Arcade Fire - The Suburbs

Arcade Fire The Suburbs (Merge Records, 2010)

Βρήκα κάπου το Suburbs και έτσι κάθισα να το ακούσω και να γράψω ταυτόχρονα. Κάτι σαν αυτόματη γραφή. Ό, τι μου κατέβει δηλαδή.
Αρχικά, το Suburbs σου αφήνει μια γλύκα, μυρίζει μούστο και κολλάει σαν υγρασία πάνω σου. Αυτό είναι καλοκαίρι και ίσως και τα δικά μου προάστια εδώ στα ανατολικά. Ρυθμός αλά κλάσικ Arcade στο Ready to Start και...buisness men drink my blood...Θυμίσει περισσότερο fyneral αλλά έχει φιλτραριστεί μέσα από ωρίμανση. Μακρυά από μυσταγωγίες και πιο κοντά σε έρωτες και γμημένες φιλοδοξίες. Ο modern man έχει πολύ από Police και Bruce the boss...Μπουκωμένες νότες και μικροξεσπάσματα. Είναι ένα παιχνίδι τους με το παρελθόν και την αμερικάνική πλευρά τους. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι τόσο μονότονο όσο φαντάζει..κυλά από κάτω του ένα ρυάκι τόσο ρυθμικό που κάνει την αφέλεια έρωτα...
Πριν κανά μήνα όταν είχα κάνει την προ-παραγγελία του δίσκου και είχα διαβάσει τους τίτλους των τραγουδιών είχα μεγάλη περιέργεια για το Rococo...απλά: "They built it up just to burn it down"...Ro-co-co-Ro-co-co-Μα-γεία.
Τα πράγματα ζορίζουν. Πόσο εύκολο είναι ένα άδειο δωμάτιο να σε καταπιέζει έτσι??Λαχανιάζεις - υπερισχύει η γύναικα οδηγώντας το κομμάτι σε ένα κρεσέντο.Τι ήχο βγάζει ένα άδειο δωμάτιο???
Στο city without children με αφήνουν μετέωρο...Οι επηρροές μάχονται για το ποιός θα κερδίσει και και δυστυχώς φοβάμαι πως κερδίζουν οι πιο αδύναμες. Φοβάμαι πως αδικώ το κομμάτι-Φοβάμαι πως με αφήνει αδιάφορο...Το half light 1 θα μπορούσε να χωρέσει στο soundtrack των αυτόχειρων παρθένων όμως καταφέρνουν να παιχνιδίζουν άρρωστα με τα ίδια τους τα κομμάτια και έτσι το HL1 γίνεται HL2 και παίρνει πνοή, φωνή, συναίσθημα...
Μεγάλωσα στα ελληνικά προάστια και νοιώθω μια περίεργη μακρινή ένωση με τα περισσότερα από τα τραγούδια. To suburban war είναι ένα από αυτά. Αν και μου θυμίζει U2(κακό αυτό) έχει ένα μεθυστικό τρόπο να σε φέρνει κοντά του. Έχοντας ξανα αναφερθεί στο Month of May νοιώθω το κομμάτι ακόμα πιο ελκυστικό, ειδικότερα μέσα στο context του δίσκου. Δυναμίτης. Γκαζιάρικες κιθάρες αφομοιώνουν όλη την ενέργεια που λείπει από το δίσκο και με αρκετό νεύρο κάνει μπαμ σα 13χρονο σε νέο συγκρότημα..Αφελείς στίχοι που αποκτούν άλλη υπόσταση μέσα από την μουσική και το "θέμα" του δίσκου..QOTSA??ναι γιατί όχι...
Ο τίτλος του wasted hours είναι αντιπροσωπευτικός του τι ακούς...Gospelofolk-ίζοντες αρμονίες και γλυκανάλατες μελωδίες...3.20 wasted minutes....
Και συνεχίζει ο δίσκος με το Deep Blue που θυμίζει πολύ Arcade Fire. Μπαλάντα με μικροκρεσέντα αλλά δυναμική με τις κλασικές ψεύτικες και το backround πιάνο. αργό, βασανιστικό, νευρικό - υπέροχο....
Μερικές φορές υπάρχουν κομμάτια που δεν σου ανοίγονται με την μια. Κι όμως σου έχουν δώσει μικρά χιντς ότι μπορούν να γίνουν από τα αγαπημένα σου...Το used to wait έχει κάτι. Ίσως τα κοφτά πλήκτρα.Η θεματολογία. Τα κλασικά claps...i will wait.
To sprawl I αργό..Λυπητερό. Κλασικό. Έχει στοιχεία που μπορούν να σου θυμίσουν παλιές αμαρτίες. Καταθλιπτικό και γοητευτικό. (σαν το παιδί της winehouse και του vic chestnutt)...καταστρέφεται όμως στο sequel του. Μια ακατανόητη 80ίλα μπερδεμένη με ολίγη από AF και περισσότερη Kylie...χμμμμ NOPE!
Ο δίσκος κλείνει με το the suburbs...κλείνει ένα κύκλο που άνοιξε με το ίδιο κομμάτι...Αναμνήσεις όλων...Τα προάστια σαν τίτλοι τέλους...



Ξανακούγοντας το δίσκο οφείλω να ομολογήσω πως ακόμα και τα τραγούδια που με την πρώτη δεν μου άρεσαν καθόλου μου έδειξαν την αξία τους μέσα σε αυτή την περίεργη ιστορία που προσπαθούν να διηγηθούν οι Arcade Fire...O μύθος παίζει σπουδαίο ρόλο στην ροή και στον τρόπο που αναπτύσονται τα κομμάτια...Μου αρέσει πολύ τελικά. Δεν μοιάζει με τα προηγούμενα κι όμως κουβαλά την ποιότητα τους....

9,3

Those will burn: Month of May, Rococo, Ready to start