Mark Lanegan Band - Blues Funeral

Mark Lanegan Band Blues Funeral (4AD, 2012)

Δεν μπορώ να καταλάβω αν η προσμονή μου να ακούσω αυτόν τον δίσκο με έχει κάνει να τον αγαπήσω ή απλά έχω αρχίσει να γερνάω..(μπορεί και τα δύο). Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με βασικά προβλήματα που όχι μόνο δεν αναγνωρίζονται (από μένα) αλλά και τις περισσότερες φορές γίνονται ασετς για την υπεράσπιση του δίσκου.

Προβλήματα.

Ό δίσκος είναι γεμάτος κλισέ, ξεκινώντας από το όνομα του (Blues Funeral) αλλά και από τις βασικές και δοκιμασμένες συνταγές που έκαναν τον Lanegan να ξεχωρίζει. Πολλά από τα τραγούδια του νοιώθεις ότι τα έχεις ξανακούσει από τον ίδιο και χάνουν με κατεβασμένα τα χέρια ειδικά όταν τα συγκρίνεις πχ με τα τραγούδια του Bubblegum. Η έλλειψη έμπνευσης ή μάλλον η έλλειψή σωστής κρίσης μπορεί να οδηγήσει και σε πολύ άσχημα τραγούδια (6 και κάτι λεπτά για το Ode To Sad Disco!!!). Το βασικό πρόβλημα είναι πως ο βασικός πρωταγωνιστής είναι ο Lanegan κι όχι οι μελωδίες, τα ριφς και τα τραγούδια.

Τραγούδια.

Τα τραγούδια εν μέρη είναι μέρος του προβλήματος. Διότι ο δίσκος είναι ένα μείγμα από διαφορετικής αξίας κομμάτια τα οποία άλλοτε είναι μπομπες (The Gravedigger's Song, Harborview Hospital), άλλοτε δεν καταφέρνουν να σε τραβήξουν (Bleeding Muddy Water) κι άλλοτε είναι πραγματικά για πέταμα (Ode To Sad Disco). Κι εδώ για μένα γίνεται κάτι "μαγικό". ¨Ολος αυτός ο αχταρμάς τουλάχιστον στα αυτιά μου ακούγεται ιδανικός. Όχι γιατι είναι κάτι το εξαιρετικό αλλά γιατί το νοιώθω οικείο. Κατεβαίνει απαλά, όπως ένα ardbeg. Στο χιλιοστό ποτήρι δεν έχεις την έκπληξη των πρώτων φορών, όμως συνεχίζει να σου γίνεται εμμονή και συνήθεια.

Lanegan.


O Mark ακούγεται ακριβώς όπως τον έχεις φανταστεί. Όπως τον άφησες από τα ντουέτα με την ιζομπελ και με τους soulsavers. Μόνο που εδώ είναι και ο αρχηγός. Τα τραγούδια είναι φτιαγμένα για να τον υπηρετούν και η φωνή του δεν είναι πια το μέσο αλλά ο σκοπός, η αιτία για να φτιαχτεί ένας δίσκος. Ιδέες υπήρχαν σε αυτό το δίσκο όμως νομίζω ότι ποτέ δεν μπήκαν σε μια ιεραρχία, ποτέ δεν έγινε η σωστή σύνθεση. Όμως δεν άκούγεται διεκπεραιωτικός.





Ο δίσκος είναι ευχάριστος και στα αυτιά μου ακούγεται όμορφος. Η αξία του σε βάθος χρόνου όμως ξέρω πως δεν είναι αυτή για να με κάνει να τον χαρακτηρίσω κλασσικό. Μπορεί να μην κάνει κάποιον να αντριχιάζει αλλά του χαρίζει την ζεστασιά ενός φίλου από τα παλιά, που μάλλον τον πήραν λίγο τα χρόνια...

6.5 (αν μετρήσω τα repeat 8.7)

Those will burn: The Gravedigger's Song, Harborview Hospital, Deep Black Vanishing Train