Big Boi - Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty

Big Boi Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty (Def Jam, 2010)

Είναι εδώ και τουλάχιστον δύο μήνες που ακούω το Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty, κατά ένα μέσo όρο 2 με 3 φορές την μέρα. Αυτό, όταν είμαι στο γραφείο. Επιπλέον, είναι ο μόνος δίσκος που έχω αυτή τη στιγμή στο i-pod οπότε όλες μου οι εξωτερικές μετακινήσεις συνοδεύονται από αυτόν (με τη διαφορά ότι αυτό το καταραμένο το shuffle αλλάζει τη σειρά των κομματιών... γκρρρρ). Για διάφορους λόγους δεν καθόμουν να γράψω. Ένας από αυτούς ήταν ότι μου άρεσε τόσο πολύ που μου φάνηκε λίγο αφύσικο. Οπότε, του έδωσα λίγο χρόνο να το χωνέψω. Αλλά μετά από τόσες ώρες ακουσμάτων, μπορεί ένα μέρος του ενθουσιασμού να έφυγε, αλλά η απόλαυση είναι κάθε φορά η ίδια. Με πολύ απλά λόγια, ο Big Boi έκανε ένα δίσκο που είναι τουλάχιστον ισάξιος των καλύτερων στιγμών των Outkast. Και αυτό χωρίς τον Andre 3000. Ο Andre είναι μάλλον το μόνο που λείπει, γιατί κατά τ' άλλα μέσα στο δίσκο συμβαίνουν τα ΠΑΝΤΑ. Πληθωρικός στα όρια μεταξύ υπερβολής και τελειότητας, αλλά με έναν απίστευτα επιδέξιο τρόπο κοιτάει πάντα προς την πλευρά της τελειότητας με ένα ειρωνικό χαμόγελο για όλους όσους ψάχνουν το σημείο όπου θα γύρει προς την άλλη - μάταια. Από που να ξεκινήσω? Το Turns me on με την απίστευτη 'απλοϊκή' μελωδία στο background να σου καρφώνεται κατευθείαν στον υποσυνείδητο? Το Follow Us με τον κλασσικό Southern ρυθμό και το τραγουδιστό refrain που το μετατρέπει σε ένα σχεδόν ποπ δυναμίτη? Το Tangerine, που φτιαγμένο για να παίζει σε κάποιο σκοτεινό strip club του νότου καταφέρνει σχεδόν να σου μεταφέρει την ατμόσφαιρα σαν να βρίσκεσαι εκεί? Το You Ain't no DJ που κινείται σε σχεδόν ηλεκτρονικά μονοπάτια (οπ! τελικά ούτε ο Andre λείπει εντελώς, κάνει την παραγωγή εδώ...)? Το α-π-ι-σ-τ-ε-υ-τ-ο Fo Yo Sorrow με τον George Clinton αυτοπροσώπως να βάζει την υπογραφή του? Το Train pt 2 που καταφέρνει να ταξιδεύει συνεχώς σε όλες τις χαμηλές συχνότητες και να μπαίνει κάτω από το δέρμα σου? Και σαν να μην έφταναν τα 14 τραγούδια που έχουν προηγηθεί μέχρι λίγο πριν το τέλος, ο δίσκος κλείνει με αυτό το διαολεμένο Back up Plan που είναι το πιο catchy κομμάτι που έχω ακούσει εδώ και πάρα, πάρα πολύ καιρό. Για να είμαι πιο συγκεκριμένος, νομίζω ότι είναι το πιο catchy κομμάτι που έχει βγει από την εποχή του Hey Ya!. Είναι αυτά τα βαθειά μπάσα και ρυθμικά beats του που του χαρίζουν ένα μεγάλο μέρος της γοητείας του και που ταυτόχρονα το κάνουν να θυμίζει περισσότερο από όλα τα άλλα τους Outkast. Σαν μας λέει ο mister Patton ότι, αν είστε τόσο δύσκολοι και δεν σαν άρεσαν όσα ακούσατε μέχρι τώρα, ορίστε, έχω και back up plan: ένα κλασσικό Οutkast τραγούδι. Σε αυτό πώς να αντισταθείτε?

9.5

Those will burn: Back Up Plan, The Train Pt 2, Fo Yo Sorrows, Turns Me On