(εις απάντηση των σχολίων για τον Panda Bear ;-D) φρέσκο video των animal collective για το guys eyes. καλοκαιρινό και νοσταλγικό!
 | The Roots How I Got Over (Def Jam, 2010) |
Ένατος δίσκος για τους The Roots, και όπως όλα δείχνουν και ο τελευταίος τους. Το ίδιο βέβαια έλεγαν και για τον προηγούμενο, αλλά τώρα μάλλον το εννοούν. Όσοι λοιπόν έχουν ασχοληθεί σοβαρά με τη μουσική των Roots – το οποίο σημαίνει να τους έχουν αφιερώσει πολλές ώρες ακροάσεων, όχι, το να ξέρεις απέξω το the seed δεν μετράει – ξέρουν καλά ότι οι δίσκοι των Αμερικανών δεν σου χαρίζονται. Έτσι και εδώ, χρειάζονται πολλές ακροάσεις για να μπορέσεις να εισέλθεις στο δίσκο. Και, από τη μία, δεν υπάρχουν πάρα πολλές εκπλήξεις σε σχέση με τις δύο προηγούμενες δουλείες τους, από την άλλη ο δίσκος δεν ακούγετε σε καμία περίπτωση σαν επανάληψη ή αναμάσημα. Έχει το δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα, που ναι μεν προχωράει πάνω σε γνωστά μονοπάτια, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο καλά δουλεμένος στη λεπτομέρειά του που η διαδρομή σου φαίνεται σαν κάτι καινούργιο. Οι (πολλές) συμμετοχές ίσως είναι ένας στοιχείο που βοηθάει. Έτσι στο εισαγωγικό A Peace of Light τα κορίτσια των Dirty Projector τα καταφέρνουν μία χαρά να δημιουργήσουν μία υποβλητική ατμόσφαιρα, στη συνέχεια οι Truck North, P.O.R.N. & Dice Raw συμπληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο τον Black Thought, για να περάσουμε χωρίς να το καταλάβουμε στο Dear God 2.0 όπου ένα χέρι βοηθείας προσφέρουν οι Monsters of Folk και μετά, χωρίς αναπνοή, στο Radio Daze, ξανά με τους P.O.R.N. & Dice Raw + τον Blu, και Now or Never στη συνέχεια, με τους τόνους να αρχίζουν να ανεβαίνουν σε κάτι που ως εδώ φάνταζε αρκετά υποτονικό. Στο ομώνυμο κομμάτι οι τόνοι γίνονται πιο ζωντανοί, για να επανέλθουν οι ισορροπίες, και μετά το the Day συνεχίζει σε παρόμοιο κλίμα και οδηγεί στο Right On με την Joanna Newsom να αποτελεί ένα από τα highlights του δίσκου. Doin' It Again και Τhe Fire με τον παλιό γνώριμο John Legend να δίνει τις απαραίτητες soul αποχρώσεις. Και για το τέλος, Tunnel Vision, Web 20/20 και το Hustla να θυμίζει ευχάριστα το autotuned μωράκι των Major Laser. Δεν ξέρω γιατί κάθισα και ανέφερα όλα τα κομμάτια με τη σειρά, ίσως γιατί ο δίσκος ακούγετε μόνο στο σύνολό του, με το ένα τραγούδι να χάνετε μέσα στο άλλο. Και αν του δώσετε την απαραίτητη προσοχή θα κολλήσετε με τις catchy μελωδίες, την απίστευτη συνοχή, τους πολύ δυνατούς στίχους και την χαρακτηριστική jazzy ατμόσφαιρα. Μέχρι τώρα η χρονιά δεν μας είχε δώσει έναν hip hop δίσκο που να αξίζει ιδιαίτερα. Αλλά με τους Roots, μάλλον είναι μονόδρομος.
8.8
Those will burn: Walk Alone, Right On, The Fire
 | Tame Impala Innerspeaker (Modular Recordings, 2010) |
Και ξαφνικά γεννήθηκε το φώς...
Δεν ξέρω τι μπορεί να ώθησε τα παλικάρια από την μακρινή Αυστραλία να φτιάξουν μέσα στο 2010 ένα δίσκο -δυναμίτη, που ξετινάζει κάθε άλλο άκουσμα μέσα στον Ιούνιο. Φορτωμένα από αναμνήσεις του αμερικάνικου χιπισμού και εκπαιδευμένα στην ψυχεδέλεια τα παιδιά καταφέρνουν να ενώσουν με ένα τρομερά έξυπνο και επιτυχημένο τρόπο διαφορετικές επιρροές, που ναι μεν έχουν κοινή βάση αλλά δρουν σε διαφορετικές εποχές και με τελείως διαφορετικούς τρόπους.
Ναι θα το πω: παίρνουν τους animal collective και τους περνούν μέσα από τα φίλτρα των clearwater revival, των jefferson airplane και φυσικά των cream. Άλλοτε σολάρουν όπως οι deep purple και πολλές φορές χρησιμοποιούν παραμορφώσεις που "φορέθηκαν" πολύ στο woodstock...Κάποιες φορές κρύβουν την ευφυΐα τους σε σύγχρονα πράγματα και μοιάζουν να έχουν για επιρροή τους kaiser chiefs, τους massive attack...και πάλι πίσω στους pink floyd....
Βαριά riffs, μελωδικόψυχεδελικά φωνητικά αλά glizzly bear και γυρίσματα από jethto tull όλα αυτά και τίποτα από αυτά....
Ναι φαίνεται μπερδεμένο, δεν είναι...είναι απλά ψυχεδελικά εθιστικό.
Ακούγεται σαν ένα ενιαίο κομμάτι, μην αναρωτηθεί κανείς πως τελειώνει τόσο γρήγορα...
10.0
Those will burn: 02 Desire Be Desire Go, Solitude is bliss, Alter ego, Expectation
Forest Swords - Rattling Cage from ///NO PAIN IN POP\\\ on Vimeo.
Tame Impala - InnerSpeaker
Paul White - Paul White & The Purple Brain
Woven Hand - The Threshing Floor
Θα μπορούσε να είναι το νέο single των Pains of being pure at heart η ένα χαμένο διαμάντι απο τα shoe.. 90's. Είναι όμως Wild Nothing.
http://www.myspace.com/wildnothing
Την είχα παρακολουθήσει στο booze το χειμώνα και ήταν μια αποκάλυψη. Έχει μια μαγική ικανότητα να βγάζει μια φοβερή ένταση και να σε τραβάει προς την σκηνή. Είναι ένα σόου από μόνη της και η μουσική (αν και δεν είναι το αγαπημένο μου είδος) με είχε τρελάνει (με την πολύ καλή έννοια).
12-03-05 Minehead, England - ATP Nightmare Before Christmas
12-07 Manchester, England - Academy
12-08 Glasgow, Scotland - Barrowlands
12-12 Bristol, England - Ansom Rooms
12-13 London, England - Troxy
God Speed You! Black Emperor λοιπόν συναυλίες....όποιος τυχερός....ΕΜΠΕΙΡΙΑ...
Δεν είναι πολύ "Q.o.t.s.a" ο ήχος στο νέο single των Καναδών?
Μετά τους Monkeys φαίνεται πως και οι Arcade fire θέλουν αυτό τον pseudo-stoner ήχο?
Τι παίζει με τον monsieur Josh Homme τελικά?
Το κομμάτι επιτρέψτε μου να πω πως γαμάει...
Σαφώς και δεν βγάζει τη συναίσθηματική ένταση των παλιών τους αλλά...ροκάρει.
Διαβάζοντας το κείμενο του χρήστου για το live των hot chip στο synch σκέφτηκα πως αυτό το κομματάκι (???) είναι πολύ ταιριαστό...
Veronica Falls - Beachy Head from Philippa Bloomfield on Vimeo.
Washed Out - "You and I" from Jacob Corbin on Vimeo.
ναι κι όμως μετά από δεν-ξέρω-γω-πόσα χρόνια οι 22-20's με καινούργιο δίσκο....αυτό από μόνο του γ@μάει...
το 4th floor (το δεύτερο κατά σειρά βίντεο) δεν μου πολύ άρεσε...το Latest Heartbreak όμως είναι παλιό καλό 22-20's...λείπει μόνο μια πίντα από london's pride....
04-06-2010:
Περιμένοντας με ανυπομονησία σήμερα τον Matt Elliot και την Peaches (έχω ακούσει τα καλύτερα για τα live της) αλλά και τους no profile...
Περίμενα πως και πως και τον Blixa αλλά δεν....(λόγοι υγείας) και τώρα μας ξέμεινε αμανάτι ο Fennesz που μακάρι να είναι καλός στο live γιατί αλλιώς θα μας πάρει ο ύπνος και δεν θα προλάβουμε τον Lolek και τον lumiere B.
05-06-2010:
Το synch εκτός του ότι είναι από τα φεστιβαλ που γίνονται μέσα στην πόλη (με όλα τα θετικά) καταφέρνει και με την οργάνωση του να εντυπωσιάζει...
Έτσι και εχτές...με το meet market να είναι σε μια γωνία, ton b. να βάφει ένα αμάξι, λίγες ουρές (και για κουπόνια και στα bars), τα περισσότερα live στην ώρα τους...τελεία...
Έχοντας μια καλή οργάνωση αφήνεις τον άλλο που έχει έρθει να ευχαριστηθεί τα live χωρίς περαιτέρω προβλήματα...
Οι no profile πολύ δυνατοί, ξεκίνησαν τα lives δείχνοντας πως μπορούν να φτιάξουν πολύ δυνατά κομμάτια, χωρίς αυτά να γίνονται σούπα από τα διάφορα ντιστορτιονς ή τα δυνατά αλλά flat τύμπανα...
Οι get well soon όσο τους πρόλαβα, μάζεψαν πολύ κόσμο και ήταν αρκετά καλοί.
Τους aethenor παρότι είχα την περιέργεια να τους ακούσω δεν τα κατάφερα γιατί με βάρεσε στο κεφάλι ο πολύς αυτοσχεδιασμός....χεχε...έτσι κάθισα για κανα δύο κομμάτια και την έκανα, περιμένοντας να δω την peaches.
To 2000 με το teaches of peaches πέρασα ώρες κόβοντας μακέτες χωρίς να βαρεθώ βρίζοντας μαζί της την καταραμένη τύχη μου να κάνω μακέτα....
Την ξαναάκουσα χτες, και την είδα πρώτη φορά σε ένα σόου που απλά μένει αξέχαστο...Η τύπισσα είναι τρελή και έχει τόσο ενέργεια που σε τραβάει να χορέψεις, να γελάσεις, γενικά να μείνεις με το στόμα ανοιχτό...
Τρέχοντας για sorry Matt Elliott (όσοι βρέθηκαν εκεί θα καταλάβουν - πόσο άξεστοι είναι μερικοί - χωρίς καμία παιδεία εν προκειμένου συναυλιακή). O matt είναι από τους αγαπημένους μου μουσικούς ακόμα ακόμα από το The Mess We Made και μετά από τα διάφορα songs...Αν και οι συνθήκες δεν τον ευνοούσαν - κάτι πρέπει να γίνει με αυτήν την αίθουσα - με τον κόσμο να μπαινοβγαίνει, έπαιξε απίστευτα βγάζοντας μουσική από παντού, μεταμορφώνοντας τα μπλιμπλίκια του σε γνώριμες μελωδίες...Απίστευτος... Ειλικρινής υπομονετικός...
05-06-2010
Το Σάββατο ξεκίνησε μια χαρά με τους modrec να τα σπάνε στην σκηνή, και να δείχνουν ότι είναι πολύ δυνατή μπάντα. Ετοίμασαν την διάθεση μας για τους A place.
Δεύτερή φορά φέτος στην Ελλάδα και νομίζω σαφώς ανώτερη εμφάνιση από την προηγούμενη τους. Ανελέητοι, δυνατοί, εκκωφαντικοί. Κυριολεκτικά τα έσπασαν πάνω στη σκηνή τιγκάροντας τον θόρυβο στο φούλ..
Η δεύτερη σκηνή είχε την τιμητική της και ο tony allen με τον Jimi Tenor άλλαξαν το τοπίο, φέρνοντας τον ήλιο και το κοκομάγκο (ο δημήτρης θα μας πει την γεύση του..χαχα) στο κέντρο της Αθήνας...
Μέχρι εκεί τέλεια. Συναντηθήκαμε και με τον christo και τα είπαμε και τώρα μεταφερόμασταν προς το myspace auditorium για spyweirdos, my wet calvin και matteus (ο τελευταίος με κούφανε...πάρα πολύ καλός...ένα υπέροχο μείγμα από antony, tiger lillies και cocorosies) και κατά τις 4 παρά την κάνουμε για να πάμε να δούμε τον the boy....
χα όχι όμως....αλλαγή της ώρας χωρίς ενημέρωση και ο the boy έπαιξε στις 3.00....
ΣΚΑΤΑ, η διάθεση μας έπεσε, ξενέρωτοι (αν και δεν θα έπρεπε) χαιρετήσαμε τον χρηστάρα και την κάναμε....
χρηστό περιμένω εντυπώσεις για κεντρική σκηνή.....
christo said:
το synch είναι το αγαπημένο μου ελληνικό φεστιβάλ. το πιο οργανωμένο, το πιο συνεπές, αυτό με τα λιγότερα "παρατράγουδα" όπως ακυρώσεις κλπ. Η τεχνόπολις, σαν χώρος και μόνο, αναδυκνείει αυτό τον "ευρωπαικό" χαρακτήρα σε συνδιασμό με τα παράλληλα, μη μουσικού περιεχομένου events. Επίσης ο κόσμος που προσήλθε φέτος ήταν καλύτερος απο άλλες χρονιές όσο έχει να κάνει με τις προθέσεις του κοινού όπου στη πλειοψηφία του δεν είχε προσέλθει για πασαρρέλα αλλά για να ξεδώσει, να διασκεδάσει και να αφεθεί στη μουσική των πολύ αξιόλογων καλλιτεχνών που "έντυσαν" το φετινό Synch.
Δυστηχώς λόγο επαγγελματικών υποχρεώσεων δε κατάφερα να παραστώ στη πρώτη μέρα. Ο δαιμόνιος bombier όμως ήταν εκεί και μας περιέγραψε την εμπειρία του παραπάνω. Οσον αφορα τη παρασκευή όμως θα κάνω μια νύξη η οποία έχει να κάνει με μια κουβέντα μιας διπλανής παρέας κατα την είσοδο στη τεχνοπολις η οποία πήγαινε κάπως έτσι:
- είδες peaches?
- ναι, γάμησε
- ρε συ εκείνον τον Matt Elliot τον έχεις ακούσει?
- ναι, αλλά δε πήγα να τον δώ...
- γιατι?
- ε...απο τους Fuck Buttons και τα τριπάκια να το "ρίξω" στον ματ έλλιοτ και τη πρέζα?
Στα του σαββάτου τώρα.
Hot Chip: Για πάρτυ τους θυσίασα τους Place to bury strangers. Δε θα το έκανα για καμιά άλλη μπάντα του lineup αλλά αφού έπρεπε να διαλέξω, κακιά η ώρα που του βάλανε την ίδια στιγμή, επέλεξα τους άγγλους. Τους οποίους άγγλους τους θεωρώ ως μια απο της καλύτερες μπάντες στο κόσμο και δε θεωρώ όπως λένε κάποιοι οτι είναι οι new order της γενειάς μας γιατι πολύ απλά είναι καλύτεροι. Εκεί που υστερούν οι Hot chip είναι πως δεν έχουν φτιάξει ένα track βεληνεκούς blue monday. Τεσπα. Το live ξεκίνησε με το boy from school. Οταν συνήλθα απο το σοκ του εναρκτήριου (δε το περίμενα) απλά ένιωσα απίστευτη χαρά και συγκίνηση. Εξεπλάγην επίσης και με τη δεύτερη επιλογή τους, το One pure thought απο το "Made in the dark". Τα πρώτα 20 λεπτά της συναυλίας θεωρώ ότι απευθήνονταν πιο πολύ στους hardcore fans. Απο το One Life Stand (εκ των highlights) και μετά ξεκίνησε το πάρτυ! Over and over, ready for the floor, i feel better, για το χορό. Η απίστευτα ευχάριστη έκπληξη του No Fit State, το Take it in και φυσικά το ανεξήγητα συγκηνητικό Hand me down your love. Γενικά δε στάθηκαν μόνο στη παρουσίαση του νέου δίσκου αν και τα κομμάτια του τέταρτου άλμπουμ είχαν την μερίδα του λέωντος. Ξέχασα να αναφέρω τον special guest που έφεραν μαζί τους οι Hot Chip, τον κύριο Charles Hayward στα ντράμς, ο οποίος για τα χρονάκια που κουβαλάει τα σπάει. Ο Hayward είναι παλιά καραβάνα, κάτοι σαν βιρτουόζος ντράμμερ με συμμετοχές σε jazz-rock σχήματα και είναι ο υπεύθηνος για τα ντράμς στη στούντιο εκτέλεση του Hand me down your love. Κατα τ'άλλα στεναχωρήθηκα που δεν έπαιξαν το Warning αλλά έπρεπε να το περιμένω. Επίσης μου άρεσαν οι ελαφρώς πειραγμένες εκτελέσεις διαφόρων κομματιών, η σκηνική παρουσία της μπάντας (είναι όλοι ένας κι ένας) και τέλος μου άρεσε και η αντίδραση του κόσμου που αν και στην αρχη ήταν χαλαρός και μουδιασμένος, απο τη μέση και μετά ξέδωσε.
Laurent Garnier: Ανέκαθεν μου ήταν συμπαθής ο γάλλος dj αλλά δεν είχα και πολλά πάρε δώσε με τη μουσική του. Περίμενα ένα καλό live (μιας και είχε μαζί του και μπάντα, μη φανταστείς..δυο σαξόφονα και μια κιθάρα) αλλά το αποτέλεσμα τελικά ήταν κάτι παραπάνω απο καλό. Τη μιάμιση ώρα που κατέλαβε το μεγάλο stage του Synch ο Garnier περάσαμε απρόσμενα καλά. Βασικά περάσαμε υπέροχα (αν και στο μυαλό μου γυρόφερνε ανα διαστήματα ακόμα η εμφάνιση των Hot Chip). Επικοινωνιακός, κομψός όπως και η μουσική του, gentleman και άκρως διασκεδαστικός!
Dj Krush: Δυστηχώς τον παρακολούθησα πολύ λίγο μιας και δε μπορούσα να σταθώ στο κλειστό χώρο που έπαιζε λόγο του συνωστισμού. Μόνο και μόνο που στεκόμουν ίδρωνα. Οπότε λόγο της δυσφορίας που μου προκάλεσε η ατμόσφαιρα δε μπόρεσα να βγάλω συμπεράσματα.
Boy/Felizol: Το πρόγραμμα έγραφε Krush και μετα Jimi Edgar οπότε μας προκαλεσε έκπληξη η αναπάντεχη εμφάνιση του Boy μία ώρα πρίν απο την αναμενόμενη. Τον είχα δεί δυο βδομάδες πριιν στο Steps στη Πατρα στα πλαίσια του Velvet bus και ήταν καθηλωτικός. Αυτή του η εμφάνιση μου άρεσε σε σημεία αλλα κατα βάση δεν με ικανοποίησε. Λίγο τα προβλήματα με τον ήχο, λίγο ο κόσμος που είχε ψιλο-σπάσει, λίγο οι νεοφερμένοι "κουμπομένοι" και οι ατσούμπαλοι κούρδοι που είχαν κατακλύσει το χώρο (οι πόρτες του φεστιβάλ είχαν πια ανοίξει για όλους) όπως και η μεγάλη σε διάρκεια εμφάνιση του ντουέτου που στο συγκεκριμένο project πιστεύω δε ταιριάζει. Με αυτά και μ'αυτά δε τον πολυ-φχαριστήθηκα.
Jimi Edgar: Απλά η αποκάλυψη του φετινού Synch. Αυτός κι αν ήταν αναπάντεχα υπέροχος!
Καταρχήν το παλικάρι είναι απο το Detroit (πρώτος λόγος για να είσαι θετικά προδιαθετειμένος με ενα dj), δεύτερο ηχογραφεί για τη warp και τρίτο ο τελευταίος του δίσκος Color Strip του 2006 ειναι φοβερός. Παρ'όλα αυτά κανείς δε πίστευε (η πίστευε?) οτι θα τα σπάσει τόσο απλόχερα και θα δώσει στο φετινό Synch festival το ιδανικό φινάλε. Θέλω να τον ξαναδωωωωώ!!
Άντε και του χρόνου και με τον worker στο team!
Posts
All Comments
