατά πάσα πιθανότητα ο πιο πολυαναμενόμενος δίσκος της χρονιάς, στα πλαίσια της indie κοινότητας τουλάχιστον. Τα blogs έχουν πάρει φωτιά και οι πάντες στο internet μιλούν εδώ και κάμποσο καιρό για αυτή την κυκλοφορία, ενώ οι περισσότεροι του είχαν ήδη δώσει τη θέση του καλύτερου δίσκου της χρονιάς πολύ πριν αυτός κυκλοφορήσει (και η χρονιά ξεκινήσει!). Πρέπει να ομολογήσω ότι το όλο κλίμα ευφορίας με είχε προδιαθέσει αρνητικά (σε συνδυασμό με την εμφάνιση τους στη Θεσσαλονίκη που δεν με ενθουσίασε). Ευτυχώς όμως το γνωστό απόφθεγμα που μιλάει για κεράσια και μικρά καλάθια δεν έχει ισχύ εδώ. Για την ακρίβεια, με τον καινούργιο δίσκο των Animal Collective θα χρειαστείτε τεράστιο καλάθι το οποίο μάλιστα θα το γεμίσετε όσες φορές επιθυμείτε! Γιατί ο δίσκος είναι απίστευτα καλός, σε βαθμό που δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις.
Νομίζω ότι δεν έχει νόημα να γράψω για τις απίστευτες μελωδίες που θα βρείτε εδώ και για τις οποίες ο Brian Wilson θα σκότωνε για να τις είχε γράψει, ούτε για τον τρόπο που αυτές επικαλύπτονται μέσα στα samples που δημιουργούν το ρυθμικό κομμάτι, ούτε για καμία άλλη από τις αμέτρητες επιμέρους αρετές του δίσκου. Γιατί πολύ απλά οι Animal Collective με αυτό το δίσκο επαναπροσδιορίζουν το τι εστί pop. Για την ακρίβεια την επανεφευρίσκουν με τον ίδιο τρόπο που έκαναν στο παρελθόν το Pet Sounds, το Revolver ή το Psychocandy. Και βέβαια οι αμερικανοί δεν έφτασαν εδώ τυχαία. Αντιθέτως έφτασαν εδώ μέσα από συνεχή προσπάθεια και δουλειά, που ξεκινάει από το Spirit They're Gone, Spirit They've Vanished του 2000 και την ακατέργαστη noise μέχρι το ισάξιο του παρόντος και εξίσου αριστουργηματικό Strawberry Jam του 2007. Και αυτή η εξελικτική πορεία είναι εμφανής στο Merriweather Post Pavilion: στην ωριμότητα του, την αυτοπεποίθηση των συνθέσεων, την ‘ευκολία’ με την οποία προκύπτουν οι μελωδίες, στην έλλειψη έστω και μίας μέτριας στιγμής. Ίσως να είναι πολύ νωρίς αλλά νομίζω ότι οι Animal Collective μας χάρισαν μόλις έναν από τους δίσκους ορόσημα αυτής της δεκαετίας. Ορόσημο όχι με τον τρόπο που σημάδεψαν τη δεκαετία τους δίσκοι όπως το Nevermind ή το O.K. Computer, οι οποίοι, ούτως ή άλλως, ήταν πιο εύκολα προσεγγίσιμοι και απευθύνονταν σε ένα ευρύτερο κοινό. Μπορεί το Merriweather Post Pavilion να είναι πιο προσιτό από τις προηγούμενες δουλείες τους, συνεχίζει παρόλα αυτά να είναι σχετικά ‘δύσκολο’ για τον μέσω ακροατή. Είναι όμως ο δίσκος πάνω στον οποίο θα στηριχτούν τα επόμενα Nevermind και O.K. Computer. Αλλά μέχρι τότε μπορεί οι Animal Collective να έχουν φύγει ακόμα περισσότερα έτη φωτός μπροστά από τους υπόλοιπους.

9.7

Those will burn: In the Flowers, My Girls, Also Frightened, Summertime Clothes, Daily Routine, Bluish, Guys Eyes, Taste, Lion in a Coma, No More Runnin, Brother Sport, με άλλα λόγια… όλα.

The BellRays – Hard Sweet and Sticky

The BellRays Hard Sweet and Sticky ( Cheap Lullaby,2008)

Νέος δίσκος για τους BellRays, ο οποίος είναι αισίως ο όγδοος που κυκλοφορούν. Για όσους έχουν ακούσει κάποια από τις προηγούμενες δουλείες τους, δεν υπάρχει πραγματικά καμία έκπληξη εδώ. Οι αμερικάνοι έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν garage rock, με τις ταχύτητες αρκετά ανεβασμένες και τα φωνητικά της Lisa Kekaula να δίνουν ευχάριστες soul αποχρώσεις. Μία ακρόαση αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι το συγκρότημα αγαπάει αυτό που κάνει και αυτό σίγουρα δίνει την αυθεντικότητα που είναι απαραίτητη όταν έχουμε να κάνουμε με περιπτώσεις απλού rock ‘n’ roll που δεν προσπαθεί να είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Από την άλλη οι συνθέσεις δεν έχουν να προσφέρουν κάτι καινούργιο. Ιδέες που ενώ είναι προσεγμένες και καλοπαιγμένες τις έχουμε ξανακούσει πολλές φορές (εξαίρεση το Psychotic Hate Man που βρίσκεται στη μέση του δίσκου και είναι πραγματικός δυναμίτης) και που σίγουρα είναι ευχάριστες αλλά αδυνατούν να γίνουν κάτι ξεχωριστό. Οι πιο ήρεμες στιγμές του δίσκου όπου η soul πλευρά του συγκροτήματος έρχεται στο προσκήνιο είναι ίσως πιο ενδιαφέρουσες. Όπως και να έχει, αν ενδιαφέρεστε για αγνό καλοπαιγμένο rock ‘n’ roll ο δίσκος δεν πρόκειται να σας απογοητεύσει. Εξάλλου οι BellRays δεν φαίνεται να ζητάνε κάτι περισσότερο, γιατί να ζητήσουμε εμείς;

6.9

Those will burn: Psychotic Hate Man

The Pierces – Thirteen Tales of Love and Revenge

The Pierces Thirteen Tales of Love and Revenge ( Lizard King,2008)

Οι Pierces αποτελούνται από τις αδερφές Allison και Catherine Pierce, έχουν ήδη δύο ακόμα δίσκους στο ενεργητικό τους όπου παίζουν folk/pop και μας έρχονται από τον αμερικάνικο νότο. Στον τρίτο τους λοιπόν δίσκο φαίνονται ότι είναι έτοιμες για το μεγάλο βήμα. Με τα folk στοιχεία να είναι σχετικά περιορισμένα ο δίσκος κινείται σε μία πιο pure pop κατεύθυνση με την καταγωγή όμως των δημιουργών σε συνδυασμό με τη σατιρική/σαρκαστική/ερωτική (?) διάθεση των στίχων να κάνει τη διαφορά. Τα πράγματα είναι σχετικά απλά: 13 pop, southern διαμαντάκια με μελωδίες που καρφώνονται με τη μία στο μυαλό σου και στίχους που σε αφήνουν με ένα (ενίοτε ηλίθιο) χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ίσως ακούγονται υπερβολικά ‘ελαφριές’ (πχ το Lies), ακόμα και αυτές οι στιγμές όμως αποκτούν διαφορετικό νόημα μέσα στη συνολική εικόνα και δεν ενοχλούν. Από την άλλη κομμάτια όπως το Boring και το Lights On είναι υπέροχα pop anthems που εκτοξεύουν τον δίσκο σε πολύ υψηλά επίπεδα. ‘Make love with the lights on baby, tell me what you see, clear the bed to lie on darling, make a mesh of me’ τραγουδούν στο Lights On και συνεχίζουν στέλνοντάς σε αδιάβαστο ‘here’s my dress to try on babe, let me be your man, I will call you pretty darling, tell me what I am’. Ταυτόχρονα υπάρχουν και οι πιο ήπιων τόνων στιγμές (Three wishes, It was you) που ισορροπούν την κατάσταση, αλλά και πιο jazzy κομμάτια (Turn on Billie, Boy in a Rock and Roll band) που καθιστούν το σύνολο ακόμα πιο ελκυστικό. Με διαφορά από τους καλύτερους pop δίσκους που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό!

8.4

Those will burn: Boring, Lights On, Kill! Kill! Kill!

Belleruche – The Express

Belleruche The Express (Tru Thoughts Music, 2008)

Δεύτερος δίσκος για τους Belleruche μετά το Turntable Soul Music του 2007. Το The Express, σε σχέση με το ντεμπούτο τους, είναι πολύ λιγότερο ‘Turntable’ και περισσότερο ‘Soul’, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν ακούγετε σύγχρονο. Το αντίθετο: οι Belleruche αποδεικνύουν ότι είναι ένα από τα καλύτερα χαρτιά της Tru Thoughts και μας παραδίδουν ένα soul δίσκο που από τη μία δεν δημιουργεί αμφιβολίες για την ημερομηνία κυκλοφορίας του και από την άλλη καθιστά σαφές ότι οι δημιουργοί του έχουν πολύ καλή γνώση του παρελθόντος του είδους που εκπροσωπούν. Το μόνο που ίσως λείπει από το δίσκο είναι ένα single που θα ξεχωρίσει και θα τους δώσει την απαραίτητη ώθηση (το Northern Girls από τον πρώτο τους δίσκο τα κατάφερνε λίγο καλύτερα σε αυτόν τον τομέα).

7.8

Those will burn: Anything You Want (Not that), Late Train, You’re Listening to the Worlds.

Alice Russell – Pot of Gold

Alice Russell Pot of Gold (Six Degrees Records, 2008)

Σε μία εποχή που οι λευκές soul ερμηνεύτριες από τη μεγάλη Βρετανία είναι ό,τι πιο hot για τα charts, ενώ οι εταιρίες ψάχνουν αγωνιωδώς – και ματαίως – τη διάδοχο της Amy Winehouse, ο νέος δίσκος της Alice Russell αποκτά ένα επιπλέον ενδιαφέρον. Η βρετανίδα τραγουδίστρια βέβαια, ουδόλως έχει ανάγκη το trend των ημερών αφού ασχολείται με τη soul προτού αυτή (ξανά)εισβάλει στο mainstream· ταυτόχρονα όμως δεν μένει και ανεπηρέαστη. Έτσι το Pot of Gold είναι αρκετά πιο up-tempo και άμεσο από της προηγούμενες δουλείες της, ενώ μία retro αίσθηση διαπερνάει το δίσκο, χωρίς όμως να γίνετε υπερβολική και εξεζητημένη. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι διαθέτει μία από τις καλύτερες φωνές στο είδος έχουν ως αποτέλεσμα ένα δίσκο σαφώς ανώτερο και σίγουρα αυθεντικότερο των διαφόρων δημιουργημάτων του marketing των πολυεθνικών (βλέπε Duffy κτλ). Αν και η περιγραφή του δίσκου σε σχέση με τις προαναφερθείσες κυκλοφορίες τον αδικεί: Το Pot of Gold δεν χρειάζεται ετεροπροσδιορισμούς. Προσφέρει άμεση, υψηλών προδιαγραφών λευκή soul, με υπέροχες ερμηνείες, που ταυτόχρονα έχει τα φόντα να περάσει σε ευρύτερα ακροατήρια εκμεταλλευόμενο τα trends της εποχής.

7.9

Those will burn: Turn and Run, Crazy, Lights Went Out