Tindersticks - The Something Rain

Tindersticks The Something Rain (Constellation, 2012)

ΟΚ λοιπόν: Στα τέλη της 10ετίας του 90, κι όταν ακόμα προσπαθούσε να φυτρώσει το μούσι στη μούρη μου είχα μεγάλη εκτίμηση στους τύπους από το νοτινγχαμ. Κάπου στην πορεία οι δρόμοι μας χωρίσαν (και μετά από μια απογοητευτική συναυλία στην ελλάδα) και τους θυμόμουν μόνο όταν έπεφτα τυχαία σε κάποιο κομμάτι από το curtains ή τα tindersticks στο αμάξι.

έτσι πέρασε σα σκιά και το Ηungry Saw αλλά και το Falling Down a Mountain για να έρθει το the something rain και να κάτσει για μέρες στο repeat. Είναι τόσο καλός δίσκος όμως;;


Σαν το blues funeral αλλά και το old ideas είναι ένας πολύ καλός δίσκος για να δουλευείς και να παίζει από πίσω. Έχει ομώς τα χαρακτηριστικά εκείνα (συνήθως για αυτούς που του άρεσαν οι tindersticks) να γίνει κολλητικός. Έγραφα τις προάλλες πως ο lanegan είναι ένα φίλος που ήρθε από τα παλιά απλά λίγο γερασμένος. Θα μπορούσα να πω ότι ισχύει το ίδιο για τον Staples μόνο που εκείνος πέρα από λίγο πιο γερασμένος ήρθε και λιγότερο καταραμένος μα περισσότερο ερωτευμένος, ήρθε με την παρέα του μαζί, ήρθαν δεμένοι, ήρθαν ώς tindersticks. Κι αυτό το σημείο είναι που κάνει και τον δίσκο τόσο μα τόσο όμορφο. Όταν καταφέρεις να ξεπεράσεις τα πως, γιατί έρχονται κομματάρες όπως το chocolate, το Medicine αλλά και το Show Me Everything για να σου πουν πως έτσι είναι φίλε μου ο χρόνος: μας αλλάζει, μας ρουφάει κι αν μπορέσουμε ξαναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας. Η μουσική που μαγεύει στο Come Inside είναι αυτή η αίσθηση.

Κάθε φορά που ακούω τον δίσκο, κολλάω και σε διαφορετικά τραγούδια. Άλλοτε παίζει για ώρες το chocolate και η πανέμορφη ιστορία του κι άλλοτε το frozen. Ξαφνικά, όπως και του λανεγκαν, ο δίσκος πάυει να είναι χαλί και γίνεται συνήθεια, όπως λέει και στο frozen if i could just hold you...

ναι λοιπόν, απαντώντας στην αρχική μου ερώτηση, είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Είναι ένας δίσκος φτιαγμένος από ψυχή, από εικόνες...

και ξάφνου ξαναγυρνάω στο πρώτο έτος, στο δωμάτιο του βόλου με ένα δίσκο των tindersticks στο repeat...είναι 2000 ή 2012;;

8.5

Those will burn: Chocolate, Frozen, Medicine, Show me Everything

Mark Lanegan Band - Blues Funeral

Mark Lanegan Band Blues Funeral (4AD, 2012)

Δεν μπορώ να καταλάβω αν η προσμονή μου να ακούσω αυτόν τον δίσκο με έχει κάνει να τον αγαπήσω ή απλά έχω αρχίσει να γερνάω..(μπορεί και τα δύο). Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με βασικά προβλήματα που όχι μόνο δεν αναγνωρίζονται (από μένα) αλλά και τις περισσότερες φορές γίνονται ασετς για την υπεράσπιση του δίσκου.

Προβλήματα.

Ό δίσκος είναι γεμάτος κλισέ, ξεκινώντας από το όνομα του (Blues Funeral) αλλά και από τις βασικές και δοκιμασμένες συνταγές που έκαναν τον Lanegan να ξεχωρίζει. Πολλά από τα τραγούδια του νοιώθεις ότι τα έχεις ξανακούσει από τον ίδιο και χάνουν με κατεβασμένα τα χέρια ειδικά όταν τα συγκρίνεις πχ με τα τραγούδια του Bubblegum. Η έλλειψη έμπνευσης ή μάλλον η έλλειψή σωστής κρίσης μπορεί να οδηγήσει και σε πολύ άσχημα τραγούδια (6 και κάτι λεπτά για το Ode To Sad Disco!!!). Το βασικό πρόβλημα είναι πως ο βασικός πρωταγωνιστής είναι ο Lanegan κι όχι οι μελωδίες, τα ριφς και τα τραγούδια.

Τραγούδια.

Τα τραγούδια εν μέρη είναι μέρος του προβλήματος. Διότι ο δίσκος είναι ένα μείγμα από διαφορετικής αξίας κομμάτια τα οποία άλλοτε είναι μπομπες (The Gravedigger's Song, Harborview Hospital), άλλοτε δεν καταφέρνουν να σε τραβήξουν (Bleeding Muddy Water) κι άλλοτε είναι πραγματικά για πέταμα (Ode To Sad Disco). Κι εδώ για μένα γίνεται κάτι "μαγικό". ¨Ολος αυτός ο αχταρμάς τουλάχιστον στα αυτιά μου ακούγεται ιδανικός. Όχι γιατι είναι κάτι το εξαιρετικό αλλά γιατί το νοιώθω οικείο. Κατεβαίνει απαλά, όπως ένα ardbeg. Στο χιλιοστό ποτήρι δεν έχεις την έκπληξη των πρώτων φορών, όμως συνεχίζει να σου γίνεται εμμονή και συνήθεια.

Lanegan.


O Mark ακούγεται ακριβώς όπως τον έχεις φανταστεί. Όπως τον άφησες από τα ντουέτα με την ιζομπελ και με τους soulsavers. Μόνο που εδώ είναι και ο αρχηγός. Τα τραγούδια είναι φτιαγμένα για να τον υπηρετούν και η φωνή του δεν είναι πια το μέσο αλλά ο σκοπός, η αιτία για να φτιαχτεί ένας δίσκος. Ιδέες υπήρχαν σε αυτό το δίσκο όμως νομίζω ότι ποτέ δεν μπήκαν σε μια ιεραρχία, ποτέ δεν έγινε η σωστή σύνθεση. Όμως δεν άκούγεται διεκπεραιωτικός.





Ο δίσκος είναι ευχάριστος και στα αυτιά μου ακούγεται όμορφος. Η αξία του σε βάθος χρόνου όμως ξέρω πως δεν είναι αυτή για να με κάνει να τον χαρακτηρίσω κλασσικό. Μπορεί να μην κάνει κάποιον να αντριχιάζει αλλά του χαρίζει την ζεστασιά ενός φίλου από τα παλιά, που μάλλον τον πήραν λίγο τα χρόνια...

6.5 (αν μετρήσω τα repeat 8.7)

Those will burn: The Gravedigger's Song, Harborview Hospital, Deep Black Vanishing Train

Tinderstisks - Medicine

tindersticks - Medicine (official video) from tindersticks on Vimeo.

Σε αυτό το άλμπουμ αρχίζουν και θυμίζουν λίγο παλιούς κάλους τιντερστικς. Αυτό το κομμάτι με έχει στοιχειώσει και το βίντεο του είναι πολύ όμορφο. Περίμενα καιρό ένα καλό άλμπουμ από τους τιντερστικς και φαίνεται πως αυτό έφτασε με το the something rain...

Ελένη Βιτάλη vs Lana Del Ray

στην εκπομπή δούρειος ήχος του τζιμάκου στις 31-01 θα βρει κάποιος και μια καλύτερη σύγκριση....

για αυτό και ήταν το μόνο τραγούδι που μου είχε τραβήξει την προσοχή...αφού τραγούδαγε ελένη...