Quantic & Alice Russell

Κάτι μου λέει ότι αυτό είναι το soundtrack του φετινού καλοκαιριού...

Morrissey - Θέατρο Λυκαβηττού 16.07.2012

Ο καθένας μας έχει μέσα του έναν διαφορετικό Moz. Και σίγουρα αυτόν περιμένει να δει πάνω στη σκηνή. Έτσι και για μένα η χτεσινή συναυλία ήταν μια αναγνωριστική ματιά στον δικό μου Morrissey (μια και ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα). 

Ανεβαίνοντας προς το θεατράκι σκεφτόμουν ακριβώς αυτό το πράγμα: πως δεν είχα δει ζωντανά έναν από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Πριν έξι χρόνια δεν ήμουν ελλάδα, αλλά και πάλι...Μεγάλη η χαρά και μεγάλη προσμονή λοιπόν.

Η Kristeen Young ήταν το αναγκαίο κακό για να ξεκινήσει το πάρτυ. Βαρετή, μέτρια με μελωδίες που σε κάνουν να απορείς γιατί την φωνάζει ο Morrissey..

Κατά τις 10 βγαίνει ο Moz με το How Soon is now και μιαμιση ώρα μετά αναρωτιόμουν πως έφτασε το τέλος τόσο γρήγορα. Πολλά, πολλά κομμάτια που θα μπορούσαμε να ακούσουμε και λίγα τα οποία δεν είχαν θέση σε αυτό το setlist. Όμως ο Morrissey ήταν όπως ακριβώς το περίμενα. Φαινομενικά διεκπαιρεωτικός (πρέπει να διατηρήσει και τον χαρακτήρα του σνομπ) αλλά στην πραγματικότητα δίνεται περισσότερο από ότι φαίνεται με μια φωνή που παραμένει καταπληκτική ακόμα και στα 53 του. 

Ακούσαμε λοιπόν 6 τραγούδια από smiths, μια διασκευή και φυσικά πολλά δικά του με τα How soon is now και you have killed me να ανοίγουν την όρεξη και τα Every day is like sunday, Let me Kiss you να απογειώνουν το κοινό. 

Ο δικός μου morrissey ήταν εκεί λοιπόν, με την φρεσκάδα του, τα διάφορα κλισέ του και την φωνή του να μου κάνουν την νύχτα μαγευτική. Μπορεί να περίμενα περισσότερα όμως το χτεσινό βράδυ θα το θυμάμαι, όχι γιατί ήταν η καλύτερη συναυλία της ζωής μου, αλλά γιατί ήταν το βράδυ που επιτέλους γνώρισα τον Moz....