 | Big Boi Vicious Lies and Dangerous Rumors (Purple Ribbon, 2012) |
Το πρώτο που σκέφτηκα όταν είδα τον καινούργιο δίσκο του Big Boi, ήταν ότι ευτυχώς αυτή τη φορά το εξώφυλλο είναι αξιοπρεπές. Για κάποιο λόγο ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι το περιεχόμενο θα ήταν αντίστοιχο του φοβερού και τρομερού Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty. Οπότε την άκουσα λίγο την πρώτη φορά που έβαλα τον δίσκο να παίξει. Διότι ο Big Boi αποφάσισε να αλλάξει λίγο την πορεία του. Άφησε πίσω την ασφάλεια και τη σιγουριά του catchy, funky και groovy as hell southern hip hop και μέσα από μία ατελείωτη λίστα συνεργασιών προσπαθεί να κάνει το crossover προς... πολλές και διάφορες κατευθύνσεις. Η αλήθεια είναι ότι οι δύο - τρεις πρώτες ακροάσεις ήταν κάπως αποπροσανατολιστικές. Γίνονται τόσα πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα εδώ μέσα που στην αρχή είναι εύκολο να χάσεις λίγο την 'εστίαση'. Αλλά, ευτυχώς, αυτό δεν κρατάει πολύ. Ένα ένα τα κομμάτια αρχίζουν να παίρνουν μορφή, να αποκαλύπτονται και να καρφώνονται μέσα σου – και μετά δεν γλυτώνεις με τίποτα, μένεις να τα τραγουδάς όλη μέρα. Γιατί τα περισσότερα κομμάτια του Vicious Lies and Dangerous Rumors τραγουδιούνται. Έχουν κανονικά refrain, που αναλαμβάνει κάθε φορά ο ενίοτε καλεσμένος. Οπότε το αποτέλεσμα είναι και μοιραία λίγο πιο pop απ' ό,τι θα φανταζόταν κανένας. Όπως για παράδειγμα το Mama told me με την Kelly Rowland που είναι και το πιο εμπορικό/mainstream κομμάτι, αλλά που παρόλα αυτά είναι και αυτό πολύ καλό.
Αρχικά λοιπόν μοιάζει ότι η εκάστοτε συμμετοχή είναι αυτή που καθορίζει το ύφος σε κάθε τραγούδι. Οι πιο πετυχημένες από αυτές είναι μάλλον και οι πιο διαφορετικές μεταξύ τους. Από τη μία τα δύο κομμάτια με τους Phantogram (objectum sexuality, CPU) που εξερευνούν πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια είναι σίγουρα από τα highlights. Με ένα παράξενο τρόπο η ψυχρή μουσική υπόκρουση και η αντίστοιχα ψυχρή φωνή της Sarah Barthel μοιάζουν να βρίσκουν ένα κοινό τόπο με την ζέστη του νότου. Από την άλλη πλευρά του Shoes for Running με τον B.o.B. και τους Wavves είναι εξίσου πετυχημένο με τελείως διαφορετικό τρόπο. Ο B.o.B. περνάει σχεδόν απαρατήρητος, αλλά οι Wavves καταφέρνουν να δώσουν μία indie rock αίσθηση που αρχικά μπορεί να ξενίζει, αλλά τελικά σε κερδίζει και αυτή (+ ένα ακόμα κολλητικό refrain).
Όμως όσο περισσότερο ακούς το δίσκο αρχίζεις να συνειδητοποιείς όλο και περισσότερο το εξής: μέσα από όλες αυτές τις συμμετοχές και τις διαφορετικές κατευθύνσεις αυτό που τελικά ξεχωρίζει κάθε φορά είναι τελικά ο ίδιος ο Big Boi: πάντα ουσιώδης, χωρίς τίποτα περιττό, έξυπνες ρίμες και απόδοση που τελικά δεν μπορεί να συναγωνιστεί κανένας από τους συμμετέχοντες. Οπότε το κατόρθωμά του είναι διπλό: από τη μία στέκεται στο γνωστό υψηλό επίπεδο που χαρακτηρίζει όλες τις δουλειές του, από την άλλη καταφέρνει να οργανώσεις και να ενορχηστρώσεις όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους και διαφορετικές μουσικές σε ένα τελικά ενιαίο αποτέλεσμα που παραδόξως καταφέρνει να δουλέψει σαν ένα σύνολο.
_
8.9Αρχικά λοιπόν μοιάζει ότι η εκάστοτε συμμετοχή είναι αυτή που καθορίζει το ύφος σε κάθε τραγούδι. Οι πιο πετυχημένες από αυτές είναι μάλλον και οι πιο διαφορετικές μεταξύ τους. Από τη μία τα δύο κομμάτια με τους Phantogram (objectum sexuality, CPU) που εξερευνούν πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια είναι σίγουρα από τα highlights. Με ένα παράξενο τρόπο η ψυχρή μουσική υπόκρουση και η αντίστοιχα ψυχρή φωνή της Sarah Barthel μοιάζουν να βρίσκουν ένα κοινό τόπο με την ζέστη του νότου. Από την άλλη πλευρά του Shoes for Running με τον B.o.B. και τους Wavves είναι εξίσου πετυχημένο με τελείως διαφορετικό τρόπο. Ο B.o.B. περνάει σχεδόν απαρατήρητος, αλλά οι Wavves καταφέρνουν να δώσουν μία indie rock αίσθηση που αρχικά μπορεί να ξενίζει, αλλά τελικά σε κερδίζει και αυτή (+ ένα ακόμα κολλητικό refrain).
Όμως όσο περισσότερο ακούς το δίσκο αρχίζεις να συνειδητοποιείς όλο και περισσότερο το εξής: μέσα από όλες αυτές τις συμμετοχές και τις διαφορετικές κατευθύνσεις αυτό που τελικά ξεχωρίζει κάθε φορά είναι τελικά ο ίδιος ο Big Boi: πάντα ουσιώδης, χωρίς τίποτα περιττό, έξυπνες ρίμες και απόδοση που τελικά δεν μπορεί να συναγωνιστεί κανένας από τους συμμετέχοντες. Οπότε το κατόρθωμά του είναι διπλό: από τη μία στέκεται στο γνωστό υψηλό επίπεδο που χαρακτηρίζει όλες τις δουλειές του, από την άλλη καταφέρνει να οργανώσεις και να ενορχηστρώσεις όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους και διαφορετικές μουσικές σε ένα τελικά ενιαίο αποτέλεσμα που παραδόξως καταφέρνει να δουλέψει σαν ένα σύνολο.
_
Those will burn: Objectum Sexuality (featuring Phantogram), CPU (featuring Phantogram), Shoes for Running (featuring B.o.B and Wavves)
Posts
No comments:
Post a Comment